LOGINShare
บทที่ 358
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 359
เป็นจี้หยกสีแดง ทำจากวัสดุพิเศษ สีสม่ำเสมอ เนื้อหยกโปร่งใส ไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย ลวดลายได้รับการขัดเงาอย่างแวววาว สมบูรณ์แบบไร้ที่ติเพียงแต่ มันแตกแล้วตรงรอยร้าว หายไปครึ่งหนึ่ง เหลือเพียงครึ่งเดียว บนเศษที่ไม่สมบูรณ์ มองไม่ออกว่าลวดลายเป็นรูปอะไรฉู่เชียนหลีอึ้งเล็กน้อย “นี่คืออะไร?”เฟิงเย่เสวียนมองนาง กลิ่นเหล้าเข้มข้นมาก แต่คำพูดที่พูดออกมาชัดเจนทุกคำ“ตอนเจ้าเกิด แม่ของเจ้าเก็บไว้ให้เจ้าในห่อผ้า”ฉู่เชียนหลีแน่นหน้าอกเล็กน้อยแม่ของนาง…เขารู้ได้อย่างไรว่านางกำลังตามหาตัวตน แล้วมีจี้หยกชิ้นนี้ได้อย่างไร?เหมือนเขาเข้าใจความสงสัยของนาง จึงกล่าวต่อ “ข้าไปหาฉู่หงหลวน นางต้องการช่วยรัชทายาท ไม่กล้าโกหกข้า”ที่แท้…!ฉู่เชียนหลีเข้าใจทันที “ท่านมอบหลักฐานการจ่ายเงินของเฉียนจวงตระกูลจินให้ฉู่หงหลวน?!”เขาพยักหน้าเขาละทิ้งโอกาสที่จะปราบรัชทายาท ทำข้อตกลงกับฉู่หงหลวน เพื่อแลกกับตัวตนของฉู่เชียนหลีแต่ฉู่เชียนหลีกลับละทิ้งตัวตน มอบหลักฐานให้เขา หวังให้เขาจัดการรัชทายาท กำจัดภัยร้ายที่จะตามมาให้สิ้นซากนางคิดเผื่อเขา หวังให้เขาปลอดภัยเขากลับคิดเผื่อนางเช่นกัน ยอมปล่อยรัชทา
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 360
ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่งเนื่องจากจับคนร้ายตัวจริงที่ลอบสังหารรัชทายาทได้แล้ว ในที่สุดรัชทายาทที่ถูกขังไว้ในวังสามวันสามคืนเต็มๆ ก็สามารถออกจากวังเฟิงเจิ้งอวี้คิดไม่ตกมาโดยตลอด เหมือนเฟิงเย่เสวียนสืบพบความจริงแล้ว แต่กลับไม่ได้พูดถึงต่อหน้าฮ่องเต้เพราะเหตุใดเฟิงเย่เสวียนจึงยอมปล่อยเขาหรือว่าอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวากงจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว?นอกวังเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ เขาถูกเกี้ยวยกออกมา กงเจิ้นหงที่รออยู่ข้างนอกมาโดยตลอดรีบเดินเข้าไป หลังจากคำนับ เขากล่าวเสียงเบา“รัชทายาท ท่านไม่เป็นอะไรกระมัง?”เฟิงเจิ้งอวี้เลิกม่านของเกี้ยวขึ้น ก็กล่าวเสียงเบาเช่นกัน“ในสามวันนี้ท่านทำอะไรบ้าง?”พูดถึงตรงนี้ กงเจิ้นหงตื่นตระหนกเล็กน้อย “ข้าน้อยรู้สึกละอายใจ สามวันที่ท่านอยู่ในวัง ข้าน้อยถูกเจ้ากรมกลาโหมรังควาน”เจ้ากรมกลาโหมเป็นคนของฮ่องเต้ เท่ากับฮ่องเต้จับตาดูเขา เขาไม่ได้ทำอะไรเลย และไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเฟิงเจิ้งอวี้ได้ยิน คิ้วดาบขมวดทันทีเขาไม่ได้ช่วยเขา?เช่นนั้นเหตุใดเฟิงเย่เสวียนจึงปล่อยเขา?แปลกมาก!จวนรัชทายาทเกี้ยวลงสู่พื้น เฟิงเย่เสวียนถูกชายสองคนประคองออกมา สองเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 361
จวนอ๋องเฉินการนอนครั้งนี้ เฟิงเย่เสวียนหลับลึกเป็นพิเศษ และยิ่งสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบยี่สิบปี มองดูพระอาทิตย์สีส้มยามเย็น กอดภรรยาที่หอมหวานและนุ่มนวลไว้ รู้สึกพึงพอใจกับชีวิต แทบอยากให้ช่วงเวลานี้สามารถคงอยู่ตลอดไปเยว่เอ๋อร์เตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว กับข้าวแต่ละอย่างวางอยู่บนโต๊ะ ตักข้าว วางตะเกียบเรียบร้อยทั้งสองลุกจากเตียง นั่งลงกินข้าวเคียงข้างกันพ่อบ้านเดินเข้ามา เห็นทั้งสองดีกันแล้ว รู้สึกเพียงแม้แต่อากาศก็ดีขึ้นแล้ว หมอกควันกระจาย เมฆดำหายไป แม้แต่เอวและขาของเขาก็ไม่ปวดแล้ว สามารถมีชีวิตได้อีกยี่สิบปีไม่ต้องพูดถึงว่าปลื้มปีติเพียงใดเขาถือสมุดพับเล่มหนึ่ง เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี“ท่านอ๋อง พระชายาอ๋องเฉิน นี่เป็นแบบของเครื่องเรือนที่สั่งทำใหม่ ท่านลองดูว่าชอบหรือไม่” ใช้สองมือส่งสมุดพับให้ฉู่เชียนหลีขี้เกียจดู เครื่องเรือนก็คือพวกโต๊ะเก้าอี้ไม่ใช่หรือ แค่สามารถใช้ได้ก็พอแล้วนางตักน้ำแกงสร่างเมาขึ้นมา เบาแล้วป้อนเข้าปากเฟิงเย่เสวียน เขาอมไว้ในปากแล้วกลืนลง หยิบสมุดพับมาดูแวบหนึ่ง“ล้วนใช้วัสดุที่ดีที่สุด”“ขอรับ ขอรับ”พ่อบ้านเห็นท่านอ๋องพยักหน้า เขาเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 362
ห้องโถงหน้าฉู่เชียนหลีกับเฟิงเย่เสวียนเดินเคียงข้างกันออกมา เซียวจือฮว่าถูกหามเข้ามาแล้ว นางเป็นลม นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ สีหน้าซีดขาว ดวงตาปิดสนิท หมดสติไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเป่าอวี้คุกเข่าอยู่ข้างเก้าอี้ น้ำตาเม็ดใหญ่แห่งความเป็นห่วงหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“นายหญิง ท่านฟื้นสินายหญิง…หากท่านเป็นอะไรขึ้นมา…”ไหล่นางกระตุก ร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อเห็นท่านอ๋อง รีบกระโจนเข้าไปคำนับ กล่าวทั้งน้ำตา“ท่านอ๋อง ท่านต้องช่วยนายหญิงนะเจ้าคะ นางไม่ยอมข่มตานอน กินข้าวไม่ได้ ดื่มน้ำไม่ลงสามวันแล้ว ข้าห้ามปรามอย่างไรก็ไม่ฟัง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นางจะตายนะเจ้าคะ!”บนเก้าอี้ เซียวจือฮว่าฟุบอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเล็กที่ซีดขาวไร้ร่องรอยของเลือด ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ผอมแห้งจนเบ้าตาลึกบุ๋มท่าทางนั่น ไม่ว่าผู้ชายคนใดแล้วก็ต้องปวดใจเฟิงเย่เสวียนกวาดมองนางแวบหนึ่ง เดินไปที่เก้าอี้หลัก หมุนกายนั่งลง“ไม่กินข้าวมาหาข้า ข้าเป็นหมอหรือ?”เออ…เป่าอวี้ชะงักไปครู่หนึ่งท่านอ๋องที่เย็นชาเช่นนี้เกิดอะไรขึ้น?!หลายปีมานี้ นายหญิงแค่ขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้ง แม้ผมร่วงหนึ่งเส้น ท่านอ๋องก็ปวดใจมาก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 363
นางกับเขาเติบโตมาพร้อมกัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ความผูกพันยาวนานสิบกว่าปีนางเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเซียว เขาสัญญาว่าจะดูแลนางทั้งชีวิต!เซียวจือฮว่ามองหนังสือหย่าฉบับนั้นอย่างตะลึงงัน รู้สึกเพียงนี่คือฝันร้าย ไม่ใช่ความจริง นางส่ายศีรษะพลางเดินถอยหลังหลายก้าว“ไม่…”เป็นไปไม่ได้นางกำลังฝันนางเชื่อฟังเช่นนั้น อ่อนโยนเช่นนั้น และยังงดงาม รู้จักเอาใจใส่ผู้อื่น อ๋องเฉินจะทิ้งนางเพื่อผู้หญิงอัปลักษณ์คนหนึ่งได้อย่างไร?เป็นไปไม่ได้!ใบหน้าเล็กของนางซีดขาว ส่ายศีรษะไม่หยุด “ไม่…ข้าจะไม่ไปจากท่าน…ท่านป้าไม่อนุญาตให้ท่านทำเช่นนี้แน่นอน!”ท่านป้าที่นางพูดถึงคือ เซียวกุ้ยเฟย หรือก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดของอ๋องเฉิน เฟิงเย่เสวียนมองนางอย่างเฉยเมย“หากเสด็จแม่ยังอยู่ มีแต่จะทำเช่นเดียวกับข้า นางไม่มีทางเก็บอสรพิษที่ดุร้ายตัวหนึ่งไว้ข้างกาย”สีหน้าเซียวจือฮว่าซีดขาว ร่างกายสั่นสะท้านอสรพิษ…เขารู้แล้ว…เขาสืบเจอแล้ว…ฉู่เชียนหลียืนอยู่ข้างๆ ไม่ค่อยเข้าใจนักอสรพิษอะไร?เซียวจือฮว่าทำเรื่องอะไรที่นางไม่รู้?“ได้หนังสือหย่าแล้วก็ไปเถอะ ข้าจัดการทุกอย่างไว้ให้เจ้าแล
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 364
เรือนหานเฟิงหากพูดว่าท่านอ๋องปลดพระชายารองเซียว ใครคือคนที่ดีใจที่สุด เช่นนั้นก็หนีไม่พ้นเยว่เอ๋อร์แล้วเมื่อพระชายารองเซียวไป พระชายาได้รับความโปรดปรานเพียงคนเดียว หากให้กำเนิดลูกชายอีกหนึ่งคน มารดาพึ่งบารมีลูกชาย ลาภยศเงินทองของทั้งชีวิตก็จะได้รับการประกันนางทำขนมหวานที่ประณีตสองจานอย่างมีความสุข ส่งเข้ามา ยิ้มแย้มตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มจนจบฉู่เชียนหลีเห็น พูดกระเซ้าด้วยรอยยิ้ม“เยว่เอ๋อร์ ยิ้มได้มีความสุขมากเช่นนั้น มีผู้ชายที่ชอบแล้ว?”เยว่เอ๋อร์ชะงักทันใดนั้น สมองก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงร่างเงาสีดำที่สูงใหญ่สายหนึ่ง…แก้มทั้งสองข้างแดงทันที เวลาพูดก็เริ่มติดขัด“พระชายา ท่านพูด พูดอะไรของท่าน…ข้ายังเป็นสาวพรหมจรรย์นะ ผู้ชายอะไรของท่าน น่าอายจัง!”วางขนมหวานลง ปิดหน้าวิ่งออกไปฮืม?อาการหนักเช่นนี้แล้ว ยังจะปฏิเสธ?เห็นนางตาบอด?ไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายคนใดที่โชคดีเช่นนี้ ถูกเยว่เอ๋อร์ที่เพียบพร้อมมีน้ำใจของบ้านนางชอบฉู่เชียนหลีหยิบขนมหวานขึ้นมาหนึ่งชิ้น กินไปหนึ่งคำ นางขมวดคิ้ว“กลิ่นเหม็นเปรี้ยวความรัก”เฟิงเย่เสวียนได้ยินคำเปรียบเปรยที่เอกลักษณ์แปลกใหม่นี้ เขาหัวเราะด้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 365
แค่เพิ่งนึกถึง แก้มทั้งสองข้างของนางก็เริ่มแดง…“โฮ่ง…”ตรงประตู เจ้าดำน้อยยื่นอุ้งเท้าไปตะกุยประตูกะทันหัน ดวงตาหมาป่าสีเขียวเข้มมองไปทางเยว่เอ๋อร์ อุ้มเท้าขุดประตูครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกำลังเตือนอะไรนาง เยว่เอ๋อร์เย็บไปหนึ่งเข็ม กำลังดึงด้าย เงยหน้ากล่าว“เจ้าดำน้อย รอก่อน ข้าปักเสร็จก็พาเจ้าไป”เจ้าดำน้อยไม่พอใจทันที “โฮ่งๆๆ!”ตะกุยประตู กระทืบเท้า แสดงความไม่พอใจเยว่เอ๋อร์อยากปักใบไผ่นี้ให้เสร็จมาก จึงกล่าว “หรือไม่วันนี้เจ้าก็ขี้ในเรือนเถอะ ข้าปักเสร็จแล้วค่อยมาตักให้เจ้า”“...”มันเป็นถึงราชาหมาป่า จะขี้ในที่พักของตัวเอง?เช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด!มันจะต้องออกไปขี้ข้างนอกให้ได้!ขนบนตัวหมาป่าเทพแห่งคุนหลุนสั่นทันที กระทืบเท้าอย่างน่าเกรงขาม ส่งเสียงเห่า ‘โฮ่ง’ อย่างน่ายำเกรง เหมือนกำลังสั่งเยว่เอ๋อร์ หากเยว่เอ๋อร์ไม่ฟัง เช่นนั้นมันก็จะเห่าจนได้ออกไป“โฮ่ง!”“โฮ่งๆๆ!”“...”เยว่เอ๋อร์ปวดหัวแล้ว ไม่ลุกขึ้นไม่ได้ “ได้ๆๆ ข้าพาเจ้าออกไปก็สิ้นเรื่อง แต่ว่าตอนนี้ดึกแล้ว พวกเราขี้เสร็จก็กลับ ห้ามวิ่งเล่นนะ”เจ้าดำน้อยพยักหน้าตอบตกลงเยว่เอ๋อร์มองดูกระเป๋าเงินที่ใกล้จ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 366
ยังมีหน้ามาปรากฏตัวต่อหน้านางอีก!ไฟแห่งความโกรธของเซียวจือฮว่าลุกโชน ยกเท้าพุ่งเข้าไป“เจ้าทำให้อ๋องเฉินปลดข้า ข้าจะฆ่าเจ้า!”พลันชายคนนั้นเอี้ยวตัว ก็คว้าข้อมือนาง ลากเข้าไปในตรอกมืดที่อยู่ด้านข้าง เสียงที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนลดต่ำ“ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธมาก แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดจากข้า เป็นเพราะพระชายาอ๋องเฉินเล่นตุกติก แม้ท่านออกจากจวนอ๋องเฉินแล้ว แต่ทั้งหมดนี้ก็ใช่ว่าจะแก้ไขอะไรไม่ได้”“ตอนนี้พระชายาอ๋องเฉินยังไม่คลอดบุตร ไม่มีลูกชาย ตำแหน่งยังนั่งไม่มั่นคง ท่านยังมีโอกาสกลับจวนอ๋องเฉิน”เซียวจือฮว่ามองเขาด้วยความโกรธอย่างดุร้าย“เจ้าคิดว่าข้าจะหลงกลหรือ?!”ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ ไม่ได้รีบร้อนอะไร มือแก่ที่มีรอยย่นยื่นเข้าไปในเสื้อคลุมสีดำ ค่อยๆ หยิบขวดสีดำเล็กๆ ใบหนึ่งออกมาส่งให้นาง“นี่เป็นของขวัญที่ข้าใช้เงินมากถึงห้าพันตำลึงกว่าจะได้มา”เขาหัวเราะได้แปลกประหลาดมาก เน้นคำว่า ‘ของขวัญ’ สองคำ บรรยากาศอึมครึมเซียวจือฮว่าขมวดคิ้ว “ของบ้าบออะไร?”“ยาสิ้นบุตร…”รุ่งเช้าอ๋องหลีมาเยี่ยมเยียนตั้งแต่เช้า ฉู่เชียนหลีไปต้อนรับ“อ๋องหลี”ภายในห้องโถงหน้า เฟิงเจิ้งหลีกำลังรออยู
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1180
จ้านหู่จากไปพร้อมกับคำด่าทอ เหมือนกับเม่นที่อารมณ์ไม่ดีตัวหนึ่งฉู่เชียนหลีไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าเขา คิดเสียว่าเป็นการผูกมิตรแม้จ้านหู่เป็นคนของฮองเฮาซีอวี้ แต่ในใจยังมีความอ่อนโยนอยู่ หวังว่ากันผูกมิตรนี้ของนาง วันข้างหน้าจะสามารถช่วยจิ่งอี้กลับห้องอารมณ์ของอวิ๋นอิงสงบลงมากแล้วฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ที่ขอบเตียง “ร่างกายของเจ้ารับปัญหาอะไรไม่ไหวแล้ว ต่อจากนี้สามเดือน เจ้าพักฟื้นเถอะ”พักฟื้นหลังคลอดหนึ่งร้อยวันอวิ๋นอิงไม่สนใจเรื่องนี้ นางกอดลูกที่ได้คืนมาหลังจากสูญเสียไว้แน่น เบ้าตาแดงก่ำ“พระชายา ขอบคุณมาก!”“ขอบคุณที่ท่านช่วยเอาลูกสาวของข้ากลับคืนมา!”ตื้นตันจนน้ำตาไหลฉู่เชียนหลีเช็ดน้ำตาให้นาง “ยายโง่ ระหว่างเจ้ากับข้าต้องใช้คำพูดเช่นนี้ด้วยหรือ? ครึ่งปีที่ข้าไม่อยู่ เจ้าช่วยค่าดูแลเว่ยซีกับลู่ฉิน คนที่ควรพูดขอบคุณคือข้า”“ระหว่างพักฟื้น ห้ามร้องไห้เด็ดขาด และห้ามนั่งนาน ระหว่างทิ้งต้นตอของโรคไว้”“อืม!”อวิ๋นอิงกอดลูกไว้แน่น พยักหน้าแรงๆฉู่เชียนหลีมองเด็กที่นอนหลับสนิทในผ้าห่อทารกตัวน้อยๆ หนังเหี่ยวย่น แก้มแดง ท่าทางคล้ายจิ่งอี้ คิ้วบางเหมือนอวิ๋นอิง และยังมีกลีบริม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1179
ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย ความสุขจากการได้คืนมา ความรู้สึกสองแบบที่ต่างกันสุดขั้วนี้ นางไม่อยากรู้สึกอีกถ้าหากต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกครั้ง นางตายแน่!“พระชายา เด็กคนนี้คือชีวิตของข้า ข้าไม่ยอมให้ใครมาแย่งนางไป! ข้าจะปกป้องนางด้วยชีวิต!”ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ตรงขอบเตียง กล่าวปลอบใจ“ข้ารู้”เด็กทุกคนล้วนเป็นจุดอ่อนของมารดา“ไม่มีใครสามารถแย่งลูกของเจ้าไปได้”“แต่ว่า อวิ๋นอิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับจิ่งอี้ เจ้าเข้าใจเขาผิดแล้ว” นางเงยหน้า ส่งสัญญาณให้ข้างนอกทหารสองคนคุมตัวจ้านหู่เข้ามาจ้านหู่กล่าว“ช่วงเช้าของวันนี้ ข้าเป็นคนแย่งเด็กในโรงหมอเอง”“ข้าคิดว่าเจ้าคลอดลูกชาย กลัวมีปัญหามากมายตามมา ก็เลยเข้าไปแย่งเด็ก ใครจะรู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิง ในเมื่อเป็นเด็กผู้หญิง เช่นนั้นก็จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อฮองเฮา”ดังนั้นเขาก็เลยคืนเด็กแล้วอวิ๋นอิงรู้จักจ้านหู่ เขาคือคนที่บีบบังคับให้จิ่งอี้ดื่มยาพิษ แต่หลายวันนี้นางต้องผ่านเหตุการณ์มากมาย เดิมทีสภาพจิตใจก็อ่อนแออยู่แล้ว จึงได้สร้างแนวป้องกันขึ้นในใจนางต้องการแค่ลูกสาว!ใครพูดนางก็ไม่อยากฟัง!และไม่เชื่อใครด้วย!กอดลูกสาวแน่น ปก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1178
ปัง!ประตูถูกกระแทกจนเปิดออก ร่างกายจวินลั่วยวนหมุนกลางอากาศหนึ่งรอบ รอยกระเด็นออกไป ล้มหน้าคว่ำลงพื้น รู้สึกมึนงงไปหมดผ่านไปห้าวินาทีเต็มๆ จึงจะตั้งสติได้นาง…โดนตบ?“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”“เหตุใดองค์หญิงหนานยวนลอยออกมาจากห้องท่านอ๋อง…”“ดูเหมือนใครบางคนไม่รู้จักเจียมตัว…”นอกเรือน เมื่อทหารที่เฝ้ายามและคนรับใช้เห็นภาพนี้ เริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ คำพูดบางประโยคลอยเข้าหูของจวินลั่วยวน ทำให้สีหน้าของนางเดี๋ยวซีด เดี๋ยวดำ เดี๋ยวม่วง ดูน่าเกลียดมากเงยหน้าแก้มแสบร้อนใช้มือลูบเบาๆมีเลือด…“หน้าของข้า!”ใบหน้าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนาง!จวินลั่วยวนโกรธแล้ว “อ๋องเฉิน! ท่านกล้าทำร้ายข้า หรือท่านไม่อยากให้แคว้นหนานยวนสนับสนุนท่าน? ฮ่องเต้หลีเริ่มใกล้ชิดกับแคว้นซีอวี้แล้ว ถ้าหากท่านไม่ได้รับการสนับสนุนจากแคว้นหนานยวนของเรา ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮ่องเต้หลี!”มาถึงขั้นนี้แล้ว เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือ?เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าทำร้ายนาง?เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่บนบันไดขั้นที่สาม ก้มมองนางที่แยกเขี้ยวยิงฟัน หัวเราะอย่างเย็นชา“วันนี้ได้เห็น แคว้นหนานยวนไม่ได้มีค่า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1177
ไม่นาน น้ำอุ่นก็มา ตอนเฟิงเย่เสวียนอาบน้ำ ไม่ชอบให้คนมาปรนนิบัติ หลังจากคนรับใช้เตรียมเสื้อผ้าและยาเสร็จ ก็ถอยออกไปหมดแล้วภายในห้องหลังฉากบังลมไอน้ำร้อนพวยพุ่ง อบอวลกลางอากาศ หลังจากเสียงน้ำดังขึ้น เงาจางๆ ของเฟิงเย่เสวียนสะท้อนลงบนฉากบังลมคลุมเครือ มองเห็นไม่ชัดแต่เงาด้านข้างนั่น เค้าโครงนั่น แม้แต่ตรงตำแหน่งลูกกระเดือกที่นูนขึ้น ก็สะท้อนออกมา ทำให้เห็นแล้วต้องกลืนน้ำลาย จินตนาการไม่รู้จบ เลือดในกายพลุ่งพล่านจวินลั่วยวนมองเห็นอย่างชัดเจนจากช่องว่างของประตูคอแห้ง กลืนน้ำลาย…จริงนะนางชอบผู้ชายคนนี้มาก ชอบอย่างที่ไม่เคยชอบมาก่อนหลายปีมานี้ คนที่ไปสู่ขอถึงวังหลวง ธรณีประตูแทบถูกเหยียบจนพัง นางเคยเห็นผู้ชายมามากมาย ชนชั้นสูง เชื้อพระวงศ์ เศรษฐีรู้จักคนมากมาย กลับมีเพียงตอนที่เจออ๋องเฉิน หัวใจปั่นป่วนนางจำได้ตลอด ตอนที่เจอกันครั้งแรก อ๋องเฉินจับมือของนาง มองฐานะของนางออกในปราดเดียว เขาพูดว่า‘การปรากฏตัวขององค์หญิงช่างพิเศษจริงๆ’หวั่นไหวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาซ่า…เสียงน้ำหลังฉากบังลม เหมือนเฟิงเย่เสวียนอาบน้ำเสร็จแล้ว แขนข้างหนึ่งที่มีหยดน้ำติดยื่นออกมาหยิบเสื้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1176
“ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังหาใคร? ข้าเดินทางมาเจียงหนาน พาคนมาด้วยไม่น้อย ไม่แน่อาจสามารถช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง”ฉู่เชียนหลีลังเลเล็กน้อยผู้มาเยือนคือแขก ยังไปรบกวนคนอื่นอีก รู้สึกเกรงใจจริงๆฮองเฮาหนานยวนเหมือนมองความคิดนางออก พลันยิ้มอย่างอ่อนโยน“พระชายาอ๋องเฉิน แคว้นหนานยวนกับอ๋องเฉินมีความสัมพันธ์ทางการร่วมมือ เจ้าไม่ต้องเกรงใจ”“เห็นเจ้าใช้คนมากมายเช่นนี้ แถมยังปิดเมือง คนผู้นี้น่าจะสำคัญมากกระมัง ไม่ต้องลังเลแล้ว ทุกเวลามีค่า อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสหนี”มันก็จริงตามหาคนสำคัญกว่าฉู่เชียนหลีก็ไม่ลังเลอีก กล่าวตรงๆ “เป็นเด็กทารกที่เพิ่งคลอด เป็นลูกสาวของสาวใช้ข้า…”หลังจากฮองเฮาหนานยวนเข้าใจสถานการณ์คร่าวๆ ก็สั่งให้คนของตัวเองไปช่วยอีกแรงทันทีขณะเดียวกัน ก็เหลือบมองพระชายาอ๋องเฉินท่านนี้อีกหลายครั้งนางดีกับคนรับใช้เช่นนี้มาโดยตลอด?เป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่ง นางสามารถทำถึงขั้นปิดเมืองเลยมองออกได้ไม่ยากว่านางเป็นคนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ ใครก็ตามที่อยู่ในสายตาของนาง ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น คนเช่นนี้ทำให้คนไว้ใจได้ง่าย ทำให้คนอยากเข้าหา อยากทำความรู้จักสมัยนี้ คนที่มีตำแหน่งมีอ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1175
ต้องเป็นฝีมือเขาแน่!อวิ๋นอิงฝืนยันร่างกายที่อ่อนแรงขึ้น เดินไปข้างหน้าอย่างโซซัดโซเซสองสามก้าว เกือบหมดสติล้มลง“ฮูหยินน้อย!” หมอตำแยรีบเข้าไปประคองนาง “เลือดของเจ้ายังไม่หยุดไหลเลย ลงจากเตียงไม่ได้…”พูดไม่ทันจบ อวิ๋นอิงปัดมือหมอตำแยทิ้ง วิ่งออกไปข้างนอกอย่างสุดชีวิตไม่มีใครสามารถแย่งลูกสาวที่นางต้องแลกมาด้วยชีวิต!นางไม่มีพ่อแม่แล้ว สูญเสียคนที่รักที่สุด นางไม่เหลืออะไรแล้ว ลูกสาวเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่นางจะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปใครกล้าแย่งความหวังของนาง นางก็สู้ตายกับคนคนนั้น!หมอตำแยงไล่ตามไปถึงหน้าประตู มองดูนางวิ่งออกไปอย่างโซซัดโซเซ รู้สึกงงงวยไปหมด“เด็ก เด็ก…เด็กคนนี้มันอะไรกันแน่…แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? รอก่อน! ยังไม่ได้จ่ายค่ารักษาเลยนะ!”“...”บนถนนชาวบ้านเห็นผู้หญิงที่มีเลือดเปื้อนตามร่างกายวิ่งล้มลุกคลุกคลาน คิดว่าเป็นคนบ้าที่มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ละคนตกใจจนพากันหลบ กลัวตัวเองจะติดความโชคร้ายอวิ๋นอิงเหนื่อยมาก ร่างกายถึงขีดจำกัดแล้ว ศีรษะหนักราวกับพันชั่ง ขาทั้งสองข้างล้าจนอ่อนไปหมดแล้ว อาศัยแค่ความแน่วแน่ ต่อให้คลานอย่างสุดชีวิตก็ต้องคลานไปให้ถึงทำเนีย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1174
อวิ๋นอิงรีบปิดปากวิ่งหนี ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย ทุกวินาทีที่อยู่ในทำเนียบ รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตัวเองอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะท้องเด็กคนนี้ยังไม่ทันเกิด ก็ตกไปอยู่ในแผนของผู้อื่นแล้วนางนอนไม่หลับทั้งคืนรอจนรุ่งสาง นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ถ้าหากฝืนยื้อ นางยื้อจิ่งอี้ไม่ไหว หลังจากคิดซ้ำๆ ทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับ จากไปเงียบๆ แล้วนางอยากไปจากเจียงหนานหาสถานที่ที่เงียบสงบและไม่มีใครรู้จักนาง คลอดเด็กคนนี้ออกมา และเลี้ยงดูเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งทางโลก ไม่อยากสนใจอะไรทั้งสิ้น ไปอยู่สถานที่ใหม่ เริ่มต้นใหม่จากไปอย่างเร่งด่วน พกเพียงเงินมือข้างหนึ่งจับท้อง ฝีเท้าเร่งรีบ เตรียมไปเช่ารถม้าหนึ่งคัน แต่ตอนเดินไปถึงตรงหัวมุม ไม่ระวังถูกเด็กที่เล่นอยู่ตรงนั้นชนท้อง“ซี้ด!”ความเจ็บแล่นไปทั่วร่างมีกระแสอุ่นๆ สายหนึ่งไหลออกจากร่างกายช่วงล่างสีหน้าอวิ๋นอิงเปลี่ยนฉับพลัน มือจับเสื้อผ้าตรงท้องตามสัญชาตญาณ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ตกวูบ เจ็บจนจับกำแพง ทรุดนั่งลงบนพื้นอย่างเข่าอ่อนชาวบ้านที่เดินผ่านมาเห็น กล่าวด้วยความตกใจ“แม่นาง เจ้าไม่เป็นอะไรกระมัง?”“ข้างล
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1173
เสียงของเขาทุ้มและเหนื่อยมาก ทั้งที่เพิ่งอายุยี่สิบหกปี แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความผันผวน เหมือนชายชราใกล้ตายที่ผ่านอะไรมามากมาย นั่งอยู่บนบันได มองดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ ลับขอบฟ้า รอคอยความตายที่จะมาถึงเฟิ่งหรานรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งความรัก เป็นสิ่งที่อันตรายจริงๆชาตินี้เขายอมไม่แตะต้องผู้หญิงเลย“เช่นนั้นก็ไปเถอะ” เขากล่าว “อวิ๋นอิงเกลียดเจ้า เจ้าฝืนอยู่ข้างกายนาง มีแต่จะคอยย้ำเตือนความเจ็บปวดที่นางเคยได้หลับ เกรงว่ามีแต่จะยิ่งเกลียดเจ้า”“พวกเรากลับแคว้นกันเถอะ”กลับแคว้นซีอวี้กลับไปในที่ที่ควรกลับ กลับไปทำสิ่งที่ควรทำ ลืม…คนที่ควรลืมเฟิ่งหรานกล่าว “บางทีไปจากนาง จึงจะสามารถทำให้นางสบายใจจริงๆ ชีวิตจึงจะนับว่าดีขึ้นจริงๆ เจ้าก็ควรกลับแคว้น ทวงคืนสิ่งที่เป็นของเจ้าคืนแล้ว”“ข้าไปหาพระชายา ขอให้นางช่วยรักษากล่องเสียงของเจ้า”“ไม่ต้องแล้ว” จิ่งอี้ปฏิเสธอย่างเรียบเฉยกล่องเสียงที่พังแล้ว เขาไม่อยากรักษายาพิษที่อวิ๋นอิงป้อนเองกับมือ มันหวานเหมือนน้ำผึ้ง ชาตินี้เขาจะไม่รักษา“อวิ๋นอิงเกลียดข้า ก็ให้พิษนี่อยู่ในร่างกายข้า ให้ความเกลียดของนางมีที่ระบาย เช่นนี้จึงจะสามารถทำใ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1172
จิ่งอี้ค่อยๆ หลุบตาลง ความดีใจเมื่อครู่หายไป เหลือเพียงความเศร้าในแววตาของเขา…เขากล้าขอให้อวิ๋นอิงให้อภัยได้อย่างไร?เขาทำกับอวิ๋นอิงเช่นนั้น ทำร้ายนางเช่นนั้น เปลี่ยนเป็นเขา ก็ไม่มีทางให้อภัยตัวเองอวิ๋นอิงเกลียดเขา มันก็สมควรแล้วอวิ๋นอิงวางยาเขา ทำลายกล่องเสียงของเขา เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเคยทำ มันต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเขาแค่สูญเสียกล่องเสียงแต่ความเจ็บปวดทางจิตใจและจิตวิญญาณที่อวิ๋นอิงได้รับ ไม่สามารถลบเลือนได้ทั้งชีวิต“เป็นความผิดของข้า ล้วนเป็นความผิดของข้า…”ไม่ว่าอวิ๋นอิงทำอะไร เขาก็พร้อมรับทุกอย่างนี่คือผลลัพธ์ที่เขาควรได้รับ“ไม่เป็นไร…สมควรแล้ว…อวิ๋นอิงทำถูก…ข้าไม่โทษนาง นางรังเกียจข้า นางเกลียดข้า นางอยากเอาชีวิตข้า ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่าง…เฟิ่งหราน ข้าไม่เกลียดนาง จริงนะ…ข้า…”เสียงของเขาแข็งขึ้นเรื่อยๆ เบ้าตาก็แดงอย่างรวดเร็วมีหมอกปกคลุมพร่ามัวน้ำตาไหลออกมาพลันเฟิ่งหรานแน่นหน้าอกรู้จักกันนานเช่นนี้ เคยเห็นจิ่งอี้หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียวตั้งแต่เมื่อไร? ถูกพ่อแท้ๆ ทิ้ง เขาไม่ร้องไห้ จางเฟยตา เขาก็ไม่ร้องไห้ตอนนี้ เวลานี้ น้ำตาตกเหมือนสายฝน!ผู้ชา
