บทที่ 14

เสียดายความรู้สึก อุตส่าห์มองว่าพวกเขาดูดีแต่ที่ไหนได้เป็นพวกเดียวกับไอ้หมอนั่น ว่าแต่คนพวกนี้เป็นอะไรกับมัน เท่าที่มองไม่น่าจะเป็นลูกน้อง

แต่มันเห็นเราแล้วจะทำยังไงดี หวังว่ามันคงไม่ไปเล่าให้กันฟังนะ โอ๊ยอยากจะบ้าตาย ทำไมฉันต้องใช้ชีวิตอะไรยากๆ แบบนี้ด้วย ..ว่าจะนอนเอาแรงคืนนี้สักหน่อยเล่นนอนไม่หลับเลย แต่ถึงยังไงก็ต้องนอนให้หลับถ้าไม่งั้นไม่มีแรงทำงานแน่เลยเรา

หญิงสาวพยายามสุดขีดที่จะบังคับตัวเองให้หลับ และเธอก็ทำได้สำเร็จ ตื่นมาอีกทีบ่ายคล้อยแล้ว

ทรงอัปสรงัวเงียตื่นขึ้นมาเดินไปเปิดตู้เย็นดู เธอไม่ได้ซื้อผักผลไม้และอาหารสดมาใส่ตู้เย็นหลายวันแล้วเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน วันนี้จะออกไปซื้อก็คงไม่ทัน เพราะต้องแต่งหน้าทำผมให้สวยเป็นพิเศษหน่อย

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอเลยออกไปหาอะไรทานง่ายๆ และจะแวะไปร้านเสริมสวยด้วย

"เฮ้ยนั่นสาวข้างห้องมึงนี่หว่า"

"มึงจะทำอะไร"

"ว่าจะไปสานสัมพันธ์สักหน่อย"

"ออกรถ!" จังหวะที่ขุนรามเปิดประตูรถนเรศวรก็สั่งให้คนขับออกตัว อีกฝ่ายเลยต้องรีบปิดประตูที่กำลังเปิด

"มึงเป็นบ้าอะไรวะ เกือบกูตกรถแล้วไหมล่ะ"

"พวกมึงเล่นอะไรกัน แล้วทำไมมึงต้องหอบกูมาด้วย" ผ