เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1211
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1212
เหล่าบ่าวรับใช้นำของขวัญซึ่งมีอยู่ห้ากล่องใหญ่มาซูเจิ้งให้บ่าวรับใช้เปิดออกข้างในกล่องบรรจุผ้าพับ เครื่องประดับ และของโบราณซึ่งสุดที่จะประเมินค่าได้เปล่งประกายวาววับใต้แสงแดดจนตาพร่า“ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มิพอที่จะแสดงความเคารพได้” ซูเจิ้งกล่าว “ยังหวังว่าพระชายาอ๋องเจ็ดจะไม่รังเกียจ”ตงฟางหลีมุ่
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1213
เขาเดินหน้าต่อไปไม่ได้ ถอยกลับก็ไม่ได้หากให้เงิน คงเจ็บปวดยิ่งหากไม่ให้เงิน ทว่าคำพูดก็ได้พูดมาถึงตรงนี้แล้ว หากเขานำของขวัญกลับคืน และข่าวนี้แพร่ออกไป คนในสกุลซูจะต้องอับอายขายหน้าฉินเหยี่ยนเย่ว์มองแผนการในใจของเขาออก“หากใต้เท้าซูเสียใจ เช่นนั้นก็ช่างมันเถิด ตราบใดที่พวกท่านมีความหวังดี ข้าก็บั
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1214
ฮูหยินซูถูกซูจิ้นเอ็ดใส่จนน้ำตาร่วงเผาะทันที “นายท่าน ท่านจะทำอะไรกัน?”นางกล่าวทั้งน้ำตาคลอเบ้า “หนึ่งล้านตำลึงเงินมิใช่จำนวนน้อยเลย เดิมทีครอบครัวของเราขัดสนเงินทองเพราะรายได้มีไม่พอถึงรายจ่ายแล้ว หากท่านยังใจกว้างเช่นนี้ เรายังจะอยู่รอดได้อีกหรือ?”ซูจิ้นกลัวภรรยาตนร้องไห้มากที่สุด“พระชายาอ๋องเจ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1215
ฉินเหยี่ยนเย่ว์มุ่นคิ้วหลังจากที่ปลาทรายแดงครีบทองกลายพันธุ์แล้วจะมีพิษร้ายแรงมากแม้นซูเตี่ยนฉิงกินยาขององค์หญิงอันชางไปแล้วตอนที่ถูกวางยาพิษ ก็ได้แต่ฝืนรั้งลมหายใจไว้เท่านั้นหากต้องการช่วยชีวิต จำต้องล้างพิษออกหากอยากถอนพิษประเภทนี้ มิใช่ว่ายาเพียงหนึ่งหรือสองขนานจะประสบผลกระบวนการถอนพิษค่อนข้
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1216
ฉินเหยี่ยนเย่ว์แสร้งทำเป็นรีรออยู่บนข้อมือของซูเตี่ยนฉิง สักพักหนึ่งหลังจากตรวจมือขวาเสร็จ ก็ตรวจที่มือขวาอีกครั้งขณะที่ขมวดคิ้วก็ส่ายหัว สีหน้าจริงจังมากขึ้นเรื่อย ๆซูจิ้นเห็นนางขมวดคิ้วและส่ายหัว ในใจกระวนกระวายเล็กน้อย“คือว่า พระชายาอ๋องเจ็ด พระองค์ว่า ฉิงเอ๋อร์นางเป็นเช่นไรบ้าง…”“แย่มากเลย”
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1217
ถ้อยคำนี้ เป็นการพิสูจน์ความกังวลของซูจิ้นสีหน้าของซูจิ้นไม่น่ามองเป็นอย่างยิ่งเดิมทีฉิงเอ๋อร์ก็นอนหายใจรวยริน และหากยังผ่านอาการป่วยนี้ไปอีก ก็จะกลายเป็นอย่างพระชายาอ๋องเจ็ดที่ก้าวเดินหนึ่งก้าวก็ต้องหอบหายใจสามครั้ง เกรงว่าคงจะทนต่อไม่ไหว“เช่นนั้นควรทำอย่างไร?” เขาเอ่ยถาม“ไม่ต้องกังวลไป” ฉินเหย
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1218
ฮูหยินซูกลัวว่าอาการป่วยของฉินเหยี่ยนเย่ว์จะกระทบถึงร่างกายของซูเตี่ยนฉิง จึงเปลี่ยนผ้าขนหนูไปถึงสามผืน เช็ดหน้าซูเตี่ยนฉิงอยู่สิบกว่ารอบก่อนจะหยุดเช็ดยิ่งเช็ดนาน สุราฤทธิ์แรงที่หลงเหลืออยู่ยิ่งมีมากเท่าใด เวลาที่ซูเตี่ยนฉิงจะเจ็บปวดก็นานมากขึ้นเท่านั้นฉินเหยี่ยนเย่ว์เอนกายพิงตงฟางหลีที่อยู่ข้างกา
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1219
ด้านหนึ่งเขาตำหนิฮูหยินซูที่ดึงดันเชิญฉินเหยี่ยนเย่ว์มารักษาให้ฉิงเอ๋อร์ อีกด้านหนึ่งก็ไม่พอใจฉินเหยี่ยนเย่ว์เป็นอย่างมากเรื่องนี้แม้ว่าฝ่าบาทจะมีพระราชโองการทว่า พระชายาอ๋องเจ็ดกำลังเอาพวกเขาสามีภรรยา และทั้งสกุลซูเล่นอยู่ในกำมือ เป็นสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลยแม้แต่น้อย“พระชายาอ๋องเจ็ด กระหม่อมขอถาม
บทล่าสุด
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1429
ความเป็นไปได้มากที่สุด คือพี่ใหญ่ใช้ประโยชน์จากทาสเป่ยลู่คนนั้น ทำเรื่องที่มิอาจเปิดเผยได้เหล่านั้นอยู่ที่นี่หากเป็นเหตุผลเช่นนี้ เบาะแสทุกอย่างล้วนราบรื่นแล้วตงฟางหลีเดินอ้อมห้องอีกหนึ่งรอบใช้มือสัมผัสและเคาะสิ่งของที่น่าสงสัยทั้งหมดเบา ๆ ไปหนึ่งรอบน่าเสียดาย ที่หาร่องรอยของห้องลับไม่เจอ“จางฉู
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1428
ตงฟางหลีพยุงตัวกับราวบันได ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดเผือดหากเป็นน้ำพุจริง ๆ ไม่เพียงแต่รสนิยมเลวร้าย มิหนำซ้ำยังส่งกลิ่นเหม็นจนทำให้คนเดือดดาลจางฉู่ส่ายหน้า “มิทราบได้พ่ะย่ะค่ะ แทนที่จะบอกว่าเป็นน้ำพุ มิสู้บอกว่า พวกมันดูเหมือนเสาค้ำยันศาลามากกว่า ที่แห่งนี้เป็นที่ที่เฉียนอ๋องสร้างขึ้นกับมือเพื่ออนุภร
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1427
ในแววตาเขาไร้คลื่นลม และน้ำเสียงก็ราบเรียบมากเช่นกันเฟยอิ่งลอบขมวดคิ้วแน่นเขารู้จักจางฉู่มาแต่ไหนแต่ไร จางฉู่มีนิสัยเย็นชา กระทำการสุขุมหนักแน่น ไตร่ตรองพิจารณารอบด้าน มิใช่คนที่มุทะลุบุ่มบ่ามพรรค์นั้นหากแต่พฤตกรรมครานี้ ผิดแปลกไปอย่างแท้จริงแปลกไปจนมิคล้ายกับเป็นจางฉู่ตัวจริงเฟยอิ่งยิ่งคิดก็ยิ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1426
ตงฟางหลีเดิมทีก็มีโรครักความสะอาดอยู่แล้ว ทนรับกลิ่นแปลกประหลาดเช่นนี้ไม่ได้ที่สุดยามที่กลิ่นเหม็นเน่าสายนั้นถาโถมเข้ามา เขาถึงกับอดถอยหลังไปหลายก้าวไม่ได้ ภายในกระเพาะประหนึ่งพลิกแม่น้ำล้มมหาสมุทรก็มิปานเขารีบล้วงหาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูก สะกดความรู้สึกขยะแขยงลงไปเฟยอิ่งเองก็ถูกความรู้สึกน่ารัง
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1425
“เหตุผลที่คุณหนูเซียวหย่ากับพี่ใหญ่ เป็นเพราะว่าพี่ใหญ่สังหารลูกของพวกเขาเองกับมือ” ตงฟางหลีพูดต่อไป “ที่นางมิสามารถตั้งครรภ์มาโดยตลอด ก็เป็นการขัดขวางของพี่ใหญ่เช่นกัน”“พี่ใหญ่คิดว่าการตายของทาสเป่ยลู่เกี่ยวข้องกับคุณหนูเซียว จึงเอาโทสะมาระบายใส่คุณหนูเซียว คุณหนูเซียวที่ลุ่มหลงในความรักอย่างลึกซึ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1424
บนใบหน้าเย็นชาและแน่วแน่นั้น เผยให้เห็นถึงสีหน้าไม่น่าดูเป็นอย่างยิ่งร่างกายสูงใหญ่ของเขาถอยหลังไปอย่างไร้ร่องรอย น้ำเสียงนั้นทั้งลำบากใจทั้งเจ็บปวด “หวั่นเอ๋อร์...ไม่สิ พระชายาเฉียนจากไปแล้ว และคงไม่มีวันกลับมาอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เรือนบุปผาหาได้มีผู้ใดอยู่ไม่ เชิญท่านอ๋องเจ็ดกลับไปเถิด”ยามที่จางฉู
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1423
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด เวลาที่เหยี่ยนเย่ว์จะได้รับความทรมานก็จะยิ่งนานมากขึ้นเท่านั้นยามที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมา หน้าผากตงฟางหลีถึงกับเต้นตุบ ๆ โดยไม่รู้ตัวไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกไปเองหรือไม่เขามักจะรู้สึกว่า แม้ว่ายัยหนูของเขาจะพลั้งเผลอถูกคนลักพาตัวไปทว่า มิใช่สตรีที่จะปล่อยให้ผู้อื่นเข่นฆ่าได้
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1422
ขณะเดียวกันภายในหอฉยงฮวาใบหน้าตงฟางหลีดำทะมึนนิ้วของเขาเคาะที่โต๊ะเบา ๆหลังจากคาดเดาได้ว่าเหยี่ยนเย่ว์อาจถูกเฉียนอ๋องลักพาตัวไปเขากลัวว่าหากเข้าไปหาตรง ๆ จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นกลัวว่าหลังจากพี่ใหญ่ที่มีนิสัยวิปริตเช่นนั้นถูกกระตุ้นเข้า จะทำอันตรายต่อเหยี่ยนเย่ว์ดังนั้น จึงมาที่หอฉยงฮวาก่อ
ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน บทที่ 1421
ท่ามกลางการนองเลือดพร่าเลือน เขาตกตะลึงและเผยสีหน้าเหลือเชื่อ “เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร?”“ดูเหมือนข้าจะเดาถูก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เย้ยหยันเดิมทีนางไม่แน่ใจนัก และอยากหลอกลวงเขาคิดไม่ถึงว่าการหลอกลวงจะประสบผลสำเร็จในครั้งเดียวการกระทำโหดเหี้ยมเกิดขึ้นที่ก้นทะเลสาบ ช่างเข้ากับนิสัยวิปริตนี้จริง ๆ“เจ้ารู้ได
