เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 87
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 88
อยากจะหนีอีกแล้วหรือคนที่ดื้อรั้นเขาเคยเห็นดั้งเยอะแล้ว และท้ายที่สุดเขาเจ้าทั้งหมดก็จะยอมจำนนต่อเขาโดยไม่มีข้อยกเว้นมีแต่หลินซวงเอ๋อร์คนนี้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะยอมมีการทําสัมปทานบ้าง แต่นางก็ยังอยากจะหนีจากเขาอย่างดื้อรั้นเป็นไปได้หรือ การที่นางไปทำความสะอาดสวนหลังบ้านนั่น จะมีความสำเร็จมากกว่าที่การอยู่ข้าง ๆ เยี่ยเป่ยเฉิงหรือ"อะไรนะ ข้าไม่คู่ควรกับบริการของเจ้าเลยหรือ เจ้าอยากจะไปทำความสะอาดสวนหลังบ้านมากกว่าเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้าเลยหรือ" เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกมีความโกรธผุดขึ้นมาในใจของเขา เขาขมวดคิ้วขึ้น และพูดอย่างเย็นชา"ข้า... ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..." หลินซวงเอ๋อร์ หน้าซีดทันที นางส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพูดว่าความจริงคือ เขาเคยสัญญากับนางว่าเขาจะปล่อยนางไป และเขาเป็นคนที่รับปากไว้เองพัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว จะกลายเป็นความผิดของนางได้อย่างไรเขาเข้าหานางด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ดึงตัวนางไปที่อก และพ่นลมหายใจอันเย็นชาบนใบหน้าของนาง “บอกข้าสิ ทำไมเจ้าต้องจากไปล่ะ”“ข้า... ข้าเกิดมาโง่ ข้ากลัวว่าข้าจะไม่รับใช้ท่านอ๋องให้ดี และทำให้ท่านอ๋องโกรธ” หลินซว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 89
ทันทีที่เยี่ยเป่ยเฉิงออกจากเรือนฝั่งตะวันออก เขาก็เห็นท่านป้าเดินมาหาเขา เขาขมวดคิ้วขึ้นโดยรู้ว่าเป็นกงชิงเยวี่ยกำลังมองหาเขาคนที่มาคือท่านป้าฉางที่เป็นผู้ดูแลลานกงชิงเยวี่ย“ท่านอ๋อง นายหญิงรออยู่ที่ห้องโถงหน้าค่ะ”เยี่ยเป่ยเฉิงหันกลับไปและมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ด้านหลังเขา เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก ด้วยเหตุผลบางอย่างตามท่านป้าฉางไปที่ห้องโถงด้านหน้า กงชิงเยวี่ยรออยู่เป็นเวลานาน เมื่อนางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงเดินมาหานางในที่สุด นางก็ลุกขึ้นอย่างรีบร้อน“จะให้แม่โกรธจนตายเลยเหรอ”เยี่ยเป่ยเฉิงได้รับการต้อนรับจากคำถามของกงชิงเยวี่ย ก่อนที่เขาจะก้าวผ่านประตูไป"แม่อยู่ที่นี่ดี ๆ ไม่ใช่หรือ" เยี่ยเป่ยเฉิงเพิกเฉยต่อนาง เดินตรงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ นั่งบนเก้าอี้ เทน้ำใส่แก้วก่อน แล้วดื่มช้า ๆ จากนั้นจึงตอบว่ากงชิงเยวี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และสีหน้าของนางก็น่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อที่นางตอบสนอง"อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าซ่อนสาวใช้คนนั้นไว้ในห้องของเจ้า" นางพูดด้วยความโกรธเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วมาก เขาไม่ได้บอกให้ใครรู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของหลินซวงเอ๋อร์ เขาเลี้ยงดูนางอย่า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 90
“ไร้สาระจริง ๆ” กงชิงเยวี่ยโกรธมากจนตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “นางมีสถานะอะไร และเจ้าอยู่ในสถานะแบบไหน นางไม่มีคุณสมบัติที่จะถือรองเท้าของเจ้าด้วยซ้ำ นางยังอยากจะเป็นเจ้าหญิงเหรอ นางคิดเกินแล้ว”ลูกชายของนางเชื่อฟังมาโดยตลอด กลับกลายเป็นคนกบฏและดื้อรั้นขนาดนี้ได้อย่างไรล่ะ กงชิงเยวี่ยไม่อยากจะเชื่อเลยกงชิงเยวี่ยมักจะตำหนิความผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นใส่กับหลินซวงเอ๋อร์ นางคิดว่าไอ้จิ้งจอกนี่ต้องเอาบางอย่างมาใส่เขาแน่เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าการอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวินาทีคงจะทรมาน เมื่อเห็นว่ากงชิงเยวี่ยปฏิเสธที่จะยอมแพ้ เขาจึงไม่อยากจะวนเวียนอยู่กับนางต่อไป เขาต้องการให้หลินซวงเอ๋อร์อยู่ข้างเคียงเขา และไม่มีใครจัดการนางได้“ไม่ว่าสถานะของนางจะเป็นอะไร ตราบใดที่ข้าชอบนางก็พอแล้ว ถ้าแม่ยืนกรานที่จะจัดการนาง…” เขาลืมตาขึ้นอย่างเย็นชาและมองไปที่กงชิงเยวี่ย พูดทีละคำ “ถ้าอย่างนั้น แม่ก็ปฏิบัติต่อข้าราวกับว่าไม่เคยมีลูกคนนี้”เขาข่มขู่นางอย่างไม่ปิดบังเลยหรือถ้านางจัดการกับหลินซวงเอ๋อร์ เขาจะตัดสัมพันธ์กับนางเลยหรือ"เป็นลูกดีของแม่จริง ๆ เพื่ออีดอกนั่น… เจ้าอยากจะตัดสัมพันธ์กับข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 91
ความโกรธของกงชิงเยวี่ยเพิ่งบรรเทาลงครึ่ง แต่เมื่อนางได้ยินเยี่ยเป่ยเฉิงพูดเช่นนี้ หัวใจของนางก็กลับอุดตันอีกครั้ง"เกรงว่าท่านอ๋องจะพูดด้วยความโกรธ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ จะพูดอย่างนี้ได้ยังไงคะ" เมื่อท่านป้าฉางเห็นดังนั้น นางก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อคลี่คลาย"ใครพูดมากเกินไปเกี่ยวกับเรือนฝั่งตะวันออก" เยี่ยเป่ยเฉิงมองท่านป้าฉางด้วยท่าทางคุกคามแล้วพูดว่าหัวใจของท่านป้าฉางเต้นรัว นางไม่คาดคิดว่าคำพูดเหล่านี้จะทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงโกรธอย่างสิ้นเชิง และทำให้เขาอารมณ์เสียกะทันหันเหงื่อเย็นไหลออกมาบนฝ่ามือของท่านป้าฉางเลย และนางก็หันกลับไปมองกงชิงเยวี่ย "คือ..."“การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ข้าอยากคิดอีกที ถ้าแม่ไม่อยากเสียหน้าของจวนโหว แม่ก็ควรไปที่จวนหนิงหวังขอยกเลิกการสมรสด้วยตนเอง” มุมปากของเยี่ยเป่ยเฉิงยกขึ้นเล็กน้อย แต่รอยยิ้มยังไปไม่ถึงดวงตาของเขา"หากมีอะไรผิดพลาดกับคนของข้า อย่าโทษข้าที่จำความสัมพันธ์เก่า ๆ ไม่ได้" หลังจากพูดจบ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยืนขึ้น มองท่านป้าฉางด้วยสายตาที่มีความหมาย และพูดว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของท่านป้าฉางดูเหมือนว่าถูกแช่แข็งไว้ และมีเหงื่อบาง ๆ ก่อตัวบนฝ่ามื
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 92
"เขายังไม่เก่งขนาดนั้นหรอก แต่เขาทำร้ายคนของข้า..." จู่ ๆ มือของเยี่ยเป่ยเฉิงที่จับแก้วก็กระชับขึ้น และดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา"สาวใช้คนนั้นเหรอ" เมื่อรู้สึกว่าการแสดงออกของเยี่ยเป่ยเฉิงนั่นผิดปกติ ไป๋อวี้ถังจึงถามว่า"นางขวางลูกดอกพิษให้ข้า และเกือบจะเสียชีวิตแล้ว" เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่าไป๋อวี้ถังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าสาวใช้จะมีความกล้าหาญเช่นนี้“งั้น พี่เยี่ยวางแผนที่จะรับนางมาเป็นเมียน้อยเหรอ”"ไม่หรอก ข้าอยากแต่งงานกับนางในฐานะภรรยาของข้า" เยี่ยเป่ยเฉิงพูดว่าดูเหมือนเขาจะไม่ได้ล้อเล่น ไป๋อวี้ถังรู้นิสัยของเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่แล้ว เมื่อเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ว่าแต่ เขาจะแต่งงานกับสาวใช้ในฐานะภรรยา..."แค่เพื่อชดเชยเหรอ" ไป๋อวี้ถังกล่าวว่า"ถ้าแค่เพื่อชดเชย เจ้าก็ให้เงินนางบ้างแล้วช่วยหาครอบครัวที่ดีสำหรับนาง มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ" ถ้าเป็นการชดเชยสาวใช้นั่น ชดใช้นี้คงจะสูงเกินไป ไป๋อวี้ถังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ชดเชยหรือ”เขาแค่อยากจะชดเชยในตอนแรก แต่ค่อย ๆ พบว่า เมื่อที่เขาเห็นนางทันท
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 93
ในร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนฉางอาน เค้กหอมหมื่นลี้อบใหม่ ๆ และกลิ่นหอมฟุ้ง ๆเยี่ยเป่ยเฉิงหยุดชั่วคราว และเรียกเสวียนอู่ไปที่ร้านเพื่อซื้อสองชุดแล้วแพ็คกลับบ้านเยี่ยเป่ยเฉิงหลงรักของหวานเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสวียนอู่รู้สึกสงสัยมากเสวียนอู่ก็เข้าใจทันที หลังจากคิดครั้งที่สอง….หลินซวงเอ๋อร์นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นในเรือนอวิ๋นซวน และกำลังฝึกเขียนออย่างจริงจังนางเงยหน้าขึ้นอย่างเข้มแข็ง ไม่กล้าที่จะหย่อนยานเลย เพราะนางกลัวว่าเยี่ยเป่ยเฉิงกลับมา และพบว่านางกำลังเฉื่อยชา มันจะทำให้เขาโกรธอีกครั้งแต่นางฝึกแล้วฝึกอีก เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยังไม่กลับมาตรวจสอบผลลัพธ์ และนางรู้สึกง่วงมากเลยแสงอาทิตย์ในช่วงบ่ายอบอุ่นมาก และเนื่องจากนางนอนไม่ดีทั้งเมื่อคืนนี้ หลินซวงเอ๋อร์จึงจับหัวของนางและต่อต้านอย่างเหนียวแน่นในอดีต นางกวาดลานบ้านเหนื่อยกว่านี้ตั้งเยอะ นางก็ไม่ได้รู้สึกง่วงนอนมากนัก แต่ตอนนี้นางแค่ฝึกเขียนไม่กี่คำก็รู้สึกง่วงนอนมากแล้ว มันแปลกจริง ๆ ...หลินซวงเอ๋อร์สงสัยว่า การฝึกเขียนนี้มีผลช่วยให้นางง่วงนอน ไม่งั้น ทำไมร่างกายของนางถึงอยากนอนทันที เมื่อที่นางฝึก...หลินซวงเอ๋อร์ส่ายห
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 94
พื้นมันเย็น แต่นางนอนบนพื้นแบบนี้จริง ๆ ..."ข้าคิดว่าพื้นก็ค่อนข้างดีเหมือนกันนะ... " หลินซวงเอ๋อร์ ตอบว่าเห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้เขาเป็นคนที่บอกนางว่าอย่าทำให้เตียงของเขาสกปรก แล้วนางจะกล้านอนบนเตียงของเขาได้อย่างไรแล้วอีกอย่าง พื้นนี้ยังสะอาดมาก แสงแดดยามบ่ายก็ยังอบอุ่นอีกด้วย แม้ว่านางจะนอนบนพื้น แต่นางก็รู้สึกสบายอยู่ดี"อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี หากเป็นหวัดอีก งั้นเจ้าอย่าร้องไห้นะ" เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาห่วงใยนางหรือเมื่อคิดดูแล้วมันก็ไม่มีอะไรมาก เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อาการบาดเจ็บนี้ก็ยังเกิดจากเขา เขาใส่ใจสักคํา อาจเพราะความรู้สึกผิด"ร่างกายของข้าไม่ได้บอบบางนัก" เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินซวงเอ๋อร์จึงกล่าวว่าพื้นในห้องของเขาอบอุ่นและเรียบลื่น มันสบายกว่าเตียงในห้องของนางเอง“วันนี้เจ้าเชื่อฟังมาก เค้กหอมหมื่นลี้นี้มีไว้เพื่อเป็นรางวัลแก่เจ้า” เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางเลือกอื่น และเห็นว่าวันนี้นางฝึกเขียนได้ดี เขาคิดว่านางคงจะหิว เขาจึงลุกขึ้นไปที่โต๊ะ และยื่นเค้กหอมหมื่นลี้สองกล่องให้นางหลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 95
ดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เมื่อที่นางได้ตอบสนอง ริมฝีปากกับลิ้นของนางก็ถูกเปิดออกโดยเขา ลิ้นที่ยืดหยุ่นของเขาเข้าไปตรง ขนมที่เหลือจากปากของนางก็ถูกเอาไปแล้ว สิงที่เอาไปยังมีลมหายใจที่รวดเร็วของนาง และเหลวหวานในปากของนาง...หลินซวงเอ๋อร์ตระหนักอย่างช้า ๆ นางกำหมัดของนางและแขวนมันไว้บนหน้าอกของเขา “อืม~”แต่เมื่อเผชิญกับพลังที่แน่นหนา ความแข็งแกร่งของหลินซวงเอ๋อร์ก็เหมือนกับการเกาคันมือของนางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงคว้าไว้อย่างง่าย และกดมันลงบนหน้าอกของเขาปิ่นปักผมบนศีรษะถูกเขาเอาออกไปโดยไม่รู้เมื่อไหร่ และผมสีดำของนางก็ตามร่วงหล่นไปนิ้วมือของเยี่ยเป่ยเฉิงค่อย ๆ จุ่มลงไปเส้นผมของนาง สัมผัสที่เย็นชาก็เหมือนกับหยดน้ำหวานในทะเลทราย และหยดเข้าสู่หัวใจของเขาทันทีการจูบนั้น มารุนแรงยิ่งขึ้นหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเหมือนนางหายใจไม่ออกภายใต้การครอบครองของเยี่ยเป่ยเฉิง และร่างกายของนางก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัวฝ่ามือร้อนของเขาวางลงบนต้นขาอันเรียบเนียนของนาง และมีการสัมผัสอย่างอบอุ่นบนริมฝีปากเมื่อเยี่ยเป่ยเฉิงยกแขนขึ้น และร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์ก็นั่งทับเขาทันทีเลยหลินซวงเอ๋อร
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
