บทที่ 48

งานเลี้ยงบริษัทปี้หยุนเมื่อปีก่อน เธอบังเอิญชนเข้ากับชายคนหนึ่งระหว่างที่เธอหมุนตัว ถึงเธอจะตอบสนองไว แต่แขนเสื้ออีกฝ่ายก็เปียกไปแล้ว เขาอารมณ์ดีและไม่ได้ตามเอาผิดเธอโทษฐานที่ชนเขา

เธอจ่ายเงินชดเชยเป็นค่าแขนเสื้อให้เขา และอีกฝ่ายก็ปฎิเสธแต่เธอก็ยังคะยั้นคะยอ สุดท้ายเขาจึงยอมรับไป

เพราะว่ารับไปแล้ว โหลวฉางเยว่ก็เลยรู้สึกว่าไม่มีอะไรติดค้างกัน เธอจึงลืมเรื่องนี้ไป แต่พอเขาพูดแล้วเธอก็นึกขึ้นได้

โหลวฉางเยว่ถึงได้ตั้งใจมองดูศาตราจารย์เสิ่นคนนี้อีกครั้ง

แต่เขาดูเด็กมากแล้วก็หล่อมาก ผิวค่อนข้างขาว แต่ไม่ได้ขาวเหมือนคนป่วย

เขาใส่แว่นตากรอบสีทอง ภายใต้แว่นตาของเขามีคิ้วยาวเรียวดำขลับ ดวงตาทอประกายแวววาวราวกับยามยื่นมือไปสัมผัสน้ำใส เป็นความรู้สึกเย็นสบายรื่นรมย์

ด้านล่างลงมาเป็นจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางและคางมนได้รูป ทำให้เขาแลดูอบอุ่นไร้พิษภัย

โหลวฉางเยว่ยังสังเกตเห็นบางสิ่งสะท้อนแสงวิบวับบนหูของเขา หลังจากมองดู เธอก็ตระหนักว่ามันคือโซ่คล้องแว่นตา

โซ่คล้องแว่นตานั่นช่าง “น่าดึงดูด” จริง ๆ

เขาดูทั้งอ่อนโยนและแพรวพราวในคราวเดียวกัน หรือคำอธิบายที่ชัดเจนกว่านั้นคงจะเป็น “ฮอตเนิร์ด”

โ