เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 139
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 140
ตอนกลางคืนหลินซวงเอ๋อร์นอนอยู่บนเตียง และนอนไม่หลับเป็นครั้งแรกในชีวิตในสมองของนาง เอาแต่นึกถึงสิ่งที่เยี่ยเป่ยเฉิงพูดที่ข้างหูนางเมื่อตอนกลางวัน“ความรักที่ข้ามีต่อเจ้า ยังไม่มากพอหรือ?”สิ่งที่เขาพูดมันหมายความอะไร?หรือว่า... หรือว่าจะเป็นอย่างที่ตงเหมยพูด ว่าเขาคิดไม่ซื่อกับตนเองจริงๆ?จะเป็นไปได้อย่างไร?คนที่สถานะสูงส่งอย่างเยี่ยเป่ยเฉิง จะชอบนางได้อย่างไร?แต่เมื่อนึกถึงรายละเอียดทั้งหมดตอนที่ได้อยู่กับเขา หลินซวงเอ๋อร์ก็หน้าแดงโดยที่ไม่รู้ตัว ความรู้สึกแปลกๆ ในใจก็เริ่มที่จะเติบโตอย่างบ้าคลั่งหลินซวงเอ๋อร์พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับ รู้สึกแปลกประหลาดอยู่ในใจเป็นอย่างมาก ทั้งหวานชื่นทั้งทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่ดึงดันไปจนถึงเที่ยงคืน จนผ้าปิดหน้าอกสีชมพูยับยู่ยี่จากการพลิกตัวไปมา นางถึงค่อยๆผล็อยหลับไปท่ามกลางความมืดสลัว นางก็ได้ยินเสียงประตูเปิดดัง"เอี๊ยด" หลินซวงเอ๋อร์ลืมตาขึ้นเล็กน้อย ท่ามกลางความมืดสลัว นางก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากความมืดอย่างคลุมเครือชายคนนั้นเดินตรงมาที่ตรงหน้าของนาง โน้มตัว เข้ามาใกล้นาง เอาปลายนิ้วอันอบอุ่นลูบไปบนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 141
ทันทีที่นางเปิดประตู ตงเหมยก็พบว่าหลินซวงเอ๋อร์ผิดปกติไป“เจ้าซ่อนผู้ชายไว้ในห้องหรือ?เหตุใดถึงได้หน้าแดงขนาดนี้?”หลินซวงเอ๋อร์แทบอยากจะมุดหัวแทรกแผ่นดิน นางรีบวิ่งไปที่ในลานจวน แล้วใช้น้ำเย็นราดหน้าสองสามครั้ง ความแดงที่อยู่บนใบหน้าก็ค่อยๆจางหายไปตงเหมยหาท่านั่งที่ผ่อนคลายแล้วนอนลงบนเตียงอันอ่อนนุ่ม นัยน์ตาคู่นั้นก็จ้องมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์อยู่ครู่หนึ่งหลินซวงเอ๋อร์กลืนน้ำลาย รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยตอนที่ถูกตงเหมยจ้องมองตงเหมยเห็นว่านางมีรอยคล้ำใต้ดวงตาเล็กน้อย จึงกล่าวว่า "เมื่อวานไปทำอะไรมาถึงได้มีรอยคล้ำใต้ตาแบบนี้?"หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าบอกความจริง แค่บอกว่านางนอนไม่ค่อยเต็มอิ่ม“นอนไม่เต็มอิ่ม?” ตงเหมยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เข้าใจได้ทันที และพูดว่า: "เจ้าคงจะไม่ได้เกิดความใคร่ใช่ไหม?"ทันใดนั้นใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดง นาง ปิดปากของตงเหมยเอาไว้ แล้วพูดว่า "เจ้า... เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล ไม่ใช่เสียหน่อย"จู่ๆตงเหมยก็หัวเราะขึ้นมา: "มีความใครก็คือมีความใคร่ ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย อีกอย่าง จ้วงหยวนคนใหม่จะแต่งงานกับเจ้าแล้วใช่ไหม?สองสามวั
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 142
หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว แล้วกล่าวว่า: "เจ้าพูดถูกแล้ว ท่านอ๋องก็พูดกับแบบนี้กับข้าเหมือนกัน บอกว่าไม่ควรฝากชีวิตไว้กับเขา"ตงเหมยกล่าวว่า: "เจ้าจะบอกว่าข้าพูดจาไร้สาระก็ได้นะ แต่ว่าท่านอ๋องท่องอ่านตำรามามาก จึงมีสายตาที่เฉียบแหลม สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผลเชื่อถือได้ เจ้าจะต้องจดจำเอาไว้ในใจนะ"ตงเหมยยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เมื่อพูดถึงตอนท้ายก็รู้สึกคอแห้งเล็กน้อย ขึงรีบลุกขึ้นไปเทน้ำให้ตนเองหนึ่งแก้วนางดื่มไปหนึ่งแก้ว แล้วถามหลินซวงเอ๋อร์ว่า: "เขาลังเลมากขนาดนี้เลยหรือ ตอนนี้เจ้าคิดอย่างไร?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "จะคิดอย่างไรได้อีกล่ะ? ก็จะต้องเก็บเงิน เพื่อจะได้นำมาไถ่ถอนตนเองน่ะสิ"ตงเหมยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: "เขาเป็นแบบนี้ เจ้ายังอยากจะแต่งงานกับเขาอีกหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว: "ไม่แน่นอน แต่ข้าจะอยู่จวนโหวไปตลอดชีวิตได้อย่างไร รอให้ข้าเก็บเงินได้มากพอแล้ว ข้าจะออกไปเช่าร้าน"ตงเหมยถามนางว่า: "เช่าร้านขายอะไรหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ขายอะไรก็ดีทั้งนั้น ขอแค่สามารถพึ่งพาตนเองได้ ดีกว่าเป็นสาวใช้ไปตลอดชีวิต"ตงเหมยเตะเท้าออกไป นั่งขัดสมาธิบนเตียง แล้วพูดว่า "เป็นสาวใช้แล้ว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 143
ข่าวที่ฉีหมิงสอบขุนนางได้ลำดับที่หนึ่งได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองชิงเหออย่างรวดเร็วชาวบ้านต่างก็รีบพากันไปแสดงความยินดีกันถึงที่บ้าน ต่างก็พากันกล่าวยกย่องฉีหมิงว่าเขาทำให้เมืองชิงเหอของพวกเขามีหน้ามีตาเหยาซื่อมีหน้ามีตายิ่งกว่า ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานางได้จัดงานเลี้ยงในชนบท และเชิญแขกเรื่อมาทั่วหน้าหลังจากที่บรรดาแม่สื่อทั้งหลายทราบข่าวนี้ ก็พากันยื้อแย่งแนะนำหญิงสาวให้กับฉีหมิง จนธรณีประตูแทบจะพังแต่ว่า ฉีหมิงที่กลับจากเมืองหลวงกลับไม่มีร่องรอยแห่งความสุขเลย เขาขังตนเองเอาไว้ในห้อง อและไม่ยอมพบกับใครหลังงานเลี้ยงอาหารค่ำ ผู้คนต่างก็แยกย้ายกันไป ฉีหมิงไม่ได้ออกมาจากในบ้านเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้พูดอะไรกับเหยาซื่อเลยเหยาซื่อรู้ว่าเขาจงใจโกรธตนเอง โกรธที่นางไปหาหลินซวงเอ๋อร์โดยไม่ได้รับอนุญาตแต่นางไม่ได้รู้สึกว่าตนเองทำอะไรผิด การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเรื่องที่พ่อแม่จะต้องจัดการ เรื่องการผู้จับคู่ แม้ว่าเขาจะเป็นจ้วงหยวนคนใหม่ เรื่องสำคัญอย่างเช่นการแต่งภรรยาเขาจะต้องเชื่อฟังนางเหมือนเดิม!เหยาซื่อยืนอยู่นอกประตูแล้วเคาะประตู เคาะประตูอยู่เป็นเวลานานฉีหมิงถึงออกมาจา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 144
ตอนที่ตงเหมยมาหาหลินซวงเอ๋อร์ นางกำลังพิงหน้าต่าง ก้มหน้าลง และปักถุงเงินที่อยู่ในมืออย่างจริงจังตงเหมยโน้มตัวลงไปมองอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจนางกล่าวว่า: "คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีความสามารถด้านนี้ด้วย? ถ้ารู้ทักษะนี้ ต่อไปแม้ว่าเจ้าจะออกจากจวนโหวไปแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีกินมีใช้!"บนกระเป๋าเงินปักรูปมังกระกับนกฟีนิกซ์กำลังเล่นลูกปัดอยู่ แม้จะทำจากผ้าธรรมดา แต่ลวดลายกลับประณีตเป็นอย่างมาก ราวกับว่าวาดภาพ เสมือนจริงลงไปบนนั้นแต่ไม่นาน ตงเหมยก็สังเกตเห็นคำหนึ่งภายใต้ลวดลายนั้น"เยี่ย?"ทันใดนั้นตงเหมยก็นึกอะไรบางอย่างได้ และมองดูนางด้วยความเหลือเชื่อ: "เจ้าเย็บถุงเงินใบนี้ให้ท่านอ๋อง หรือ?"หลินซวงเอ๋อร์เย็บตะเข็บเข็มสุดท้ายเสร็จแล้ว ก็ผูกด้ายเป็นปม ก้มศีรษะลงแล้วกัดปลายด้ายออก จากนั้นหยิบถุงเงินขึ้นมาพินิจดูอย่างละเอียด บนใบหน้าก็เผยสีหน้าท่าทางที่พึงพอใจออกมาอันที่จริง นางเริ่มฝึกเย็บปักถักร้อยมาตั้งนานแล้ว แต่ก่อนครอบครัวยากจน แม่ของนางเป็นช่างปักในหมู่บ้าน ทำงานทุกเมื่อเชื่อวันเพื่อครอบครัวนี้ โดยการหาเลี้ยงชีพด้วยการทำงานเย็บปักถักร้อยเพื่อลดภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 145
หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่นอกประตู ถือถุงเงินที่ตั้งใจทำเอาไว้ในมือ ขณะที่นางกำลังจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงสนทนาระหว่างคนสองคนดังมาจากข้างใน...“การลักลอบนำเข้าเกลือ และเงินปลอมในครั้งนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับ องค์ชายใหญ่ …”หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่นอกประตู ฟังเสียงจากข้างในดูเหมือนจะเป็นเสวียนอู่กำลังคุยกันกับเยี่ยเป่ยเฉิงในฐานะทาสรับใช้ จึงรู้ว่าจะต้องหลีกเลี่ยง นางกำลังจะหันหลังกลับแล้วจากไป กลับได้ยินประโยคต่อไป นางจึงหยุดเดินทันทีเสวียนอู่กล่าวว่า: "ครั้งที่แล้วที่ท่านมอบหลินซวงเอ๋อร์ให้กับอู๋เต๋อไห่ แต่กลับล้มเลิกแแล้วสังหารอู๋เต๋อไห่ องค์ชายใหญ่คิดว่าท่านจงใจต่อต้านเขา จึงใช้โอกาสนี้ตัดเขี้ยวเล็บของเขา... "เยี่ยเป่ยเฉิง:"หากข้าต้องการต่อต้านต่อเขา ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลใดๆเลย!" พูดจบ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชา และแฝงไปด้วยคำตักเตือน: "อีกอย่าง เรื่องของอู๋เต๋อไห่ ไม่ต้องพูดถึงมันอีก!"เมื่อเขาพูดถึงอู๋เต๋อไห่ เยี่ยเป่ยเฉิงก็นึกถึงลักษณะท่าทางที่หลินซวงเอ๋อร์เต็มไปด้วยเลือด วันนั้นถ้าเขาไปไม่ทันเวลา หลินซวงเอ๋อร์คงจะต้องถูกเขาทรมานจนตาย!ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องนี้ หัวใจของเขารู้สึกราว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 146
หลินซวงเอ๋อร์วิ่งร้องไห้กลับไปที่ห้องเล็กๆเมื่อตงเหมยเห็นหลินซวงเอ๋อร์วิ่งเข้าไปในห้อง นางก็รีบก้าวไปข้างหน้า: "ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ท่านอ๋องยอมรับถุงเงินของเจ้าแล้วหรือยัง?"ทันทีที่พูดจบ ตงเหมยก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์ซุกหัวเข้าไปในผ้าห่มนางจึงเดินไป เปิดผ้าห่มขึ้น ก็เห็นใบหน้าที่รัองไห้ฟูมฟายของหลินซวงเอ๋อร์ตงเหมยชะงักไปครู่หนึ่ง: "เกิดอะไรขึ้น? ท่านอ๋องไม่รับถุงเงินของเจ้าหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์เม้มริมฝีปากแล้วส่ายหัว น้ำตายังคงไหลลงมาไม่ขาดสายเมื่อตงเหมยเห็นว่านางยิ่งร้องไห้ยิ่งเศร้าใจ ก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่บนตัวออกมาแล้วช่วยนางเช็ดน้ำตา แล้วพูดปลอบใจอย่างต่อเนื่องว่า: "ซวงเอ๋อร์ผู้แสนดีของข้า เหตุใดถึงได้ร้องไห้แบบนี้ล่ะ?แม้ว่าท่านอ๋องจะไม่รับถุงเงินของเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องเสียใจขนาดนี้นี่นา?"หลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้อธิบายอะไร ได้แต่ร้องไห้ต่อไป จะห้ามน้ำตาอย่างไรก็ห้ามไม่ได้ตงเหมยโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนสักพักแล้วปลอบใจว่า: "ซวงเอ๋อร์ผู้แสนดีของข้า ไม่ร้องไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่จะเป็นคนทะนุถนอมเจ้าเองดีไหม? ดูเจ้าสิ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว"“ซวงเอ๋อร์ของพ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 147
งานเลี้ยงพระราชวังจัดขึ้นที่ตำหนักเทียนหลวน ทุกคนเข้าไปในงานเลี้ยงพระราชวังกันไม่ขาดสาย และทยอยนั่งลงทีละคนเยี่ยเป่ยเฉิงเดินเข้ามา ฉีหมิงเป็นคนแรกที่เห็นเขา จึงเดินเข้ามาต้อนรับจากระยะไกลเยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าที่ดูสงบนิ่ง พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย จากนั้นก็หาที่นั่งหนึ่งแล้วนั่งลงฉีหมิงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ท่าทางดูเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรเยี่ยเป่ยเฉิงเงยหน้าขึ้นมองเขา ยกริมฝีปาก แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า: "อย่าวิตกกังวลจนเกินไป การบรรเทาภัยพิบัติในครั้งนี้ เจ้ามีความดีความชอบมาก ข้าได้ทูลขอคำเชิญจากองค์จักรพรรดิแล้ว ให้ตำแหน่งขุนนางเจ้าอย่างเป็นทางการ หากข้าทายไม่ผิดล่ะก็ อีกสักพักองค์จักรพรรดิจะกล่าวถึงเรื่องนี้ในงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง และจะให้รางวัลแก่เจ้าอย่างแน่นอน "พูดจบ เยี่ยเป่ยเฉิงก็หมุนแก้วเหล้า แล้วจิบเหล้าไปหนึ่งอึกกลิ่นหอมของเหล้าโชยไปทั่วทุกสารทิศ เมื่อเข้าปากก็มีรสหวาน เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกเบิกบานใจ เหลือบมองฉีหมิงเบาๆ แล้วเขาก็พูดว่า "เจ้าเป็นคนที่มีความสามารถ ที่หาได้ยากมาก เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าโดนตัดขา ในอนาคตถ้าเจ้าทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อพระราชส
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
