บทที่ 31 การเรียนไม่คณามือตัวบัดซบอย่างเขาหรอก 1

ชินอ๋องตัวป่วนของราชอาณาจักรซีเว่ยนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับศิษย์ใหม่ของเป่ยจงที่มีเพียงสามคนช่างเงียบเหงานักต่างกับหมู่ตึกอื่นที่สมาชิกแน่นขนัด บางโต๊ะแทบจะนั่งตักกันทานข้าว ส่วนเป่ยจงนอนบนโต๊ะทานข้าว ก็ยังมีที่เหลือเฟือ บ่งบอกถึงจำนวนศิษย์ที่น้อยมาก

เยี่ยหยางมองหน้าหง๋อย ๆ ของอวี้หย่าอวิ๋นตั้งแต่ตอนทานอาหารค่ำ จนถึงตอนนี้เหมือนลูกหมาถูกทิ้งเรียกความเอ็นดูต่อเด็กชาย เขาเดินตามรวมกับศิษย์พี่ของเป่ยจงกลับหมู่ตึก

“นี่คือหมู่ตึกเป่ยจง บ้านหลังใหม่ของพวกเจ้า ข้าเจินหยุนฟาน หัวหน้าหมู่ตึกเป่ยจงเป็นตัวแทนศิษย์พี่พวกเจ้าเอ่ยต้อนรับ” เด็กหนุ่มย่างเข้าวัยหนุ่มสวมเสื้อผาวสีขาว ด้านในเป็นชุดสีน้ำเงินเข้มดูสง่าไขว้ทับกัน ผูกรัดด้วยผ้าคาดเอวสีน้ำเงินสลับขาวปิดทับด้วยเข็มขัดเงินอีกชั้นหนึ่ง ที่เอวห้อยหยกขาวสลักรูปอสรพิษพันรอบตัวเต่าบรรพกาลแสดงสัญญาลักษณ์หัวหน้าศิษย์หมู่เป่ยจง 

“ข้ามู่หรงลู่เฉิน”

“ข้ารู้จักท่าน องค์รัชทายาทแห่งราชอาณาจักรซีเว่ย” เจินหยุนฟานกล่าว และเดินนำศิษย์ใหม่ทั้งสาม

“ศิษย์พี่เจินไม่ต้องมากพิธีรีตองให้มากความ ข้