เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 122
บทที่เกี่ยวข้อง
ธุลีใจ บทที่ 123
สิ่งที่ฉันต้องทำนั่นคือก้าวไปด้านหน้า เพียงก้าวเดียว ทุกอย่างจะจบลง ไม่มีอีกแล้วความเจ็บปวด ไม่มีอีกแล้วความเศร้าเสียใจ ไม่มีอีกแล้วหัวใจที่แตกสลาย จะได้เป็นอิสระจากความมืดมิดที่คอยกลืนกินฉันเสียทีฉันได้ยินเสียงรถจากไกล ๆ แต่ฉันไม่หันไปมอง ยังคงยืนนิ่งอยู่แม้เสียงกระแทกประตูดังขึ้น “ไปยืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น เอวา?” เสียงของโรแวนดังมาจากด้านหลัง ฉันไม่มีวี่แววจะหันกลับไปแม้ลมจะพัดแรงกรรโชก ฉันรู้สึกถึงแรงลมราวกับว่ากำลังเร่งเร้าให้ฉันก้าวไปด้านหน้า“เอวา ขอร้องนะ ถอยหลังออกจากหน้าผาเถอะ เดินมาหาผม” ฉันรู้สึกว่าเขาค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ อย่างไรเสีย ฉันก็ไม่ถอยฉันเบื่อหน่ายเหลือเกิน เบื่อหน่ายกับการร้องไห้ เบื่อหน่ายกับการทนรับความเจ็บปวด เบื่อหน่ายกับความทรมานที่ไม่สิ้นสุด ฉันกัดฟันทนลุกขึ้นสู้มาเกินพอแล้ว เจ็บปวดเช่นไร ก็เป็นอยู่เช่นนั้นร่ำไป มันกลืนกินชีวิตฉันไปช้า ๆ เปลี่ยนฉันให้กลายเป็นคนที่ไม่คิดจะพบเจอใคร“ฉันคิดว่าฉันไม่อยากทนกับเรื่องพวกนี้แล้ว โรแวน อยากให้ทุกอย่างหยุดได้แล้ว ฉันอยากรู้จักความสงบสุข เพราะฉันไม่เคยสัมผัสเลยตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เหลือแรงจะสู้ต่อไปแล้วล่ะ” ฉ
ธุลีใจ บทที่ 124
โรแวนบ้าเอ๊ย! ผมลูบมือผ่านเส้นผมขณะที่มองเธอหลับ ร่องรอยของน้ำตายังคงปรากฏบนแก้มของเธอ และมันทำให้ผมแทบแตกสลายที่เห็นเธอเจ็บปวดขนาดนี้เอวาเรียกได้ว่าเป็นหญิงที่ซ่อนความรู้สึกตนเองเก่งพอสมควร แต่วันนี้กลับระเบิดอารมณ์ออกมา และมันเป็นความเจ็บปวดอย่างแท้จริง เธอกำลังจมดิ่งลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว และเธอกำลังดึงผมจมลงไปพร้อมกับเธอผมนั่งลงข้างเอวาซึ่งกำลังหลับอยู่ ผมลูบไล้เส้นผมหญิงสาวพลางนวดศีรษะอย่างอ่อนโยน ทำไมถึงไม่เคยสังเกตเลยว่าเส้นผมเธอนุ่มและหนาขนาดนี้? เพียงสัมผัสก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกดียิ่งนักเธอถอนหายใจอย่างสบายใจยามหลับ ใบหน้าผ่อนคลาย ความเจ็บปวดทั้งหมดจากก่อนหน้าจางหายไป เมื่อหลับใหล เธอสัมผัสถึงความสงบสุข ไร้ความมืดเข้ามาย่างกรายผมรู้ว่ามันฟังดูน่าขนลุก แต่การมองเธอหลับเป็นสิ่งที่ผมชอบทำที่สุด เมื่อวานนี้ผมก็ดูเธอนอนหลับเช่นนี้ และวันนี้ก็ดูอีกเช่นกัน เธองดงามมากเสียจนรู้สึกเจ็บปวด แม้จะมีรอยคล้ำใต้ตา เธอก็ยังสะกดสายตาอยู่ดี ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าก่อนหน้าทำไมถึงคิดว่าเอวาถึงเทียบเอมม่าไม่ได้เลยผมจูบแก้มเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้น ผมรู้สึกไม่อยากออกไปจากตรงนี้เลย ต้องขัดข
ธุลีใจ บทที่ 125
"พี่ลืมไปหรือเปล่าว่าผมรู้จักพี่ดีกว่าที่พี่รู้จักตัวเองซะอีก เจ้าพี่ชาย" เกเบรียลนั่งลงตรงข้ามกับผม"เอวา" ชื่อของเธอหลุดออกจากปากผมพร้อมน้ำเสียงอันเจ็บปวด"พี่เป็นห่วงเธอสินะ""แน่นอนสิ ฉันก็ต้องเป็นห่วงเธออยู่แล้ว แม่ลูกฉันทั้งคนนะ" ผมเหน็บแนมน้องชายด้วยความหงุดหงิดสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นนั่นคือเอวากำลังจมดิ่งลงไปจนเกินควบคุม และผมไม่รู้จะช่วยเธออย่างไร ผมไม่รู้เลยว่าชายที่เธอปราถนาเป็นเช่นไร ผมเอาแต่ผลักไสเธอมาตลอด จนตอนนี้ไม่รู้เลยว่าอะไรที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้"มันมากกว่านั้นอีก พี่มันงี่เง่าไม่ยอมเปิดตายอมรับความจริง" เขาพูดลากเสียงยาวเขาเอาแต่กล่าวเช่นนี้มาสักพักแล้ว ความรู้สึกกังวลที่มีต่อเอวามันเป็นความรู้สึกที่ลึกล้ำกว่านั้น เราสองพี่น้องถกเถียงเรื่องนี้กันไม่หยุด ผมคิดว่าต้องรู้สึกตัวแน่นอนหากหลงรักเธอจริง ผมเป็นห่วงเธอ และผมมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ แต่รักน่ะเหรอ? ไม่ใช่หรอกมั้ง"เธอเป็นยังไงบ้าง?" เขาเอ่ยถามเมื่อได้ความเงียบเป็นคำตอบ“เอวาท้องน่ะสิ”เขามองผมด้วยดวงตาเบิกกว้างและอ้าปากค้าง "ลูกของอีธานเหรอ?"“แล้วจะเป็นลูกใครได้อีกล่ะ?”
ธุลีใจ บทที่ 126
เอวาฉันกำลังทำความสะอาดบ้านทั้งหลังทุกซอกทุกมุมเพื่อไม่ให้ใจฟุ้งซ่าน ฉันยังคงพยายามทำใจยอมรับความจริงเรื่องที่ฉันกำลังตั้งครรภ์วินาทีที่โรแวนปฏิเสธเรื่องการมีลูกอีกคน ฉันล้มเลิกความตั้งใจเรื่องมีน้องเป็นเพื่อนเล่นให้โนอา แต่ตอนนี้ฉันกลับกำลังตั้งท้องเด็กคนหนึ่งอยู่ ฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรดีโทรศัพท์ดังขึ้นและฉันก็กดรับสาย หากเป็นปกติฉันคงกดปฏิเสธ อย่างไรก็ตามวันนี้ไม่ใช่เช่นนั้น การหลีกหนีคนรอบตัวไม่ได้ช่วยให้สิ่งต่าง ๆ ดีขึ้น“ไง เล็ตตี้” ฉันพึมพำขณะนั่งลงฉันรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกินและควรจะรู้ว่ามีความรู้สึกอื่นนอกเหนือจากนั้นไปอีก“โอ๊ย รับสายแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะไม่รับซะแล้ว” เสียงกรี๊ดของเพื่อนสาวทะลุผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมาก่อนกลายเป็นเสียงสะอื้น “นี่มันก็หลายอาทิตย์แล้วนะ คิดถึงเสียงคุณจังเลย”“ขอโทษนะ” ฉันถอนหายใจ “ฉันไม่รู้เลยว่าต้องรับมือเรื่องพวกนี้ยังไง ก็เลยผลักไสคุณออกไป”การสื่อความรู้สึกออกไปไม่ใช่เรื่องที่ฉันถนัด รวมถึงการยอมรับความรู้สึกเหล่านี้ด้วย เมื่อรู้สึกเครียดหรือถูกอารมณ์ต่าง ๆ ครอบงำ ฉันมักจะปิดกั้นตนเองทันใด พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกเพื่อทำสิ่งต่า
ธุลีใจ บทที่ 127
ฉันจูบเด็กน้อยไปทั่วใบหน้าพร้อมโอบกอดเขาแน่นขึ้น“แม่ครับ!” เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก กระนั้นก็ไม่ได้ผลักฉันออก“แม่คิดถึงหนูมากเลยรู้ไหม! มาที่นี่ได้ยังไง?” ฉันเอ่ยถามขณะคลายอ้อมกอดเล็กน้อยแต่ยังไม่ปล่อยเขาไปเรานั่งอยู่บนพื้นด้วยกัน แต่กลับไม่สนใจเลย เพราะฉันมีความสุขมากที่ลูกชายอยู่ด้วยกันเช่นนี้“พ่อครับ พ่อไปรับผมมา พ่อบอกว่าแม่ต้องการผม กะจะเซอร์ไพรส์ให้ไงครับ เพราะงั้นเมื่อวานผมเลยไม่ได้บอกแม่ตอนที่เราคุยกัน”เมื่อชื่อผู้เป็นพ่อถูกเอ่ยขึ้น ก็เป็นตอนที่ฉันรู้ตัวว่าโรแวนยืนอยู่ด้านหลังลูก เราสบตากัน ฉันสังเกตเห็นอารมณ์บางอย่างในแววตานั้น แต่ก็ยากที่จะระบุออกมาแน่ชัด“ไงคะ” ฉันเอ่ยอย่างอ่อนโยนช่วงนี้เขาแวะเวียนมาดูฉันทุกวัน ดูเหมือนจะพร้อมให้ความช่วยเหลือและใจดีขึ้น ซึ่งยังคงทำให้ฉันประหลาดใจอยู่ เขาเปลี่ยนไปจากโรแวนที่เคยรู้จักจนไม่รู้เลยว่าต้องตอบรับอย่างไรดีเขาพาฉันไปหาจิตแพทย์ตามที่เคยพูดเอาไว้ ซึ่งฉันเริ่มเข้ารับการรักษาเมื่อสามวันที่แล้ว ทุกครั้งที่เขาทำสิ่งที่ดีให้ ฉันรู้สึกแปลกใจเพราะนั่นไม่ใช่เขาแม้แต่น้อย“ไง เอวา…วันนี้เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ“ดี
ธุลีใจ บทที่ 128
อีธานเมื่อเริ่มวางแผนการทั้งหมด ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะตกหลุมรักเธอ นั่นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉันฉันคิดว่ามันคงเป็นเรื่องง่ายดาย เพียงฆ่าเธอทิ้งและฉันก็ได้ทุกอย่างที่ทุ่มเททำมา แต่ฉันกลับไม่รู้เลยว่ามันจะกลับกลายเป็นเรื่องที่ยากลำบากกว่าหลายสิ่งที่เคยทำมาเอวาไม่ใช่ผู้หญิงที่ใครหลายคนจะเมินเฉยได้ ไม่ใช่หญิงสาวที่จะถูกเขี่ยไปไว้ข้างทางได้เช่น เธอสามารถทำให้ใครก็ตามตกหลุมรักได้โดยง่าย เป็นหญิงสาวประเภทที่ใครก็ตามที่คบหาจะกลายเป็นชายที่ดีขึ้นแน่นอนวินาทีที่รู้ว่าตนเองเริ่มตกหลุมรักเธอ ฉันก็พยายามหลีกหนี แต่กลับเป็นไปไม่ได้เลย คล้ายกับการพยายามกระเสือกกระสนออกจากหุบเหว ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เมื่อรู้ว่าตกหลุมรักเธอเสียแล้ว ฉันพยายามแก้ไขสิ่งต่าง ๆ แต่ก็กลับสายเกินแก้ เพราะหลายสิ่งได้รับผลจากมันไปเรียบร้อย และฉันรู้ว่ามันคงเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนความจริงจะเปิดเผย แทนที่จะปล่อยเธอไปและถอยออกมา ฉันกลับอยากอยู่กับเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้เพียงน้อยนิดก็ตามทีการทำร้ายเธอจึงกลายเป็นสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดเสมอ ความเจ็บปวดของเธอก็คือความเจ็บ
ธุลีใจ บทที่ 129
ขณะที่ความคิดนั้นแวบเข้ามา อีกความคิดหนึ่งก็พุ่งชนอย่างรุนแรงภายในสมอง"ที่คุณมาที่นี่เพราะจะมาบอกผมว่าไม่อยากได้เด็กคนนี้แล้วจะไปทำแท้งใช่ไหม?" ฉันถามเธอตรงไปตรงมาร่างกายแข็งทื่อไปหมดเธอเงยหน้าขึ้นมองทันที ดวงตาสีน้ำตาลนั้นลุกโชนเป็นไฟ ขณะหนึ่งฉันเหมือนเห็นเอวาคนเก่ากลับมา หญิงคนเดิมก่อนที่ฉันจะทำลายชีวิตเธอไป"ทำไมถึงได้คิดอย่างนั้นล่ะ?" เธอเหน็บแนบ "ยอมรับเลยนะ ตอนแรกที่รู้ สภาพจิตใจฉันย่ำแย่จริง ๆ และคิดว่าคงดีกว่าถ้าเด็กคนนี้ไม่ได้เกิดมา แต่ก็กลับมามีสติได้เร็ว"ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก เนื่องจากไม่รู้ว่าจะทำต้องทำอย่างไรหากเธอบอกว่าไม่ต้องการเด็กคนนี้“ฉันมาหาคุณเพราะอยากรู้ว่าคุณอยากทำอะไร ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้สนใจอะไรฉันมากนัก ดังนั้นคุณอาจจะไม่สนใจเด็กคนนี้เหมือนกัน อยากอยู่ในชีวิตลูกไหม?"ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไป "ไม่"มันเจ็บปวดที่พูดออกไปแบบนั้น แต่เด็กน้อยจะเติบโตขึ้นมาได้ดีกว่าโดยที่ไม่มีฉัน ฉันเป็นปีศาจร้ายที่ทำลายชีวิตเอวาเธอนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะลุกขึ้นและหยิบกระเป๋า ศีรษะก้มลงและซ่อนความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่ภายในเธอกำลังจะเดินออกไป แต่แล้วก็หยุดและกลับ
ธุลีใจ บทที่ 130
เอวาฉันนั่งอยู่บริเวณส่วนตัวพร้อมมีความสุขกับเค้กตรงหน้า โนอากลับไปอยู่บ้านโรแวนค่ำคืนนี้ ดังนั้นฉันจึงมีอิสระจากลูกชายได้หนึ่งคืนฉันรู้สึกดีด้วยเหตุผลบางประการ เนื่องจากอารมณ์ที่ดี ฉันจึงตัดสินใจออกมาหาของกิน ฉันอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมรับอาหารที่โดนใจ ดังนั้นหลังจากอยากอยู่หลายวัน ฉันถึงได้มานั่งตัดเค้กรับประทานอยู่ตอนนี้การเดินทางไปเรือนจำนั้นเป็นเหตุการณ์สำคัญอย่างมาก ฉันคาดหวังทั้งหัวใจว่าอีธานต้องยืนกรานว่าไม่อยากได้เด็กคนนี้ แต่สิ่งที่ได้รับเป็นสิ่งที่เกิดคาดไปอย่างมากคำสารภาพรักของชายหนุ่มทำให้ฉันรู้สึกว่างเปล่า เขาต้องทำความเข้าใจแล้วว่ามันสายเกินไปแล้ว ฉันไม่คิดถึงเรื่องอยู่กินกับเขาอีกแล้ว อีธานเคยพยายามปลิดชีวิตฉันเชียวนะ! ถ้าฉันหันหลังกลับไป คงไม่ต้องบอกนะว่าจะเจออะไรบ้าง จริงไหม?ฉันเองก็ไม่ได้ใจยักษ์ใจมารมากเสียจนเมินเฉยต่อสิทธิ์ในฐานะพ่อ แม้ไม่ต้องการเจอเขาสองต่อสอง ฉันอาจร้องขอให้โนราพาเด็กน้อยไปหาเขาก็ได้ ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ฉันสามารถให้อีธานได้มากที่สุด และมาจากความพยายามอดทนมากที่สุดด้วยเช่นกัน สิ่งอื่นนอกเหนือจากนี้เป็นเรื่องที่งี่เง่าเกินกว่าจะเก็บมาคิดได้ฉัน
บทล่าสุด
ธุลีใจ บทที่ 400
ฮาร์เปอร์"ดึกดื่นปานนี้ กำลังมองอะไรอยู่เหรอ?" เสียงทุ้มทำให้ฉันสะดุ้งจากด้านหลัง"ตกใจหมดเลย" ฉันพึมพำขณะพยายามสงบใจที่เต้นแรง "อย่าโผล่มาจากข้างหลังอย่างนั้นสิ"เกเบรียลเดินวนรอบเคาน์เตอร์ครัวและมายืนตรงข้ามกับฉัน เมื่อเขาทำแบบนั้น ให้สายตาฉันได้เห็นเขา คอก็แห้งขึ้นทันที รู้สึกกระหายน้ำเหมือนไม่ได้ดื่มน้ำมานานแล้วและการกลืนก็กลายเป็นปัญหาใหญ่เกเบรียลใส่เสื้อผ้าชิ้นเดียวคือกางเกงขาสั้นสีเทาที่หลวมต่ำบนสะโพก ผู้ชายคนนั้นเป็นงานศิลปะที่มีร่างกายเหมือนเทพเจ้ากรีก ไหล่กว้าง กล้ามท้องเป็นลอน และเส้นวีไลน์ที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนคลั่งไคล้แนวไรขนสีเข้มที่เริ่มจากสะดือแล้วหายไปในกางเกง ราวกับว่าไรขนนั้นชี้ไปยังสวรรค์ฉันอยากจะเบนสายตาออกไปแต่ไม่สามารถทำได้ สายตาฉันดื่มด่ำราวกับเขาเป็นแหล่งน้ำเดียวที่มี สายตาจ้องไปที่ทุกซอกทุกมุมของร่างกายเขา สังเกตเห็นรอยสักแบบชนเผ่าบนหน้าอก นั่นเป็นสิ่งใหม่ มันไม่ได้มีตอนที่เราเคยมีอะไรกันเมื่อหลายปีที่แล้ว และการเห็นมันทำให้ฉันอยากรู้ว่ามันหมายถึงอะไรไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเกเบรียลเป็นผู้ชายที่น่าทึ่ง โดยเฉพาะตอนนี้ อย่าคิดว่าฉันพูดแบบนี้แค่ตอนนี้ แม้แต่ต
ธุลีใจ บทที่ 399
เกเบรียลผมยังคงรู้สึกถึงสัมผัสเนียนนุ่มของผิวเธอเหมือนกับมันซึมลึกอยู่ใต้ผิวของผมเอง ชั่วขณะหนึ่งผมอยากใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ไปตามข้อต่อที่เต้นเป็นจังหวะอยู่ด้านในแขนของเธอฮาร์เปอร์คนใหม่นี้น่าสนใจ เธอร้อนแรง และท่าทางแบบใหม่นี้ทำให้ผมรู้สึกติดใจได้ ผมชอบผู้หญิงที่มั่นใจ เร้าอารมณ์ และมีบุคลิกที่ร้อนแรง ผมชอบที่พวกเธอท้าทายและไม่ยอมแพ้เธอกลายเป็นผู้หญิงแบบนั้นและมันทำให้ผมสนใจ เธอเป็นคนที่ร้อนแรงและไม่กลัวที่จะบอกให้ผมไปตายซะ ผมจะไม่สนใจได้อย่างไรเล่า?ตอนที่เราแต่งงานกันนั้นเธอน่าเบื่อ บุคลิกที่น่าเบื่อทำให้เธอดูจืดชืดในสายตาของผม ไม่มีอะไรน่าสนใจเกี่ยวกับเธอเลย ในขณะที่ผมชอบผู้หญิงที่มีเขี้ยวเล็บ เธอกลับเชื่อฟังมากเกินไป คิดแต่จะทำให้ผมพอใจและดึงดูดความสนใจกันอย่างเดียวเธอยอมลดตัวทุกอย่างเพียงเพื่อให้ผมสนใจ หากเพียงเธอผลักผมให้ออกห่างไปผมก็คงจะสนใจเธอแล้ว ฮาร์เปอร์เมื่อก่อนเป็นคนขี้อายและกลัวแถมขาดความมั่นใจในตัวเอง สิ่งนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่อยากสนใจเธอเลยผมถอนหายใจแล้วก็ผลักความคิดเหล่านั้นออกไป พยายามขับไล่ความสงสัยที่มีต่อฮาร์เปอร์ เบคเกตต์ ที่ตอนนี้เป็นวู้ดออกไป วินาทีถั
ธุลีใจ บทที่ 398
“คุณต้องการอะไร เกเบรียล? อย่างที่เห็น ฉันไม่อยากคุยตอนนี้” ฉันลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดคำพูดของลิลลี่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของฉัน มันบาดลึกซ้ำไปซ้ำมา ฉันเอามือสางผม พยายามไล่ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นออกไป ฉันรู้ว่าสักวันมันต้องเกิดขึ้น และฉันก็รู้ว่าเธออาจจะรับมันไม่ได้ดีนักลองคิดดูสิ คุณจะรับมันไหวไหมถ้าแม่มาบอกว่าผู้ชายที่คุณคิดว่าเป็นพ่อมาตลอดกลับกลายเป็นคนอื่นไป? ว่าคุณถูกหลอกมาตลอด และไม่มีใครคิดจะบอกความจริงจนกระทั่งมันเลี่ยงไม่ได้ ฉันเข้าใจเธอ ฉันเข้าใจปฏิกิริยาของเธอ ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อคำพูดและความเจ็บปวดในดวงตาของเธออย่างไร“ลิลลี่ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นหรอก” เกเบรียลพูดพลางเดินเข้ามาในห้องฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ความรู้สึกบางอย่างที่น่าเกลียดพุ่งขึ้นในใจ “แล้วคุณจะรู้ได้ยังไง? คุณแทบจะไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วจะมาบอกฉันว่าเธอไม่ได้ตั้งใจได้ไง”“แล้วมันเป็นความผิดใครล่ะ?” เขาสวนกลับทันที จ้องฉันด้วยสายตาโกรธจัดฉันทั้งโกรธทั้งเสียใจ ฉันกำลังหาที่ระบาย หาทางที่จะดึงความสนใจตัวเองออกจากความเจ็บปวดที่ถาโถม เกเบรียลจึงกลายเป็นเป้าหมายของฉัน เพราะ
ธุลีใจ บทที่ 397
ฮาร์เปอร์สัปดาห์นี้วุ่นวายสุด ๆ เหมือนฉันวิ่งทำธุระตั้งแต่กลับมาที่เมืองนี้โดยไม่ได้พักเลยสักนิดอย่างน้อยตอนนี้ลิลลี่ก็ดูสบายขึ้นแล้ว เกเบรียลไม่ยอมส่งที่นอนของเธอมาเพราะบอกว่าที่นอนที่นี่สบายกว่า แต่เขายอมส่งผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มมาให้แทน ซึ่งมันช่วยได้เยอะเลย ตอนนี้เธอหลับสบายตลอดทั้งคืนส่วนเกเบรียล ฉันจะเริ่มจากตรงไหนดี? เขากลับมาบ้านแม้จะดึกดื่นขนาดไหน แต่ก็เท่านั้นเอง เราสองคนพยายามหลบหน้ากัน ต่างทำเหมือนกับว่าอีกฝ่ายไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิต ฉันคิดว่าแบบนี้ดีกว่า อย่างน้อยลิลลี่จะได้ไม่เห็นเราทะเลาะกันตลอดเวลา“แม่คะ แม่อยากคุยกับหนูเหรอ?” เสียงของลิลลี่ดึงฉันกลับมาสู่ปัจจุบันฉันวางผ้าที่กำลังพับอยู่ลง แล้วนั่งลงบนเตียงก่อนจะส่งสัญญาณให้เธอมานั่งด้วยกัน เธอเดินข้ามห้องมาพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ฉันเราอยู่ในห้องของฉัน อย่างที่เดาได้ว่าเกเบรียลกับฉันไม่ได้นอนห้องเดียวกัน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ลิลลี่เข้าใจอย่างไร เพราะเธอต้องสงสัยแน่ ๆ ในเมื่อก่อนหน้านี้ฉันกับเลียมเคยนอนร่วมห้องกัน“แม่คะ?”“ขอโทษนะลูก มีบางอย่างที่แม่อยากจะอธิบายให้หนูฟัง” ฉั
ธุลีใจ บทที่ 396
แผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นหันมาทางฉัน รวมถึงกันเนอร์ด้วย ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องคาลวินเพราะเขาดูเหมือนตกอยู่ในห้วงความหลงใหล เขาใส่ใจกับทุกสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูด พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเด่นชัดบนริมฝีปากอีกครั้งที่ความรู้สึกไม่สบายใจจมลึกลงในหัวใจของฉัน ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนหายใจได้ไม่ทั่วท้อง? เหมือนมีหินก้อนใหญ่ติดอยู่ในลำคอฉันเพ่งสายตามองไปยังพวกเขา แม้จะไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดเพราะโต๊ะอยู่ห่างออกไป แต่ความสงบสุขและความสุขบนใบหน้าของคาลวินก็เพียงพอที่จะบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น เขากำลังออกเดต และกันเนอร์ก็มาด้วย ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนไม่ได้รังเกียจอะไร แต่ฉันไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่ฉันในชีวิตของลูกชายเด็ดขาดถึงแม้ฉันจะมองไม่เห็นกันเนอร์ แต่ฉันรู้ว่าเขาเหมือนกับคาลวิน กันเนอร์เองก็มีความสุขที่ได้อยู่ที่นั่น เพราะถ้าไม่ใช่แบบนั้น คาลวินคงพาลูกชายกลับไปแล้วแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งที่รู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันนั่งอยู่นานแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว การได้เห็นเขามีความสุขกลับทำให้ฉันเจ็บปวดอย่างประหลาด มันเหมือนหัวใจถูกบดขยี้
ธุลีใจ บทที่ 395
คำพูดของมอลลี่ยังคงก้องอยู่ในหัว แม้กระทั่งตอนที่เรากำลังกินของหวาน ฉันชอบไอศกรีมมาก แต่วันนี้ฉันกลับไม่สามารถสนุกกับมันได้เลย โดยเฉพาะเมื่อเธอสามารถทำให้ฉันเริ่มสงสัยในทุกสิ่งที่ฉันเชื่อมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา"ทำไมเธอเงียบจัง?" มอลลี่ถามขณะที่วางแก้วมิลค์เชคลง "หรือเธอกำลังคิดถึงสิ่งที่ฉันเพิ่งพูด?"ประโยคสุดท้ายมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่เธอเอนหลังพิงเก้าอี้"เปล่า" ฉันโกหก "แค่กำลังคิดว่าฉันจะทำยังไงให้คาลวินกับกันเนอร์ยกโทษให้ฉัน ไม่ว่าฉันจะมองมุมไหนก็ไม่มีทางออกที่ดีเลย"ในฐานะทนายความ ฉันเคยชินกับการมองสถานการณ์จากหลายมุมมองเวลาปกป้องลูกความของฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันเก่งในสิ่งที่ฉันทำ ฉันไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือและพิจารณาทุกผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ ฉันทำแบบนั้นกับสถานการณ์นี้แล้ว แต่กลับไม่พบความหวังเลยฉันอาจไม่ได้รักคาลวิน แต่ฉันรู้จักเขาเป็นอย่างดี เขาเคยให้โอกาสฉันนับครั้งไม่ถ้วนเพื่อให้ฉันจัดลำดับความสำคัญของชีวิตให้ถูกต้อง แต่ฉันกลับไม่ทำ คาลวินเป็นคนที่เมื่อเขาถึงจุดที่ทนไม่ไหว มันก็จบ ไม่มีการย้อนกลับ ไม่มีโอกาสอีก ไม่มีการให้อภัยฉันจะนั่งหลอกตัวเองที่นี่ก็ได้ แต่ฉัน
ธุลีใจ บทที่ 394
"ทำไมฉันถึงยอมให้เธอชวนฉันออกไปกินข้าวกลางวันด้วยนะ?" ฉันบ่นพลางมองทิวทัศน์ด้านนอกที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วฉันไม่ได้ออกจากบริเวณของครอบครัวมานานแล้ว ครั้งสุดท้ายน่าจะเป็นตอนที่ฉันไปงานแต่งงานของเอวา บอกตามตรง ฉันตกใจมากตอนที่เธอเชิญฉันไปงานนั้น ในบรรดาคนทั้งหมด ฉันคิดว่าฉันน่าจะเป็นคนที่เธอไม่อยากให้ไปร่วมงานแต่งงานมากที่สุด“ก็เพราะเธอจำเป็นต้องออกไปข้างนอกบ้างไง” มอลลี่ตอบพลางดึงฉันกลับมาสู่บทสนทนา“ฉันก็ออกจากบ้านนะ มอลลี่” ฉันพูดปกป้องตัวเองเสียงหัวเราะเยาะของเธอทำให้ฉันหงุดหงิดมาก“เดินไปที่สวนไม่เรียกว่าการออกไปข้างนอกหรอกย่ะ” เธอตอบโต้ “เลิกบ่นแล้วนั่งพักผ่อนเถอะ เธอจะสนุกกับการออกไปเที่ยวเล็ก ๆ ครั้งนี้ รับรองเลย”“ไม่มั้ง”เมื่อพูดจบ ฉันเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลง ความคิดในหัวของฉันวิ่งวุ่นไปเป็นพันเรื่องในแต่ละนาที ฉันจับพวกมันไว้ไม่ได้หรือควบคุมมันไม่ได้เลยตั้งแต่คุยกับมอลลี่ในห้อง ความคิดของฉันก็วิ่งพล่านไปทั่ว ฉันรู้ว่ามันคงไม่ง่าย แต่เธอพูดถูก ฉันจะมัวแต่นั่งอยู่ในห้อง จมปลักและสาปแช่งความโง่ของตัวเองต่อไปไม่ได้ ถ้าฉันยังเป็นแบบนี้ ฉันอาจไม่มีโอกาสได้อยู่กับลูกชา
ธุลีใจ บทที่ 393
เอมม่า"ออกจากห้องบ้างเถอะนะ เอมม่า ลูกไม่ควรใช้เวลาทั้งวันติดอยู่ในห้องรก ๆ แบบนี้" แม่บอกฉัน แต่ฉันไม่แม้แต่จะเหลือบมอง เฝ้าแต่จดจ้องอยู่ที่ซีรีส์เศร้าที่กำลังดูอยู่ฉันนั่งอยู่บนเตียง ยังสวมชุดนอนอยู่ พร้อมของว่างกระจายอยู่รอบ ๆ ผ้าห่ม มีเครื่องดื่มหลากหลายชนิดและถังไอศกรีมที่ฉันกำลังจมปลักอยู่ ผ้าม่านถูกปิดมืดสนิทเพราะฉันเพิ่งติดตั้งม่านกันแสงเมื่อไม่กี่เดือนก่อน"นั่นแหละที่หนูพยายามบอกมันอยู่เนี่ย แต่มันไม่ยอมฟังหนูเลยคะแม่" มอลลี่พูดขึ้นฉันรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจ้องฉันด้วยสายตาดุดัน แต่ฉันไม่สนใจเลยสักนิด ฉันแค่อยากอยู่คนเดียวเพื่อจมอยู่กับความทุกข์ของตัวเอง เพราะท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็เป็นคนที่ทำให้ตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"กันเนอร์จะพูดว่ายังไงถ้าหลานเห็นลูกในสภาพนี้? ทั้งตัวเองและห้องก็ดูไม่ได้เลย ไม่รู้เลยว่าลูกหวีผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรืออาบน้ำครั้งสุดท้ายตอนไหน" แม่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจฉันสะดุ้งขึ้นทันทีที่ได้ยินชื่อกันเนอร์ แล้วหันไปหาแม่ทันที"ลูกถามถึงหนูเหรอ? อยากเจอหนูใช่ไหม?" ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวังแม่ใช้เวลาอยู่กับเขา เช่นเดียวกับทราวิส
ธุลีใจ บทที่ 392
ทันทีที่พวกเราเข้าไปในโบสถ์ ฉันก็สังเกตเห็นโรแวนในทันที เขาอยู่ในชุดสูทสีดำเช่นเดียวกับน้องชายของเขา เราเดินไปยังด้านหน้าของโบสถ์พร้อมกับที่บาทหลวงเดินเข้ามา"สวัสดีครับ คุณฮาร์เปอร์" โรแวนกล่าวทักทายอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นฉันถึงกับตกตะลึง โรแวนดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เหมือนกับคนที่ฉันเคยรู้จักมาก่อน เมื่อก่อนเขามักจะดูเย็นชาและห่างเหิน เหมือนมีบางอย่างคอยถ่วงจิตใจเขาไว้ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ตอนนี้เขากลับดูอบอุ่นราวกับความมืดที่เคยครอบงำเขาได้เลือนหายไป"สะ…สวัสดีค่ะ" ฉันตอบกลับอย่างตะกุกตะกักฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเขากลับไปคืนดีกับแฟนเก่าหรือยัง เพราะทุกคนรู้ว่าเขาเปลี่ยนไปหลังจากเสียเธอไปและต้องแต่งงานกับเอวา ใช่ นั่นคงจะเป็นเหตุผล เขาเกลียดเอวา การเปลี่ยนแปลงนี้น่าจะเกี่ยวกับเอมม่า พี่สาวของเอวา"เริ่มกันเลยไหม?" บาทหลวงพูดขัดขึ้นมา และเราสามคนก็พยักหน้าตอบรับฉันยืนอยู่ข้าง ๆ เกเบรียล ในขณะที่โรแวนยืนอยู่ด้านหลังเราฉันพยายามไม่สนใจคำกล่าวของบาทหลวง เพราะฉันไม่ได้มีอะไรขัดแย้งกับโบสถ์ แต่ฉันคิดว่ามันคงง่ายกว่านี้ถ้าเกเบรียลตกลงทำพิธีที่อำเภอแทนไม่รู้ว่าผ
