เข้าสู่ระบบแชร์
ไม่แปรเปลี่ยน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-12 12:19:24บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ลาก่อน
"ฝ่าบาทโยวเสวียน มีเรื่องที่ขอประทานอนุญาตจากฝ่าบาท"กอดรอบเอวจากด้านหลังจินเฉิงหวางซบหน้าลงบนแผ่นหลัง"ใต้หล้าไม่มีสิ่งใดที่ข้าให้เจ้าไม่ได้"หันหน้าเชยคางมนมาสบตาจะหาเล่ห์กลใดในสายตาของโยวเสวียนคงไม่เจอ ด้วยความลุ่มหลงบดบังสายตาจนสิ้น“ขอบพระทัยฝ่าบาท” ปลดเสื้อคลุมให้ร่วงหล่นลงกับพื้นเผยให้เห็นไหล่เนียนขาวร่างเกือบเปลือยเปล่า อาภรณ์ผ้าแพรบางเบามองเห็นเนื้อเนียนขาวจินเฉิงหวางบรรจงจูบเบาๆ ที่ไหล่เนียนไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆกองทหารเดินทางถึงเขตวังหลวงคังซื่อฮั่นภาวนาให้จินเฉิงอู่มาช่วยโดยเร็วแต่ทว่ากลับไร้วี่แววขบวนทหาร ถึงยังวังหลวงโยวเสวียนยืนรออยู่หน้าประตูวัง กรงขังถูกวางลงกลางลานกว้าง เจิ้งเหมยไม่แสดงสีหน้าว่าตื่นตกใจ สลบนิ่งจนคังซื่อฮั่นนึกชื่นชมในใจว่าช่างเป็นยอดหญิง หากเป็นหญิงอื่นคงฟูมฟายหรือแสดงความหวาดกลัว“ในที่สุด ...ในที่สุด เจ้าแม้จะหนี ไปไกลแสนไกลแค่ไหน ก็ไม่พ้นเงื้อมมือของข้า”โยวเสวียนหัวเราะเหมือนคนเสียสติ“ฮองเฮา เรื่องบางเรื่อง แม้จะเก็บมาใส่ใจยิ่งทำให้ใจเป็นทุกข์”ตั้งใจเตือนสติโยวเสวียน“ข้ายินดี ยิ่งเป็นทุกข์ยิ่งหล่อเลี้ยงให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นเจ้า ในวั
ท่านอ๋องไร้หัวใจ หมดห่วง
"เช่นไรถึงเรียกว่าพ่ายแพ้555 ท่านประเมินข้าต่ำไปแล้วเฉิงอู่"โยวเสวียนพูดเบาๆ ได้ยินกันเพียงสองคน"ข้าพ่ายแพ้แก่เจ้า แต่สิ่งที่ทำคือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ อย่างน้อยเจ้าก็เห็นว่าข้ามีความรักอันยิ่งใหญ่ให้เจิ้งเหมยโดยไม่รักตัวกลัวตาย เจิ้งเหมยชนะเจ้าอย่างไม่มีข้อกังขา"โยวเสวียนยิ้มเยาะให้กับความเจ็บช้ำในใจของตน แววตาเจ็บช้ำห่อเหี่ยวจินเฉิงอู่ทิ้งกระบี่ในมือ ยอมให้องครักษ์หลวงคุมตัวโดยดี"คังซื่อฮั่น ท่านช่างไร้ยางอายปล่อยท่านอ๋องเผชิญเคราะห์กรรมเพียงลำพังไม่พอยังห้ามไม่ให้ข้าอยู่กับท่านอ๋อง"ทั้งผลักทั้งทุบคังซื่อฮั่นที่ก้มหน้านิ่ง ใจเขาตอนนี้น้อยใจกับคำพูดของเจิ้งเหมยอยากจะดึงร่างบางมากอดแล้วพร่ำบอกว่าเพราะเจ้า เพราะเจ้าคนเดียว ทั้งเขาและจินเฉิงอู่จึงกระทำการผิดพลาดไปหมด เพราะความรักที่มีให้เจ้าอย่างไรเล่าเจิ้งเหมย แต่ก็ปล่อยให้เป็นแค่เพียงความคิดคำนึง ไม่อาจพูดออกมาได้"พระชายา ท่านอ๋องจงใจให้เป็นเช่นนี้ให้คังซื่อฮั่นพาท่านหนีมา"เจิ้งเหมยหลับตาไล่หยาดน้ำตาที่หลั่งริน"กลับไปช่วยท่านอ๋อง""ข้าคังซื่อฮั่นรับบัญชาท่านอ๋องให้อารักขาดูแลพระชายาให้ปลอดภัย ไม่อาจขัดบัญชาท่านอ๋อง" "ข้า ขอร้อง
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ไร้คำกล่าวใด
จินเฉิงอู่นั่งนิ่งไม่แม้แต่จะชายตามองแม้เพียงนิด โยวเสวียนไม่พอใจอย่างยิ่ง“ท่านอ๋องโกรธโยวเสวียนที่ยอมเป็นของฝ่าบาทใช่หรือไม่ เช่นนั้นโยวเสวียนมีแผนการบางอย่างที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน” เฉิงอู่แกะมือโยวเสวียนออก“อย่าได้เย็นชากับโยวเสวียนเลย โยวเสวียนรักท่าน”น้ำเสียงเศร้าสร้อยจริงจัง“พอได้แล้วสิ่งที่เจ้าเรียกว่า.. ความรัก...มันทำให้ข้าหวาดกลัว”“เช่นนั้นต่อไปโยวเสวียนเชื่อฟังท่านอ๋องทุกอย่าง รอก่อนรออีกไม่นาน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม โยวเสวียนรู้ท่านอ๋องต้องการบัลลังก์ โยวเสวียนยินดีนำมันมาให้ท่าน เราสองจะครองคู่กันตลอดไปขอเพียงท่านอ๋องลืมเลือนนางไปเสีย ตอนนี้ท่านพ่อดูแลทั้งกองทัพและองครักษ์ง่ายดายเพียงพลิกฝ่ามือก็สามารถนำบัลลังก์มาวางไว้แทบเท้าท่านอ๋อง”“เจ้าเสียสติไปแล้วโยวเสวียน จินเฉิงหวางไว้ใจเจ้ามอบความรักมอบทุกอย่างให้เจ้า แต่เจ้ากลับคิดหักหลังเขา เจ้าไม่ได้มีความรักที่แท้จริงให้กับผู้ใด”“ท่านอย่างไรล่ะ ..จินเฉิงอู่ ข้ารักท่านทำทุกทางให้ได้แต่งกับท่าน ไม่เคยผิดต่อท่านแต่ท่านกลับตอบแทนข้าด้วยการมีรักใหม่”ส่งเสียงดังลั่น“ข้าไม่เคบรักเจ้า เจ้าเคยได้ยินข้าพูดว่ารักเจ้าหรือไม่
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ดูแลตัวเอง
เหลียงซานป๋อเดินทางจากหน้าด่านมาสมทบ การอารักขาเจิ้งเหมยสำคัญยิ่ง เขาทั้งสองรู้ดี รู้ดีว่าท่านอ๋องจะเป็นอย่างไรหากเจิ้งเหมยตกอยู่ในอันตราย"ตอนนี้ทัพของเราพร้อมที่จะเข้าชิงตัวท่านอ๋องแล้ว ยิ่งช้ายิ่งส่งผลเสีย ตอนนี้จินเฉิงหวางยังคงไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ทุกอย่างเหมือนคลื่นใต้น้ำโยวเสวียนเองก็นับว่าประมาทไม่ได้ นางมักมีแผนการที่คาดไม่ถึงตลอด"คังซื่อฮั่น ใต้เท้าหลี่และเหลียงซานป๋อนั่งหารือในห้องลับ"บุตรีของใต้เท้าถูกส่งเข้าตำหนักเย็นทนทุกข์ทรมาน หากกระทำการสำเร็จ ท่านอ๋องต้องคืนความเป็นธรรมให้อย่างแน่นอน"เหลียงซานป๋อพูดขึ้น"ข้าได้ส่งคนของเราจำนวนหนึ่งสับเปลี่ยน เข้าไปแทนองครักษ์ในวังหลวงเป็นบางส่วน""คืนพรุ่งนี้นับว่าไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป"เนินดินหลุมศพของย่าหนาน เหลียงซานป๋อผู้มีจิตใจคุณธรรมและอ่อนโยน คุกเข่าลงกับพื้นวางช่อดอกไม้สีม่วง"ข้ายินดีที่ได้รู้จักเจ้าย่าหนาน แต่เพียงไม่นานก็ต้องเอ่ยคำร่ำลาเสียแล้ว หากจะนับไปเจ้าช่างเป็นคนดีไม่น้อย ไม่เสียทีที่พวกเราวางใจเจ้าและไม่เสียใจที่รู้จักเจ้า ลาก่อน"ปล่อยหยาดน้ำตาร่วงลงพื้นดินเหลียงซานป๋อเร้นกายเข้าสู่เงามืด ใช้สันมือกระแทกหลังคอของ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เจิ้งเหมย
“ปล่อยนาง”“ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เวลาเช่นนี้ท่านยังกล้ามาออกคำสั่ง ข้าขอร้องท่านแทบตายแต่ท่านเมินเฉย แล้วคิดว่าต่อแต่นี้ข้าจะไว้ชีวิตนางหรือ”“โยวเสวียนเจ้ามันโหดเหี้ยมเกินไป”“เป็นเพราะท่าน วันนี้ข้าจะให้ท่านต้องจดจำไปจนตาย เอามีดออกจากลำคอของหลี่อิง พุ่งเข้าล็อกตัวเจิ้งเหมยกดคมมีดจ่อที่ลำคอระหง จินเฉิงอู่ดิ้นรนโวยวาย“ปล่อยนาง เจ้ามันโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ พี่ใหญ่ท่านเช่นไรปล่อยให้นางทำตามใจ”จินเฉิงหวางหลุบตามองพื้น“เพื่อให้เจ้าตายอย่างไรเล่าจินเฉิงอู่ข้าปรารถนาสิ่งใดเจ้ามักแย่งชิงมันไปทุกอย่าง ตั้งแต่เสด็จพ่อที่รักเจ้ากว่าใคร เสด็จย่ากับเสด็จแม่ที่คอยปกป้องทั้งๆ ที่ข้าเป็นถึงองค์รัชทายาท แล้วยังจะโยวเสวียนที่ข้าหมายปองนาง กับบัลลังก์ที่ข้านั่งอยู่ แต่กลับมีผู้ที่ต้องการให้เจ้านั่งมันแทน ไม่ว่าอย่างไรจินเฉิงอู่เจ้าคือหนามที่ทิ่มแทงใจข้ามาตลอด วันนี้ข้าพอใจนักที่เห็นจินเฉิงอู้อ๋องห้าผู้เกรียงไกร กลับต้องออกปากขอร้องข้า”“ข้าไม่เคยคิดแย่งชิง เป็นท่านที่มองข้าผิดไป ”“ท่านพร้อมที่จะเห็นนางตายหรือยัง”โยวเสวียนยิ้ม กดคมมีดจนเลือดไหลซึมออกมาเป็นทางยาว“ฝ่าบาท พี่ใหญ่ห้ามโยวเสวียนอย่าให้นางทำร้า
ท่านอ๋องไร้หัวใจ องค์รัชทายาท
โยวเสวียนเงยหน้าขึ้น ตะโกนลั่นสั่งการทันที“จับพวกมันไว้ อย่าให้หนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว”คังซื่อฮั่นไหวตัวทันคว้าร่างบางของเจิ้งเหมย พาทะยานขึ้นไปบนหลังคา พลธนูจากการบงการของใต้เท้าตู้ ส่งลูกดอกไล่ตามไปติดๆ เสี่ยวป๋อทะยานตามขึ้นไปใช้กระบี่ในมือปัดป้องลูกธนู“นางอสรพิษ กลับคำไม่ปล่อยเราไปแน่แยกย้ายกันหนี ข้าหลอกล่อพวกมันไปทางนั้นท่านพาพระชายาหนีไป”เสี่ยวป๋อวางแผน ก่อนจะพุ่งตัวไปอีกทิศทางหนึ่งให้คันศรหันไปทางเขา คังซื่อฮั่นไต่ไปบนกำแพงวังหลวงพาเจิ้งเหมยลัดเลาะไปตามเงามืด เสี่ยวป๋อถ่วงเวลาในทั้งคู่หลบหนี เข้าขว้างเหล่าทหารที่ติดตามคังซื่อฮั่นและเจิ้งเหมยสู้ยิบตาทหารมากมายลาดตระเวน ไปทั่วจนไม่มีข่องโหว่ให้หลบหนี การหนีเพียงลำพังก็ยากแล้วนี่เขายังต้องพาเจิ้งเหมยหนีอีก ไต่ขึ้นไปบนหลังทะยานเข้าสู่ดงไม้หนา โหนตัวไปตามกิ่งไม้ที่พาดเกี่ยวกันไปมาออกนอกเมือง แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่ไม่ย่อท้อ เสี่ยวป๋อเองหลบหนีออกทางด้านหลัง ด้วยความไวที่เป็นเอกลักษณ์ของเสี่ยวป๋อทำให้ยากแก่การติดตามตัวแต่ก็หลอกล่อพวกมันให้หลงกลตามมาไม่ลดละโยวเสวียน กำมือแน่นก่อนฟาดลงบนใบหน้าของทหารองครักษ์ข้างกาย"เร่งตามตัวคังซื
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ชงเมิ่ง
ใบหน้าหล่อเหลา ไร้ที่ติขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อลมพัดกระหน่ำพัดพาผ้ารัดเอว ทำจากผ้าแพรบางเบาของเจิ้งเหมยปลิวมาตกตรงหน้า เอื้อมมือหยิบขึ้นมาดูรอยเลือดสีแดงเปรอะเปื้อน“ค้นให้ทั่ว จนกว่าจะพบเจ้าของผ้าคาดเอวชิ้นนี้”สั่งทหารที่กำลังสร้างค่ายพักส่วนตัวเขาเดินลัดเลาะขึ้นไปบนเขา มองจากมุมสูงภาพที่เห็นคือร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเจิ้งเหมย ทะยานลงมาช้อนร่างบางเปรอะเลือดไว้ในอ้อมแขน เสียงเอะอะเมื่อทหารเจอร่างไร้สติของคังซื่อฮั่นแล้วเช่นกันวางร่างบางลงบนแท่นนอนในกระโจมใหญ่“หาน้ำและตามหมอ”นั่งลงจับชีพจรเจิ้งเหมย“ท่านอ๋อง รอเจิ้งเหมยด้วย”ก้มลงใช้หูแนบริมฝีปากฟังใกล้ๆนำชามน้ำและผ้าเข้ามา เขาจุ่มผ้าลงในน้ำบิดหมาดบรรจงเช็ดที่ใบหน้าที่มีริ้วรอยของ การขีดข่วนจากกิ่งไม้ใบไม้เลือดไหลซึม มองพิศใบหน้างามละมุนอ่อนหวานงดงามงามล่มสวรรค์หรือไร แคว้นซ่งมีหญิงงดงามถึงเพียงนี้เชียวหรือใจเริ่มเต้นตึกตักเสี่ยวป๋อสวมหมวกปิดบังใบหน้าออกสืบเสาะตามหาเจิ้งเหมยและคังชื่อฮั่นอย่างไม่ย่อท้อ แต่ก็ไร้วี่แววของคนทั้งคู่ ขณะที่เขาวนเวียนรอบๆเขตเมืองหลวงด้วยความทดท้อใจช่งเมิ่งชะงักมือที่กำลังจะเช็ดหน้าให้ความคิดต่างๆ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ตอนพิเศษ
ไท่จือเราพบคนผู้นี้ ด้อมๆมองๆอยู่ข้างกระโจม ร่างเล็กที่สวมชุดเกราะของทหารแคว้นฉิน ยืนหลบตาอยู่เบื้องหน้าชงเมิ่งและท่านหมอที่ยกมือขึ้นลูบคางของตัวเองเบาๆพร้อมกับแววตาหนักใจชงเมิ่งเดินเข้าไปใกล้ยกมือขึ้นจับหมวกเหล็กออกแต่กลับถูกมือบางดึงหมวกเหล็กไว้แน่นยื้อกันไปมาตวาดเสียงดังลั่น"ถอดหมวกของเจ้าออกเดี๋ยวนี้”ใบหน้างามละมุนถอดหมวกเหล็กออกจากใบหน้า ชงเมิ่งตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ถอดหมวกออกเยียนฉือส่ายหน้าไปมาถอนหายใจช้าๆ“จีจี้ เจ้าตามมาทำไมกัน”“ข้าๆๆ ข้าเป็นห่วงพวกท่าน”“ข้ากับไท่จือมารบ ไม่ได้มาเล่นสนุก”“ข้าอยู่ในวังหลวง ไม่ได้หากไม่มีพวกท่าน”ชงเมิ่งหันหลังเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ไม่สนใจจีจี้อีกต่อไป“ทหารส่งคน พานางกลับวังหลวงแคว้นฉินเดี๋ยวนี้”จีจี้ถลาเข้ากอดขาชงเมิ่งแน่น“ไม่ไม่ไม่ไม่ ไท่จือจะทำอย่างนี้กับจีจี้ไม่ได้"สายตาอ้อนวอน“เจ้าเล่นสนุกจนเคยตัว คิดว่าข้ากับเยียนฉือกำลังเล่นสนุกกันอยู่หรือไร หาอยู่ที่นี่ต่อไปก็หาสำนึก คงสร้างเรื่องให้ข้ากับเยียนฉือปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน”“ข้าขอร้อง ระยะทางจากนี่ถึงแคว้นฉินไกลแสนไกล ข้าอุตส่าห์ ร่วมเดินทางมาถึงนี่จะใจดำส่งข้ากลับอย่า
บทล่าสุด
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เจ้าคือใคร
เสี่ยวป๋อรีบคว้ามากำไว้ในมือไม่อยากให้จินเฉิงอู่เห็น“ใครให้เจ้ามา.. เสี่ยวป๋อ”น้ำเสียงคาดคั้น“เออ..เออ.คือ”“เอามาดู”เสี่ยวป๋อจำต้องแกะออกมาให้ดูจินเฉิงอู่สูดดมกลิ่นหอมคุ้นเคยนั้นคังซื่อฮั่นเข้ามาอีกคน ที่เอวของคังซือฮั่นก็มีถุงหอมสีม่วงสวยอีกอันกรุ่นกลิ่นเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน จินเฉิงอู่มองถุงหอมสองอันสลับกันไปมา“คังซื่อฮั่น เจ้าได้ถุงหอมแบบนี้มาจากไหน”คังซื่อฮั่นมองหน้าเสี่ยวป๋อที่ขยิบตาให้ คังซื่อฮั่นเก็บความลับไม่เก่งเท่าเสี่ยวป๋อ“คือ...ท่านผู้ช่วยหมอ.เสี่ยว..ซงให้เราสองคนมาคนละอัน”ขมวดคิ้ว ลวดลายในถุงหอมเขาจดจำได้ไม่ลืม รอยสัมผัสที่เขาเฝ้าลูบไล้ลวดลายละเอียดสวยงามของมัน กลิ่นหอมแบบนี้กับรสจูบที่หวานฉ่ำในค่ำคืนนั้นยังตราตรึงในใจ ลุกออกจากห้องไปในทันทีมุ่งตรงไปยังห้องของเจิ้งเหมย เสี่ยวป๋อยกมือขึ้น ทำท่าบอกคังซื่อฮั่น หมายถึงคอขาดแน่ ก่อนจะวิ่งตามจินเฉิงอู่ไป แต่กลับวิ่งชนประตูห้องเจิ้งเหมยเมื่อจินเฉิงอู่เปิดประตูทันทีที่เข้าไปและเสี่ยวป๋อยั้งตัวไม่ทันเจิ้งเหมยตกใจสุดขีดแต่อีกคนกลับย่างสามขุมเข้าหา หนีไปจนชิดผนังห้อง มือใหญ่ค้ำอยู่บนหัวยื่นถุงหอมไปตรงหน้าเจิ้งเหมย“ เจ้าคื
ท่านอ๋องไร้หัวใจ รสชาติแย่
“จะมีปรโยชน์อะไรในเมื่อ เขายังมีโยวเสวียนข้างกายจะสลัดนางทิ้งไปก็ใช่ที่ นางเป็นคนที่ส่งเสริมให้ฝ่าบาทได้นั่งบนบัลลังก์มังกรแห่งนี้”“พระชายากินน่องไก่เสียก่อน น่องไก่จานนี้เป็นฝ่าบาทที่สั่งให้ห้องเครื่องนำมาให้ท่าน ข้าแอบชิมไปแล้วเกรงว่าจะมียาพิษ ต้องระวังป้องกันพระชายาอย่างที่สุด”“อร่อยไหม”“เสี่ยวป๋อยืนยันว่าอร่อยเพราะเสี่ยวป๋อเองก็เกรงว่าจะมียาพิษเช่นกัน” หัวเราะขบขันพร้อมกัน“อันนี้มอบให้ท่าน”ส่งถุงหอมที่เย็บเสร็จแล้วให้คังซื่อฮั่น ที่รับมาพิจารณา ใบหน้าแสดงความพึงพอใจและรู้สึกขอบคุณ“พระชายา ช่างมีน้ำใจ”“อันนี้ของเสี่ยวป๋อ”ความภูมิใจลดลงครึ่งหนึ่ง“ท่านทั้งสอง ดีกับข้าไม่น้อยโดยเฉพาะท่านคังซื่อฮั่นหากไม่มีท่าน ข้าคงไร้ลมหายใจได้มาพบกับฝ่าบาทอีกครั้ง”คนอะไรชอบฉวยโอกาส รังแกกันให้ใจสั่นไหว คอยดูนะจะแกล้งเอาบ้างหากจำได้ขึ้นมาอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเจิ้งเหมยหน้าเง้า“อีกสามชั่วยาม มาใหม่เกรงว่ายายังคงรสชาติแย่เหมือนเดิมแน่ๆ ”เจิ้งเหมยค้อนหลุบตาต่ำขนตางอนงามน่ามอง“เช่นนั้นให้ ท่านเหลียงเป็นคนนำยามา”“ท่านผู้ช่วยหมอจะผิดสัญญากับอาจารย์หรืออย่างไร อาจารย์อุตส่าห์ฝากฝังเจ้าไว้กับข้า
ท่านอ๋องไร้หัวใจ แกล้ง
ยกมือกุมขมับ จูบบุรุษด้วยกันอย่างนั้นหรือใบหน้าหวานกับร่างอ้อนแอ้นแนบชิดในอ่างน้ำ บอกเขาว่าสมควรแล้วที่เขาเผลอไป แต่ทำไมในภาพจำเขากลับจำว่าเสี่ยวซงเป็นหญิงเล่าคว้าเสื้อคลุมมาคลุมร่างเปลือย"ออกไป"ไล่เสียดื้อๆ เจิ้งเหมยเม้มริมฝีปากไม่ขอโทษสักคำที่จูบ จูบเพราะอะไร หรือว่าจงใจแกล้ง หรือว่ารู้ว่าเจิ้งเหมยเป็นผู้หญิง"ยา"ยกถาดยาดันเข้าใส่อกแน่นสะบัดตัวออกจากห้องไปทั้งที่เปียกปอน คนอะไรชอบรังแกคนอื่นจำไม่ได้ไม่ว่า แต่มาทำแบบนี้เหมือนกับรังแกกันชัดๆ"ซานป๋อ เสี่ยวป๋อ เหลียงซานป๋อ"เสี่ยวป๋อวิ่งลนลานเข้ามาข้างใน"ต่อไป อย่าให้เจ้าหมอนั่นเข้ามาในห้องข้าอีก""เกรงว่า เกรงว่าจะไม่ได้ คือท่านหมอสั่งให้ ท่านผู้ช่วยคอยตรวจอาการป่วยอีกทั้งให้ท่านผู้ช่วย จับชีพจรให้ฝ่าบาททุกๆ สามชั่วยาม""เจ้ากลัวท่านหมอ หรือว่ากลัวข้า""เสี่ยวป๋อกลัวว่า ฝ่าบาทจะไม่หายจากอาการประชวร""เสี่ยวป๋อ""ฝ่าบาท ท่านผู้ช่วยหมอท่านนั้นก็ ไม่มีพิษสงอะไรฝ่าบาททำไมต้องจงเกลียดจงชังเขาด้วย""จงเกลียดจงชังเช่นนั้นหรือ ข้าเพียงแค่….รู้สึกว่าเห็นหน้าแล้วข้ามักจะปวดศีรษะเท่านั้นเอง""อย่างนั้นเสี่ยวป๋อคิดว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เกือบไปซะแล้ว
“ข้านับเวลาไว้นี่สองชั่วยามผ่านไปแล้วเกรงว่าเจ้าจะเคี่ยวยาให้ข้าทันหรือไม่”คนทั้งหมดต่างมองหน้ากันไปมา คังซื่อฮั่นผายมือเชิญชงเมิ่ง และท่านหมอ“ข้ากับท่านหมอเห็นทีต้องกล่าวคำอาลาฝ่าบาท เสียที”จินเฉิงอู่ยิ้มมุมปาก“เกรงว่า องค์รัชทายาทที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ถูกเนื้อต้องตัวศิษย์รักของท่านหมอแบบนี้ใจคอจะจากแคว้นซ่งไปง่ายดายเชียวหรือ สมควรรั้งอยู่ที่นี่อย่างไรเสียแคว้นซ่งยินดีต้อนรับองค์รัชทายาทเสมอ หากท่านจะแวะเวียนมาหรืออยู่ที่นี่นานหน่อยข้าจินเฉิงอู่ก็ไม่ขัดข้อง” เสี่ยวป๋อยิ้มแหยๆรู้นิสัยของจินเฉิงอู่ดีว่าหากได้ไม่พอใจสิ่งใดมักจะแสดงออกแบบนี้ ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าเจิ้งเหมยคือพระชายาหากวันไหนจำได้ขึ้นมา ยิ่งน่ากลัวกว่านี้หากใครถูกเนื้อต้องตัวชายาของจินเฉิงอู่ถึงเพียงนี้“ชงเมิ่งอำลาเขาแค่ในแบบของสหาย แต่กลับบางคนมิใช่สหายแต่ก็อยากทำตัวเยี่ยงสหาย”จินเฉิงอู่ขยับตัว หมายจะต่อคำ“ฝ่าบาท เสียเวลามากแล้วให้เสี่ยวซงเคี่ยวยาให้ฝ่าบาทจะดีกว่า”ท่านหมอชิงตัดบทเพราะทั้งสองคนที่กำลังโต้เถียงกันตอนนี้หากมีกระบี่ในมือคงห่ำหั่นกันไปแล้ว เป็นไปได้มากว่าจินเฉิงอู่ต้องตาเจิ้งเหมยไม่น้อยหรือด้วยความทรงจำ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เสี่ยวซง
เสี่ยวป๋อรีบเดินตามเจิ้งเหมยออกไปทันที“พระชายา"ประสานมือคารวะด้วยความคิดถึง“ข้าสบายดี ดีใจที่พบท่านอีกครั้ง”เจิ้งเหมยพูดยิ้มๆ“ข้าเป็นห่วงพระชายาแทบแย่ส่งคนออกตามหาแต่ไร้ข่าวคราว ดีหน่อยที่องครักษ์หน้าหล่อนั่น แจ้งข่าวเสียก่อน”หมายถึงคังซื่อฮั่น เจิ้งเหมยอดขำกับคำเรียกคังซื่อฮั่นไม่ได้“เสี่ยวป๋อท่านช่างภักดีไม่เปลี่ยน หากฝ่าบาทไม่มีท่านข้างกายคงแย่”“ข้าจะทำทุกวิถีทางให้ฝ่าบาทฟื้นความจำโดยเร็ว พระชายาอย่าได้กังวลฝ่าบาทต้องจำท่านได้แน่”"ฝ่าบาท อาการของท่านนับว่าแปลกมาก ร่างกายแม้จะไม่ได้ป่วยไข้แต่กลับเหมือนเกิดอาการสับสนงุนงง ฝ่าบาทหมอหลวงเคยบอกหรือไม่ถึงอาการป่วยของฝ่าบาท"เยียนฉือพยายามชี้นำให้จินเฉิงอู่เกิดความสงสัย"บอกเพียงแต่ว่าอาการป่วยไข้ ของข้าดีขึ้นแต่ยังต้องอาศัยยาบำรุงร่างกายเข้าช่วย""ฝ่าบาท ทรงเชื่อใจเราชาวแคว้นฉินที่เสด็จพ่อของพระองค์กับฮ่องเต้ของเราทรงเป็นพระสหายกันมาก่อนหรือไม่ หากฝ่าบาททรงเชื่อใจแคว้นฉิน ประทานอนุญาตให้เยียนฉือดูแลอาการป่วยของฝ่าบาท"จินเฉิงอู่ถอนหายใจ"หมอหลวงรักษา แต่อาการปวดศีรษะของข้ายังอยู่"อยากจะบอกว่าโยวเสวียน บอแต่เพียงว่าอีกไม่นานอาการ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เก็บฝังเรื่องราวของเรา
เสี่ยวป๋อหยิบเสื้อคลุมมังกร ที่สวมให้จินเฉิงอู่ ดูแลความเรียบร้อยให้อีกที ใบหน้าคมคายจมูกโด่งเป็นสัน กับผิวขาวสะอาดตา ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆ ออกจากห้อง มุ่งไปยังท้องพระโรง ขบวนของชงเมิ่งเดินผ่านประตูวังเข้ามาข้างใน คังซื่อฮั่นแยกตัวออกไปเจิ้งเหมยเดินอยู่ลำดับท้ายสุด ทางเดินทอดยาวเข้าสู่ตัวพระราชวังใหญ่ ป้ายเหนือหัวเป็นแผ่นไม้ขนาดใหญ่สลักคำว่า ...อุดมคติอันสูงส่ง..บนหน้ามุขสูงใหญ่นั่น จินเฉิงอู่ยืนมองขบวนของชงเมิ่งที่เคลื่อนผ่านเข้ามา ร่างเล็กเดินรั้งท้ายสุด อ้อนแอ้นงดงาม ...คุ้นตาจินเฉิงอู่จ้องมองอย่างกับ ...เคยคุ้นเคย.. อาการปวดศีรษะรุมเร้ายกมือขึ้นกุมขมับ อะไรบางอย่างหมุนวนในหัวจนปวดหนึบ มันคือความขัดแย้งกันในสมองส่วนความทรงจำ ที่ฝั่งหนึ่งพยายามจะลืมเพราะฤิทธิ์ยาแต่อีกฝั่งพยายามจะจำเพราะความรักฝั่งตรึง…..หากข้าใช้สมองจดจำเจ้า คงลืมเลือนง่ายดาย แต่ข้าใช้หัวใจเก็บฝังเรื่องราวของเราสอง…..“ฝ่าบาท ขุนนางและเหล่าราชทูตรอฝ่าบาทที่ท้องพระโรงแล้ว”เสียงเสี่ยวป๋อฉุดดึงความคิดทั้งหมดให้สะดุดลง หันหลังก้าวเดินจากตรงนั้นไปทันทีภายในท้องพระโรงกว้างใหญ่เหล่าขุนนางยืนเรียงรายสองฝั่งเบื้องบนบัลลังก
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เข้าวัง
คังซื่อฮั่นหย่อนตัวลงไปช้าๆ ไฟในห้องบรรทมไม่ได้สว่างแต่ทว่าก็พอจะทำให้มองเห็นว่าเสี่ยวป๋อยืนอยู่ไม่ห่างจากที่จินเฉิงอู่นั่งอยู่เสี่ยวป๋อคว้ากระบี่อย่างรวดเร็วตวัดเข้าใส่คังซื่อฮั่นทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองคังซื่อฮั่นชักกระบี่ออกมากั้นไว้เสียงคมกระบี่กระทบกับดัง แสบแก้วหู"เหลียงซานป๋อ"เสี่ยวป๋อชะงักหันไปมองเมื่อพบว่าเป็นคังซื่อฮั่น ก็ฉีกยิ้มกว้าง"ท่านคัง"จินเฉิงอู่หันมองตามความปีติไม่น้อยไปกว่าเสี่ยวป๋อ"ข้าคิดว่าท่านจะตายเสียแล้วซื่อฮั่น""ข้า ไม่เคยคิดที่จะทิ้งใครไว้ข้างหลัง"น้ำเสียงตัดพ้อ"เจ้าหายไปไหนมา"จินเฉิงอู่ถามในแบบที่คิด คังซื่อฮั่นหันมองเสี่ยวป๋อที่มองอยู่ก่อนแล้วเหมือนจะบอกว่า เอาไว้คุยกันทีหลัง"ฝ่าบาท คังซื่อฮั่นเพียงแค่จากไปเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา"เสี่ยวป๋อตอบคำถามแทน"เช่นนั้นต่อจากนี้ ข้าต้องรบกวนเจ้าให้อยู่ข้างกาย นอกจากเหลียงซานป๋อตอนนี้ก็มีเพียงเจ้าคังซื่อฮั่นที่ข้าวางใจ"“คังซื่อฮั่นลาฝ่าบาทออกไปจัดการเรื่องราวบางอย่างหวังว่าฝ่าบาทจะประทานอนุญาต”จินเฉิงอู่เพียงแต่ยิ้มๆ หมาป่าเดียวดาย เจ้าจะเร่ร่อนรอนแรมจนกว่าจะพอใจเสี่ยวป๋อเดินออกมาส่ง“ฝ่าบาท สูญเสียคว
ท่านอ๋องไร้หัวใจ อดใจรอ
จินเฉิงอู่ ยืนสงบนิ่งหน้าโลงศพของจินเฉิงหวาง“เสด็จย่า”“ไทฮองไทเฮาทรงแขวนพระศอกับขื่อคา”“เสด็จย่าทำไมถึงได้คิดสั้นเช่นนั้น”“ไทฮองไทเฮาทรงเป็นกังวลเรื่องที่ท่านอ๋องป่วยหนักและ ฝ่าบาททรงประชวร”ในใจเขาเวลานี้มีคำถามมากมาย จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำบอกเล่า แม้คำตอบจะแสนขัดแย้งหากแต่จะถามใครได้ในเวลานี้ เสี่ยวป๋อที่เอาแต่นิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดกับใต้เท้าตู้ที่ควบคุมกำลังองครักษ์และทหารทั้งหมด คนของจินเฉิงหวางหายไปจากราชสำนักจนแทบหมดเหลือเพียงคนที่ยอมก้มหัวให้โยวเสวียนและใต้เท้าตู้เหล่าขุนนางน้อยใหญ่แวะเวียนถวายพระพรแก่จินเฉิงหวางเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีสนมนางในไม่มีกุ้ยเหริน กุ้ยเฟยแม้แต่สนมเอกตระกูลไป๋ยังถูกกีดกัน ไร้ซึ่งทายาทและองค์ชายองค์หญิง มีเพียงจินเฉิงอู่ที่ยืนสงบนิ่งพร้อมกับโยวเสวียน และใต้เท้าตู้ไม่มีใครกล้าปริปาก แม้กระทั่งตำแหน่งฮองเฮา ขันทีนางในถูกเปลี่ยนตัวจนหมดหากใครแข็งข้อโยวเสวียน ให้ลากตัวไปให้ม้าแยกร่างจนทุกอย่างเงียบเชียบราบเรียบเกินไป ไม่มีการโต้แย้งไม่มีแข็งขืน ใต้เท้าตู้ตรึงกำลัง ทั้งองครักษ์และทัพหลวงยากที่จะย่างกรายเข้าไปได้“คังซื่อฮั่น ข้าไม่เคยได้พบเ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เสี่ยวป๋อ
เหลียงซานป๋อส่ายหน้า"ท่านอ๋อง หากท่านยังรักเสี่ยวป๋อยังเห็นว่าเสี่ยวป๋อเป็นคนสนิท ขอร้องท่านอ๋อง ว่าอย่าบอก..โยวเสวียน...พระชายาโยวเสวียนว่าเสี่ยวป๋อแวะมา"จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วมีหลายเรื่องที่เขาสงสัย โยวเสวียนอ้างว่าพาเขามาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บแล้วทำไมไม่ให้เสี่ยวป๋อมาคอยรับใช้ แล้วยังจะหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงการกลับไปที่จวนอ๋อง แล้วยังจะเสี่ยวป๋อที่มีท่าทีแปลกไป"ข้าอยากพบคังซื่อฮั่น"เสี่ยวป๋อส่ายหน้าไปมา"ท่านอ๋องท่านรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน"ไม่แน่ใจว่าโยวเสวียนให้จินเฉิงอู่กินยาชนิดไหนกันถึงลืมเลือนพระชายาเจิ้งเหมยเสียสิ้น"เสี่ยวป๋อ จำต้องจากไปสักพักระหว่างนี้ ท่านอ๋องรักษาตัว"จินเฉิงอู่ครุ่นคิดเวียนวน ทำไมเสี่ยวป๋อทำอย่างนี้เหลียงซานป๋อที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาแสนนาน ประสานมือคุกเข่าตรงหน้าก้มลงคารวะ ก่อนจะทะยานออกจากตรงนั้นไปทันที เสี่ยวป๋อรีบรุดไปยังร้านยานำถ้วยยาวางตรงหน้า ท่านหมอหยิบขึ้นมาสูดดม"ยาสลายความจำ"เสี่ยวป๋อยิ้มแห้งๆ"หากกินไปนานวันจะเกิดอะไรขึ้น""กินเพียงนิดทำให้ลืมเรื่องราวที่ไม่อยากจะจดจำ ยานี้ใช้กับคนที่มีความทุกข์ตรมจนไม่อยากจดจำปกติใช้เพียงเล็กน้อย แต่
