การเจรจาดำเนินไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่ผู้ติดต่อของคิร่าเข้ามา เขาเริ่มอธิบายแผนการลบหลักฐานและทำให้ดูเหมือนว่าการรั่วไหลเกิดจากภายในองค์กร พวกเขาจำเป็นต้องบุกเข้าไปในเครือข่ายของศูนย์วิจัยออร์บิทเพื่อปลอมแปลงข้อมูล และทำลายหลักฐานทั้งหมดที่เชื่อมโยงกับซาเอบะและหลินหลิน“แผนนี้มีความเสี่ยงสูง แต่ถ้าทำได้สำเร็จ คุณทั้งสองจะเป็นอิสระจากการตามล่า” ผู้ติดต่ออธิบายพร้อมกับเปิดแล็ปท็อปแสดงแผนการโจมตีทางไซเบอร์“มันจะใช้เวลานานแค่ไหน?” ซาเอบะถามพลางมองหน้าจอที่เต็มไปด้วยโค้ดซับซ้อน“ไม่เกินสามชั่วโมง แต่ระหว่างนั้นคุณทั้งสองต้องเข้าไปที่ศูนย์วิจัยเพื่อดึงข้อมูลบางส่วนออกมาด้วยตัวเอง การบุกทางไซเบอร์จะไม่สมบูรณ์หากเราไม่มีข้อมูลที่เก็บไว้ในเซิร์ฟเวอร์นั้น”หลินหลินหันมามองซาเอบะด้วยความกังวล “เราจะทำแบบนั้นได้ยังไง? ระบบรักษาความปลอดภัยที่นั่นเข้มงวดมาก”ผู้ติดต่อพยักหน้า “ใช่ นั่นเป็นเหตุผลที่คุณจะต้องใช้สิ่งนี้” เขายื่นอุปกรณ์ขนาดเล็กให้ซาเอบะ “มันเป็นตัวเจาะระบบรักษาความปลอดภัย ถ้าคุณใช้มันกับคอมพิวเตอร์หลักของศูนย์วิจัย มันจะช่วยเปิดช่องให้เราบุกเข้าไปได้โดยไม่ถูกตรวจจับ”“ฟังดูเหมือนแผนที
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นพร้อมกับไฟสีแดงกะพริบเป็นสัญญาณอันตราย ทุกอย่างในศูนย์วิจัยเข้าสู่โหมดฉุกเฉินทันที ซาเอบะหันมามองหลินหลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"ต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!" ซาเอบะตะโกนพลางดึงสายเชื่อมต่ออุปกรณ์ออกจากคอมพิวเตอร์หลินหลินพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา เธอหันหลังรีบวิ่งตามซาเอบะไปที่ทางออก แต่เสียงฝีเท้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เริ่มวิ่งเข้ามาใกล้ทำให้เธอรู้ว่าการหลบหนีครั้งนี้จะไม่ง่ายเลย"เร็วเข้า! เราต้องไปทางนี้!" ซาเอบะพยายามหาทางหนีไปยังช่องทางเล็กๆ ที่เขาเคยสำรวจไว้ก่อนหน้านี้ เป็นทางที่ไม่มีใครรู้จักและไม่มีทางให้เจ้าหน้าที่ตามมาได้ง่ายๆทั้งสองคนวิ่งผ่านทางเดินแคบๆ ไปยังบันไดที่นำไปสู่ทางออกฉุกเฉิน แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูออกมาก็พบว่ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกกลุ่มหนึ่งดักรออยู่แล้ว"โดนล้อมแล้ว!" หลินหลินร้องออกมาซาเอบะกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว เขาไม่รอช้าก่อนจะคว้ามือหลินหลินแล้วกระโดดลงจากบันไดชั้นล่างไปยังทางเดินใต้ดิน ความสูงที่น่าหวาดเสียวทำให้หลินหลินร้องออกมาเบาๆ แต่โชคดีที่ทั
เสียงเครื่องยนต์คำรามดังขึ้นขณะที่ซาเอบะเหยียบคันเร่ง รถพุ่งตัวออกจากศูนย์วิจัยอย่างรวดเร็ว หัวใจของหลินหลินเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา ขณะที่เธอหันไปมองกระจกหลัง เห็นรถของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเริ่มติดตามมาจากระยะไกล“พวกเขาตามมาแล้ว!” หลินหลินร้องบอกซาเอบะกัดฟันแน่นก่อนเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ถนนในเมืองเต็มไปด้วยรถและผู้คนที่กำลังสัญจรไปมา แต่เขาไม่มีเวลาให้ลังเล เขาพลิกพวงมาลัยอย่างรวดเร็วเพื่อแทรกตัวผ่านรถคันอื่น หลินหลินจับที่นั่งแน่นขณะที่ร่างกายเธอสั่นไหวไปตามแรงเหวี่ยงของรถเสียงไซเรนดังขึ้นจากรถตำรวจที่เริ่มเข้าร่วมการไล่ล่า แสงไฟสีฟ้า-แดงส่องแวบวาบไปทั่ว หลินหลินรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ“เราจะออกจากเมืองนี้ได้ยังไง?” หลินหลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหวเต็มไปด้วยความกังวล“ต้องไปให้ถึงสะพานข้ามแม่น้ำให้ได้ ถ้าพวกเขาข้ามสะพานไม่ได้ พวกเราจะมีโอกาสหนีรอด” ซาเอบะตอบพร้อมกับเหยียบคันเร่งเต็มที่ แต่เส้นทางข้างหน้ายิ่งอันตรายขึ้นเมื่อรถของเจ้าหน้าที่ขับไล่มาใกล้เรื่อยๆทันใดนั้น รถของเจ้าหน้าที่คันหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านข้างเพื่อปิดทาง ซาเอบะเบรคฉุกเฉิน ก่อนจะหักพวง
เสียงเครื่องยนต์ดังระเบิดขึ้นขณะที่ซาเอบะพุ่งรถของเขาผ่านสะพาน แม่น้ำกว้างเบื้องล่างแผ่ไพศาลออกไป และถนนตรงหน้าเหมือนกับทางรอดเพียงหนึ่งเดียวสำหรับพวกเขา หลินหลินหันมองไปข้างหลัง เห็นรถตำรวจยังคงไล่ตามอย่างกระชั้นชิด พร้อมกับเสียงไซเรนที่ดังลั่นทั้งสองฝั่งของสะพาน"พวกเขาไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆ แน่!" หลินหลินกล่าวอย่างหวาดกลัว"ก็ต้องทำให้พวกเขายอม!" ซาเอบะกัดฟันก่อนเหยียบคันเร่งจนสุด รถของพวกเขาพุ่งไปด้วยความเร็วเกินกว่า 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เสียงล้อเสียดสีกับถนนดังก้อง แต่ทันใดนั้น ซาเอบะก็เห็นบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าเดิมรถบรรทุกขนาดใหญ่จอดอยู่กลางสะพาน ขวางทางไม่ให้พวกเขาผ่านไปได้!"แม่เจ้า!" ซาเอบะเบรกกระทันหัน ล้อของรถหมุนเป็นวงกลมก่อนจะเสียการควบคุม รถหมุนไปทางขวาและซ้ายขณะที่พยายามเลี่ยงการชน หลินหลินกรีดร้องด้วยความตกใจ"เราติดกับดักแล้ว!" เธอร้องออกมาซาเอบะพยายามควบคุมพวงมาลัย ขณะเดียวกันรถตำรวจอีกสองคันก็ตามเข้ามาปิดท้าย ทางเลือกเหลืออยู่น้อยเต็มที ทั้งซาเอบะและหลินหลินรู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว"ไม่มีทางอื่นแล้ว เราต้องเสี่ยง" ซาเอบะ
รถของซาเอบะแล่นลงไปตามถนนเล็กๆ ที่ปูด้วยหินกรวด ขณะเขาและหลินหลินยังคงหนีจากการไล่ล่าของทั้งตำรวจและแก๊งค์ใต้ดิน เสียงเครื่องยนต์คำรามดังก้องขณะที่พวกเขาหาทางหลบหนีจากความตาย"เราต้องหาที่หลบซ่อน!" หลินหลินพูดด้วยความตื่นเต้น ขณะที่หันมองซ้ายขวา"ที่นี่ไม่น่าจะมีคนอยู่แล้ว" ซาเอบะกล่าว ขณะเลี้ยวรถเข้าไปในซอยที่มีบ้านเก่าแก่ร้างอยู่สองสามหลัง "เราต้องเข้าไปในบ้านสักหลัง"ซาเอบะหาที่หลบซ่อน แต่เมื่อพวกเขาจอดรถหน้าบ้านร้างหนึ่ง หลินหลินมองเห็นแสงไฟวูบวาบภายในบ้าน "มีใครอยู่ในนั้นไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"เดี๋ยวต้องไปตรวจสอบ" ซาเอบะกล่าว ขณะเปิดประตูและก้าวลงจากรถ เขาเดินไปยังประตูบ้านและพยายามเปิดมัน แต่มันล็อกอยู่"ลองมองจากหน้าต่างดู" หลินหลินเสนอซาเอบะพยักหน้า ก่อนย่อตัวและมองเข้าไปในหน้าต่างบ้าน เขาเห็นแสงไฟที่สว่างจ้า และเสียงพูดคุยกันดังขึ้น เสียงนั้นดูเหมือนจะเป็นเสียงของชายสองคนที่กำลังวางแผนบางอย่าง"ไม่เหมือนคนธรรมดา คงเป็นพวกอันธพาล" เขาแสดงความเห็น ขณะที่รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ"เราเข้าไปไม่ได้ใช่ไหม?" หลินหลินถามอย่างหวาดหวั่น"ถ้าเราอยู่ที่นี่มากกว่านี้ พ
ท่ามกลางความมืดมิดของคืนที่อัดแน่นไปด้วยความตึงเครียด ซาเอบะและหลินหลินยังคงวิ่งหลบหนีจากตำรวจที่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เสียงไซเรนที่ดังก้องและเสียงตะโกนเรียกของเจ้าหน้าที่ทำให้ทั้งคู่รู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา“ไปทางนี้!” ซาเอบะตะโกน ขณะชี้ไปที่ซอยเล็กๆ ที่อยู่ข้างหน้า เขาและหลินหลินหมุนตัวเข้าไปในซอยแห่งหนึ่ง หลีกเลี่ยงการมองเห็นจากตำรวจด้านหลัง“ซาเอบะ! เราจะทำยังไงต่อ?” หลินหลินถามด้วยความวิตก ขณะที่พวกเขาแอบอยู่หลังกำแพงของบ้านร้าง“เราต้องหาที่หลบซ่อนและคิดแผนการใหม่” ซาเอบะตอบเสียงต่ำ พวกเขาหายใจอย่างหนักด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เสียงของตำรวจยังคงดังก้องอยู่รอบตัวเขามองไปที่หน้าต่างบ้านเก่าข้างหน้า และเห็นว่ามันยังเปิดอยู่ “เข้าไปในบ้านนั้น!” เขาสั่งอย่างเด็ดขาด ทั้งคู่รีบเข้าไปในบ้าน และปิดประตูเบาๆ ขณะที่เสียงนอกบ้านเริ่มใกล้เข้ามาในบ้านมืดสลัวและเต็มไปด้วยฝุ่น ซาเอบะใช้ไฟฉายส่องไปทั่วห้อง เขาเห็นเฟอร์นิเจอร์เก่าและผนังที่ล้มเลิก ผิวหนังของเขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกจากอากาศที่แผ่ซ่านในห้องนี้“เราไม่ควรอยู่ที่นี่นาน” หลินหลินพูดเสียงเบา ขณะมองหาทางออก“เราต้องแน่ใจว่าพวกเขา
ซาเอบะรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนแรงจากการไล่ล่าของตำรวจ แต่เขายังคงไม่สามารถทิ้งหลินหลินไปได้ ในใจเขารู้ดีว่าต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย เขาตัดสินใจหันหลังกลับไปที่จุดที่หลินหลินอยู่ ก่อนที่ตำรวจจะไล่ตามเขามา“ขอโทษนะ” เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะกลับไปที่จุดที่เขาทิ้งหลินหลินไว้ เขาไม่อยากให้เธอต้องอยู่คนเดียวในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ระหว่างที่เขาวิ่งกลับไป เสียงของตำรวจดังขึ้นเรื่อย ๆ “อยู่ที่ไหนก็อย่าไปไหน!” หนึ่งในตำรวจตะโกน ขณะที่เขาเริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันในขณะเดียวกัน หลินหลินรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ เธอแอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ หูของเธอฟังเสียงการเคลื่อนไหวจากตำรวจที่อยู่ไม่ไกล และเริ่มวิตกกังวลเมื่อคิดถึงซาเอบะ“เขาจะกลับมาหรือเปล่า?” หลินหลินคิดในใจ ขณะที่ความกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำ เธอรู้ดีว่าการอยู่คนเดียวในสถานการณ์นี้มันอันตรายขนาดไหนซาเอบะรีบวิ่งกลับไปหาหลินหลิน แต่เขาต้องคอยหลบเลี่ยงตำรวจที่กำลังมองหาเขาอยู่ เขาคิดถึงวิธีที่จะดึงความสนใจจากพวกเขาให้ได้ และในขณะเดียวกันก็ต้องหาทางหลบหนี“หากเราสามารถหลบหนีไปยังสถานที่ปลอดภัยได้ เราอาจจะมีโอกาส” เขาเตือนตัวเอง ขณะ
ซาเอบะและหลินหลินยังคงซ่อนตัวอยู่ในห้องนอน ขณะเสียงตำรวจดังเข้ามาใกล้ ความวิตกกังวลพุ่งสูงขึ้นในอกของพวกเขา ซาเอบะพยายามคิดแผนการให้เร็วที่สุด ในขณะที่หลินหลินนั่งอยู่ข้างเขา ตาสั่นระริกด้วยความกลัว“หากพวกเขาเปิดประตูเข้ามา เราจะทำอย่างไร?” หลินหลินถามเสียงเบา สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ“เราจะต้องทำให้พวกเขาคิดว่าเราออกไปแล้ว” ซาเอบะตอบ ขณะมองหาทางออกจากสถานการณ์นี้ “ถ้าเราสามารถใช้ความมืดเพื่อหลอกพวกเขาได้ นั่นจะเป็นทางออกที่ดี”เสียงตำรวจเริ่มมีการเคลื่อนไหว “นี่คือหน่วยตำรวจ เราขอให้คุณออกมาที่นี่ทันที!” เสียงของตำรวจดังก้องไปทั่วบ้าน ซาเอบะรู้สึกว่าความกดดันเพิ่มขึ้น“พวกเขากำลังจะเข้ามา” หลินหลินกระซิบ ขณะมองไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดอยู่“เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาจับเราได้” ซาเอบะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “เราจะต้องหาทางหลบหนีให้ได้”เขาลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองดูสภาพภายนอก ช่วงเวลานั้นเองที่เขาพบเห็นโอกาส เมื่อเขาเห็นสายไฟที่ห้อยลงมาจากหลังคา“หลินหลิน!” เขาเรียกเธอ “มาที่นี่เร็ว!”หลินหลินรีบไปหาเขา “เกิดอะไรขึ้น?” เธอถาม“เราอาจจะมีทางออกแล้ว” ซาเอบะชี้ไปที่หน้าต่า