บทที่7

ณ ลานจอดรถโรงเรียนชื่อดังระดับประเทศแห่งหนึ่ง

วันนี้พี่เลี้ยงสาวในเสื้อเชิ๊ตแขนกุดลายสก็อตสีฟ้าอ่อน..กางเกงยีนพอดีตัว เผยส่วนเว้าส่วนโค้งยวนตา ศิศิราเองไม่ใช่ผู้หญิงตัวสูง แต่ก็ไม่จัดว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ส่วนสูงของเธอตามมาตรฐานหญิงไทยทั่วไป..ใบหน้าสะสวยถูกแต่งแต้มด้วยโทนสีชมพูอ่อนๆ ผมสีน้ำตาลเข้มถูกถักเป็นเปียใหญ่สองด้านแกว่งไปมา

เธอกำลังจูงเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักถักเปียสองข้างไม่ต่างกับคนเป็นพี่เลี้ยง..ตอนแรกเด็กน้อยยังยิ้มอารมณ์ดี แต่พอเดินมาถึงหน้าโรงเรียน ร่างเล็กหยุดชะงักทันที ดวงตากลมโตหันมามองคุณอาคนสวยอย่างขอที่พึ่ง

"คุณอาคะ..คุณอาสัญญากับน้องแล้วนะ ว่าจะมารับน้องเอื้อยเร็วๆ"คำทวงของเด็กหญิงตัวน้อย ส่งผลให้ร่างเพรียวระหงของพี่เลี้ยงสาว ย่อตัวลง..ดวงตาสองคู่สบกัน

"ค่ะ..คุณอาสัญญา"

"น้องเอื้อยจะรอนะคะ"เด็กน้อยพูด ก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นคุณครูเวรเดินเข้ามาหาเตรียมจะรับตัวเด็กน้อยเข้าโรงเรียน..แถมคุณครูวันนี้ยังเป็นคุณครูประจำห้อง อ.1/2 'คุณครูบี'

คุณครูบีของเด็กหญิง มีสีหน้าเรียบเฉย..พอเห็นว่าใครเป็นคนจูงมือเด็กน้อยมาก็ถึงกับตาโต

"อ้าว...นึกว่าใครที่ไหน..ศิศิราใช่มั้ย?"ณีรกานต์ในชุดพละโรงเรียนดังทักขึ้น คนที่โดนเรียกชื่อแปลกใจเล็กน้อย พอเห็นว่าคุณครูของเจ้านายตัวน้อยคืออดีตเพื่อนร่วมคณะที่มหาวิทยาลัย ริมฝีปากเล็กส่งยิ้มละไมเหมือนเช่นเคยไปให้ 

"อื่มเราเอง นี้บีเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนนี้เหรอ"

"ใช่..เราเป็นครูประจำชั้นของเด็กหญิงไอรดา ว่าแต่เธอเป็นอะไรกับน้องเอื้อยละ?"คำถามท้ายประโยคเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ดวงตาสองชั้นหลบในของคนถูกถามหลุบลงเล็กน้อย

"พอดีเรามาทำงานเป็นพี่เลี้ยงน้องเอื้อยนะ"

"ห๊ะ ตลกละ เด็กเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของรุ่นนี้นะ มาทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็ก โอ้ย ตายแล้วถ้าเพื่อนๆ รู้เข้าคงหัวเราะตายเลย"หญิงสาวยังหัวเราะไม่หยุดเหมือนได้ฟังเรื่องที่ตลกที่สุด..สายตาคุณครูบีเปลี่ยนเป็นมองเหยียด

แน่ละ...ผู้หญิงในรุ่น..ส่วนหนึ่งไม่ค่อยไม่ชอบศิศิราเท่าไร เธอสะสวย..เรียนเก่ง แต่บุคลิกดุๆ นิ่งๆ ติดจะหยิ่งนิดๆ ชวนให้คนอื่นไม่กล้าเข้าหา..แต่เรื่องเหล่านั้นดูเล็กน้อยทันที เพราะยัยจอมหยิ่งดันมีแฟนโคตรหล่อ แถมยังรักเดียวใจเดียวชวนให้อิจฉา

สมัยนั้นมีดาวคณะครุศาสตร์ตกหลุมรักคิมหันต์ตั้งแต่วันแรกที่เขามาส่งหญิงสาวที่หน้าตึกของคณะ ในมุมมองของเธอนั้น..แค่แฟน..จะเลิกกันเมื่อไรก็ได้ แถมเธอสวยกว่าแซ่บกว่า โปรไฟล์ดีกว่ายัยเด็กบ้านนอกที่มีดีแค่เรียนเก่ง และมีสถานะ 'แฟน'

คิดได้ดังนั้นดาวคณะ หรือก็คือแก๊งเพื่อนสนิทของเธอก็ไล่ตามจีบชายหนุ่ม แต่สิ่งที่หญิงสาวเพื่อนรักของเธอได้รับ กับเป็นคำพูดตรงๆ กับดูถูกๆ หน่อยๆ เป็นรางวัลตอบแทน

'เธอก็รู้นี้ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว ทำไมกล้ามายุ่งละ แถมแฟนฉันก็คือเพื่อนร่วมคณะของเธอเองนะ ทำอะไรช่วยคิดเยอะๆ หน่อย'

เพื่อนรักของเธอโดนไปดอก เล่นเอามาร้องห่มร้องไห้ เสียเซลฟ์ เพราะมีแต่ไปหักอกผู้ชาย ไม่เคยโดนผู้ชายหักอกก่อน..ยังดีมีข่าวดาวมหาวิทยาลัยที่สะสวยถึงขนาดมีดีกรีเป็นนางเอกดาวรุ่งของช่องดัง ก็โดนชายหนุ่มหักอกไม่ต่างกัน ข่าวนี้ช่วยให้ดาวคณะครุศาสตร์หายเศร้าได้บ้าง

"ทำไมละ เรากลับคิดว่าอาชีพอะไรก็ตาม..ก็มีคุณค่าของตัวเองแทบทั้งนั้นนะ"น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่งตามสไตน์ยัยจอมหยิ่ง ณีรกานต์ถึงกับเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้ 

"อื่ม ก็คงเหมาะสมกับเธอดี บางทีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งอาจช่วยเด็กโง่หลังห้อง ที่ไม่รู้จักตัวหนังสือ บวกลบเลขไม่เป็นฉลาดขึ้นบ้าง"คนเป็นครูพูด พร้อมกับสายตามองไปยังนักเรียนประจำชั้น..เจ้าก้อนแป้งเลือกจะหลบหลังขาพี่เลี้ยง มืออวบอ้วนกำขากางเกงยีนแน่น

ศิศิราขมวดคิ้วทันทีนี่มันใช่ความคิดของคุณครูอนุบาลจริงเหรอ? ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นเริ่มไม่พอใจ..ไม่ต้องสืบคุณครูที่ด่าเด็กหญิงไอรดา..คงไม่พ้นเป็นอดีตเพื่อนร่วมคณะของเธอ

"เราว่า..สมัยเรียนมีวิชาที่สอนจิตวิทยาเด็กนะ เธอไม่ควรพูดแบบนี้ต่อหน้าเด็ก อีกอย่างบนโลกนี้ไม่มีเด็กโง่หรอกนะ"

"มีซิ ก็เด็กที่ยืนเกาะขากางเกงเธอไง ยังไงฉันก็ฝากเธอหน่อยเถอะ เรียนจนจะจบอนุบาลหนึ่งแล้ว เขียนหนังสือก็ยังไม่ได้ จำตัวอักษรก็ผิดๆ ถูกๆ  ท่องก-ฮ ก็ไม่ได้ ถ้าไม่เรียกว่าโง่จะเรียกว่าอะไร? เนี่ยละนะ เด็กที่พ่อแม่ไม่สนใจก็คงแบบนี้"น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายปนเหยียดหยันของคุณครูสาวไม่ได้สนใจเลยว่าเด็กในอาณัติจะร้องไห้อยู่แล้ว

"ณีรกานต์ เธอไม่ควรพูดแบบนี้กับน้องเอื้อย ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"

"หึ ฉันพูดความจริงนี้..รอบที่แล้วฉันก็ฝากบอกพี่เลี้ยงคนเก่า แล้วแจ้งผู้ปกครองเด็กคนนี้แล้วนะ ว่าเด็กหญิงไอรดาเรียนตามเพื่อนไม่ทัน ขอให้ผู้ปกครองช่วยดูแลหน่อย แต่ดูซิ..ขนาดฉันทำหน้าที่ขนาดนี้ เด็กโง่นี้ก็ยังทำไม่ได้"

"ณีรกานต์!!! เธอควรเข้าใจนะว่าเด็กแต่ละคนความพร้อมไม่เท่ากัน แค่เรื่องอ่านเขียนขึ้นประถมก็ตามทันกันหมด สิ่งที่เธอทำทุกวันนี้ไม่ถูกต้องเลยนะ"น้ำเสียงพี่เลี้ยงสาวเริ่มไม่พอใจ.. ยัยบ้านี้มีสิทธิ์อะไรมาด่าเด็กน้อยตัวแค่นี้

แต่เหมือนคุณครูสาวโรงเรียนดัง ไม่ได้สนใจสีหน้าคนที่มีสถานะแค่ 'ลูกจ้าง' เลยแม้แต่นิด เพราะอย่างที่เธอว่าขนาดผู้ปกครองของเด็กหญิงยังไม่สนใจ คนนอกจะมีสิทธิ์อะไร

อีกเหตุผลหนึ่งที่คุณครูบีไม่ชอบเด็กคนนี้ ก็เพราะเด็กน้อยเข้าเรียนมาได้เพราะเงินใต้โต๊ะ หรือค่าใส่ซองที่แม่ของเด็กน้อยใส่เข้ามาด้วยตัวเลขหลายหลัก รวมถึงในอดีตแม่ของเด็กหญิงไอรดายังเป็นเด็กเก่าที่โรงเรียนนี้อีกด้วย..สำหรับบุษยา..โรงเรียนที่มีชื่อเสียงถึงจะการันตรีอาชีพในอนาคตของลูก ส่วนตัวเธอนั้นก็ดิ้นรนไปเรียนต่อต่างประเทศ โดยทิ้งลูกไว้ที่เมืองไทย เพราะค่านิยมทางสังคมแบบนี้เช่นกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะยัดเงิน เด็กโง่ๆ แบบนี้จะเข้าเรียนที่นี้ได้เหรอ? สำหรับคุณครูแบบเธอเกลียดเด็กเส้นที่สุด

"จ๊ะ แม่นักศึกษาเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เธออยากยกทฤษฐีอะไรมาพูดก็ตามสบายเธอเถอะ แต่ที่นี้ฉันเป็นครูประจำชั้นของเด็กคนนี้ ที่สำคัญแต่ละโรงเรียนก็มีแนวทางการสอนของตัวเอง ถ้านายจ้างของเธอเลือกที่จะเรียนโรงเรียนนี้..มันก็เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องช่วยให้เด็กทำได้..แต่ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็ออกไปซะ"คำพูดเหยียดหยามเจือดูถูก แต่บางประโยคก็มีส่วนที่ถูกต้อง 

เป็นนายจ้างของเธอเลือกที่จะส่งเด็กหญิงมาเรียนที่นี้เอง เมื่อเห็นอดีตที่หนึ่งของรุ่นยืนเม้มปากแน่นเถียงไม่ออก สายตาของคนเป็นครูจึงถูกส่งไปที่ลูกศิษย์ตัวจ้อยแทน

"เด็กหญิงไอรดา!! ยืนทำอะไรตรงนั้นรีบมาซิ เดี๋ยวจะเข้าแถวแล้ว"

คนที่ถูกเรียกชื่อหน้าจ๋อยทันที ก่อนจะเดินต้อยๆ ตามคุณครูประจำชั้นเข้าโรงเรียน..ดวงตากลมโตแสนเศร้าหันหลังมามองพี่เลี้ยง..ศิศิราเองก็ยังไม่ได้ไปไหน เธอยืนส่งยิ้มละไมที่เดิม..ส่งผลให้เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มกว้างดีใจทันที

บางที..อาจมีหลายเรื่องที่เธอต้องจัดการ

ps. แจ้งนิดหนึ่งนะคะ นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ต้องการโจมตีโรงเรียนอนุบาลสายวิชาการ..เพียงแต่ผู้เขียนอยากจะสื่อว่า เด็กทุกคนมีความพร้อมในการอ่านเขียนไม่เท่ากัน การที่เด็กเขียนหนังสือไม่ได้ในวัยนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผิด..แต่ก็มีเด็กบางคนที่ชอบสายวิชาการ มีความสุขกับการขีดเขียน จำตัวอักษรได้ไว..เพราะฉะนั้นการเลือกรร.อนุบาลให้เด็ก ส่วนตัวมุมมองผู้เขียนกับมองว่าสำคัญที่ตัวเด็กเป็นหลัก