หญิงผู้นี้ ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวอีกแล้วนางเงยหน้ามององค์หญิงมู่เหยี่ย แล้วยิ้มคล้ายกับไม่ยิ้มออกมา “ก่อนที่ท่านจะลงมือกับข้า พวกเรามาวิเคราะห์บทสนทนาเมื่อครู่นี้ให้ชัดเจนเสียก่อนจะดีกว่า มู่เหยี่ย ท่านคิดว่า เย็นวันที่พี่ฉิงของท่านถูกข้าราดด้วยน้ำเย็นจนมีไข้สูง ก็บังเอิญเข้าวังพอดี แล้วจากนั้นก็บังเ
องค์หญิงมู่เหยี่ยได้ยินฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวดังนั้น พลันเบิกตากว้างและเป็นตอนนี้เอง ที่นางรู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างแท้จริงฉินเหยี่ยนเย่ว์มิใช่นางกำนัลที่ไร้ภูมิหลัง และยิ่งหาได้ใช่นางสนมที่มาจากขุนนางขั้นต่ำหรือครอบครัวเล็ก ๆ แต่อย่างใดไม่นางคือบุตรีของหู้กั๋วกง คือพระชายาอ๋องเจ็ดที่เสด็จพ่อพระรา
ไม่ต้องพูดว่าจะทำร้ายคน กระทั่งยืนก็ยังยืนได้ไม่มั่นคง “เจตนาเดิมของหม่อมฉันคือพาสาวใช้ของหม่อมฉันกลับจวน แต่พวกท่านกลับหาที่ตายเอง” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ระงับอารมณ์ที่มาถึงขีดจำกัดลงไป“มู่เหยี่ย ในปัสสาวะม้าที่เทราดไปยังท่านได้ถูกหม่อมฉันวางยาพิษไว้แล้ว รูปร่างของท่านสูงชะลูด ร่างกายแข็งแรง ภายในเวลาชั
มู่เหยี่ยหอบหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ราวกับคิดจะยกมือขึ้นมาไม่ว่านางจะพยายามเช่นไร ก็มิอาจขยับแม้กระทั่งนิ้วมือได้ ความรู้สึกที่ควบคุมร่างกายได้ยากนั้น ราวกับตกลงไปในห้วงเหวลึกก็มิปานฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินมาหยุดที่ข้างกายนาง “มู่เหยี่ย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ หม่อมฉันจะเอาคืนเป็นสองเท่า แต่ ท่านหาได้
ในที่สุดฤทธิ์ยาดอกบัวดำก็เข้าสู่ระยะที่สองฤทธิ์ยาระยะแรกนั้นส่วนใหญ่เกิดจากเมือกคางคกดำ ทำให้เส้นประสาทเป็นอัมพาต และควบคุมร่างกายไม่ได้เข้าสู่ระยะที่สอง อาการชาจะหายไป และจะถูกแทนที่ด้วยอาการคันจากพิษคางคกดำอย่างช้า ๆ หลังจากที่อาการคันผ่านพ้นไปแล้ว ก็จะมีอาการคันและเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากมดดำกระสุ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้ตั้งแต่แรกแล้วหลังจากที่นางออกมาจากตำหนักหมิงอวี้นั้น ตู้เหิงก็ติดตามนางอยู่ด้านหลังไกลๆนับตั้งแต่ที่นางเดินมาถึงเรือนโยวหลาน จนถึงคอกม้า จนกระทั่งมาถึงเรือนสมุนไพรที่นางทะเลาะกับองค์หญิงมู่เหยี่ยนั้น ตู้เหิงคอยเฝ้ามองดูนางด้วยสายตาที่เย็นชามาโดยตลอดฉะนั้นแล้ว ยามที่ไป๋โค้วเลียน
เขามองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเฟ่ยชุ่ย ก่อนจะลังเลอยู่นาน “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ถอดใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ในเมื่อคนมิหายใจแล้ว เช่นนี้จักฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร?ทั้งเฟ่ยชุ่ยและชื่อเจี้ยน ได้ตายไปแล้ว“ทำต่อไป” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รร้องตะโกนออกมา “เป็นไปไม่ได้ พวกนางจักต้องไม่เป็นอันใด”“หากมิถึงตอนสุดท้าย อย่าคิดยอมแพ
ข้างกายของตงฟางหลีนั้น ทั้งสามคนที่ต้องพิษถูกองครักษ์เงาพาไปพักที่ที่แตกต่างกันใบหน้าขององค์หญิงมู่เหยี่ยพลันมีรอยขีดข่วนมากมายบนใบหน้าของเธอ ทั้งยังมีอาการหวาดกลัวสิ่งสกปรกอย่างรุนแรง ทั่วร่างของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและฝุ่นควันมากมาย ดวงตาทั้งสองข้างพลันเบิกโพลง พร้อมทั้งตัวนางที่เอาแต่กลิ