LOGINShare
บทที่ 4 ยั่วเบาๆ
Last Updated:
2025-04-30 15:13:29เสี่ยวเยี่ยนจื่อ เมื่อได้เห็นว่ามู่หรงเสี่ยวหมิงและฉินมู่หลานกำลังกอดรัดนัวเนียกันอยู่อย่างแนบชิด อารมณ์โทสะภายในใจก็ยิ่งพลุ่งพล่าน นางลอบกำมือแน่นแต่ยังคงแสร้งตีหน้าไร้เดียงสาและเขินอาย
"ขออภัยพี่หญิงเพคะ น้องไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะทรงมาหาพี่หญิงที่นี่"
ฉินมู่หลานยิ้มตาหยี ก่อนจะปล่อยศีรษะของมู่หรงเสี่ยวหมิงให้ออกมาจากร่องอกอวบอิ่มของนาง เขามองนางตาขวาง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ให้เต็มปอด
เกือบตายคาอกแล้วมั้ยล่ะตัวข้า!!!
"โอ๊ะ ท่านพี่อ๋องเสด็จไปที่เรือนน้องเยี่ยนจื่อมาหรือ พี่ไม่รู้ พี่ก็ยืนรับลมอยู่ที่ริมระเบียง จู่ๆ ท่านพี่อ๋องก็วิ่งเข้ามาเสวยนมพี่"
ฉินมู่หลานเอ่ยคำโกหกได้อย่างหน้าตาย มู่หรงเสี่ยวหมิงหันไปมองฉินมู่หลานก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
เจ้าต่างหากที่กดหน้าข้าลงไปในร่องนมของเจ้า!!!
เสี่ยวเยี่ยนจื่อเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาไร้เดียงสา
"ท่านอ๋อง จู่ๆ ท่านก็ออกจากเรือนหม่อมฉันไป หม่อมฉัน"
"เจ้ากลับไปพักเถอะ คืนนี้ข้าจะค้างที่เรือนฉินมู่หลาน"
"เพคะ"
เสี่ยวเยี่ยนจื่อทำได้เพียงตอบรับอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก ฉินมู่หลานหันไปมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ มู่หรงเสี่ยวหมิงเองก็มองนางด้วยสายตาที่ล้ำลึก
ตายแล้ว!!! บทจะได้กิน ก็ได้กินง่ายๆ เชียว
กินทั้งลำ คิกคิก
ห้องนอน
"เฮ้ออออ"
"ถอนหายใจทำไมกัน!!! อ่านต่อไปสิ!!!"
ฉินมู่หลานปรายตามองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยแววตาตัดพ้อ
คิดว่าจะได้กินเขาแล้วแท้ๆ
"ท่านพี่อ๋องเพคะ"
"บทสวดพระธรรมขั้นสูง อ่านต่อไป"
ให้ตายเถอะ!!! เขาให้นางอ่านบทสวดมนต์ให้ฟังไปตั้งหลายจบแล้ว
ถ้าอยากจะบวชนัก แล้วจะมีเมียไปเพื่ออะไรกัน!!!
"หม่อมฉันไม่อ่านแล้วเพคะ!!! หม่อมฉันจะนอน"
"ข้าชอบฟังบทสวดเหล่านี้ มันช่วยทำให้จิตใจสงบ ไร้ตัณหาครอบงำ ช่วยให้จิตใจสบาย"
"บวชเถิดเพคะ"
"อย่ามาเถียงข้า!!!"
"เขาเรียกว่าเสนอความคิดเห็นเพคะ"
"จะอ่านหรือไม่!!! ไม่อ่านข้าจะได้กลับไปนอนที่เรือนข้า"
"เดี๋ยวสิเพคะ ท่านพี่อ๋อง"
มู่หรงเสี่ยวหมิงหันไปมองฉินมู่หลานที่ยื่นมือมาดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ สายตาของนางที่มองเขาดูร้อนแรงเป็นอย่างยิ่ง
"ปล่อยข้า!!!"
"ไหนๆ ก็มาแล้ว ขอดูหน่อยได้หรือไม่เพคะ?"
"ดูอะไร?"
ฉินมู่หลานชี้ไปที่หว่างขาของมู่หรงเสี่ยวหมิงก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
"ข้าง่วง จะนอนแล้ว!!!"
"จะรีบนอนทำไมกันเพคะ? มาทำ...กันก่อนดีหรือไม่เพคะ"
"มู่หลาน!!!"
"ท่านพี่อ๋องนอน หม่อมฉันขึ้นให้ดีหรือไม่เพคะ? ท่านพี่อ๋อง ท่านพี่อ๋อง!!!"
มู่หรงเสี่ยวหมิงใช้ผ้าห่มคลุมร่างจนมิดชิด ก่อนจะพลิกกายนอนหันไปอีกด้าน เพื่อหนีการรบกวนจากฉินมู่หลาน
ฉินมู่หลานทำได้เพียงส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความขัดเคือง
เช้าวันต่อมา ทั้งสองกำลังนั่งรับสำรับเช้าที่โต๊ะอาหาร ฉินมู่หลานมองถ้วยชาที่วางอยู่ตรงหน้าก่อนจะหันไปเอ่ยกับหลิงหลิง
"ข้าไม่ดื่มชา เจ้าไปนำนมอุ่นๆ มาให้ข้า"
"เพคะ"
มู่หรงเสี่ยวหมิงหันมามองฉินมู่หลานเล็กน้อย
"ปกติเจ้าไม่ชอบดื่มนม เจ้าบอกว่ามันเหม็นคาวมิใช่หรือ?"
"หม่อมฉันสุขภาพไม่ดีเพคะ อยากจะลองเปลี่ยนมาดื่มนมดูบ้าง มันก็ไม่ได้คาวมากเพคะ ต้องฝึกดื่มเอาไว้ เผื่อวันหน้าได้ดื่มของที่คาวกว่านี้จะได้ไม่คลื่นไส้เพคะ"
"ของอะไรกันที่คาวกว่านี้?"
ฉินมู่หลานไม่ตอบ เพียงแต่ป้องปากหัวเราะคิกคัก ไม่นานหลิงหลิงก็ยกถ้วยนมสดเข้ามา ฉินมู่หลานสะบัดมือให้หลิงหลิงและเหล่านางกำนัลออกไปจนหมดและสั่งห้ามมิให้ผู้ใดเข้ามา
"เจ้าไล่พวกนางออกไป แล้วใครจะคอยปรนนิบัติข้ากับเจ้า"
"หม่อมฉันจะปรนนิบัติท่านพี่อ๋องเองเพคะ"
ไม่พูดเปล่า ฉินมู่หลานถอดเสื้อตัวนอกออกจนหมด เหลือเพียงเสื้อตัวในที่บางเบาเพียงเท่านั้น เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่แทบจะล้นทะลักออกมานอกเสื้อ
"มาเพคะ หม่อมฉันรินชาให้นะเพคะ"
ฉินมู่หลานเดินเข้าไปยกกาน้ำชาขึ้นมา แล้วจึงขยับเข้าไปใกล้ๆ กับมู่หรงเสี่ยวหมิง นางก้มตัวลงต่ำให้เนินอกอยู่พอดีกับสายตาของมู่หรงเสี่ยวหมิง
เขาอดไม่ได้ที่จะปรายตาไปมองนาง แล้วจึงพบกับยอดอกอวบอิ่มที่ใหญ่จนล้นทะลัก กำลังส่ายไปมาอยู่ใกล้ๆ กับใบหน้าของเขา
"ลองบีบดูสักหน่อยไหมเพคะ มองอย่างเดียวคงไม่สนุก"
"กลับไปนั่งได้แล้ว ข้าหิวแล้ว"
"หิวนม?"
"หิวข้าว!!!"
ฉินมู่หลานกลับมานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะยกถ้วยนมขึ้นมาจิบเบาๆ
"ซี้ดดด นมนี่หวานมากเพคะ อ๊าสส์!!!"
"เจ้าจะครางทำไม เดี๋ยวนางกำนัลที่อยู่ข้างนอกก็ได้ยินหรอก!!!"
"ก็มันแสบคอนี่เพคะ อ๊อก อ๊อก ถุยยย!!!"
"มู่หลานน!!! หยุดเดี๋ยวนี้!"
หลังจากรับสำรับจนอิ่มแล้ว มู่หรงเสี่ยวหมิงก็ออกมาจากเรือนของฉินมู่หลานเดินตรงไปที่ห้องตำราทันที แล้วจึงปิดประตูเอาไว้โดยไม่ได้ลงกลอน เพราะหน้าประตูจะมีองครักษ์เฝ้าอยู่นายหนึ่ง ผู้ใดจะเข้ามาพบเขาต้องรายงานต่อเขาก่อน
เขาหยิบภาพวาดแดนสวรรค์ขึ้นมาเปิดดู แล้วจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจนหมด
เขาใช้ฝ่ามือใหญ่กอบกุมแก่นกายที่แข็งดุนดัน แล้วจึงรูดชักแท่งเอ็นร้อนขึ้นลงอย่างถี่เร่า
"ซี้ดดดดดด!!!"
ความอยากที่สะสมมาค่อนคืนของเขา กำลังจะพุ่งล้นทะลักออกมาแล้ว
ฉินมู่หลานแอบเดินตามมู่หรงเสี่ยวหมิงมาถึงหอตำรา ก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าประตู
จะรีบไปไหนกันนะ? นางถามเขาก็บอกแค่เพียงจะมาอ่านตำราพระธรรมเพิ่มความสงบใจ ขอไปดูสักหน่อยเผื่อได้เห็นของดีวับๆ แวมๆ
"ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ พระชายาเอก กระหม่อมต้องกราบทูลต่อท่านอ๋องก่อน พระองค์จึงจะเข้าไปได้พ่ะย่ะค่ะ"
ฉินมู่หลานปรายตามององครักษ์ผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา
"ข้านัดกับท่านพี่อ๋องเอาไว้ เจ้าหลบไป"
"แต่ว่า...."
"จะหลบดีดีหรือจะหลบด้วยน้ำตา?"
องครักษ์น้อยก้มหน้างุด ก่อนจะยอมหลีกทางให้ฉินมู่หลานอย่างไร้ทางหลีกเลี่ยง
แอ๊ดดด
"ท่านพี่อ๋องเจ้าขาาาา!!!"
"ซี้ดดดด โอ้ววว!!!"
"วร้ายยย น้ำพุ่ง!!!"
Related chapters
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 5 เส้นหมี่ดำติดซอกฟัน
ฉินมู่หลานรีบเบี่ยงตัวหลบจากสายธารสวาทของมู่หรงเสี่ยวหมิง ที่พุ่งทะยานออกมาจากลำแท่งสวรรค์ด้วยความตื่นตระหนก นางรีบวิ่งไปที่ด้านนอกแล้วหันมองซ้ายขวา ก่อนจะปิดประตูเอาไว้โดยไม่ได้ลงกลอนมู่หรงเสี่ยวหมิง ยืนมองฉินมู่หลานด้วยสายตาที่ตกตะลึง ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งค้าง มือหนึ่งกอบกุมลำแท่งเอ็นร้อนเอาไว้ จ้องมองนางด้วยสายตาที่ตื่นตระหนกฉินมู่หลานมองแท่งมังกรของเขา ก่อนจะยกมือป้องปากหัวเราะคิกคัก มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบหยิบเสื้อคลุม มาคลุมร่างกายเอาไว้อย่างลวกๆ"ไม่ต้องปิดหรอกเพคะ หม่อมฉันเห็นหมดแล้ว อันเท่านี่!!!"ฉินมู่หลานยกแขนเรียวงามข้างหนึ่งของนางขึ้นมา เพื่อจะเปรียบเทียบว่าลำไผ่ของมู่หรงเสี่ยวหมิงใหญ่เท่าท่อนแขนข้างหนึ่งของนาง"เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?""เดินเข้ามาเพคะ ""เหตุใดจึงไม่บอกข้าก่อน!!!""บอกก่อนจะได้เห็นฉากเด็ดหรือเพคะ โอ้วว ซี้ดดด พุ่ง ปิ้วๆๆๆ"ฉินมู่หลานเลียนแบบท่าทางของมู่หรงเสี่ยวหมิงอย่างสนุกสนานจนเขาใบหน้าแดงซ่านไปหมดแล้ว ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปหยิบหนังสือบนโต๊ะตำราของเขาขึ้นมาเปิดอ่านภาพวาดแดนสวรรค์ภาพเปลือยสตรีชัดๆ!!! อ้าขากว้างเช่นนี้ เห็นไปถึงร่องหลืบข้างในฉินมู่หลานเ
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 6 ทวงของขวัญ
หลายวันต่อมา ฉินมู่หลานตื่นขึ้นมาแต่เช้า เพื่อมาสูดอากาศที่สดชื่นในยามเช้า สายตาของนางทอดมองออกไป ก่อนจะพบกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ที่กำลังวิ่งวุ่นไปมาภายในตำหนัก"หลิงหลิง""เพคะพระชายา""เหตุใดเสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงวิ่งวุ่นเช่นนั้น?""พระชายาจำไม่ได้หรือเพคะ?""จำอะไร?"ฉินมู่หลานหันกลับไปมองหลิงหลิงก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น"วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านอ๋องเพคะ""จริงรึ?""เพคะ"ฉินมู่หลานพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านใน มือเรียวงามยื่นไปจับถ้วยนมสดอุ่นร้อนขึ้นมาดื่มดับกระหาย"พระชายาทรงเตรียมของขวัญให้ท่านอ๋องหรือยังเพคะ""ต้องเตรียมด้วยหรือ?""ต้องเตรียมสิเพคะ อย่าให้พระชายารองได้หน้าคนเดียวนะเพคะ""ช่างนางสิ ท่านพี่อ๋องยังไม่เห็นจะบอกข้าสักคำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา แล้วยังให้เมียน้อยไปจัดการแทนข้าอีก ข้าจะทำของขวัญให้เขาไปเพื่ออะไรกัน"ฉินมู่หลานไม่ใส่ใจนางยกถ้วยนมขึ้นมาดื่มต่ออย่างสบายอารมณ์"โกรธข้าหรือ?"มู่หรงเสี่ยวหมิงเดินเข้ามาหาฉินมู่หลาน ก่อนจะสะบัดมือไล่เหล่านางกำนัลให้ออกไปจนหมด แล้วจึงปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาฉินมู่หลานขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย"ปิดป
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 7 ค่ำคืนสวาท 1-1
งานเลี้ยงวันเกิดของชินอ๋องมู่หรงเสี่ยวหมิง จัดขึ้นอย่างเรียบง่ายภายในตำหนัก มีแขกเหรื่อมากมายมาร่วมงาน ฮ่องเต้และฮองเฮา ทรงส่งของขวัญมาอวยพรอย่างสมเกียรติมู่หรงเสี่ยวหมิงยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี เขามองไปโดยรอบ ก่อนจะหยุดสายตาเอาไว้ที่ฉินมู่หลาน เห็นนางกำลังยกสุราขึ้นดื่ม พร้อมกับกินเนื้อย่างอย่างเอร็ดอร่อยเมื่อใดกันที่เขามองนางเปลี่ยนไป เหตุใดนางจึงดูเย้ายวนมากกว่าแต่ก่อนภาพของฉินมู่หลานในความทรงจำของเขานั้น นางเป็นสตรีเรียบร้อย เขินอาย และไม่เคยกล้ายั่วยวนเขาเช่นนี้มาก่อนแต่เขากลับชอบที่นางเป็นเช่นนี้ฉินมู่หลานเงยหน้ามองมู่หรงเสี่ยวหมิงเล็กน้อย ใบหน้างามแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ของสุรา"ท่านอ๋องเพคะ ลองเสวยเนื้อนี้ดูเถิดเพคะ รสชาติดีไม่น้อย"เสี่ยวเยี่ยนจื่อเมื่อสัมผัสได้ว่ามู่หรงเสี่ยวหมิงกำลังจ้องมองฉินมู่หลานไม่วางตา ก็หาทางดึงดูดความสนใจจากเขามู่หรงเสี่ยวหมิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะคีบชิ้นเนื้อขึ้นมาลองชิมดู"หม่อมฉันจะเต้นรำถวายพระองค์นะเพคะ""อืม เราอยากดูเจ้าร่ายรำ ได้ยินมาว่าฝีมือการร่ายรำของเจ้าเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง""ท่านอ๋องทรงชมเกินไปแล้วเพคะ"เสี่ยวเยี่ยนจื่อยิ้มด้วยควา
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 8 ค่ำคืนสวาท 1-2
ฉินมู่หลานลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อด้านบนออกจนหมด เผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มขนาดใหญ่โตที่มียอดอกสีชมพูสวยหวานกำลังรอให้มู่หรงเสี่ยวหมิงเข้าไปเชยชมอย่างเย้ายวนเขาผลักร่างนางให้นอนลงบนเตียง ก่อนจะดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางออกจนหมด เผยให้เห็นเรือนร่างงดงามราวกับภาพวาดที่สะกดสายตาของเขาให้หลงใหล"งามเหลือเกิน"มู่หรงเสี่ยวหมิงโน้มใบหน้าลงไปทาบทับริมฝีปากของนางอย่างดูดดื่ม เขาสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากสวย แล้วใช้ลิ้นเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของนาง ดูดดื่มความหอมหวานอย่างหยุดไม่ได้ หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงมาดูดดื่มที่สองเต้าอวบอิ่มด้วยความหื่นกระหายจ๊วบ จ๊วบ"อื้อออ!!!" ฉินมู่หลานส่งเสียงหวานครางกระเส่า เมื่อถูกมู่หรงเสี่ยวหมิงครอบริมฝีปากดูดดึงขบเม้มที่ยอดจุกสีชมพูสวยหวานอย่างหยอกเย้า สองมือใหญ่ขยำบีบเคล้นคลึงช่อดอกบัวใหญ่สองเต้าจนเนื้อล้นทะลักออกมาตามซอกนิ้ว"อ๊าส์!!! หม่อมฉันเสียวเพคะ อื้อ!!!"มู่หรงเสี่ยวหมิงใช้ลิ้นสากร้อนโลมเลียลงมาที่ท้องน้อยของนาง ก่อนจะหยุดสายตามองดูเนินสวาทที่ไร้เส้นขนด้วยสายตาเป็นประกายนี่คือสิ่งที่เขาปรารถนา เขาชอบเนินสวาทที่ปราศจากเส้นไหมสีดำมาปก
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 9 เสน่ห์ที่ชวนหลงใหล
มู่หรงเสี่ยวหมิงเข้าวังหลวงแต่เช้าตรู่ ฉินมู่หลานจึงออกมาให้อาหารปลาที่ริมสระอย่างเพลิดเพลิน"พี่หญิงอารมณ์ดีจังเลยนะเพคะ เมื่อคืนท่านอ๋องคงจะเอาใจใส่พี่หญิงเป็นอย่างดี"ฉินมู่หลานหันไปมองเสี่ยวเยี่ยนจื่อเล็กน้อยในใจนึกเบ้ปากอย่างดูแคลน มาแล้วพวกชอบตีสองหน้านางโยนอาหารปลาลงไปในสระ ก่อนจะยกยิ้มน้อยๆ ด้วยท่าทีเขินอาย"น้องหญิงช่างรู้ดียิ่งนัก ท่านพี่อ๋องทั้ง "เอา" ใจ ทั้ง "ใส่" พี่อย่างเต็มที่เลยละ คิกคิก"เสี่ยวเยี่ยนจื่อลอบกำมือแน่น แต่ยังคงส่งยิ้มหวานไร้เดียงสา แสร้งทำเป็นเขินอายตามฉินมู่หลาน"น้องอิจฉาพี่หญิงยิ่งนักเพคะ ท่านอ๋องเป็นบุรุษเย็นชา เวลาอยู่กับน้องก็เขินอายเพคะ แต่ก็ร้อนแรงไม่เบา"เสี่ยวเยี่ยนจื่อส่งสายตาท้าทายให้แก่ฉินมู่หลาน สาวน้อยนางนี้กำลังจะบอกนางอ้อมๆ ว่า ได้กินท่านพี่อ๋องก่อนนางเช่นนั้นหรือ?ใครเชื่อก็โง่แล้ว!!!"นี่น้องหญิงได้ร่วมหลับนอนกับท่านพี่อ๋องก่อนพี่อีกหรือ?""เอ่อ ..เพคะ?"เสี่ยวเยี่ยนจื่อมีสีหน้ากระอักกระอ่วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เรื่องเช่นนี้ใครเขาเอามาถามกันตรงๆ แบบนี้ !!! อันที่จริงแล้ว ท่านอ๋องไม่เคยแตะต้องตัวนางเลยแม้แต่ครั้งเดียวฉินมู่หลานมองเสี
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 10 สตรีคนแรกในดวงใจ
การเดินทางไปล่าสัตว์ตามราชโองการของฮ่องเต้มาถึงอย่างรวดเร็ว ฉินมู่หลานเตรียมตัวพร้อมอย่างเต็มที่ ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบัน นางเองก็ชอบเดินป่าชมธรรมชาติที่สวยงามอยู่เป็นประจำเสี่ยวเยี่ยนจื่อไปขอร้องให้ไทเฮาทรงใส่ชื่อของนางเข้าร่วมในการล่าสัตว์ครั้งนี้ด้วย เหตุผลเพราะนางไม่กล้าอยู่ตำหนักชินอ๋องเพียงลำพังและอยากไปปรนนิบัติดูแลสามี สร้างความไม่พอใจแก่มู่หรงเสี่ยวหมิงเป็นอย่างมาก เขาต้องการพาฉินมู่หลานมาเพียงผู้เดียว แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับติดสอยห้อยตามมาด้วยตามรับสั่งของเสด็จแม่มู่หรงเสี่ยวหมิงล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ตอนนี้จึงมีเพียงฉินมู่หลานและเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่นั่งรถม้ามาด้วยกัน ฉินมู่หลานไม่ต้องการให้วุ่นวายใช้รถม้ามาหลายคัน มันจะดูยิ่งใหญ่กว่าคนอื่นๆ จึงให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อนั่งในรถม้าคันเดียวกับนางเสียฉินมู่หลานยกถ้วยนมสดที่นางชอบขึ้นมาดื่ม สายตาพลางชื่นชมมองดูทิวทัศน์รอบด้านที่มีต้นไม้ให้ความร่มรื่นอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้ใส่ใจเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่นั่งมาด้วยกันเลยแม้แต่น้อยเสี่ยวเยี่ยนจื่อลอบเบะปากใส่ฉินมู่หลานในใจ แต่ลึกๆ แล้ว นางก็รู้สึกพึงพอใจไม่น้อย ที่จะได้มีโอกาสออกมาแย่งคว
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 11 ความจริงที่ลืมเลือนและไม่เคยรู้
มู่หรงเสี่ยวหมิงพาฉินมู่หลานและเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาถวายพระพรฮ่องเต้มู่หรงเสี่ยวเฉินและฮองเฮา ฉินมู่หลานแอบชำเลืองมองฮ่องเต้มู่หรงเสี่ยวเฉิน ที่มีใบหน้าคล้ายสามีของนางราวเจ็ดแปดส่วนด้วยสายตาพิจารณาหล่อน้อยกว่าท่านพี่อ๋องของข้า"มู่หลานเจ้าหายดีแล้วหรือ อาเป็นห่วงเจ้าแทบแย่"ฉินมู่หลานเงยหน้าไปมองสตรีสวมใส่อาภรณ์ชุดสีแดงที่นั่งเคียงข้างฮ่องเต้ด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ แต่แล้วความทรงจำภายในหัวของร่างเดิมก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง'ฮองเฮา ฉินเหยาเซียว เป็นน้องสาวแท้ๆ ของท่านพ่อที่รักนางมาก คอยตักเตือนนาง....'"มู่หลาน ฮองเฮาทรงตรัสถามเจ้าไม่ได้ยินหรือ?"มู่หรงเสี่ยวหมิงกระซิบที่ข้างหูของฉินมู่หลานทำให้สติของนางกลับคืนมา นางย่อกายลงเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้ฮองเฮาฉินเหยาเซียวที่มองนางด้วยสายตาห่วงใย"หม่อมฉันหายดีแล้วเพคะ คงเพราะเดินทางมาไกลจึงรู้สึกว่าร่างกายเชื่องช้าไป ขออภัยฮ่องเต้และฮองเฮาด้วยเพคะ""ช่างเถิด อาไม่ถือสาเจ้าหรอก""เสี่ยวหมิง เจ้าไปเดินเยี่ยมชมบรรยากาศโดยรอบกับข้าเถิด ปล่อยให้เหล่าสตรีพูดคุยกันไป""พ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่"มู่ หรงเสี่ยวหมิงหันกลับมามองฉินมู่หลานอีกครั้ง ก่อนจะเดินตา
Last Updated : 2025-04-30ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 12 ความเร่าร้อนที่ริมน้ำตก
ฉินมู่หลานมองมู่หรงเสี่ยวหมิงที่ถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองออกจนหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วค่อยๆ ก้าวเข้ามาหานางด้วยสายตาที่เร่าร้อน"ถอดเถิด ทำเรื่องสนุกกันก่อนแล้วค่อยอาบน้ำ"ฉินมู่หลานก้มลงมองแท่งเอ็นร้อนที่แข็งชูชันของเขา พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่น่ากินจัง!ฉินมู่หลานมองมู่หรงเสี่ยวหมิง ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมากระดิกนิ้วเรียกเขาให้เข้าไปหาด้วยสายตาเชิญชวน"อยากเห็นตรงไหนก็เข้ามาถอดดูสิเพคะ"มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบพุ่งตัวเข้าไปหานางอย่างไม่รอช้า เขาบรรจงถอดเสื้อผ้าของนางออกด้วยความตื่นเต้นเรือนร่างของนางยังคงงดงามเหมือนเช่นคืนนั้นคืนที่เขาตกเป็นของนางจ๊วบ จ๊วบ"อื้ออออ!"มู่หรงเสี่ยวหมิงดันร่างของฉินมู่หลานให้พิงกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล แล้วประคองร่างบางระหงของนางเอาไว้ ริมฝีปากหนาใหญ่ โน้มลงไปดูดเลียขบเม้มที่ยอดดอกบัวงามอย่างหื่นกระหาย"อื้ออ ท่านพี่อ๋อง""ข้ามาดูที่ตรงนี้แล้วถูกใจ จึงอยากจะชวนเจ้ามาเล่นสนุกกับข้าที่นี่!!!""อื้อออ เสียวเหลือเกินเพคะ"มู่หรงเสี่ยวหมิงใช้ลิ้นม้วนเลียยอดอกสีชมพูที่แข็งเป็นไตอย่างดูดดื่ม จนฉินมู่หลานรู้สึกเสียวกระสันเป็นอย่างยิ่งเขา
Last Updated : 2025-04-30
Latest chapter
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด ตอนพิเศษ จุดสุดยอดที่รอคอย
เขาอุ้มร่างบางของฮองเฮาผู้เป็นที่รักเข้ามาในตำหนัก ก่อนจะวางนางลงบนโต๊ะเสวยอาหาร สองแขนใหญ่สอดเข้าไปที่ใต้เรียวขางามของนาง กอดรัดเอวบางเอาไว้ ฉินมู่หลานจึงใช้สองมือจับขอบโต๊ะเอาไว้ เพื่อรอรับความหรรษาที่เขาจะมอบให้แก่นางมู่หรงเสี่ยวหมิงกระแทกกระทั้นลำแท่งใหญ่ยักษ์เข้ามาในร่องรูของนางจนเกิดเสียงดังตับตับตับ โต๊ะไม้สั่นสะเทือนตามแรงบดเบียดเสียดสีของคนทั้งสอง ฉินมู่หลานใบหน้าบิดเบี้ยว ส่งเสียงหวานครวญครางไม่เป็นภาษา มู่หรงเสี่ยวหมิงโน้มใบหน้าลงไปจูบนางอย่างหนักหน่วง ลิ้นร้อนสอดแทรกบดเบียดเกี่ยวกระหวัดพัวพันกับลิ้นชื้นของนางอย่างเสน่หา ไฟแห่งความปรารถนาของคนทั้งคู่กำลังลุกโชนสว่างเจิดจ้า ไร้วี่แววที่จะมอดดับลง มีแต่จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ"อ๊าส์!!! มันแน่นไปหมดเพคะ อื้ออออ!!! หม่อมฉันจุกเหลือเกินเพคะ!!!""ซี้ดดดด สุดยอดมาก ข้าเสียวเหลือเกิน โอ้วว!!!"เขาช้อนร่างของนางขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วจึงพานางลงไปนอนหงายบนเตียง อ้าขานางออกจนกว้าง ก่อนจะบดเบียดแท่งเอ็นร้อนเข้ามาในซอกหลืบดอกไม้งามจนมิดลำ เขาขยับแท่งแก่นกายกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างเร็วแรง จนกลีบกุหลาบบวมแดงไปหมดตับตับตับเขาโน้มใบหน้าลงไ
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด ตอนพิเศษ เสียวซ่านใต้แสงจันทร์
ฉินมู่หลานดีดนิ้วมือจนเกิดเสียงดังเปาะ เหล่านางกำนัลต่างรีบนำผ้าขาวมาล้อมรอบบริเวณระเบียงด้านนอกจนมิดชิด และนำฟูกนอนมาวางเอาไว้ก่อนจะออกไปรอที่ด้านนอกตำหนักจนหมด ตอนนี้จึงมีเพียงแสงจันทร์ที่ทอแสงลงมานางค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายจนสิ้น แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหามู่หรงเสี่ยวหมิง ดึงทึ้งเสื้อผ้าของเขาออกเช่นกัน และลูบไล้ฝ่ามือลงไปบนแผงอกล่ำสันของเขาด้วยความหลงใหล สายตาของนางมองต่ำลงไปที่ลำแท่งมังกรขนาดใหญ่ที่แข็งชูชันรอคอยให้นางเล่นสนุกกับมันนางย่อตัวลงไปนั่งที่พื้น ก่อนจะใช้มือขาวเรียวงามจับแท่งเอ็นร้อนของเขารูดชักขึ้นลง ลิ้นอุ่นร้อนม้วนเลียที่ปลายหัวสีชมพูจนฉ่ำแฉะ แล้วจึงครอบริมฝีปากลงไปกลืนกินลำแท่งแก่นกายที่ใหญ่ยาวจนมิดลำ พร้อมกับขยับศีรษะขึ้นลงอย่างเร็วแรงและถี่เร่า"ซี้ดดดด!!! อ่าส์!!!"เขากดศีรษะของนางเอาไว้ แล้วกระแทกลำแท่งเอ็นร้อนเข้าออกในโพรงปากสวยของนางอย่างเอาแต่ใจอ๊อก อ๊อก"โอ้ววว มู่หลาน ซี้ดดด!!! จะแตกแล้ว!!!"ฉินมู่หลานเร่งขยับศีรษะให้เร็วแรงมากยิ่งขึ้น ไม่นานนักน้ำรักสีขาวขุ่นก็พุ่งล้นทะลักผ่านเข้ามาในลำคอของนาง ฉินมู่หลานเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยกลัวว่าน้ำรักของสามีอันเ
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 25 The end
รัชศกเสี่ยวหมิงปีที่ 1ฮ่องเต้มู่หรงเสี่ยวหมิง ทรงขึ้นครองราชย์ราชสมบัติ และสถาปนาพระชายาเอกนามว่าฉินมู่หลานขึ้นเป็นฮองเฮา เขาไม่รับพระสนมใดใดเพิ่มอีกเลยแม้แต่คนเดียวฉินมู่หลานกำลังยืนรับลมอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งหวง นางสวมชุดฮองเฮาสีแดงสด ปักลายมังกรเหยียบเมฆาม้าสวรรค์ หงส์คู่มังกร สวมทับด้วยแถบเซียะเพ่ยสีแดงปักลายหงส์ฟ้าสิบสองตัว บริเวณแขนเสื้อทำเป็นทรงกว้างปักลายมังกรทอง มงกุฎหงส์บนศีรษะประดับด้วยหงส์พิลาสสามตัว บริเวณท้ายมงกุฎ ด้านบนคือหงส์พิลาสข้างละหนึ่งตัว ห้อยระย้าแปดพฤกษ์ ที่เป็นลูกปัดร้อยทรงสี่เหลี่ยมสลับกับตารางเรียงครบแปดชั้นวันนี้อากาศค่อนข้างดีไม่น้อย นางจึงออกมาเดินเล่นเสียหน่อย"เจ้าท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว ไม่ควรออกมาเดินรับลมเช่นนี้"ฉินมู่หลานหันไปมองมู่หรงเสี่ยวหมิงที่สวมชุดมังกรทองเดินเข้ามาหานาง และประคองโอบไหล่นางให้เดินกลับเข้าไปในตำหนักด้วยกัน"อากาศอบอ้าวเพคะ อยากออกมารับลมเสียหน่อยเพคะท่านพี่ฝ่าบาท""เจ้าใกล้คลอดแล้ว เกิดไม่ระวังขึ้นมาจะเป็นอันตรายได้""รู้แล้วเพคะ เลิกบ่นเสียที โอ๊ะ!ท่านพี่ฝ่าบาท""มู่หลาน!!! เจ้าเป็นอะไร?""น้ำคร่ำแตกเพคะ น้ำคร่ำแตก!!!"ฉินมู่หลานช
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 24 ตายตามกันไป
ฉินเหยาเซียวง้างคันธนูขึ้นมาเตรียมจะยิงมันเข้ามาที่ฉินมู่หลานและมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาโกรธเกลียด นางเกลียดมันทั้งสอง คนที่ควรอยู่ในอ้อมกอดของมู่หรงเสี่ยวหมิงควรจะต้องเป็นนางเพียงเท่านั้น!!!นักฆ่าของนางถูกทหารของฝ่าบาทฆ่าตายจนหมดสิ้นแล้วนางไม่ยอม!!! มันจะต้องไม่จบลงเช่นนี้ ไม่มีทาง!!!ฉึก!!!มู่หรงเสี่ยวหมิงกอดฉินมู่หลานเอาไว้แน่น หากจะต้องตายเขาก็พร้อมที่จะยอมตายไปพร้อมกับนางทั้งสองค่อยๆ ลืมตาขึ้นไปมอง ลูกธนูที่พุ่งตรงมาเมื่อครู่ไม่ได้ปักลงมาที่เขาทั้งสอง แต่ทว่ามันกลับพุ่งแทงทะลุหน้าอกของฉินเหยาเซียว นางกระอักเลือดออกคำโต สายตาจ้องมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาเว้าวอน ก่อนจะล้มลงกับพื้น นางสิ้นใจตายทั้งที่ดวงตายังเบิกโพลงจ้องมองมาที่ฉินมู่หลานและมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยความเกลียดชัง"เสี่ยวหมิง""เสด็จพี่ โอ๊ย!!!"มู่หรงเสี่ยวเฉินเป็นคนฆ่าฉินเหยาเซียวด้วยมือของเขาเอง เขามองนางที่ล้มลงตายอยู่บนพื้นด้วยสายตาที่เจ็บปวด"ท่านพี่อ๋องท่านบาดเจ็บ ให้ข้าพยุงท่านเถิดเพคะ"ฉินมู่หลานค่อยๆ ประคองร่างของมู่หรงเสี่ยวหมิงให้ค่อยๆ เดินไปพร้อมกับนาง"โอ๊ย!!!""มู่หลาน!!! มู่หลานเจ้า เลือด!!!"ฉินมู่
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 23 ฉินมู่หลานมาแล้ว
ฉินมู่หลานหันไปมองเสี่ยวเยี่ยนจื่อด้วยสายตาที่สงสัยไม่น้อย ตอนนี้องครักษ์เงาของตำหนักชินอ๋องกำลังล้อมนางกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อเอาไว้ตรงกลาง คอยคุ้มกันความปลอดภัยให้แก่พวกนางทั้งสอง"เจ้ามาได้เช่นไร?""หลิงหลิงนางกำนัลของเจ้าไปแจ้งข้าที่จวนว่าเจ้าหายตัวไปกลางดึก ปกติเจ้าจะลุกขึ้นมาเรียกนางให้เข้าไปปรนนิบัติทุกคืน แต่เมื่อคืนเจ้ากลับเงียบหายพอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเจ้าหายตัวไป นางจึงรีบมาหาข้าที่จวน""แล้วองครักษ์เงาเล่าเจ้าไปพาพวกเขามาได้เช่นไร?""องครักษ์เงาแท้จริงแล้วเป็นทหารฝีมือดีที่ไทเฮาทรงบ่มเพาะเอาไว้ กลุ่มหนึ่งตามท่านพี่ไป อีกกลุ่มคอยอารักขาตำหนักชินอ๋องเอาไว้ ไทเฮาทรงมอบพวกเขาให้กับท่านพี่มู่หรงเสี่ยวหมิง หลิงหลิงบอกว่าเห็นหย่งเยี่ยมีท่าทีลับๆ ล่อๆ จึงแอบตามนางมา ตอนที่ข้าไปถึงองครักษ์กำลังฟื้นคืนสติ พวกเขาถูกวางยานอนหลับ""นางเป็นนักฆ่าที่ฮองเฮาเลี้ยงดูเอาไว้ ช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน""โหดเหี้ยมจริงๆ แล้วยังคิดไม่ซื่อต่อข้ากับไทเฮาอีกด้วย""นางกำลังส่งคนไปฆ่าท่านพี่อ๋อง""จริงหรือ เรารีบหนีกันก่อนเถิด!!!""คิดว่าจะหนีข้าพ้นหรือนังสารเลว!!!"ฉินเหยาเซียวง้างคันธนูเตรียมยิงเข้ามาที่
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 22 ตามฆ่าทุกชาติไป
"เหตุใดพระองค์ถึง...."ฉินเหยาเซียวปรายตามองฉินมู่หลานด้วยสายตาเย็นชา ในแววตานั้นไม่มีแม้แต่ความเอ็นดูรักใคร่หลงเหลือต่อนางเช่นแต่ก่อนอยู่เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าฉินมู่หลานไม่ใช่หลานสาวร่วมสายเลือดเดียวกันกับนาง"แปลกใจมากเลยหรือ ที่เป็นข้า?"ฉินมู่หลานไม่ตอบสิ่งใด นางค่อยๆ พยุงร่างตนเองให้ลุกขึ้น แต่ทว่าเพราะฤทธิ์ของยาสลบจึงทำให้นางรู้สึกเวียนหัวและดวงตาพร่ามัวคล้ายจะเป็นลม"เดิมทีข้าก็ไม่ได้คิดจะลงมือเร็วเช่นนี้ หากเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์ขึ้นมาเสียก่อน""หมายความว่าอย่างไร? หม่อมฉันไปทำสิ่งใดให้พระองค์โกรธเกลียดกันเพคะ หม่อมฉันเป็นหลานสาวแท้ๆ ของพระองค์นะเพคะ""หลานสาวหรือ ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าช่างเพ้อฝันไม่เคยเปลี่ยน"ฉินมู่หลานขมวดคิ้วมุ่นมองฉินเหยาเซียวด้วยความสงสัยแรงจูงใจในการลักพาตัวนางมาคือสิ่งใดกันแน่?ฉินเหยาเซียวทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ"ข้าอุตส่าห์วางยาพิษเจ้าทีละนิดมานานแรมปี จนร่างกายของเจ้าอ่อนแอลงทุกวัน ข้าคิดว่าเจ้าจะตกตายไปตั้งแต่วันนั้น แต่เจ้ากลับดวงแข็งฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง ข้าจึงลงมือเป็นครั้งที่สองพยายามเป่าหูเจ้าเรื่องไทเฮ
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 21 สวมหน้ากากเป็นคนดี
เวลาล่วงเลยผ่านมาจวบจนถึงวันที่มู่หรงเสี่ยวหมิงต้องเดินทางไปหมู่บ้านที่เกิดภัยแล้งแล้ว ฉินมู่หลานกับหย่งเยี่ยมาส่งเขาที่หน้าตำหนักด้วยแววตาที่ห่วงหาอาทร "ดูแลตนเองให้ดี รอข้ากลับมา""เพคะ"มู่หรงเสี่ยวหมิงหันไปมองหย่งเยี่ยด้วยแววตาเรียบเฉย เห็นเพียงนางร่างกายโงนเงนคล้ายจะล้มได้ตลอดเวลา นางกำนัลข้างกายต้องคอยประคองเอาไว้ ได้ยินมาว่าร่างกายของนางไม่ค่อยจะแข็งแรงมาตั้งแต่เด็กมู่หรงเสี่ยวหมิงขึ้นนั่งบนหลังม้า เขาหันมามองนางอีกครั้งก่อนที่ร่างของเขาจะลับหายไปจากสายตาของนาง"กลับเข้าเรือนเถิด ใบหน้าเจ้าซีดเซียวเช่นนี้ ให้ข้าไปตามหมอหลวงมาดูเจ้าเสียหน่อยดีหรือไม่?""ขอบพระทัยพี่หญิงเพคะ อาการเช่นนี้น้องเป็นมาตั้งแต่จำความได้ ไม่ต้องตามหมอหลวงมาให้เสียเวลาหรอกเพคะ"ฉินมู่หลานขมวดคิ้ว มองหย่งเยี่ยอย่างพิจารณาเล็กน้อยค่ำคืนที่ไร้มู่หรงเสี่ยวหมิงคอยเคียงข้างกายนาง มันช่างเงียบเหงาและเหน็บหนาวเกินทน ฉินมู่หลานออกมายืนรับลมที่ระเบียง สายตาเหม่อมองไปบนท้องฟ้า เฝ้าคิดถึงคนไกล ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะถึงที่หมายแล้วหรือยัง จะลำบากเพียงใดยามเมื่ออยู่ไกลจากนาง"พระชายาเอกเพคะ ไหวหรือไม่เพคะ?""เอาออกไปข
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 20 ส้มพาเสียว
เวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสองเดือน ภายในตำหนักชินอ๋องยังคงเงียบสงบเช่นเคย หย่งเยี่ยยังคงอยู่ในเรือนของนาง น้อยครั้งนักที่นางจะออกมานอกเรือนนอนและที่ฉินมู่หลานรู้สึกแปลกใจก็คือ ตั้งแต่หย่งเยี่ยเข้ามาในตำหนักชินอ๋อง นางไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่สนใจว่ามู่หรงเสี่ยวหมิงจะใส่ใจไยดีต่อนางหรือไม่ช่างผิดวิสัยของการเป็นชายายิ่งนัก?ฉินมู่หลานมองดูมู่หรงเสี่ยวหมิงที่กำลังวุ่นวายกับการเตรียมสัมภาระเพื่อเดินทางไปยังหมู่บ้านที่อยู่ติดชายแดนทุรกันดาร ปีนี้ภัยแล้งค่อนข้างรุนแรงไม่น้อย ผู้คนอดอยากล้มตายไปเป็นจำนวนมาก ฮ่องเต้มู่หรงเสี่ยวเฉินจึงสั่งให้มู่หรงเสี่ยวหมิง เดินทางไปแก้ปัญหาภัยแล้งในครั้งนี้ และถือโอกาสสำรวจความเป็นอยู่ของราษฎรด้วยตนเองว่าลำบากยากแค้นเพียงใด และพอจะมีทางแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ด้วยวิธีใดบ้าง"ไปนานหรือไม่เพคะ?""รวมเวลาเดินทางไปกลับก็คงจะร่วมสองเดือน เจ้าเองจงระวังเหตุการณ์รอบด้านเอาไว้ให้ดี หากเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นจนเจ้ารับมือไม่ไหว ให้ส่งคนไปแจ้งต่อข้า และถ้ามีคนคิดไม่ซื่อหากจำเป็นต้องฆ่าก็ให้เจ้าฆ่าทิ้งเสีย""เพคะ""ข้าไม่อยากไปเลย แต่มันเป็นเรื่องปากท้องและความเป็
ท่านอ๋องเจ้าขาให้ข้าช่วยเถิด บทที่ 19 จากศัตรูกลายเป็นมิตร
ฉินมู่หลานตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวันด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว นางหันไปมองข้างกายก็พบว่ามู่หรงเสี่ยวหมิงไม่ได้นอนอยู่ข้างกายนางแล้ว คงจะไปวังหลวงแต่เช้าแล้วสินะฉินมู่หลานลุกขึ้นมาอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วจึงมานั่งรับสำรับเช้า สายตาของนางมองออกไปที่ด้านนอก ก็พบว่าเหล่านางกำนัลกำลังวุ่นวายขนของบางอย่างอยู่ที่ด้านนอก"หลิงหลิง""เพคะ""นางกำนัลเหล่านั้นกำลังขนสิ่งใดกันอยู่?""ของใช้ต่างๆ ของอดีตพระชายารองเพคะ""อดีตพระชายารอง?""ขออภัยเพคะ บ่าวเห็นพระชายาเอกทรงบรรทมอยู่จึงไม่กล้าปลุก ท่านอ๋องทรงให้แจ้งต่อพระชายาเอกว่า พระชายารองเสี่ยวเยี่ยนจื่อได้เขียนหนังสือหย่ามอบให้แก่ท่านอ๋อง ไทเฮาทรงพิโรธเป็นอย่างมาก จึงถูกเรียกตัวเข้าวังหลวงทันทีเพคะ""ไปทั้งสองคนเลยหรือ?""เพคะ"ฉินมู่หลานขมวดคิ้วมุ่น เสี่ยวเยี่ยนจื่อรักมู่หรงเสี่ยวหมิงขนาดนั้น เหตุใดนางจึงยอมถอดใจง่ายดายเช่นนี้กันเล่าวังหลวง"พวกเจ้าทั้งสองคนเห็นข้าเป็นตัวตลกหรือไร? นึกจะหย่ากันก็เขียนหนังสือหย่าขึ้นมาเสียดื้อๆ โดยไม่ปรึกษาข้าก่อนเลยเช่นนี้มันใช้ได้หรือ?"ไทเฮาเขวี้ยงหนังสือหย่าลงมาบนพื้น เสี่ยวเยี่ยนจื่อทำได้เพียงยืนตัวสั่นเ
