Share
บทที่ 81
Related chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 82
“ข้าขอร้อง…”เสียงของนางอ่อนโยนและเหมือนแมว ไม่เหมือนเสียงปกติที่นางจงใจปลอมเสียงหยาบ ๆ เพื่อปัดบังตัวตนของนางในฐานะผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายนางอยู่ในอาการงุนงง ลืมเรื่องปิดบังตัวเองไปโดยสิ้นเชิง นางเปิดเผยความกลัวและจุดอ่อนของนางต่อผู้อื่นอย่างเต็มที่นี่อาจเป็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวจริง ตัวจริงของนางขี้อาย ขี้กลัว ขาดความรู้สึกความปลอดภัย และใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเหมือนมด...เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกหัวใจของเขาสั่นไหว เขามีความรู้สึกแปลก ๆ แพร่กระจายอยู่ในใจของเขาอีกครั้งในที่สุด เขาก็ไม่สามารถกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ได้ เขาเอื้อมมือไปจับแก้มสีซีดของนาง ค่อย ๆ ลูบไล้ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนางด้วยปลายนิ้วของเขา และสุดท้ายก็จูบบนหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน“หลับให้สบายนะ ข้าจะเฝ้าเจ้าเอง” เขาตบไหล่ของนางเบา ๆ และเกลี้ยกล่อมนางอย่างอ่อนโยนเสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง พร้อมกับเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ชาย ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ คลายคิ้วที่นางขมวด และในที่สุดนางหลับสนิทเยี่ยเป่ยเฉิงเฝ้าอยู่ข้างหลังนาง เขาจ้องมองนางเวลาที่เหลือคือการสังเกตอาการขอ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 83
ในคืนสั้น ๆ ดุเหมือนหลินซวงเอ๋อร์มีความฝันที่ยาวนานเธอฝันถึงฉีหมิงขี่ม้าตัวสูง เขาสวมหมวกของข้าราชการและเสื้อคลุมมงคล เขากำลังค่อย ๆ เดินมาหานางพ่อแม่และพี่ชายของนางยืนอยู่หน้าบ้าน ยิ้มและมองนางด้วยการประคองของซีผอ(ผู้หญิงที่ดูแลและช่วยเหลือเจ้าสาวในพิธีแต่งงาน) นางเดินไปหาคู่รักของนางทีละก้าวฉีหมิงลงจากหลังม้า เขายืนรอนางที่ข้างหน้านางอย่างสง่างามใต้ฝ่าเท้ามีพรมสีแดงยาว ผู้คนยืนพากันดู และเสียงประทัดก็ระเบิดไปในอากาศ“ซวงเอ๋อร์ ข้าสอบติดข้าราชการแล้ว เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอวันนี้มานานแค่ไหน…”ชายผู้อ่อนโยนมองนางด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง ความอ่อนโยนทุกชนิดก็เข้ามาในใจของเขา“เจ้ายินดีแต่งงานกับข้าและเป็นภรรยาของข้า อยู่กับข้าตลอดไปหรือไม่”ภายใต้การจ้องมองของชายคนนั้น หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ ยื่นมือออกไปหาเขาเมื่อนางจะสัมผัสถึงมือคู่นั้น จู่ ๆ ใบหน้าที่มืดมนและเย็นชาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านางมันคือเยี่ยเป่ยเฉิง“ หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าบังอาจ”ชุดแต่งงานถูกเขาฉีกเป็นชิ้น ๆ และปิ่นปักผมบนหัวของนางก็ร่วงหล่นลงพื้น หลินซวงเอ๋อร์อยากจะหลบหนี แต่เขากลับคว้าข้อมือของนางไว้แน่น ความครอบงำของเข
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 84
หลินซวงเอ๋อร์พยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นจากเตียง นางตกใจกับตัวเองทันทีที่นางดึงผ้าห่มออกเสื้อผ้าของนางอยู่ที่ไหนแล้วผ้ารัดตัวที่นางใส่ทุกวันล่ะจากบนลงล่าง นางสวมเพียงชุดชั้นในบาง ๆ เท่านั้นนางสัมผัสผืนผ้าและพบว่านางคงไม่มีทางได้สวมผ้าไหมยกไหมที่ดีที่สุดในชีวิตของนางใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง และดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของนางก็เผยให้เห็นร่องรอยของความสิ้นหวังนางยังไม่ตาย และเยี่ยเป่ยเฉิงคงได้เห็นนางเห็นผู้หญิงแล้วเขาจะทำอะไรกับนางเขาจะขายนางหรือประหารชีวิตหลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าจินตนาการนางสะดุดล้มจากเตียงและวิ่งไปที่ประตูโดยไม่สวมรองเท้าด้วยซ้ำแต่นางเพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังชีวิตของนางได้รับความเสียหายอย่างหนัก และนางไม่สามารถเดินได้มั่นคงทันทีที่ลงสู่พื้นจู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักเปิดออก นางเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างของ เยี่ยเป่ยเฉิงปรากฏขึ้นตรงหน้านางในท่ามกลางแสงสลัวเขายืนอยู่ตรงข้ามกับแสง ใบหน้าของเขาจมอยู่ใต้เงามืด ทำให้นางมองไม่ออกว่าเขาอารมณ์ดีหรือไม่สีหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ดูหมองคล้ำ ดวงตาของนางไร้ชีวิตชีวา นางมองเขาอย่างเศร้าใจเยี่ยเป่ยเฉิงลดสายตาลงไปที่หลินซวงเอ๋อ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 85
นางแน่ใจว่านางได้ยินถูกต้องแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงบอกว่านางจะถูกลงโทษแต่นางไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงอุ้มนางไปที่เตียงหลินซวงเอ๋อร์ก็กลับสู่คืนฝันร้ายด้วยความมึนงงเมื่อกลับมาที่เตียงนี้อีกครั้ง นางกำมือโดยไม่รู้ตัว ฝ่ามือของนางเปลี่ยนเป็นสีขาวจากปลายนิ้ว และร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อยดวงตาที่ชัดเจนของหลินซวงเอ๋อร์เต็มไปด้วยน้ำตา และนางมองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิง สายตาของนางเกือบจะขอร้อง “ ท่านอ๋องคะ …”สายตาของเยี่ยเป่ยเฉิงก็ปรากฏความประหลาดใจ เมื่อสัมผัสถึงความกลัวของนาง เขาก็ขดริมฝีปากและยิ้มทันที เขาบิดเข็มขัดรอบเอวของนางด้วยนิ้วเรียวยาวแล้วดึงมันเบา ๆ วัสดุที่อ่อนนุ่มเลื่อนลงมา และเผยให้เห็นหน้าอกเนียนขาวของนางขนตาของหลินซวงเอ๋อร์สั่นเล็กน้อย และน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของนาง นางรู้สึกหวาดกลัว ไหล่บางของนางไม่สามารถหยุดสั่นได้ และร่างกายของนางก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับแต่เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ให้โอกาสนางหลบหนี เขาคว้าข้อเท้าเรียวยาวของนางแล้วดึงนางลงไป หลินซวงเอ๋อร์ก็ถูกดึงต่อหน้าเขาอย่างควบคุมไม่ได้ขยับนิ้วของเขา และสัมผัสที่ข้อเท้าสีขาวราวกับหิมะของนางด้วยปลายนิ้วสองสามครั้ง “เจ้าวิ่งทำไมล่ะ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 86
"ในสายตาของเจ้า ข้าหิวและไร้ยางอายมากเหรอ" ดูเหมือนจะอ่านความคิดของนางได้ เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะเยาะ"ไม่ค่ะ ท่านอ๋องคือพระจันทร์ที่สดใสบนท้องฟ้า ท่านทำเรื่องสกปรกแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ มันเป็นแค่คำพูดผิดของข้าเอง ข้าหวังว่าท่านอ๋องจะให้อภัยข้านะ..." ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง และนางก็ส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยนอกจากพระจันทร์ที่สดใสแล้ว นางนึกคำพูดดี ๆ อื่น ๆ ไม่ได้แล้วแล้วอีกอย่าง นี่เป็นความคิดสกปรกหรือแล้วพระจันทร์อันสดใสก็ควรแขวนอยู่บนท้องฟ้าอย่างนั้นหรือพระจันทร์ที่สดใสก็มีความคิดสกปรกไม่ได้เหรอเขาแค่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง และเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ที่เต็มไปด้วยพลัง “อย่าเปรียบเทียบข้ากับพระจันทร์ที่สดใสเลย ข้าไม่อยากจะเป็นเหมือนพระจันทร์ที่สดใสด้วยซ้ำ” ไม่ใช่พระจันทร์ที่สดใสแขวนอยู่บนท้องฟ้าหรอก"มันเป็นตื้น ๆ ของข้าเอง ท่านอ๋องควรจะสูงส่งกว่าพระจันทร์ที่สดใสนั่น ท่านอ๋องควรจะเป็นนกอินทรีที่บินอยู่บนท้องฟ้า ควรจะเป็น …" เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่อดทนของเขา หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้ว่านางทำให้เขาโกรธอีกครั้งแล้ว ดังนั้นนางจึงรีบเปลี่ยนคำพูดเสียงของเขาบูดบึ้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 87
หัวใจที่เพิ่งผ่อนคลายของหลินซวงเอ๋อร์ก็ถูกยกขึ้นอีกครั้งในทันที “มากกว่านั้นหรือ” “ ท่านอ๋องต้องการให้ข้าทำอะไรอีกคะ”เยี่ยเป่ยเฉิงขยับข้อนิ้วยาวเข้าหานาง “มานี่สิ”หลินซวงเอ๋อร์กัดริมฝีปากของนาง จับผ้าห่มไว้แน่นด้วยนิ้วของนาง และปกปิดร่างกายส่วนบนของนางให้มากที่สุด นางก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เต็มใจภายใต้การจ้องมองของเยี่ยเป่ยเฉิงเยี่ยเป่ยเฉิงค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนก็ใกล้ขึ้น และลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาก็พ่นบนใบหน้าของนางเลยหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจไปทั้งตัว และอยากจะหลบหนีโดยไม่รู้ตัว “ ท่านอ๋องคะ…”เยี่ยเป่ยเฉิงวางแขนของเขาไว้ข้าง ๆ นาง โน้มตัวเล็กน้อย และจ้องมองนางตลอดเวลา ราวกับสัตว์ป่ากำลังล่าสัตว์ และหลินซวงเอ๋อร์จะเป็นเหยื่อที่บุกเข้าไปในกับดักของเขา...ร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์หดตัวลงอย่างเห็นได้ชัดเลยเสียงของชายคนนี้เข้าหูของนาง และเสียงนี้แหบแห้งด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหลอันเป็นเอกลักษณ์ “จากนี้ไป อย่าสวมของแบบนี้ต่อหน้าข้าอีกต่อไป”หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมอง นางก็เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงดึงแผ่นรองหน้าอกของนางออกมาจากใต้หมอน...
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 88
อยากจะหนีอีกแล้วหรือคนที่ดื้อรั้นเขาเคยเห็นดั้งเยอะแล้ว และท้ายที่สุดเขาเจ้าทั้งหมดก็จะยอมจำนนต่อเขาโดยไม่มีข้อยกเว้นมีแต่หลินซวงเอ๋อร์คนนี้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะยอมมีการทําสัมปทานบ้าง แต่นางก็ยังอยากจะหนีจากเขาอย่างดื้อรั้นเป็นไปได้หรือ การที่นางไปทำความสะอาดสวนหลังบ้านนั่น จะมีความสำเร็จมากกว่าที่การอยู่ข้าง ๆ เยี่ยเป่ยเฉิงหรือ"อะไรนะ ข้าไม่คู่ควรกับบริการของเจ้าเลยหรือ เจ้าอยากจะไปทำความสะอาดสวนหลังบ้านมากกว่าเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้าเลยหรือ" เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกมีความโกรธผุดขึ้นมาในใจของเขา เขาขมวดคิ้วขึ้น และพูดอย่างเย็นชา"ข้า... ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..." หลินซวงเอ๋อร์ หน้าซีดทันที นางส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพูดว่าความจริงคือ เขาเคยสัญญากับนางว่าเขาจะปล่อยนางไป และเขาเป็นคนที่รับปากไว้เองพัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว จะกลายเป็นความผิดของนางได้อย่างไรเขาเข้าหานางด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ดึงตัวนางไปที่อก และพ่นลมหายใจอันเย็นชาบนใบหน้าของนาง “บอกข้าสิ ทำไมเจ้าต้องจากไปล่ะ”“ข้า... ข้าเกิดมาโง่ ข้ากลัวว่าข้าจะไม่รับใช้ท่านอ๋องให้ดี และทำให้ท่านอ๋องโกรธ” หลินซว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 89
ทันทีที่เยี่ยเป่ยเฉิงออกจากเรือนฝั่งตะวันออก เขาก็เห็นท่านป้าเดินมาหาเขา เขาขมวดคิ้วขึ้นโดยรู้ว่าเป็นกงชิงเยวี่ยกำลังมองหาเขาคนที่มาคือท่านป้าฉางที่เป็นผู้ดูแลลานกงชิงเยวี่ย“ท่านอ๋อง นายหญิงรออยู่ที่ห้องโถงหน้าค่ะ”เยี่ยเป่ยเฉิงหันกลับไปและมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ด้านหลังเขา เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก ด้วยเหตุผลบางอย่างตามท่านป้าฉางไปที่ห้องโถงด้านหน้า กงชิงเยวี่ยรออยู่เป็นเวลานาน เมื่อนางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงเดินมาหานางในที่สุด นางก็ลุกขึ้นอย่างรีบร้อน“จะให้แม่โกรธจนตายเลยเหรอ”เยี่ยเป่ยเฉิงได้รับการต้อนรับจากคำถามของกงชิงเยวี่ย ก่อนที่เขาจะก้าวผ่านประตูไป"แม่อยู่ที่นี่ดี ๆ ไม่ใช่หรือ" เยี่ยเป่ยเฉิงเพิกเฉยต่อนาง เดินตรงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ นั่งบนเก้าอี้ เทน้ำใส่แก้วก่อน แล้วดื่มช้า ๆ จากนั้นจึงตอบว่ากงชิงเยวี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และสีหน้าของนางก็น่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อที่นางตอบสนอง"อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าซ่อนสาวใช้คนนั้นไว้ในห้องของเจ้า" นางพูดด้วยความโกรธเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วมาก เขาไม่ได้บอกให้ใครรู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของหลินซวงเอ๋อร์ เขาเลี้ยงดูนางอย่า
Latest chapter
