ตอนที่ 7 สนามจริงมันยากกว่าที่คิด

 

          “รายงานประจำเดือนกับวิเคราะห์การตลาดค่ะ มีบางจุดที่ฝ่ายการตลาดต้องปรับปรุง รดาสรุปไว้นะคะ รอท่านรองดูอีกที ถ้าตกลงก็จะส่งให้หัวหน้าการตลาดเลย” งานของแพรรดาเธอคือการช่วยงานเขาเรื่องไหนที่พอจะแบ่งเบาภาระได้เธอก็จะทำโดยไม่ต้องรอให้ทิวัตถ์ออกคำสั่ง

          ทิวัตถ์รับแฟ้มมาดูในขณะที่หญิงสาวเดินออกไปนอกห้อง เขามองตามหลังหญิงสาวที่วันนี้แต่งตัวแปลกไปจากทุกวัน ในใจก็คิดว่าเพราะอะไรเลขาของเขาถึงได้เปลี่ยนแปลงการแต่งตัวไปแบบนี้ มันทำให้เขานึกถึงวันแรกที่เธอมาทำงานแต่พออีกวันเธอก็แต่งตัวตามแบบคุณอรดีเลาขาของบิดา

          “กาแฟค่ะท่านรอง”  แพรรดากลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับกาแฟหอมกรุ่น ทิวัตถ์รับมาดื่มในขณะที่สายตาก็ยังจ้องอยู่ที่ตัวหนังสือและกราฟหลากสีสันบนแท็บเล็ต

          “ทำตามนี้เลย ผมให้คุณรับผิดชอบกับแผนกการตลาดเองเลย ส่วนเรื่องงบประมาณคุณก็จัดการไปตามสมควร ได้เรื่องแล้วมาบอกผมด้วย”

          “ค่ะท่านรอง”

          “มีอะไรอีกเหรอ” เมื่อสั่งงานเสร็จแล้วก็เห็นว่าเธอยังยืนอยู่ที่เดิม

          “รดาเห็นว่าท่านรองดื่มกาแฟใกล้จะหมดแล้วก็เลยจะรอเอาแก้วไปออกไปเก็บเลยค่ะ” หญิงสาวพยายามสร้างโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้เขาให้มากขึ้น

          เธอเดินมาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมซึ่งปกติเขาไม่เคยได้กลิ่นน้ำหอมของเธอเลย วันนี้เธอคงแปลกไปจริง แล้วหญิงสาวก็ปลดกระดุมสูทออกจนเห็นว่าด้านในนั้นเป็นเดรสตัวจิ๋ว คอแหลมลึก แถมมันยังรัดไปทุกสัดส่วน เขาจินตนาการไปไหนต่อไหนว่าสิ่งที่มันซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้านั้นจะเร้าใจเขามากแค่ไหน

“ผมว่าคุณรีบออกไปทำงานเถอะ ผมก็จะทำงานต่อเหมือนกัน” ชายหนุ่มรีบให้เธอออกไปก่อนที่เขาจะเสียอาการมากไปกว่านี้

เธอเดินมาใกล้จนแทบจะนั่งไปบนตักของเขา ก่อนจะโน้มตัวหยิบแก้วกาแฟตรงหน้าจนหน้าอกเฉียดใบหน้าของทิวัตถ์ไปนิดเดียว จากนั้นก็ลุกยืนแล้วแต่ก็ไม่ลืมที่จะติดกระดุมสูทให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้อง

พอเลขาสาวออกไปแล้วเขาก็เงยหน้าไปที่ประตูเหมือนอยากจะให้มันทะลุออกไปเห็นว่าคนข้างนอกนั้นนึกยังถึงได้แต่งตัวแบบนี้มาทำงาน เพราะที่ผ่านมานั้นแพรรดาไม่เคยแต่งตัวแบบนี้และยิ่งมาใกล้ชิดแบบเมื่อครู่ชายหนุ่มไม่ชอบเอาเสียเลย

เขาเป็นผู้ชายก็ย่อมต้องมีหวั่นไหวเวลาอยู่ใกล้ผู้หญิง แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะลากขึ้นเตียง ยิ่งคนใกล้ตัวด้วยแล้วยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะทิวัตถ์ไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากตามมาทีหลัง ความสุขความสนุกที่ไม่ผูกมัดต่างหากที่ชายหนุ่มต้องการ

เมื่อออกมาจากห้องทำงานของรองประธานแล้วแพรรดาก็ตรงไปยังแผนกการตลาดจากนั้นเธอก็ประชุมจนกระทั่งบ่าย พอกลับมาอีกทีก็เลยเวลาอาหารกลางวันแล้ว

 “รดายังไม่ทานข้าวกลางวันใช่ไหม พี่ซื้อข้าวมาเผื่ออยู่ในครัวนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่อร แล้วท่านรองล่ะคะทานหรือยังคะ” เพราะปกติแพรรดาจะเป็นคนจัดการเรื่องอาหารแต่วันนี้เธอไปประชุมและเสร็จช้ากว่าที่คิดเลยไม่ได้สั่งพี่อรดีไว้ให้เตรียมอาหารเผื่อเจ้านายของตนเอง

“ท่านรองออกไปแล้วจ้ะ”

“อ้าว ไหนว่าให้รดารีบไปคุยกับการตลาดแล้วรอฟังผล”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเห็นท่านรีบร้อนออกไป” อรดีก็ไม่ได้ถามเพราะคิดว่าเจ้านายคงสั่งแพรรดาไว้แล้วว่าจะออกไปไหน

“ค่ะพี่อร ท่านคงมีธุระสำคัญ”

เธอรอเขามาตลอดบ่ายก็ไม่เห็นแม้แต่เงาจนกระทั่งเลิกงาน แล้วที่วางแผนว่าจะแกล้งขอติดรถเขาไปลงที่หน้าคอนโดมิเนียมก็ต้องพับไป ในเมื่อทุกอย่างมันผิดแผนไปหมดการกลับไปพักผ่อนจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ครืด.. ครืด..

เสียงสั่นของโทรศัพท์ปลุกให้คนที่กำลังจะจมหายไปบนที่นอนต้องเด้งตัวขึ้นมากดรับ

“รดา เป็นไงบ้างทำงานวันแรก” ภัทรานิษฐ์กรอกเสียงมาตามสายทำเอาอีกคนงงกับคำถามของเพื่อนรัก

“ทำงานวันแรกอะไรของพัด”

“พัดหมายถึงวันแรกที่รดาเริ่มแผนพิชิตใจพี่วัตถ์ ไหนเล่ามาสิ พัดรอฟังอยู่”คนปลายสายทำเสียงตื่นเต้นผิดกับอีกคนที่ใบหน้าห่อเหี่ยวเมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด

เมื่อเล่าเรื่องวันนี้ให้เพื่อนรักแล้วก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง แม้จะผิดหวังแต่มันก็เป็นเพียงวันแรก เธอยังมีเวลาอีกตั้ง 89 วันให้มันรู้ไปว่าทั้งสาวทั้งสวยอย่างเธอผู้ชายอย่างทิวัตถ์จะไม่สนใจ

ภัทรานิษฐ์พอจะรู้สาเหตุที่แผนของเพื่อนไม่เป็นไปตามที่คาดเพราะก่อนจะปิดร้านวันนี้เรนนี่นางแบบสาวคู่ควงคนล่าสุดของทิวัตถ์มาใช้บริการพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัว เธอนึกไปถึงบทสนทนาที่ได้ยิน

“เรนนี่ไหนบอกพี่มาสิว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ ก็เทคิวงานตอนบ่ายอย่างนั้น รู้ไหมว่าคนอื่นเขาเสียเวลาแค่ไหน ดีนะที่พี่บอกเจ้าของหนังสือไปว่าหล่อนน่ะไม่สบาย” ผู้จัดการสาวสองต่อว่าเด็กในสังกัดที่จู่ๆ ก็หายออกมาจาการถ่ายแบบให้กับหนังสือเล่มหนึ่งโดยไม่แจ้งอะไรเลย

“ขอบคุณนะคะพี่แป๋วที่ช่วยพูดให้เรนนี่”หญิงสาวทำเสียงอ้อนซึ่งดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลเพราะผู้จัดการยังคงต้องการคำตอบ

“บอกพี่มาดีๆ ว่าไปไหนมา แล้วดูสิสภาพอย่างกับคนอดหลับอดนอนมาสัก 3 วัน”

“เรนนี่กับคุณวัตถ์มาค่ะ”

“นี่ยังไม่เลิกติดต่ออีกเหรอ ไหนว่าจะไม่เจอเขาแล้ว”

“ก็เขาโทรมานัดนี่ค่ะ เอาน่าพี่อย่ากังวลไปเลยเรนนี่ก็แค่ไปหาเขาอ้อนนิดหน่อยก็ได้มาตั้งแสนนะคะ”

“เขาก็เงินหนาดีหรอกนะ แต่ถ้าเรนนี่อยากจะทำตามฝันก็ต้องตัดเอาให้ขาด”

“ค่ะพี่ เรนนี่จะไม่ไปเขาอีกแล้วค่ะ”

 “ขอให้มันจริงเถอะ ดูสิไปหาเขามาแต่ละทีเนื้อตัวมีแต่รอยไปหมด แต่ดูหน้าเธอไม่สลดเลยนะ”

“ก็รู้กันอยู่นี่คะพี่แป๋ว ใครที่ได้นอนกับคุณวัตถ์ก็ติดใจกันทุกคน แล้วคุณวัตถ์เองเขาก็กำลังติดใจเรนนี่มากๆ ด้วย”เธอบอกอย่างภูมิใจ ก็อาชีพนางแบบอย่างเธอนั้นไม่แน่นอนวันนี้ยังพอมีงานแต่วันข้างหน้าก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อมีคนที่ยอมใช้เงินแลกกับความสวยความสาวของเธอแล้วจะปฏิเสธทำไม เพราะหลายๆคนก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น

เจ้าของสปาที่ทำทีเป็นผู้ช่วยในห้อง VIP ต้องหูผึ่งกับสิ่งที่ได้ยิน หญิงสาวพยายามรวบรวมข้อมูลแล้วก็สรุปเองว่าหลังจากที่เพื่อนของเธอเข้าไปยั่วเขาในห้องแล้วชายหนุ่มก็ออกมามีความสุขกับนางแบบสาว แล้วถ้าวันใดวันหนึ่งเขาเกิดเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วปล้ำเพื่อนเธอในห้องทำงานขึ้นมามันคงไม่ดีแน่ เธอต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนจะได้ระวังตัวมากขึ้น

“จริงๆ นะแพร พัดได้ยินมาเต็มสองหู” เธอรีบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนทันทีที่สปาปิด

“งั้นก็แสดงว่าที่แพรยั่วเขามันได้ผลใช่ไหม”

“ก็ใช่สิ พัดว่าถอยออกมาก่อนดีไหม ดูท่าแล้วพี่วัตถ์ของแพรนะเอะอะก็พาผู้หญิงขึ้นเตียง พัดเป็นห่วงนะ”น้ำเสียงนั้นฟังดูทั้งห่วงและเห็นใจและอยากให้เพื่อนถอนตัว

“มันพึ่งเริ่มเองนะ พัดไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

“แพรรู้ตัวไหมว่าเล่นกับไฟอยู่”เธอเตือนอีกครั้ง

“รู้สิพัด แต่ถ้าเรื่องแบบนั้นมันจะเกิดขึ้นแพรก็ไม่เสียดายหรอก เพราะถ้าเขาติดใจแพรขึ้นมาเมื่อไหร่ แพรก็จะเป็นฝ่ายปฏิเสธเขาบ้าง

“แล้วไม่คิดเหรอว่าจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ”

“ไม่มีทาง” เธอกล่าวอย่างมั่นใจ