เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 78
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 79
บูมเมอแรงทั้งอันฝังอยู่ในเนื้อ เป็นไปไม่ได้ว่าดึงมันออกมาโดยไม่เจ็บปวดเยี่ยเป่ยเฉิงดึงบูมเมอแรงว่องไวมาก แต่อาวุธลับชนิดนี้ไม่เหมือนอาวุธชนิดอื่น มีตะขอที่ปลายด้าม หากดึงอาวุธลับนี้ออก จะเท่ากับการทำร้ายนางอีกครั้งบนเรือไม่เหมือนจวนโหว ที่นี่ไม่มีแพทย์ผู้มีประสบการณ์บนเรือและไม่มียาหยุดเลือด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยาสลบสำหรับบรรเทาอาการปวดชายผู้แข็งแกร่งไม่สามารถทนต่อความเจ็บของตะขอที่กวนอยู่ใต้เนื้อหนังได้ แล้วหลินซวงเอ๋อร์จะทนมันได้อย่างไรมือของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยเลือด เขากำผ้าเช็ดหน้าแน่น จนข้อนิ้วของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวนี่เป็นอาวุธลับที่ร้ายแรงสุด ๆ ผู้ที่ทำอาวุธลับชนิดนี้โหดเหี้ยมและชั่วร้ายจริง ๆ กฎหมายของต้าซ่งสั่งไว้ว่า ห้ามหลอมอาวุธชนิดนี้แต่อาวุธชนิดนี้ก็ยังปรากฏอยู่ที่นี่เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้นเพื่อซ่อนความคิดบางอย่างในดวงตาของเขาอาจมีเพียงคนเดียวในต้าซ่งที่มีอำนาจเหนือกว่าทุกคนและอยากให้เขาตายหลินซวงเอ๋อร์เป็นลมหลายครั้ง ทุกครั้งนางถูกปลุกให้ตื่นด้วยความเจ็บปวดใบหน้าของนางซีดราวกับกระดาษ ผมของนางบนขมับของนางชุ่มไปด้วยเหงื่อ และดวงตาของนางไม่สดใสเหมือนปกติ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 80
นางอยากขอโทษเขาดี ๆ นางไม่ควรเป็นภาระของเขาแต่ตอนนี้นางเจ็บมาก และนางก็ไม่มีแรงเหลือที่จะเอาใจเขาจริง ๆน้ำตาของนางไหลอาบขอบตาทันที หลินซวงเอ๋อร์สำลักสองครั้ง และนางเจ็บอย่างหนักดวงตาของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเขาควรจะโกรธ โกรธที่นางตัดสินใจตามอำเภอใจและไม่รู้ความสามารถของตัวเองแต่ตอนนี้เขาโกรธตัวเองไม่สามารถปกป้องนางดี ๆ มากกว่า เขาโกรธที่คนที่อยู่เบื้องหลังแตะต้องเส้นตายของเขาเยี่ยเป่ยเฉิงหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ลมหายใจของเขาก็สั่นเทา“ตราบใดที่เจ้าไม่หลับตา ข้าก็จะไม่โกรธ”เมื่อเห็นเขาไม่ได้โกรธนาง หลินซวงเอ๋อร์กระตุกริมฝีปากของนางอย่างยากลำบาก“ ท่านอ๋อง...ข้าน้อยจะตายหรือไม่” เสียงของนางเบามาก แต่ก็เพียงพอให้เยี่ยเป่ยเฉิงได้ยินชัดเจน“ข้าบอกแล้ว ข้าจะไม่ให้เจ้าตาย” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเล็กน้อย เสียงนั้นมีร่องรอยของความหวาดกลัวที่มองไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์หลับตา นางอดไม่ได้ที่ต้องไอสองสามที และนางดึงบาดแผลอีกครั้งโดยบังเดิญ และนางรู้สึกเจ็บทันทีร่างที่อยู่ตรงหน้านางเริ่มพร่ามัวอีกครั้ง และดูเหมือนนางกำลังพูดอะไรก่อนสิ้นสุดชีวิต "ข้าน้อย... ข้าน้อย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 81
ผ้าพันแผลที่เขาเพิ่งใส่ให้ก็เปียกไปด้วยเลือดทันทีสีบนใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์จางลงอย่างรวดเร็วดวงตาของนางสั่นไหว ราวกับว่าแม้จะพูดอีกคำหนึ่งก็ดูเหมือนจะใช้พลังอย่างมาก“ ท่านอ๋อง...ดูเหมือนข้าได้เห็นพ่อกับแม่แล้ว...”เยี่ยเป่ยเฉิงหวาดกลัวเสียจริง เขารีบปลดผ้าพันแผลบนหน้าอกของหลินซวงเอ๋อร์ เพื่อหยุดเลือด เขาเพิ่งสังเกตเลือดของนางเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วพิษเริ่มแพร่กระจาย หากไม่จัดการอีกละก็ อาจลามไปถึงหัวใจ...“ข้าจะไม่ให้เจ้าตาย หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าเป็นหนี้ข้า เจ้ายังชดใช้ไม่หมด…”เป็นหนี้เขาหรือดูเหมือนหลินซวงเอ๋อร์ยินเสียงประสาทหลอน และครู่ต่อมา นางรู้สึกหนาวสั่นที่หน้าอกของนางมือเยี่ยเป่ยเฉิงเปื้อนเลือด เขาลอกผ้าห่มที่คลุมร่างของหลินซวงเอ๋อร์ออก และดึงผ้าพันแผลออก เขาเห็นเลือดสีดำไหลออกมาจากรูเลือดที่หน้าอกของนาง นางโน้มตัวลงไปและโน้มศีรษะไปในนั้นทันทีเขาเอาปากไปแตะที่บาดแผลบนที่หน้าอกของหลินซวงเอ๋อร์ และเริ่มดูดเลือดจากบาดแผลของนางเขาดูดแรง ๆ หลินซวงเอ๋อร์ขยับคิ้วเล็กน้อย นางอดไม่ได้ที่ต้องส่งเสียงครวญครางจากลำคอของนาง นิ้วของนางจับคอเสื้อของ เยี่ยเป่ยเฉิงอย่างแน่น นางพยาย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 82
“ข้าขอร้อง…”เสียงของนางอ่อนโยนและเหมือนแมว ไม่เหมือนเสียงปกติที่นางจงใจปลอมเสียงหยาบ ๆ เพื่อปัดบังตัวตนของนางในฐานะผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายนางอยู่ในอาการงุนงง ลืมเรื่องปิดบังตัวเองไปโดยสิ้นเชิง นางเปิดเผยความกลัวและจุดอ่อนของนางต่อผู้อื่นอย่างเต็มที่นี่อาจเป็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวจริง ตัวจริงของนางขี้อาย ขี้กลัว ขาดความรู้สึกความปลอดภัย และใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเหมือนมด...เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกหัวใจของเขาสั่นไหว เขามีความรู้สึกแปลก ๆ แพร่กระจายอยู่ในใจของเขาอีกครั้งในที่สุด เขาก็ไม่สามารถกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ได้ เขาเอื้อมมือไปจับแก้มสีซีดของนาง ค่อย ๆ ลูบไล้ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนางด้วยปลายนิ้วของเขา และสุดท้ายก็จูบบนหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน“หลับให้สบายนะ ข้าจะเฝ้าเจ้าเอง” เขาตบไหล่ของนางเบา ๆ และเกลี้ยกล่อมนางอย่างอ่อนโยนเสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง พร้อมกับเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ชาย ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ คลายคิ้วที่นางขมวด และในที่สุดนางหลับสนิทเยี่ยเป่ยเฉิงเฝ้าอยู่ข้างหลังนาง เขาจ้องมองนางเวลาที่เหลือคือการสังเกตอาการขอ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 83
ในคืนสั้น ๆ ดุเหมือนหลินซวงเอ๋อร์มีความฝันที่ยาวนานเธอฝันถึงฉีหมิงขี่ม้าตัวสูง เขาสวมหมวกของข้าราชการและเสื้อคลุมมงคล เขากำลังค่อย ๆ เดินมาหานางพ่อแม่และพี่ชายของนางยืนอยู่หน้าบ้าน ยิ้มและมองนางด้วยการประคองของซีผอ(ผู้หญิงที่ดูแลและช่วยเหลือเจ้าสาวในพิธีแต่งงาน) นางเดินไปหาคู่รักของนางทีละก้าวฉีหมิงลงจากหลังม้า เขายืนรอนางที่ข้างหน้านางอย่างสง่างามใต้ฝ่าเท้ามีพรมสีแดงยาว ผู้คนยืนพากันดู และเสียงประทัดก็ระเบิดไปในอากาศ“ซวงเอ๋อร์ ข้าสอบติดข้าราชการแล้ว เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอวันนี้มานานแค่ไหน…”ชายผู้อ่อนโยนมองนางด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง ความอ่อนโยนทุกชนิดก็เข้ามาในใจของเขา“เจ้ายินดีแต่งงานกับข้าและเป็นภรรยาของข้า อยู่กับข้าตลอดไปหรือไม่”ภายใต้การจ้องมองของชายคนนั้น หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ ยื่นมือออกไปหาเขาเมื่อนางจะสัมผัสถึงมือคู่นั้น จู่ ๆ ใบหน้าที่มืดมนและเย็นชาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านางมันคือเยี่ยเป่ยเฉิง“ หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าบังอาจ”ชุดแต่งงานถูกเขาฉีกเป็นชิ้น ๆ และปิ่นปักผมบนหัวของนางก็ร่วงหล่นลงพื้น หลินซวงเอ๋อร์อยากจะหลบหนี แต่เขากลับคว้าข้อมือของนางไว้แน่น ความครอบงำของเข
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 84
หลินซวงเอ๋อร์พยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นจากเตียง นางตกใจกับตัวเองทันทีที่นางดึงผ้าห่มออกเสื้อผ้าของนางอยู่ที่ไหนแล้วผ้ารัดตัวที่นางใส่ทุกวันล่ะจากบนลงล่าง นางสวมเพียงชุดชั้นในบาง ๆ เท่านั้นนางสัมผัสผืนผ้าและพบว่านางคงไม่มีทางได้สวมผ้าไหมยกไหมที่ดีที่สุดในชีวิตของนางใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง และดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของนางก็เผยให้เห็นร่องรอยของความสิ้นหวังนางยังไม่ตาย และเยี่ยเป่ยเฉิงคงได้เห็นนางเห็นผู้หญิงแล้วเขาจะทำอะไรกับนางเขาจะขายนางหรือประหารชีวิตหลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าจินตนาการนางสะดุดล้มจากเตียงและวิ่งไปที่ประตูโดยไม่สวมรองเท้าด้วยซ้ำแต่นางเพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังชีวิตของนางได้รับความเสียหายอย่างหนัก และนางไม่สามารถเดินได้มั่นคงทันทีที่ลงสู่พื้นจู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก นางเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างของ เยี่ยเป่ยเฉิงปรากฏขึ้นตรงหน้านางในท่ามกลางแสงสลัวเขายืนอยู่ตรงข้ามกับแสง ใบหน้าของเขาจมอยู่ใต้เงามืด ทำให้นางมองไม่ออกว่าเขาอารมณ์ดีหรือไม่สีหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ดูหมองคล้ำ ดวงตาของนางไร้ชีวิตชีวา นางมองเขาอย่างเศร้าใจเยี่ยเป่ยเฉิงลดสายตาลงไปที่หลินซวงเอ๋อ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 85
นางแน่ใจว่านางได้ยินถูกต้องแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงบอกว่านางจะถูกลงโทษแต่นางไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงอุ้มนางไปที่เตียงหลินซวงเอ๋อร์ก็กลับสู่คืนฝันร้ายด้วยความมึนงงเมื่อกลับมาที่เตียงนี้อีกครั้ง นางกำมือโดยไม่รู้ตัว ฝ่ามือของนางเปลี่ยนเป็นสีขาวจากปลายนิ้ว และร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อยดวงตาที่ชัดเจนของหลินซวงเอ๋อร์เต็มไปด้วยน้ำตา และนางมองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิง สายตาของนางเกือบจะขอร้อง “ ท่านอ๋องคะ …”สายตาของเยี่ยเป่ยเฉิงก็ปรากฏความประหลาดใจ เมื่อสัมผัสถึงความกลัวของนาง เขาก็ขดริมฝีปากและยิ้มทันที เขาบิดเข็มขัดรอบเอวของนางด้วยนิ้วเรียวยาวแล้วดึงมันเบา ๆ วัสดุที่อ่อนนุ่มเลื่อนลงมา และเผยให้เห็นหน้าอกเนียนขาวของนางขนตาของหลินซวงเอ๋อร์สั่นเล็กน้อย และน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของนาง นางรู้สึกหวาดกลัว ไหล่บางของนางไม่สามารถหยุดสั่นได้ และร่างกายของนางก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับแต่เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ให้โอกาสนางหลบหนี เขาคว้าข้อเท้าเรียวยาวของนางแล้วดึงนางลงไป หลินซวงเอ๋อร์ก็ถูกดึงต่อหน้าเขาอย่างควบคุมไม่ได้ขยับนิ้วของเขา และสัมผัสที่ข้อเท้าสีขาวราวกับหิมะของนางด้วยปลายนิ้วสองสามครั้ง “เจ้าวิ่งทำไมล่ะ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 86
"ในสายตาของเจ้า ข้าหิวและไร้ยางอายมากเหรอ" ดูเหมือนจะอ่านความคิดของนางได้ เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะเยาะ"ไม่ค่ะ ท่านอ๋องคือพระจันทร์ที่สดใสบนท้องฟ้า ท่านทำเรื่องสกปรกแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ มันเป็นแค่คำพูดผิดของข้าเอง ข้าหวังว่าท่านอ๋องจะให้อภัยข้านะ..." ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง และนางก็ส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยนอกจากพระจันทร์ที่สดใสแล้ว นางนึกคำพูดดี ๆ อื่น ๆ ไม่ได้แล้วแล้วอีกอย่าง นี่เป็นความคิดสกปรกหรือแล้วพระจันทร์อันสดใสก็ควรแขวนอยู่บนท้องฟ้าอย่างนั้นหรือพระจันทร์ที่สดใสก็มีความคิดสกปรกไม่ได้เหรอเขาแค่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง และเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ที่เต็มไปด้วยพลัง “อย่าเปรียบเทียบข้ากับพระจันทร์ที่สดใสเลย ข้าไม่อยากจะเป็นเหมือนพระจันทร์ที่สดใสด้วยซ้ำ” ไม่ใช่พระจันทร์ที่สดใสแขวนอยู่บนท้องฟ้าหรอก"มันเป็นตื้น ๆ ของข้าเอง ท่านอ๋องควรจะสูงส่งกว่าพระจันทร์ที่สดใสนั่น ท่านอ๋องควรจะเป็นนกอินทรีที่บินอยู่บนท้องฟ้า ควรจะเป็น …" เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่อดทนของเขา หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้ว่านางทำให้เขาโกรธอีกครั้งแล้ว ดังนั้นนางจึงรีบเปลี่ยนคำพูดเสียงของเขาบูดบึ้
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
