แชร์

บทที่ 447

ผู้เขียน: หลันซานอวี่
แม้อวิ๋นฝูหลิงจะคาดเดาไว้ก่อนแล้วว่าเกรงว่าหญิงตั้งครรภ์ทั้งห้าคนคงจะประสบเคราะห์ร้ายอย่างหนัก และมีความเป็นไปได้มากกว่าครึ่งที่จะตายแล้ว

แต่หลังจากได้รับการยืนยัน ในใจอวิ๋นฝูหลิงก็รู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าคนสมควรตายเฉิงชง!

นางกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “ถูกหั่นเป็นชิ้นจนตายยังน้อยไปสำหรับเขา!”

เมื่อความจริงเรื่องคดีการหายตัวไปของหญิงตั้งครรภ์ถูกเปิดเผย ก็ทำให้คนในเมืองหลวงเกิดความโกลาหลขึ้นทันที

ครอบครัวของหญิงตั้งครรภ์ทั้งห้าคน ก็ยิ่งโศกเศร้าเป็นอย่างมาก

การที่ในครอบครัวมีหญิงตั้งครรภ์ เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งยวด

ขณะที่กำลังจะได้มีสมาชิกครอบครัวเพิ่มขึ้น ใครจะรู้ว่ากลับต้องมาประสบเคราะห์ร้ายที่คาดไม่ถึง

แม้ฆาตกรจะถูกจับตัว และตัดสินโทษประหารด้วยการหั่นเป็นชิ้นแล้ว แต่สำหรับครอบครัวของเหยื่อ ก็ยังรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างยิ่ง

เฉิงชงถูกขังอยู่ในคุกหลวง ซึ่งพวกเขาไม่แม้แต่จะมองเห็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจัดการเขาเลย

ความโกรธแค้นของเหล่าครอบครัวเหยื่อ ล้วนพุ่งตรงมายังสกุลเฉิง

ที่หน้าประตูสกุลเฉิงถูกโยนอุจจาระ ผักเน่า และไข่เน่า

ถึงขั้นที่สมาชิกสกุลเฉิงบางคนเมื
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อที่ GoodNovel
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 448

    ด้วยเหตุนี้งานเลี้ยงอายุครบเดือนในจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน จึงมีผู้คนคับคั่งและมีชีวิตชีวาอย่างถึงที่สุดทันทีที่อวิ๋นฝูหลิงมาถึง ฮูหยินฉู่ก็มาต้อนรับด้วยตัวเอง และพานางไปยังสวนด้านหลังจวนเซียวจิ่งอี้พูดคุยกับฉู่หมิงอยู่ที่ลานด้านหน้าจวนแขกที่มาถึงสวนด้านหลังจวนก่อนเมื่อเห็นว่าฮูหยินฉู่ไปต้อนรับอวิ๋นฝูหลิงด้วยตัวเอง ก็เข้าใจได้ทันทีว่าสกุลฉู่ให้ความสำคัญกับอวิ๋นฝูหลิงมากอวิ๋นฝูหลิงได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับแขกผู้ทรงเกียรติอวิ๋นฝูหลิงไปพบฮูหยินน้อยฉู่ก่อนตามหลักแล้วฮูหยินน้อยฉู่ควรจะออกจากช่วงพักฟื้นหลังคลอดได้แล้ว แต่อวิ๋นฝูหลิงคิดว่านางได้รับการผ่าตัดมา จึงเสียเรี่ยวแรงและเลือดไปไม่น้อยยิ่งไปกว่านั้นนางยังตั้งท้องลูกแฝด ดังนั้นจึงแนะนำให้นางอยู่ไฟสองรอบอาศัยช่วงที่กำลังพักฟื้น บำรุงร่างกายให้ดีเสียหน่อยสกุลฉู่กับจวนคังจวิ้นอ๋องต่างก็ฟังคำแนะนำของอวิ๋นฝูหลิง และให้ฮูหยินน้อยฉู่อยู่ไฟสองรอบทว่าวันนี้มีงานเลี้ยงฉลองอายุครบเดือน ฮูหยินน้อยฉู่จึงได้อาบน้ำแต่งตัว ออกมาพบแขกเหรื่อหลังจากผ่านวันนี้ไป นางก็ยังต้องไปพักฟื้นหลังคลอดต่อทุกคนเห็นฮูหยินน้อยฉู่ยังยืนมีชีวิตอยู่

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 449

    อวิ๋นฝูหลิงเห็นท่าทางอิจฉาเป็นอย่างยิ่งของพระชายาองค์ชายห้า ก็เอนตัวเล็กน้อยไปตรงหน้าพระชายาองค์ชายห้าทันที และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หากพี่สะใภ้ห้าอิจฉา ไม่สู้เปลี่ยนวันให้ข้าไปตรวจชีพจรท่าน และสั่งยาบำรุงร่างกายให้ท่านดีหรือไม่?”“ข้าไม่กล้ารับปากว่าจะมีลูกแฝด แต่หากเป็นเด็กอีกสองคน น่าจะไม่มีปัญหา”ปีนี้พระชายาองค์ชายห้าอายุเพิ่งจะยี่สิบสามปี ร่างกายกำลังเหมาะกับการคลอดบุตรพระชายาองค์ชายห้าหวั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้นางมีเพียงเซียวลี่เป็นลูกชายคนเดียว จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงาอยู่บ้างหากสามารถตั้งครรภ์ได้อีกครา ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็ล้วนดีทั้งนั้นหากเป็นลูกชาย ในภายภาคหน้าเซียวลี่ก็จะได้มีพี่น้องที่พึ่งพาช่วยเหลือกันได้หากเป็นลูกสาว ก็เรียกได้ว่าเป็นสิริมงคล นางก็นับว่ามีทั้งลูกชายและลูกสาวครบถ้วนแล้วพระชายาองค์ชายห้าตัดสินใจในใจทันทีว่า หลังจบงานเลี้ยง นางจะให้อวิ๋นฝูหลิงตรวจชีพจรให้นางพระชายาองค์ชายห้าใช้พัดปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง พลางจับมืออวิ๋นฝูหลิงอย่างอ่อนโยน โน้มตัวไปกระซิบข้างหูนางว่า “เจ้าไม่อิจฉาหรือ?”“จะว่าไปยามนี้เจ้ากับน้องเจ็ดก็มีเพียงจิงมั่วคนเดียว เมื่อ

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 450

    พระชายาองค์ชายสามแอบรู้สึกตกใจ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นหมอ นางจะสามารถทำยาบำรุงผิวก็มิใช่เรื่องน่าแปลกใจแต่โอสถพรรณหยกที่มีคุณภาพดีถูกทำด้วยฝีมือของอวิ๋นฝูหลิงเอง ในใจพระชายาองค์ชายสามจึงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้างเนื่องจากการต่อสู้แต่งชิงบัลลังก์ องค์ชายสามกับเซียวจิ่งอี้จึงถูกกำหนดให้เป็นศัตรูกันนางมีฐานะเป็นพระชายาองค์ชายสาม ย่อมต้องอยู่ข้างองค์ชายสามเป็นธรรมดายิ่งไปกว่านั้นเซียวจิ่งอี้ยังรักใคร่เพียงอวิ๋นฝูหลิงผู้เดียว ไม่รับพระชายารอง นี่ทำให้ในใจพระชายาองค์ชายสามเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกต่ออวิ๋นฝูหลิงนางบอกไม่ได้ว่าเป็นความอิจฉา ริษยา หรือเป็นสิ่งใดเมื่อคิดว่าโอสถพรรณหยกเป็นของที่อวิ๋นฝูหลิงทำ พระชายาองค์ชายสามก็ไม่อยากใช้อีกต่อไปทว่าแม้จะไม่ใช้จริง ๆ นางก็ไม่อยากยอมปล่อยของที่ดีถึงเพียงนี้ไปเพียงชั่วขณะหนึ่ง ในใจก็เกิดความขัดแย้งขึ้นอวิ๋นฝูหลิงไม่สนใจว่าพระชายาองค์ชายสามคิดอย่างไรในใจพระชายาองค์ชายห้าได้ใช้วิธีส่งสินค้าให้ทดลองใช้ ทำให้ชื่อเสียงของโอสถพรรณหยกโด่งดัง จนมีลูกค้าจำนวนไม่น้อยอวิ๋นฝูหลิงฉวยโอกาสนี้ ประกาศข่าวว่าพวกนางกำลังจะเปิดร้านใหม่

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 451

    อวิ๋นฝูหลิงส่ายหน้าน้อย ๆ ให้เหยากวง บอกเป็นนัยว่าไม่ให้นางบุ่มบ่ามอวิ๋นฝูหลิงกลับอยากฟังนักว่า ในปากสุนัขของคนพวกนี้ยังจะพ่นอะไรออกมาได้อีกบ้างจู่ ๆ ฉยงอวี้จวิ้นจู่ก็เดินออกมาจากอีกฝั่งอย่างไม่มีใครคาดคิด นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “อวิ๋นฝูหลิงคู่ควรเป็นพระชายาอี้อ๋องหรือไม่ ก็เป็นเรื่องที่พวกเจ้าไม่กี่คนจะมาวิพากษ์วิจารณ์ได้หรือ?”“การสมรสนี้ได้รับพระราชทานจากไทเฮาและฝ่าบาท”“หรือว่าพวกเจ้าจะสงสัยไทเฮากับฝ่าบาท?”ชัดเจนว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นที่พวกนางพูดไปก่อนหน้านี้ทันทีที่ฉยงอวี้จวิ้นจู่เปล่งวาจา ดรุณีทั้งสามนางพลันหน้าเปลี่ยนสีสตรีแรกรุ่นที่ใส่ชุดสีเขียวอมฟ้าและสีเหลืองผลซิ่งในบรรดาพวกนางทั้งสามรีบคุกเข่าน้อมรับผิด ยอมรับผิดร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าส่วนสตรีแรกรุ่นผู้สวมชุดสีแดงอิงฮวาแม้ว่าใบหน้าจะขาวซีด ทว่ายังคงเชิดหน้า ความโอหังฉายชัดออกมาจากดวงหน้า“ฟางฉยงอวี้ เลิกดึงไทเฮากับฝ่าบาทมาข่มขู่ผู้อื่นได้แล้ว!”“พวกข้าพูดถึงอวิ๋นฝูหลิง แล้วมันไปเกี่ยวข้องกับไทเฮาและฝ่าบาทเมื่อไรกัน?”“หรือว่าที่พ่อแม่ของอวิ๋นฝูหลิงตายมิใช่เรื่องจริง? ข้าว่านางเป็

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 452

    ชุยหย่าจิ้งทั้งโกรธทั้งขุ่นเคือง ใบหน้าแดงก่ำไปหมด“ฟางฉยงอวี้ พวกข้าไม่ได้พูดถึงเจ้า ไยเจ้าจักต้องเจ้ากี้เจ้าการเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย?”ฉยงอวี้จวิ้นจู่จัดเส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าผาก แล้วกล่าวอย่างองอาจเล็กน้อย “เพราะพวกเจ้าเสียงดังรบกวนข้า ทำให้ข้าไม่สบอารมณ์!”ฉยงอวี้จวิ้นจู่กวาดสายตามองพวกชุยหย่าจิ้งทั้งสามคนทีละคน ๆดรุณีในชุดสีเขียวอมฟ้าและชุดสีเหลืองผลซิ่งตัวสั่นงันงก พยายามทำให้ตัวเองโดดเด่นน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ชุยหย่าจิ้งคิดว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่จงใจหาเรื่อง พลันเดือดดาลยิ่งกว่าเดิมนางไม่ถูกโฉลกกับฉยงอวี้จวิ้นจู่มาตั้งแต่เด็ก ความสัมพันธ์ของพวกนางสองคงไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไรขณะที่ชุยหย่าจิ้งกำลังจะต่อว่ากลับไป ใครจะไปคิดว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่กลับรีบเอ่ยเปล่าขึ้นมาอีกครั้งว่า“ชุยหย่าจิ้ง อย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้ทันแผนการเจ้าเล่ห์ของเจ้านะ”“อวิ๋นฝูหลิงไม่คู่ควรกับอี้อ๋อง แล้วใครคู่ควร เจ้าหรือ?”“อย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย อี้อ๋องไม่ชอบเจ้าหรอก เจ้าเองก็ไม่อาจแต่งกับเขาได้ด้วย!”“สำหรับข้าแล้ว อวิ๋นฝูหลิงแกร่งกว่าเจ้าเป็นร้อยเป็นพันเท่า”“เจ้ารู้จักแต่เรื่องพูดจานินทาลับหลังผู้อื

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 453

    “ได้ข่าวว่าสตรีท้องพวกนั้นที่ถูกเฉิงชงจับตัวไป แต่ละคนล้วนถูกผ่าเปิดท้องทั้งนั้น”“ท้ายที่สุดไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่หรือเด็กต่างก็ต้องสิ้นชีวิต ตายอย่างอเนจอนาถ”“เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเพราะอวิ๋นฝูหลิง ชีวิตคนตั้งมากมายขนาดนั้นต้องตายเพราะนาง!”“คนเช่นนี้ เจ้ายังคิดว่านางดีอีกหรือ?”ครั้นฉยงอวี้จวิ้นจู่ได้ยินคำพูดนี้ของชุยหย่าจิ้ง ใบหน้าก็เผยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมาได้“นี่สมองเจ้ามีปัญหาหรือ?”“เจ้าพูดจาเหลวไหลไร้สาระอะไรกัน? เพ้อเจ้อเหลวไหลทั้งนั้น!”ครั้นอวิ๋นฝูหลิงที่แอบอยู่หลังต้นไม้ได้ยินเช่นนั้น ในหัวก็มีแต่คำถามเกิดขึ้นมากมายคนผู้นี้มีตรรกะอะไรกันนี่?เฉิงชงกระทำเรื่องชั่วช้า แล้วไยถึงโยนความผิดมาใส่หัวนางได้?คำพูดใส่ร้ายเช่นนี้ นางไม่มีทางรับไว้แน่!ขณะที่อวิ๋นฝูหลิงกำลังคิดจะปรากฏตัว จู่ ๆ ก็มีเสียงไพเราะที่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้นกลางอากาศโดยไม่มีใครคาดคิด “พูดได้ดี!”อวิ๋นฝูหลิงมองไปตามเสียง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเลี้ยวมาจากเส้นทางอีกสาย ผู้ที่เดินนำอยู่ด้านหนังสวมใส่ชุดสีม่วงอ่อน ปักปิ่นทองไว้บนเกศา แผ่กลิ่นอายร่ำรวยสูงศักดิ์ พร้อมกับท่วงท่าสง่างาม ซึ่

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 454

    ทว่าบนโลกนี้กลับไม่ขาดคนผู้มีดวงตากระจ่างชัดและหัวใจเฉียบแหลมข่าวลือนี้เหมือนจะพุ่งเป้าไปที่อวิ๋นฝูหลิง ทว่าในความเป็นจริงแล้วกลับพุ่งไปที่เซียวจิ่งอี้ต่างหากเมื่อเข้าใจเรื่องนี้ เช่นนั้นกระแสข่าวลือเช่นนี้มาจากทิศทางใด มีเจตนาเช่นไรนั้นก็ยิ่งมองเห็นได้ชัดยิ่ง!สำหรับจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน อวิ๋นฝูหลิงมีผู้มีพระคุณ ฮูหยินฉู่ย่อมไม่อาจยืนเฉยดูนางถูกผู้อื่นสาดโคลนได้“จวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินให้กำเนิดฝาแฝดชายหญิง วันนี้จึงตั้งใจจัดงานเฉลิมฉลองแสดงความยินดี ทว่าแม่นางชุยกลับมาก่อความวุ่นวายในจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินของข้า คงจะมิได้เห็นจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินอยู่ในสายตานัก”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินก็ไม่ขอต้อนรับแม่นางชุยกับสหาย”“ใครก็ได้ ส่งแม่นางชุยออกจากจวนที แล้วแจ้งไปยังสกุลชุยสักหน่อยว่า ในเมื่อสกุลไม่เห็นจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินอยู่ในสายตา เช่นนั้นนับแต่นี้ทั้งสองสกุลก็ไม่จำเป็นต้องไปมาหาสู่กันอีก!”ชุยหย่าจิ้งนั่งนิ่งอยู่กับพื้น ตัวสั่นงันงกไปทั้งร่าง บัดนี้ถึงได้เกิดหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดีมีอำนาจมากมาย สกุลชุยต้องเฟ้นหาวิธีการต

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 455

    ยามนี้ฉยงอวี้จวิ้นจู่มายืนอยู่ข้างกายอวิ๋นฝูหลิง ตอบคลายความสงสัยแก่นาง “นางคือชุยหย่าจิ้ง บุตรสาวของเฉิงเอินกง เพราะได้รับความโปรดปรานจากไทเฮา จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่”แม้จะเป็นจวิ้นจู่เหมือนกัน ทว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่นั้นเกิดพร้อมกับสายเลือดของราชนิกุล ย่อมสูงกว่าชุยหย่าจิ้งหนึ่งขั้นโดยกำเนิดยามอวิ๋นฝูหลิงได้รู้ว่าชุยหย่าจิ้งมีแซ่ชุย ก็เดาได้ทันทีว่าแซ่ชุยนี้ เกรงว่าจะเป็นชุยเดียวกับชุยไทเฮาปกติแล้ว เพื่อเป็นการแสดงความโปรดปราน ตระกูลมารดาของฮองเฮามักจะได้รับการเพิ่มบรรดาศักดิ์เป็นเฉิงเอินโหว ส่วนตระกูลของไทเฮาจะได้รับการเพิ่มบรรดาศักดิ์เป็นเฉิงเอินกงเฉิงเอินกับเฉิงเอิน ได้รับพระเมตตา(เฉิง)จากสวรรค์(เอิน)แค่ได้ยินราชทินนาม ก็รู้ได้ว่าทั้งสองสายนี้เป็นญาติข้างมารดาชุยกุ้ยเฟยและชุยไทเฮาล้วนเกิดจากจวนเฉิงเอินกง ตามสายเลือดแล้วจึงเกี่ยวข้องกันโดยกำเนิด ดังนั้นจวนเฉิงเอินย่อมสนับสนุนองค์ชายสามซึ่งถือกำเนิดจากชุยกุ้ยเฟยและองค์ชายสามนั้นเห็นเซียวจิ่งอี้เป็นหนามทิ่มแทงตาเสมอมา แทบอยากจะกำจัดเซียวจิ่งอี้ไปให้พ้นทาง ย้ายหินขัดความเจริญที่ขวางเส้นทางการเดินไปสู่ตำแหน่งองค์รัชท

บทล่าสุด

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 492

    อย่างไรก็ตามจ้าวเสวียซือเคยสูบแค่สองครั้ง เขาอาจจะไม่ติดก็ได้ให้จ้าวเสวียซืออยู่จวนอี้อ๋อง ก็แค่เพื่อความมั่นใจเท่านั้นคิดไม่ถึงว่าเขาจะติดจริงๆดูเหมือนขี้ผึ้งทองนั่น ร้ายกาจยิ่งกว่าที่อวิ๋นฝูหลิงรู้เวลานี้นางรู้สึกโชคดีมากรู้สึกโชคดีที่พบทันเวลา ยังสามารถช่วยจ้าวเสวียซือ ไม่เช่นนั้นภายใต้สถานการณ์ที่นางไม่รู้ จ้าวเสวียซือสูบขี้ผึ้งทองต่อไป เกรงว่าเขาคงหมดทางเยียวยาแล้วจริงๆและรู้สึกโชคดีที่วันนี้นางให้จ้าวเสวียซืออยู่จวนอี้อ๋องถ้าหากไม่ใช่เพราะสั่งให้คนเฝ้าไว้ จ้าวเสวียซือเกิดความอยาก ต้องแอบออกไปซื้อขี้ผึ้งทองสูบแน่นอนจ้าวเสวียซือเห็นเซียวจิ่งอี้ไม่ขยับเขยื้อน สายตาของเขาหันไปมองทางอวิ๋นฝูหลิงแทนเขานึกถึงขี้ผึ้งทองในกล่องของตัวเองถูกอวิ๋นฝูหลิงเอาไป รีบยื่นมือออกไปคว้าชายกระโปรงของอวิ๋นฝูหลิงทันที“พี่สะใภ้ เอาขี้ผึ้งทองให้ข้า…”“ได้โปรด!”“ให้ข้าสูบอีกครั้งเถอะ แค่ครั้งเดียวก็พอ”“ข้าสาบาน ข้าสูบครั้งนี้เสร็จ ต่อไปจะไม่แตะต้องอีกแล้ว!”“พี่สะใภ้ ได้โปรด…”อวิ๋นฝูหลิงไม่ขยับ หันไปกล่าวกับเซียวจิ่งอี้ “จับเขาไว้”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า ไปจับตัวจ้าวเสวียซือตามที่

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 491

    “อี้อ๋องเป็นคนหนักแน่นและรอบคอบตลอด เขารู้จักแยกแยะอยู่แล้ว”“อีกทั้งจวนอี้อ๋องใหญ่เช่นนี้ เสวียซือก็พักอยู่ที่เรือนรับรองแขกด้านหน้า ไม่รบกวนพระชายาอี้อ๋องหรอก”มีหรือที่ฮูหยินเซียงกั๋วกงจะไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ นางก็แค่อดไม่ได้ที่จะบ่นนางถลึงตาใส่เซียงกั๋วกงแวบหนึ่ง “ท่านตามใจเขาเต็มที่เลย!”สำหรับลูกชายคนเล็กคนนี้ เซียงกั๋วกงย่อมลำเอียงกว่าเล็กน้อยแต่ถ้าพูดถึงการตามใจ ฮูหยินเซียงกั๋วกงตามใจมากกว่าแต่คำพูดนี้ เซียงกั๋วกงไม่กล้าพูดออกจากปาก ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าคืนนี้จะได้อยู่อย่างสงบเขากำลังจะเกลี้ยกล่อมฮูหยินเซียงกั๋วกงนอนเร็วหน่อย ก็ได้ยินนางกล่าวอีก “อี้อ๋องโตกว่าเสวียซือแค่ปีเดียว ปัจจุบันพระชายาก็มีแล้ว ลูกชายก็มีแล้ว แล้วหันมาดูเสวียซือของเรา ยังตัวคนเดียวอยู่เลย”“ข้าว่านะต้องหาคู่ให้เขาแล้ว”“เขารีบแต่งงานเร็วๆ ก็มีคนคุมเขาแล้ว!”เซียงกั๋วกงย่อมไม่มีความเห็น“เช่นนั้นเจ้าก็เลือกผู้หญิงดีๆ สักสองสามคนจากบรรดาคุณหนูในเมืองหลวงให้เขาไปดูตัว”เซียงกั๋วกงเป็นผู้ชาย ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเหล่าคุณหนูในเมืองหลวง เรื่องนี้ย่อมต้องมอบให้ฮูหยินเซียงกั๋วกงไปจัดการใคร

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 490

    ความหวาดกลัวผุดขึ้นมาในใจจ้าวเสวียซือไม่หยุด จนแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ“พระ... พระชายา ข้า...”เขาชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “ข้าใช้ไปสองครั้งแล้ว... จะทำอย่างไรดี?”อวิ๋นฝูหลิงมองเขาด้วยสายตาเห็นใจ“โชคดีที่รู้ตัวได้ทันกาล เจ้าเสพไปไม่มาก”“ทว่าความบริสุทธิ์ของขี้ผึ้งทองนี้สูงมาก แม้จะใช้ไปเพียงสองครั้ง แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดความรู้สึกติดอยู่บ้าง”“ต่อไปเจ้าก็ห้ามแตะต้องของเช่นนี้อีกเด็ดขาด! นอกเสียจากเจ้าอยากจะกลายเป็นซากศพเดินได้ที่ถูกขี้ผึ้งทองนี้ควบคุม”“ต่อให้ในใจอยากจะเสพมันอีก ก็ต้องควบคุมตัวเองให้ได้ ต้องเลิกให้ได้เสียตั้งแต่ตอนนี้”อวิ๋นฝูหลิงกังวลว่าจ้าวเสวียซือจะเสพติดมัน จึงปรึกษากับเซียวจิ่งอี้ว่า“ช่วงนี้ให้เขาอยู่ที่จวนอี้อ๋องก่อนเถิด”“หากเขาเสพติดเจ้าขี้ผึ้งทองนี่ ข้าก็จะได้ช่วยเขาเลิกได้ทันเวลา”“ไม่เช่นนั้น แค่คลาดสายตาไปเพียงนิด เขาก็จะไปซื้อขี้ผึ้งทองมาแอบเสพอีก จนถลำลึกเข้าไปเรื่อย ๆ อยากจะช่วยเขาก็ไม่ทันกาลแล้ว!”จ้าวเสวียซือตะโกนลั่น “คงไม่จำเป็นต้องทำถึงขั้นหรอกกระมัง ข้าโตขนาดนี้แล้ว ยังจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อีกหรือ?”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายัง

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 489

    “เพียงแค่ค่าตั๋วเข้าคฤหาสน์ก็ตั้งสิบตำลึงแล้ว หากเข้าไปแล้วอยากจะเล่นอย่างอื่นก็ยังต้องจ่ายเงินอีกนะ”“สุรา เครื่องดื่มและอาหารก็แพงกว่าที่อื่น แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น คนที่ไปเยือนก็มีไม่ขาดสาย”อวิ๋นฝูหลิงฟังถึงตรงนี้ก็ตกใจเล็กน้อยตั้งราคาไว้สูง ทว่าลูกค้ากลับไปเยือนไม่ขาดสาย เห็นได้ชัดว่ากิจการของที่นี่มีความโดดเด่นเฉพาะตัวที่ที่อื่นไม่มีไม่ต้องรอให้นางเอ่ยถาม ก็ได้ยินจ้าวเสวียซือกล่าวว่า “ข้าก็สงสัยนัก ว่าสถานที่แห่งนี้มีความโดดเด่นอะไรกันแน่ ถึงได้ดึงดูคนเข้าไปเที่ยวเล่นได้มากมายเช่นนั้น”“ข้าเลยตั้งใจหาเวลาว่างไปเที่ยวเล่นที่นั่นมาครั้งหนึ่ง”“ที่นั่นสมแล้วที่ตั้งชื่อว่าเรือนเสินเซียน[1] เรื่องกินดื่มร้องรำทำเพลงน่ะเป็นเรื่องรอง เพราะสิ่งที่เป็นที่เลื่องลือมากที่สุดก็ต้องยกให้ขี้ผึ้งทอง”จ้าวเสวียซือพูดไป พลางควักกล่องเคลือบลายครามใบเล็กเท่ากำปั้นของเด็กแรกเกิดออกมาจากอ้อมแขน“กล่องเล็ก ๆ เช่นนี้ ก็ตั้งห้าสิบตำลึงแล้ว...”ครั้นอวิ๋นฝูหลิงเห็นเนื้อขี้ผึ้งสีทองด้านในกล่องเคลือบลายคราม ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนสีทันทีนางแย่งกล่องเคลือบลายครามใบนั้นมา ใช้นิ้วป้ายเนื้อขี้ผึ้งสีทอ

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 488

    “คุณชายเจ้าสาวกลับมาพร้อมกับท่านอ๋องด้วย บอกว่าอยากอยู่ค้างคืนเจ้าค่ะ”“ท่านอ๋องขอให้พระชายาจัดเตรียมโต๊ะสุราไว้หนึ่งโต๊ะ คืนนี้จะได้ดื่มร่วมกันเจ้าค่ะ”คุณชายสามจ้าวที่บ่าวรับใช้พูดถึงนั้น ก็คือจ้าวเสวียซือสหายสนิทของเซียวจิ่งอี้ คุณชายสามแห่งจวนเซียงกั๋วกงอวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว”ฉยงอวี้จวิ้นจู่เห็นเช่นนั้น ก็ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “นี่ก็เย็นย่ำมากแล้ว ข้าควรกลับได้แล้ว”อวิ๋นฝูหลิงพูดรั้งนางให้อยู่ต่อ “อยู่กินมื้อเย็นด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับเถอะ?”ฉยงอวี้จวิ้นจู่ส่ายหน้าหากมีเพียงอวิ๋นฝูหลิงกับเซียวจิ่งอี้ นางก็คงจะอยู่ต่อทว่าคืนนี้มีจ้าวเสวียซืออยู่ด้วย นางเป็นสตรีแต่งงานแล้ว ทั้งเฉินเจิงก็ไม่ได้เดินทางมากับนางด้วย จึงเป็นการไม่สมควรที่จะนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับบุรุษอื่นอวิ๋นฝูหลิงเห็นว่านางยืนกรานจะกลับ จึงไม่ได้รั้งนางไว้อีก และไปส่งนางถึงประตูรองด้วยตนเองใครจะคาดคิดว่าจะต้องเผชิญกับเซียวจิ่งอี้และจ้าวเสวียซือที่มาด้วยกันเข้าฉยงอวี้จวิ้นจู่กล่าวทักทายเซียวจิ่งอี้กับจ้าวเสวียซือจ้าวเสวียซือกวาดสายตามองดวงหน้าของฉยงอวี้จวิ้นจู่ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยจนเทบมอง

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 487

    อวิ๋นฝูหลิงขบคิดอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วกล่าวว่า “อาจเป็นเพราะพวกข้าต่างเป็นคนที่ใช่ของกันและกันกระมัง!”ฉยงอวี้จวิ้นจู่กะพริบตาปริบ ๆ เผยท่าทีว่าฟังไม่เข้าใจ“พี่สะใภ้ พูดให้ชัดเจนกว่านี้สักหน่อยได้หรือไม่?”อวิ๋นฝูหลิง “ความจริงใจ ความจริงใจเป็นไม้ตายที่ใช้ได้ตลอดกาล!”ฉยงอวี้จวิ้นจู่ทรุดตัวอยู่บนตั่งกุ้ยเฟยอย่างหมดเรี่ยวแรง แล้วพึมพำออกมาว่า “ข้ายังจริงใจไม่พอหรือ?”“ต่อให้เป็นก้อนหิน ก็น่าจะถูกข้าทำให้อุ่นจนร้อนแล้วไหม?”ทันทีที่อวิ๋นฝูหลิงได้ยินเช่นนั้น ก็รู้ได้ว่านางกลัดกลุ้มเพราะเฉินเจิงอีกแล้วสำหรับอวิ๋นฝูหลิงแล้ว คางคกสามขาในใต้หล้านี้ไม่อาจหาเจอได้ง่าย ๆ ทว่าบุรุษสองขานั้นมีอยู่มากมาย ไยจะต้องเอาตัวไปยึดติดอยู่กับคนเพียงคนเดียวด้วยมีบุรุษบางจำพวก ต่อให้เจ้าทุ่มเทให้มากเท่าไร เขาก็ยังคงทำเป็นมองไม่เห็นอยู่ดีคนเช่นนี้ สมควรปล่อยให้เขาอยู่ไกลห่างได้มากเท่าไรยิ่งดีเท่านั้น!เพียงแต่น่าเสียดายที่ ฉยงอวี้จวิ้นจู่หลงรักหัวปักหัวปำ ไม่ยอมฟังคำเตือนแม้แต่น้อยบางทีอาจจะมีแค่ต้องรอให้ถึงสักวันหนึ่ง ที่นางผิดหวังมากพอจนรู้สึกตัวได้ด้วยตนเองกระมังอวิ๋นฝูหลิงนึกถึงก่อนหน้านั

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 486

    อวิ๋นฝูหลิงพูดไปพลางลูบหีบไม้แดงเล็ก ๆ สองสามใบที่กอดอยู่ในอ้อมกอดพ่อบ้านหยวนเห็นดังนั้น จึงรู้ว่าอวิ๋นฝูหลิงไม่ได้ถูกคนในวังหลวงรังแก ในทางกลับกันยังได้รางวัลกลับมาไม่น้อยเขาถึงกับรู้สึกโล่งใจอยู่ในใจ กลับมามีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าอีกครั้งอวิ๋นฝูหลิงเอ่ยถาม “ท่านอ๋องล่ะ?”พ่อบ้านหยวน “ท่านอ๋องไปเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงแล้วขอรับ วันนี้เป็นวันว่าราชการใหญ่”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า แล้วเดินไปดูเซียวจิงมั่วที่เรือนหลังอากาศเย็นขึ้นทุกวัน ๆใบไม้แห้งเหี่ยวปลิวหลิวลงมาจากกิ่งก้าน หลงเหลือไว้เพียงลำต้นโล้น ๆ เผยให้เห็นถึงความเงียบเหงาประจำต้นฤดูหนาวภายในเรือนหลักของจวนอี้อ๋องได้จุดเตาใต้ดินแล้ว ในห้องจึงอบอุ่นยิ่ง เทียบกับด้านนอกแล้วช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงฉยงอวี้จวิ้นจู่เอนตัวอยู่บนเตียง พลิกหน้าหนังสือนิยายในมือไปพลาง คุยเล่นกับอวิ๋นฝูหลิงไปพลางนับตั้งแต่หลังงานฉลองบริมาสที่จวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน จะให้มีเหตุหรือไม่มีฉยงอวี้จวิ้นจู่ล้วนวิ่งมายังจวนอี้อ๋อง ค่อย ๆ สนิทสนมกับอวิ๋นฝูหลิงขึ้นเรื่อย ๆ อวิ๋นฝูหลิงเห็นท่าทางเบื่อหน่ายของฉยงอวี้จวิ้นจู่แล้ว จึงอดเอ่ยออกไปไม่ได้ว่า “

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 485

    หากเป็นไปได้ ติงหมิงรุ่ยอยากให้ตัวเองหายตัวได้ในตอนนี้เลยด้วยซ้ำแบบนั้นอวิ๋นฝูหลิงจะได้ไม่เห็นเขาทว่าในความเป็นจริงแล้วกลับโหดร้ายเสียนี่กระไรติงหมิงรุ่ยไม่รู้ว่าอวิ๋นฝูหลิงยังจำเขาได้หรือไม่ แล้วจะนึกออกหรือไม่ว่าเป็นเขาเขาก้มหน้า ประสานมือคำนับพร้อมกล่าว “กระหม่อมขอคารวะพระชายาอี้อ๋อง”อวิ๋นฝูหลิงมองเขาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยเท่านั้น แล้วเดินตรงผ่านข้าง ๆ เข้าไปบุญคุณความแค้นระหว่างอวิ๋นฝูหลิงกับครอบครัวอวิ๋นกานซงนั้น แม้จะไม่ถึงขนาดที่พาลโมโหติงหมิงรุ่ยไปด้วย ทว่าเขาถึงขั้นยืมมืออวิ๋นกานซงให้แนะนำตนเองเข้ามาอยู่ในสำนักหมอหลวงได้ ดูแล้วคงใกล้ชิดสนิทสนมไม่น้อย บางทีอาจจะมีผลประโยชน์แอบแฝงอยู่ก็ได้คนเช่นนี้ อวิ๋นฝูหลิงไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์อันใดกับเขาเลยสักนิดขอแค่เขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับอวิ๋นกานซง ก่ออันตรายมาถึงตัวนาง เช่นนั้นอวิ๋นฝูหลิงก็จะไม่สร้างความลำบากให้เขายิ่งไปกว่านั้นพฤติกรรมและกิริยาท่าทางของติงหมิงรุ่ยช่วงที่อยู่ในเขาเฟิ่งลั่วตอนนั้น อวิ๋นฝูหลิงก็ไม่ใคร่จะชอบใจนักเดิมทีเป็นคนแปลกหน้าที่ได้พบกันโดยบังเอิญ มีเพียงวาสนาที่ได้ร

  • ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ   บทที่ 484

    “ข้ากล้ารับรองด้วยชีวิตเลยว่า เทียบยานี้ไม่มีปัญหาแน่นอน และรักษาโรคไอเรื้อรังของไฉเหรินผู้นั้นได้...”เขายังไม่ทันได้พูดจนจบ คนก่อนหน้านี้ก็หัวเราะเสียงเย็นเยียบ“ติงหมิงรุ่ย ที่นี่คือวังหลวง ทุกเรื่องต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบ!”“เป็นท่านหมออยู่ในโรงหมอนอกวังแล้วอย่างไร โดดเด่นมากนักหรือ?”“เจ้าอยากตรวจไข้ขนาดนี้ ไม่ออกนอกวังแล้วไปเป็นท่านหมอในโรงหมอที่เจ้าอยู่ต่อเสียเลยเล่า!”“หากเจ้าอยากอยู่ในสำนักหมอหลวง ก็จงทำตัวเป็นหมอฝึกหัดให้ดี อย่าเอาแต่สนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ทั้งวันเลย”“ข้าขอบอกเจ้าหน่อยแล้วกัน เจ้าอย่ายอมแพ้ ทุกคนในสำนักหมอหลวงแห่งนี้ล้วนไต่เต้าขึ้นไปทีละขั้น ๆ ทั้งนั้น”“นอกเสียจากฝีมือการแพทย์ของเจ้าจะยอดเยี่ยมจะไปเข้าตาคนใหญ่คนโตเข้า จนเจ้าได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งเป็นกรณีพิเศษ”“มิเช่นนั้น เจ้าก็อยู่ในสำนักหมอหลวงอย่างสุจริต ทำหน้าที่เป็นหมอฝึกหัดให้ดี”“ข้านึกถึงบุญคุณที่เคยได้รับจากอวิ๋นกานซงในวันวาน ถึงได้คอยดูแลเจ้าเช่นนี้”“เจ้าเป็นคนที่อวิ๋นกานซงแนะนำเข้ามา บัดนี้อวิ๋นกานซงไม่อยู่แล้ว หากเจ้าไม่เก็บหางของตนไว้และไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่ช้าก็เร็วเจ

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status