เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 11
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-01 09:16:06"ขึ้นรถสิ"
"ใครบอกว่าฉันจะไปรถคันเดียวกับคุณ" จะพาข้าวปุ้นมาด้วยก็ไม่ได้เพราะคนนั้นงานเยอะมาก ถ้าจะชวนอลิสมามันก็เป็นงานของรินรดา แต่คงไม่เป็นไรหรอกเพราะโรงแรมคนก็เยอะมันคงไม่กล้าทำอะไรเธอ
หญิงสาวเดินสะบัดสะโพกผ่านรถหรูของมาเฟียหนุ่มไปที่รถอีกคัน รถของเธอก็หรูไม่ต่างกัน
ช่วงนี้ยังหัวค่ำอยู่และรถบนท้องถนนก็กำลังติดกว่าจะมาถึงโรงแรมใช้เวลาอยู่พอสมควร ทรงอัปสรมาถึงก็เห็นว่าเขานั่งรออยู่โต๊ะที่จองไว้แล้ว
พนักงานเสิร์ฟเห็นลูกค้าเดินตรงมาที่โต๊ะก็รีบขยับเก้าอี้ให้นั่ง
"ขอบคุณค่ะ" ทรงอัปสรหยิบเอกสารที่ได้มาจากรินรดาออกมาดู เพราะเธอทำหน้าที่ขับรถเองเลยไม่มีเวลาอ่านเหมือนอีกคน
ขณะที่เธออ่านเอกสารอยู่ก็สังเกตได้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเอาแต่จับจ้องมาที่เธอ หญิงสาวเลยเหลือบตามองไปดู
"หน้าฉันมีอะไรน่ามองขนาดนั้น"
"คุณว่าอะไรนะ" ดวงตาคมคู่นั้นขยับมองมาที่เธอ
"ฉันเห็นคุณมองฉันนานแล้วนะ"
"คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมมองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังคุณต่างหาก"
ทรงอัปสรหันขวับกลับไปมองด้านหลังด้วยใบหน้าที่ชาเล็กน้อย
พอเธอหันกลับมาก็เห็นว่าเขายกแก้วไวน์ขึ้นเหมือนเชื้อเชิญผู้หญิงคนที่อยู่ด้านหลังชนแก้ว
"พ่อรูปหล่อ พ่อเสน่ห์แรง"
"คุณว่าอะไรนะ"
"ฉันไม่ได้พูดกับคุณ"
"สวัสดีค่ะ ฉันเห็นคุณยกแก้วเมื่อครู่" ผู้หญิงคนนั้นถือแก้วไวน์ของตัวเองเดินเข้ามาทักทาย
"สวัสดีครับ" นเรศวรยกแก้วขึ้นแล้วก็ยื่นไปสัมผัสกับแก้วอีกฝ่ายเบาๆ พอไม่ให้ฝ่ายหญิงเสียหน้า
"คุณมากับน้องสาวหรือคะ"
"แฟนครับ"
"ใครแฟนคุณ!"
"อ้อ..ถ้างั้นฉันขอตัวนะคะ" เห็นว่าอีกฝ่ายกล้าทักทายเลยคิดว่ามากับน้องสาว ที่ไหนได้มากับแฟนนี่เอง
"คุณอย่ามาตู่ว่าฉันเป็นแฟนอีกนะ!" หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นล่าถอยไปแล้วทรงอัปสรถึงได้กระซิบพูดกับเขาด้วยถ้อยคำที่ตำหนิ
"จะให้ผมแนะนำว่าเป็นเมียว่างั้น"
"ใครจะให้คุณแนะนำแบบนั้น!"
"เบาหน่อยสิคุณนี่โรงแรมระดับไหนคุณก็รู้"
"ไม่รู้ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว" ว่าแล้วหญิงสาวก็เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋า แต่ถูกอีกฝ่ายขวางไว้ก่อนโดยการจับกระเป๋าเธอไว้ "ปล่อยนะ"
"งานยังไม่เสร็จเลย ไม่สิงานยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ"
"เชิญคุณดูงานไปคนเดียวเถอะ"
"คุณนี่ไม่ Professional เลยนะ"
"คุณว่าใคร"
"ว่าคุณนั่นแหละ"
เวลาเดียวกันนั้นที่คลับ..
"สวัสดีจ๊ะอลิส"
"หวัดดีค่ะ" อลิสทักทายกลับด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ" ที่เธอบอกไม่สบายคือไม่สบายใจ เธอเอาความมั่นใจมาจากไหนที่จะไปสู้กับคนเก่งแบบรินรดา แค่วันแรกก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดาเลย
"แล้วนี่เธอกำลังทำอะไรอยู่"
"รับแขกค่ะ"
"รับแขกมันหน้าที่พนักงานไม่ใช่เหรอ"
"ฉันก็เป็นพนักงานนี่คะ"
"เธอช่วยมาดูไอ้นี่กับฉันหน่อยได้ไหม"
"ฉันไม่ว่างค่ะ"
"เธอขี้ขลาดแบบนี้เหรอ ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะเลยก็จะยอมแพ้สะแล้ว"
"หึ.." แทนที่จะโกรธแต่อลิสกลับขำ เพราะที่รินรดาพูดมามันก็ใช่จะไปโกรธทำไมล่ะ
"ความฝันของเธอคืออะไร"
"ก้าวหน้าในหน้าที่การงาน หาเงินเยอะๆ เพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่ลำบากเหมือนตอนนี้"
"แล้วเธอได้เริ่มทำความฝันของเธอหรือยัง"
"แค่คิดจะทำก็ท้อแล้วค่ะ"
"แสดงว่านั่นมันไม่ใช่ความฝันที่แท้จริงของเธอ เพราะถ้ามันเป็นความฝันเธอต้องมุ่งมั่นทำมันให้ได้สิ"
"คุณหมายความว่ายังไง" อลิสแปลกใจในคำพูดของรินรดา เหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังกระตุ้นสติเธอให้กลับมา แต่จะทำแบบนั้นเพื่ออะไรมันไม่ได้เป็นผลดีต่อตัวอีกฝ่ายเลย
"ฉันอยากสู้กับคนที่สมน้ำสมเนื้อ ไม่ใช่สู้กับคนที่ยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มต้น"
"แต่ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ฉันทำงานที่นี่มาเป็นปีๆ แล้ว ทุกอย่างมันก็อยู่ในสายตาของฉัน และฉันก็ทำแบบนี้ไปทุกวันจะให้ฉันเห็นความแตกต่างอะไรล่ะคะ"
"สิ่งที่เธอคิดว่าตัวเองด้อยกว่านั่นมันเป็นความได้เปรียบของเธอเลยรู้ไหม"
"ยังไงคะ"
"ฉันเพิ่งเข้ามาไม่รู้อะไรเลย ต้องมาทำความรู้จักใหม่ทุกอย่าง แต่เธออยู่ที่นี่มาเป็นปีๆ ใครได้เปรียบกว่ากันล่ะ" หลังจากที่พูดประโยคเมื่อสักครู่จบรินรดาก็มองไปเห็นอะไรบางอย่าง "ฉันขอตัวแป๊บหนึ่งนะ"
อลิสมองตามหลังรินรดาไป ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่จะมาแย่งชิงตำแหน่งกับเธอหรือจะมาช่วย เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำลงไปเหมือนเตือนสติให้เธอลุกขึ้นมาสู้เลย
"ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะคะ"
คนที่ถูกทักหยุดแล้วหันมามองแบบหน้านิ่วคิ้วขมวด
"ได้เรื่องยังไงบ้างคะ"
"จะได้เรื่องอะไรล่ะไม่ตีกันตายก็ดีเท่าไรแล้ว"
"อะไรนะคะ" รินรดารีบเดินตามหลังอีกฝ่ายเข้าไปในห้องทำงาน
"อย่าหาทำแบบนี้อีก"
"แบบไหน"
"ก็ให้ไปดูงานพร้อมกันนี่แหละ"
"แล้วคุณอัปสรล่ะคะ"
"ไม่รู้"
"หึหึหึ"
"ขำอะไร"
"มองหน้าตัวเองในกระจกจะรู้เองค่ะ" ว่าแล้วรินรดาก็ออกจากห้อง ส่วนคนที่หน้านิ่วอยู่เมื่อครู่รีบเดินไปดูตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำ
"ก็ไม่เห็นอะไรนี่นอกจากความหล่อ" ชมตัวเองพลางเปิดน้ำรองใส่มือเล็กน้อยก่อนจะมาลูบผมเพื่อจัดทรง "พ่อแม่คงตั้งใจทำนะเนี่ยเรา"
ทีแรกทรงอัปสรว่าจะไม่กลับมาที่นี่แล้ว แต่มันยังไม่ดึกเธอเลยต้องขับรถตามเขากลับมา
"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ"
"ไม่ได้เป็นอะไร"
"มันไม่ได้ทำอะไรคุณหนูใช่ไหมคะ"
"ไม่ได้ทำอะไร"
"แล้วทำไมหน้าคุณหนูถึง" เพราะดูใบหน้าของคุณหนูไม่เหมือนสิ่งที่พูดเลย
"แค่อยากจะฆ่าคน"
ก๊อกๆ "อลิสเองค่ะ"
"เข้ามา"
"อลิสคิดอะไรออกแล้วค่ะ"
"คิดอะไร"
"เราทำสระน้ำแบบตู้กระจกดีไหมคะ"
"ยังไง"
อลิสคุยรายละเอียดกับทรงอัปสรครู่หนึ่งเธอก็รีบเรียกประชุม
"ใครเรียกประชุมนะ"
"คุณทรงอัปสรครับ" คนที่มาแจ้งข่าวก็คือภาณุ
"มาถึงแล้วเหรอ"
"มาแล้วครับ"
เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะเรียกคุยเรื่องอะไร
พอเข้ามาถึงห้องประชุมทุกคนก็พร้อมหน้ากันแล้ว รวมถึงรินรดาด้วยเพราะรินรดาอยากรู้ว่าอลิสมีไอเดียอะไร
"อะไรนะ?" นเรศวรคิดว่าตัวเองฟังผิด
"อลิส" ทรงอัปสรหันไปบอกให้อลิสเป็นคนพูด เพราะมันเป็นโปรเจคงานของอลิส
"หน้าเวทีเรามีเนื้อที่พอที่จะทำสระว่ายน้ำแบบตู้กระจกได้ค่ะ"
"แล้วไง" นเรศวรคิดว่าใครเขาจะมาเล่นน้ำดึกๆ ดื่นๆ ดีไม่ดีลูกค้าอาจจะจมน้ำตายอีกเพราะเมา
"เราไม่ได้ทำสระว่ายน้ำให้ลูกค้าค่ะ ทำเพื่อโชว์ ให้สาวๆ ใส่ชุดว่ายน้ำลงไปเล่นเพื่อเรียกแขก"
"แล้วใครล่ะจะไปเล่นน้ำในนี้หนาวจะตาย"
"เอ่อ.." เจอคำถามนั้นของนเรศวรอลิสถึงกับมองหน้าทรงอัปสร
"ฉันเอง" ทรงอัปสรอยากสนับสนุนความคิดของอลิส เลยเสนอว่างานแรกเธอจะเป็นคนเล่นน้ำโชว์แขกเอง
บทที่เกี่ยวข้อง
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 12
"คุณอัปสร?" ไม่ได้ตกใจแค่อลิส รินรดาที่อยู่ในห้องด้วยก็ตกใจ ส่วนทางด้านนเรศวรยังคงนิ่ง"ไม่เป็นไรหรอกฉันทำได้" เธอผ่านมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้ว เมืองหนาวเธอก็เคยอยู่มาตั้งหลายปีแค่นั้นคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"ดีเลยค่ะถ้างั้นรดา..""ไม่ได้!" รินรดายังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำนเรศวรก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน เพราะเขารู้ว่ารินรดาจะเสนอตัวใส่ชุดว่ายน้ำอีกคน จนคนที่อยู่ในห้องประชุมหันไปมองแทบจะพร้อมกัน"หวังว่า Project นี้คงจะผ่านนะคะ" พวกเขาจะมีอาการหึงหวงกันมันก็เรื่องของเขาสิ แล้วเธอก็ไม่ได้หวังให้ผู้หญิงของเขามาช่วยงานด้วย แต่ตอนนี้เธอสนใจงานของอลิสอยากช่วยอีกฝ่ายให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีมากกว่ารินรดาเห็นว่านเรศวรไม่ตอบเรื่อง Project งานของอลิส เธอเลยหันมองไปจิกตาใส่"ลองดูก็ได้"หึ.. และการกระทำของทั้งสองก็อยู่ในสายตาทรงอัปสรเห็นแล้วก็อยากจะขำ เขาคงจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มากสิท่า อยากเห็นนักถ้ารถไฟชนกันจะเป็นยังไง แค่คิดก็สนุกแล้ว"ขอบคุณคุณอัปสรมากนะคะ" ออกมาจากห้องประชุมอลิสก็ไหว้ขอบคุณทรงอัปสร"จะขอบคุณฉันทำไม ถ้ามันได้ผลมันก็เป็นผลดีกับที่นี่"ทีแรกอลิสไม่มั่นใจหรอกแต่ได้ยินว่าทรงอัปสรจะเป็นคนประเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 13
"แต่เรื่องนี้คุณรดาจะบอกใครไม่ได้นะคะ""รดาไม่บอกใครหรอกค่ะ""ส่วนเรื่องชุดว่ายน้ำ..""เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เดี๋ยวรดาเตรียมมาเอง""มันเป็นความลับสุดยอดนะคะ" ก่อนแยกจากกันทรงอัปสรยังไม่วายที่จะเน้นย้ำคำนี้ เพราะถ้าผู้ชายของรินรดารู้ก็คงจะห้ามไม่ให้ทำแน่"มีอะไรน่ายินดีคะ" ข้าวปุ้นเห็นคุณหนูเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในห้องทำงานเลยถามดู"เรานี่ก็ขี้สงสัยจังเลยนะ""คุณหนูอย่าไปทำอะไรแผลงๆ อีกนะคะ จบเรื่องนี้แล้วถ้าจะทำอะไรคุณหนูต้องปรึกษาข้าวปุ้นก่อนนะคะ""ตกลงฉันมีเพื่อนหรือมีแม่เพิ่มกันแน่เนี่ย""คุณหนูอย่าพูดแบบนั้นสิคะ" พูดถึงเรื่องแม่ของคุณหนู ข้าวปุ้นก็อดคิดถึงนายหญิงไม่ได้ เพราะนายหญิงรับเธอมาชุบเลี้ยงเธอถึงได้มีที่อยู่ ได้ร่ำเรียนจบสูงๆ แถมยังมีงานดีๆ ทำ ก่อนตายนายผู้หญิงยังไม่ลืมที่จะฝากข้าวปุ้นให้ดูแลทรงอัปสรให้ดี"ข้าวปุ้นเป็นอะไรฉันยังไม่ได้ว่าอะไรให้เธอเลย" คุยกันอยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็เช็ดน้ำตาสะงั้น"คุณหนูอย่าเอาข้าวปุ้นไปเปรียบกับนายผู้หญิงอีกนะคะ""ฉันไม่ได้เปรียบ ฉันแค่ยกยอเธอว่าเธอดีกับฉันเหมือนแม่เลย""แบบนั้นก็ไม่ได้ค่ะ""เธอนี่จริงจังกับชีวิตเกินไปแล้วนะ สงสัยฉันต้องห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 14
เสียดายความรู้สึก อุตส่าห์มองว่าพวกเขาดูดีแต่ที่ไหนได้เป็นพวกเดียวกับไอ้หมอนั่น ว่าแต่คนพวกนี้เป็นอะไรกับมัน เท่าที่มองไม่น่าจะเป็นลูกน้องแต่มันเห็นเราแล้วจะทำยังไงดี หวังว่ามันคงไม่ไปเล่าให้กันฟังนะ โอ๊ยอยากจะบ้าตาย ทำไมฉันต้องใช้ชีวิตอะไรยากๆ แบบนี้ด้วย ..ว่าจะนอนเอาแรงคืนนี้สักหน่อยเล่นนอนไม่หลับเลย แต่ถึงยังไงก็ต้องนอนให้หลับถ้าไม่งั้นไม่มีแรงทำงานแน่เลยเราหญิงสาวพยายามสุดขีดที่จะบังคับตัวเองให้หลับ และเธอก็ทำได้สำเร็จ ตื่นมาอีกทีบ่ายคล้อยแล้วทรงอัปสรงัวเงียตื่นขึ้นมาเดินไปเปิดตู้เย็นดู เธอไม่ได้ซื้อผักผลไม้และอาหารสดมาใส่ตู้เย็นหลายวันแล้วเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน วันนี้จะออกไปซื้อก็คงไม่ทัน เพราะต้องแต่งหน้าทำผมให้สวยเป็นพิเศษหน่อยหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอเลยออกไปหาอะไรทานง่ายๆ และจะแวะไปร้านเสริมสวยด้วย"เฮ้ยนั่นสาวข้างห้องมึงนี่หว่า""มึงจะทำอะไร""ว่าจะไปสานสัมพันธ์สักหน่อย""ออกรถ!" จังหวะที่ขุนรามเปิดประตูรถนเรศวรก็สั่งให้คนขับออกตัว อีกฝ่ายเลยต้องรีบปิดประตูที่กำลังเปิด"มึงเป็นบ้าอะไรวะ เกือบกูตกรถแล้วไหมล่ะ""พวกมึงเล่นอะไรกัน แล้วทำไมมึงต้องหอบกูมาด้วย" ผ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 15
"โอ้แม่เจ้า" ขุนรามมองแทบไม่กระพริบตา ในกลุ่มนั้นไม่ใช่แค่ขุนรามหรอกที่จ้องแบบเอาเป็นเอาตาย เพราะทุกคนต่างก็จ้องมอง ..ไม่มองน่ะสิแปลกคนคงหาว่าไม่ใช่ผู้ชายแท้กูเป็นโรคหัวใจหรือเปล่าวะ นเรศวรแปลกใจอยู่ดีๆ หัวใจของเขาก็เต้นรัวเหมือนคนเป็นโรคหัวใจเลยพอเธอเดินมาถึงสระว่ายน้ำขาเรียวก็ก้าวเหยียบขึ้นไปตรงที่เป็นบันไดของสระ เสียงดนตรีและเสียงเพลงก็ยังคงขับร้อง แต่ทุกคนไม่ได้หันไปให้ความสนใจกับสิ่งนั้นเลยพอก้าวขึ้นไปจนถึงขั้นบนสุดทรงอัปสรก็หมุนหันไปรอบๆ เพื่อโชว์หุ่นอันเร่าร้อนของเธอ แต่เธอก็พยายามระวังตัวไม่ให้ตก พอเธอโชว์ลวดลายการหมุนตัวบนขอบสระแล้วขาเรียวก็ค่อยๆ วางลง ไปในน้ำเบาๆ แบบระมัดระวังสระว่ายน้ำทำสูงขึ้นจากพื้นแค่เมตรเดียว และน้ำก็อยู่ระหว่างต้นขาขาวของเธอนี่เองผู้ชายที่เริ่มจะทนไม่ไหวต่างก็ขยับเข้ามาใกล้ แต่บอดี้การ์ดก็พยายามคุมสถานการณ์ไว้"ทำไมคุณหนูต้องใส่ชุดโป๊ขนาดนี้ด้วย" ข้าวปุ้นยืนกอดเสื้อคลุมของอัปสรไว้แน่น ถ้าหมดเวลาโชว์เธอจะได้รีบเอาชุดคลุมนั้นสวมปิดร่างกายให้กับคุณหนูทรงอัปสรลงไปในน้ำเธอก็ไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ เธอย่างก้าวไปตามความยาวของสระเหมือนว่ากำลังเดินแบบอยู่บนรัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 16
"แล้วมึงจะตามกูเข้ามาทำไม" นเรศวรบ่นให้ขุนรามเพราะเดินตามหลังมาต้อยๆ เลย"กูก็จะมาดูไงว่าสาวข้างห้อง.."ทรงอัปสรตกใจกลัวเรื่องที่เธออยู่ข้างห้องของนเรศวรจะถูกเปิดเผย หญิงสาวรีบหันมองไปดูเพื่อนของเขาก่อนจะขอความช่วยเหลือโดยการส่ายหน้าเป็นสัญญาณบอกว่าอย่าพูดเรื่องนี้ ..และตอนนั้นนเรศวรก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่าเธอกำลังขอให้เพื่อนของเขาช่วยปิดบังเรื่องนี้"เอ่อ.. กูตามมาดูคุณคนสวยน่ะสิวะ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน" ขุนรามแก้คำพูดให้ และก็แอบแปลกใจ เธอไม่รู้เหรอว่าไอ้เพื่อนรักของเขารู้แล้วว่าเธออยู่ห้องนั้น"คุณจะทำอะไร" อยู่ดีๆ นเรศวรก็ถอดรองเท้าเธอออกมาดู"ทำไมมันถึงหักได้" รองเท้ายี่ห้อนี้ครึ่งแสนได้มั้ง ใส่เดินลงน้ำแค่นี้ทำไมถึงหักได้"ไหนกูดูซิ" ขุนรามหยิบรองเท้าคู่นั้นมาดู ส่วนทางด้านข้าวปุ้นพยายามเอาผ้าคลุมร่างของคุณหนูของเธอไว้อย่างมิดชิดเลย "เหมือนรอยถูกเลื่อยเลย""ไหนคะ" ทรงอักษรขอดูรองเท้าที่ขุนรามบอกว่ามันเหมือนถูกเลื่อย"ตอนซื้อมาคุณดูดีไหม" นเรศวรเป็นคนถามต่อ"ดูดีสิ""แล้วคุณเก็บรองเท้าไว้ที่ไหน" เขาพยายามคิดดูว่ามีคู่แข่งทางธุรกิจไหม เพราะการแสดงโชว์ของคลับเป็นที่สนใจของลูกค้าใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 17
"เป็นยังไงบ้างครับนาย""จะเป็นยังไงล่ะ กระดูกไม่ร้าวก็ดีเท่าไรแล้ว" ถึงแม้ว่าจะไม่ร้าวแต่มือของเขาก็มีผ้าพันแผลพันรอบไว้เพราะช่วงนี้จะได้รับแรงกระทบกระเทือนไม่ได้"เจ้านายจะกลับคอนโดก่อนไหมครับ""จะกลับทำไมเพิ่งหัวค่ำเองกลับไปทำงานก่อน""แต่เจ้านายเจ็บ""เจ็บแค่นี้เอง" ทีแรกกลัวว่ากระดูกจะแตกเลยมาหาหมอ ..กี่ครั้งแล้วที่ต้องมาหาหมอเพราะผู้หญิงคนนี้ว่าจะเอาคืนแต่เจอทุกดอกตุนท์ขับรถพาเจ้านายกลับมาที่คลับ.."เสี่ยขา" อุ๋งอิ๋งที่มารออยู่แล้วเห็นเสี่ยเดินเข้ามาก็รีบเข้ามาหา"ใครให้เธอมา" วันนี้เขาไม่ได้ให้คนไปรับเธอมา"เสี่ยไม่ได้ไปหาอุ๋งอิ๋งหลายวันแล้วนี่คะ""เธอเลยมาหาฉันที่นี่?" นเรศวรมีท่าทีไม่ชอบใจเอามากๆ เพราะเธอทำเกินหน้าที่ของตัวเองทรงอัปสรที่ออกมาดูงานมองไปเห็นแต่ไกลว่าเขากลับมาแล้วเลยจะเข้ามาถามดูอาการ เพราะได้ยินทันน์บอกว่าตุนท์พาเจ้านายไปหาหมอ แต่พอเดินเข้ามาถึงเห็นว่าเขากำลังคุยกับเด็กของเขาอยู่"แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ยังมีแรงเรียกเด็กมาหาได้" หญิงสาวหยุดมองเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านไป แต่พอเดินยังไม่ถึงไหนก็มองไปเห็นรินรดาเดินมาทางนี้พอดี "งานนี้สงสัยสนุกแน่เลย""ถ้าไม่มีคำสั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 18
"คุณจะมามีอารมณ์อะไรกับฉันปล่อยฉันนะคุณนเรศ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนชื่อให้คุณ""เปลี่ยนชื่อให้ผม?""ฉันบอกให้ปล่อยไง""คุณจะเปลี่ยนชื่ออะไรให้ผม""อย่ารู้เลยดีกว่า""อยากรู้แล้วสิ" ชายหนุ่มขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เหมือนจะจูบ แต่ริมฝีปากยังไม่แตะถูกผิวอีกฝ่ายเลยเข่าอรหันต์ของเธอก็เด้งขึ้นมา"โอ๊ยปล่อยฉันนะ"แต่เขาจับทางเธอได้หมดแล้วไม่มีวันสะหรอกที่จะปล่อยให้เธอทำแบบเดิมได้อีกทรงอัปสรเหลือบตามองดูมือข้างที่เขาจับมือเธอกดไว้กับผนังห้อง มือข้างนั้นมีผ้าพันแผล ในเมื่อเล่นงานจุดอ่อนมันไม่ได้ก็เล่นงานตรงที่มันเจ็บนี่แหละ ..หญิงสาวเลยใช้แรงที่มีอยู่บิดมือตัวเองเพื่อให้มือของเขาได้รับแรงกระทบไปด้วย"โอ๊ยยย ปล่อย!" แต่เกินความคาดหมายของเธอถึงแม้เขาจะเจ็บแต่เรี่ยวแรงเขาก็มีมากกว่า มือเรียวที่ใช้บิดอยู่เมื่อครู่ถูกอีกฝ่ายจับกดในท่าบิดเธอเลยร้องเจ็บ"ฉันอยากจะดูซิว่าเธอจะงัดไม้ไหนมาอีก" ขาก็ถูกหนีบล็อกไว้ แขนทั้งสองข้างก็ถูกพันธนาการไว้กับผนังห้อง"อย่าบังคับให้ฉันต้องเปลี่ยนชื่อให้คุณนะ!" คนตัวเล็กกัดปากกัดฟันพูด "ถ้าคุณยอมปล่อยฉันจะไม่เปลี่ยน""หึหึ ก็แค่เปลี่ยนชื่อ คุณจะเปลี่ยนเรียกผมว่าที่รักเหรอ""
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 19
หลังจากที่เปิดประตูออกมานเรศวรก็สัมผัสได้ว่าห้องข้างๆ ยังยืนอยู่หน้าประตู"?" ด้วยความที่ห้องของเธออยู่ถัดไป คนที่ออกมาจากห้องถ้าไม่มองกลับไปก็จะไม่เห็น และนเรศวรก็เช่นกัน..พอปิดประตูเขาก็หันหน้าไปทางลิฟต์โดยไม่ได้หันมองไปอีกด้าน เลยไม่เห็นว่าตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าห้องชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินไปยืนกดปุ่มลูกศรลงข้างล่าง พอประตูเปิดออกเท้าแกร่งก็ก้าวเข้าไปด้านใน จังหวะที่หันหน้ามาทางประตูลิฟต์เพื่อกดปุ่มลงข้างล่างก็ไม่เห็นใครยืนอยู่ทางเดินแล้วมุมปากหนายกยิ้มบางๆ พร้อมกับประตูลิฟต์ที่ปิดลง ที่จริงเขาเห็นเงาเธอผ่านประตูลิฟต์ตอนที่รีบเปิดประตูกลับเข้าไปในห้องแล้ว"โชคดีนะที่ไม่หันมา ใจหายใจคว่ำหมดเลยไอ้บ้าเอ๊ย" หญิงสาวค่อยๆ แง้มประตูออกมาดูอีกทีก็ไม่เห็นใครอยู่ด้านหน้าแล้ว เธอทิ้งเวลาไว้อีกพักหนึ่งถึงได้ตามเขาลงมาข้างล่างลงมาถึงทรงอัปสรก็ตรงไปที่รถอย่างระมัดระวัง พอขึ้นไปนั่งเธอก็รีบขับรถออกไป ถึงยังไงวันนี้ก็ไม่ไปทำงานแล้ว เดินช้อปปิ้งใช้เงินแก้เซ็งหน่อยแล้วกันด้วยความที่คิดว่าตัวเองจะออกมาซื้อแค่ของสดไปใส่ตู้เย็นเลยไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัว แถมผมก็แค่มัดรวบไว้พอไม่ให้เกะกะ ชุดยิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01
บทล่าสุด
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 97 ตอนจบ
ขุนราม [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 97 ตอนจบเธอไม่รู้หรอกว่าท่านให้มาบริษัททำไม แต่รินรดาก็แต่งตัวเรียบร้อยให้ดูเป็นหน้าเป็นตาของสามีตอนที่เขาพาเธอเดินเข้ามาพนักงานต่างก็ทำความเคารพกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา"เข้ามาด้วยกันสิคะ" หญิงสาวเห็นว่าพนักงานยืนรอลิฟต์กันหลายคน พอเธอกับสามีเดินเข้ามาพนักงานก็ไม่กล้าเข้ามาด้วย"เอ่อ..""เข้ามาสิ" จริงๆ ตอนที่เขาใช้ลิฟต์ไม่มีใครกล้าใช้ด้วย แต่พอท่านรองประธานอนุญาตให้เข้าพนักงานก็เข้าไปแต่ก็เข้าไม่กี่คนรินรดาขยับให้พนักงานยืนกันจนหลังเธอพิงเข้ากับร่างของขุนราม เขาเลยเอื้อมมือมาโอบเอวเธอไว้ พนักงานไม่ได้หันไปมองหรอกแต่มองผ่านผนังของลิฟต์ที่เป็นกระจก เห็นภาพนั้นแล้วต่างก็อมยิ้มไปตามๆ กันจนลิฟต์มาเปิดที่ชั้นผู้บริหาร ส่วนพนักงานออกไปก่อนหน้านั้นแล้ว"ไปห้องทำงานผมก่อน" เขาคิดว่าห้องประชุมคงยังไม่เรียบร้อย ค่อยพาเธอไปทีหลังแล้วกันแต่พอเข้ามาในห้องทำงานไม่นานเลขาก็มาตามให้เข้าห้องประชุมห้องประชุมใหญ่ของบริษัทณโยดม.."มานั่งนี่สิ" รัตติกาลที่นั่งตำแหน่งประธานบริษัทแทนสามีที่เสียไป เรียกให้ลูกชายมานั่งประจำที่ของนาง"ครับ?" ทุกครั้งที่เขาจะนั่งตรงนั้นก็ตอนท
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 96
คืนนั้นที่บ้านณโยดม..ก๊อกๆ "ที่รักครับ เปิดประตูให้ผัวหน่อย""คุณไปนอนห้องอื่นเลยค่ะฉันจะนอนกับลูก""คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ" ชายหนุ่มไม่ได้พูดเสียงดังเพราะกลัวแม่จะได้ยินว่าเธอไม่ให้เขาเข้าห้องด้วย"ถ้าคุณยังพูดอยู่แบบนี้เดี๋ยวลูกก็ตื่น" ขุนเขาเข้ามารอแม่ตั้งแต่เล่นกับคุณย่าเสร็จแล้ว จนตอนนี้แกนอนหลับรออยู่ในห้อง พี่เลี้ยงที่ดูแลก็ออกไปตอนที่เห็นคุณผู้หญิงกลับมา พอเข้ามาในห้องเธอก็จัดการล็อกห้องไม่ให้เขาตามเข้ามาได้"ไหนเราเคลียร์กันรู้เรื่องแล้วไง เปิดประตูให้ผมหน่อยนะ""รู้เรื่องแค่คุณน่ะสิคะ จำไว้ว่าอย่าทำแบบนี้อีก" ตอนที่รู้ว่าพี่ชายเปลี่ยนยาคุมกำเนิดเป็นยาบำรุงให้กับทรงอัปสรเธอก็รู้สึกโมโหมากพออยู่แล้ว พอมาเจอกับตัวยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวเขามากมายแต่เธอต้องดัดนิสัยเขาบ้าง จะได้ไม่มีความคิดแผลงๆ แบบนี้อีก"คุณเมียครับ พรุ่งนี้ผัวต้องไปทำงาน""ก็ไปนอนห้องอื่นสิคะ" ในใจก็แอบรู้สึกสงสาร เพราะเขาต้องรับผิดชอบบริษัทที่ใหญ่โต ผ่านไปสักพักรินรดาก็รู้สึกว่าด้านนอกเงียบไปแล้ว เธอเลยเดินมาเปิดประตูดู "อุ้ยคุณ"เธอประเมินความอดทนของเขาต่ำไป เขารู้ว่าถ้าเงียบเธอต้องม
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 95
"ดูเหมือนคุณจะตกใจจังเลยนะคะ มีอะไรหรือเปล่า""ปะเปล่าา ผมจะมีอะไรล่ะก็นั่นน้องสาวผม""ไม่มีอะไรแน่นะคะ" เธอรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าแผนการ แถมสายตาที่มองเพื่อนดูมีพิรุธมันต้องมีอะไรแน่"อีกสามวันก็เป็นวันเกิดหุ้นส่วนอีกคนแล้ว" นเรศวรรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถ้าไม่งั้นเขาคงถูกจับได้แน่ว่ามีส่วนร่วมแต่มีหรือที่ทรงอัปสรจะปล่อยไป เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ฉับพลันนั้นทรงอัปสรก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เพราะเธอยังไม่ได้จัดกระเป๋าใหม่ แสดงว่าเจ้าสิ่งนั้นมันยังคงอยู่ในกระเป๋า"อยู่ไหนนะ""คุณอัปสรหาอะไรเหรอคะ""ลิปสติกน่ะสิคะว่าจะเติมสักหน่อย" เธอแสร้งทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าแต่ระหว่างนั้นคนในห้องก็คุยเรื่องวันเกิดของหุ้นส่วนอีกคนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่น"ปีนี้มันจะจัดวันเกิดเหรอ" พวกเขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวันเกิดมากนักนอกจากครอบครัวจะเป็นคนจัดให้ แต่สำหรับคนที่ไม่มีครอบครัวก็ชวนเพื่อนมาดื่มกินที่บ้านหรือไม่ก็นัดกันที่ร้านอาหาร"มันบอกว่าจะมาสังสรรค์กันที่นี่แหละ""จะปิดร้านเลี้ยงวันเกิดเหรอ""ไม่ได้ปิดแต่มันบอกว่าถ้าลูกค้าคนไหนมาใช้บริการคืนนั้นมันจะเป็นคนเลี้ยงเอง""ไอเดียเจ๋งนี่""
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทท่ 94
"ที่คุณพูดหมายความว่ายังไงคะ" หญิงสาวตามเขาขึ้นมาข้างบน แต่ยังไม่ถึงห้องทำงานเลยด้วยซ้ำเธอก็อดถามเรื่องนี้ไม่ได้"สวัสดีค่ะท่านรอง" แต่ก่อนที่เขาจะตอบเธอก็ได้ยินเสียงนี้ก่อน"?" ทั้งสองที่เดินตามกันมาหยุดแล้วก็มองคนที่กล่าวสวัสดีเมื่อครู่ ก่อนที่ขุนรามจะหันไปมองดูสายตารินรดา "คุณเป็นใคร""ชะเอมเป็นเลขาคนใหม่ที่มาแทนคุณเอวาค่ะ""เธอไปทำงานแผนกอื่น เปลี่ยนเลขาคนใหม่มา""แต่ชะเอมสอบสัมภาษณ์ผ่านแล้วนะคะ""ตกลงใครเป็นเจ้าของบริษัท""เอ่อ.."เขาไม่รอฟังคำอธิบายก็พาเธอเข้าไปในห้องทำงานก่อน"คุณยังไม่บอกฉันเลย""ผมไม่ได้หาเลขาเองเลยไม่รู้ว่าเขาส่งใครมา""ฉันไม่ได้หมายถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้""อ้าวแล้วคุณหมายถึงอะไรล่ะ""เรื่องที่คุณบอกว่าเลขาคนเก่าอยู่โรงพักไงคะ""ไม่ใช่แค่เลขาคนเก่าหรอกที่อยู่โรงพัก ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นตอนนี้อยู่โรงพักทั้งหมด""อะไรนะคะ คุณส่งพวกนั้นให้กับตำรวจเหรอคะ""ข้อหาพยายามฆ่า""พยายามฆ่า?""ใช่ ผมแจ้งความจับทั้งหมดเลย ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณได้อีก""อย่าบอกนะคะว่าที่คุณรับสมัครพนักงานใหม่?""อืม" ชายหนุ่มตอบเธอไปโดยการเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเบาๆ สายตามองดูผู้หญิ
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 93
"อื้อ" สะโพกงามเด้งรับเรียวลิ้นที่ตวัดเลียวนอยู่กึ่งกลางร่อง "อ่ะอ่ะอ่ะมะไม่ไหวแล้วค่ะ"ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางมันก็ยิ่งทำให้เขาเร่งความเร็วที่กำลังทำอยู่ เพราะเขาต้องการเห็นเธอเสร็จก่อนโดยที่ยังไม่สอดใส่และเขาก็ทำได้สำเร็จ ชายหนุ่มค่อยๆ ชักนิ้วออกมาก่อนจะขยี้นิ้วให้เธอเห็นว่าเขาเก่งไหมที่ทำให้เธอหลั่งได้โดยที่ยังไม่เจอไม้เด็ด"ทำบ้าอะไรของคุณ""แต่ก่อนชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ""ยังจำได้อยู่เหรอ นึกว่าจำแต่เรื่องผู้หญิงคนอื่นได้""ผู้หญิงคนอื่นที่ไหนไม่มีหรอก" ขณะที่เอ่ยร่างหนาก็ขยับขึ้นมา ก่อนจะคว้ามือเล็กมาโอบอุ้มความแข็งแกร่งเพื่อให้เธอวัดขนาด และในเวลาเดียวกันเขาก็จับมือเธอรูดชักขึ้นและลง"พูดเหมือนฉันจะเชื่อ"ใบหน้าหล่อคมเผลอเผยรอยยิ้มออกมา แต่ก็รีบซ่อนอาการนั้นไว้"ปล่อยนะ!" ถึงแม้จะรู้ว่าเขาคงไม่เก็บร่างกายตัวเองไว้ใช้แค่กับเธอ แต่ก็อยากได้ยินเขาพูดอะไรออกมาบ้าง แม้ว่ามันจะเป็นคำโกหก"จะจบเกมคนเดียวได้ยังไง แบบนี้ผมก็เคว้งคว้างน่ะสิ""คุณก็ไปปล่อยกับผู้หญิงพวกนั้นสิ""หึงผัวเหรอ""อึบ!" รินรดากัดฟันใช้แรงที่อุ้งมือ"ซี๊ดดดอ๊อยย ถ้ามันขาดจะมีใช้ไหม" ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง"ไม่มีก็ไม่ใ
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 92
"ถึงแบบนั้นก็เถอะค่ะ ข้อหาพยายามฆ่ามันไม่รุนแรงเกินไปเหรอคะ" เอวาก็เป็นลูกของผู้มีฐานะท่านหนึ่ง ไม่ยอมเจอข้อหาอะไรแบบนี้ง่ายๆ อยู่แล้ว"รุนแรงเกินไป? เธอจะให้ฉันรอจนเมียกับลูกฉันเป็นอะไรไปงั้นเหรอ" ชายหนุ่มหันหน้ามาประชันกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นค่าเลย"แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมรับข้อหานี้" ในขณะที่พูดใบหน้าเอวาก็เชิดขึ้นแบบหยิ่งผยอง"แสดงว่าเธอยอมรับแล้วว่าเป็นตัวบงการ คุณตำรวจได้ยินหรือยังครับ""เชิญคุณเอวาไปที่โรงพักด้วยครับ""ฉันยอมรับตอนไหน! คุณแม่คะช่วยเอวาด้วยค่ะ" เอวาที่ถูกตำรวจพาออกไปตะโกนเข้ามาขอให้แม่ของเขาช่วย "ถึงยังไงเอวาก็ไม่ยอมถูกจับ""และก็เชิญพนักงานทุกท่านขึ้นรถด้วยนะครับ" ตำรวจหันมาบอกพนักงานที่อยู่ในที่นี้ทั้งหมด และรถที่ตำรวจเตรียมมาก็คันใหญ่พอที่จะขนคนพวกนี้ไปได้"พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ เราไม่ได้แตะตัวภรรยาของท่านรองเลยค่ะ" ในคลิปกล้องวงจรปิดก็ไม่เห็นว่าคนพวกนี้ทำอะไร แค่มีแต่คำพูดที่วิพากษ์วิจารณ์"นั่นแหละมันคือข้อหาของพวกเธอ เห็นคนถูกทำร้ายร่างกายทำไมไม่ช่วย แถมยังยืนพูดให้ร้าย" เขาไม่คิดจะปล่อยใครไปง่ายๆ แน่ ยิ่งคนยืนมุงนี่แหละสำคัญเล
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 91
"ถ้างั้นเอวาขอลงไปรอข้างล่างก่อนนะคะคุณแม่" เอวาคิดว่าลงไปรอข้างล่างดีกว่า ถ้าขุนรามเห็นคงไม่ให้เธอไปด้วยแน่ หรือไม่เขาอาจจะไม่ออกไปเลย"ดีเหมือนกันถ้างั้นหนูไปรออยู่ที่รถนะ" ถึงยังไงเอวาก็เป็นบุตรสาวของเพื่อนรัก ถ้าทั้งสองไม่มีบุญวาสนาต่อกันจริงๆ ยังทิ้งความเป็นเพื่อนไว้อยู่เอวาลงมาข้างล่างก็เห็นว่าพนักงานกำลังยืนมุงอะไรกันอยู่"มีอะไรกัน" เธอเลยรีบเดินตรงไปดู นี่มันยังไม่ไปอีกเหรอ? ออกมาก็เห็นว่าคนที่ถูกมุงอยู่ก็คือรินรดา"คุณเอวามาโน่นแล้ว" พนักงานที่ยืนมองดูกันอยู่ต่างก็ขยับออกให้เอวาเดินเข้ามา"ดูมันสิคะ ยังหน้าด้านหน้าทน""เธอนี่ทนทายาทจริงๆ เลยนะ ใครก็ได้รีบลากตัวมันออกไป" จะปล่อยให้รินรดาอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยขุนรามก็จะลงมา"ปล่อยฉันนะ" พอได้รับคำสั่งรปภ.ที่อยู่ตรงนั้นก็รีบมาลากตัวรินรดาออกไป ส่วนเธอไม่ยอมให้พวกนั้นถูกเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ เลยมีการดิ้นรน"แล้วจะมายืนมุงอะไรนักหนาไม่ไปกินข้าวกันหรือไง" เอวาหันไปตะคอกพนักงานที่ยืนมุงกันอยู่"พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้!" เพราะเธอดิ้นรนจนทำให้เสื้อที่ใส่อยู่ถูกกระชากจนขาดหน่วยรักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้ชา
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 90
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไรมาก" หลังจากตรวจอาการดูแล้วคุณหมอก็ให้แค่ยาทาแก้ฟกช้ำภายนอก"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว""คุณจะไปไหน" เขาไม่ได้ขับรถกลับทางเดิมเธอเลยสงสัย"กลับบ้านเรา""กลับบ้าน?" รินรดามองดูทางที่เขาขับไปอีกรอบ ทางนี้ก็ไม่ได้กลับบ้านเธอนี่ "คุณจะพาฉันไปบ้านหลังไหน"[คฤหาสน์ณโยดม]"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม""ลูกอยู่ที่นี่แล้ว""ทำไมลูกถึงมาอยู่ที่นี่""ผมจะไม่ยอมให้คุณกลับไปทำงานที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นอีก""มันก็ไม่ได้เสี่ยงขนาดนั้น""กี่ครั้งแล้วที่ผมเห็นคุณตกอยู่ในอันตราย แล้วไอ้ที่ผมไม่เห็นล่ะกี่ครั้ง""ฉันจะพยายามดูแลตัวเอง""คุณไม่ต้องพยายามเดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอง""คุณก็รู้ว่าฉันกับแม่คุณไม่ค่อย..""ท่านยอมไปตามถึงที่บ้าน คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าท่านยอมเราสองคนแล้ว"พอเขาลงจากรถเธอก็ไม่ยอมตามลงไป จนขุนรามเดินมาเปิดประตูรถให้ เธอยังคงนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่"สงสัยอยากจะให้ผมอุ้ม""อุ๊ยคุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ""อย่าดิ้นเดี๋ยวก็หลุดมือ""ฉันเดินเองได้""อุ้ยคุณผู้ชาย" แม่บ้านได้ยินเสียงรถเลยมาเปิดประตูให้ พอประตูเปิดออกก็เห็นว่าคุณผู้ชายกำลังอุ้มภรรยาอยู่"ปล่อยฉันลงได้หรือยัง" หลังจากที่
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 89
"แม่มาทำไมครับ""แกทำไมถามแม่แบบนี้""แม่อย่ามาก่อเรื่องที่นี่ดีกว่าครับ""แกอย่าลืมนะว่าฉันมีลูกแค่คนเดียว และแกก็มีแม่แค่คนเดียวด้วย"รินรดาที่เดินตามหลังเขามายกมือไหว้ท่านแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และกำลังจะเข้าไปในบ้าน"ฉันอยากคุยอะไรกับแกและก็เมียแกหน่อย"ขุนรามหันมองไปดูเธอที่เดินเข้าไปในบ้านแต่พอได้ยินแม่เขาพูดแบบนั้นเธอก็หยุดแล้วหันกลับมา"แม่จะคุยอะไรครับ""คุยเรื่องของแกนี่แหละ บริษัทก็ไม่รู้จักเข้า ฉันแก่มากแล้วแกจะให้ฉันทำงานไปถึงไหน" หลายวันแล้วที่ลูกชายไม่เข้าบริษัท และนางก็ต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด"แล้วแม่ทำตามที่ผมขอหรือยังล่ะครับ""ฉันถึงจะมาคุยกับแกอยู่นี่ไง""ถ้างั้นแม่ก็เข้ามาในบ้านก่อนสิครับ" ตอนที่ชวนแม่เข้าบ้านเขาไม่ลืมที่จะมองไปดูหน้าเธอก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร"นี่ห้องรับแขกเหรอ แล้วทำไมไม่ติดแอร์สักตัว""แม่ครับ" ขุนรามตำหนิแม่"จะไม่ให้ฉันพูดอะไรเลยหรือไง ร้อนๆ แบบนี้หลานฉันอยู่ยังไง""ผมอยู่ในห้องกับแม่ครับ" ขุนเขาเป็นคนตอบคุณย่าเอง ช่วงนี้อากาศร้อนมาก อุณหภูมิถึง 40 องศาเลยแหละ"แม่จะพูดอะไรก็รีบพูดมาสิครับ""ฉันจะมาบอกให้แกกลับไปทำงานที่บริษัท เรื่องนั้นเดี๋ยว
