LOGINShare
บทที่ 143
Related chapters
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 144
เขาข่มกลั้นความรู้สึกตื่นเต้น ก่อนประสานมือพลางเอ่ย “คำขอของแม่นางอวิ๋น ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน ห้องน้ำและห้องสุขารูปแบบนี้ ข้าไม่เคยสร้างมาก่อน แต่ข้าจะลองดู”อวิ๋นฝูหลิงรับห้องน้ำในยุคสมัยนี้ไม่ได้จริง ๆ ดังนั้นจึงวาดภาพการออกแบบห้องน้ำและห้องสุขา ตามรูปแบบของห้องน้ำยุคสมัยใหม่หากต้องการโถส้วม นางคิดว่าคงเป็นเรื่องยากไปเสียหน่อย แต่ก็ยังสามารถสร้างส้วมหลุมที่สามารถกดน้ำล้างทำความสะอาดโดยอัตโนมัติได้ทางด้านนี้อวิ๋นฝูหลิงกับช่างใหญ่อวี่กำลังคุยเรื่องการก่อสร้างเรือนอย่างกระตือรือร้น ทางด้านเซียวจิ่งอี้ก็อดไม่ได้ที่จะมองดูภาพที่อวิ๋นฝูหลิงวาดเมื่อมองดูก็รู้สึกแปลกใจอย่างช่วยไม่ได้ทักษะการภาพวาดเช่นนี้ ไม่เคยพบเห็นมาก่อนใช่เพียงดินสอถ่านด้ามเดียว ก็สามารถวาดภาพบ้านที่สมจริง จนทำให้คนรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในนั้นจริง ๆคุณหนูใหญ่สกุลอวิ๋นผู้นี้ ช่างมีทักษะเฉพาะตัวจริง ๆ!ตกลงแล้วนางมีความลับกี่มากน้อย ที่ตนไม่รู้กันแน่?ช่างใหญ่อวี่มีกลุ่มก่อสร้างครบถ้วน ดังนั้นหลังจากถามความต้องการและงบประมาณของอวิ๋นฝูหลิง ก็เขียนรายการอิฐ กระเบื้อง ไม้ และหินที่จำเป็นต้องใช้ และให้คนไปซื้อวัส
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 145
เซียวจิ่งอี้ใช้ข้ออ้างเรื่องการรักษาอยู่ที่หมู่บ้านซวงหลิน ทว่าก็ไม่ได้เป็นเพียงข้ออ้างเสียทีเดียวหลายปีมานี้เขานำทัพไปทำสงครามที่ชายแดนทางเหนือ ร่างกายหาได้มีอาการเจ็บปวดร้ายแรงไม่ แต่กลับมีอาการเจ็บป่วยยิบย่อยอยู่ไม่น้อยหลังจากอวิ๋นฝูหลิงจับชีพจรของเขา ก็พบว่านอกจากอาการบาดเจ็บเก่า ๆ ที่ยังไม่หายสนิท ก็ยังมีภาวะตัวเย็นดูแล้วเหมือนจะเป็นอาการป่วยที่เกิดจากการสู้รบในสถานที่ที่เย็นจัดอวิ๋นฝูหลิงอดไม่ได้ที่จะคาดเดาในใจว่าหรือคนผู้นี้จะเป็นทหาร?โชคดีที่อาการเจ็บป่วยเหล่านี้หาได้ร้ายแรงไม่ อวิ๋นฝูหลิงเริ่มเขียนเทียบยาของยาต้ม ทั้งยังเขียนเทียบยาของยาอาบสำหรับแก้ภาวะตัวเย็นด้วยนับตั้งแต่นั้นเซียวจิ่งอี้ก็ใช้ข้ออ้างเรื่องการรักษา ในการอยู่ที่หมู่บ้านซวงหลินอย่างเปิดเผยดวงจันทร์ขึ้นอาทิตย์คล้อย เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับควบม้าผ่านช่องแคบเพียงชั่วพริบตา ก็ถึงวันที่อวิ๋นฝูหลิงไปติดตามผลการรักษาคุณชายน้อยลู่วันนี้ อวิ๋นฝูหลิงขอยืมรถม้าเซียวจิ่งอี้เพราะพวกลูกพี่อู๋ไม่มีใครรู้วิธีขับรถม้า เซียวจิ่งอี้จึงให้ยืมเทียนเฉวียนมาขับรถม้าด้วยอวิ๋นฝูหลิงนั่งอยู่ในรถม้า และตัดสินใจว่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 146
คาดไม่ถึงว่าทันทีที่ออกมาจากเรือนของคุณชายน้อยลู่ จะได้พบกับสตรีแต่งตัวงดงามกลุ่มหนึ่งสตรีกลุ่มนี้เป็นสตรีที่แต่งงานแล้วอายุประมาณสามสิบสี่สิบปี ทั้งยังมีหญิงสาวที่อายุสิบกว่าปีด้วยคนเหล่านี้มองนางด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ โดยหาได้มีเจตนาร้ายอันใดฮูหยินลู่ออกมาส่งอวิ๋นฝูหลิง เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ ก็สารภาพกับอวิ๋นฝูหลิงก่อน หลังจากนั้นจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงสตรีชุดม่วงซึ่งเป็นผู้นำของสตรีกลุ่มนั้นออกมากล่าวว่า“สะใภ้รอง เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่?”สตรีชุดม่วงผู้นั้นยิ้มพลางเอ่ย “พวกข้าได้ยินว่าวันนี้แม่นางอวิ๋นจะมารักษาพี่เจ๋อ จึงมาดูเสียหน่อย ว่าพี่เจ๋อสบายดีหรือไม่เจ้าค่ะ?”ขณะที่พูด ดวงตาทั้งสองข้างกลับมองมาทางอวิ๋นฝูหลิงฮูหยินลู่เห็นเช่นนั้น ไหนเลยจะยังไม่เข้าใจคนเหล่านี้บอกว่ามาเยี่ยมลู่เจ๋อลูกชายของนาง แต่แท้จริงสนใจหมอเทวดาหญิงอย่างแม่นางอวิ๋นผู้นี้ต่างหากอาการเจ็บป่วยของสตรีหาได้น้อยไปกว่าบุรุษไม่ แต่หมอหญิงข้างนอกกลับมีน้อยมาก ยิ่งมิต้องเอ่ยถึงหมอเทวดาหญิงเลยแม้แต่ในตระกูลที่ร่ำรวยอย่างสกุลลู่ สตรีในตระกูลก็ไปหาหมอได้ยากความจริงอาการเจ็บป่วยมากมายของสตรี ไม่สะดวก
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 147
อวิ๋นฝูหลิงคิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง คนเหล่านั้นที่ขวางตรอกไว้ก็เดินเข้ามาแล้วผู้ที่นำมาคือท่านหมอเจิ้งแห่งสำนักหุยชุนก่อนหน้านี้ยามที่รักษาคุณชายน้อยลู่ อวิ๋นฝูหลิงแลกเปลี่ยนความรู้มากมายกับหมอเจิ้ง ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็มีความประทับใจที่ดีต่อกันจากนิสัยของหมอเจิ้ง ก็ไม่เหมือนว่าจะมาหาเรื่องนางอวิ๋นฝูหลิงใคร่ครวญ และคาดเดาว่าหมอเจิ้งคงมีจุดประสงค์ที่เข้ามาหาเป็นไปดังคาด หมอเจิ้งก้าวมาข้างหน้าพลางประสานมือ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่นางอวิ๋น ข้ามีเรื่องที่อยากพูดคุยกับแม่นางอวิ๋น และได้จองโต๊ะที่หอจุ้ยเซียนเอาไว้แล้ว ไม่ทราบว่าแม่นางอวิ๋นให้เกียรติมาด้วยกันหน่อยได้หรือไม่?”หอจุ้ยเซียนเป็นหอสุราที่ดีที่สุดในหัวเมืองหมอเจิ้งจัดงานเลี้ยงที่นี่ ทำให้เห็นได้ถึงความจริงใจอวิ๋นฝูหลิงยังไม่ทันเอ่ย ก็มีหมอใบหน้ากลมผู้หนึ่งเบียดฝูงชนออกมาข้างหน้า และพูดกับหมอเจิ้งว่า“ท่านหมอเจิ้ง ท่านช่างไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย พวกท่านสำนักหุยชุนมีแผนอันใด อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เชียว”กล่าวจบ หมอใบหน้ากลมผู้นั้นก็เข้ามาพูดกับอวิ๋นฝูหลิงด้วยรอยยิ้ม “แม่นางอวิ๋น ข้าแซ่อู๋ เป็นทั้งหมอและเจ้าของสำนักไป๋เฉ่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 148
นางยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ“ทุกท่าน ความปรารถนาดีของทุกท่านทำให้ข้าซาบซึ้งใจมาก ไม่จำเป็นต้องไปกินข้าวกันหรอก!”“จุดประสงค์ของทุกท่านข้าเข้าใจดี”“เพียงแต่ข้าทำข้อตกลงกับสำนักผิงอันไว้ก่อนแล้ว ยาหกชนิดที่สำนักผิงอันขายตอนนี้ ในหนึ่งปีนี้จะทำการส่งมอบให้สำนักผิงอันที่เดียวเท่านั้น”“ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ หากทุกท่านสนใจยาหกชนิดนี้ ก็ทำได้เพียงรอพูดคุยอีกครั้งหลังจากนี้หนึ่งปีเท่านั้น”หมอทุกคนที่ต้องการร่วมการค้ากับอวิ๋นฝูหลิง อดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าผิดหวังนายท่านหางกับหมอหางที่รีบมาหลังจากได้ยินข่าว พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้านายท่านหางแอบรู้สึกดีใจ ยังดีที่เขารู้จักกับแม่นางอวิ๋นก่อน ไม่เช่นนั้นเกรงว่าเรื่องโชคดีนี้คงไม่เกิดขึ้นกับสำนักผิงอันของพวกเขาหมอเจิ้งอดไม่ได้ที่จะจ้องมองสหายของเขาอย่างหมอหาง ขณะที่รู้สึกอิจฉาอยู่ในใจสหายผู้นี้ของตนไม่รู้ว่าโชคดีมาจากที่ใด แม้แต่ของดีอย่างยาลูกกลอน ก็ยังชิงไปได้ก่อนหมอหางเห็นสายตาอิจฉาของหมอเจิ้ง ก็อดไม่ได้ที่จะยืดอกอย่างภูมิใจความจริงที่สำนักผิงอันของพวกเขาได้ร่วมการค้ายาลูกกลอนกับแม่นางอวิ๋น
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 149
“ช้าก่อน!”ทันใดนั้นก็มีเสียงหยาบกระด้างดังขึ้นมาจากฝูงชนหลังจากนั้น ชายรูปร่างเตี้ยม่อต้อ ใบหน้าดุร้ายผู้หนึ่งก็เดินออกมาเขากวาดสายตามองอวิ๋นฝูหลิงขึ้นลง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง “ยาลูกกลอนเป็นของดั้งเดิมจากสำนักช่วยชีพของพวกเรา มีเพียงสำนักช่วยชีพของพวกเราเท่านั้นที่ขายได้ เจ้าโผล่มาจากไหน มีสิทธิอะไรมาทำยาขาย?”บนใบหน้าของอวิ๋นฝูหลิงยังคงมีรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงกลับเย็นชาโดยไม่รู้ตัว “หืม? แคว้นต้าฉีมีกฎหมายข้อไหนที่บอกว่าข้าทำยาขายไม่ได้ด้วยหรือ?”ชายวัยกลางคนผู้นั้นพูดไม่ออกโดยพลัน และยิ่งเดือดดาลมากกว่าเดิม“ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง เจ้ากล้ามาต่อกรกับสำนักช่วยชีพหรือ? รู้หรือไม่ว่าเจ้าของสำนักช่วยชีพของพวกเราคือผู้ใด?”หลิงโหยวไม่รู้เบียดมาอยู่ข้างอวิ๋นฝูหลิงตั้งแต่เมื่อใด และเตือนด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “คนผู้นี้คือนายท่านของสำนักช่วยชีพแห่งเขตปกครองเจียงหนิง แซ่สวี่ เป็นญาติห่าง ๆ จากครอบครัวเดิมของฮูหยินรองอวิ๋น”อวิ๋นฝูหลิงเข้าใจโดยพลัน คนผู้นี้กล้ามาทำตัวหยิ่งผยองถึงเพียงนี้ เป็นเพราะอำนาจของจวนจี้ชุนโหวยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่ใกล้ชิดกับกลุ่มของนายท่านใหญ่ขอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 150
“พูดตามตรง สำนักช่วยชีพในยามนี้ ความจริงก็น่าผิดหวังนัก ไม่ต้องพูดถึงสมัยของนายท่านผู้เฒ่าอวิ๋น เพราะยังเทียบกับครึ่งหนึ่งของตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้ด้วยซ้ำ”“ได้ยินว่าหลังจากตายของคุณหนูใหญ่อวิ๋น ตระกูลอวิ๋นก็ไร้คนสืบทอด ดังนั้นนายท่านรองอวิ๋นจึงรับช่วงต่อทรัพย์สินของสกุลอวิ๋น”“นกพิราบครองรังของนกกางเขนนานแล้ว ก็คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของจริง ๆ หรือ?”“สำนักช่วยชีพหาได้มีความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีและความเมตตาแบบเมื่อก่อนไม่ ผู้นำไม่ดีผู้ตามก็ย่อมไม่ดีจริง ๆ!”เมื่ออวิ๋นฝูหลิงพูดคำพูดนี้ ก็ทำให้คนรอบข้างแตกตื่นเพราะเป็นคนในแวดวงแพทย์เหมือนกัน พวกเขาจึงย่อมรู้เรื่องของสกุลอวิ๋นอยู่บ้างแต่คำพูดเมื่อครู่ของแม่นางอวิ๋น เห็นได้ชัดว่ายังมีเรื่องราวภายในอยู่ด้วยทันใดนั้น ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนก็เปิดออกผู้ที่ตกใจมากที่สุด ย่อมเป็นนายท่านหางเขามองอวิ๋นฝูหลิง ทันใดนั้นก็คิดบางอย่างขึ้นได้ ทั้งร่างจึงสั่นสะท้านเล็กน้อยหลิงโหยวยืนอยู่ข้างอวิ๋นฝูหลิงด้วยลำตัวยืดตรงหลังจากการตายของท่านโหวตระกูลเขา สำนักช่วยชีพก็ตกมาอยู่ในกำมือของอวิ๋นกานซง ที่นับวันก็ยิ่งไร้เหตุผลมากขึ้น
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 151
เดิมทีท่านหมอซุนคิดว่าแม่นางอวิ๋นเป็นเพียงหมอบ้านนอกธรรมดาผู้หนึ่ง จึงคิดใช้ชื่อของสำนักช่วยชีพกับจวนจี้ชุนโหวมาสร้างความตื่นตระหนกให้นางใครเล่าจะรู้ว่ายังไม่ทันเริ่มก็พังไม่เป็นท่าแล้ว ไม่เพียงแค่ทำให้นางตกใจกลัวไม่ได้ แต่นายท่านสวี่ยังถูกจัดการอย่างโหดเหี้ยมกลับมาอีกด้วยแม่นางอวิ๋นผู้นี้ถึงกับไม่กริ่งเกรงต่ออำนาจบารมีของจวนจี้ชุนโหว เป็นไปได้หรือไม่ว่านางจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังบางอย่าง?ท่านหมอซุนคิดระแวงอยู่ในใจ ทั้งกังวลไม่หายทว่าครั้นได้รับสัญญาณจากสายตาของนายท่านสวี่ เขาเลยจำต้องกัดฟันก้าวออกมาเขาอยากไปสำนักช่วยชีพในเมืองหลวงมาโดยตลอด และในที่สุดช่วงนี้ก็พอจะมีเค้าลางขึ้นมาบ้างแล้วแม้เขตปกครองเจียงหนิงจะพรั่งพร้อมอุดมสมบูรณ์ ทว่าความเจริญกลับเทียบไม่ได้กับเมืองหลวงทั้งขุนนางชั้นผู้ใหญ่และคนชั้นสูงเองก็มากกว่าหากได้รับความชื่นชมจากขุนนางชั้นผู้ใหญ่ท่านใดสักท่าน กอปรกับชื่อเสียงของสำนักช่วยชีพ ไม่แน่ว่าการจะเข้าสำนักหมอหลวงก็ไม่นับว่าเป็นการเพ้อฝันเกินไปนักท่านหมอซุนเองก็ไม่อยากดักดานติดอยู่ที่เมืองเล็ก ๆ อย่างเขตปกครองเจียงหนานเช่นนี้ไปชั่วชีวิตแม้ว่าเขาจะเป็นเพ
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 620
เทียนเฉวียนได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันทีว่าท่านอ๋องคิดจะนั่งรอลาภลอยในเมื่อเวินเจาผู้นั้นเป็นนายน้อยเผ่าเยว่ สถานะในเผ่าเยว่ก็ย่อมไม่ธรรมดาหลังจากคนแคว้นเยว่เหล่านั้นรู้ข่าวว่าเวินเจาถูกจับตัวมา จะต้องคิดหาวิธีมาช่วยเขาออกไปเป็นแน่เทียนเฉวียนไปทำตามคำสั่งของเซียวจิ่งอี้ทันทีทว่าหลังจากรอมาสามวัน ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากทางด้านเวินเจาแม้แต่น้อยเซียวจิ่งอี้ตระหนักได้ว่าตัวเองเจอคู่ต่อสู้เข้าแล้วราชครูแคว้นเยว่หลบหนีเก่งมาก ทำให้ยามนี้เขารู้สึกจนปัญญาอยู่บ้างหากพูดตามหลักการแล้ว คนแคว้นเยว่เหล่านั้นต้องการฟื้นฟูแคว้น ตัวตนของเวินเจาซึ่งมีสายเลือดราชวงศ์ จึงทำให้พวกเขามีเหตุผลอันชอบธรรมมิเช่นนั้นอาศัยเพียงราชครูผู้นั้น คนแคว้นเยว่ที่เหลือจะเชื่อฟังคำสั่งเขาได้อย่างไร?ทว่าหลังจากผ่านไปนาน คนแคว้นเยว่เหล่านั้นกลับไม่มีท่าทีว่าจะมาช่วยเวินเจาแม้แต่น้อยนี่หมายความว่ามองแผนของเขาออกใช่หรือไม่? หรือคิดว่ายามนี้ไม่ใช่จังหวะที่ดีในการช่วยเหลือ จึงกำลังวางแผนและเฝ้าดูอยู่?หรือคนแคว้นเยว่ยอมแพ้เรื่องนายน้อยเวินเจาผู้นี้แล้ว?เซียวจิ่งอี้คิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนแ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 619
ทหารชั้นผู้น้อยคนนั้นได้กลิ่นเลือดจาง ๆ สายหนึ่งกลิ่นเลือดจางมาก จนแทบไม่ได้กลิ่นแต่เขาเกิดมาพร้อมจมูกที่อ่อนไหวต่อกลิ่น แค่เพียงกลิ่นจาง ๆ ก็สามารถได้กลิ่นเช่นกันทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินหลายก้าว ไล่ตามสือจ่างซึ่งเป็นผู้นำไปยามนี้สือจ่างเดินออกมาจากเรือนแล้ว ทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินไปตรงหน้าสือจ่าง และกระซิบไม่กี่ประโยคก้นบึ้งในดวงตาของสือจ่างฉายแววประหลาดใจ และหันกลับไปมองลานบ้านด้านหลังในลานบ้าน ชายวัยกลางคนกับหญิงสาวผู้งดงามเห็นว่าในที่สุดทหารก็ตรวจค้นเสร็จแล้ว จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกใครจะรู้ว่ายังไม่ทันถอนหายใจเสร็จ ประตูเรือนกลับถูกคนพังเปิดเข้ามาอย่างกะทันหันกลุ่มทหารที่เข้ามาตรวจค้นก่อนหน้านี้บุกเข้ามาอีกครั้งชายวัยกลางคนเห็นเช่นนั้นก็ใจเต้นแรง แต่บนใบหน้ากลับยังสงบ และก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มคาดไม่ถึงว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก สือจ่างผู้นั้นซึ่งเป็นหัวหน้าก็ผลักเขาไปด้านข้าง ก่อนออกคำสั่งเสียงเคร่งขรึมว่า “ค้นหาทั้งในและนอกเรือนใหม่อีกครั้ง ค้นให้ละเอียด!”ทหารทุกคนตอบรับ และแยกย้ายไปค้นหาอีกครั้งทันทีทหารชั้นผู้น้อยซึ่งประสาทรับกลิ่นไวยืนอยู่ที่เดิม จมูกขยับฟ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 618
“ขอรับ” เทียนซูรับคำสั่งก่อนจะถอยออกไปผ่านไปไม่นาน เทียนซูก็กลับมา“ท่านอ๋อง ผู้ดูแลหอจินอวี้กับพนักงานยืนยันศพกันหมดแล้วขอรับ แน่ใจแล้วว่าเป็นคนที่อยู่ข้างตัวราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้น”เซียวจิ่งอี้ใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า “คนผู้นี้ถูกจับได้ที่ใด?”“ถูกจับที่ตรอกหูลู่ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองขอรับ” เทียนซูตอบกลับเซียวจิ่งอี้กล่าวทันที “ไปเอาแผนที่จินโจวมา”ผ่านไปไม่นาน แผนที่จินโจวก็ถูกแขวนขึ้นเซียวจิ่งอี้เดินไปข้างหน้าแผนที่ หาตำแหน่งตรอกหูลู่บนแผนที่เขายื่นมือออกไปแตะบนแผนที่ หลังจากนั้นก็วงขอบเขตโดยประมาณและกล่าวว่า“ถ่ายทอดคำสั่ง ให้คนไปค้นหาทุกซอกทุกมุมของตรอกหูลู่”คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ย่อมไม่ปรากฏตัวที่ตรอกหูลู่โดยไม่มีสาเหตุบางทีสถานที่ซ่อนตัวของพวกเขา อาจจะอยู่ใกล้ตรอกหูลู่นอกจากนี้คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ยังกัดลิ้นปลิดชีพตัวเอง ไม่ให้ความหวังตัวเองว่าจะมีชีวิตรอดเลย เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อปกป้องใครบางคนดูท่าคนรอบกายราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้นจะจงรักภักดีเป็นอย่างยิ่งการเดินทางมาจินโจวครั้งนี้ของเขา ไม่แน่คนข้างกายที่พามาอาจจะล้วนเป็นคนสนิททั้งสิ้นหากคนสนิทเห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 617
จิตรกรฝีมือดีเช่นนี้ เหตุใดจึงถูกเซียวจิ่งอี้เชิญไปได้ง่าย ๆยิ่งไปกว่านั้นจิตรกรฝีมือดีเหล่านั้นก็ยังไม่เคยเห็นพวกท่านจอมปราชญ์เหวินมาก่อน เหตุใดจึงสามารถวาดภาพเหมือนจากความว่างเปล่าให้เหมือนพวกเขาโดยสมบูรณ์ได้?นอกจากนี้ท่านจอมปราชญ์เหวินอยู่ที่จินโจวมานานแล้ว แต่ไม่เคยได้ยินว่าในจินโจวมีจิตรกรชื่อดังอันใดเลยตั้งแต่เขาหลบหนีจากหอจินอวี้มาจนถึงตอนนี้ ก็ยังผ่านไปไม่พ้นครึ่งวันเสียด้วยซ้ำภายในระยะเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมีคนที่สามารถวาดภาพพวกเขาออกมาได้มากมายเช่นนี้?ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินไม่อยากจะเชื่อแต่เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาพูดจาหนักแน่น เขาก็ไม่กล้าคิดไปเองมากเกินไปไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักรู้สึกว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซียวจิ่งอี้ จะมีความแปลกประหลาดมากเสมอบางทีอาจมีคนมากความสามารถอยู่ข้างกายเซียวจิ่งอี้จริง ๆ ซึ่งสามารถวาดภาพเหมือนออกมาได้เหมือนจริงโดยสมบูรณ์ โดยที่อาศัยเพียงคำอธิบายไม่กี่ประโยคยามนี้คนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา ต่างเป็นคนที่เคยปรากฏตัวที่หอจินอวี้หากข้างกายเซียวจิ่งอี้มีจิตรกรฝีมือดีอยู่จริง ๆ เกรงว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา คงล้วนถูกวาด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 616
ท่านจอมปราชญ์เหวินได้แต่แสร้งทำเป็นผ่านทางมา และรีบพาคนจากไปยามที่ออกมาจากหอจินอวี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็ถอดหน้ากากออกการสวมหน้ากากเดินบนท้องถนน จะยิ่งดึงดูดความสนใจหลังจากถอดหน้ากาก รูปลักษณ์ของเขาก็ไม่ได้โดดเด่นมากนัก ในฝูงชนจึงแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อคิดว่าแผนการของตนล้มเหลว จนถูกเซียวจิ่งอี้ไล่ล่าราวกับสุนัขไร้บ้านตัวหนึ่ง อีกทั้งนายน้อยเผ่าเยว่เป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้ ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินจึงหดหู่เป็นอย่างยิ่งเป็นความผิดของเซียวจิ่งอี้!ท่านจอมปราชญ์เหวินรู้สึกราวกับว่าเซียวจิ่งอี้เกิดมาเพื่อเป็นหายนะของเขาเขาวางแผนจัดการเซียวจิ่งอี้หลายครั้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายหลบเลี่ยงได้ทุกครั้งเมื่อเขาคิดจะฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวายให้แคว้นต้าฉี ก็จะถูกเซียวจิ่งอี้ทำลายแผนการเสมอยามนี้เมื่อนึกถึงเซียวจิ่งอี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็โกรธจนกัดกรามในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้ เขายังไม่มีกำลังที่จะโต้กลับได้รอก่อนเถอะรอให้เขากลับไปที่เมืองหลวง ก็จะสามารถอาศัยอำนาจขององค์ชายสาม จัดการเซียวจิ่งอี้ให้สิ้นซาก!ท่านจอมปราชญ์เหวินกัดฟัน ขณะที่สีหน้ามืดครึ้มผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดท่านจอมป
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 615
อวิ๋นฝูหลิงยังจำเรื่องที่เซียวจิ่งอี้ขอให้นางวาดภาพเหมือนได้หลังจากพบเซียวจิ่งอี้ ทั้งสองคนก็ไปยังคุกที่ขังผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ไว้เมื่อพูดถึงแขกผู้มีเกียรติบนชั้นสามของหอจินอวี้ ผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ก็ต่างจดจำได้เป็นอย่างดีชั้นสามของหอจินอวี้ ไม่ใช่ว่าใครต่างก็มีสิทธิ์ขึ้นไปได้นี่เป็นอุบายที่หอจินอวี้โยนออกมา เป็นวิธีดึงดูดลูกค้าเพื่อสร้างกำไรแบบหนึ่งผู้ที่สามารถขึ้นไปชั้นสามของหอจินอวี้ได้ หมายความว่าเป็นคนที่มีสถานะและทักษะการพนันสูงแต่กลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน กลับเป็นเวินเจาพาขึ้นไปด้วยตัวเองนับตั้งแต่เวินจือเหิงนอนป่วยติดเตียง อำนาจทั้งหมดของสกุลเวินก็ตกไปอยู่ในมือของเวินเจาเวินเจาพาคนไปพักอยู่ที่ชั้นสามของหอจินอวี้ ทั้งยังบอกให้ปรนนิบัติกลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน เหล่าคนของหอจินอวี้ย่อมไม่กล้าไม่เชื่อฟังไม่ว่าจะเป็นผู้ดูแลของหอจินอวี้ หรือพนักงาน ยามนี้เมื่อถูกขังอยู่ในคุก ทุกคนก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเมื่อเห็นการสืบสวนก่อนหน้านี้ของเซียวจิ่งอี้ คนเหล่านี้เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง และออกไปจากคุกโดยเร็ว ทุกคนต่างก็แย่งชิงกันเป็นคนแรกเพราะกล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 614
“พี่สาม ทางด้านเมืองหลวงมีข่าวคราวบ้างหรือไม่?”“พวกท่านปู่โอวหยางคิดค้นเทียบยาใหม่ที่ใช้รักษาผู้ที่ป่วยเพราะขี้ผึ้งทองได้แล้วหรือไม่?”หลังจากค้นพบขี้ผึ้งทอง อวิ๋นฝูหลิงก็ดึงพวกรองเจ้าสำนักโอวหยางกับหมอหลวงจงมาร่วมศึกษาด้วยกัน ทั้งยังเขียนจดหมายส่งให้นายท่านผู้เฒ่าหาง รวมถึงส่งข้อมูลที่เกี่ยวกับชีพจรและการรักษาให้เขาด้วยแม้เมืองหลวงกับจินโจวจะเป็นสถานที่ที่ได้รับผลกระทบจากขี้ผึ้งทองมากที่สุด แต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าที่อื่นจะไม่ได้รับผลกระทบถึงอย่างไรการค้าของแคว้นต้าฉีก็เจริญรุ่งเรืองมาก จากใต้ขึ้นเหนือมีพ่อค้ามากมาย บางทีอาจจะมีคนที่เดินทางระหว่างเมืองหลวงกับจินโจว ซื้อขี้ผึ้งทองติดไปด้วยสองสามกล่องก็เป็นได้อวิ๋นฝูหลิงคิดว่านางออกจากเมืองหลวงมาหลายวันถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าทางด้านเมืองหลวงจะมีความคืบหน้าใหม่อันใดบ้างตั้งแต่อวิ๋นฝูหลิงกลับมาถึงจินโจว ก็ยุ่งอยู่กับการรักษาผู้ป่วยมาโดยตลอด หางซานสุ่ยจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับนางตอนนี้เมื่อเห็นว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา หางซานสุ่ยก็นับว่ามีโอกาสแล้วเขาหยิบจดหมายสองสามฉบับออกมาจากในโต๊ะ“จดหมายพวกนี้ถูกส่ง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 613
แม้ว่าราชครูแคว้นเยว่จะหนีไปแล้ว แต่เขาอยู่ที่หอจินอวี้ตั้งหลายวัน จึงมักจะมีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายจนเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงแม้เขาจะใช้หน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่เสมอ จึงไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนรอบตัวเขาทุกคนจะสวมหน้ากากกระมัง?เริ่มต้นไล่ไปจากผู้ใต้บังคับบัญชา บางทีอาจจะค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ก็เป็นได้เซียวจิ่งอี้ตัดสินใจไต่สวนผู้ดูและกับพนักงานเหล่านั้นของหอจินอวี้ยังมีทักษะการวาดภาพเหมือนอันยอดเยี่ยมของอวิ๋นฝูหลิง จะต้องจับพวกปลาซิวปลาสร้อยพวกนั้นได้เป็นแน่แม้ว่ากลุ่มของราชครูแคว้นเยว่จะฉวยโอกาสวางเพลิงเพื่อหนีออกไปจากหอจินอวี้ แต่ประตูเมืองจินโจวก็ปิดอยู่ ยามนี้พวกเขาคงยังซ่อนตัวอยู่ในเมืองนอกจากนี้ มีบางสิ่งที่ต้องจัดการด้วยเช่นกันเซียวจิ่งอี้ยืนอยู่หน้าประตูสำนักผิงอัน หันกลับมามองอวิ๋นฝูหลิงที่กำลังยุ่งคราหนึ่งเพียงชั่วครู่เดียว เขาก็พลิกร่างขึ้นหลังม้า มุ่งตรงไปยังที่ว่าการเมืองจินโจวครึ่งชั่วยามต่อมา มีประกาศใบหนึ่งถูกนำมาติดไว้ที่ประตูที่ว่าการทั้งยังมีคนตีฆ้องจากที่ว่าการ อ่านเนื้อหาในประกาศไปทั่วเมืองประกาศนี้กล่าวถึงอันตรายของขี้ผึ้งทอง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 612
“ข้าอยากจับคนร้ายที่กระทำความผิด ให้ได้แบบคาหนังคาเขา”“แต่ไม่คิดเลยว่าคนผู้นั้นจะโหดเหี้ยมถึงขั้นเสียสติ ตั้งใจวางเพลิงในหอจินอวี้ เพื่อหลบหนีการไล่ล่า”“เป็นเพราะข้าไม่รอบคอบ ทำให้ผู้บริสุทธิ์ทุกคนต้องตกอยู่ในอันตราย”“วันนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะเหตุเพลิงไหม้ที่หอจินอวี้ ค่ารักษาและค่ายาข้าจะจ่ายให้เอง”“นอกจากนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย จะได้รับห้าตำลึง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนักจะได้รับสิบตำลึง”“ได้ยินว่ามีสองคนที่ถูกไฟไหม้จนบาดเจ็บสาหัส สองคนนี้จะได้รับยี่สิบตำลึง”“เงินเหล่านี้ถือเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ที่อยากจะรักษาร่างกายเหล่าผู้บาดเจ็บ”“ข้าจะให้คนนำเงินมามอบให้ในภายหลัง!”ผู้บาดเจ็บทุกคนได้ยินเช่นนั้น ความไม่พอใจที่สุมอยู่ในอกก็หายไปกว่าครึ่งทันทีตอนนี้เมื่อย้อนคิดดูแล้ว เมื่อคืนยามที่หอจินอวี้ถูกปิดล้อม ผู้นำคนนั้นก็บอกว่าทำเพื่อสืบคดีบางอย่างจริง ๆคิดดูอีกครายามนั้นที่เกิดเพลิงไหม้ ทหารเหล่านั้นก็มิได้บังคับขังพวกเขาไว้ในหอจินอวี้ ทว่ากลับรีบเข้ามาในหอเพื่อดับไฟช่วยคนหากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เกรงว่าพวกเขาคงไม่ใช่แค่ได้รับบาดเจ็บ แต่กว่าครึ่งคงตายตกไปในเหตุเพ
