บทที่ 150

องค์หญิงใหญ่น้ำตานองหน้า อีกทั้งยังก้มหน้าอย่างหวาดกลัว ฮองเฮาไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้แต่ในตอนนี้นางต้องหาทางช่วยผู้เป็นบุตรสาวให้ได้

แต่เหตุการณ์ที่ไม่สมควรเกิดได้เกิดขึ้นแล้วคงได้แต่ขอร้องฝ่าบาทว่าอย่าได้เอาผิดบุตรสาว ฮองเฮาจึงได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกทั้งยังคุกเข่าต่อหน้าพระพักตร์

"ฝ่าบาทฉีเออร์คงเลอะเลือน อาจมีเรื่องในอดีตที่นางมีความทรงจำที่สับสน เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันเถิดเพคะหม่อมฉันจะสอบถามฉีเออร์เองเพคะ"

"ฮองเฮาเจ้าทำขายหน้าท่านแม่ทัพแล้ว"

ฝ่าบาทมองแม่ทัพหยางอย่างเกรงใจ ครั้นเห็นใบหน้าราบเรียบของแม่ทัพหยางพลันสะดุ้งอยู่ไม่น้อย

ราชบุตรเขยผู้นี้ช่างรอบคอบและเก่งกาจยิ่ง สามารถหาหลักฐานมาขัดแย้งได้อย่างว่องไว

เห็นท่าทางจิกเล็บของบุตรสาวก็รู้แล้วว่าบุตรสาวกำลังโกหก ใบหน้าของฮองเฮาจึงพลอยซีดเซียวตามไปด้วย

เพราะบุรุษผู้หนึ่งถึงกับทำให้องค์หญิงหลินฉียอมทิ้งศักดิ์ศรีของตนได้เชียวหรือ ฮองเฮารู้สึกผิดหวังในตัวบุตรสาวผู้นี้เป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ใช่เพคะเสด็จพ่อ ไม่ใช่ลูกเพคะ ลูกไม่ได้กล่าวเท็จ ลูกไม่ได้กล่าวเท็จ”

กล่าวจบองค์หญิงใหญ่พลันลุกขึ้นวิ่งออกจากตำหนักไป นางกำนัลอีกทั้งฮองเฮาต่างร