และเมื่อมาถึงร้านโอมากาเสะทั้งสองคนก็ควงแขนกันเดินเข้าไปข้างใน เมื่อพนักงานเห็นนายใหญ่แห่ง Pandorica เดินเข้ามาก็รีบเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มสดใส ทุกคนรู้จักเขาดีเพราะว่าเป็นเจ้าของท่าเรือ และเรือสำราญลำใหญ่สุดหรูหรา ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาหรอกร่ำรวยขนาดนั้น"สวัสดีครับคุณไมลส์""ผมให้ลูกน้องโทรมาจองไว้แล้วนะ""ครับผม ถ้าอย่างนั้นเชิญด้านในห้อง VVIP เลยครับ ตอนนี้เชฟเตรียมของไว้เรียบร้อยแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ร้านของเรานะครับ"ชายหนุ่มยิ้มออกมาก่อนจะโอบเอวหญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน หลังจากนั้นเชฟก็เอ่ยทักทายก่อนจะเริ่มแนะนำตัว ใบพัดจ้องมองไปยังเชฟด้วยความตื่นเต้น ทุกเมนูมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง ทำให้เมนูอาหารตรงหน้าดูน่ากินเพิ่มขึ้นไปอีกเขาจ้องมองไปยังผู้หญิงข้างกาย ที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษก็อดยิ้มตามไม่ได้ ก็น่าเอ็นดูแหละไม่มีพิษภัยกับใคร แต่ถ้าพยศขึ้นมาก็เอาเรื่องอยู่กว่าที่ทั้งสองคนจะกินกันเสร็จก็ปาไปเกือบ 2 ชั่วโมง และถ้ามีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ เธอจะรบเร้าให้เขาซื้อกลับไปกินที่บ้านด้วย"เอาแค่นี้ใช่ไหม""ค่ะ""โรเจอร์ช่วยมาช่วยถือหน่อย""ได้ครับนายใหญ่"โรเจอร์รับถุงหลายใบไปถือไว้ในมือ จ
จากตอนแรกที่ทั้งคู่จะเดินทางไปช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า แต่ทว่าเกิดเรื่องราวเกือบได้รับอันตรายจึงทำให้ไม่มีอารมณ์ไปเดินซื้อของตามที่คาดหวังไว้ ไมลส์จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ดูจากการเล็งปืนของพวกมัน น่าจะอยากเอาชีวิตของใบพัดมากกว่า ก็พอรู้ว่าเธอเป็นสายลับแต่โดยปกติไม่น่าจะมีใครจับได้ อย่าลืมสิว่าเธอทำงานมาหลายปีเป็นไปไม่ได้เลยว่าจะมีคนรู้ว่าเป็นใคร"มีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า พวกมันตั้งใจจะฆ่าเธอนะใบพัด""ศัตรูเหรอคะ ไม่มีหรอกค่ะหนูจะไปมีศัตรูได้ยังไงกัน อยู่ของหนูดี ๆ ไม่เคยไปทำอะไรให้ใครสักหน่อย"หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงแข็ง ซึ่งเธอก็พอจะเดาออกว่าใครเป็นคนส่งมาฆ่า น่าจะเป็นพวกที่จ้างให้สายลับอย่างเธอมาวางยานายใหญ่แห่ง Pandorica แต่ทว่าเวลาผ่านไปนานพอสมควรเธอก็ยังไม่ทำอะไร คงจะโกรธไม่น้อยถึงได้ตามมาทำร้ายกันแบบนี้"เอาดี ๆ ทำงานอะไร"ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความกดดัน เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหญิงสาวแต่อยากให้เธอพูดออกมาเองซะมากกว่า เดี๋ยวจะหาว่าเขาไปสืบเรื่องราวของเธอมากเกินไป จะกลายเป็นว่ายุ่งวุ่นวายอีก"สงสัยอาจจะเป็นพวกคนร้ายที่หนูเคยจับพวกมันก็ได้ค่ะ เมื่อก่อนหนูทำงานเป็นตำรวจไง
หลังจากที่เกิดเรื่องเกิดราวหญิงสาวก็ไม่กล้าออกจากคฤหาสน์อีกเลย เนื่องจากกลัวว่าคนจ้างงานจะส่งมือปืนมาทำร้ายอีก ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง สามารถเอาตัวรอดได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าคนเราไม่ได้เก่งแบบนี้เสมอไป ไม่ได้ดวงดีที่จะเอาตัวรอดได้ไปทุกครั้ง ถ้าวันหนึ่งเธอพลาดขึ้นมาก็อันตรายถึงชีวิตได้เหมือนกัน และไม่มีใครที่จะมีความสุขกับการถูกตามล่าไปตลอดชีวิตหรอก"เฮ้อ! จะทำร้ายเขาก็ใจไม่ถึง ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ไอ้พวกนั้นมันจะทำร้ายครอบครัวของฉันหรือเปล่า พ่อกับแม่อยู่ที่บ้านไม่มีใครปกป้องด้วย โอ๊ย! จะบ้าตายรายวัน"หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เดินวนไปมาอย่างคิดหนัก ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี ใบพัดถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ว่าจะลงไปหานายใหญ่แห่ง Pandorica ซึ่งในตอนนี้เขาอยู่ในห้องรับแขกกำลังคุยงานอยู่กับลูกน้องคนสนิทที่ชื่อโรเจอร์ กำลังคิดว่าจะไปเล่นกับตานุ เพราะถ้าอยู่คนเดียวก็จะคิดฟุ้งซ่านไม่เลิกเธอเปิดประตูออกจากห้องนอน ลงบันไดมายังชั้นล่าง เลี้ยวซ้ายไปยังประตูห้องรับแขก ก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องนั้น ซ
หลังจากที่ใบพัดวิ่งลงจากรถแท็กซี่ของคุณลุง ไม่ลืมที่จะยิงปืนใส่กระจกของรถกระบะเพื่อที่จะได้ถ่วงเวลาในการหนีเอาตัวรอดเข้าป่าได้ พวกนั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบเปิดประตูลงจากรถก่อนจะพากันวิ่งตามยัยตัวแสบที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายให้มาตามล่า และหมายเอาชีวิตสิ้นลมหายใจ ซึ่งต้องจับตายเท่านั้นไม่ให้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อ"อย่าเป็นอะไรเลยนะหนู ลุงรู้สึกไม่ดีแน่"คุณลุงมองลอดผ่านกระจกเข้าไปในป่าซึ่งเห็นว่าตอนนี้ผู้หญิงที่นั่งมาด้วยกันกำลังวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างไม่คิดชีวิต เขารีบเร่งความเร็วขับออกไปจากตรงนั้น ภาวนาอยู่ตลอดว่าให้เธอรอดปลอดภัยกลับออกมาได้ ดูจากสกิลการหนีเอาตัวรอดน่าจะเก่งพอสมควรทางด้านของใบพัดหญิงสาวรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต พยายามจดจำแล้วก็ใช้มีดที่ติดตัวมาทำสัญลักษณ์ลงบนต้นไม้ใหญ่ เนื่องจากว่าในป่ามีแต่ต้นไม้ ไม่มีจุดที่จะจดจำผ่านสายตาได้เลย จึงจำเป็นต้องทำรอยไว้เพราะไม่งั้นอาจจะกลับออกมาไม่ได้"จะหนีไปที่ไหนดีเนี่ย""หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!""ซวยแล้ว"หญิงสาวรีบแจ้งความเร็ววิ่งเข้าไปในป่าลึกอย่างไม่คิดชีวิต ไม่ลืมที่จะใช้ปืนยิงสวนกลับไป เพื่อที่จะถ่วงเวลาให้พวกมันตามเธอช้าลง ใบหน
และเมื่อหญิงสาวตัดสินใจที่จะกระโดดลงไปยังน้ำตกที่มีความสูงราว ๆ เกือบ 12 เมตร ค่อนข้างจะอันตรายพอสมควร แต่ทำอย่างไรได้ถ้าเธอไม่หนีแบบนี้ก็ไม่มีทางรอด เมื่อร่างบางกระทบลงบนผิวน้ำ โชคดีที่เธอลงถูกท่าจึงทำให้ไม่ได้กระทบกระเทือนถึงร่างกายมาก"เฮือก!"เธอถึงกับสำลักน้ำเพราะว่าจมดิ่งลงไปลึกพอสมควร เมื่อคุมสติได้ก็รีบแหวกว่ายขึ้นฝั่ง ก็ไม่รู้ว่าไอ้คนพวกนั้นจะตามมาอีกหรือเปล่า"พวกมึงลงไปดูข้างล่าง!"เธอค่อย ๆ ขึ้นไปนั่งอยู่ริมฝั่ง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ได้ยินเสียงพวกชายฉกรรจ์กำลังจะลงมาข้างล่าง ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะหันซ้ายมองขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่ต่อ"ต้องรีบหนี ก่อนพวกมันจะมา"เธอกระชับกระเป๋าเป้ที่อยู่ข้างหลังให้แน่นขึ้น สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืน จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันทีเพราะกลัวว่าพวกมันจะหาวิธีลงมาหา และเมื่อวิ่งไปพอสมควรจึงหยุดพักหายใจก่อนจะเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ทิศทาง จำไม่ได้เลยว่าเดินมาไกลขนาดไหน แต่คิดว่าน่าจะปลอดภัยในระดับหนึ่งแล้ว"เฮ้อ! เหนื่อย"หญิงสาวเดินมานั่งลงอยู่ใต้ต้นไม้ ควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู แต่ทว่าไม่มีสัญญาณโทร
เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที ใบพัดก็ได้กินข้าวไข่เจียวที่สองสามีภรรยาทำมาให้ เธอค่อย ๆ ตักกินแต่ทว่ามันรู้สึกเหม็นและพะอืดพะอมแปลก ๆ"อุ๊บ!""กินไม่ได้เหรอ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องไปหาหมอแล้วนะรู้ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้เราสองคนจะไปส่งในตัวเมือง ไปหาหมอที่โรงพยาบาลก่อน อาการหนูดูไม่ค่อยดีเลย"หญิงสาวจ้องมองไปหน้าของใบพัดด้วยความเป็นห่วง ดูท่าทางอาการจะไม่ดีเลย หน้าตาก็ดูซีดเซียวเหมือนคนไม่ได้พักผ่อน คงจะเดินมาไกลมากจริง ๆอย่างที่ว่า ถึงได้มีสภาพแบบนี้"หนูจะพยายามกินให้ได้นะคะ คุณทั้งสองคนไปพักผ่อนเถอะค่ะ หนูอยู่ได้""ไปอาบน้ำก่อนดีไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง เสร็จแล้วก็มานอนพักผ่อน พรุ่งนี้อาจจะสดชื่นขึ้น""ก็ดีเหมือนกันค่ะ ถ้างั้นรบกวนหน่อยนะคะ"ใบพัดขยับตัวลุกขึ้นถือกระเป๋าของตัวเองเดินตามผู้ใหญ่อีกคน ตั้งแต่มาที่นี่ก็ยังไม่ได้เอ่ยถามสรรพนามเรียกขานเลย เพราะว่าเธอรู้สึกเหนื่อยแล้วก็อาการไม่ค่อยดี ถึงไม่ได้คุยกับใครเท่าที่ควร"คุณชื่ออะไรเหรอคะ""ฉันชื่อไหม ส่วนสามีฉันชื่อกรจ้ะ""ถ้างั้นหนูเรียกคุณว่าคุณไหมนะคะ"เราสองคนหันมายิ้มให้กันก่อนจะเดินมาถึงห้องน้ำข้างหลังบ้าน ไหมยืนเฝ้าใบพัด และปล่อยให้เธอทำธุระส่ว
หลังจากที่เธอลงจากรถกระบะ สองสามีภรรยาก็เคลื่อนที่ออกไปเพราะเธอบอกว่าไม่ต้องไปส่งข้างใน ใบพัดเดินเข้าไปในโรงพยาบาล จากนั้นก็หยิบบัตรประชาชนไปยื่นให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อซักประวัติ เธอเดินไปนั่งรออยู่บริเวณนั้นใช้เวลาในการตรวจร่างกายในเบื้องต้น ทั้งชั่งน้ำหนัก วัดความดัน อุณหภูมิในร่างกาย ก่อนจะเปลี่ยนที่นั่งมารออยู่หน้าห้องตรวจ สภาพภายในตอนนี้รู้สึกพะอืดพะอมแปลก ๆ มีอาการเวียนหัวเมื่อยืนนานจนทำให้ต้องนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทุกครั้งที่มีโอกาส"ขอเชิญคุณพัชชาภา ดรุณากิจ ที่ห้องตรวจเบอร์ 1 ค่ะ"ใบพัดได้ยินพยาบาลตะโกนเรียกชื่อของตัวเองก็ขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องตรวจเบอร์ 1 ที่อยู่ด้านซ้ายมือ เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาข้างในก็มีอาการเซเล็กน้อย รู้สึกเวียนหัวเป็นอย่างมาก โชคดีที่คุณพยาบาลเข้ามาประคอง ไม่อย่างนั้นหญิงสาวอาจจะล้มลงที่พื้นได้"ไหวไหมคะ""ไหวค่ะ ฉันดีขึ้นแล้ว"ใบพัดเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะของคุณหมอ ยิ้มให้เขาโดยที่ใบหน้าซีดเซียวแทบไร้สีเลือด คุณหมอเห็นอาการแบบนั้นก็รีบเอ่ยถามทันที"คุณพัชราภามีอาการอะไรบ้างครับ""อาเจียนค่ะ แล้วก็เวียนหัวมาก บางทีกินข้าวก็ไม่ค่อยได้เพราะ
ใบพัดนั่งรถแท็กซี่จากโรงพยาบาลตรงไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่นอกเมือง ตลอดทางเธอรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคุณลุงแท็กซี่ขับรถไม่ดี หรือว่าเธอเองมีอาการแพ้ท้อง สงสัยกลับไปจะต้องกินยาแก้อาเจียนตามที่คุณหมอให้มาด้วย จะได้กินอะไรได้บ้าง"หนูโอเคมั้ยเนี้ยทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลย"คุณลุงคนขับแท็กซี่มองเห็นเธอผ่านกระจกก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าซีดเซียวดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย ถ้าเธออยากจะอาเจียนเขาก็จะจอดข้างทางให้ ซึ่งถ้ามาอาเจียนใส่รถเขาก็จะรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน"หนูไม่เป็นอะไรค่ะคุณลุง แพ้ท้องน่ะค่ะ""อ้าว... หนูท้องอยู่เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกัน ว่าแต่บ้านของหนูอยู่ตรงไหน"คุณลุงแท็กซี่เอ่ยถามพร้อมกับมองซ้ายมองขวา เขาเองก็ไม่เคยมาเส้นทางนี้มาก่อน อาศัยถามลูกค้าที่ให้มาส่งเอา เพราะตอนนี้เป็นนอกเมืองแล้วโดยปกติคุณลุงจะขับแค่ในตัวเมืองเท่านั้น"เลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วค่ะตรงหน้านี้แหละ""อ่า บ้านหลังสีขาวนั้นใช่ไหม""ใช่ค่ะคุณลุง หลังนั้นเลยค่ะ"หญิงสาวชี้นิ้วไปยังบ้านสีขาว 2 ชั้นที่อยู่ทางด้านซ้ายมือ เมื่อมาถึงคุณลุงแท็กซี่ก็จอดอยู่ตรงหน้าบ้าน ใบพัดเก็บเงินส่งไปให้ค
2 ปีผ่านไป...ใบพัดในชุดคลุมท้องกำลังยืนเฝ้าลูกชายที่อายุอานามได้ประมาณหนึ่งขวบกับอีกหลายเดือนแล้ว และในท้องของเธอในตอนนี้มีลูกอีกหนึ่งคน ซึ่งอายุครรภ์เพิ่งได้ประมาณสามเดือน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตเธอจะต้องมีทายาทให้เขาถึง 5 คนตามที่ชายหนุ่มร้องขอไว้หรือเปล่า บอกเลยนะว่าการตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องเล็ก มีทั้งอาการแพ้ท้อง ไหนจะคลอดแบบธรรมชาติที่ทรมานอย่างถึงที่สุดอีก แค่คนแรกเธอก็รู้สึกเข็ดหลาบแล้ว แต่ทำยังไงได้เจอสามีอ้อนทีเดียวก็ใจอ่อนซะแล้ว"มิวนิคเดินมาหาแม่ครับ ตรงนั้นไปไม่ได้นะลูก"หญิงสาวตะโกนเรียกลูกชายที่ตอนนี้กำลังเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ ซึ่งถ้าไม่ตักเตือนก็จะชอบใช้มือเด็ดดอกไม้ทิ้งไปตามทาง เธออุตส่าห์ทะนุถนอมดูแลอย่างดีเพื่อคงความสวยงาม แต่เจอไอ้ตัวแสบเด็ดทิ้งอย่างไม่ใยดี อยากจะถือไม้เรียวมาตีก้นให้หายแค้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเด็กที่ว่าก็คือลูกชายของตัวเอง"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้แสบ""ฮ่า ๆ สนุก"เด็กน้อยหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน ยิ่งคนเป็นแม่ทำหน้าดุใส่ แทนที่จะเกรงกลัวกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน เธอเองก็ไม่รู้ว่าไปพลาดตรงไหน ลูกชายถึงไม่คิดเกรงกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว"นี่แม่กำลังดุ
เธอนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักหนึ่งวัน คุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ นายใหญ่แห่ง Pandorica ประคองคนรักพาเข้าไปในวัดใกล้บ้าน ไปหาหลวงตาที่กุฏิ ทำบุญบ้างหลังจากที่ผ่านเรื่องราวเลวร้ายมามากมาย จากนั้นก็พากันไปให้อาหารปลา สภาพจิตใจของเธอในตอนนี้ดีขึ้นเยอะมาก ใบหน้าเริ่มดูสดใสขึ้น แตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่มีแต่ความเครียด และกังวล"โอเคไหมเนี่ย ดูทำหน้าเข้าสิยิ้มหน่อย"และเมื่อถูกชายคนรักแซวแบบนั้นหญิงสาวก็ยิ้มออกมาเพื่อให้เขาสบายใจขึ้น หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องราวเลวร้ายอะไรอีก เธอเองก็ทำเรื่องไว้มามากมายเหมือนกัน และถ้าศัตรูทุกคนมารุมเธอเพียงคนเดียว ป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีสภาพเป็นแบบไหน แค่นายใหญ่แห่ง Canavan เพียงคนเดียวเธอก็จะเอาตัวไม่รอดแล้ว"แค่คิดว่าตัวเองโชคดีจังที่รอดมาได้ หลายเหตุการณ์แล้วนะคะเกือบเอาตัวไม่รอดแหนะ""หลังจากนี้พี่จะปกป้องหนูเอง ขอโทษนะที่ผ่านมาพี่อาจจะยังปกป้องหนูได้ไม่พอ หลังจากนี้พี่จะดูแลหนูให้ดีกว่านี้"เขากุมมือหญิงคนรักก่อนจะยิ้มออกมาเพื่อให้เธอมั่นใจในตัวของเขา ซึ่งเธอรู้ดีว่าชายหนุ่มทำได้อย่างที่พูดแน่นอน หลังจากนี้หญิงสาวคงเลิกที่จะบู๊เกินกว่าเหตุ เ
หลังจากที่คุณหมอ แล้วพยาบาลช่วยกันตรวจเช็คสภาพร่างกายเบื้องต้นของหญิงสาว ซึ่งดูแล้วไม่ค่อยมีอะไรน่าเป็นห่วง เธอหลับไปนานพอสมควรตื่นมาแป๊บ ๆ ก็นอนไปอีก แต่ว่าครั้งนี้น่าจะดีขึ้นมากแล้วคุณหมอจึงเข้ามาเช็คอาการอีกครั้งหนึ่ง"คนไข้จำอะไรได้บ้างไหมครับ เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้"ใบพัดกะพริบตาปริบ จ้องมองไปยังเรือนร่างของตัวเองซึ่งมีรอยขีดข่วนตามตัวพอสมควร เท่าที่เธอจำได้คือก่อนหน้านั้นถูกพวกชายฉกรรจ์จับตัวไป และในระหว่างที่เดินทางก็เกิดการต่อสู้ เธอกับคนขับรถยื้อแย่งพวงมาลัยกันอยู่ไปมาสักพักใหญ่แล้วพอเธอยิงปืนใส่ขาของคนขับรถ ก็รีบทำการเปิดกระจก และพยายามกระโดดออกมาจากรถ หลังจากนั้นก็กลิ้งตกไปยังข้างทาง รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระแทกใส่ศีรษะ จากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย"พอจำได้ค่ะ ฉันหลับไปนานเลยเหรอคะ""สองวันเต็ม ๆ เลยครับ อาจจะเพราะว่าตัวยารักษาด้วยที่ทำให้คนไข้ง่วงซึม อยากให้หมอติดต่อญาติให้ไหมครับ ทางเราไม่มีข้อมูลอะไรเลยก็เลยไม่รู้ว่าจะตามหาให้ยังไง""ญาติเหรอคะ"หญิงสาวนิ่งเงียบไปด้วยความเบลอหนัก สติสัมปชัญญะยังมาไม่ครบ 100เปอร์เซ็นต์ อาจจะต้องใช้เวลาสักพักถึงจะปกติ แต่ทว่าตอนนี้คว
รถตู้เคลื่อนที่มาจอดข้างทาง จากนั้นทุกคนที่อยู่บนรถก็รีบวิ่งลงมาก่อนจะมองไปยังเบื้องล่างที่มีเหวลึกอยู่ ใบหน้าของนายใหญ่แห่ง Pandorica ดูตื่นกลัวเป็นอย่างมาก สีหน้าซีดเผือดเพราะรถตู้คันที่ร่วงตกลงไปคือคันเดียวกับที่คนรักของเขานั่งอยู่"ใบพัด! ไม่จริง ใบพัด"เขากำมือแน่นตัวสั่นไปหมด ลูกน้องของเขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะโรเจอร์ที่รู้สึกสงสารนายใหญ่จับใจ ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ ทั้งที่ทุกคนกำลังจะมีความสุขกันแล้วแท้ ๆ"เดี๋ยวผมจะโทรศัพท์แจ้งไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจ ให้มาช่วยกันตามหานายหญิงนะครับ"และนี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นน้ำตาของนายใหญ่แห่ง Pandorica ครอบครัวของเขารวมถึงลูกในท้องของใบพัด ในตอนนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง ชายหนุ่มถึงกับกุมขมับจ้องมองไปยังเหวข้างล่าง และออกคำสั่งให้ลูกน้องหาทางลงไปยังเบื้องล่าง เพราะบางทีอาจจะมีความหวังว่าเธอจะรอดชีวิตอยู่"หาวิธีลงไปข้างล่าง ไปช่วยเมียฉันมาให้ได้""ได้ครับนายใหญ่"ทุกคนเริ่มกระจัดกระจายกันหาทางลงไปยังเบื้องล่าง เขาถึงกับช็อคจนทำอะไรไม่ถูก ความหวังที่เธอจะรอดชีวิตบัดนี้แทบจะเป็นศูนย์แล้ว แต่เขาก็ยังภาวนาให้เธอมีชีวิต
รถอีกคันเคลื่อนที่มาจอดรับนายใหญ่แห่ง Pandorica ที่หน้าโรงพยาบาล จากนั้นก็ขับรถตามรถตู้คันนั้นไปติด ๆ ใบหน้าของเขาดูเป็นกังวลเป็นอย่างมาก เนื่องจากว่าภรรยากำลังตั้งครรภ์อยู่ และถ้าเกิดว่าพวกมันทำอันตรายคนรักของเขา ซึ่งอาจจะกระทบต่อเด็กในท้องได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะฆ่าล้างโคตรไปเลย คอยดูเถอะใครก็ตามที่มันทำร้ายผู้หญิงของเขา จะลงโทษให้สาสมเลย"รีบตามมันไปสิเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก""ไม่ต้องห่วงหรอกครับนายใหญ่ รถตู้คันที่มันขับไปมี GPS ติดตามอยู่ ผมตามถูกอยู่แล้ว""ดีมากที่รอบคอบ ไม่เสียอะไรที่เป็นมือขวาของฉัน ทำยังไงก็ได้ตามหาใบพัดให้เจอ ส่วนไอ้มาร์ซาฉันจะเล่นงานมันให้สาสมเลย"ในตอนนี้รถตู้คันหรูที่มีใบพัดนั่งอยู่ เธอพยายามนิ่งเงียบเพราะว่าถูกชายฉกรรจ์ยืนเฝ้ามองอยู่ มือของมันถือปืนจ้องมองมายังเธอด้วยใบหน้าหื่นกาม เลียริมฝีปากก่อนจะค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้"อีนี่มันสวยว่ะ""ไม่ได้นายใหญ่สั่งให้จับมันไปหา ถ้าเกิดนายใหญ่รู้ว่ามึงไปยุ่งกับผู้หญิงที่นายใหญ่สั่งให้จับมา เดี๋ยวมึงจะโดนยิงกบาล ไม่มีชีวิตอยู่""โธ่เว้ย ก็ได้"มันยอมแพ้หันกลับไปนั่งตรงที่เดิม ใบพัดมองสำรวจไปโดยรอบดูว่าสามารถเอาตัวรอดจากเหต
หนุ่ม ๆ ทั้งสองคนหันขวับมามองใบหน้าของใบพัดด้วยความมึนงง ทำไมเธอถึงพูดเหมือนกับว่ามีหลักฐานที่จะจัดการไอ้มาร์ซาได้ล่ะ"หมายความว่ายังไง ก็ตอนที่หนูเข้าไปล้วงความลับจากมันไม่ได้อะไรไม่ใช่เหรอ""ใช่ค่ะ ตอนที่หนูเข้าไปล้วงความลับไม่ได้อะไรเลย แต่ว่า..."หญิงสาวนี้เงียบไปสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากห้องรับแขก โดยที่ผู้ชายทั้งสองคนกำลังมึนงง และสงสัยในเวลาเดียวกัน"อะไรของเค้าเนี่ย""แกใจเย็น ๆ ก่อน ฉันว่าเมียแกจะต้องมีอะไรเด็ด ๆ แน่ แต่ที่กูตกใจคือเมียมึงเป็นสายลับเนี่ยแหละ ไปเจอมาได้ยังไงวะเนี่ย""เรื่องมันยาวเอาไว้ว่างค่อยเล่าแล้วกัน ถ้างั้นเดี๋ยวเรารอแป๊บนึงแล้วกัน อาจจะไปเอาอะไรบางอย่าง"ใบพัดที่เดินกลับเข้ามายังห้องนอนของตัวเอง เปิดกระเป๋าเดินทางหยิบของบางอย่างออกมา จากนั้นก็รีบเดินลงมาที่เดิม และเมื่อขยับตัวนั่งลงเคียงข้างชายคนรัก ก็วางของบางอย่างลงให้ทันที"ตอนที่หนูได้รับภารกิจให้ไปล้วงความลับจากคุณมาร์ซา บอกเลยว่าทางนั้นรอบคอบมาก หนูทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งครั้งนั้นภารกิจล้มเหลวไม่สามารถเอาความลับอะไรออกมาได้เลย แต่ก่อนที่หนูจะออกมาหนูเห็นบางอย่างก็เลยหยิบออกมาด้วย"เธอยื่น flash
หลายวันต่อมา...ใบพัดนั่งอยู่ตรงหน้าของคฤหาสน์ กำลังลูบกระดองของเต่าอัลดราบร้าอยู่ ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าคนที่หมายจะเอาชีวิตเธอคือใคร นายใหญ่แห่ง Pandorica ก็ไม่ยอมที่จะให้เธอออกจากคฤหาสน์ รู้สึกเลยว่าตอนนี้เบื่อมาก ไม่มีอะไรทำ เพราะโดยปกติหญิงสาวจะทำงานอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเสี่ยงแค่ไหนเธอก็ไม่เคยบ่น เพราะต้องมาอุ้มท้อง แล้วก็อยู่เฉย ๆ แทบไม่ได้ทำอะไร จึงรู้สึกว่ามันไม่เป็นตัวของตัวเองเลย"หนูออกมานานแล้วค่ะ กลับเข้าไปพักผ่อนได้แล้วมั้ง โรเจอร์บอกให้พี่เลี้ยงพาตานุกลับไปส่งที่เดิม""หนูเพิ่งนั่งเล่นกับตานุยังไม่นานเลยนะคะ ทำไมถึงให้หนูกลับไปพักผ่อนอีกแล้วล่ะ"หญิงสาวมองตามเจ้าเต่าตานุไปด้วยสายตาละห้อย เพื่อนเพียงคนเดียวที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ให้เธอมาเล่นด้วยบ่อย ๆ ชอบบังคับให้ไปนอนพักผ่อน ทั้งที่เธออยากออกมานั่งเล่นแบบนี้มากกว่า"แต่หนูมานั่งแบบนี้อากาศมันร้อน คราวหลังถ้าอยากเล่นก็ไปเล่นที่บ้านของตานุโน้น""ก็ได้ค่ะ"เขาเดินมายืนอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว จากนั้นก็ยื่นมือไปกุมมือคนรักเอาไว้ จากนั้นก็พากันเดินกลับเข้าไปยังคฤหาสน์ ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ของเธอ นายใหญ่ส่งกลับไปอยู่ท
หลังจากที่นั่งอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ ชายหนุ่มก็เตรียมพาหญิงสาวเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์ เพราะคิดว่าเธอน่าจะมีอะไรอยากจะคุยด้วย โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อมาร์ซา มันต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน"กูว่าจะกลับก่อนนะ ใบพัดอยากพักผ่อนแล้วเอาไว้นัดกันทีหลัง""OK เอาไว้ค่อยนัดเจอกัน เดินทางปลอดภัยนะคะน้องใบพัดเอาไว้เจอกันนะ""สวัสดีค่ะพี่ ๆ เอาไว้เจอกันนะคะ"หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ใหญ่อีกสามคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความนอบน้อม ตั้งแต่ที่ทำงานเป็นสายลับเธอยังไม่เคยถูกส่งมาให้ล้วงความลับของบรรดามาเฟียที่เป็นเพื่อนของคุณไมลส์เลย อาจจะเพราะว่าพวกเขาทำธุรกิจที่ไม่ได้มีความสุ่มเสี่ยง เธอจึงถูกส่งไปล้วงข้อมูลเฉพาะมาเฟียที่ทำธุรกิจสีดำเท่านั้น"ไปกันเถอะค่ะ""ค่ะ"ทั้งสองคนเดินออกไปจากงาน และไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าทางเข้า เมื่อขึ้นมาครบทุกคนแล้วคนขับรถก็เคลื่อนที่ออกไปจากบริเวณภายในงานทันทีนายใหญ่แห่ง Pandorica หันมามองหญิงสาวด้วยใบหน้าจริงจัง เขากำลังพยายามคาดคั้นที่จะเอาคำตอบจากเธอ เพื่อที่จะได้หาทางแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นในตอนนี้"หนูกับไอ้มาร์ซา นายใหญ่แห่ง Canavan รู้จักกันได้ยังไง""คุณไมลส์รู้จักคุณมาร์ซาด้วยเหรอคะ"
ไอรดานั่งอยู่ร่วมโต๊ะกับบรรดานายใหญ่ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนของชายคนรัก ซึ่งทุกคนอัธยาศัยดีมาก คอยไถ่ถามตลอดเพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกเหงา ตามจริงเธอก็ไม่ได้อยากจะออกมาสักเท่าไหร่ เนื่องจากว่ามาเฟียที่อยู่ในนี้บางคนเธอเคยไปล้วงความลับมาก่อน เกรงว่าพวกเขาจะจดจำใบหน้าได้ก็เท่านั้น"เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าหิวข้าวอยากกินอะไรไหมเดี๋ยวไปตักให้""ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปตักเองก็ได้""ให้ไปส่งไหม""นั่งคุยกับเพื่อนเถอะค่ะเดี๋ยวหนูไปเอง"หญิงสาวยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นและเดินไปหาอะไรกิน ปกติถ้าเป็นอาหารหลักพนักงานจะมาเสิร์ฟไว้ให้ที่โต๊ะ แต่ถ้าเป็นเครื่องดื่มแล้วก็ของหวานอย่างอื่นจะให้เดินไปตักเองได้ไมลส์เห็นแบบนั้นก็หันไปหาโรเจอร์เพื่อให้ลูกน้องคนสนิทตามนายหญิงไป ในงานนี้มีแต่มาเฟียมากหน้าหลายตา เขาไม่ค่อยไว้วางใจใครทั้งนั้น อย่างน้อยการที่ใบพัดจะเดินไปไหนมาไหนควรจะมีคนติดตามคอยดูแล"โรเจอร์ตามนายหญิงไป""ได้ครับ"เขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินตามนายหญิงไปด้วยความรวดเร็ว ซึ่งใบพัดเองก็รู้ว่าลูกน้องคนสนิทของนายใหญ่เดินตามมา เขามีความรอบคอบอยู่เสมอ และไม่เคยปล่อยให้เธอไปไหนคนเดียว หล