เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 6
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-28 07:46:40"ถ้าคุณไม่อยากประลองงั้นเรามาจัดนัดกระชับมิตรกันดูไหม"
"สมองของคุณคงคิดได้แค่เรื่องเดียวนี่สินะ ถ้างั้นวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ"
"แต่ผมคิดว่าสมองของเราก็ไม่ต่างกันหรอก ดูแค่สายตาคุณที่มอง.." ดวงตาคมคู่นั้นมองต่ำลงไปดูอวัยวะส่วนที่เขาภูมิใจมากที่สุดในร่างกาย และเธอก็ดันเผลอมองตามสายตาเขาไปอีกจนได้
"มันก็แค่ดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักดูคุณจะภูมิใจจังเลยนะ"
หมดกันความภูมิใจของกูดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักงั้นเหรอ! ปากเก่งแบบนี้จัดให้สักดอกดีไหมขี้คร้านจะมาขอร้องกูให้จัดอีกน่ะสิ
"ถอยออกไปนะ!" เห็นว่าอีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาเธอก็รีบหันไปเคาะประตูห้องเสียงดังเพื่อให้คนด้านนอกเปิด "กรี๊ดดด" ทรงอัปสรสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสกับสะโพกของเธอ
หญิงสาวหลับตาลงแล้วกลั้นหายใจหันกลับมาก่อนจะยกเข่าขึ้นสูงเพื่อที่จะกำจัดจุดอ่อนของอีกฝ่าย
"กรี๊ดด ปล่อยนะ!" แต่ขาของเธอถูกมือหนาจับล็อกไว้ในท่ายก "ไอ้เลวปล่อยฉัน!" เธอสวมใส่กระโปรงเลยทำอะไรไม่สะดวก แถมตอนนี้ขาที่ยกขึ้นมาเมื่อครู่ก็ถูกอีกฝ่ายจับล็อกไว้ในท่าเดิม ส่วนมือที่กำลังปกป้องตัวเองก็ถูกมือหนาอีกข้างจับรวบไว้ด้วยกัน
ทั้งขาและมือถูกพันธนาการไว้จนขยับแทบไม่ได้แต่เธอก็ไม่หยุดที่จะปกป้องตัวเอง ทรงอัปสรยื่นปากเข้าไปหวังจะกัด แต่...
"อืมมม"
ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ไม่มีมือว่างเขาก็ไม่ว่างเช่นกัน แต่พอเห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกกัดนเรศวรเลยโน้มริมฝีปากลงไปกัดก่อน ..แต่ตรงที่เขากัดคือริมฝีปากของเธอ
"อี๊ดดดด!!" ทรงอัปสรดิ้นรนจนฟันของนเรศวรกระทบเข้ากับริมฝีปากบางเขาถึงได้รีบปล่อยเพราะสัมผัสถึงกลิ่นเลือด "ไอ้เลว!" หลังจากที่เป็นอิสระเธอก็รีบเช็ดริมฝีปากของตัวเองออกรู้สึกขยะแขยงมาก
"ไม่เห็นหรือไงว่าเลือดออกหยุดเช็ดก่อน" ยิ่งเธอเช็ดมันก็ยิ่งทำให้ตรงที่แตกมีเลือดไหลออกมาเยอะ
"สกปรกโสโครก!"
"สกปรกโสโครกเลยเหรอ?!" สิ้นคำพูดนั้นริมฝีปากหนาที่เธอมองเห็นว่ามันเป็นสิ่งสกปรกโสโครก ก็ได้บดขยี้ลงกับริมฝีปากของคนที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ดีนักหนาโดยไม่สนปากที่แตกของเธออยู่เลย
"คุณมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ แล้วคุณหนูของฉันอยู่ไหน" ข้าวปุ้นไม่สบายใจมากเลยตามมาถึงที่นี่ พอมาถึงก็เห็นว่าไอ้แฝดนรกนั่นยืนเฝ้าหน้าห้องอยู่ "เปิดประตูให้ฉันนะ!"
"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ กลับไปดีกว่า"
"จะไม่ใช่เรื่องของฉันได้ยังไง คุณหนูของฉันอยู่ในนั้นใช่ไหม"
ในห้องเวลาเดียวกัน..
ตุ๊บ!!
"ซี๊ดดดด โอ๊ยยย" ก่อนหน้าทรงอัปสรทำเป็นเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา แต่พออีกฝ่ายแน่ใจแล้วว่าเอาเธออยู่หมัดเขาเลยปล่อยมือที่ล็อกอยู่ออกแต่ก็ไม่ได้ปล่อยจูบ ..ไม่คิดว่าเธอจะใช้จังหวะนี้กำจัดจุดอ่อนของเขา คนร่างสูงค่อยๆ ทรุดตัวลง เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องเปิดเข้ามาพอดี
"คุณหนูคะ"
"ข้าวปุ้น"
"นายครับ?" ไม่ใช่แค่ข้าวปุ้นหรอกที่ตกใจตุนท์ก็ตกใจไม่ต่างกันเพราะตอนนี้เจ้านายทรุดอยู่กับพื้นแถมริมฝีปากก็มีเลือดคล้ายกับริมฝีปากของทรงอัปสรเลย
"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ" ข้าวปุ้นพูดพร้อมกับล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา
"ข้าวปุ้นจะทำอะไร"
"โทรแจ้งความค่ะ"
"นายเป็นยังไงบ้างครับ"
"ช่วยกูลุกขึ้นก่อน"
ทรงอัปสรคว้าแขนข้าวปุ้นพาออกจากห้องนั้นแล้วก็รีบมาเปิดห้องของตัวเองที่อยู่ข้างๆ กัน
"ทำไมถึงไม่แจ้งความคะ"
"จะแจ้งได้ยังไงนั่นห้องของมันและดูสภาพมันสิ"
"จริงด้วยค่ะดีไม่ดีเราถูกแจ้งความกลับแน่เลย มันทำอะไรคุณหนูคะ"
"อย่าเพิ่งพูดดีกว่าไปเอายามาทำแผลให้ฉันก่อน"
"คุณหนูอย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแบบนี้อีกนะคะ" หลังจากทำแผลเสร็จแล้วข้าวปุ้นก็อดไม่ได้ที่จะเตือนคุณหนูที่เธอรัก
"ฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายนัก"
บทที่เกี่ยวข้อง
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 7
"แล้วเรื่องนั้นได้เรื่องไหมคะ""เรื่องอะไร""เรื่องของอลิสไงคะ"ถ้าข้าวปุ้นไม่พูดทรงอัปสรคงลืมไปแล้วเพราะมัวแต่โมโห ..แต่ถ้าพูดพรุ่งนี้เขาจะยอมฟังไหมเล่นงานเขาหนักขนาดนั้น พอคิดถึงเรื่องนั้นก็รู้สึกขยะแขยงอีก ไม่คิดว่าจะต้องมาเสียจูบให้คนที่เธอรังเกียจหลังจากที่เห็นว่าคุณหนูปลอดภัยแล้วข้าวปุ้นเลยขอตัวกลับไปทำงาน และไม่ลืมเน้นย้ำว่าคืนนี้ห้ามออกจากห้อง เวลาจะออกจากห้องต้องดูให้ดีด้วยว่าห้องข้างๆ ออกมาพร้อมกันไหมสายๆ ของวันต่อมา..ตื่นนอนมาสิ่งแรกที่ทำคือเดินไปดูใบหน้าตัวเองในกระจก เห็นริมฝีปากที่ยังคงทิ้งร่องรอยไว้ทรงอัปสรก็รู้สึกเจ็บใจขึ้นมาอีกครั้งช่วงกลางวันถ้าไม่ได้ออกไปช้อปปิ้งเธอก็จะหาอะไรทานในห้อง เพราะซื้ออาหารสดมาใส่ตู้เย็นไว้ทำทานเองอยู่ต่างประเทศเธอก็ทำแบบนี้ค่ำวันนั้นที่ Nreṣ̄wr Clubทรงอัปสรยืนมองป้ายชื่อที่เพิ่งถูกเปลี่ยนไปเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ถ้ารู้ว่าพี่ชายจะอายุสั้นเธอคงกลับมาอยู่ใกล้ๆ พี่ตั้งแต่เรียนจบแล้ว ถ้าป้ายสถานบันเทิงแห่งนี้กลับมาเป็นชื่อพี่ชายได้อีกครั้งก็คงจะดีในเมื่อทุกอย่างมันเอากลับคืนมาไม่ได้ เธอก็คงต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด สิ่งแรกที่เธอต้องทำคือดันอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 8
"มองอะไรเหรอจ๊ะแม่อลิส.. อุ๊ยๆ ฉันลืมไปว่าตอนนี้ปีนป่ายขึ้นจนเป็นว่าที่หัวหน้าแล้ว"ที่จริงอลิสก็ไม่ได้อยากมองหรอกพอเดินผ่านเห็นอีกฝ่ายจ้องมาเธอเลยมองกลับ แต่พอถูกหาเรื่องอลิสเลยทำเป็นไม่สนใจ"วัวลืมตีน" ประโยคนี้น้ำตาลพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ "อุ้ยสวัสดีค่ะ" พอมองไปอีกทางหนึ่งก็เห็นคนที่ตัวเองอยากทำความรู้จัก เพราะตอนนี้ข่าวหัวหน้าที่มารับตำแหน่งเป็นที่พูดถึงกันมาก แต่ก็ได้ยินมาอีกว่าต้องชิงตำแหน่งกับอลิสให้ได้ก่อนถึงจะได้เป็นหัวหน้าอลิสได้ยินเสียงน้ำตาลทักใครไม่รู้เลยหันกลับไปมอง"คุณใช่หัวหน้าคนใหม่ไหมคะ""ใช่ค่ะ" รินรดาเห็นว่ามีคนทักเลยส่งยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้าไปคุยด้วย"ฉันชื่อน้ำตาลค่ะ เป็นคนดูแลโต๊ะทั้งหมดที่นี่""ดูแลโต๊ะเหรอคะ" รินรดาก็แปลกใจมีแบบนี้ด้วยเหรอ เพราะตำแหน่งนี้น่าจะเป็นตำแหน่งของหัวหน้า"ใช่ค่ะก็ไม่แตกต่างจากหัวหน้ามากนักหรอกค่ะ คือเด็กที่นี่เชื่อฟังฉัน เพราะฉันเป็นคนดูแลพวกเขาค่ะ""อ๋อแบบนั้นเองหรือคะ ฉันชื่อรินรดาค่ะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ""คุณหัวหน้าอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ฉันเองต่างหากที่ต้องฝากเนื้อฝากตัว""ฉันยังไม่ได้เป็นหัวหน้าหรอกค่ะแค่ฝึกงาน ไม่แน่ใจว่าจะได้เป
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 9
โชคดีนะที่เราไหวตัวทัน เมื่อกี้ลืมดูเลยว่ามีลูกน้องมันตามมาด้วยไหม ถ้าพวกนั้นยืนรออยู่หน้าห้องจะทำยังไง ..ทรงอัปสรลองแง้มประตูดูอีกทีว่าข้างนอกยังมีคนอยู่ไหม แต่พอเห็นว่าไม่มีใครเธอก็รีบเปิดประตูแล้วก็รีบเดินผ่านหน้าห้องนั้นไปอย่างไวไม่ได้การแล้วถ้าอยู่แบบนี้มีหวังมันรู้แน่ว่าเธออยู่ข้างห้อง กลับไปอยู่บ้านดีไหมเรา ..คิดถึงหน้าเมียใหม่ของพ่อก็เสียอารมณ์อีก ต้องไปเจอหน้าผู้หญิงคนนั้น ต่อหน้าพ่อก็พูดกับเราดีอยู่หรอก พอลับหลังพ่อกลัวว่าเราจะไปแย่งมรดกอยู่นั่นแหละหญิงสาวขับรถออกมาก็แวะช้อปปิ้งก่อน เพราะยังเหลือเวลาอีก 2-3 ชั่วโมงเลยผ่านไปชั่วโมงกว่าเธอก็หิ้วของกลับมาที่รถ นี่ขนาดแวะเดินเล่นนะเนี่ยยังหมดไปเป็นแสน อดมองดูของที่เพิ่งซื้อมาไม่ได้ เงินที่ขายหุ้นไปเธอได้เยอะมากใช้ทั้งชาติไม่รู้จะหมดหรือเปล่า ถ้าพี่ชายมีครอบครัวก็คงจะดีเธอจะได้ไม่ต้องมารับภาระใช้สมบัติของพี่อยู่แบบนี้ ..คิดบ้าอะไรของเราเนี่ย คนอื่นปากกัดตีนถีบเพื่อหาเงินใช้แต่เรากลับมีเงินใช้แบบฟลุ๊คๆ จากการตายของพี่ เงินที่ได้มาไม่ได้มีแค่การขายหุ้นหรอก ยังรวมถึงประกันชีวิตที่พี่ชายทำไว้ให้เป็นชื่อเธอด้วยพอคิดแล้วก็อดน้ำตาไห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 10
"คุณ!?" ทีแรกคิดว่าข้าวปุ้นเดินตามมา แต่พอได้ยินเสียงปิดประตูแล้วไม่ใช่ข้าวปุ้นแน่ ทรงอัปสรเลยหันกลับไปมองพอเห็นว่าเป็นใครเธอก็รีบถอยไปจนหลังชนกับโต๊ะทำงาน "ถอยออกไปนะ"พอไม่มีทางถอยต่ออีกฝ่ายก็เดินมุ่งตรงเข้ามาหา จนร่างหนาเบียดเข้ากับร่างของเธอที่พิงอยู่กับโต๊ะทำงานเกือบจะเป็นท่านั่ง"ผมไม่เข้าใจทำไมคุณต้องทำให้ผมเสียอารมณ์ตลอดเลย""คุณถอยออกไปก่อนสิ" มือเรียวผลักแผ่นอกอีกฝ่ายที่โน้มลำตัวเข้ามาใกล้ให้ออกไป แต่ครั้นจะขยับออกก็ถูกมือเขาล็อกไว้ทั้งซ้ายและขวาของโต๊ะทำงาน "เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยหรือไง คุณก็เห็นความสามารถของคนที่ผมหามาแล้ว คลับของเราต้องรีบปรับเปลี่ยนเพื่อเรียกลูกค้า""แต่ฉันยังไม่เห็น" เขาเคยบอกว่าไม่เห็นความสามารถในตัวอลิส ทรงอัปสรเลยเอาคืนบ้าง"ผมไม่รู้ว่าคุณหลงใหลอะไรในตัวเด็กคนนั้นนักหนา คุณมองไม่เห็นเลยเหรอว่าเธอไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย""คนที่คุณพามามีความสามารถพิเศษว่างั้น""วันนี้ผมจะคุยกับคุณรู้เรื่องไหม""คนของคุณก็ไม่ได้มีประสบการณ์ในการทำงาน แล้วทำไมคุณถึงมองเห็นความสามารถล่ะ""เพราะเธอ.." นเรศวรหยุดพูดไว้แค่นี้ มันยิ่งทำให้ทรงอัปสรเชื่อในความคิดของตัวเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 11
"ขึ้นรถสิ""ใครบอกว่าฉันจะไปรถคันเดียวกับคุณ" จะพาข้าวปุ้นมาด้วยก็ไม่ได้เพราะคนนั้นงานเยอะมาก ถ้าจะชวนอลิสมามันก็เป็นงานของรินรดา แต่คงไม่เป็นไรหรอกเพราะโรงแรมคนก็เยอะมันคงไม่กล้าทำอะไรเธอหญิงสาวเดินสะบัดสะโพกผ่านรถหรูของมาเฟียหนุ่มไปที่รถอีกคัน รถของเธอก็หรูไม่ต่างกันช่วงนี้ยังหัวค่ำอยู่และรถบนท้องถนนก็กำลังติดกว่าจะมาถึงโรงแรมใช้เวลาอยู่พอสมควร ทรงอัปสรมาถึงก็เห็นว่าเขานั่งรออยู่โต๊ะที่จองไว้แล้วพนักงานเสิร์ฟเห็นลูกค้าเดินตรงมาที่โต๊ะก็รีบขยับเก้าอี้ให้นั่ง"ขอบคุณค่ะ" ทรงอัปสรหยิบเอกสารที่ได้มาจากรินรดาออกมาดู เพราะเธอทำหน้าที่ขับรถเองเลยไม่มีเวลาอ่านเหมือนอีกคนขณะที่เธออ่านเอกสารอยู่ก็สังเกตได้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเอาแต่จับจ้องมาที่เธอ หญิงสาวเลยเหลือบตามองไปดู"หน้าฉันมีอะไรน่ามองขนาดนั้น""คุณว่าอะไรนะ" ดวงตาคมคู่นั้นขยับมองมาที่เธอ"ฉันเห็นคุณมองฉันนานแล้วนะ""คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมมองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังคุณต่างหาก"ทรงอัปสรหันขวับกลับไปมองด้านหลังด้วยใบหน้าที่ชาเล็กน้อยพอเธอหันกลับมาก็เห็นว่าเขายกแก้วไวน์ขึ้นเหมือนเชื้อเชิญผู้หญิงคนที่อยู่ด้านหลังชนแก้ว"พ่อรูปหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 12
"คุณอัปสร?" ไม่ได้ตกใจแค่อลิส รินรดาที่อยู่ในห้องด้วยก็ตกใจ ส่วนทางด้านนเรศวรยังคงนิ่ง"ไม่เป็นไรหรอกฉันทำได้" เธอผ่านมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้ว เมืองหนาวเธอก็เคยอยู่มาตั้งหลายปีแค่นั้นคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"ดีเลยค่ะถ้างั้นรดา..""ไม่ได้!" รินรดายังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำนเรศวรก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน เพราะเขารู้ว่ารินรดาจะเสนอตัวใส่ชุดว่ายน้ำอีกคน จนคนที่อยู่ในห้องประชุมหันไปมองแทบจะพร้อมกัน"หวังว่า Project นี้คงจะผ่านนะคะ" พวกเขาจะมีอาการหึงหวงกันมันก็เรื่องของเขาสิ แล้วเธอก็ไม่ได้หวังให้ผู้หญิงของเขามาช่วยงานด้วย แต่ตอนนี้เธอสนใจงานของอลิสอยากช่วยอีกฝ่ายให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีมากกว่ารินรดาเห็นว่านเรศวรไม่ตอบเรื่อง Project งานของอลิส เธอเลยหันมองไปจิกตาใส่"ลองดูก็ได้"หึ.. และการกระทำของทั้งสองก็อยู่ในสายตาทรงอัปสรเห็นแล้วก็อยากจะขำ เขาคงจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มากสิท่า อยากเห็นนักถ้ารถไฟชนกันจะเป็นยังไง แค่คิดก็สนุกแล้ว"ขอบคุณคุณอัปสรมากนะคะ" ออกมาจากห้องประชุมอลิสก็ไหว้ขอบคุณทรงอัปสร"จะขอบคุณฉันทำไม ถ้ามันได้ผลมันก็เป็นผลดีกับที่นี่"ทีแรกอลิสไม่มั่นใจหรอกแต่ได้ยินว่าทรงอัปสรจะเป็นคนประเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 13
"แต่เรื่องนี้คุณรดาจะบอกใครไม่ได้นะคะ""รดาไม่บอกใครหรอกค่ะ""ส่วนเรื่องชุดว่ายน้ำ..""เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เดี๋ยวรดาเตรียมมาเอง""มันเป็นความลับสุดยอดนะคะ" ก่อนแยกจากกันทรงอัปสรยังไม่วายที่จะเน้นย้ำคำนี้ เพราะถ้าผู้ชายของรินรดารู้ก็คงจะห้ามไม่ให้ทำแน่"มีอะไรน่ายินดีคะ" ข้าวปุ้นเห็นคุณหนูเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในห้องทำงานเลยถามดู"เรานี่ก็ขี้สงสัยจังเลยนะ""คุณหนูอย่าไปทำอะไรแผลงๆ อีกนะคะ จบเรื่องนี้แล้วถ้าจะทำอะไรคุณหนูต้องปรึกษาข้าวปุ้นก่อนนะคะ""ตกลงฉันมีเพื่อนหรือมีแม่เพิ่มกันแน่เนี่ย""คุณหนูอย่าพูดแบบนั้นสิคะ" พูดถึงเรื่องแม่ของคุณหนู ข้าวปุ้นก็อดคิดถึงนายหญิงไม่ได้ เพราะนายหญิงรับเธอมาชุบเลี้ยงเธอถึงได้มีที่อยู่ ได้ร่ำเรียนจบสูงๆ แถมยังมีงานดีๆ ทำ ก่อนตายนายผู้หญิงยังไม่ลืมที่จะฝากข้าวปุ้นให้ดูแลทรงอัปสรให้ดี"ข้าวปุ้นเป็นอะไรฉันยังไม่ได้ว่าอะไรให้เธอเลย" คุยกันอยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็เช็ดน้ำตาสะงั้น"คุณหนูอย่าเอาข้าวปุ้นไปเปรียบกับนายผู้หญิงอีกนะคะ""ฉันไม่ได้เปรียบ ฉันแค่ยกยอเธอว่าเธอดีกับฉันเหมือนแม่เลย""แบบนั้นก็ไม่ได้ค่ะ""เธอนี่จริงจังกับชีวิตเกินไปแล้วนะ สงสัยฉันต้องห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 14
เสียดายความรู้สึก อุตส่าห์มองว่าพวกเขาดูดีแต่ที่ไหนได้เป็นพวกเดียวกับไอ้หมอนั่น ว่าแต่คนพวกนี้เป็นอะไรกับมัน เท่าที่มองไม่น่าจะเป็นลูกน้องแต่มันเห็นเราแล้วจะทำยังไงดี หวังว่ามันคงไม่ไปเล่าให้กันฟังนะ โอ๊ยอยากจะบ้าตาย ทำไมฉันต้องใช้ชีวิตอะไรยากๆ แบบนี้ด้วย ..ว่าจะนอนเอาแรงคืนนี้สักหน่อยเล่นนอนไม่หลับเลย แต่ถึงยังไงก็ต้องนอนให้หลับถ้าไม่งั้นไม่มีแรงทำงานแน่เลยเราหญิงสาวพยายามสุดขีดที่จะบังคับตัวเองให้หลับ และเธอก็ทำได้สำเร็จ ตื่นมาอีกทีบ่ายคล้อยแล้วทรงอัปสรงัวเงียตื่นขึ้นมาเดินไปเปิดตู้เย็นดู เธอไม่ได้ซื้อผักผลไม้และอาหารสดมาใส่ตู้เย็นหลายวันแล้วเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน วันนี้จะออกไปซื้อก็คงไม่ทัน เพราะต้องแต่งหน้าทำผมให้สวยเป็นพิเศษหน่อยหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอเลยออกไปหาอะไรทานง่ายๆ และจะแวะไปร้านเสริมสวยด้วย"เฮ้ยนั่นสาวข้างห้องมึงนี่หว่า""มึงจะทำอะไร""ว่าจะไปสานสัมพันธ์สักหน่อย""ออกรถ!" จังหวะที่ขุนรามเปิดประตูรถนเรศวรก็สั่งให้คนขับออกตัว อีกฝ่ายเลยต้องรีบปิดประตูที่กำลังเปิด"มึงเป็นบ้าอะไรวะ เกือบกูตกรถแล้วไหมล่ะ""พวกมึงเล่นอะไรกัน แล้วทำไมมึงต้องหอบกูมาด้วย" ผ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01
บทล่าสุด
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 97 ตอนจบ
ขุนราม [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 97 ตอนจบเธอไม่รู้หรอกว่าท่านให้มาบริษัททำไม แต่รินรดาก็แต่งตัวเรียบร้อยให้ดูเป็นหน้าเป็นตาของสามีตอนที่เขาพาเธอเดินเข้ามาพนักงานต่างก็ทำความเคารพกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา"เข้ามาด้วยกันสิคะ" หญิงสาวเห็นว่าพนักงานยืนรอลิฟต์กันหลายคน พอเธอกับสามีเดินเข้ามาพนักงานก็ไม่กล้าเข้ามาด้วย"เอ่อ..""เข้ามาสิ" จริงๆ ตอนที่เขาใช้ลิฟต์ไม่มีใครกล้าใช้ด้วย แต่พอท่านรองประธานอนุญาตให้เข้าพนักงานก็เข้าไปแต่ก็เข้าไม่กี่คนรินรดาขยับให้พนักงานยืนกันจนหลังเธอพิงเข้ากับร่างของขุนราม เขาเลยเอื้อมมือมาโอบเอวเธอไว้ พนักงานไม่ได้หันไปมองหรอกแต่มองผ่านผนังของลิฟต์ที่เป็นกระจก เห็นภาพนั้นแล้วต่างก็อมยิ้มไปตามๆ กันจนลิฟต์มาเปิดที่ชั้นผู้บริหาร ส่วนพนักงานออกไปก่อนหน้านั้นแล้ว"ไปห้องทำงานผมก่อน" เขาคิดว่าห้องประชุมคงยังไม่เรียบร้อย ค่อยพาเธอไปทีหลังแล้วกันแต่พอเข้ามาในห้องทำงานไม่นานเลขาก็มาตามให้เข้าห้องประชุมห้องประชุมใหญ่ของบริษัทณโยดม.."มานั่งนี่สิ" รัตติกาลที่นั่งตำแหน่งประธานบริษัทแทนสามีที่เสียไป เรียกให้ลูกชายมานั่งประจำที่ของนาง"ครับ?" ทุกครั้งที่เขาจะนั่งตรงนั้นก็ตอนท
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 96
คืนนั้นที่บ้านณโยดม..ก๊อกๆ "ที่รักครับ เปิดประตูให้ผัวหน่อย""คุณไปนอนห้องอื่นเลยค่ะฉันจะนอนกับลูก""คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ" ชายหนุ่มไม่ได้พูดเสียงดังเพราะกลัวแม่จะได้ยินว่าเธอไม่ให้เขาเข้าห้องด้วย"ถ้าคุณยังพูดอยู่แบบนี้เดี๋ยวลูกก็ตื่น" ขุนเขาเข้ามารอแม่ตั้งแต่เล่นกับคุณย่าเสร็จแล้ว จนตอนนี้แกนอนหลับรออยู่ในห้อง พี่เลี้ยงที่ดูแลก็ออกไปตอนที่เห็นคุณผู้หญิงกลับมา พอเข้ามาในห้องเธอก็จัดการล็อกห้องไม่ให้เขาตามเข้ามาได้"ไหนเราเคลียร์กันรู้เรื่องแล้วไง เปิดประตูให้ผมหน่อยนะ""รู้เรื่องแค่คุณน่ะสิคะ จำไว้ว่าอย่าทำแบบนี้อีก" ตอนที่รู้ว่าพี่ชายเปลี่ยนยาคุมกำเนิดเป็นยาบำรุงให้กับทรงอัปสรเธอก็รู้สึกโมโหมากพออยู่แล้ว พอมาเจอกับตัวยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวเขามากมายแต่เธอต้องดัดนิสัยเขาบ้าง จะได้ไม่มีความคิดแผลงๆ แบบนี้อีก"คุณเมียครับ พรุ่งนี้ผัวต้องไปทำงาน""ก็ไปนอนห้องอื่นสิคะ" ในใจก็แอบรู้สึกสงสาร เพราะเขาต้องรับผิดชอบบริษัทที่ใหญ่โต ผ่านไปสักพักรินรดาก็รู้สึกว่าด้านนอกเงียบไปแล้ว เธอเลยเดินมาเปิดประตูดู "อุ้ยคุณ"เธอประเมินความอดทนของเขาต่ำไป เขารู้ว่าถ้าเงียบเธอต้องม
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 95
"ดูเหมือนคุณจะตกใจจังเลยนะคะ มีอะไรหรือเปล่า""ปะเปล่าา ผมจะมีอะไรล่ะก็นั่นน้องสาวผม""ไม่มีอะไรแน่นะคะ" เธอรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าแผนการ แถมสายตาที่มองเพื่อนดูมีพิรุธมันต้องมีอะไรแน่"อีกสามวันก็เป็นวันเกิดหุ้นส่วนอีกคนแล้ว" นเรศวรรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถ้าไม่งั้นเขาคงถูกจับได้แน่ว่ามีส่วนร่วมแต่มีหรือที่ทรงอัปสรจะปล่อยไป เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ฉับพลันนั้นทรงอัปสรก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เพราะเธอยังไม่ได้จัดกระเป๋าใหม่ แสดงว่าเจ้าสิ่งนั้นมันยังคงอยู่ในกระเป๋า"อยู่ไหนนะ""คุณอัปสรหาอะไรเหรอคะ""ลิปสติกน่ะสิคะว่าจะเติมสักหน่อย" เธอแสร้งทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าแต่ระหว่างนั้นคนในห้องก็คุยเรื่องวันเกิดของหุ้นส่วนอีกคนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่น"ปีนี้มันจะจัดวันเกิดเหรอ" พวกเขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวันเกิดมากนักนอกจากครอบครัวจะเป็นคนจัดให้ แต่สำหรับคนที่ไม่มีครอบครัวก็ชวนเพื่อนมาดื่มกินที่บ้านหรือไม่ก็นัดกันที่ร้านอาหาร"มันบอกว่าจะมาสังสรรค์กันที่นี่แหละ""จะปิดร้านเลี้ยงวันเกิดเหรอ""ไม่ได้ปิดแต่มันบอกว่าถ้าลูกค้าคนไหนมาใช้บริการคืนนั้นมันจะเป็นคนเลี้ยงเอง""ไอเดียเจ๋งนี่""
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทท่ 94
"ที่คุณพูดหมายความว่ายังไงคะ" หญิงสาวตามเขาขึ้นมาข้างบน แต่ยังไม่ถึงห้องทำงานเลยด้วยซ้ำเธอก็อดถามเรื่องนี้ไม่ได้"สวัสดีค่ะท่านรอง" แต่ก่อนที่เขาจะตอบเธอก็ได้ยินเสียงนี้ก่อน"?" ทั้งสองที่เดินตามกันมาหยุดแล้วก็มองคนที่กล่าวสวัสดีเมื่อครู่ ก่อนที่ขุนรามจะหันไปมองดูสายตารินรดา "คุณเป็นใคร""ชะเอมเป็นเลขาคนใหม่ที่มาแทนคุณเอวาค่ะ""เธอไปทำงานแผนกอื่น เปลี่ยนเลขาคนใหม่มา""แต่ชะเอมสอบสัมภาษณ์ผ่านแล้วนะคะ""ตกลงใครเป็นเจ้าของบริษัท""เอ่อ.."เขาไม่รอฟังคำอธิบายก็พาเธอเข้าไปในห้องทำงานก่อน"คุณยังไม่บอกฉันเลย""ผมไม่ได้หาเลขาเองเลยไม่รู้ว่าเขาส่งใครมา""ฉันไม่ได้หมายถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้""อ้าวแล้วคุณหมายถึงอะไรล่ะ""เรื่องที่คุณบอกว่าเลขาคนเก่าอยู่โรงพักไงคะ""ไม่ใช่แค่เลขาคนเก่าหรอกที่อยู่โรงพัก ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นตอนนี้อยู่โรงพักทั้งหมด""อะไรนะคะ คุณส่งพวกนั้นให้กับตำรวจเหรอคะ""ข้อหาพยายามฆ่า""พยายามฆ่า?""ใช่ ผมแจ้งความจับทั้งหมดเลย ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณได้อีก""อย่าบอกนะคะว่าที่คุณรับสมัครพนักงานใหม่?""อืม" ชายหนุ่มตอบเธอไปโดยการเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเบาๆ สายตามองดูผู้หญิ
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 93
"อื้อ" สะโพกงามเด้งรับเรียวลิ้นที่ตวัดเลียวนอยู่กึ่งกลางร่อง "อ่ะอ่ะอ่ะมะไม่ไหวแล้วค่ะ"ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางมันก็ยิ่งทำให้เขาเร่งความเร็วที่กำลังทำอยู่ เพราะเขาต้องการเห็นเธอเสร็จก่อนโดยที่ยังไม่สอดใส่และเขาก็ทำได้สำเร็จ ชายหนุ่มค่อยๆ ชักนิ้วออกมาก่อนจะขยี้นิ้วให้เธอเห็นว่าเขาเก่งไหมที่ทำให้เธอหลั่งได้โดยที่ยังไม่เจอไม้เด็ด"ทำบ้าอะไรของคุณ""แต่ก่อนชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ""ยังจำได้อยู่เหรอ นึกว่าจำแต่เรื่องผู้หญิงคนอื่นได้""ผู้หญิงคนอื่นที่ไหนไม่มีหรอก" ขณะที่เอ่ยร่างหนาก็ขยับขึ้นมา ก่อนจะคว้ามือเล็กมาโอบอุ้มความแข็งแกร่งเพื่อให้เธอวัดขนาด และในเวลาเดียวกันเขาก็จับมือเธอรูดชักขึ้นและลง"พูดเหมือนฉันจะเชื่อ"ใบหน้าหล่อคมเผลอเผยรอยยิ้มออกมา แต่ก็รีบซ่อนอาการนั้นไว้"ปล่อยนะ!" ถึงแม้จะรู้ว่าเขาคงไม่เก็บร่างกายตัวเองไว้ใช้แค่กับเธอ แต่ก็อยากได้ยินเขาพูดอะไรออกมาบ้าง แม้ว่ามันจะเป็นคำโกหก"จะจบเกมคนเดียวได้ยังไง แบบนี้ผมก็เคว้งคว้างน่ะสิ""คุณก็ไปปล่อยกับผู้หญิงพวกนั้นสิ""หึงผัวเหรอ""อึบ!" รินรดากัดฟันใช้แรงที่อุ้งมือ"ซี๊ดดดอ๊อยย ถ้ามันขาดจะมีใช้ไหม" ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง"ไม่มีก็ไม่ใ
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 92
"ถึงแบบนั้นก็เถอะค่ะ ข้อหาพยายามฆ่ามันไม่รุนแรงเกินไปเหรอคะ" เอวาก็เป็นลูกของผู้มีฐานะท่านหนึ่ง ไม่ยอมเจอข้อหาอะไรแบบนี้ง่ายๆ อยู่แล้ว"รุนแรงเกินไป? เธอจะให้ฉันรอจนเมียกับลูกฉันเป็นอะไรไปงั้นเหรอ" ชายหนุ่มหันหน้ามาประชันกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นค่าเลย"แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมรับข้อหานี้" ในขณะที่พูดใบหน้าเอวาก็เชิดขึ้นแบบหยิ่งผยอง"แสดงว่าเธอยอมรับแล้วว่าเป็นตัวบงการ คุณตำรวจได้ยินหรือยังครับ""เชิญคุณเอวาไปที่โรงพักด้วยครับ""ฉันยอมรับตอนไหน! คุณแม่คะช่วยเอวาด้วยค่ะ" เอวาที่ถูกตำรวจพาออกไปตะโกนเข้ามาขอให้แม่ของเขาช่วย "ถึงยังไงเอวาก็ไม่ยอมถูกจับ""และก็เชิญพนักงานทุกท่านขึ้นรถด้วยนะครับ" ตำรวจหันมาบอกพนักงานที่อยู่ในที่นี้ทั้งหมด และรถที่ตำรวจเตรียมมาก็คันใหญ่พอที่จะขนคนพวกนี้ไปได้"พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ เราไม่ได้แตะตัวภรรยาของท่านรองเลยค่ะ" ในคลิปกล้องวงจรปิดก็ไม่เห็นว่าคนพวกนี้ทำอะไร แค่มีแต่คำพูดที่วิพากษ์วิจารณ์"นั่นแหละมันคือข้อหาของพวกเธอ เห็นคนถูกทำร้ายร่างกายทำไมไม่ช่วย แถมยังยืนพูดให้ร้าย" เขาไม่คิดจะปล่อยใครไปง่ายๆ แน่ ยิ่งคนยืนมุงนี่แหละสำคัญเล
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 91
"ถ้างั้นเอวาขอลงไปรอข้างล่างก่อนนะคะคุณแม่" เอวาคิดว่าลงไปรอข้างล่างดีกว่า ถ้าขุนรามเห็นคงไม่ให้เธอไปด้วยแน่ หรือไม่เขาอาจจะไม่ออกไปเลย"ดีเหมือนกันถ้างั้นหนูไปรออยู่ที่รถนะ" ถึงยังไงเอวาก็เป็นบุตรสาวของเพื่อนรัก ถ้าทั้งสองไม่มีบุญวาสนาต่อกันจริงๆ ยังทิ้งความเป็นเพื่อนไว้อยู่เอวาลงมาข้างล่างก็เห็นว่าพนักงานกำลังยืนมุงอะไรกันอยู่"มีอะไรกัน" เธอเลยรีบเดินตรงไปดู นี่มันยังไม่ไปอีกเหรอ? ออกมาก็เห็นว่าคนที่ถูกมุงอยู่ก็คือรินรดา"คุณเอวามาโน่นแล้ว" พนักงานที่ยืนมองดูกันอยู่ต่างก็ขยับออกให้เอวาเดินเข้ามา"ดูมันสิคะ ยังหน้าด้านหน้าทน""เธอนี่ทนทายาทจริงๆ เลยนะ ใครก็ได้รีบลากตัวมันออกไป" จะปล่อยให้รินรดาอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยขุนรามก็จะลงมา"ปล่อยฉันนะ" พอได้รับคำสั่งรปภ.ที่อยู่ตรงนั้นก็รีบมาลากตัวรินรดาออกไป ส่วนเธอไม่ยอมให้พวกนั้นถูกเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ เลยมีการดิ้นรน"แล้วจะมายืนมุงอะไรนักหนาไม่ไปกินข้าวกันหรือไง" เอวาหันไปตะคอกพนักงานที่ยืนมุงกันอยู่"พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้!" เพราะเธอดิ้นรนจนทำให้เสื้อที่ใส่อยู่ถูกกระชากจนขาดหน่วยรักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้ชา
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 90
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไรมาก" หลังจากตรวจอาการดูแล้วคุณหมอก็ให้แค่ยาทาแก้ฟกช้ำภายนอก"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว""คุณจะไปไหน" เขาไม่ได้ขับรถกลับทางเดิมเธอเลยสงสัย"กลับบ้านเรา""กลับบ้าน?" รินรดามองดูทางที่เขาขับไปอีกรอบ ทางนี้ก็ไม่ได้กลับบ้านเธอนี่ "คุณจะพาฉันไปบ้านหลังไหน"[คฤหาสน์ณโยดม]"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม""ลูกอยู่ที่นี่แล้ว""ทำไมลูกถึงมาอยู่ที่นี่""ผมจะไม่ยอมให้คุณกลับไปทำงานที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นอีก""มันก็ไม่ได้เสี่ยงขนาดนั้น""กี่ครั้งแล้วที่ผมเห็นคุณตกอยู่ในอันตราย แล้วไอ้ที่ผมไม่เห็นล่ะกี่ครั้ง""ฉันจะพยายามดูแลตัวเอง""คุณไม่ต้องพยายามเดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอง""คุณก็รู้ว่าฉันกับแม่คุณไม่ค่อย..""ท่านยอมไปตามถึงที่บ้าน คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าท่านยอมเราสองคนแล้ว"พอเขาลงจากรถเธอก็ไม่ยอมตามลงไป จนขุนรามเดินมาเปิดประตูรถให้ เธอยังคงนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่"สงสัยอยากจะให้ผมอุ้ม""อุ๊ยคุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ""อย่าดิ้นเดี๋ยวก็หลุดมือ""ฉันเดินเองได้""อุ้ยคุณผู้ชาย" แม่บ้านได้ยินเสียงรถเลยมาเปิดประตูให้ พอประตูเปิดออกก็เห็นว่าคุณผู้ชายกำลังอุ้มภรรยาอยู่"ปล่อยฉันลงได้หรือยัง" หลังจากที่
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 89
"แม่มาทำไมครับ""แกทำไมถามแม่แบบนี้""แม่อย่ามาก่อเรื่องที่นี่ดีกว่าครับ""แกอย่าลืมนะว่าฉันมีลูกแค่คนเดียว และแกก็มีแม่แค่คนเดียวด้วย"รินรดาที่เดินตามหลังเขามายกมือไหว้ท่านแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และกำลังจะเข้าไปในบ้าน"ฉันอยากคุยอะไรกับแกและก็เมียแกหน่อย"ขุนรามหันมองไปดูเธอที่เดินเข้าไปในบ้านแต่พอได้ยินแม่เขาพูดแบบนั้นเธอก็หยุดแล้วหันกลับมา"แม่จะคุยอะไรครับ""คุยเรื่องของแกนี่แหละ บริษัทก็ไม่รู้จักเข้า ฉันแก่มากแล้วแกจะให้ฉันทำงานไปถึงไหน" หลายวันแล้วที่ลูกชายไม่เข้าบริษัท และนางก็ต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด"แล้วแม่ทำตามที่ผมขอหรือยังล่ะครับ""ฉันถึงจะมาคุยกับแกอยู่นี่ไง""ถ้างั้นแม่ก็เข้ามาในบ้านก่อนสิครับ" ตอนที่ชวนแม่เข้าบ้านเขาไม่ลืมที่จะมองไปดูหน้าเธอก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร"นี่ห้องรับแขกเหรอ แล้วทำไมไม่ติดแอร์สักตัว""แม่ครับ" ขุนรามตำหนิแม่"จะไม่ให้ฉันพูดอะไรเลยหรือไง ร้อนๆ แบบนี้หลานฉันอยู่ยังไง""ผมอยู่ในห้องกับแม่ครับ" ขุนเขาเป็นคนตอบคุณย่าเอง ช่วงนี้อากาศร้อนมาก อุณหภูมิถึง 40 องศาเลยแหละ"แม่จะพูดอะไรก็รีบพูดมาสิครับ""ฉันจะมาบอกให้แกกลับไปทำงานที่บริษัท เรื่องนั้นเดี๋ยว
