เหตุระทึกขวัญ

ถนนเทียนหนิง

วันนี้จ้าวเยี่ยนฟางซื้อของมากมายทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับ นางรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ซื้อของตามที่ใจตนอยากได้ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเงินถุงเล็ก ๆ แค่นี้จะซื้อของได้มากมายถึงเพียงนี้

เงินนี่ดีจริง ๆ ข้ารักเงินที่สุดเลย!

"คุณหนู ท่านอยากจะแวะไปที่ไหนก่อนหรือไม่เจ้าคะ" ถิงถิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย นาน ๆ ทีคุณหนูจ้าวจะออกจากจวน จะให้กลับไปทั้งอย่างนี้เลยก็เป็นที่เสียดายน่าดู

"อืม..ข้าอยากไปร้านที่มีจิตรกรวาดรูปน่ะ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันอยู่ที่ไหน" หากชาตินี้นางสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ นางก็อยากจะทำในสิ่งที่นางรัก อย่างเช่นการวาดรูป ในชีวิตก่อนนางต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือและเรียนพิเศษ จึงทำให้ไม่มีเวลาทำในสิ่งที่ตนชื่นชอบ

"คุณหนูอาจจะมิได้สังเกต แต่ที่ถนนเทียนหนิงมีอยู่ที่หนึ่งนะเจ้าคะถึงมันจะเป็นร้านเล็ก ๆ ก็ตาม คุณหนู..ท่านอยากซื้อภาพวาดหรือเจ้าคะ"

"ใช่ และข้าก็อยากซื้อผืนผ้ามาวาดรูปด้วย" นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส ครั้งสุดท้ายที่นางได้จับพู่กันระบายสี มันตอนไหนกันนะ

ถิงถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย หากคุณหนูจะแวะไปซื้อภาพวาด นางก็พอเข้าใจได้ แต่คุณหนูบอกว่าจะซื้อผืนผ้ามาวาดรูปด้วย นี่นางหูฝาดอีกแล้วใช่หรือไม่.. คุณหนูของนางวาดภาพเป็นตั้งแต่ตอนไหนกัน

รถม้าเคลื่อนที่อย่างช้า ๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าร้านของจิตรกรวาดภาพคนหนึ่ง ชายชราเจ้าของร้านเห็นว่ามีรถม้าของลูกค้ามาจอดอยู่หน้าร้าน เขาจึงรีบออกมาต้อนรับและเชิญให้นางเข้าไปชมผลงานต่าง ๆ ภายในร้าน

จ้าวเยี่ยนฟางเดินชมผลงานต่าง ๆ ที่ตั้งอยู่ในร้าน โดยมีถิงถิงคอยเดินตามหลังเข้าไปด้วย รูปวาดทั้งหมดที่นี่เป็นลายเส้นจีนแบบสมัยโบราณ และมีเพียงสองสีเท่านั้น คือสีดำจากหมึก และสีแดงจากผงชาด

"ข้าขอซื้อพู่กันทุกขนาดที่ท่านมี แล้วก็ผ้าสำหรับวาดรูปอีกสักหนึ่งร้อยผืน" นางหันกลับไปพูดกับชายชราเจ้าของร้าน

"สักครู่ขอรับ" เมื่อพูดจบเจ้าของร้านก็หันหลังเดินออกไปเตรียมของมาให้นาง

จ้าวเยี่ยนฟางเดินชมผลงานมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ภาพวาดภาพหนึ่ง แม้ภาพจะไม่ได้มีลายเส้นชัดเจนดั่งยุคที่นางจากมา แต่ทว่ากลับให้โครงร่างของใครบางคนที่นางคุ้นเคย ในภาพนั้นปรากฏหน้าตาของชายคนหนึ่งในชุดจีนโบราณ ขณะที่นางจ้องมองภาพนั้น น้ำตาก็เอ่อล้นขอบตาก่อนที่มันจะไหลออกมาเป็นสาย

"คุณหนู!! ท่านเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ" ถิงถิงที่เห็นเจ้านายของตนยืนน้ำตาไหลอาบแก้มอยู่ก็ร้อนรนใจจนทำตัวไม่ถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดคุณหนูของนางถึงร้องไห้กัน

ในขณะนั้นชายชราเจ้าของร้านก็เดินกลับมาพอดี เขายื่นอุปกรณ์วาดรูปที่จ้าวเยี่ยนฟางสั่งให้กับถิงถิงสาวใช้ของนาง

จ้าวเยี่ยนฟางยกมือขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ  ก่อนจะหันไปหาชายชราผู้เป็นคนวาดรูปนี้

"ข้าเอาภาพนี้" นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นเล็กน้อย

"เอ่อ.. ไม่ได้หรอกขอรับคุณหนู รูปนี้เป็นภาพเหมือน ที่มีคนจ้างให้ข้าน้อยวาด เดี๋ยวเขาก็จะเข้ามารับภาพนี้ไปแล้ว อ้าว! นั่นไงเจ้าของภาพนี้มาพอดีเลย" ชายชราเอ่ยขึ้นพลางมองไปทางหน้าร้าน จ้าวเยี่ยนฟางหันกลับไปทางหน้าร้านด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

นางจ้องมองใบหน้าของชายผู้ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าอย่างตกตะลึงและแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ขาทั้งสองข้างของนางก้าวเดินเข้าไปหาเขาอย่างลืมตัว เสมือนมีแม่เหล็กขนาดใหญ่กำลังดึงดูดร่างนางให้เดินเข้าไปหาชายผู้นั้น

"พี่.." จ้าวเยี่ยนฟางโถมเข้าไปกอดบุรุษที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยความดีใจ ท่ามกลางสายตาของใครหลาย ๆ คน ถิงถิงเองถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะตกใจกับสิ่งที่เห็น

"พี่คะ..พี่ใช่มั้ย พี่มาที่นี่ได้ยังไง ฮึก.. พี่คะหนู..ฮืออหนูกลัวมากเลย" จ้าวเยี่ยนฟางร้องไห้สะอึกสะอื้น ลำแขนเรียวโอบกอดบุรุษตรงหน้าแน่นอย่างกับกลัวว่าเขาจะหายจาก บุรุษผู้ที่มีใบหน้าเหมือนกับพี่ชายของนางราวกับพิมพ์เดียวกัน พี่ชายคนเก่งของนาง มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร..

หลงโม่โฉวเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เหตุใดจ้าวเยี่ยนฟางถึงเดินเข้ากอดเขาแล้วร้องไห้เช่นนี้ อีกอย่าง..เขากับนางก็ใช่ว่าจะญาติดีต่อกัน ทั้งนี้นางยังเรียกเขาว่า พี่.. นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน

แต่แม้ว่าจะตกใจและไม่เข้าใจเพียงใด เขาก็ทำได้เพียงลูบหัวปลอบคนที่ร้องไห้อย่างอ่อนโยน เขาได้ข่าวมาว่านางถูกหวงตงหยางสั่งโบยไปเมื่อหลายเดือนก่อนเพราะนางทำเรื่องเลวร้าย 

"เอ่อ..หวงฮูหยิน..นี่ข้าเอง หลงโม่โฉว" เขาเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน จ้าวเยี่ยนฟางจึงผละกอดจากเขาและตั้งใจมองหน้าเขาอีกที แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไร เขาก็คือเซี่ยลู่จื้อพี่ชายของนางในชีวิตก่อน

หรือว่าเขาเป็นเพียงคนที่หน้าเหมือน ไม่ใช่พี่ชายของนางจริง ๆ เมื่อนางหวนคืนสติคิดทบทวน  เขาคือหลงโม่โฉวพระรองของนิยายเรื่องนี้

 จากความทรงจำเก่าของจ้าวเยี่ยนฟางนั้น หลงโม่โฉวเป็นบุตรชายคนรองของสกุลหลง และเป็นเพียงลูกของอนุภรรยา ที่แม้จะเป็นชายหนุ่มรูปงามแต่กลับมิมีสตรีสูงศักดิ์ใดเหลียวแล จ้าวเยี่ยนฟางก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

หลงโม่โฉวกับพี่เซี่ยลู่จื้อ ช่างเหมือนกันเสียจริง เหมือนเสียจนนางคิดว่าเป็นคนคนเดียวกัน ถึงกับปล่อยโฮวิ่งเข้าไปสวมกอดโดยพลัน แต่นั่นน่ะสินะ.. พี่ชายของนางเป็นถึงคุณหมอคนเก่งของพ่อและแม่ จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร..

"ข้า...ข้าขอโทษท่านด้วย ข้าเพียงแค่ตาพร่ามัว เลยจำท่านสลับกับคนรู้จัก ข้าขอโทษด้วยจริง ๆ"  นางรีบผละห่าง ถอยออกมาจากหลงโม่โฉวทันทีที่รู้ว่าเขาไม่ใช่พี่ชายของนาง

ทางด้านหลงโม่โฉวเองก็ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้ ยิ่งเห็นนางร้องไห้อย่างเจ็บปวดเช่นนั้น เขาก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก ครั้นจะให้หาเรื่องทะเลาะกับนางดั่งเช่นทุกทีเขาก็ทำไม่ลง

หลงโม่โฉวเผลอยื่นผ้าเช็ดหน้าของเขาให้กับนางอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่ทันรู้ตัว จ้าวเยี่ยนฟางเห็นเช่นนั้นจึงรับผ้าเช็ดหน้ามาจากเขาแต่โดยดี วันนี้นางทำเรื่องเสียมารยาทใส่เขาไปแล้ว นางก็คงจะไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจที่เขายื่นให้นางเช่นกัน

"เอ่อ..เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ขอโทษอีกครั้งที่ทำเรื่องเสียมารยาทกับท่าน" เมื่อพูดจบ จ้าวเยี่ยนฟางก็จ่ายเงินให้กับชายชราเจ้าของร้าน ก่อนจะเดินออกมาในทันที

"จะกลับจวนเลยไหมเจ้าคะคุณหนู" ถิงถิงถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง เหตุการณ์เมื่อครู่แม้นางจะไม่เข้าใจ แต่นางก็ไม่คิดเอ่ยถามอะไร เพราะถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้คุณหนูของนางร้องไห้ได้ เกรงว่ามันคงเป็นเรื่องที่นางไม่สมควรต้องรู้

"แวะที่โรงน้ำชาก่อนก็แล้วกัน ข้าอยากผ่อนคลายสักหน่อย" เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำเอานางรู้สึกเหนื่อยล้าจริง ๆ

ณ โรงน้ำชา

รถม้ามาจอดอยู่หน้าโรงน้ำชา จ้าวเยี่ยนฟางก้าวขาพบลงจากรถม้าอย่างสง่างาม ใบหน้างามของนางตอนนี้ไร้ซึ่งหยาดน้ำตาเช่นเมื่อครู่ เมื่อนางลงจากรถม้า เสี่ยวเอ้อร์ก็รีบพากันมาต้อนรับคุณหนูผู้สูงศักดิ์ทันที

"เชิญด้านในเลยขอรับคุณหนู"

เสี่ยวเอ้อร์ได้นำทางจ้าวเยี่ยนฟางมายังโต๊ะนั่งชั้นที่สองริมระเบียง เมื่อนางเดินมาหยุดที่โต๊ะก็พบกับภาพและเหตุการณ์ที่คุ้นตา หวงตงหยางกำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับเหรินหลานเฟิงอีกแล้ว..

นางถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย วันนี้นางเจอเรื่องที่ทำให้ตกใจจนร้องไห้มาแล้ว นางไม่อยากมีเรื่องทะเลาะกับหวงตงหยางอีก เพราะไม่ว่านางจะทำสิ่งใดก็ล้วนดูไม่ดีในสายตาของเขา ต่อให้นางนั่งจิบชาอยู่เฉย ๆ เขาก็ต้องคิดว่านางจงใจมานั่งกดดัน หรือ หาเรื่องสตรีของเขาแน่นอน

หากเป็นเช่นนั้นนางหลีกเลี่ยงปัญหาคงจะดีเสียกว่า จ้าวเยี่ยนฟางล้วงถุงเงินและหยิบตำลึงทองมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากร้านน้ำชาโดยที่ยังไม่ทันได้นั่งเลยแม้แต่วินาทีเดียว

"กลับกันเถอะถิงถิง ข้าอยากกลับจวนแล้ว" นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปในทันที

ระหว่างทางที่นางกำลังเดินทางกลับจวนจู่ ๆ รถม้าก็หยุดเคลื่อนที่อย่างกะทันหัน พร้อมกับเสียงเอะอะจากข้างนอก จ้าวเยี่ยนฟางแง้มผ้าม่านดูเล็กน้อย ก็พบกับเหล่าชายที่ใส่ชุดดำอำพรางหน้าประมาณสิบกว่าคนยืนล้อมรถม้าอยู่ด้านนอก นี่นางโดนลอบสังหารอย่างนั้นหรือ!

"รถม้าแบบนี้ต้องเป็นคนร่ำรวยแน่นอน ไปพาตัวมันออกมา!" เสียงหนึ่งในชายชุดดำพูดขึ้น เพียงชั่วพริบตาคนขับรถม้าก็ถูกสังหารด้วยน้ำมือของคนกลุ่มนั้นอย่างเหี้ยมเกรียม

ถิงถิงถูกกระชากออกไปจากรถม้าอย่างไร้ซึ่งความปรานี จากนั้นจ้าวเยี่ยนฟางก็ถูกกระชากออกไปเช่นกัน ทั้งคู่ถูกจับมือไพล่หลังและพันธนาการด้วยเชือก  ส่วนพวกโจรที่เหลือจึงรีบขึ้นไปค้นดูภายในรถม้า เพื่อหาของมีค่า

ไม่นานนัก หนึ่งในพวกมันก็ออกมาพร้อมกับเงินและเครื่องประดับที่นางซื้อมาในวันนี้ เท่านั้นยังไม่พอพวกมันถอดเครื่องประดับบนศีรษะของจ้าวเยี่ยนฟางออกทีละชิ้นอีกด้วย

"ของพวกนี้คงขายได้ราคาดี พวกเราสบายแล้วลูกพี่" ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้น

"ฮ่าๆๆๆ ลาภปากพวกเราเสียจริง แถมแม่นางสองคนนี้ก็ดูยังสาวยังสวยเสียด้วยสิ หึหึหึ" 

"อย่าทำอะไรพวกเราเลย หากพวกท่านอยากได้สิ่งใดก็เอาไปให้หมด ทิ้งข้ากับนางไว้ที่นี่ก็พอ" จ้าวเยี่ยนฟางพยายามทำใจดีสู้เสือ เผื่อพวกมันจะยังมีความเมตตาเหลืออยู่บ้าง

"แม่นางไม่มีสิทธิ์มาต่อรองรู้ใช่หรือไม่.. พวกข้าจะเล่นกับแม่นางจนสมใจ จากนั้นก็จะเอาพวกเจ้าไปขาย เจ้างดงามเช่นนี้ คงขายได้ราคาดีไม่น้อย ฮ่าๆๆ" ชายที่ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มโจรพูดขึ้น พลางหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย

"ชีวิตของพวกเจ้า มันก็ทำได้เท่านี้สินะ มีกำลังมีฝีมือเสียเปล่า กลับมาใช้ในทางที่เลวทรามต่ำตม หากคนเป็นลูกเมียเจ้ารู้คงจะผิดหวังไม่น้อย เหอะ! ไอ้พวกเลวระยำเช่นนี้ ควรไปตายให้หนอนกินซะให้มันพ้น ๆ "

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว หากจะโดนโจรสารเลวพวกนี้ขืนใจและนำไปขาย นั่นก็มิต่างจากการตายทั้งเป็น นางยอมให้พวกมันฆ่าตั้งแต่ตอนนี้เลยเสียยังดีกว่า

"ปากดีนักนะนังนี่" หัวหน้าของพวกมันเงื้อมือขึ้นหมายจะตบสตรีปากร้ายผู้นี้ จ้าวเยี่ยนฟางหลับตาปี๋ด้วยความหวาดหวั่น ขณะนั้นเองนางก็ได้ยินเสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดของพวกโจร นางจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาดูว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่

เบื้องหน้าปรากฏภาพบุรุษผู้หนึ่งที่นางรู้สึกคุ้นตา เขาใส่อาภรณ์สีดำนิลสวมผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ ไอสังหารรอบตัวดูน่าเกรงขาม เขาใช้ดาบเชือดเฉือนเข้าที่ข้อมือของหัวหน้าโจรที่กำลังจะทำร้ายนาง หัวหน้าโจรร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว

"ฆ่ามัน!!" หัวหน้าโจรสั่งให้ลูกน้องที่เหลือลงมือจัดการกับคนที่มันมาขัดขวางเสียงกร้าว

เมื่อตั้งสติได้จ้าวเยี่ยนฟางก็รีบหันหลังชนกับถิงถิงและบอกให้ถิงถิงแก้มัดเชือกที่ข้อมือของนางออก

ถิงถิงพยายามอยู่หลายอึดใจถึงปลดเชือกที่พันธนาการออกได้และเมื่อข้อมือจ้าวเยี่ยนฟางได้รับอิสระ  นางจึงรีบแก้มัดให้ถิงถิงด้วยใจร้อนรนและหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้า

จ้าวเยี่ยนฟางรีบฉวยโอกาสหนีทันที พวกโจรกำลังให้ความสนใจบุรุษผู้นั้นอยู่ หากนางหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ทั้งนางและถิงถิงจะได้ปลอดภัย แต่ขณะที่จ้าวเยี่ยนฟางกำลังจะวิ่งหนีออกมาพร้อมกับถิงถิงเพียงไม่กี่ก้าว นางกลับหยุดชะงักเมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า คนผู้เดียว จะสู้กลุ่มคนนับสิบได้อย่างไร 

เขาเสี่ยงชีวิตมาช่วยพวกนางแท้ ๆ นางจะทิ้งเขาลงอย่างนั้นหรือ นั่นมันไร้หัวใจเกินไปแล้ว พวกโจรมันมีกันตั้งหลายคน ลำพังแค่เขาผู้เดียว จะไปสู้พวกมันได้อย่างไร..อีกใจหนึ่งของนางก็คิดว่าหากเขาไม่มั่นใจในฝีมือของตนเอง ก็คงจะมิกล้ากระโดดเข้ามาช่วยนางหรอก! นางกลับไปแล้วจะช่วยอะไรเขาได้

โอ๊ย เอาวะเป็นไงเป็นกัน!!