เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 338
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 339
หลังจากเดินทางรอนแรมมาสิบวัน ในที่สุดก็มาถึงเมืองชิงเหอหลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านแล้วมองไปที่ต้นมะเดื่อโบราณต้นนั้น ทันใดนั้นนางก็หวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อสองปีก่อนในปีนั้นที่นี่ เป็นที่ที่นางบอกลาบ้านที่เมืองชิงเหอ ขึ้นวัวเทียมเกวียนตามลำพัง ใช้เวลาครึ่งเดือนถึงไปถึงเมืองหลวงที่นี้ตั้งอยู่ในที่ที่ไกลจากเมืองหลวง แต่ก็ถือได้ว่าเป็นดินแดนที่บริสุทธิ์เมืองชิงเหอไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย มีเพียงต้นมะเดื่อที่ทางเข้าหมู่บ้านเท่านั้นที่ดูเหมือนจะหนาขึ้น ใบไม้ที่อยู่บนต้นเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ทำให้พื้นปกคลุมไปด้วยใบมะเดื่อหลายชั้นการเดินทางครั้งนี้ เพื่อไม่ให้เป็นที่ดึงดูดความสนใจของผู้คน เยี่ยเป่ยเฉิงจึงไม่ได้ให้คนติดตามมาด้วย ทำทุกอย่างแบบเรียบง่าย แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็เปลี่ยนไปเป็นเสื้อคลุมที่เรียบง่าย และบอกคนอื่นว่าเป็นสามีของหลินซวงเอ๋อร์เท่านั้นพอกลับมาถึงบ้านเกิด หลินซวงเอ๋อร์ดูเหมือนจะกลายเป็นหญิงสาวที่ไร้ซึ่งความกังวลคนนั้นอีกครั้ง ที่แห่งนี้ นางมีชีวิตในวัยเด็กที่สมบูรณ์พร้อม มีพ่อแม่และพี่ชายที่รักนาง แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะยากจน มีแม้แต่ร้านค้าดีๆก็ไม่มี แต่ที่แห่งนี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 340
หลินซวงเอ๋อร์ตอบว่า: "ท่านย่าหลิว นี่คือสวามีของข้าเอง"ทุกคนต่างก็พากันประหลาดใจอีกครั้งทันใดนั้นท่านย่าหลิวก็นึกขึ้นได้แล้วกล่าวว่า: "โอ้~ ที่แท้ก็คือฉีหมิงนี่เอง?"มือที่จับมือนางเอาไว้แข็งทื่อ หัวใจของหลินซวงเอ๋อร์เต้นระรัวทันทีนางยังไม่ทันจะได้อธิบาย ท่านย่าหลิวก็พูดเองเออเองไม่สนใจใครว่า: "ได้ยินมาว่า เจ้าไปเมืองหลวงเพื่อสอบขุนนางแล้วได้อันดับที่หนึ่งไม่ใช่หรือ? ทำให้เมืองชิงเหอของพวกเราพลอยได้หน้าได้ตาไปด้วย"“แม้ว่าย่าหลิวจะแก่แล้ว แต่ย่าหลิวไม่ได้ตาบอดนะ ย่าสังเกตเห็นมานานแล้วว่าเจ้าชอบซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์มีรูปลักษณ์หน้าตาที่สะสวย เจ้าก็เป็นจ้วงหยวนผู้มีความสามารถ ช่างเหมาะสมกันจริงๆ”แรงที่บีบมือของนางค่อยๆเพิ่มมากขึ้น ทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเจ็บ พอนางหันหน้า ก็เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงมีใบหน้าที่เคร่งขรึมหลินซวงเอ๋อร์รีบเอ่ยปากขัดจังหวะท่านย่าหลิว: "ท่านย่าหลิว นี่ไม่ใช่พี่ฉี ท่านเข้าใจผิดแล้ว"ป้าสองกล่าวอธิบายจากด้านข้างว่า: "พี่สะใภ้หลิว ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่ไม่ใช่ฉีหมิงจริงๆ "พอท่านย่าหลิวตอบสนองได้ ก็มีใบหน้าที่เสียใจ: " ฮะ? ไม่ใช่ฉีหมิงหรอกหรือ? ซวงเอ๋อร์เหตุใดเจ้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 341
หลินซวงเอ๋อร์รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงโกรธ ดังนั้นจึงรีบไปง้อ: "สวามี ท่านอย่าไปฟังพวกนางพูดเรื่องไร้สาระเลย พวกนางแค่พูดไปอย่างนั้นแหละ"เยี่ยเป่ยเฉิงพูดด้วยความโกรธว่า: " หืม? แต่พวกนางบอกว่าข้าดูเหมือนจะนิสัยไม่ดี และมักจะด่าว่าทุบตีเจ้า!" เขายื่นมือออกไปหยิกแก้มอันอวบอ้วนของหลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า: "ข้าเคยด่าว่าทุบตีเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?หืม? "หลินซวงเอ๋อร์ครวญครางอยู่ครู่หนึ่ง ผลักตัวออกจากมือของเขา แล้วกล่าวว่า "สวามีแค่ดูดุร้ายเฉยๆ แต่สวามีไม่เคยทุบตีซวงเอ๋อร์เลย"คำพูดนี้ ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ บีบคางของนางอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า "ข้าดูดุมากเลยหรือ? ดุร้ายตรงไหน?"หลินซวงเอ๋อร์ถูกบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานนุ่มนวลว่า: "ถ้าอย่างนั้นสวามีก็ยิ้มแย้มสิคะ พอสวามียิ้มก็ไม่ดุร้ายแล้ว"เยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยนาง ก้าวไปข้างหน้า แล้วกล่าวว่า "ข้าไม่ใช่คนขายยิ้มเสียหน่อย! เหตุใดต้องยิ้มให้พวกนางด้วย?"หลินซวงเอ๋อร์วิ่งเหยาะๆตามเขาไป มือเล็กๆจับมือของเขาเอาไว้ ง้อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า: "ได้ได้ได้ สวามีไม่ชอบยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม กล่าวโ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 342
เดิมทีเยี่ยเป่ยเฉิงมีใบหน้าที่เคร่งขรึม เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็มีใบหน้าที่อ่อนโยนลงแม้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะดูไม่ฉลาด แต่เขากลับก็มีวิสัยทัศน์ที่ดีหวังเถี่ยหนิวถามอีกครั้งว่า: "พวกเจ้าจะไปไหนหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ข้ากลับมาดูบ้านน่ะ"หวังเถี่ยหนิวกล่าวว่า: "ทางผ่านพอดีเลย ให้ข้าจะไปส่งพวกเจ้าเถิด"หลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้ครุ่นคิดอะไร ก็กล่าวว่า"ดีเลยดีเลย" ขณะที่พูดก็ปีนขึ้นไปบนเกวียนวัวอย่างชำนาญปีนไปได้ครึ่งหนึ่งก็นึกอะไรบางอย่างได้ จึงหันกลับไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง และถามลองเชิงว่า: " สวามี... ท่านนั่งเกวียนวัวได้หรือไม่? "หลินซวงเอ๋อร์เติบโตในชนบท จึงคุ้นเคยกับการนั่งเกวียนวัว แต่เยี่ยเป่ยเฉิงเกิดมาในตระกูลที่สูงศักดิ์ คงจะไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วจะไปนั่งเกวียนวัวที่โกโรโกโสเช่นนี้ได้อย่างไร?เป็นไปตามที่คาดคิดเอาไว้ เยี่ยเป่ยเฉิงมองไปที่เกวียนวัวที่อยู่ตรงหน้า แล้วเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่าเขายังไม่ขึ้นมา วัวตัวใหญ่ก็เคี้ยวหญ้าในปาก สะบัดหางแล้วมองย้อนกลับมาที่เขาเยี่ยเป่ยเฉิง: "ต้องนั่งบนสิ่งนี้จริงๆหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ปีนขึ้นไปบนเกวียนวัวอย่างรวดเร็ว และหาที่นั่งดี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 343
สายตาของเยี่ยเป่ยเฉิงดูรุกรานมาก หลินซวงเอ๋อร์จึงนั่งอยู่บนเกวียนวัวอย่างสงบและไม่กล้าขยับเลยหวังเถี่ยหนิวยกแส้ขึ้น วัวตัวใหญ่สะบัดหาง ล้อรถก็หมุนไปตามบนถนนในชนบทเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน สองข้างทางเป็นนาข้าวสีเหลืองทองอร่าม เวลาที่มีสายลมพัดผ่านมา นาข้าวเหลืองอร่ามก็เกิดเป็นคลื่นสีทองนาข้าวที่อยู่ทั้งสองด้าน นอกจากจะมีพืชผลที่ปลูกกระจัดกระจายแล้ว ยังมีผักผลไม้ที่อวบใหญ่อีกด้วย นอกจากนี้ยังมีดอกไม้ป่าหลากสีสันบานสะพรั่งไปทั่วทุกแห่งหนเกวียนวัววิ่งผ่านเส้นทางเล็กๆระหว่างนาข้าว ถัดจากนาข้าวสีทองอร่าม ก็จะสามารถมองเห็นควันลอยขึ้นมาจากเตาปรุงอาหาร เด็กๆวิ่งไล่เล่นกันตามสันคูนา กลิ่นหอมของข้าวจากบ้านสวนลอยคลุ้งอยู่ในอากาศจางๆแม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะแร้นแค้น แต่ผู้คนก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข อยู่อย่างพอเพียง ไม่โกลาหลวุ่นวาย ถือได้ว่าเป็นดินแดนที่บริสุทธิ์ดินแดนหนึ่งเห็นความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงมาจนชินแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกว่า เพลิดเพลินกับชีวิตปุถุชนคนธรรมดาเป็นครั้งคราวก็ดีเหมือนกันกลิ่นในอากาศช่างน่าชื่นใจยิ่งนัก นอกจากจะมีกลิ่นหอมของข้าวแล้ว ยังมีกลิ่นหอมขอ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 344
ทันใดนั้นเยี่ยเป่ยเฉิงก็มองหลินซวงเอ๋อร์ ด้วยสายตาที่ลึกล้ำ: " ถ้าวันหนึ่ง ข้ากลายเป็นคนทำธุรกิจเล็กๆคนหนึ่งจริงๆ เจ้าจะยังชอบข้าอยู่หรือไม่? "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " ชอบสิคะ อย่างน้อยท่านก็ยังสามารถหาเงินมาเลี้ยงข้าได้ "เยี่ยเป่ยเฉิงอดที่จะหัวเราะไม่ได้: " แต่ข้าไม่มีหัวทางด้านการทำธุรกิจเลย ถ้าข้าหาเงินไม่ได้ล่ะ? เจ้าจะต้องยากลำบากไปพร้อมกับข้า เจ้ายังเต็มใจที่จะติดตามข้าหรือไม่? "หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างจริงจังว่า: "ถ้าอย่างนั้นข้าก็คงจะทำได้แค่เลี้ยงท่านแล้ว"เยี่ยเป่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: "เลี้ยงข้า? เจ้าจะเลี้ยงข้าอย่างไร?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " ข้าเย็บปักถักร้อยได้ แถมยังทำงานเป็น ถ้าไม่ได้ผลจริงๆ ฉันจะขายตนเองให้กับตระกูลที่ร่ำรวยในฐานะสาวใช้ พอถึงตอนนั้นก็คงจะเลี้ยงท่านได้ "เยี่ยเป่ยเฉิงกระชับนิ้วมือ กุมมือหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้แน่น และรู้สึกอบอุ่นในใจดูเหมือนว่าจะมีแต่สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ที่สามารถทำให้หัวใจของเขาผ่อนคลายได้อย่างแท้จริงก็คงจะมีแต่ตอนที่อยู่ต่อหน้านางเท่านั้น ที่เขาจะเผยอารมณ์ที่แท้จริงออกมาได้ซวงเอ๋อร์ของเขาดีม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 345
สูญเสียพ่อแม่ตั้งแต่อายุสิบขวบ?เยี่ยเป่ยเฉิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง“ตอนอายุสิบขวบ เจ้าอายุยังน้อย มีชีวิตรอดมาได้อย่างไร?” เยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ หลินซวงเอ๋อร์ในวัยสิบขวบที่มีกำลังอันน้อยนิด หยิบจับอะไรก็ไม่เป็น ในที่ที่ยากจนข้นแค้นเช่นนี้ สามารถมีชีวิตรอดมาได้อย่างไรหลินซวงเอ๋อร์ยักไหล่ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆว่า: " จะทำอย่างไรได้อีกล่ะ? ที่บ้านไม่มีอาหาร พี่ชายของข้าก็ไปยืมเพื่อนบ้าน พี่ฉีมักจะช่วยเหลือพวกข้าโดยไม่บอกแม่ของเขา ทำให้โดนดุด่าต่อว่าไม่น้อย "“ครอบครัวของพี่เถี่ยหนิวก็ยากจนมากเช่นกัน แต่ก็ให้อาหารพวกข้ากินเสมอ”“ปีนั้นเกิดทุพภิกขภัย ไม่มีใครมีอาหารมากนัก พี่ชายจึงพาข้าไปขอทานบนถนนที่ไกลออกไปอีกนิดหน่อย แต่ว่า ในหมู่ขอทานก็มีคนเลวปะปนอยู่ด้วย พวกเขาจะแย่งอาหารของพวกข้า แย่งเหรียญที่พวกเราขอทานมาไปจนหมดเกลี้ยงเลย…”เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บปวดหัวใจในสมอง ก็มีร่างที่ผอมบางคนนั้นปรากฏขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว กำลังคุกเข่าขอทานในวันที่หิมะตกหนัก ร่างกายเขียวช้ำจากความหนาวเย็น นัยน์ตาที่สดใสกลับเศร้าหมองสิ้นหวัง...“แล้วควรทำอย่างไร?” น้ำเสียงของเยี่ยเป
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 346
เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่หลังจากนั้นความรู้สึกแปลกๆ ก็ค่อยๆเกิดขึ้นในใจอีกครั้งตอนที่ซวงเอ๋อร์ของเขาทุกข์ระทม คนที่อยู่ข้างกายนางกลับไม่ใช่เขา แต่เป็นฉีหมิง...ดังนั้น ตอนนั้นที่ฉีหมิงกักขังหน่วงเหนี่ยวนาง ทรมานนาง นางจึงยืนอยู่เคียงข้างฉีหมิงเพื่อต่อต้านเขาอย่างไม่ลังเลใจ...ถ้าหาก ให้โอกาสนางเลือกอีกครั้งหนึ่งนางจะยังเลือกตนเองอยู่ไหม? หรือว่าจะเลือกฉีหมิงโดยที่ไม่ลังเลใจ?เยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล้าถาม เพราะคำตอบนี้ ดูเหมือนเขาจะมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วเขาซ่อนอารมณ์เอาไว้ และถามอย่างสงบนิ่งว่า : "ดังนั้น พวกเจ้าอยู่ด้วยกันนานมากเลยหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า " ก็ไม่ได้นานนัก เมื่อคำนวณเวลาแล้ว น่าจะประมาณหนึ่งเดือน ต่อมา เนื่องจากเขาต้องไปร่ำเรียนหนังสือ แม่ของเขาจึงพาเขาไปที่เมืองหลวง พวกเราจึงไม่ได้พบกันอีกเลย "เมื่อได้ยินดังนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกโกรธเล็กน้อยนางยังเด็ก ไร้ที่พักพิง เหตุใดฉีหมิงถึงทิ้งนางไว้ตามลำพัง แล้วไปโรงเรียนอะไรนั่น!ดูเหมือนว่า ในสายตของฉีหมิง เกียรติยศชื่อเสียงมีความสำคัญกว่าเยี่ยเป่ยเฉิงถามอีกครั้งว่า: "เขาทิ้งเจ้าไว้ตามลำพังแล้
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
