“ล้วนโทษนางที่กลายเป็นเหมือนเด็ก ข้ามิอาจถือสาหาความกับเด็กคนหนึ่งได้ จึงได้ยุยงให้เด็ก ๆ พวกนั้นไปกลั่นแกล้งนาง”“พี่เจ็ด นางไม่ได้รับบาดเจ็บ แล้วก็มิได้เสียเปรียบนะ กลับเป็นข้าที่เสียเปรียบ ข้าถูกนางสาดน้ำสกปรกใส่ถึงสองถัง มิหนำซ้ำยังลื่นล้มจนหัวกระแทก ข้าถูกปฏิบัติไม่เป็นธรรมมากกว่านางเสียอีก ท่า
ศีรษะของมู่เหยี่ยเพิ่งจะผ่านการกระแทกมาก่อน เพียงได้พันเอาไว้อย่างลวก ๆการกระแทกครั้งนี้บังเอิญชนกับบาดแผลที่ท้ายทอยพอดี เจ็บปวดอย่างยิ่งนางกุมศีรษะ เจ็บจนต้องสูดปาก“ข้าบอกไปนานแล้วว่าเตียงหลังนี้เตี้ยเกินไป ให้พวกเขาเพิ่มความสูงขึ้นอีกหน่อย แต่พวกเขาเอาแต่พูดว่าความสูงของเตียงล้วนมีกฎระเบียบ เปล
มู่เหยี่ยถูกท่าทีดุดันของตงฟางหลีทำให้ตกใจจนตัวสั่นเทานางสะอื้นไม่หยุด “ข้าเพียงรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่ามึนงง หากจำได้ว่าเคยพบเห็นที่ใดมาก่อน ข้าคงจะพูดไปแล้ว”“นั่นเป็นเพียงความรู้สึกอย่างหนึ่งเท่านั้น สิ่งของที่ไม่มีตัวตนข้าจะไปจำได้อย่างไร? อีกอย่าง ข้าเพียงรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง บางทีอาจเป็นภาพลวงต
เมื่อคำตอบหนึ่งพรั่งพรูออกมาโฉมหน้าที่แท้จริงของคนที่ลักพาตัวเหยี่ยนเย่ว์ไปนั้นก็โผล่ขึ้นมาตงฟางหลีคิดได้ว่าคนร้ายอาจจะเป็นพี่ใหญ่ ในก้นบึงหัวใจพลันเย็นเยียบเขากำหมัดแน่น สีหน้าซีดเผือด ในแววตาเต็มไปด้วยริ้วโลหิตไร้ลม ทว่าที่หน้าต่างกลับพลิ้วไหวกลิ่นอายสังหารพวยพุ่งขึ้นมาจากทั่วทุกทิศทาง ราวกับ
นี่คือแรงจูงใจให้พี่ใหญ่ทำเรื่องพวกนี้!ตงฟางหลีนึกถึงเรื่องราวบ้าคลั่งที่พี่ใหญ่เคยทำมาในอดีต ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหัวใจเย็นยะเยือกหาตัวพระชายาอ๋องเฉียนไม่เจอ คนที่มีนิสัยหวาดระแวงจนวิปริตอย่างเช่นพี่ใหญ่ มีความเป็นไปได้มากว่าจะเอาโทสะระบายใส่กับเหยี่ยนเย่ว์เหยี่ยนเย่ว์ในเวลานี้ ไม่มีเรี่ยวแรงจะทะเ
ในขณะที่ตงฟางหลีวิ่งวุ่นไปทั่วอีกด้านหนึ่งฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ถูกวางยาสลบและนำตัวมายังที่มืดมิดแห่งหนึ่งนางถูกคนโยนลงกับพื้นอย่างแรงฤทธิ์ของยาสลบยังไม่ทันได้จางไป คนผู้หนึ่งก็ได้ตักน้ำอ่างหนึ่งเข้ามา สาดเข้าที่ใบหน้าของนางน้ำผสมก้อนน้ำแข็งราดรดลงบนศีรษะของนางน้ำเย็นราดลงบนศีรษะของนาง เย็นจนหนังศ
“หนีรึ?”“มาจนถึงที่แบบนี้แล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะหนีได้อยู่อีกหรือ?”ท้ายที่สุดเขาก็จับตัวฉินเหยี่ยนเย่ว์ไว้ มือแข็งปานเหล็กบีบคางของนางไว้แน่น เดินบีบเข้าใกล้ทีละก้าว “ฉินเหยี่ยนเย่ว์ ตกอยู่ในมือของข้าแล้ว เจ้ายังพยายามจะหนีอยู่อีกหรือ?”“เจ้าขโมยของของข้าไป ข้าก็จะทำให้เจ้าอยู่มิสู้ตายเอง” เขาบีบ
ตอนที่เฉียนอ๋องนึกขึ้นได้ว่าหลังจากพระชายาเฉียนอ๋องหย่าแล้วยังพยายามหลีกหนีไปไกล ในแววตาพลันฉายแววโกรธออกมาอย่างรุนแรงเขาถูกหญิงทอดทิ้งแล้ว!ถูกเซียวเซี่ยงหว่านนางแพศยานางนั้นเตะทิ้งผีเท่านั้นที่รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาตอนที่ได้รับหนังสือหย่าที่มีตราประทับของเสด็จพ่อตอนนั้น เขาเหลือไว้เพียงความเ
ท่ามกลางการนองเลือดพร่าเลือน เขาตกตะลึงและเผยสีหน้าเหลือเชื่อ “เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร?”“ดูเหมือนข้าจะเดาถูก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เย้ยหยันเดิมทีนางไม่แน่ใจนัก และอยากหลอกลวงเขาคิดไม่ถึงว่าการหลอกลวงจะประสบผลสำเร็จในครั้งเดียวการกระทำโหดเหี้ยมเกิดขึ้นที่ก้นทะเลสาบ ช่างเข้ากับนิสัยวิปริตนี้จริง ๆ“เจ้ารู้ได
เฉียนอ๋องทนไม่ไหวจึงกระอักเลือดออกมาเต็มปากในเลือดนั้น ยังพาให้ฟันขาวหลุดออกมาฟันตรงนั้นเต็มไปด้วยเลือด กลิ้งไปบนพื้นหลายรอบก่อนจะหยุดลงขากรรไกรของเฉียนอ๋องได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถปิดปากได้ชั่วขณะ เลือดและน้ำลายไหลลงมาไม่หยุด น่าคลื่นไส้นัก“ถุย ผู้หญิงอำมหิต เจ้ากำเริบเสิบสานได้ไม่นานหรอก คอยดูเถ
เฉียนอ๋องเพิ่งถูกเฆี่ยนไปเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็เจ็บปวดจนมีเหงื่อกาฬเม็ดใหญ่ไหลออกมา“ดูเหมือนท่านจะรู้สึกตัวแล้ว” ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองใบหน้าซีดเผือดของเฉียนอ๋อง และออกแรงมากขึ้น “ข้าโรยบางอย่างลงบนแส้นิดหน่อย”“เมื่อแส้พบเลือด ความเจ็บปวดของท่านจะทวีคูณขึ้น และเมื่อข้าเฆี่ยนท่านหนึ่งแส้ ท่านจะเจ็บปวดไ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์นึกถึงท่าทางที่น่าสงสารขณะที่หายใจรวยรินของเซียวเซี่ยงหวั่นนึกถึงความทรมานอันไร้มนุษยธรรมที่เซียวเซียงหวั่นต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันในช่วงเวลานี้...ไม่เพียงแค่เซียวเซี่ยงหวั่นเท่านั้นยังมีหญิงสาวคนอื่น ๆ เสียชีวิตอยู่ในห้องลับแห่งนี้ด้วยเดิมพวกนางอยู่ในช่วงวัยเจริญพันธุ
หลังจากพลิกสถานการณ์กลับแล้ว เขาจะต้องทำให้นางเสียใจที่ได้เกิดมาเป็นสตรี!เฉียนอ๋องหลุบสายตาลง และหาโอกาสที่เหมาะสมถือโอกาสตอนที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์เข้ามาใกล้ จึงใช้มือข้างที่เหลืออยู่ลอบโจมตีไปฉินเหยี่ยนเย่ว์จับความเคลื่อนไหวของเขาได้นานแล้วคนชั่วร้ายวิปริตเช่นเฉียนอ๋อง ไม่มีคำว่าน่ารังเกียจที่สุด ม
สีหน้าเฉียนอ๋องดูน่าเกลียดมากเขากำหมัดแน่น เส้นเลือดปูดโปน และจ้องมองฉินเหยี่ยนเย่ว์ด้วยความมาดร้าย“ฉินเหยี่ยนเย่ว์ เจ้าทะนงตนเกินไปหรือไม่? ร่างกายเจ้า ข้าได้ตรวจไปก่อนหน้านี้แล้ว ไม่มียาพิษอยู่เลย เจ้าอย่าพยายามขู่ข้า”“สิ่งที่ท่านคิดนั้นเป็นเพียงสิ่งที่ท่านคิด” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “การใช้สมองอ
“เจ้าทำอะไร?” ขาของเฉียนอ๋องชาไร้ความรู้สึก และไม่สามารถขยับได้ จึงต้องคุกเข่าอยู่ตรงนั้นไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ และต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของผู้อื่น ความหวาดกลัวในก้นบึ้งหัวใจจึงยิ่งแข็งแกร่งขึ้น“เจ้าเป็นมนุษย์หรือผี? ฉินเหยี่ยนเย่ว์ เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่?” เสียงของเฉียนอ๋องแหลมยิ่งนัก“ท่านคิด
ฉินเหยี่ยนเย่ว์เต็มตื้นไปด้วยอารมณ์หลากหลายนางคิดเสมอว่าปู่เป็นชายชราขี้งกที่ไม่ยอมทิ้งแม้แต่ถุงเท้าขาด ๆเขาไม่ต่างอะไรจากชายชราข้างบ้านที่เล่นไพ่ ดื่มชา สวมรองเท้าแตะ และกางเกงขาสั้นทุกวันเลยหลังมาถึงที่นี่แล้วจึงได้รู้ ทุกสิ่งที่ทีมนักวิทยาศาสตร์ซึ่งนำโดยชายชราทำนั้นยิ่งใหญ่เพียงใดหากผลการวิจั
เวลาเดียวกับที่เช็ดเลือดออก ได้ใส่ยาห้ามเลือด และในเวลาเดียวกันก็ฉีดยาฉุกเฉินเช่น ยากระตุ้นหัวใจอาการของเซียวเซี่ยงหวั่นค่อนข้างแย่แม้จะได้รับการรักษาฉุกเฉินแล้ว แต่การหายใจของนางยังคงอ่อนแรงมากโดยเฉพาะมือและเท้าเริ่มแข็ง ทำให้ไม่สามารถวัดชีพจรได้สิ่งที่เร่งด่วนที่สุด ทำได้เพียงตรวจคลื่นไฟฟ้าหัว