บทที่ 190

"หยางเอ้อหลางเป็นบุรุษที่ดียิ่งอีกทั้งเพราะเราต้องการชดใช้ให้สกุลหยาง อยากให้บุรุษคนสุดท้ายไม่ต้องตายในสนามรบเราจึงจำต้องยึดอำนาจคืน ให้สกุลหยางมีทายาทสืบต่อไปให้เรารู้สึกผิดน้อยลงบ้าง บุรุษที่ดีเช่นนี้การที่เราได้ชดใช้ให้สิบสามในความผิดที่เรากระทำมาจึงเป็นเรื่องสมควร"

"แท้จริงแล้วหม่อมฉันเข้าใจ และขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ ความจริงหม่อมฉันรู้ว่าต้นตระกูลของไทเฮายังติดในอำนาจหากหลางเออร์เกี่ยวดองฝั่งนั้นแล้วย่อมไม่อาจหลีกหนีเรื่องอำนาจในวังเป็นแน่ แต่เมื่อแต่งกับองค์หญิงสิบสามหม่อมฉันก็เบาใจมาก ยิ่งเห็นหลางเออร์มีความสุขยิ่งรู้สึกติดค้างฝ่าบาทแล้ว"

ฮูหยินชราเอ่ยตรงๆ กับฝ่าบาทโดยที่ไม่เกรงกลัวความผิด ที่แท้เรื่องทุกอย่างหาใช่เพราะทรงไม่รักพระธิดา

แต่เพราะทั้งรักทั้งสงสารพระธิดาที่ไร้ที่พึ่งผู้นี้ฝ่าบาทจึงต้องปกป้องนางด้วยการกระทำเช่นนี้ ฝ่าบาทที่ได้รับการสนับสนุนจากขุนนางต้นตระกูลของฮองเฮาจนได้ครองราชย์อย่างไรเสียก็ไม่อาจขยับกายได้อย่างอิสระ

ฝ่าบาทนอกจากจะไม่กริ้วที่ฮูหยินชราบังอาจกล่าวเช่นนั้น เขากลับรู้ว่าคนสกุลหยางไม่ใช่พวกชอบเอ่ยวาจาไพเราะประจบสอพลอ

หาได้ยากยิ่งในราชสำนักฮูหยินชราแม้จ