บทที่ 6

สตรีผู้นี้สวมชุดเรียบๆ บนศีรษะปักปิ่นธรรมดาๆ ไว้อันหนึ่ง ดวงตาสดใสดั่งสายน้ำ ดูอ่อนหวานและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก

"ซูอี่เฉิง ทำไมถึงเสียงดังขนาดนี้ เจ้าไปก่อเรื่องอะไรอีกแล้วใช่ไหม" ซูเนี่ยนหรี่ตามองเจ้าเด็กน้อยตัวอ้วน

เจ้าเด็กน้อยตัวอ้วนมีชื่อเต็มว่าซูอี่เฉิง ชื่อเล่นว่าเสียวเป่า

"ท่านแม่ ท่านตื่นแล้วหรือ เสียวเป่าเป็นเด็กดีเชื่อฟัง ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลย หากไม่เชื่อท่านก็ลองถามเสี่ยวฮุยดูสิ" เสียวเป่าชี้นิ้วอ้วนๆ ไปยังเสี่ยวฮุย

ซูเนี่ยนจ้องไปยังเสี่ยวฮุยโดยไม่พูดอะไร แม้ว่าเสียวเป่าจะก่อเรื่องอะไรเจ้าหนูอ้วนตัวนี้ก็จะปกป้องเขา ถามไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี

"ท่านแม่ ท่านแม่ เสียวเป่าหิวแล้ว วันนี้กินเนื้อได้หรือไม่" เสียวเป่ากลัวว่าซูเนี่ยนจะจี้ถามไม่เลิก จึงได้ก้าวขาเล็กๆ ไปข้างๆ ซูเนี่ยนแล้วเกาะต้นขาของนางเอาไว้

ซูเนี่ยนเม้มริมฝีปาก พฤติกรรมเช่นนี้ แสดงว่าไปก่อเรื่องมาแน่นอน นางจะไม่รู้จักลูกที่นางคลอดออกมาเองได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่เสียวเป่าสืบทอดพลังพิเศษมาจากนางด้วย ยิ่งไปกว่านั้นพลังยังกล้าแกร่งกว่านางอีก สัตว์ที่อยู่แถวๆ นี้ต่างก็หวาดกลัวเขาเป็นอย่างมาก

สามปีก่อนที่โดนไม้โบยไม่สามารถเอาชีวิตพวกนางสองแม่ลูกไปได้ อีกทั้งพวกนางยังมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ นางกลัวว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับลูกของนาง ปกติจึงให้กินแต่อาหารอร่อย และยาบำรุงมาโดยตลอด เด็กคนนี้จึงยิ่งอยู่ยิ่งอ้วน แต่ก็น่ารักเป็นอย่างมาก

เสียวเป่าโตขึ้นขึ้นเรื่อยๆ นางรู้สึกโชคดีมากที่ได้ให้กำเนิดเขา เสียวเป่าเฉลียวฉลาด ใส่ใจนางมาก อีกทั้งยังรู้ความ กลัวนางจะไม่มีความสุขจึงไม่เคยร้องเรียกหาพ่อเลย

บนโลกที่ประหลาดใบนี้ ญาติสนิทเพียงคนเดียวของนางก็มีแต่เขาแล้ว อ้อ ไม่สิ ยังมีน้องชายของนางอีก นึกถึงตรงนี้ สายตาของซูเนี่ยนก็เย็นชาขึ้นมา สามปีแล้ว ได้เวลาแก้แค้นศัตรู ทวงคืนความยุติธรรมแล้ว

มีเสียงฝีเท้าดังลอยมา ประตูใหญ่ของเรือนลั่วสุ่ยถูกเปิดออก มั่วอีเข็นฉู่อี้หานเข้ามา

ฉู่อี้หานมองดูสตรีที่ยืนอยู่กลางลาน นัยน์ตาดูทึ่งในความงาม นางคือซูเนี่ยนเช่นนั้นหรือ ในความรู้สึกของเขา ซูเนี่ยนไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาเช่นนี้ แต่นางคือซูเนี่ยนอย่างไม่ต้องสงสัย

สามปีมาแล้ว เขาคิดว่าซูเนี่ยนจะต้องมีสภาพที่ซูบผอม สุขภาพย่ำแย่มากอย่างแน่นอน นึกไม่ถึงเลยว่าสตรีผู้นี้จะเปลี่ยนแปลงไปเป็นคนที่งามขนาดนี้ อีกทั้งในเรือนยังเป็นระเบียบเรียบร้อย นางทำได้อย่างไรกัน

หรือว่าไทเฮาแอบให้การช่วยเหลือนางอยู่ลับๆ แต่เหตุใดคนของตนถึงไม่ผิดสังเกตอะไรเลยล่ะ

ฉู่อี้หานมองดูซูเนี่ยนอย่างละเอียดถี่ถ้วน กวาดสายตามองไป ก็เห็นเสียวเป่าที่ยืนอยู่ข้างๆ

มองดูใบหน้าเล็กๆ ที่คล้ายคลึงกับซูเนี่ยนเป็นอย่างมาก ใบหน้าของฉู่อี้หานก็เต็มไปด้วยความเย็นชา สตรีผู้นี้คลอดเจ้าเด็กนอกคอกนี่ออกมาจริงๆ ด้วย การโบยยี่สิบไม้ในครั้งนั้นเอาชีวิตของพวกนางไปไม่ได้

"นึกไม่ถึงเลยว่า เจ้าเด็กนอกคอกนี่จะเติบใหญ่ขนาดนี้แล้ว" น้ำเสียงของฉู่อี้หานมืดหม่น กลั้นความโมโหไว้ในอก เขาเองก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงได้โกรธที่นางท้องกับคนอื่นแล้วยังคลอดออกมาอีก

ก็แค่สตรีใจง่ายคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าหลงใหลในตัวเขาอยู่เลย

"ท่านแม่ขอรับ อะไรคือเด็กนอกคอก" เสียวเป่ามองดูซูเนี่ยนอย่างกระตือรือร้น ส่วนเสี่ยวฮุยนั้นพอรู้ว่ามีคนนอกเข้ามาใกล้ก็จากไปตั้งนานแล้ว

"เอ๋ นี่ลมอะไรพัดท่านอ๋องมาถึงที่นี่ได้นะ น้อมทักท่านอ๋องนะเพคะ" สีหน้าท่าทางของซูเนี่ยนแลดูเย็นชา คำนับลวกๆ ไม่เห็นฉู่อี้หานอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม และก็ไม่ได้ชอบท่านอ๋องเทพแห่งสงครามไร้ค่าผู้นี้ด้วย ในสายตาของนาง ฉู่อี้หานเป็นเพียงกากเดนที่ตบตีเป็นแค่กับสตรีเท่านั้น

"อะไรกัน ไม่เจอกันสามปี แค่การคำนับ พระชายาก็ทำไม่เป็นแล้วหรือ" สีหน้าของฉู่อี้หานอึมครึม

"อย่าลืมเสียล่ะ เจ้ายังเป็นพระชายาของข้าอยู่ เป็นพระชายาจะไม่เชื่อฟังไม่ได้ ไร้ยางอาย ทำให้จวนอ๋องหลีต้องขายหน้าจริงๆ"

"ที่แท้ข้าเป็นพระชายาหรือนี่" ซูเนี่ยนทำท่าทางเหมือนประหลาดใจ "ขอบังอาจถามท่านอ๋องได้หรือไม่ ท่านในฐานะที่เป็นสามีของข้า ได้ทำหน้าที่สามีบ้างสักนิดหรือยัง ไหนล่ะท่าทีที่ผู้เป็นสามีควรมี ท่านทำกับข้าเช่นนี้ ยังมีหน้ามาเรียกร้องจากข้าอีกหรือ"

ซูเนี่ยนหัวเราะเยาะ นางหรือจะกลัวอ๋องสุนัขผู้นี้ วันนี้ที่เขามาได้ ก็ต้องเป็นเพราะไทเฮาไม่ก็ฝ่าบาทมีรับสั่ง เร็วๆ นี้ เขาจะยังไม่กล้าทำอะไรนาง สำหรับทางฝั่งของไทเฮาและตระกูลซู รอให้นางออกไปได้ก่อนแล้วค่อยๆ จัดการพวกเขา

ฉู่อี้หานจ้องมองใบหน้านาง แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร ได้แต่บีบที่วางแขนของเก้าอี้ล้อ เหตุใดสตรีผู้นี้ถึงได้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ ไม่สิ เมื่อสามปีก่อนนางก็เปลี่ยนไปแล้ว แต่ตนก็เคยตรวจสอบแล้ว นางไม่ได้สวมหน้ากากหนังมนุษย์ ต้องเป็นซูเนี่ยนอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย แต่ความมั่นใจในตัวเองที่แผ่ออกจากตัวนางนี้เขาไม่เคยพบเจอในสตรีคนไหนมาก่อน

"มั่วอี ไปนำเจ้าก้อนอ้วนนั่นมาให้ข้า"

ฉู่อี้หานมองไปยังเด็กคนนั้น

"พ่ะย่ะค่ะ"

มั่วอีหลุดพ้นจากอาการตื่นตะลึง แล้วเดินไปหาเสียวเป่า

"ใครบังอาจ!” ซูเนี่ยนคว้าตัวของเสียวเป่าเอาไว้ แววตาตั้งท่าระวัง