บทที่ 190

เสิ่นป๋อเหลียงตรวจสอบบาดแผลที่อยู่บนมือของหลินซวงเอ๋อร์อย่างระมัดระวัง และขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้น: "มือของนางเป็นอะไร? ไม่ใช่บาดแผลเป็นธรรมดาหรือ?"

เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "เป็นบาดเจ็บธรรมดา แต่เครื่องมือที่ใช้ฟาดนางไม่ธรรมดา"

เยี่ยเป่ยเฉิง: "หมายความว่าอย่างไร?"

เสิ่นป๋อเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า: "อาการบาดเจ็บที่มือนางน่าจะอาจเกิดจากไม้เลื้อยอูชิง"

ตอนนี้ตงเหมยกล่าวว่า: "ท่านหมอหลวงเสิ่นพูดถูกแล้ว มือของซวงเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บจากไม้เลื้อยชนิดหนึ่ง แต่ว่า...ไม้เลื้อยชนิดนี้มีความพิเศษอย่างไรหรือ?"

เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "ไม้เลื้อยอูชิงเต็มไปด้วยหนาม และมีพิษ... "

สีหน้าของตงเหมยซีดลง: "มือของซวงเอ๋อร์..."

เสิ่นป๋อเหลียงกล่าวว่า: "พิษไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพียงแต่ว่า แม่นางคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานเล็กน้อยก็เท่านั้น"

สีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงย่ำแย่สุดขีด

เขาไม่อยากจะจินตานาการเลยว่าหลินซวงเอ๋อร์จะเจ็บปวดแค่ไหนตอนที่ถูกทรมาน หนามเหล่านี้เจาะเข้าไปในเลือดเนื้อของนาง จะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ?

เยี่ยเป่ยเฉิงเอามือกุมไว้ที่หน้าอกของตนเอง จู่ก็รู