อาชวียกแก้วเหล้าสาดลงคอ ไม่รู้ทำไมวันนี้หงุดหงิดแปลกๆมองดูโทรศัพท์อยากจะโทรหาธารธาราแต่กลัวเสียฟอร์ม จึงได้แต่รอให้เธอโทรมาแต่ก็ไม่มีวี่แวว
" มึงเป็นอะไรวะไอ้วี อัญกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมมึงดูไม่มีความสุขเลยวะ"
" นั่นสิ เห็นว่าที่กลับมาเพราะเลิกกับผัว ทีนี้ก็เป็นโอกาสของมึงแล้วนะเพื่อน มึงรอเสียบอยู่ไม่ใช่รึไง เขาก็กลับมาให้มึงเสียบแล้วก็จัดสิวะรอไร"
" แหมเล่นตัวอยู่นานตอนมึงสารภาพรักทำเป็นปฏิเสธ แล้วเป็นไงตอนนี้โดนผัวฝรั่งทิ้งรีบกลับมาซบอกไอ้วีอย่างไว"
" เห็นเธอลงไอจีว่าไปทำงานที่บริษัทมึงด้วยนี่ ใช่ไหม"
" อือ เธอขอให้กูหางานให้กูเลยให้ไปทำงานที่บริษัทกู"
" แล้วเด็กมึงหล่ะ น้องน้ำนมโตนั่น มึงไม่เอากูขอเอาต่อเอง แม่งโคตรน่ารักหุ่นอย่างกับนางเอกเอวี"
ปึก อาชวีวางแก้วเหล้าเสียงดังมองเจตพิพัฒน์ตาขวาง
" ก็น้องเขาน่ารักน่าเย่ขนาดนั้น จะทิ้งขว้างก็เสียดายของ มึงไม่เห็นค่าน้องเขากูเห็นค่าเอง มึงให้เขาเป็นเมียเก็บ แต่กูจะให้เป็นตัวจริง"
" ของของกู ถึงต่อให้กูทิ้งก็ยังเป็นของกู มึงไม่มีสิทธิ์"
" อ้าวไอ้นี่ ยังงี้แม่งหวงก้างนี่หว่า"
" พอๆไอ้พัฒน์ มึงก็ชอบไปยั่วโมโหมัน"
เจษพิพัฒน์ไม่สนใจ เขารู้ว่าอาชวีรักธารธาราแต่ไม่รู้ตัว ทำเป็นปากแข็ง ที่เขาพูดเมื่อกี้เขาพูดจริงๆ เขาเองก็สนใจธารธาราตั้งแต่แรกเห็น ติดตรงที่เธอเป็นผู้หญิงของเพื่อนนี่แหละ
อาชวีนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนจนดึก เขาเมาจนแทบไม่ได้สติ
" เฮ้ยกูว่าโทรเรียกเด็กมันมารับกลับดีกว่าเมาไม่รู้เรื่องแล้ว"
" เอาโทรศัพท์มันมาดิ กูโทรเอง"
สักพักอัญญาอรก็เดินเข้ามา ทุกคนมองหน้ากัน
" ไอ้พัฒน์ ที่มึงโทรเรียกมึงเรียกอัญมาเหรอวะ กูก็คิดว่าเรียกน้ำ"
" ก็อัญไง จะเรียกน้ำมาทำไมหล่ะ พวกมึงก็รู้ว่าไอ้วีมันชอบอัญมาหลายปีแล้ว นี่เป็นโอกาสที่ดีมันจะได้ นั่นแหละ ฮ่าฮ่า เชื่อกู กูช่วยให้มันสมหวัง"
อัญญาอรแกะกระดุมเสื้ออาชวีออก มือลูบไล้แผงอก นิ้วเขี่ยหัวนมสีน้ำตาลแล้วใช้ลิ้นลากเลีย
" อืมน้ำ"
อัญญาอรหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองอาชวีที่นอนหลับตาพริ้ม
" น้ำเหรอ น้ำที่ไหนใครคือน้ำ วี วีตื่นขึ้นมาลืมตาดูซิว่าฉันเป็นใคร วี วี"
อาชวีปรือตาขึ้นมามอง เห็นภาพตรงหน้าคือธารธาราก็ลุกขึ้นคว้าตัวมากอด
" น้ำ"
อัญญาอรโมโหผลักอาชวีออก เธอไม่ยอมเป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น
" ฉันชื่ออัญไม่ใช่น้ำ"
อาชวีสะบัดหัวพยายามเพ่งมองดูดีๆ ก็เห็นว่าคนตรงหน้าคืออัญญาอรไม่ใช่ธารธาราเขาก็รีบลุกขึ้นจากเตียง
" อัญ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
" เพื่อนคุณโทรมาหาฉัน ให้ไปรับคุณกลับบอกว่าคุณเมามาก ไม่คิดว่าคุณจะเมาจนจำคนผิดแบบนี้"
" ที่นี่ที่ไหน"
" ห้องของฉันเอง"
อาชวีเดินโซเซจะออกไป อัญญาอรรีบคว้าแขนเขาไว้
" คุณจะไปไหน"
" กลับ"
" กลับไปไหน"
" ก็คุณบอกว่าที่นี่เป็นห้องคุณ ผมก็ต้องกลับไปห้องผมสิ"
" แต่ แต่ข้างนอกฝนตกแรงมากแล้วคุณก็เมา"
" ผมจะโทรเรียกคนขับรถของผม"
" อย่าค่ะ"
เธอรีบจับมือเขาไม่ให้กดโทรศัพท์
" ดึกมากแล้วฝนก็ตกหนัก คุณนอนที่นี่เถอะค่ะพรุ่งนี้ค่อยกลับ "
" ไม่ดี"
" ทำไมถึงไม่ดีหล่ะ คุณไม่ใช่ว่าอยากได้ฉันมาตลอดเหรอ ตอนนั้นที่ฉันปฏิเสธคุณฉันคิดมาตลอดว่าฉันโง่มาก ตอนนี้ฉันต้องการคุณ คุณไม่ต้องการฉันเหรอ"
อาชวีมองดูอัญญาอรที่ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเปลือยเปล่า ก่อนจะเข้ามาถอดเสื้อผ้าของเขาออก แล้วนั่งลงไปจับดุ้นของเขามาอมดูด อ็อกอ็อก
ฝนตกลงมาอย่างหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุดฟ้าร้องคำราม สายฟ้าแลบแปลบปลาบสว่างวาบเข้ามาในห้อง ธารธารานอนขดตัวกอดตัวเองอยู่บนเตียง ไม่อาจข่มตาให้นอนหลับได้ เธอกลัวเสียงฟ้าร้องทุกครั้งที่ฟ้าร้องจะมีอาชวีคอยกอดเธอไว้ แต่ตอนนี้และต่อไปไม่มีเขาอีกแล้ว
ตับ ตับ ตับ ตับ
อาชวีกระแทกถี่ๆเข้าออกรูก่อนปล่อยน้ำกามออกมา สวบ ตุ๊บ เขาถอดดุ้นออกมาจากถุงยางแล้วโยนถุงยางทิ้งถังขยะก่อนเดินโทงเทงเข้าห้องน้ำไป
โคตรหลวม โดนผัวฝรั่งเอาจนโบ๋แล้วแม่งไม่สุดเลย ทีเดียวพอ นี่เหรอวะผู้หญิงที่เขารอที่อยากเย่มาตลอด พอได้เย่แล้วก็งั้นๆ ข้างนอกดูสวยงามแต่พอถอดผ้าออกไม่น่าเอาเลย แบนไปหมดไม่เหมือนธารธาราที่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ยิ่งเอายิ่งมันส์เอาได้ไม่มีเบื่อ นึกถึงธารธาราขึ้นมาก็นึกได้ว่าตอนนี้ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องทำให้เขาได้สติ เธอกลัวเสียงฟ้าร้องไม่มีเขากอดปลอบเธอจะทำยังไง เขารีบสวมเสื้อผ้าแล้วรีบออกไป แต่อัญญาอรก็เข้ามาสวมกอดเขาไว้จากด้านหลัง
" จะไปไหนคะ "
" ผมจะกลับ"
" ทำไมไม่ค้างที่นี่คะ เราพึ่งเอากันไปทีเดียวเองนะ "
อาชวีแกะมืออัญญาอรออก คิดในใจแค่ทีเดียวก็เกินพอแล้ว
" ฉันอมให้นะคะ"
ไม่รอให้เขาตอบ เธอก็รูดซิบงัดดุ้นใหญ่ยาวออกมาอมดูดอย่างเอร็ดอร่อย
อ้าาา ซี้ดดดด
ถึงจะเย่ไม่มันส์แต่ลีลาดูดอมก็ถือว่าใช้ได้
" คุณไม่อยากเข้ามาในตัวฉันเหรอ"
" ขี้เกียจ ถ้าอยากได้ก็ทำเอา"
เขาเดินไปนอนแผ่ลงบนเตียง อัญญาอรถอดผ้าออกตามขึ้นไปนั่งคร่อม จับดุ้นยักษ์ยัดเข้ารูแล้วจัดการขย่ม
ตับ ตับ ตับ ตับ
" อ๊ะ อ๊ะ เสียวจัง อาาา เสียวจังเลยค่ะวีขา "
บริษัทอาชวีโปรดักส์
" ในบริษัทเรามีคนชื่อน้ำไหม"
" มีค่ะ ชื่อน้ำอยู่แผนกเราด้วยนะคะ"
กุ้งนางหันซ้ายหันขวาแล้วป้องปากบอกอัญญาอร
" เมื่อก่อน ก่อนที่คุณอัญจะกลับมาเธอพยายามจะจับบอสค่ะ แต่บอสให้เธอเป็นแค่ของเล่นคั่นเวลาเท่านั้น ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าบอสรอคุณอัญมาตลอด ตอนนี้ตัวจริงอย่างคุณอัญกลับมาแล้ว เธอก็ถูกเขี่ยทิ้ง"
" ฉันอยากเห็นหน้าเธอชัดๆไปเรียกมาพบฉันหน่อย"
" ตอนนี้คงไม่ได้ค่ะเธอออกไปคุยงานกับลูกค้าสำคัญ"
" ลูกค้าสำคัญ เธอก็แค่พนักงานธรรมดาไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นลูกค้าคนสำคัญทำไมถึงไม่ให้ระดับหัวหน้าหรือผู้จัดการไป"
" ก็โครงการนี้เธอเป็นคนทำ เลยต้องออกไปคุยงานเอง ถ้าการเจรจาสำเร็จบริษัทได้เซ็นสัญญา บริษัทเราจะมีกำไรหลายพันล้านเลยทีเดียว ต้องยอมรับว่าเธอเก่งมากหลายโครงการของบริษัทที่ประสบผลสำเร็จสร้างกำไรให้บริษัท ก็ล้วนมาจากโครงการที่เธอทำ"
อัญญาอรรู้สึกอิจฉา ถ้าโครงการนี้สำเร็จ อาชวีก็จะยิ่งเห็นค่าธารธารามากขึ้นไปอีก ไม่ได้ เธอต้องแย่งโครงการนี้มาเป็นของเธอ
" กุ้งนางบอกว่าคุณอยากพบฉัน"" นั่งสิ"อัญญาอรมองดูธารธาราตั้งแต่หัวจรดเท้ายอมรับว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอสวยจริงๆ" เธอสวยจริงๆ สมแล้วที่วีให้เป็นของเล่นของเขามาหลายปี แต่ตอนนี้ของเล่นอย่างเธอถูกเขี่ยทิ้งซะแล้ว"" ถ้าคุณไม่มีเรื่องงานจะพูดฉันขอตัว"" เดี๋ยวก่อนสิ นั่งลง ฉันเป็นหัวหน้าเธอนะเธอต้องทำตามคำสั่งฉัน"ธารธาราพยายามควบคุมอารมณ์แล้วนั่งลง" เอาโครงการที่ทำอยู่มาให้ฉันดูทั้งหมดอธิบายมาอย่างละเอียด"หลังจากอธิบายเรื่องโครงการเสร็จก็เดินออกไป อัญญาอรมองดูแผนงานโครงการในจอคอมแล้วแสยะยิ้มหลายวันต่อมาบริษัทจัดงานเซ็นสัญญา " โครงการนี้สำเร็จเพราะเพื่อนน้ำคนสวยอีกแล้ว โบนัสปีนี้ต้องได้เยอะแน่ๆเลย"" ใช่ๆน้ำนี่ทั้งสวยทั้งเก่งเลยน้า"พิชาภากับมานิตาชื่นชมธารธาราอยู่ข้างๆพนักงานคนอื่นๆในแผนกต่างก็เห็นด้วย" น้ำเดี๋ยวเตรียมตัวขึ้นไปบนเวทีนะ เดี๋ยวฉันจะถ่ายรูปสวยๆให้หลายๆรูปเลย "ธารธารายิ้มรับ ถือเอกสารโครงการเตรียมจะเดินขึ้นเวทีแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่ออัญญาอรเดินขึ้นไปบนเวทีแล้วทำหน้าที่แทนเธอพูดอธิบายแผนงานโครงการแบบคร่าวๆ พูดจบทุกคนก็ปรบมือให้ อธิปประธานบริษัทจรดปากกาเซ็นสัญญา" ขอบคุณมากค
โรงพยาบาลธารธาราร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดพิชาภา ทั้งพิชาภาและมานิตาพูดปลอบใจอยู่ข้างๆ ตั้งแต่รู้ว่าแท้งลูก ธารธาราก็ร้องไห้ไม่หยุด" น้ำอย่าร้องอีกเลยนะ ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แต่คิดซะว่าเขากับแกไม่มีวาสนาต่อกัน เขาเลยมาอยู่กับแกแค่นี้"" หรือไม่บางทีเขาอยากอยู่กับแก อยากมีแกเป็นแม่ แต่ไม่ต้องการให้คนอย่างอีตาวีเป็นพ่อ ก็เลยไปรอแกอยู่ที่ที่เขาจากมา รอให้แกหาพ่อใหม่ให้เขาได้ เดี๋ยวเขาก็กลับมาอยู่กับแกอีก เชื่อฉันนะ"" หยุดร้องได้แล้วดูสิตาบวมหมดแล้ว"พิชาภาดันตัวธารธาราออก เช็ดน้ำตาให้เพื่อน แล้วพูดขึ้นมาด้วยความโมโห" ถ้าเขาได้รู้ความจริงว่าเป็นคนฆ่าลูกของเขาเองกับมือ เขาจะรู้สึกเสียใจบ้างไหมนะ"" ไม่ เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก ฉันไม่เคยมีค่าสำหรับเขา ฉันเป็นแค่ของเล่น เป็นคนคั่นเวลารอตัวจริงของเขากลับมาอย่างที่ทุกคนพูดกัน"" โธ่น้ำ แกตัดใจจากเขาเถอะนะ ยังไงเรื่องแกกับเขาก็ไม่มีวันเป็นไปได้ ยิ่งแกทำใจได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีกับแกเท่านั้น"" แกหิวไหมเดี๋ยวฉันไปหาซื้ออะไรมาให้กิน"" แกไปซื้อไปนิ เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนน้ำมันเอง"มานิตาออกไปซื้อของกินขึ้นมา เดินผ่านห้องพิเศษห้องหนึ่ง พยาบาลเปิดประตูออก
ย้อนนึกไปถึงตอนนั้น เธอเรียนคณะวิทยาศาสตร์ ตั้งใจว่าจบมาจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ ด้วยผลการเรียนและงานวิจัยของเธอ ทำให้สถาบันวิจัยมาจองตัวเธอให้เข้าทำงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แต่เพราะความรักบังตา ทำให้เธอปฏิเสธการเข้าทำงานที่สถาบันวิจัยแห่งชาติ แต่กลับไปสมัครงานที่บริษัทเล็กๆของอาชวีช่วยทำโครงการหลายโครงการ จนบริษัทประสบผลสำเร็จเข้าตลาดหลักทรัพย์ กลายเป็นบริษัทจดทะเบียนขนาดใหญ่อย่างทุกวันนี้ เธอยอมทิ้งความฝันเพื่อผู้ชายที่ให้เธอเป็นแค่ของเล่น ไม่มีตัวตน ไม่เคยยอมรับเธอเหตุการณ์ที่เขาทำร้ายเธอเพื่อผู้หญิงในใจของเขาจนเธอต้องเสียลูกไป มันทำให้เธอคิดได้ และชีวิตนี้เธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก " ตอนนี้ทางสถาบันกำลังวิจัยเรื่องการยับยั้งเซลล์มะเร็ง เรื่องนี้สำคัญมากเพราะมีข่าวว่ามีการค้นพบกล้วยไม้สีรุ้ง"" กล้วยไม้สีรุ้ง มันเกี่ยวอะไรกับการวิจัยเหรอค่ะศาสตราจารย์"" เกี่ยวสิเกี่ยวแน่นอน เพราะในตำราบอกไว้ว่ามันสามารถยับยั้งเซลล์มะเร็งได้"" ศาสตราจารย์หมายความว่ากล้วยไม้สีรุ้งช่วยรักษามะเร็งได้"" ถูกต้อง"" แต่ศาสตราจารย์ครับ ในตำราโบราณจะเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน"" ผมเชื่อนะ ถ้าเราได้ตัวอย่าง
เพล้ง โครมอาชวีปัดข้าวของบนโต๊ะหล่นกระจายก่อนเข้าไปเตะต่อยลูกน้องที่ยืนเรียงแถว แล้วชี้หน้าด่าลูกน้องด้วยความโมโห" ไม่ได้เรื่อง พวกมึงมันไม่ได้เรื่อง แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวหลายวันแล้วพวกมึงยังหาไม่เจอ นี่กูจะเลี้ยงพวกมึงไว้ทำไมห๊า ไป ไปเลยนะ ถ้าหาเมียกูไม่เจอพวกมึงก็อย่ากลับมาให้กูเห็นอีก ไป๊ ไสหัวไป"อัญญาอรเดินเข้ามาสวนทางกับบอดี้การ์ดนับสิบที่รีบเร่งเดินออกไป แต่ละคนหน้าตาบวมช้ำปากแตก" วีคะเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอ"" มาทำไม"อาชวีตะคอกใส่เสียงดังจนอัญญาอรสะดุ้ง" วีฉัน"" ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว แล้วทำไมยังมาอีก"" ฉัน ฉันคิดถึงคุณ ก็คุณไม่ยอมไปหาฉันเลย โทรไปก็ไม่รับส่งข้อความก็ไม่ตอบกลับ ฉันเลยต้องมาหาคุณที่นี่"" แล้วทำไมผมต้องไปหาคุณ ทำไมต้องรับสายคุณต้องตอบข้อความคุณด้วย คุณไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหน่อย"" ทำไมคุณพูดแบบนี้ ฉันเป็นเมียคุณนะเราเอากันแล้ว"" เฮอะ แค่ครั้งสองครั้งผมไม่นับหรอก "" วี ทำไมคุณพูดกับฉันแบบนี้"" ทำไมจะพูดไม่ได้ ผมก็แค่สนุกกับคุณก็แค่เล่นๆ ตอนนี้ผมไม่ต้องการคุณแล้ว ออกไปแล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก เพร
" นาย นายครับนาย นายครับ"อาชวีลืมตาขึ้นมาเห็นลูกน้องยืนมองอยู่ มองไปรอบๆตัวนี่มันห้องนอนเขาที่บ้านใหญ่นี่นา" ใคร ใครพากูกลับมา"" เอ่อ ก็พวกเพื่อนๆนายนั่นแหละครับ"" นี่กี่โมงแล้ว"" 6โมงครึ่งครับนาย"" 6โมงครึ่ง พึ่งจะ6โมงครึ่งแล้วพวกมึงมาปลุกกูทำไม ห๊า หรือพวกมึงอยากตกงานกัน"" ไม่ ไม่อยากครับนาย คือพวกผมมีเรื่องด่วนจึงรีบมารายงานนายครับ"" เรื่องอะไร"" นี่ครับนาย"อาชาส่งแท็บเเลตที่เปิดหน้าข่าวค้างไว้ อาชวีอ่านข่าวแล้วแสยะยิ้มหัวเราะลั่น ผบ.ตรทัดเทพ พ่อของอัญญาอร ถูกจับข้อหาทุจริตและเอี่ยวการพนันออนไลน์ ถูกส่งเข้าคุกและยึดทรัพย์ทั้งหมดที่มี สมน้ำหน้า ชอบทำตัวกร่างเบ่งอำนาจดีนัก" ยังมีอีกเรื่องครับนาย"อาชวีรีบขับรถมาที่สถาบันวิจัยทันทีที่ลูกน้องรายงานว่าธารธาราอยู่ที่นี่ เขาเหยียบเกือบมิดไมล์ เมื่อรถเลี้ยวเข้าสถาบันก็สวนทางกับรถตู้คันหนึ่งที่ขับออกไป โดยไม่รู้ว่าธารธาราก็นั่งอยู่ในรถตู้คันนั้น และกำลังจะเดินทางไปหุบเขามรณะบรืนน เอี๊ยดดดด ปังอาชวีเปิดประตูลงจากรถก็เจอศาสตราจารย์ที่กำลังจะเดินเข้าข้างในศาสตราจารย์หันกลับมามองดูอาชวี" ผมมาหาธารธารา"" เธอไม่ได้อยู่ที่นี่"" อย่
ทีมงานเดินทางมาถึงหมู่บ้านก็ช่วงหัวค่ำพอดี หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางป่าโอบล้อมด้วยหุบเขา ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก มีแม่น้ำไหลผ่านหมู่บ้าน ซึ่งชาวบ้านที่นี่คงใช้วิธีออกจากหมู่บ้านด้วยการล่องแพ ซึ่งเป็นวิธีที่ประหยัดเวลาและรวดเร็วกว่าเดินเท้า บ้านทุกหลังใช้ใบไม้ทำเป็นหลังคาและฝาบ้าน ทุกคนดีใจแทบหายเหนื่อยเลยทีเดียว พอก้าวขาเข้าหมู่บ้านชาวบ้านก็พากันมองมาที่ทุกคนด้วยสายตาแปลกๆ" ทำไมพวกเขามองเราแบบนั้นวะ"" ก็คงเห็นว่าพวกเราเป็นคนแปลกหน้าล่ะมั้ง"" แต่ฉันว่าสายตามันดูแปลกๆอ่ะ หวังว่าหมู่บ้านนี้คงจะไม่ใช่แบบหมู่บ้านกินคนหรอกนะ"ได้ฟังดุษฎีพูดทุกคนก็ลังเลที่จะเดินต่อ ดารินกับโมรีขยับเข้าหากันจับมือกันแน่นสายตามองดูรอบๆตัวด้วยความหวาดระแวง" เฮ้ยไอ้กรุ๊ป มึงแน่ใจนะว่าพาพวกเรามาถูกหมู่บ้านหน่ะ "ภาสกรที่เดินนำหน้าเข้าหมู่บ้านพร้อมดุษฎีถอยหลังกลับไปถามกิตติศักดิ์ " ไม่ผิด ที่นี่แหละกูมาตามแผนที่ที่ศาสตราจารย์ให้มาเลย "" ศาสตราจารย์ได้บอกไหมว่าแถวนี้มันมีกี่หมู่บ้าน เราอาจจะมาผิดหมู่บ้านก็ได้นะ"ดารินถามขึ้นมา " ไม่ได้ถาม แต่ถึงยังไงเราก็มาถึงที่นี่แล้วถึงต่อให้ผิดยังไง คืนนี้เราก็คงต้องพั
" แก ฉัน ฉันว่าฉันปวดท้องแล้วหล่ะ "ดารินเอามือกุมท้อง แล้วเรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่ปวดฉี่แต่ปวดอึต้องเป็นอาหารที่กินเข้าไปเมื่อตอนค่ำแน่เลย กระเพาะลำไส้เธอไม่ค่อยดีกินอาหารแปลกไปทีไรท้องเสียทุกที" แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"" ให้ฉันไปเฝ้าแกขี้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะฉันกลัวผี"" แต่เซโพบอกว่าห้ามไปคนเดียวต้องมีเพื่อนไปด้วย แล้วแกก็เป็นเพื่อนของฉันถ้าแกไม่ไปแล้วจะให้พี่กรุ๊ปไปรึไง"" แต่ฉันก็กลัวนะ"" แกคิดว่าฉันไม่กลัวรึไง เราถึงต้องไปด้วยกันนี่ไง"" แกหน่ะปวดอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา อั้นเอาไว้ก่อนไม่ได้รึไง อดเอาเดี๋ยวก็เช้าแล้ว"" โอ้ยจะบ้าเหรอ ฉันปวดจะแย่แล้ว เหมือนจะท้องเสียด้วยไม่ไหวแล้ว "ธารธาราเห็นทั้งสองคุยกัน โมรีก็ดูท่าจะไม่ยอมไปด้วยเลยอาสาไปเป็นเพื่อน" เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง ไปเถอะ"ดารินหันขวับไปมองธารธารา ไม่คิดว่าในยามลำบากคนที่ไม่รู้จักกันดีจะช่วยเธอ แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปีจะไม่สนใจเธอเเบบนี้ธารธาราถือตะเกียงพาดารินตรงไปที่ป่าหลังบ้าน" ฉันยืนรอตรงนี้นะ รีบไปเถอะ"" ได้ๆขอบใจนะ บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืมเลย กลับไปกรุงเทพฉันจะเลี้ยงหมูกะทะเธอเลย"
" รีบเก็บของแล้วรีบไปจากบ้านของข้าซะแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ข้าจะให้คนถ่อแพไปส่งพวกเอ็งที่ทางเข้าหมู่บ้าน"" เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิครับพราน ขอแค่พรานนำทางพวกผมไป พรานต้องการเท่าไหร่ว่ามาเลย นี่นี่ครับ พรานดูก่อน"ดุษฎีเปิดกระเป๋าที่ภายในเต็มไปด้วยเงินเป็นปึกให้มูเล่ดู มูเล่มองด้วยแววตาเฉยชาต่อให้เอามากองท่วมหัวเขาก็ไม่เอา เพราะการไปหุบเขามรณะมันทำให้พ่อของเขาต้องตาย ตั้งแต่วันนั้นเขาก็โทษตัวเองมาตลอด ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา พ่อของเขาก็คงไม่ต้องตาย" หรือว่าไม่พอ งั้นก็เอาไปแค่นี้ก่อนกลับออกมาผมจะบอกศาสตราจารย์ให้เอามาให้อีก"มูเล่มองหน้าทุกคนแล้วพูดเสียงแข็งกร้าว" ต่อให้พวกเอ็งขนเอามากองท่วมหัวข้าก็ไม่สน พวกเอ็งรีบไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้เลย ไป๊"" ใจเย็นๆ เรื่องนี้เราคุยกันได้ "" ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับพวกเอ็ง "" แต่พรานคะพวกเราขอร้องเถอะค่ะ นะคะ"" ทำไงดี ถ้าพรานไม่นำทางพวกเราแล้วเราจะไปหุบเขามรณะได้ยังไง"" ก็ถ้าเขาเล่นตัวไม่ยอมไป ก็หาพรานคนอื่นสิ ไม่เห็นจะยาก"ดุษฎีออกความเห็น ก็แค่พรานไม่ใช่เหรอในหมู่บ้านนี้คงไม่ได้มีพรานแค่คนเดียวหรอก" จริงอย่างที่ไอ้ด้วงมันพูด ในเมื่อพรานมูเล่ไม่ยอมนำท
พวกลูกน้องมองหน้ากัน พวกเขาก็เหนื่อยมาทั้งวันต่างก็ง่วงนอน ถึงได้หลับไปด้วยความเพลีย ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุขึ้น ทั้งที่พรานก็เตือนแล้วว่าอย่าออกนอกเส้นที่ขีดไว้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นายของพวกเขาดันคิดถึงเมียมาก เห็นเสือสมิงแปลงกายเป็นเธอก็หน้ามืดตามัวรีบตามออกไป ทั้งที่เรียกพวกเขาคนใดคนหนึ่งไปเป็นเพื่อนก็ได้แต่ที่ไม่เรียกเพราะคิดว่าจะไปแอบเย่กันหน่ะสิ แต่แทนที่จะได้เย่เมีย ดันเกือบถูกเสือกินแทน แล้วทีนี้ก็มาโทษลูกน้องอย่างพวกเขาอาชารีบเข้าไปกอดขาอาชวี" พวกผมผิดไปแล้วครับนาย ยกโทษให้พวกเราด้วยเถอะครับ ต่อไปพวกเราจะไม่หลับพร้อมกันอีกแล้ว ตั้งแต่คืนพรุ่งนี้พวกเราจะแบ่งเวรกัน ผลัดกันเฝ้ายามครับนาย "แสงแดดสาดส่องลงมาแม้เป็นเวลาสายแต่ก็ไม่ร้อนมาก เพราะมีต้นไม้ใหญ่หนาบดบัง เซโพเดินนำหน้าพาอาชวีกับลูกน้องเดินลัดเลาะขึ้นเขาข้ามลำธาร จนกระทั่งพบซากกองไฟ เซโพตรงเข้าไปทันที" ซากกองไฟนี่ยังใหม่ๆอยู่ แสดงว่าพวกเขาพึ่งไปได้ไม่นาน"" จะเป็นพวกน้ำไหม"อาชวีรีบถามขึ้นมาด้วยความดีใจ เซโพมองไปรอบๆซากกองไฟมีผงขาวโรยรอบอยู่ก็พยักหน้า " คนที่รู้วิธีโรยผงป้องกันแบบนี้มีเพียงพ่อข้ากับข้าเท่านั้น ข้าคิดว
" นายครับคุณน้ำเธอคงไปหุบเขามรณะแล้ว แล้วนายจะเอายังไงต่อครับ"อาชวีหันไปมองดูเขาสูงตะหง่านเบื้องหน้าด้วยสายตาเยือกเย็น เซโพกอดลาลูกเมียบอกทั้งสองไม่ต้องเป็นห่วง แล้วสั่งให้เมียเอาเช็คไปขึ้นที่ธนาคารในเมืองให้เรียบร้อย เขาจำเป็นต้องใช้เงินเพื่ออนาคตของลูกชายและลูกอีกคนที่อยู่ในท้องที่กำลังจะเกิดมา หากมีโอกาสรอดชีวิตกลับมา เขาตั้งใจจะพาลูกเมียย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง แต่หากเขาไม่ได้กลับมาเงินค่าจ้างที่ได้มาหลักล้านก็เพียงพอที่จะทำให้ลูกเมียของเขาอยู่ได้สุขสบาย" มึงแน่ใจว่าจะตามทัน"" แน่ใจ แต่ต้องใช้เวลาหน่อย"" นานไหม"" บอกไม่ได้ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์"เซโพแกะรอยตามมูเล่ไปเรื่อยๆจนกระทั่งใกล้ค่ำจึงหยุดเดิน" อ้าว หยุดทำไมวะ"" ใกล้ค่ำแล้วพวกเราต้องหาที่พัก เอ็งสองคนไปช่วยกันหากิ่งไม้มาสุมไฟ หามาเยอะๆพวกสัตว์ป่ามันกลัวไฟ เราต้องสุมไฟให้ติดทั้งคืนจะได้ไม่มีอันตราย"ลูกน้องสองคนมองหน้าอาชวีเมื่ออาชวีพยักหน้า พวกเขาก็เดินออกไปหากิ่งไม้ทันทีพอก่อกองไฟเสร็จ เซโพก็หยิบของบางอย่างใส่ลงไปในกองไฟ ก่อนจะลุกขึ้นโรยผงสีขาวรอบๆบริเวณเป็นวงกลมล้อมรอบทุกคนเอาไว้" พราน พรานโรยผงอะไรอ่ะ"ดำรงถามด้วยคว
" รีบเก็บของแล้วรีบไปจากบ้านของข้าซะแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ข้าจะให้คนถ่อแพไปส่งพวกเอ็งที่ทางเข้าหมู่บ้าน"" เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิครับพราน ขอแค่พรานนำทางพวกผมไป พรานต้องการเท่าไหร่ว่ามาเลย นี่นี่ครับ พรานดูก่อน"ดุษฎีเปิดกระเป๋าที่ภายในเต็มไปด้วยเงินเป็นปึกให้มูเล่ดู มูเล่มองด้วยแววตาเฉยชาต่อให้เอามากองท่วมหัวเขาก็ไม่เอา เพราะการไปหุบเขามรณะมันทำให้พ่อของเขาต้องตาย ตั้งแต่วันนั้นเขาก็โทษตัวเองมาตลอด ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา พ่อของเขาก็คงไม่ต้องตาย" หรือว่าไม่พอ งั้นก็เอาไปแค่นี้ก่อนกลับออกมาผมจะบอกศาสตราจารย์ให้เอามาให้อีก"มูเล่มองหน้าทุกคนแล้วพูดเสียงแข็งกร้าว" ต่อให้พวกเอ็งขนเอามากองท่วมหัวข้าก็ไม่สน พวกเอ็งรีบไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้เลย ไป๊"" ใจเย็นๆ เรื่องนี้เราคุยกันได้ "" ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับพวกเอ็ง "" แต่พรานคะพวกเราขอร้องเถอะค่ะ นะคะ"" ทำไงดี ถ้าพรานไม่นำทางพวกเราแล้วเราจะไปหุบเขามรณะได้ยังไง"" ก็ถ้าเขาเล่นตัวไม่ยอมไป ก็หาพรานคนอื่นสิ ไม่เห็นจะยาก"ดุษฎีออกความเห็น ก็แค่พรานไม่ใช่เหรอในหมู่บ้านนี้คงไม่ได้มีพรานแค่คนเดียวหรอก" จริงอย่างที่ไอ้ด้วงมันพูด ในเมื่อพรานมูเล่ไม่ยอมนำท
" แก ฉัน ฉันว่าฉันปวดท้องแล้วหล่ะ "ดารินเอามือกุมท้อง แล้วเรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่ปวดฉี่แต่ปวดอึต้องเป็นอาหารที่กินเข้าไปเมื่อตอนค่ำแน่เลย กระเพาะลำไส้เธอไม่ค่อยดีกินอาหารแปลกไปทีไรท้องเสียทุกที" แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"" ให้ฉันไปเฝ้าแกขี้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะฉันกลัวผี"" แต่เซโพบอกว่าห้ามไปคนเดียวต้องมีเพื่อนไปด้วย แล้วแกก็เป็นเพื่อนของฉันถ้าแกไม่ไปแล้วจะให้พี่กรุ๊ปไปรึไง"" แต่ฉันก็กลัวนะ"" แกคิดว่าฉันไม่กลัวรึไง เราถึงต้องไปด้วยกันนี่ไง"" แกหน่ะปวดอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา อั้นเอาไว้ก่อนไม่ได้รึไง อดเอาเดี๋ยวก็เช้าแล้ว"" โอ้ยจะบ้าเหรอ ฉันปวดจะแย่แล้ว เหมือนจะท้องเสียด้วยไม่ไหวแล้ว "ธารธาราเห็นทั้งสองคุยกัน โมรีก็ดูท่าจะไม่ยอมไปด้วยเลยอาสาไปเป็นเพื่อน" เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง ไปเถอะ"ดารินหันขวับไปมองธารธารา ไม่คิดว่าในยามลำบากคนที่ไม่รู้จักกันดีจะช่วยเธอ แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปีจะไม่สนใจเธอเเบบนี้ธารธาราถือตะเกียงพาดารินตรงไปที่ป่าหลังบ้าน" ฉันยืนรอตรงนี้นะ รีบไปเถอะ"" ได้ๆขอบใจนะ บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืมเลย กลับไปกรุงเทพฉันจะเลี้ยงหมูกะทะเธอเลย"
ทีมงานเดินทางมาถึงหมู่บ้านก็ช่วงหัวค่ำพอดี หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางป่าโอบล้อมด้วยหุบเขา ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก มีแม่น้ำไหลผ่านหมู่บ้าน ซึ่งชาวบ้านที่นี่คงใช้วิธีออกจากหมู่บ้านด้วยการล่องแพ ซึ่งเป็นวิธีที่ประหยัดเวลาและรวดเร็วกว่าเดินเท้า บ้านทุกหลังใช้ใบไม้ทำเป็นหลังคาและฝาบ้าน ทุกคนดีใจแทบหายเหนื่อยเลยทีเดียว พอก้าวขาเข้าหมู่บ้านชาวบ้านก็พากันมองมาที่ทุกคนด้วยสายตาแปลกๆ" ทำไมพวกเขามองเราแบบนั้นวะ"" ก็คงเห็นว่าพวกเราเป็นคนแปลกหน้าล่ะมั้ง"" แต่ฉันว่าสายตามันดูแปลกๆอ่ะ หวังว่าหมู่บ้านนี้คงจะไม่ใช่แบบหมู่บ้านกินคนหรอกนะ"ได้ฟังดุษฎีพูดทุกคนก็ลังเลที่จะเดินต่อ ดารินกับโมรีขยับเข้าหากันจับมือกันแน่นสายตามองดูรอบๆตัวด้วยความหวาดระแวง" เฮ้ยไอ้กรุ๊ป มึงแน่ใจนะว่าพาพวกเรามาถูกหมู่บ้านหน่ะ "ภาสกรที่เดินนำหน้าเข้าหมู่บ้านพร้อมดุษฎีถอยหลังกลับไปถามกิตติศักดิ์ " ไม่ผิด ที่นี่แหละกูมาตามแผนที่ที่ศาสตราจารย์ให้มาเลย "" ศาสตราจารย์ได้บอกไหมว่าแถวนี้มันมีกี่หมู่บ้าน เราอาจจะมาผิดหมู่บ้านก็ได้นะ"ดารินถามขึ้นมา " ไม่ได้ถาม แต่ถึงยังไงเราก็มาถึงที่นี่แล้วถึงต่อให้ผิดยังไง คืนนี้เราก็คงต้องพั
" นาย นายครับนาย นายครับ"อาชวีลืมตาขึ้นมาเห็นลูกน้องยืนมองอยู่ มองไปรอบๆตัวนี่มันห้องนอนเขาที่บ้านใหญ่นี่นา" ใคร ใครพากูกลับมา"" เอ่อ ก็พวกเพื่อนๆนายนั่นแหละครับ"" นี่กี่โมงแล้ว"" 6โมงครึ่งครับนาย"" 6โมงครึ่ง พึ่งจะ6โมงครึ่งแล้วพวกมึงมาปลุกกูทำไม ห๊า หรือพวกมึงอยากตกงานกัน"" ไม่ ไม่อยากครับนาย คือพวกผมมีเรื่องด่วนจึงรีบมารายงานนายครับ"" เรื่องอะไร"" นี่ครับนาย"อาชาส่งแท็บเเลตที่เปิดหน้าข่าวค้างไว้ อาชวีอ่านข่าวแล้วแสยะยิ้มหัวเราะลั่น ผบ.ตรทัดเทพ พ่อของอัญญาอร ถูกจับข้อหาทุจริตและเอี่ยวการพนันออนไลน์ ถูกส่งเข้าคุกและยึดทรัพย์ทั้งหมดที่มี สมน้ำหน้า ชอบทำตัวกร่างเบ่งอำนาจดีนัก" ยังมีอีกเรื่องครับนาย"อาชวีรีบขับรถมาที่สถาบันวิจัยทันทีที่ลูกน้องรายงานว่าธารธาราอยู่ที่นี่ เขาเหยียบเกือบมิดไมล์ เมื่อรถเลี้ยวเข้าสถาบันก็สวนทางกับรถตู้คันหนึ่งที่ขับออกไป โดยไม่รู้ว่าธารธาราก็นั่งอยู่ในรถตู้คันนั้น และกำลังจะเดินทางไปหุบเขามรณะบรืนน เอี๊ยดดดด ปังอาชวีเปิดประตูลงจากรถก็เจอศาสตราจารย์ที่กำลังจะเดินเข้าข้างในศาสตราจารย์หันกลับมามองดูอาชวี" ผมมาหาธารธารา"" เธอไม่ได้อยู่ที่นี่"" อย่
เพล้ง โครมอาชวีปัดข้าวของบนโต๊ะหล่นกระจายก่อนเข้าไปเตะต่อยลูกน้องที่ยืนเรียงแถว แล้วชี้หน้าด่าลูกน้องด้วยความโมโห" ไม่ได้เรื่อง พวกมึงมันไม่ได้เรื่อง แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวหลายวันแล้วพวกมึงยังหาไม่เจอ นี่กูจะเลี้ยงพวกมึงไว้ทำไมห๊า ไป ไปเลยนะ ถ้าหาเมียกูไม่เจอพวกมึงก็อย่ากลับมาให้กูเห็นอีก ไป๊ ไสหัวไป"อัญญาอรเดินเข้ามาสวนทางกับบอดี้การ์ดนับสิบที่รีบเร่งเดินออกไป แต่ละคนหน้าตาบวมช้ำปากแตก" วีคะเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอ"" มาทำไม"อาชวีตะคอกใส่เสียงดังจนอัญญาอรสะดุ้ง" วีฉัน"" ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว แล้วทำไมยังมาอีก"" ฉัน ฉันคิดถึงคุณ ก็คุณไม่ยอมไปหาฉันเลย โทรไปก็ไม่รับส่งข้อความก็ไม่ตอบกลับ ฉันเลยต้องมาหาคุณที่นี่"" แล้วทำไมผมต้องไปหาคุณ ทำไมต้องรับสายคุณต้องตอบข้อความคุณด้วย คุณไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหน่อย"" ทำไมคุณพูดแบบนี้ ฉันเป็นเมียคุณนะเราเอากันแล้ว"" เฮอะ แค่ครั้งสองครั้งผมไม่นับหรอก "" วี ทำไมคุณพูดกับฉันแบบนี้"" ทำไมจะพูดไม่ได้ ผมก็แค่สนุกกับคุณก็แค่เล่นๆ ตอนนี้ผมไม่ต้องการคุณแล้ว ออกไปแล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก เพร
ย้อนนึกไปถึงตอนนั้น เธอเรียนคณะวิทยาศาสตร์ ตั้งใจว่าจบมาจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ ด้วยผลการเรียนและงานวิจัยของเธอ ทำให้สถาบันวิจัยมาจองตัวเธอให้เข้าทำงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แต่เพราะความรักบังตา ทำให้เธอปฏิเสธการเข้าทำงานที่สถาบันวิจัยแห่งชาติ แต่กลับไปสมัครงานที่บริษัทเล็กๆของอาชวีช่วยทำโครงการหลายโครงการ จนบริษัทประสบผลสำเร็จเข้าตลาดหลักทรัพย์ กลายเป็นบริษัทจดทะเบียนขนาดใหญ่อย่างทุกวันนี้ เธอยอมทิ้งความฝันเพื่อผู้ชายที่ให้เธอเป็นแค่ของเล่น ไม่มีตัวตน ไม่เคยยอมรับเธอเหตุการณ์ที่เขาทำร้ายเธอเพื่อผู้หญิงในใจของเขาจนเธอต้องเสียลูกไป มันทำให้เธอคิดได้ และชีวิตนี้เธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก " ตอนนี้ทางสถาบันกำลังวิจัยเรื่องการยับยั้งเซลล์มะเร็ง เรื่องนี้สำคัญมากเพราะมีข่าวว่ามีการค้นพบกล้วยไม้สีรุ้ง"" กล้วยไม้สีรุ้ง มันเกี่ยวอะไรกับการวิจัยเหรอค่ะศาสตราจารย์"" เกี่ยวสิเกี่ยวแน่นอน เพราะในตำราบอกไว้ว่ามันสามารถยับยั้งเซลล์มะเร็งได้"" ศาสตราจารย์หมายความว่ากล้วยไม้สีรุ้งช่วยรักษามะเร็งได้"" ถูกต้อง"" แต่ศาสตราจารย์ครับ ในตำราโบราณจะเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน"" ผมเชื่อนะ ถ้าเราได้ตัวอย่าง
โรงพยาบาลธารธาราร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดพิชาภา ทั้งพิชาภาและมานิตาพูดปลอบใจอยู่ข้างๆ ตั้งแต่รู้ว่าแท้งลูก ธารธาราก็ร้องไห้ไม่หยุด" น้ำอย่าร้องอีกเลยนะ ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แต่คิดซะว่าเขากับแกไม่มีวาสนาต่อกัน เขาเลยมาอยู่กับแกแค่นี้"" หรือไม่บางทีเขาอยากอยู่กับแก อยากมีแกเป็นแม่ แต่ไม่ต้องการให้คนอย่างอีตาวีเป็นพ่อ ก็เลยไปรอแกอยู่ที่ที่เขาจากมา รอให้แกหาพ่อใหม่ให้เขาได้ เดี๋ยวเขาก็กลับมาอยู่กับแกอีก เชื่อฉันนะ"" หยุดร้องได้แล้วดูสิตาบวมหมดแล้ว"พิชาภาดันตัวธารธาราออก เช็ดน้ำตาให้เพื่อน แล้วพูดขึ้นมาด้วยความโมโห" ถ้าเขาได้รู้ความจริงว่าเป็นคนฆ่าลูกของเขาเองกับมือ เขาจะรู้สึกเสียใจบ้างไหมนะ"" ไม่ เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก ฉันไม่เคยมีค่าสำหรับเขา ฉันเป็นแค่ของเล่น เป็นคนคั่นเวลารอตัวจริงของเขากลับมาอย่างที่ทุกคนพูดกัน"" โธ่น้ำ แกตัดใจจากเขาเถอะนะ ยังไงเรื่องแกกับเขาก็ไม่มีวันเป็นไปได้ ยิ่งแกทำใจได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีกับแกเท่านั้น"" แกหิวไหมเดี๋ยวฉันไปหาซื้ออะไรมาให้กิน"" แกไปซื้อไปนิ เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนน้ำมันเอง"มานิตาออกไปซื้อของกินขึ้นมา เดินผ่านห้องพิเศษห้องหนึ่ง พยาบาลเปิดประตูออก