เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 8
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-28 07:47:23"มองอะไรเหรอจ๊ะแม่อลิส.. อุ๊ยๆ ฉันลืมไปว่าตอนนี้ปีนป่ายขึ้นจนเป็นว่าที่หัวหน้าแล้ว"
ที่จริงอลิสก็ไม่ได้อยากมองหรอกพอเดินผ่านเห็นอีกฝ่ายจ้องมาเธอเลยมองกลับ แต่พอถูกหาเรื่องอลิสเลยทำเป็นไม่สนใจ
"วัวลืมตีน" ประโยคนี้น้ำตาลพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ "อุ้ยสวัสดีค่ะ" พอมองไปอีกทางหนึ่งก็เห็นคนที่ตัวเองอยากทำความรู้จัก เพราะตอนนี้ข่าวหัวหน้าที่มารับตำแหน่งเป็นที่พูดถึงกันมาก แต่ก็ได้ยินมาอีกว่าต้องชิงตำแหน่งกับอลิสให้ได้ก่อนถึงจะได้เป็นหัวหน้า
อลิสได้ยินเสียงน้ำตาลทักใครไม่รู้เลยหันกลับไปมอง
"คุณใช่หัวหน้าคนใหม่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ" รินรดาเห็นว่ามีคนทักเลยส่งยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้าไปคุยด้วย
"ฉันชื่อน้ำตาลค่ะ เป็นคนดูแลโต๊ะทั้งหมดที่นี่"
"ดูแลโต๊ะเหรอคะ" รินรดาก็แปลกใจมีแบบนี้ด้วยเหรอ เพราะตำแหน่งนี้น่าจะเป็นตำแหน่งของหัวหน้า
"ใช่ค่ะก็ไม่แตกต่างจากหัวหน้ามากนักหรอกค่ะ คือเด็กที่นี่เชื่อฟังฉัน เพราะฉันเป็นคนดูแลพวกเขาค่ะ"
"อ๋อแบบนั้นเองหรือคะ ฉันชื่อรินรดาค่ะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
"คุณหัวหน้าอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ฉันเองต่างหากที่ต้องฝากเนื้อฝากตัว"
"ฉันยังไม่ได้เป็นหัวหน้าหรอกค่ะแค่ฝึกงาน ไม่แน่ใจว่าจะได้เป็นหัวหน้าไหม"
"ได้เป็นสิคะ ฉันจะช่วยคุณเอง"
"คุณจะช่วยฉันหรือคะ?"
"คุณอย่าลืมสิคะว่าพนักงานที่นี่เชื่อฟังฉัน"
"แล้วทำไมคุณถึงไม่เป็นหัวหน้าเองล่ะคะ" รินรดาถามแบบสงสัย เพราะถ้ามีคนจัดการพนักงานที่นี่ได้แล้วทำไมไม่ให้เป็นหัวหน้าเลยล่ะ
"ถ้าไม่มีใครบางคนคอยขัดขาขัดแข้งป่านนี้ฉันคงได้เป็นหัวหน้าแล้วค่ะ" น้ำตาลตีหน้าเศร้าพลางปรายตามองไปทางอลิสที่กำลังยืนดูงานอยู่
"คุณสองคนไม่ค่อยถูกกันเหรอคะ"
"ฉันไม่อยากทะเลาะกับใครหรอกค่ะ แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่อยากจะคุยกับฉันเลย คงเพราะเป็นเด็กเส้น"
"เด็กเส้น?"
"ไม่ต้องพูดคุณก็รู้มั้งคะว่าเส้นใหญ่แค่ไหน"
อ๋อเป็นแบบนี้นี่เองคนที่ชื่อน้ำตาลถึงไม่ได้เป็นหัวหน้า เพราะอลิสเป็นเด็กของหุ้นส่วนอีกคนนี่เอง
อลิสหันกลับไปมองอีกครั้งก็เห็นว่าน้ำตาลยังคุยกับหัวหน้าใหม่อยู่ แถมตอนนี้ดูเหมือนสนิทสนมกันแล้วด้วย
"ฉันอยากรู้เรื่องระบบของการทำงานที่นี่ค่ะ"
"คุณรดาอยากรู้เรื่องอะไรถามน้ำตาลมาได้ทุกอย่างเลยค่ะ"
"ฉันอยากรู้ว่าที่นี่จัดโซนกันยังไงคะ"
"ก็แบบที่คุณรดาเห็นนั่นแหละค่ะ พนักงานสองคนจะดูแลสองโต๊ะช่วยกัน"
"สองคนดูแลสองโต๊ะ? แล้วทำไมไม่ดูแลคนละโต๊ะไปเลยล่ะคะ"
"เผื่อว่าอีกคนไม่อยู่ค่ะ คนที่ดูแลร่วมกันจะได้ดูแลแทนอีกคนค่ะ"
"อ๋อแบบนี้เองเหรอคะ"
"คุณดูเข้าใจอะไรง่ายจังเลยนะคะ"
"ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอกค่ะ ที่นี่ไม่มีน้ำใจช่วยเหลือกันหรือคะ"
"ยังไงคะ"
"ก็ถ้าคนหนึ่งไปเข้าห้องน้ำหรือไปทำธุระส่วนตัว สามารถฝากเพื่อนดูแลแทนได้"
"ทุกคนต่างก็อยากทำยอดค่ะ"
"อยากทำยอดก็ส่วนหนึ่ง น้ำใจในการทำงานก็อีกส่วนหนึ่ง" รินรดารู้แล้วว่าจะจัดการยังไงกับงานแรกของเธอ "ฉันขอตัวก่อนนะคะ"
หลังจากที่รินรดาเดินไปแล้วน้ำตาลก็เบะปากมองบน คงคิดว่าตัวเองเก่งนักหนาสิท่า
"เป็นยังไงบ้างพี่น้ำตาล" เพื่อนของน้ำตาลที่รอเผือกอยู่ก็รีบเข้ามาถาม
"จะเป็นยังไงล่ะ ก็งั้นๆ แหละ ทำงานสู้ฉันก็ไม่ได้"
ข้าวปุ้นที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ก็ไม่ชอบใจมากที่พนักงานใหม่เข้าไปคุยกับน้ำตาล เพราะใครก็รู้ว่าแม่นี่แพรวพราวมาก แต่ก็ต้องให้อลิสเอาตัวรอดเองเพราะช่วยมาถึงขนาดนี้แล้ว
จนถึงเวลาเลิกงานทุกคนก็ทยอยกลับบ้าน
"คุณหนูยังไม่กลับอีกเหรอคะ แล้วนี่คุณหนูมองอะไรอยู่คะ"
"เธอเห็นรถคันนั้นไหม"
"คันไหนคะ"
"คันที่วิ่งออกไป"
"รถหรูขนาดนั้นคงเป็นของลูกค้ามั้งคะ"
"ไม่ใช่หรอก คนที่ขับคือพนักงานใหม่"
"อะไรนะคะ?"
และนี่มันก็ยิ่งเป็นการยืนยันสิ่งที่ทรงอัปสรคิดอยู่ ผู้หญิงที่ชื่อรินรดาคงเป็นเด็กของไอ้มาเฟียนั่นแน่
[คอนโด]
กลับมาถึงคอนโดทรงอัปสรก็มองไปรอบๆ เผื่อว่าพวกนั้นจะออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ตอนขึ้นลิฟต์เธอก็ต้องระวัง จนประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็ยังคงระวังตัว แต่โชคดีที่รอบข้างเงียบสงัด
ก่อนหน้าเธอไม่ต้องระวังตัวแบบนี้ หรือจะหาที่อยู่ใหม่ดี แต่ที่พักใกล้ๆ ก็หายาก ถ้าไม่งั้นเธอคงไม่มาพักคอนโดพี่ชายหรอก
เข้าในห้องได้ทรงอัปสรถึงรู้สึกปลอดภัย จะบาปไหมเนี่ยที่แอบบนบานให้ไอ้เลวนั่นนอนโรงพยาบาลนานๆ
บ่ายคล้อยของวันนั้น..
นอนหลับยาวเลยมาตื่นอีกทีก็ตอนที่รู้สึกหิวข้าว ถ้าเป็นโรคกระเพาะคงไม่แปลกหรอกกินข้าวไม่เป็นเวลาเอาสะเลย
หญิงสาวตื่นมาแล้วก็ไปเปิดตู้เย็นดูว่าพอจะมีอะไรให้ทำทานบ้าง พอเปิดแล้วก็เซ็งๆ การใช้ชีวิตคนเดียวมันน่าเบื่อจริงๆ นะ แต่ถ้าหาผู้ชายดีๆ มาเป็นคู่ครองไม่ได้เธอขออยู่คนเดียวแบบนี้ดีกว่า
ทรงอัปสรกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเตรียมออกไปทำงานเลย คิดว่าจะไปหาอะไรทานระหว่างทางไปทำงานดีกว่า
แกร็ก.. จังหวะที่เปิดประตูก็นึกถึงคำพูดของข้าวปุ้นได้ เธอเลยค่อยๆ แง้มประตูออกไปก่อน และมันก็ทำให้ทรงอัปสรตกใจจนรีบปิดประตู
กึก! พอเสียงประตูห้องข้างๆ ปิดลงคนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องนี้ก็หันไปมอง
แต่เขาก็มองเพียงแค่ครู่แล้วก็หันมาเปิดประตูห้องของตัวเอง พอเข้ามาในห้องได้ดวงตาที่ทำเป็นไม่รู้อะไรอยู่เมื่อครู่ก็ฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา..
บทที่เกี่ยวข้อง
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 9
โชคดีนะที่เราไหวตัวทัน เมื่อกี้ลืมดูเลยว่ามีลูกน้องมันตามมาด้วยไหม ถ้าพวกนั้นยืนรออยู่หน้าห้องจะทำยังไง ..ทรงอัปสรลองแง้มประตูดูอีกทีว่าข้างนอกยังมีคนอยู่ไหม แต่พอเห็นว่าไม่มีใครเธอก็รีบเปิดประตูแล้วก็รีบเดินผ่านหน้าห้องนั้นไปอย่างไวไม่ได้การแล้วถ้าอยู่แบบนี้มีหวังมันรู้แน่ว่าเธออยู่ข้างห้อง กลับไปอยู่บ้านดีไหมเรา ..คิดถึงหน้าเมียใหม่ของพ่อก็เสียอารมณ์อีก ต้องไปเจอหน้าผู้หญิงคนนั้น ต่อหน้าพ่อก็พูดกับเราดีอยู่หรอก พอลับหลังพ่อกลัวว่าเราจะไปแย่งมรดกอยู่นั่นแหละหญิงสาวขับรถออกมาก็แวะช้อปปิ้งก่อน เพราะยังเหลือเวลาอีก 2-3 ชั่วโมงเลยผ่านไปชั่วโมงกว่าเธอก็หิ้วของกลับมาที่รถ นี่ขนาดแวะเดินเล่นนะเนี่ยยังหมดไปเป็นแสน อดมองดูของที่เพิ่งซื้อมาไม่ได้ เงินที่ขายหุ้นไปเธอได้เยอะมากใช้ทั้งชาติไม่รู้จะหมดหรือเปล่า ถ้าพี่ชายมีครอบครัวก็คงจะดีเธอจะได้ไม่ต้องมารับภาระใช้สมบัติของพี่อยู่แบบนี้ ..คิดบ้าอะไรของเราเนี่ย คนอื่นปากกัดตีนถีบเพื่อหาเงินใช้แต่เรากลับมีเงินใช้แบบฟลุ๊คๆ จากการตายของพี่ เงินที่ได้มาไม่ได้มีแค่การขายหุ้นหรอก ยังรวมถึงประกันชีวิตที่พี่ชายทำไว้ให้เป็นชื่อเธอด้วยพอคิดแล้วก็อดน้ำตาไห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 10
"คุณ!?" ทีแรกคิดว่าข้าวปุ้นเดินตามมา แต่พอได้ยินเสียงปิดประตูแล้วไม่ใช่ข้าวปุ้นแน่ ทรงอัปสรเลยหันกลับไปมองพอเห็นว่าเป็นใครเธอก็รีบถอยไปจนหลังชนกับโต๊ะทำงาน "ถอยออกไปนะ"พอไม่มีทางถอยต่ออีกฝ่ายก็เดินมุ่งตรงเข้ามาหา จนร่างหนาเบียดเข้ากับร่างของเธอที่พิงอยู่กับโต๊ะทำงานเกือบจะเป็นท่านั่ง"ผมไม่เข้าใจทำไมคุณต้องทำให้ผมเสียอารมณ์ตลอดเลย""คุณถอยออกไปก่อนสิ" มือเรียวผลักแผ่นอกอีกฝ่ายที่โน้มลำตัวเข้ามาใกล้ให้ออกไป แต่ครั้นจะขยับออกก็ถูกมือเขาล็อกไว้ทั้งซ้ายและขวาของโต๊ะทำงาน "เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยหรือไง คุณก็เห็นความสามารถของคนที่ผมหามาแล้ว คลับของเราต้องรีบปรับเปลี่ยนเพื่อเรียกลูกค้า""แต่ฉันยังไม่เห็น" เขาเคยบอกว่าไม่เห็นความสามารถในตัวอลิส ทรงอัปสรเลยเอาคืนบ้าง"ผมไม่รู้ว่าคุณหลงใหลอะไรในตัวเด็กคนนั้นนักหนา คุณมองไม่เห็นเลยเหรอว่าเธอไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย""คนที่คุณพามามีความสามารถพิเศษว่างั้น""วันนี้ผมจะคุยกับคุณรู้เรื่องไหม""คนของคุณก็ไม่ได้มีประสบการณ์ในการทำงาน แล้วทำไมคุณถึงมองเห็นความสามารถล่ะ""เพราะเธอ.." นเรศวรหยุดพูดไว้แค่นี้ มันยิ่งทำให้ทรงอัปสรเชื่อในความคิดของตัวเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 11
"ขึ้นรถสิ""ใครบอกว่าฉันจะไปรถคันเดียวกับคุณ" จะพาข้าวปุ้นมาด้วยก็ไม่ได้เพราะคนนั้นงานเยอะมาก ถ้าจะชวนอลิสมามันก็เป็นงานของรินรดา แต่คงไม่เป็นไรหรอกเพราะโรงแรมคนก็เยอะมันคงไม่กล้าทำอะไรเธอหญิงสาวเดินสะบัดสะโพกผ่านรถหรูของมาเฟียหนุ่มไปที่รถอีกคัน รถของเธอก็หรูไม่ต่างกันช่วงนี้ยังหัวค่ำอยู่และรถบนท้องถนนก็กำลังติดกว่าจะมาถึงโรงแรมใช้เวลาอยู่พอสมควร ทรงอัปสรมาถึงก็เห็นว่าเขานั่งรออยู่โต๊ะที่จองไว้แล้วพนักงานเสิร์ฟเห็นลูกค้าเดินตรงมาที่โต๊ะก็รีบขยับเก้าอี้ให้นั่ง"ขอบคุณค่ะ" ทรงอัปสรหยิบเอกสารที่ได้มาจากรินรดาออกมาดู เพราะเธอทำหน้าที่ขับรถเองเลยไม่มีเวลาอ่านเหมือนอีกคนขณะที่เธออ่านเอกสารอยู่ก็สังเกตได้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเอาแต่จับจ้องมาที่เธอ หญิงสาวเลยเหลือบตามองไปดู"หน้าฉันมีอะไรน่ามองขนาดนั้น""คุณว่าอะไรนะ" ดวงตาคมคู่นั้นขยับมองมาที่เธอ"ฉันเห็นคุณมองฉันนานแล้วนะ""คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมมองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังคุณต่างหาก"ทรงอัปสรหันขวับกลับไปมองด้านหลังด้วยใบหน้าที่ชาเล็กน้อยพอเธอหันกลับมาก็เห็นว่าเขายกแก้วไวน์ขึ้นเหมือนเชื้อเชิญผู้หญิงคนที่อยู่ด้านหลังชนแก้ว"พ่อรูปหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 12
"คุณอัปสร?" ไม่ได้ตกใจแค่อลิส รินรดาที่อยู่ในห้องด้วยก็ตกใจ ส่วนทางด้านนเรศวรยังคงนิ่ง"ไม่เป็นไรหรอกฉันทำได้" เธอผ่านมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้ว เมืองหนาวเธอก็เคยอยู่มาตั้งหลายปีแค่นั้นคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"ดีเลยค่ะถ้างั้นรดา..""ไม่ได้!" รินรดายังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำนเรศวรก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน เพราะเขารู้ว่ารินรดาจะเสนอตัวใส่ชุดว่ายน้ำอีกคน จนคนที่อยู่ในห้องประชุมหันไปมองแทบจะพร้อมกัน"หวังว่า Project นี้คงจะผ่านนะคะ" พวกเขาจะมีอาการหึงหวงกันมันก็เรื่องของเขาสิ แล้วเธอก็ไม่ได้หวังให้ผู้หญิงของเขามาช่วยงานด้วย แต่ตอนนี้เธอสนใจงานของอลิสอยากช่วยอีกฝ่ายให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีมากกว่ารินรดาเห็นว่านเรศวรไม่ตอบเรื่อง Project งานของอลิส เธอเลยหันมองไปจิกตาใส่"ลองดูก็ได้"หึ.. และการกระทำของทั้งสองก็อยู่ในสายตาทรงอัปสรเห็นแล้วก็อยากจะขำ เขาคงจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มากสิท่า อยากเห็นนักถ้ารถไฟชนกันจะเป็นยังไง แค่คิดก็สนุกแล้ว"ขอบคุณคุณอัปสรมากนะคะ" ออกมาจากห้องประชุมอลิสก็ไหว้ขอบคุณทรงอัปสร"จะขอบคุณฉันทำไม ถ้ามันได้ผลมันก็เป็นผลดีกับที่นี่"ทีแรกอลิสไม่มั่นใจหรอกแต่ได้ยินว่าทรงอัปสรจะเป็นคนประเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 13
"แต่เรื่องนี้คุณรดาจะบอกใครไม่ได้นะคะ""รดาไม่บอกใครหรอกค่ะ""ส่วนเรื่องชุดว่ายน้ำ..""เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เดี๋ยวรดาเตรียมมาเอง""มันเป็นความลับสุดยอดนะคะ" ก่อนแยกจากกันทรงอัปสรยังไม่วายที่จะเน้นย้ำคำนี้ เพราะถ้าผู้ชายของรินรดารู้ก็คงจะห้ามไม่ให้ทำแน่"มีอะไรน่ายินดีคะ" ข้าวปุ้นเห็นคุณหนูเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในห้องทำงานเลยถามดู"เรานี่ก็ขี้สงสัยจังเลยนะ""คุณหนูอย่าไปทำอะไรแผลงๆ อีกนะคะ จบเรื่องนี้แล้วถ้าจะทำอะไรคุณหนูต้องปรึกษาข้าวปุ้นก่อนนะคะ""ตกลงฉันมีเพื่อนหรือมีแม่เพิ่มกันแน่เนี่ย""คุณหนูอย่าพูดแบบนั้นสิคะ" พูดถึงเรื่องแม่ของคุณหนู ข้าวปุ้นก็อดคิดถึงนายหญิงไม่ได้ เพราะนายหญิงรับเธอมาชุบเลี้ยงเธอถึงได้มีที่อยู่ ได้ร่ำเรียนจบสูงๆ แถมยังมีงานดีๆ ทำ ก่อนตายนายผู้หญิงยังไม่ลืมที่จะฝากข้าวปุ้นให้ดูแลทรงอัปสรให้ดี"ข้าวปุ้นเป็นอะไรฉันยังไม่ได้ว่าอะไรให้เธอเลย" คุยกันอยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็เช็ดน้ำตาสะงั้น"คุณหนูอย่าเอาข้าวปุ้นไปเปรียบกับนายผู้หญิงอีกนะคะ""ฉันไม่ได้เปรียบ ฉันแค่ยกยอเธอว่าเธอดีกับฉันเหมือนแม่เลย""แบบนั้นก็ไม่ได้ค่ะ""เธอนี่จริงจังกับชีวิตเกินไปแล้วนะ สงสัยฉันต้องห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 14
เสียดายความรู้สึก อุตส่าห์มองว่าพวกเขาดูดีแต่ที่ไหนได้เป็นพวกเดียวกับไอ้หมอนั่น ว่าแต่คนพวกนี้เป็นอะไรกับมัน เท่าที่มองไม่น่าจะเป็นลูกน้องแต่มันเห็นเราแล้วจะทำยังไงดี หวังว่ามันคงไม่ไปเล่าให้กันฟังนะ โอ๊ยอยากจะบ้าตาย ทำไมฉันต้องใช้ชีวิตอะไรยากๆ แบบนี้ด้วย ..ว่าจะนอนเอาแรงคืนนี้สักหน่อยเล่นนอนไม่หลับเลย แต่ถึงยังไงก็ต้องนอนให้หลับถ้าไม่งั้นไม่มีแรงทำงานแน่เลยเราหญิงสาวพยายามสุดขีดที่จะบังคับตัวเองให้หลับ และเธอก็ทำได้สำเร็จ ตื่นมาอีกทีบ่ายคล้อยแล้วทรงอัปสรงัวเงียตื่นขึ้นมาเดินไปเปิดตู้เย็นดู เธอไม่ได้ซื้อผักผลไม้และอาหารสดมาใส่ตู้เย็นหลายวันแล้วเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน วันนี้จะออกไปซื้อก็คงไม่ทัน เพราะต้องแต่งหน้าทำผมให้สวยเป็นพิเศษหน่อยหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอเลยออกไปหาอะไรทานง่ายๆ และจะแวะไปร้านเสริมสวยด้วย"เฮ้ยนั่นสาวข้างห้องมึงนี่หว่า""มึงจะทำอะไร""ว่าจะไปสานสัมพันธ์สักหน่อย""ออกรถ!" จังหวะที่ขุนรามเปิดประตูรถนเรศวรก็สั่งให้คนขับออกตัว อีกฝ่ายเลยต้องรีบปิดประตูที่กำลังเปิด"มึงเป็นบ้าอะไรวะ เกือบกูตกรถแล้วไหมล่ะ""พวกมึงเล่นอะไรกัน แล้วทำไมมึงต้องหอบกูมาด้วย" ผ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 15
"โอ้แม่เจ้า" ขุนรามมองแทบไม่กระพริบตา ในกลุ่มนั้นไม่ใช่แค่ขุนรามหรอกที่จ้องแบบเอาเป็นเอาตาย เพราะทุกคนต่างก็จ้องมอง ..ไม่มองน่ะสิแปลกคนคงหาว่าไม่ใช่ผู้ชายแท้กูเป็นโรคหัวใจหรือเปล่าวะ นเรศวรแปลกใจอยู่ดีๆ หัวใจของเขาก็เต้นรัวเหมือนคนเป็นโรคหัวใจเลยพอเธอเดินมาถึงสระว่ายน้ำขาเรียวก็ก้าวเหยียบขึ้นไปตรงที่เป็นบันไดของสระ เสียงดนตรีและเสียงเพลงก็ยังคงขับร้อง แต่ทุกคนไม่ได้หันไปให้ความสนใจกับสิ่งนั้นเลยพอก้าวขึ้นไปจนถึงขั้นบนสุดทรงอัปสรก็หมุนหันไปรอบๆ เพื่อโชว์หุ่นอันเร่าร้อนของเธอ แต่เธอก็พยายามระวังตัวไม่ให้ตก พอเธอโชว์ลวดลายการหมุนตัวบนขอบสระแล้วขาเรียวก็ค่อยๆ วางลง ไปในน้ำเบาๆ แบบระมัดระวังสระว่ายน้ำทำสูงขึ้นจากพื้นแค่เมตรเดียว และน้ำก็อยู่ระหว่างต้นขาขาวของเธอนี่เองผู้ชายที่เริ่มจะทนไม่ไหวต่างก็ขยับเข้ามาใกล้ แต่บอดี้การ์ดก็พยายามคุมสถานการณ์ไว้"ทำไมคุณหนูต้องใส่ชุดโป๊ขนาดนี้ด้วย" ข้าวปุ้นยืนกอดเสื้อคลุมของอัปสรไว้แน่น ถ้าหมดเวลาโชว์เธอจะได้รีบเอาชุดคลุมนั้นสวมปิดร่างกายให้กับคุณหนูทรงอัปสรลงไปในน้ำเธอก็ไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ เธอย่างก้าวไปตามความยาวของสระเหมือนว่ากำลังเดินแบบอยู่บนรัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 16
"แล้วมึงจะตามกูเข้ามาทำไม" นเรศวรบ่นให้ขุนรามเพราะเดินตามหลังมาต้อยๆ เลย"กูก็จะมาดูไงว่าสาวข้างห้อง.."ทรงอัปสรตกใจกลัวเรื่องที่เธออยู่ข้างห้องของนเรศวรจะถูกเปิดเผย หญิงสาวรีบหันมองไปดูเพื่อนของเขาก่อนจะขอความช่วยเหลือโดยการส่ายหน้าเป็นสัญญาณบอกว่าอย่าพูดเรื่องนี้ ..และตอนนั้นนเรศวรก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่าเธอกำลังขอให้เพื่อนของเขาช่วยปิดบังเรื่องนี้"เอ่อ.. กูตามมาดูคุณคนสวยน่ะสิวะ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน" ขุนรามแก้คำพูดให้ และก็แอบแปลกใจ เธอไม่รู้เหรอว่าไอ้เพื่อนรักของเขารู้แล้วว่าเธออยู่ห้องนั้น"คุณจะทำอะไร" อยู่ดีๆ นเรศวรก็ถอดรองเท้าเธอออกมาดู"ทำไมมันถึงหักได้" รองเท้ายี่ห้อนี้ครึ่งแสนได้มั้ง ใส่เดินลงน้ำแค่นี้ทำไมถึงหักได้"ไหนกูดูซิ" ขุนรามหยิบรองเท้าคู่นั้นมาดู ส่วนทางด้านข้าวปุ้นพยายามเอาผ้าคลุมร่างของคุณหนูของเธอไว้อย่างมิดชิดเลย "เหมือนรอยถูกเลื่อยเลย""ไหนคะ" ทรงอักษรขอดูรองเท้าที่ขุนรามบอกว่ามันเหมือนถูกเลื่อย"ตอนซื้อมาคุณดูดีไหม" นเรศวรเป็นคนถามต่อ"ดูดีสิ""แล้วคุณเก็บรองเท้าไว้ที่ไหน" เขาพยายามคิดดูว่ามีคู่แข่งทางธุรกิจไหม เพราะการแสดงโชว์ของคลับเป็นที่สนใจของลูกค้าใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01
บทล่าสุด
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 97 ตอนจบ
ขุนราม [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 97 ตอนจบเธอไม่รู้หรอกว่าท่านให้มาบริษัททำไม แต่รินรดาก็แต่งตัวเรียบร้อยให้ดูเป็นหน้าเป็นตาของสามีตอนที่เขาพาเธอเดินเข้ามาพนักงานต่างก็ทำความเคารพกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา"เข้ามาด้วยกันสิคะ" หญิงสาวเห็นว่าพนักงานยืนรอลิฟต์กันหลายคน พอเธอกับสามีเดินเข้ามาพนักงานก็ไม่กล้าเข้ามาด้วย"เอ่อ..""เข้ามาสิ" จริงๆ ตอนที่เขาใช้ลิฟต์ไม่มีใครกล้าใช้ด้วย แต่พอท่านรองประธานอนุญาตให้เข้าพนักงานก็เข้าไปแต่ก็เข้าไม่กี่คนรินรดาขยับให้พนักงานยืนกันจนหลังเธอพิงเข้ากับร่างของขุนราม เขาเลยเอื้อมมือมาโอบเอวเธอไว้ พนักงานไม่ได้หันไปมองหรอกแต่มองผ่านผนังของลิฟต์ที่เป็นกระจก เห็นภาพนั้นแล้วต่างก็อมยิ้มไปตามๆ กันจนลิฟต์มาเปิดที่ชั้นผู้บริหาร ส่วนพนักงานออกไปก่อนหน้านั้นแล้ว"ไปห้องทำงานผมก่อน" เขาคิดว่าห้องประชุมคงยังไม่เรียบร้อย ค่อยพาเธอไปทีหลังแล้วกันแต่พอเข้ามาในห้องทำงานไม่นานเลขาก็มาตามให้เข้าห้องประชุมห้องประชุมใหญ่ของบริษัทณโยดม.."มานั่งนี่สิ" รัตติกาลที่นั่งตำแหน่งประธานบริษัทแทนสามีที่เสียไป เรียกให้ลูกชายมานั่งประจำที่ของนาง"ครับ?" ทุกครั้งที่เขาจะนั่งตรงนั้นก็ตอนท
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 96
คืนนั้นที่บ้านณโยดม..ก๊อกๆ "ที่รักครับ เปิดประตูให้ผัวหน่อย""คุณไปนอนห้องอื่นเลยค่ะฉันจะนอนกับลูก""คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ" ชายหนุ่มไม่ได้พูดเสียงดังเพราะกลัวแม่จะได้ยินว่าเธอไม่ให้เขาเข้าห้องด้วย"ถ้าคุณยังพูดอยู่แบบนี้เดี๋ยวลูกก็ตื่น" ขุนเขาเข้ามารอแม่ตั้งแต่เล่นกับคุณย่าเสร็จแล้ว จนตอนนี้แกนอนหลับรออยู่ในห้อง พี่เลี้ยงที่ดูแลก็ออกไปตอนที่เห็นคุณผู้หญิงกลับมา พอเข้ามาในห้องเธอก็จัดการล็อกห้องไม่ให้เขาตามเข้ามาได้"ไหนเราเคลียร์กันรู้เรื่องแล้วไง เปิดประตูให้ผมหน่อยนะ""รู้เรื่องแค่คุณน่ะสิคะ จำไว้ว่าอย่าทำแบบนี้อีก" ตอนที่รู้ว่าพี่ชายเปลี่ยนยาคุมกำเนิดเป็นยาบำรุงให้กับทรงอัปสรเธอก็รู้สึกโมโหมากพออยู่แล้ว พอมาเจอกับตัวยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวเขามากมายแต่เธอต้องดัดนิสัยเขาบ้าง จะได้ไม่มีความคิดแผลงๆ แบบนี้อีก"คุณเมียครับ พรุ่งนี้ผัวต้องไปทำงาน""ก็ไปนอนห้องอื่นสิคะ" ในใจก็แอบรู้สึกสงสาร เพราะเขาต้องรับผิดชอบบริษัทที่ใหญ่โต ผ่านไปสักพักรินรดาก็รู้สึกว่าด้านนอกเงียบไปแล้ว เธอเลยเดินมาเปิดประตูดู "อุ้ยคุณ"เธอประเมินความอดทนของเขาต่ำไป เขารู้ว่าถ้าเงียบเธอต้องม
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 95
"ดูเหมือนคุณจะตกใจจังเลยนะคะ มีอะไรหรือเปล่า""ปะเปล่าา ผมจะมีอะไรล่ะก็นั่นน้องสาวผม""ไม่มีอะไรแน่นะคะ" เธอรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าแผนการ แถมสายตาที่มองเพื่อนดูมีพิรุธมันต้องมีอะไรแน่"อีกสามวันก็เป็นวันเกิดหุ้นส่วนอีกคนแล้ว" นเรศวรรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถ้าไม่งั้นเขาคงถูกจับได้แน่ว่ามีส่วนร่วมแต่มีหรือที่ทรงอัปสรจะปล่อยไป เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ฉับพลันนั้นทรงอัปสรก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เพราะเธอยังไม่ได้จัดกระเป๋าใหม่ แสดงว่าเจ้าสิ่งนั้นมันยังคงอยู่ในกระเป๋า"อยู่ไหนนะ""คุณอัปสรหาอะไรเหรอคะ""ลิปสติกน่ะสิคะว่าจะเติมสักหน่อย" เธอแสร้งทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าแต่ระหว่างนั้นคนในห้องก็คุยเรื่องวันเกิดของหุ้นส่วนอีกคนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่น"ปีนี้มันจะจัดวันเกิดเหรอ" พวกเขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวันเกิดมากนักนอกจากครอบครัวจะเป็นคนจัดให้ แต่สำหรับคนที่ไม่มีครอบครัวก็ชวนเพื่อนมาดื่มกินที่บ้านหรือไม่ก็นัดกันที่ร้านอาหาร"มันบอกว่าจะมาสังสรรค์กันที่นี่แหละ""จะปิดร้านเลี้ยงวันเกิดเหรอ""ไม่ได้ปิดแต่มันบอกว่าถ้าลูกค้าคนไหนมาใช้บริการคืนนั้นมันจะเป็นคนเลี้ยงเอง""ไอเดียเจ๋งนี่""
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทท่ 94
"ที่คุณพูดหมายความว่ายังไงคะ" หญิงสาวตามเขาขึ้นมาข้างบน แต่ยังไม่ถึงห้องทำงานเลยด้วยซ้ำเธอก็อดถามเรื่องนี้ไม่ได้"สวัสดีค่ะท่านรอง" แต่ก่อนที่เขาจะตอบเธอก็ได้ยินเสียงนี้ก่อน"?" ทั้งสองที่เดินตามกันมาหยุดแล้วก็มองคนที่กล่าวสวัสดีเมื่อครู่ ก่อนที่ขุนรามจะหันไปมองดูสายตารินรดา "คุณเป็นใคร""ชะเอมเป็นเลขาคนใหม่ที่มาแทนคุณเอวาค่ะ""เธอไปทำงานแผนกอื่น เปลี่ยนเลขาคนใหม่มา""แต่ชะเอมสอบสัมภาษณ์ผ่านแล้วนะคะ""ตกลงใครเป็นเจ้าของบริษัท""เอ่อ.."เขาไม่รอฟังคำอธิบายก็พาเธอเข้าไปในห้องทำงานก่อน"คุณยังไม่บอกฉันเลย""ผมไม่ได้หาเลขาเองเลยไม่รู้ว่าเขาส่งใครมา""ฉันไม่ได้หมายถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้""อ้าวแล้วคุณหมายถึงอะไรล่ะ""เรื่องที่คุณบอกว่าเลขาคนเก่าอยู่โรงพักไงคะ""ไม่ใช่แค่เลขาคนเก่าหรอกที่อยู่โรงพัก ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นตอนนี้อยู่โรงพักทั้งหมด""อะไรนะคะ คุณส่งพวกนั้นให้กับตำรวจเหรอคะ""ข้อหาพยายามฆ่า""พยายามฆ่า?""ใช่ ผมแจ้งความจับทั้งหมดเลย ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณได้อีก""อย่าบอกนะคะว่าที่คุณรับสมัครพนักงานใหม่?""อืม" ชายหนุ่มตอบเธอไปโดยการเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเบาๆ สายตามองดูผู้หญิ
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 93
"อื้อ" สะโพกงามเด้งรับเรียวลิ้นที่ตวัดเลียวนอยู่กึ่งกลางร่อง "อ่ะอ่ะอ่ะมะไม่ไหวแล้วค่ะ"ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางมันก็ยิ่งทำให้เขาเร่งความเร็วที่กำลังทำอยู่ เพราะเขาต้องการเห็นเธอเสร็จก่อนโดยที่ยังไม่สอดใส่และเขาก็ทำได้สำเร็จ ชายหนุ่มค่อยๆ ชักนิ้วออกมาก่อนจะขยี้นิ้วให้เธอเห็นว่าเขาเก่งไหมที่ทำให้เธอหลั่งได้โดยที่ยังไม่เจอไม้เด็ด"ทำบ้าอะไรของคุณ""แต่ก่อนชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ""ยังจำได้อยู่เหรอ นึกว่าจำแต่เรื่องผู้หญิงคนอื่นได้""ผู้หญิงคนอื่นที่ไหนไม่มีหรอก" ขณะที่เอ่ยร่างหนาก็ขยับขึ้นมา ก่อนจะคว้ามือเล็กมาโอบอุ้มความแข็งแกร่งเพื่อให้เธอวัดขนาด และในเวลาเดียวกันเขาก็จับมือเธอรูดชักขึ้นและลง"พูดเหมือนฉันจะเชื่อ"ใบหน้าหล่อคมเผลอเผยรอยยิ้มออกมา แต่ก็รีบซ่อนอาการนั้นไว้"ปล่อยนะ!" ถึงแม้จะรู้ว่าเขาคงไม่เก็บร่างกายตัวเองไว้ใช้แค่กับเธอ แต่ก็อยากได้ยินเขาพูดอะไรออกมาบ้าง แม้ว่ามันจะเป็นคำโกหก"จะจบเกมคนเดียวได้ยังไง แบบนี้ผมก็เคว้งคว้างน่ะสิ""คุณก็ไปปล่อยกับผู้หญิงพวกนั้นสิ""หึงผัวเหรอ""อึบ!" รินรดากัดฟันใช้แรงที่อุ้งมือ"ซี๊ดดดอ๊อยย ถ้ามันขาดจะมีใช้ไหม" ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง"ไม่มีก็ไม่ใ
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 92
"ถึงแบบนั้นก็เถอะค่ะ ข้อหาพยายามฆ่ามันไม่รุนแรงเกินไปเหรอคะ" เอวาก็เป็นลูกของผู้มีฐานะท่านหนึ่ง ไม่ยอมเจอข้อหาอะไรแบบนี้ง่ายๆ อยู่แล้ว"รุนแรงเกินไป? เธอจะให้ฉันรอจนเมียกับลูกฉันเป็นอะไรไปงั้นเหรอ" ชายหนุ่มหันหน้ามาประชันกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นค่าเลย"แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมรับข้อหานี้" ในขณะที่พูดใบหน้าเอวาก็เชิดขึ้นแบบหยิ่งผยอง"แสดงว่าเธอยอมรับแล้วว่าเป็นตัวบงการ คุณตำรวจได้ยินหรือยังครับ""เชิญคุณเอวาไปที่โรงพักด้วยครับ""ฉันยอมรับตอนไหน! คุณแม่คะช่วยเอวาด้วยค่ะ" เอวาที่ถูกตำรวจพาออกไปตะโกนเข้ามาขอให้แม่ของเขาช่วย "ถึงยังไงเอวาก็ไม่ยอมถูกจับ""และก็เชิญพนักงานทุกท่านขึ้นรถด้วยนะครับ" ตำรวจหันมาบอกพนักงานที่อยู่ในที่นี้ทั้งหมด และรถที่ตำรวจเตรียมมาก็คันใหญ่พอที่จะขนคนพวกนี้ไปได้"พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ เราไม่ได้แตะตัวภรรยาของท่านรองเลยค่ะ" ในคลิปกล้องวงจรปิดก็ไม่เห็นว่าคนพวกนี้ทำอะไร แค่มีแต่คำพูดที่วิพากษ์วิจารณ์"นั่นแหละมันคือข้อหาของพวกเธอ เห็นคนถูกทำร้ายร่างกายทำไมไม่ช่วย แถมยังยืนพูดให้ร้าย" เขาไม่คิดจะปล่อยใครไปง่ายๆ แน่ ยิ่งคนยืนมุงนี่แหละสำคัญเล
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 91
"ถ้างั้นเอวาขอลงไปรอข้างล่างก่อนนะคะคุณแม่" เอวาคิดว่าลงไปรอข้างล่างดีกว่า ถ้าขุนรามเห็นคงไม่ให้เธอไปด้วยแน่ หรือไม่เขาอาจจะไม่ออกไปเลย"ดีเหมือนกันถ้างั้นหนูไปรออยู่ที่รถนะ" ถึงยังไงเอวาก็เป็นบุตรสาวของเพื่อนรัก ถ้าทั้งสองไม่มีบุญวาสนาต่อกันจริงๆ ยังทิ้งความเป็นเพื่อนไว้อยู่เอวาลงมาข้างล่างก็เห็นว่าพนักงานกำลังยืนมุงอะไรกันอยู่"มีอะไรกัน" เธอเลยรีบเดินตรงไปดู นี่มันยังไม่ไปอีกเหรอ? ออกมาก็เห็นว่าคนที่ถูกมุงอยู่ก็คือรินรดา"คุณเอวามาโน่นแล้ว" พนักงานที่ยืนมองดูกันอยู่ต่างก็ขยับออกให้เอวาเดินเข้ามา"ดูมันสิคะ ยังหน้าด้านหน้าทน""เธอนี่ทนทายาทจริงๆ เลยนะ ใครก็ได้รีบลากตัวมันออกไป" จะปล่อยให้รินรดาอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยขุนรามก็จะลงมา"ปล่อยฉันนะ" พอได้รับคำสั่งรปภ.ที่อยู่ตรงนั้นก็รีบมาลากตัวรินรดาออกไป ส่วนเธอไม่ยอมให้พวกนั้นถูกเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ เลยมีการดิ้นรน"แล้วจะมายืนมุงอะไรนักหนาไม่ไปกินข้าวกันหรือไง" เอวาหันไปตะคอกพนักงานที่ยืนมุงกันอยู่"พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้!" เพราะเธอดิ้นรนจนทำให้เสื้อที่ใส่อยู่ถูกกระชากจนขาดหน่วยรักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้ชา
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 90
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไรมาก" หลังจากตรวจอาการดูแล้วคุณหมอก็ให้แค่ยาทาแก้ฟกช้ำภายนอก"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว""คุณจะไปไหน" เขาไม่ได้ขับรถกลับทางเดิมเธอเลยสงสัย"กลับบ้านเรา""กลับบ้าน?" รินรดามองดูทางที่เขาขับไปอีกรอบ ทางนี้ก็ไม่ได้กลับบ้านเธอนี่ "คุณจะพาฉันไปบ้านหลังไหน"[คฤหาสน์ณโยดม]"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม""ลูกอยู่ที่นี่แล้ว""ทำไมลูกถึงมาอยู่ที่นี่""ผมจะไม่ยอมให้คุณกลับไปทำงานที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นอีก""มันก็ไม่ได้เสี่ยงขนาดนั้น""กี่ครั้งแล้วที่ผมเห็นคุณตกอยู่ในอันตราย แล้วไอ้ที่ผมไม่เห็นล่ะกี่ครั้ง""ฉันจะพยายามดูแลตัวเอง""คุณไม่ต้องพยายามเดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอง""คุณก็รู้ว่าฉันกับแม่คุณไม่ค่อย..""ท่านยอมไปตามถึงที่บ้าน คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าท่านยอมเราสองคนแล้ว"พอเขาลงจากรถเธอก็ไม่ยอมตามลงไป จนขุนรามเดินมาเปิดประตูรถให้ เธอยังคงนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่"สงสัยอยากจะให้ผมอุ้ม""อุ๊ยคุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ""อย่าดิ้นเดี๋ยวก็หลุดมือ""ฉันเดินเองได้""อุ้ยคุณผู้ชาย" แม่บ้านได้ยินเสียงรถเลยมาเปิดประตูให้ พอประตูเปิดออกก็เห็นว่าคุณผู้ชายกำลังอุ้มภรรยาอยู่"ปล่อยฉันลงได้หรือยัง" หลังจากที่
นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 89
"แม่มาทำไมครับ""แกทำไมถามแม่แบบนี้""แม่อย่ามาก่อเรื่องที่นี่ดีกว่าครับ""แกอย่าลืมนะว่าฉันมีลูกแค่คนเดียว และแกก็มีแม่แค่คนเดียวด้วย"รินรดาที่เดินตามหลังเขามายกมือไหว้ท่านแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และกำลังจะเข้าไปในบ้าน"ฉันอยากคุยอะไรกับแกและก็เมียแกหน่อย"ขุนรามหันมองไปดูเธอที่เดินเข้าไปในบ้านแต่พอได้ยินแม่เขาพูดแบบนั้นเธอก็หยุดแล้วหันกลับมา"แม่จะคุยอะไรครับ""คุยเรื่องของแกนี่แหละ บริษัทก็ไม่รู้จักเข้า ฉันแก่มากแล้วแกจะให้ฉันทำงานไปถึงไหน" หลายวันแล้วที่ลูกชายไม่เข้าบริษัท และนางก็ต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด"แล้วแม่ทำตามที่ผมขอหรือยังล่ะครับ""ฉันถึงจะมาคุยกับแกอยู่นี่ไง""ถ้างั้นแม่ก็เข้ามาในบ้านก่อนสิครับ" ตอนที่ชวนแม่เข้าบ้านเขาไม่ลืมที่จะมองไปดูหน้าเธอก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร"นี่ห้องรับแขกเหรอ แล้วทำไมไม่ติดแอร์สักตัว""แม่ครับ" ขุนรามตำหนิแม่"จะไม่ให้ฉันพูดอะไรเลยหรือไง ร้อนๆ แบบนี้หลานฉันอยู่ยังไง""ผมอยู่ในห้องกับแม่ครับ" ขุนเขาเป็นคนตอบคุณย่าเอง ช่วงนี้อากาศร้อนมาก อุณหภูมิถึง 40 องศาเลยแหละ"แม่จะพูดอะไรก็รีบพูดมาสิครับ""ฉันจะมาบอกให้แกกลับไปทำงานที่บริษัท เรื่องนั้นเดี๋ยว
