ตอนที่ 10 เข้าทาง

 

          “ปกติแล้วเลขาต้องไปถึงที่ทำงานก่อนเจ้านายไม่ใช่เหรอ”

          “ค่ะ แต่นี่มันไม่ปกติไงคะ เพราะรดารถเสีย”

          “แล้วถ้ารถคุณซ่อมเป็นเดือนผมไม่ต้องคอยรับส่งคุณตลอดเหรอ ผมเป็นเจ้านายคุณนะ”

          “ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ถ้ามันซ่อมเป็นเดือนจริงๆ รดาก็คงต้องหาเช่ารถมาใช้”

          ทิวัตถ์ไม่ได้พูดอะไรต่อเขากำลังคิดอยู่ว่ามันสมควรไหมถ้าจะให้เธอติดรถมาด้วย หรือเขาจะให้เธอยืมรถของบริษัทใช้ไปก่อน

          “ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เพราะมีรถที่กำลังเข้ามาจอดต่อจากรถของเขาแพรรดาเลยรีบกล่าวขอบคุณและลงจากรถไปโดยที่ตนเองยังไม่ได้คำตอบว่าเขาจะมารับเธอไปทำงานด้วยกันหรือเปล่า

          แพรรดาวิดีโอคอลประชุมสายเพื่อเล่าให้เพื่อนฟังถึงความคืบหน้าระหว่างตนเองกับทิวัตถ์ซึ่งนอกจากจะมีภัทรานิษฐ์ ชาช่าแล้วยังมีกรวิภาและนีรชาร่วมฟังอยู่ด้วย

          “เขาดูเย็นชามากเลยนะ แพรไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่”

          “แต่เท่าที่ฟังดูชาช่าว่าเขาน่าจะสนใจอยู่ แต่ผู้บริหารระดับนั้นคงวางตัวดี เขาคงไม่แสดงออกอย่างชัดเจนหรอก”

          “แบบนี้ต้องมีสิ่งกระตุ้น” นีรชาหรือน้ำชาเสนอ

          “ยังไงเหรอ”

          “ก็ต้องให้เขาเห็นว่าถึงเขาไม่มารับส่งแต่แพรก็มีคนมารับมาส่งไงล่ะ”

          “แล้วเราจะหาใครมารับส่งล่ะ ชาช่าเหรอ” กรวิภาหรือเตยถามบ้าง”

          “ชาช่าไม่เอาด้วยหรอกย่ะ ขี้เกียจเก๊กแมน”

          “ถ้าชาช่าไม่ช่วยแล้วจะหาใครล่ะ พัดก็ไม่รู้จักใครเลย”

          “ใครบอกว่าชาช่าจะไม่ช่วยล่ะ เดี๋ยวเรื่องหาคนมาแสดงชาช่าจัดการเอง เราจะเริ่มแผนพรุ่งนี้เลยไหม”

          “ช่าช่าจะหาคนทันเหรอ”

          “ทันสิเตย อย่าลืมนะว่าชาช่ามีเพื่อนเยอะแค่ไหน รับรองเลยว่าคนที่ให้มารับส่งยายแพรจะต้องดูดีมีชาติตระกูลไม่แพ้พี่วัตถ์ของยายแพรแน่นๆ พรุ่งนี้เช้าแพรไปทำงานเองนะ แต่ไม่ต้องไปสาย พอตอนเย็นก็ลงมารอข้าง พอถึงเวลาเลิกงานก็อย่าเพิ่งลงมา รอให้เจ้านายลงมาก่อนแล้วค่อยออกมายืนรอ กะจังหวะให้ดีล่ะ ชาช่าจะให้น้องที่รู้จักกันไปรับ”

          “แต่แพรไม่เคยรู้จักเขานะ”

          “ไม่ต้องห่วงชาช่าจะไปด้วยแต่จะแอบอยู่ข้างหลังเบาะ”

          “แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย”

         

          หลังเลิกงานในเย็นนี้ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน แพรรดาเลิกงานแล้วก็ลงมาชั้นล่างสุด พอเห็นเขาเปิดประตูลิฟต์ลงมาแล้วตรงไปยังลานจอดรถหญิงสาวก็โทรหาชาช่าทันที

          เธอยืนรอไม่นานรถของชาช่าก็แล่นเข้ามาจอด ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งลงมาจากรถในจังหวะที่ทิวัตถ์กำลังขับรถผ่านพอดี หญิงสาวยิ้มหวานให้กับชายที่ตนเองเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกก่อนจะขึ้นเขาไปโดยที่ทิวัตถ์ได้แต่มองตาม

          “เป็นไงบ้าง โอเคไหม ที่แพรทำเมื่อกี้”

          “ดีมาก ชาช่าว่าพี่วัตถ์ของแพรจะต้องเห็นแน่ๆ”

          “แล้วพรุ่งนี้ผมต้องมารับพี่แพรอีกไหมครับ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับถามขึ้น

          “เอาไงล่ะชาช่า” แพรรดาหันมาถามคนต้นคิด

          “พรุ่งนี้ให้น้องมารับมาส่งพี่แพร อีกวัน ส่วนวันต่อไปค่อยว่ากันอีกที”

          “มันจะได้ผลเหรอชาช่า”

          “ถ้าคนเขาพอมีใจบ้างแค่นี้มันก็จะกระตุ้นให้เขาแสดงความรู้สึกออกมา แต่ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรกับแพรเลย เราก็ต้องเปลี่ยนแผน”

          “เปลี่ยนแผนเหรอ”

          “ใช่สิ แพรต้องยั่วเขาให้มากขึ้นกว่าเดิม เพราะที่แพรเล่ามาชาช่าว่ามันยังน้อยเกินไป”

         

          แพรรดาแต่งตัวเสร็จก็ลงมายืนรอชาช่าตามที่นัดไว้แต่รถที่กำลังเข้ามาจอดที่หน้าคอนโดมิเนียมตอนนี้ไม่ใช่รถของชาช่าอย่างที่คิดหญิงสาวยิ้มเมื่อคนขับลดกระจกลงแล้วเรียกให้เธอขึ้นไปบนรถ

          “พอดีวันนี้ผมออกเช้าก็เลยแวะมารับ” ทิวัตถ์รีบบอกเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ยอมเปิดประตูรถ

          “ขอบคุณค่ะ”

          “คุณจะเรียกแท็กซี่เหรอ” เขาถามเมื่อหญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว

          “ค่ะ” แพรรดาตอบคำถามของเขาขณะที่มือก็รีบส่งข้อความไปบอกชาช่าว่าตอนนี้เธอมีคนมารับแล้ว

          “เมื่อวานคุณกลับยังไงเหรอ ผมวนรถมาแล้วไม่เห็นคุณที่หน้าบริษัทเลย” อันที่จริงเขาเห็นว่าเธอคนมารับและไม่ชอบเลยที่มีคนมาหยามเขาถึงถิ่น

          “เพื่อนมารับค่ะ”

          “วันนี้เขาจะมารับอีกไหม”

          “ถ้าท่านรองให้รดาติดรถกลับด้วยรดาก็จะบอกเขาว่าไม่ต้องมารับค่ะ”

          “เขาจะไม่โกรธใช่ไหมล่ะ”

          “ไม่หรอกค่ะ ท่านรองพูดแบบนี้แสดงว่าเย็นนี้ท่านรองจะให้รดาติดรถกลับคอนโดใช่ไหมคะ”

          “อือ”

          “ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวรดาจะรีบบอกเขาว่าไม่ต้องมารับ ว่าแต่แค่พรุ่งนี้หรือจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จคะ”

          “ถ้าผมไม่มีธุระที่ไหนคุณก็ติดรถผมกลับได้ ถ้ามีธุระผมจะบอกก่อน”

          แพรรดายิ้มกว้างเพราะทุกอย่างนั้นเป็นไปตามแผนที่เธอคิดไว้ อีกไม่นานผู้ชายคนนี้จะต้องหลงเธอและเมื่อเวลานั้นมาถึงเธอก็จะทำให้เขารู้ว่าเขาพลาดมาแค่ไหนที่ปฏิเสธการหมั้น

          รถมาจอดที่ลานจอดรถในส่วนของผู้บริหาร เวลาเช้าแบบนี้ยังไม่มีใครมาทำงานเลยสักคน ทำให้เขาโล่งใจเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าตนเองมาทำงานพร้อมกับเลขา

          “ท่านรองทานอะไรมาหรือยังคะ” เพราะปกติเขาจะมาทำงานช้ากว่าเวลานี้หนึ่งชั่วโมงแพรรดาเลยกลัวว่าเขาจะยังไม่ได้ทานอะไร

          “ยังเลย พอดีแม่บ้านที่คอนโดลาป่วย”

          “เดี๋ยวรดาไปซื้ออาหารเช้ามาให้นะคะ ท่านรองไปรอบนห้องได้เลย”

          แพรรดาเดินไปซื้อมัฟฟินให้เขาสองชิ้นและไม่ลืมที่จะซื้อเค้กรสชาติโปรดของตนเองเพื่อเก็บไว้ทานระหว่างวัน พอขึ้นมาถึงก็จัดขนมใส่จานและชงกาแฟให้กับเขาหนึ่งแก้ว ซึ่งเมื่อครู่เธอก็จะซื้อกาแฟที่ร้านแต่เห็นว่าคิวยาวมากเลยเปลี่ยนใจมาชงให้เขาเอง

          ระหว่างน้ำเดือดแพรรดาก็เปิดกล่องเค้กขึ้นมาทานแต่ไม่ทันระวังเค้กก็เลยเปื้อนบนเสื้อของเธอเล็กน้อย และนั้นก็ทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างออก

          เธอถอดเสื้อตัวนอกออกแล้วใช้น้ำซักคราบเค้กจนสะอาดจากนั้นก็ผึ่งไว้ที่พนักเก้าอี้ก่อนจะชงกาแฟและน้ำขนมเข้าไปให้รองประธานโดยสวมแค่เกาะอกตัวใน

          “กาแฟค่ะกับขนมค่ะ ท่านรองจะให้รดาวางที่ไหนดีคะ”

          “เอาวางไว้ตรงโต๊ะรับแขกนั่นแหละ” เขาพูดโดยไม่เงยหน้ามอง ทำให้แพรรดาขัดใจเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ละความพยายาม

พอวางกาแฟและขนมให้เขาแล้วหญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องก่อนจะกลับเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับแก้วน้ำดื่ม

“น้ำค่ะท่านรอง” เธอก้มลงวางแก้วน้ำในจังหวะที่เขานั้นเงยหน้าขึ้นมาพอดี

“รดา ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้” เขาตกใจไม่น้อยเพราะก่อนหน้านี้เธอก็สวมสูทอย่างเรียบร้อย

“ขอโทษที่รดาแต่งตัวไม่สุภาพนะคะ พอดีว่าเสื้อรดาเปื้อนขนมนิดหน่อยก็เลยซักแล้วผึ่งไว้ค่ะ เดี๋ยวสักพักก็คงแห้ง”

“ผมหวังว่ามันจะแห้งก่อนที่คนอื่นจะมาทำงานนะ” เขาแทบจะกลืนขนมไม่ลงเมื่อเห็นว่าเลขาของตนนั้นมีสัดส่วนที่น่าเร้าใจมากแค่ไหน แต่ก่อนก็เคยเห็นแค่นิดหน่อย แต่ครั้งนี้มันมากกว่าทุกครั้ง เกาะอกของแพรรดานั้นมันก็คือเกาะอกจริงๆ เพราะส่วนอื่นมันไม่ได้ปิดอะไรเลย อีกทั้งเวลาหญิงสาวไม่สวมเสื้อแบบนี้มันยิ่งทำให้เขาเห็นว่าเธอมีเอวที่เล็กแต่สะโพกกลับกลมกลึงจนแทบอยากจะเอื้อมมือไปจับ

“ค่ะ รดาไม่กล้าแต่งตัวแบบนี้ในที่ทำงานหรอกค่ะ”

“แต่คุณกล้าแต่งตัวแบบนี้เข้ามาในห้องทำงานผม ใครเห็นเขาจะคิดยังไง”

“เวลานี้ต่อให้รดาแก้ผ้าเดินในห้องท่านรองก็ไม่มีใครเห็นหรอกค่ะ รดารู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลางาน” หญิงสาวยิ้มยั่วก่อนจะเดินออกจากห้องของเจ้านายแล้วรีบสวมสูททับเพราะเธอเองก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นเหมือนกัน