บทที่14

รถตู้ประจำบ้านมาจอดที่ลานจอดรถโรงเรียนในเวลา 7:30 น. แต่หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ยังคงไม่ลงจากรถ ลุงป่านคนขับรถได้แต่มองกระจกหลังอย่างแปลกใจ

พี่เลี้ยงสาวเลือกจะหยิบกระดาษก่อนจะเอาหมอนมาหนุนที่ตักเด็กน้อย ทั้งยังเอาดินสอสีมาให้ระบายสีเล่นซะงั้น เด็กหญิงเองก็แปลกใจ..แต่เมื่อคุณอาศิคนสวย..ยังไม่ให้ลงจากรถ..เด็กน้อยก็เลยไม่ลง..ในรถมีเพียงความเงียบ กับเสียงเพลงโมสาร์ทที่เปิดจากมือถือของหญิงสาว..สงบเงียบ..ราวกับเตรียมพร้อมจะเกิดพายุลูกใหญ่

จวบจวนเวลา 8:00 น. คนขับรถจึงตั้งคำถามด้วยความเกรงใจว่า

"เอ่อ..คุณศิครับ ไม่ส่งคุณหนูเข้าเรียนก่อนเหรอครับ น่าจะได้เวลาเข้าแถวแล้วนะ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ รอก่อน"เธอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะมาชวนเด็กหญิงทำใบงานง่ายๆ ต่อ จนนาฬิกาปลุกในมือถือดังบอกเวลา 9:00 น. พี่เลี้ยงสาวจึงพาเจ้านายตัวน้อยลงจากรถ..ทั้งยังหาหมวกปีกกว้างของเด็กที่นำมาด้วยสวมใส่ให้อย่างใส่ใจ เพราะแดดเริ่มร้อนแล้ว

ส่วนตัวเธอมือหนึ่งจูงมือเด็กน้อย อีกมือถือถุงผ้า ลุงป่านมองตามหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ไปจนลับตา..พี่เลี้ยงใหม่บางทีก็ทำตัวพิลึก

เมื่อถึงหน้าประตูโรงเรียนชื่อดัง หญิงสาวส่งยิ้มให้คุณลุงรปภ. ก่อน