Share

หวานฉ่ำ

last update Last Updated: 2024-11-07 15:25:47

จินเฉิงหวางแต่งตั้งโยวเสวียนเป็นสนมเอก แม้จะเป็นกากเดนของจินเฉิงอู่เขาก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

โยวเสวียนกลับสามารถปรับตัวได้ดีไม่น้อย

"ฝ่าบาท"

น้ำเสียงออดอ้อน มือใหญ่เชยคางมองสบสายตาที่ไม่สามารถอ่านออกนั่นนิ่ง

"ข้ารอเวลานี้มานาน"ก้มลงจุมพิตริมฝีปาก

"ฝ่าบาทพูดเหมือนดั่ง หมายปองโยวเสวียนมานาน"

"นี่เจ้าไม่รู้หรือว่าไม่เคยใส่ใจ หญิงนางเดียวที่ข้าใฝ่ฝันครอบครองมาตลอดมีเพียงเจ้าโยวเสวียน"

รอยยิ้มผุดพรายขึ้นที่ริมฝีปาก หลับตาทอดกายลงบนแท่นนอน โยวเสวียนมั่นใจว่าตอนนี้มือบอบบางของนางได้กุมหัวใจบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน ไม่ใช่คำพูดยามต้องการร่วมรักแต่เพราะความอ่อนโยนและบทสวาทที่โยวเสวียนได้รับ เหมือนดังตัวเองเป็นดั่งนางสวรรค์

คังซื่อฮั่น รวบรวมกำลังพลระหว่างทาง

"ท่านหัวหน้าองครักษ์ท่านอ๋องปลอดภัยดีหรือไม่"

แม่ทัพใหญ่ถามด้วยความห่วงใย

"ท่านอ๋องตอนนี้ เดินทางสู่หน้าด่าน พร้อมกับองครักษ์เหลียงซานป๋อ ในระหว่างนี้ข้ากับท่าน เพียงรวบรวมกำลังพลที่กระจัดกระจาย แล้วนำกำลังสมทบท่านอ๋องที่หน้าด่าน ที่นั่นมีผู้ที่ภักดีกับท่านอ๋องไม่น้อย"

"เช่นนั้นอย่ารอช้า ครั้งนั้นพวกเราเสียรู้ตู้เฉินกักตัวในค่าย บอกใ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   เงื่อนงำ

    จุมพิตหวานซอกซอน ปลุกเร้าอารมณ์ให้โหมกระพืออีกครั้ง"ท่านอ๋อง... เจิ้งเหมยจะตายเสียได้""ใครกันจะปล่อยเจ้าตาย"ยังโอบกอดประคองให้นอนหนุนแขน มือก็ลูบไล้แผ่นหลังเปลือย ปากอุ่นพรมจูบไปทั่วร่างเปลือยเปล่า"ท่านอ๋อง…..พอเสียทีเถิด""ข้ารักเจ้าหวางเฟย รักมาแสนนานต้องการเจ้ามาก็แสนนานใจคอเจ้าจะอุ่นเตียงให้ข้าแค่เพียงครั้งเช่นนั้นหรือ"ยันอกกว้างไว้เมื่ออีกคนก้มลงหมายจะบดขยี้ริมฝีปากอีกครั้ง"ท่านอ๋องบาดเจ็บ ยังกล้าใช้ร่างกายเพียงนี้""หวางเฟย...ของข้า ยอมอุ่นเตียงให้ข้าแม้ตายข้าก็ยอม""เจิ้งเหมยเป็นของท่านอ๋องแล้ว และจะเป็นของท่านอ๋องตลอดไปไม่ว่าเมื่อไหร่เราสองก็ยังเคียงข้างกันโอกาสมีอีกมาก ตอนนี้แผลของท่านอ๋องจะแย่เอาได้"จุมพิตที่ริมฝีปากช่างเจรจาหาข้ออ้าง"ข้าเชื่อเจ้าตามใจเจ้า หวางเฟยของข้า หากหายดีเมื่อไหร่ต้องเป็นเจ้าที่เชื่อข้าตามใจข้า ห้ามขัดใจจนกว่าข้าจะพอใจและอิ่มหนำ"เจิ้งเหมยยิ้ม จินเฉิงอู่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ยิ้มสมหวังจากนี้ไม่ต้องการสิ่งใดแล้วขอเพียงมีเจิ้งเหมยข้างกายก็พอวังหลวง…"ฝ่าบาท โยวเสวียน อยากรู้ว่ามีข่าวคราวของจินเฉิงอู่บ้างไหม”รอยยิ้มเหยียดที่ริมฝีปาก“เจ้ายังห่วงใยเ

    Last Updated : 2024-11-07
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ช่วงเวลาเก็บเกี่ยวของโยว่เสวียน

    ไทฮองไทเฮา นอนเหยียดขายาวอยู่บนแท่นนอนนางกำนัลกำลังบีบนวดให้อยู่ อีกคนกำลังพัดให้“เสด็จย่า”โยวเสวียนเดินนวยนาดเข้ามาไม่แม้จะ ย่อตัวถวายพระพร“อ๋อโยวเสวียน เจ้าวันนี้ไม่ต้องปรนนิบัติฝ่าบาทหรือไร”ดีใจกับเรื่องฝ่าบาทโปรดปรานโยวเสวียน“โยวเสวียนมีเรื่องสำคัญกว่าต้องจัดการ”ยิ้มหวานหยดย้อย ดวงตาฉายแวว สาใจโบกมือไล่นางกำนัลข้างกาย ไทฮองไทเฮาให้ออกไป“ย่ากำลังคิดว่าดีเหลือเกินฝ่าบาทโปรดปรานเจ้า อย่างน้อยเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมานำความขมขื่นมาให้เจ้าก็จะสามารถลืมเลือนมันง่ายดาย”“โยวเสวียน ไม่แยแสเรื่องเหล่านั้นอยู่แล้ว ในตอนนี้นับว่าเป็นโชคดีของโยวเสวียนเรื่องอื่นนับว่าไม่สำคัญ ช่วงเวลาที่เหลือเป็นเพียงช่วงเวลาที่จะเก็บเกี่ยวความสุข”ไทฮองไทเฮายิ้ม นางกำนัลข้างกายโยวเสวียนยกชาร้อนมีไอลอยวนเข้ามาข้างใน“วันนี้ โยวเสวียนมาดื่มชาเป็นเพื่อนสเด็จย่า ต่อแต่นี้ไปเรื่องราวบาดหมางใดใด ล้วนไม่ใช่สิ่งที่ต้องใส่ใจอีก” นางกำนัลรินชา สองจอกส่งให้โยวเสวียนและไทฮองไทเฮา"ย่าดีใจที่เจ้ามีความสุขในวังหลวงแห่งนี้"“โยวเสวียน คารวะเสด็จย่าชานี้เป็นชาดี จากตะวันตกพ่อค้าต้องใช้เวลาเดินทางยาวนานกว่าจะได้มันมา”ย

    Last Updated : 2024-11-08
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   นางมาร

    "ท่านอ๋อง โปรดไตร่ตรอง"เสี่ยวป๋อห้ามเพราะกลัวว่าที่ทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า"พระชายาท่านห้ามท่านอ๋องด้วย""ท่านอ๋อง อย่าวู่วาม เรื่องบางเรื่องแม้เราวิ่งเข้าใส่ก็ใช่ว่าจะทันมัน""เสด็จย่าจากไปไม่ได้ร่ำลา ตั้งแต่เสด็จแม่ตายไปเสด็จย่าเป็นคนเดียวที่ดูแลและเข้าใจข้ามากที่สุด""เจิ้งเหมย อยากให้ท่านอ๋องพึงระลึกว่าไทฮองไทเฮารักและหวังดีกับท่านอ๋องแค่ไหนไทฮองไทเฮาคงไม่อยากเห็นท่านอ๋อง ต้องเสียที""เสด็จย่าไม่มีทางที่จะคิดสั้นอย่างนั้น และเสด็จย่าจะไม่มีทางเสียใจที่ข้าทำแบบนี้ ตั้งแต่จินเฉิงหวางครองบัลลังก์ ชาวบ้านทุกข์เข็ญเรียกเก็บภาษีเสียจนชาวบ้านแทบไม่มีจะกิน แม้แต่ขุนนางยังโดนตัดเบี้ยวัตร ราชสำนักมีเงินเต็มคลังหลวง นำเงินเหล่านั้นปรนเปรอสนมนางใน เรียกหญิงสาวคัดตัวปีละสองครั้งซึ่งผิดธรรมเนียม แล้วนำเงินบางส่วนมาบำรุงกองทัพสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเอง จวนอ๋องเปิดเป็นโรงทานเพื่อชาวบ้านที่อดอยากกลับหาว่าข้าซ่องสุมกำลังพลก่อกบฏ สั่งลดเงินเบี้ยเลี้ยงของข้าและกองทัพอ๋องบีบบังคับทุกทางเรื่องเช่นนี้เสด็จย่ารู้ดี เสด็จย่าไม่มีทางเสียใจที่ข้าทำเช่นนี้"เจิ้งเหมยสวมกอดจากด้านหลัง ด้วยรู้สึกได้ถึงความรัน

    Last Updated : 2024-11-08
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ดวงใจท่านอ๋อง

    “ข้า จินเฉิงอู่คารวะทุกท่านนับจากนี้ร่วมเป็นร่วมตายหากพวกท่านตายข้าก็ไม่อาจอยู่ พวกท่านอยู่ข้าก็ไม่อาจตาย”เหล่าทหารกล้าก้มหัวจรดพื้น“ท่านอ๋องห้าปรีชา ต้องได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน”คั่งซื่อฮั่นพูดแทนทุกคนที่ตำหนักฮ่องเต้โยวเสวียนนอนหมดสติจากพิษที่นางดื่มเข้าไปเพียงเล็กน้อย จินเฉิงหวางดูแลนางอย่างใกล้ชิดทุกค่ำเช้าเป็นเวลาสองวันแล้วที่เขาเฝ้ากุมมือโยวเสวียนไม่ห่างไปไหนก่อนหน้านั้น“ฝ่าบาทจะทำอย่างนี้ไม่ได้ หม่อมฉันต้องการให้มีการไต่สวน”“เจ้ายังมีสิทธิมาร้องขอความเป็นธรรมอีกหรือเจ้า อิจฉานางที่ข้าโปรดปรานนางทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้นางจงใจให้นางตาย ชั่วช้าเลวทราม”“ฝ่าบาท เราสองเป็นผัวเมียกันมาแรมปี ฝ่าบาททรงมองย้อนไปครั้งเก่าก่อน หม่อมฉันหลี่อิงฝานไม่เคย คิดการใดที่โหดเหี้ยมเช่นนี้”“นั่นเพราะเจ้าอยู่ในตำแหน่งฮองเฮา และโยวเสวียนยังไม่ได้แต่งตั้งเป็นสนมแต่ตอนนี้ ข้ารักและโปรดปรานนาง เจ้ามีใจริษยา”“ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรอง ฮองเฮาและข้าน้อยภักดีมาตลอด ยานั่นฮองเฮาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน พระสนมนางเป็นคนนำยานั่นมาเองฝ่าบาทโปรดสอบสวนด้วย”ใต้เท้าหลี่จงอดที่จะพูดแทนหลี่อิงฝานเสียไม่ได้“หลี่จงเจ้ากล้าใส่ร

    Last Updated : 2024-11-08
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   รอวันดอกเหมยเบ่งบาน

    ท่านอ๋องบรรจงจูบอ่อนหวาน เหมือนจะจดจำทุกอย่างไว้บทจูบอ่อนหวานเล้าโลม เจิ้งเหมยตาปรืออิ่มสุข มือใหญ่แกะปลดสายคาดเอวอย่างอ่อนโยน พรมจูบทั่วร่างเปลือยเปล่า เจิ้งเหมยเขินอายดึงผ้าฝืนบางห่มคลุมอีกคนกับยื้อยุดก่อนจะโยนมันทิ้งข้างแท่นนอน ร่างเย็นเฉียบถูกทาบทับด้วยร่างใหญ่อันอบอุ่น ฉกลิ้นเข้าไปด้านในควานหาความหวาน มือไม้ไม่อยู่สุขเคล้นคลึงลูบไล้จนขนลุกไปทั่วร่าง ความอ่อนโยนยังไม่หายไปความดุดันกลับเข้ามาแทนที่ ขาแข็งแรงเบียดแทรกตรึงขาเรียวไว้กับแท่นนอน สอดแทรกความหวานเข้าไปภายใน เจิ้งเหมยครางผะแผ่ว แต่จินเฉิงอู่ไม่เปิดโอกาสบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหิวกระหายเหมือนกับจงใจจะให้แดดิ้นลงไปต่อหน้า“ท่านอ๋อง...ได้โปรด”เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังใหญ่เปลือยเปล่า แต่อีกคนกลับรุกเร้ารุนแรงหมายจะสุขสม“หวางเฟย...ที่รักของข้า ข้ารักเจ้า”เสียงกระซิบคำรักดังข้างหูลมหายใจอุ่นรินรดต้นคอระหงลิ้นสากเลาะเล็มต้นคอระหง จนร้อนผะผ่าวทั่วใบหน้าจะว่าหนาวก็เหมือนจะอบอุ่น เจิ้งเหมยกอดรัดร่างใหญ่เหมือนกลัวว่าตัวเองที่เบาดั่งปุยนุ่นพร้อมจะหลุดลอยสู่ฟากฟ้ากว้างใหญ่ ท่ามกลางทุ่งดอกชิวอิง (ดอกคอสมอส ดอกดาวกระจายสีชมพู) จินเฉิงอู่พรม

    Last Updated : 2024-11-12
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   จูบลา

    “ข้าเองก็คิดถึงเจ้าเช่นเดียวกัน”“เฮ้อ... คิดถึงกันเพียงสองคน เสี่ยวป๋อไร้ซึ่งผู้ที่คำนึงหา”เจิ้งเหมยกับย่าหนานหัวเราะพร้อมกัน ความสนุกสนานหอมหวานยั่งยืน มักเป็นสิ่งที่ทุกคนปรารถนาแต่ใครเล่าจะล่วงรู้ว่ามันจะโดนพรากไปเมื่อใดหิมะโปรยปรายจน พื้นดินกลายเป็นสีขาวโพลนจินเฉิงอู่จูงมือเจิ้งเหมยเดินฝ่าดงหิมะ วิ่งไล่จับกระต่ายป่าสีเดียวกับหิมะ เสียงหัวเราะรื่นเริงร่างบางล้มลุกคลุกคลาน จินเฉิงอู่ฉุดร่างบางขึ้นแต่กลับปล่อยมือ ล้มทับกดร่างบนลงบนพื้นหิมะนุ่ม เกล็ดหิมะหนาวเหน็บแต่ลมหายใจร้อนผะผ่าวยังวนเวียนอยู่ที่ปลายจมูก ตาสบตาบอกความหมายบางอย่างเจิ้งเหมยหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย จินเฉิงอู่ก้มลงประทับริมฝีปากบดเบียดอ่อนโยน จูบของใครจะอบอุ่นมากมายได้ขนาดนี้ เจิ้งเหมยจดจำได้ทุกสัมผัส ทว่ากลับโหยหามันทุกครั้งที่เข้าใกล้ จินเฉิงอู่ถอนริมฝีปากออกช้า ๆ ขนตางอนดกดำริมฝีปากอุ่นอดไม่ได้ที่จะสัมผัสเบาๆ ฝ่ามืออุ่นประคองสองแก้ม ก้มลงสัมผัสความหวาน เนิ่นนานเมฆดำข้างบนหยุดนิ่งเหมือนทุกสรรพสิ่งหยุดนิ่งตามไปด้วย จินเฉิงอู่อยากหยุดเวลาไว้เสียตรงนี้ ดึงเจิ้งเหมยให้ลุกขึ้น“ข้าอนุญาตให้หวางเฟยขี่หลัง”“เจิ้งเหมย เก

    Last Updated : 2024-11-12
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   คั่งซื่อฮั่น2

    จินเฉิงอู่สั่งเสี่ยวป๋อตามแผนที่คิดไว้“ท่านอ๋องเสี่ยวป๋อร่วมเดินทาง อารักขาท่านอ๋อง”“ครั้งนี้ ข้างหน้ามีคังซื่อฮั่นที่ข้าจะอาศัยเขาได้ ยามคับขันเชื่อว่าคังซื่อฮั่นก็ยังเป็นคังซื่อฮั่น”“รักษาตัวด้วยท่านอ๋อง”กระบี่ในมือพร้อมด้วยม้าคู่กายตะบึงออกจาก ค่ายหน้าด่านดั่งลูกดอกพุ่งสู่เป้าหมายใจเขาตอนนี้ไม่ได้อยู่ร่างกายนี้ หากแต่อยู่กับเจิ้งเหมย หวังว่าจะพบนางก่อนที่ จะถูกส่งตัวเข้าวังหลวง อยู่ในเงื้อมมือของโยวเสวียนเมื่อนั้นหัวใจเขาคงสลายโยวเสวียนในอ้อมกอดของจินเฉิงหวาง“ฝ่าบาทม้าเร็วแจ้งข่าวดีแก่ข้าแล้ว บัดนี้จับตัวชายาของจินเฉิงอู่ได้แล้ว กำลังนำตัวกลับวังหลวง เพื่อใช้เป็นเหยื่อหล่อให้จินเฉิงอู่ติดกับในไม่ช้า”“เจ้ากระทำการได้รวดเร็วยิ่งนักฮองเฮา คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าทุกอย่างภายใต้การดูแลของเจ้าประสบผลสำเร็จงดงาม555” โยวเสวียนยิ้มหวานตามแบบของนาง ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่จินเฉิงหวางชื่นชมว่าช่างงดงามเหลือเกิน“ต้องยกความดีให้ท่านพ่อ การคุมกองกำลังทหาร ด้วยกลยุทธ์รบเร็วชนะเร็ว ของจินเฉิงอู่ที่เคยใช้เป็นประจำแต่เขากับคิดไม่ได้ ปล่อยให้ท่านพ่อใช้กลยุทธ์นี้จัดการกับค่ายหน้าด่านจนย่อยยับ”กุมมือโยวเ

    Last Updated : 2024-11-12
  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ไม่แปรเปลี่ยน

    เจิ้งเหมยกับย่าหนานนั่งพิงกรงขังด้วยความเมื่อล้า อาหารที่ได้กินมีเพียงแป้งย่างไฟรสชาติจืดชืด ในขณะที่เหล่าทหารกิน กระต่ายป่าและไก่ป่าย่างอย่าเอร็ดอร่อย ร่างกายซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด จนคังซื่อฮั่นทอดถอนใจด้วยความสงสาร กองทหารอิ่มหนำสำราญเนื้อกระต่ายป่าย่างเหลืออยู่บนเตา คังซื่อฮั่นฉีกขากระต่าย ทั้งสองขาเดินไปที่กรงขังเจิ้งเหมยและย่าหนาน ด้วยท่าทีระวังภัยยืนหันหลังพิงกงขังทำทมีเหมือนไม่ใส่ใจก่อนจะส่งเนื้อกระต่ายเข้าไปในกรง“กินเสีย”เจิ้งเหมยลืมตาตื่นขยับตัวออกห่างจากกรงด้วยมองไม่เห็นใบหน้าของคังซื่อฮั่น“เจ้าเป็นใคร”ย่าหนานตื่นขึ้นมาบ้าง ใช้มือกางกั้นตัวเจิ้งเหมยให้ออกห่างกระซิบเบาๆ“พระชายา มันอาจมียาพิษ”“เฮ้อ เรารึอุตส่าห์สงสารดันแปรเจตนาเป็นอื่น”ดึงหมวกออกจากใบหน้า“ท่านองครักษ์ คังซื่อฮั่น”อุทานพร้อมกันทั้งคู่คังซื่อฮั่นจุ๊ปากให้เงียบ“ท่านมาช่วยพวกเราใช่ไหม รีบช่วยเราสองคนออกไปเดี๋ยวนี้เลย”ย่าหนานร้อนรน“อันตรายหากจะช่วยคนสองคน ด้วยคนคนเดียว กองทหารมีกำลังนับร้อยข้าคงต้องรอจังหวะ และคาดว่าท่านอ๋องต้องตามมาช่วยพระชายาแน่ เมื่อพร้อมข้าจะช่วยแน่ แต่ตอนนี้พอจะดูแลความปลอดภัยให้ได

    Last Updated : 2024-11-12

Latest chapter

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ตอนพิเศษ คู่สววรค์สร้างเฉิงเจินกับฟูจิน2

    “เฉิงเจินควรไปรอพบฟูจินที่ด้านหน้าประตูวัง ส่วนพวกท่านสองคน ข้าหลายวันมานี้อ่านฎีกาจนปวดเมื่อย ตำหนักใหญ่เงียบเหงาหลายวันเราสามคนร่ำสุราผูกสัมพันเช่นเก่าก่อน”เหลียงซานป๋ออมยิ้ม“ไท่จือท่านอย่าทำพลาดอีกนะ ฝ่าบาทอุตส่าห์ลงมือเองเพียงนี้”เฉิงเจินประสานมือตรงหน้าอมยิ้มแก้มปริ“ข้าลาทุกท่าน รับรองด้วยการฝึกปรือจากเสด็จพ่อท่านอาทั้งสอง เฉิงเจินไม่มีทางทำให้ผิดหวังแน่”คนทั้งหมดส่ายหน้าไปมาประตูวัง จินเฉิงเจินเดินวนไปเวียนมาราวกับเสือติดจั่นเสียงฝีเท้าม้าควบตะบึงมาแต่ไกล จึงยิ้มได้ ฟูจินดึงบังเหียนม้าให้หยุดตรงหน้า“ไท่จือท่าน ฝ่าบาทมีเรื่องใดกันจึงบัญชาฟูจินกลับเข้าวังหลวงโดยเร็วหรือว่าฮองเฮา”สีหน้าร้อนรนเฉิงเจินยิ้มคว้าข้อมือบางกระชากลงจากหลังม้า ช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน“ไท่จือ อย่าทำแบบนี้ ฟูจินมิใช่เด็กๆแล้วและเราสองคนก็โตกันแล้ว”“เราสองคนโตแล้วจึงเหมาะที่จะสร้างครอบครัว”ฟูจินขมวดคิ้ว“ปล่อยฟูจินก่อนเจ้าค่ะ”ดิ้นรนในอ้อมแขนแข็งแรง“ข้ารึ เป็นทุกข์อยู่เสียนานกลัวว่าเสด็จพ่อเสด็จแม่จะ กีดกันแต่มาวันนี้ทั้งสองพระองค์ไม่ใช่แค่ไม่กีดกันยังส่งเสริมข้ากับเจ้า”ส่งฟูจินขึ้นบนหลังม้ากระโดดข

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ตอนพิเศษ คู่สววรค์สร้างเฉิงเจินกับฟูจิน

    “ฟูจินรับบัญชาฮองเฮาสิ่งที่ฮองเฮาเลือกให้ล้วนดีที่สุดแล้วสำหรับฟูจิน”น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวทว่าเศร้าสร้อย เจิ้งเหมยยิ้มฟูจินมักว่าง่ายเสมอ“เฉิงเจินกำลังจะแต่งไท่จือเฟยเจ้าเองคงเหงาและใจหายข้าจึงตั้งใจให้เจ้าแต่งกับบุตรชายแม่ทัพเว่ย เสียพร้อมกันจัดงานมงคลขึ้นพร้อมกัน”ฟูจินยิ้มเศร้าๆ“ฟูจิน ไยจึงมีสีหน้าเศร้าสร้อยเพียงนั้น หากไม่เต็มใจ ข้าจึงไม่บังคับเจ้า"ฟูจินย่อกายลงงดงาม"สิ่งที่ฮองเฮาเลือกให้ล้วนดีที่สุดแล้ว ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองฟูจินเกิดมาก็ได้รับความเมตตาจากฝ่าบาทและฮองเฮาอยู่สุขสบายเหมือนองค์หญิงเรื่องใดที่เป็นหน้าที่พึงกระทำเพื่อตอบแทนคุณ”เจิ้งเหมยโอบกอดฟูจินอย่างอ่อนโยน“ข้าไม่เคยคิดว่าเป็นบุญคุณที่มีเจ้าเป็น ดังลูกสาวคังฟูจินหากมีสิ่งใดที่เจ้า หนักใจ บอกกับข้ามาเถิด” ลูบหลังไหล่ให้ ฟูจินสะอื้นเบาๆ เจิ้งเหมยผลักร่างของฟูจินถอยห่างสบตาค้นหาความจริงในดวงตาสีโศกยามเย็นย่ำจินเฉิงเจินเร่งฝีเท้ามายังตำหนักชิงหนิงกงเหลือบแลหาฟูจินแต่ไม่พบนาง“เสด็จแม่”เจิ้งเหมยเงยหน้าขึ้นจากการเย็บถุงหอม“มาแล้วหรือให้ใครตามตั้งแต่บ่ายเพิ่งจะมาถึง ไม่เห็นว่าการพบแม่สำคัญหรือไร คงต้องพูดเรื่องกา

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ตอนพิเศษ

    พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เจิ้งเหมยอมยิ้ม ไท่จือมองฟูจินด้วยสายตาเจ็บซ้ำ“ฟูจินอายุน้อยกว่าเจ้า นางยังเข้าใจสัจธรรมข้อนี้ ไท่จือลูกเองก็น่าจะเข้าใจ ตอนนี้เองไท่จือก็ไม่ได้มีผู้ใดในใจมิใช่หรือ อย่างนั้นหากได้พบองค์หญิงปี่เหยาเจ้าอาจเปลี่ยนใจก็ได้” ไท่จือแม้จะขัดใจเพียงใดแต่ก็ไม่อาจโต้แย้ง นึกน้อยใจฟูจินที่ไม่ช่วยเขาแล้วยังเข้าข้างเจิ้งเหมยที่เป็นมารดาอีก“ ให้เสด็จแม่รู้ไว้ด้วยเถิดว่าลูกไม่เคยจะเต็มใจที่จะแต่งไท่จือเฟยตามที่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่เห็นสมควร ลูกต้องการที่จะตัดสินใจด้วยตัวเอง และเลือกเองเพียงลำพังลูกพูดเพียงแค่นี้ ลูกทูลลา” ขยับตัวลุกขึ้น เหลือบมองฟูจิน สิ่งที่ฟูจินเห็นในนั้นคือแววน้อยใจ ที่ทำเอาฟูจินโศกสลดไม่แพ้กันเจิ้งเหมยส่ายหน้าช้าๆ"ยังทำตัวเหมือนองค์ชายน้อยไม่เปลี่ยน"ฟูจินแสร้งขบขันทางเดินทอดยาว ฟูจินตั้งใจออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่เศร้าหมองหาสาเหตุไม่ได้ เดินเรื่อยไปตามทาง ดวงอาทิตย์อัสดงไปแล้วภาพความทรงจำเก่าๆ ที่เคยวิ่งเล่นอยู่บริเวณนี้กับเฉิงเจิน เสียงหัวเราสอดประสาน พลันร่างอ้วนป้อมของฟูจินก็ล้มลงไปกองกับพื้น"บอกแล้วอย่างไรอย่าวิ่งตาม เห็นไหมบา

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ตอนพิเศษ

    มิอาจพูดว่ารักฟูจิน จัดการหน้าที่ที่ได้รับผิดชอบเรียบร้อย ฮองเฮานั่งอยู่บนแท่นนั่งอดไม่ได้ที่จะขยับตัวเข้าใกล้“ฟูจินนวดให้ไหมเพคะ”เจิ้งเหมยในวัยกลางคนทว่าใบหน้ากลับงดงามอ่อนกว่าวัย ยิ้มน้อยๆ“ไม่มีครั้งไหนที่ข้าจะปฏิเสธมีเจ้าเพียงผู้เดียวฟูจินที่นวดได้ถูกใจข้าเหลือเกิน”ฟูจินยิ้มหวาน ออดอ้อนซบหน้าลงบนตักกว้าง“ฮองเฮาเมตตาฟูจิน จนฟูจิน ไม่เคยโหยหาความรักจากมารดาทั้งๆ ที่ ไม่เคยมีมารดากับเขา”เจิ้งเหมยลูบศีรษะเบาเบาจะไม่เมตตาได้อย่างไรก็ในเมื่อคังซื่อฮั่น หอบเอาห่อผ้าที่มีทารกน้อยมา ยื่นส่งให้ตรงหน้าจินเฉิงอู่พร้อมกับ พูดเพียงสั้นๆว่าดูแลเขาแทนข้าด้วย ใบหน้าน้อยๆ ริมฝีปากแดงระเรื่อดวงตากลมใส ที่ยัดนิ้วโป้งเข้าไปดูดด้วยความหิว แก้มป่องใสดวงตาพิสุทธิ์ใครกันจะไม่หลงใหลนาง องค์ชายน้อยชะโงกหน้ามอง ฟูจินด้วยแววตาสงนฉนเท่ห์“ท่านแม่ น้องข้าใช่หรือไม่”เจิ้งเหมยยิ้มกอดองค์ชายไว้ในอ้อมแขน“ นางเป็นน้องสาวของเจ้า”จินเฉิงอู่ตอบขึ้นเบาๆ คังซื่อฮั่นเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันมามอง ด้วยอะไรเจิ้งเหมยรู้ดี เขาตัดใจกับทารกน้อยคนนี้ไม่ได้ หากหันกลับมามอง เห็นทีต้องอุ้มนางกลับไปเร่ร่อนเช่นเดียวกับเขา“เฉิ

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ฟ้าสดใสอีกครั้งในวันที่เมฆหมอกผ่านไป

    จินเฉิงเจิน ในวัย18ปีใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งเป็นการผสมผสานอย่างลงตัวของ จินเฉิงอู่และเจิ้งเหมย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทว่าอ่อนโยน ริมฝีปากสีชมพูเหมือนหญิงสาวก็ไม่ปาน ยืนมองทุ่งหญ้าเขียวขจีงานเลี้ยงฉลองวันครบรอบการขึ้นครองราชย์ของจินเฉิงอู่กับตำแหน่งไท่จือที่จินเฉิงเจินจะถูกแต่งตั้งในวันนี้สายตาคมทอดมองไปไกล เรื่องราวที่ผ่านมามากมายให้ระลึกถึง ในโลกนี้จะมีใครรักและภักดีต่อกันได้เท่าพ่อกับแม่ของเขากันอีก จินเฉิงอู่ไม่ยอมมีสนมนางใน แม้จะมีเขาเป็นโอรสเพียงคนเดียว ก็ไม่เคยร่ำร้องอยากจะมีหญิงอื่นเพิ่มพูน เช่นไรเขาถึงจะรักใครสักคนให้ได้เท่ากับที่จินเฉิงอู่รักเสด็จแม่เจิ้งเหมยของเขา ใบหญ้าสีเขียวขจีลู่ลมน่ามอง เสื้อคลุมถูกถอดออกคลุมให้ฟูจินรวบผมยาวสลวยสอดเสื้อคลุมเข้าไปใต้ไรผม ใบหน้างดงามดวงตาเศร้าสร้อยไม่ต่างจากสายตา ของคังซื่อฮั่น ดวงหน้าผุดผาดริมฝีปากบางใสน่าสัมผัสจนคนมองต้องเผลอขบเม้มฝีปากตัวเอง“ไม่ต้องแล้ว ฟูจินไม่ได้หนาวขนาดนั้นอากาศเย็นสบายดี”เลิกคิ้วสูงยิ้มบางๆ“เจ้ายังเป็นน้องเล็กของข้าอยู่ เมื่อใดที่แต่งออกไปจึงค่อยมาแข็งข้อกับข้า”กระชับเสื้อคลุมให้อย่างอ่อนโยน“ไปเถอะสายมากแล้วใกล้ได้เวลา

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   ฤดูเก็บเกี่ยวของพวกเรา

    ใบหน้าเรียบเฉยทว่าใจกลับสั่นไหว คังซื่อฮั่นแปลกใจว่าตัวเขาเป็นอะไรไปกันแน่ ในเมื่อกับเจิ้งเหมยมีเพียงความรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องใกล้ชิดได้ห่วงใยและคอยปกป้อง แต่กลับรู้สึกเป็นสุขเมื่อเจิ้งเหมยมีรอยยิ้มและดีใจเมื่อเจิ้งเหมยมีความสุขซึ่งเขาคิดว่ามันคือความรัก แล้วแบบนี้เล่าคืออะไรกันทำไมรู้สึกว่าไม่อาจห้ามใจ กับความซุกซนของอี้หลิน“พอใจหรือยัง”อี้หลิน เงื้อมือตั้งจะจะฟาดลงบนใบหน้าของคังซื่อฮั่นแก้เขิน คังซื่อฮั่นใช้ความไวคว้าข้อมือไว้ยิ้มยียวน“วันพรุ่งนี้ข้าจะรับบัญชาฝ่าบาทรั้งอยู่ที่นี่แล้วก็ตกลงใจที่จะรับเจ้าเป็นภรรยาตามที่เจ้าต้องการ” อี้หลิน ไม่กล้าสบตาก้มหน้ามองแผงอกกว้าง“ใครจะแต่งกับท่านกัน”“อ้าวเจ้าพูดเองว่าฝ่าบาทประทานสมรส ห้ามข้าเฉยชาใส่เจ้าแล้วยัง ...มาลวนลามข้าก่อน พอข้าเอาคืนกลับทำท่าทีไม่พอใจเสียอย่างนั้นเจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่”จมูกรั้นเชิดหยิ่ง“ข้าก็ไม่เห็นจะง้อท่านเลยไม่แต่งก็ได้”ก้าวขากำลังจะออกจากห้องไปคังซื่อฮั่นรวบเอวบางจากด้านหลัง ฉวยโอกาสกอดไว้แน่น“ไม่ทันแล้ว หากเจ้ารู้จักข้าดี ก็จะรู้ว่าคนอย่างคังซื่อฮั่นยึดมั่นคำสัจเพียงใดพูดคำไหนคำนั้นไม่มีเปลี่ยนใจ เ

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   องครักษ์หัวใจซึนๆ

    เมื่อมาถึงห้องพัก คังซื่อฮั่นเริ่มคิดหาคำพูดที่จะพูดคุยกับอี้หลิน“เจ้าชื่อแซ่อะไรข้าลืมไปเสียหมดแล้ว”“ท่านคังท่าน ช่างเป็นบุรุษที่หลงลืมง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ หากท่านจะมีความจำสักนิดก็จะรู้ว่า อี้หลินเคยพบท่านมาก่อน”“อี้หลิน”อี้หลินพยักหน้า“เคยพบกันที่แห่งใด”ใบหน้าฉงนสนเท่ห์“จนกว่าท่านคังจะจำได้ อี้หลินจึงจะบอกว่าเราพบกันตอนไหน”คังซื่อฮั่นถอนใจ“ไม่ถาม แล้วก็ไม่ต้องการคำตอบแล้ว”คนพูดน้อยเผอเรอหลงลืมไปว่าตัวเอง ไม่ชอบเซ้าซี้ใครพอนึกได้ก็เปลี่ยนท่าทีทันทีเช่นกัน อี้หลินเบ้ปากคนอะไรไม่ชอบ ที่จะเล่นสนุกกับผู้ใด นานแค่ไหนแล้วที่คังซื่อฮั่นปลีกตัวออกไปอยู่เพียงลำพัง“ก็ได้ ถึงท่านคังไม่อยากรู้แต่อี้หลินก็จะบอก”“ว่ามา”ใบหน้าเฉยชา หยิบน่องไก่ในจานมาพิศดูความทรงจำลอยวนเข้ามาในความคิด น่องไก่ที่ยื่นส่งให้เจิ้งเหมยในวันนั้น เหลียงซานป๋อกับเขาพากันกัดแทะลำตัวไก่เสียหมด ไว้แกล้มสุราจนเริ่มมีความกล้าในภารกิจครั้งนั้น ก็ในเมื่อคนที่ต้องนำน่องไก่ไปให้เจิ้งเหมยเป็นเขาตามความเห็นของจินเฉิงอู่และเหลียงซานป๋อ คังซื่อฮั่นเผลอยิ้มให้น่องไก่อวบ“ยิ้มทำไม”“ ไม่ใช่ ธุระอะไรของเจ้า”อี้หลินหน้าเง้า“เ

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   วันวานวันหวาน

    พลันแสงสว่างข้างกายกลับมืดมิด เมื่ออี้หลินเดินถือถาดขนมในมือเข้ามาทุกสิ่งมืดมิดลงทันที่มีเพียงรอบกายของอี้หลินเท่านั้นที่สว่างเรืองรอง คังซื่อฮั่นอ้าปากค้าง ดวงตาพร่ามัว"คังซื่อฮั่น"เสียงเรียกจากจินเฉิงอู่ที่อยู่ข้างกายกลับเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล และเหมือนกับเสียงนั้นเอ่ยออกมาเชื่องช้าด้วยเวลาในขณะนั้นถูกหยุดหรือถูงดึงให้ช้าลงไป"อี้หลินถวายพระพร ฝ่าบาทฮองเฮา องค์ชายน้อย คารวะท่านเหลียงซานป๋อ และท่าน.."หันไปทางคังซื่อฮั่น"คังซื่อฮั่น"เอ่ยปากเบาๆ จนเกือบกลายเป็นกระซิบ แต่ตายังจ้องมองที่อี้หลินตาไม่กะพริบ จินเฉิงอู่เจิ้งเหมยกับเหลียงซานป๋อปิดปากหัวเราะพร้อมกันจินเฉิงเจิน ฟูจินหันมองหน้ากันแบบงงๆ ว่าคนทั้งหมดกำลังหัวเราะอะไรคังซื่อฮั่น"อี้หลิน เจ้านำทางท่านคังไปที่พำนักและช่วยเตรียมน้ำอุ่นให้ท่านคังด้วย"เจิ้งเหมยออกคำสั่งอี้หลินย่อตัวทำความเคารพ"เชิญท่านคังตามข้ามา"คังซื่อฮั่นเดินตามไปอย่างงงๆ เจิ้งเหมยรับเอาฟูจินมาอุ้มไว้จินเฉิงเจินกับฟูจินวิ่งลงจากอ้อมแขนหยิบขนมใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย“เห็นไหม องค์ชายอี้หลินนางทำขนมได้ถูกใจเราสองคนที่สุด”ปากเล็กเคี้ยวขนมไม่หยุด องค์ชายน้อยย

  • ท่านอ๋องไร้หัวใจ   บทสรุป

    อิงฝานเดินจากไปยิ้มผุดพรายขึ้นที่ริมฝีปาก ความเจ็บแค้นทั้งหมดสูญสลายไปหมดอโหสิกรรมให้โยวเสวียน ชาติหน้าอย่าได้พบกันอีกเลย คนอย่างโยวเสวียน หากยังมีชีวิตอยู่ต่อไปย่อมทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนไม่มีสิ้นสุดตราบใดที่นางยังหายใจนางก็จะทำให้ คนอื่นต้องสูญเสียชีวิตอีกกี่คนกันเล่าดอกเหมยงดงามสองข้างทางกลับสีชมพูแดงร่วงหล่นลงบนทางเดินทอดยาววกวน องค์ชายน้อยจินเฉิงเจิน วิ่งไล่จับแมลงปอที่บินวนไปมา เสียงหัวเราะสนุกสนาน ดังไปทั่วบริเวณ เหล่าขันทีและนางกำนัล วิ่งตามด้วยกลัวจะหกล้มหกลุกแต่เรี่ยวแรงมากมายวิ่งจนทั่ววังหลวงที่กว้างขวาง“องค์ชาย รอฟูจินด้วย”เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งตาม“ตามข้ามา ฟูจิน”เสียงเล็กๆใสใสกวักมือให้ตามไป แต่ฟูจินหกล้มหัวเข่ากระแทกเลือดไหลซึม“คุณหนูฟูจิน จะวิ่งทำไมคะ”นางกำนัลรีบวิ่งมาอุ้ม จินเฉิงเจินวิ่งลับตาไปยังคงตามจับแมลงปอตัวสวย“องค์ชายใจร้าย”ฟูจินตัดพ้อปาดคราบน้ำตานางกำนัลให้ฟูจินขี่หลัง เจิ้งเหมยเดินมารับเอาคุณหนูฟูจินตัวอ้วนป้อม มากอดแนบอกลูบหลังไหล่ให้ ยกเขาเล็กขึ้นมาเป่าที่แผลเบาๆ“ฮองเฮา องค์ชายไม่รอฟูจิน”มืออ้วนป้อมกอดรอบคอซบหน้าลงบนไหล่อุ่น เจิ้งเหมยยิ้มอ่อนโยน“ปล่อย

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status