5 โจรราคะ

สิ่งที่เขากระซิบข้างหูม่านซือซือ ทำให้นางร้อนวูบวาบในร่มผ้า หญิงสาวหน้าแดงจัด มือนางเหมือนจะอ่อนแรงลง จวบจนเขาจับมือข้างหนึ่งของนางไปวางแปะตรงเป้าพองๆ นางก็กระจ่างแจ้งในสิ่งที่เอี๊ยะถังอยากให้ช่วยเหลือ

อึดใจต่อมา ภาพที่ปรากฏต่อหน้านางคือแท่งเนื้อ แท่งเนื้อสีเข้มที่ปลายหยักของมันวาววามเป็นสีคล้ำจัดจากการใช้งานอย่างโชกโชน ตลอดทั้งลำมีเส้นเลือดปูดโปนราวกับหัวมัน และไม่งามอย่างที่นางจินตนาการถึง ทว่าแท่งเนื้ออันอุ่นร้อนก็เชิญชวนให้นางสัมผัสลูบไล้ และปรนเปรอความสวาทให้แก่เอี๊ยะถัง

“ขะ ข้าทำไม่ได้หรอก” เมื่อคลำหาเสียงตนเองพบนางจึงปฏิเสธ นางกลัว... ใช่ มันคือความรู้สึกที่ไม่อาจเป็นอื่นได้ 

เมื่อก่อนนางเคยอ่านพบเรื่องราวลึกลับของบุรุษในหนังสือมามิน้อย ได้เห็นภาพวาดการอุ่นเตียงจากหนังสือชุนกง ภาพเหล่านั้นและการบรรยายท่วงท่ากับลีลาอันโลดโผนนางยังระลึกถึงอยู่เสมอ ส่วนแท่งเนื้อของจริงเพิ่งจะเคยเห็นด้วยสองตาตนเองอย่างใกล้ชิด ยกเว้นยามที่นางหลับฝันถึงชายปริศนา

เอี๊ยะถังมองหญิงสาวชั่วแวบหนึ่ง ก่อนหยิบถุงหอมจากอกเสื้อและส่งให้นางดม

เขาไม่ได้ต้องการทำเรื่องชั่วช้าข่มเหงน้ำใจม่านซือซือ ทว่าหากไม่เร่งรัดนาง เกรงว่าเขาคงนอนปวดน้องชายไปทั้งคืนแน่ๆ

ชั่วเพียงเวลาชาพองตัว หัวใจสาวพลันเต้นโครมคราม ความรู้สึกตอนนี้คือลำคอแห้งผากราวกับกระหายน้ำอย่างหนัก และในร่มผ้านางร้อนชื้น จู่ๆ นางก็เป็นหญิงหน้าด้านไร้ยางอาย เกิดความคิดอยากสนองตัณหาให้เอี๊ยะถัง

ม่านซือซืออยากดูด ต้องการโลมเลียมังกรของเขาเหลือ เกินผิดแต่นางถูกสอนให้รักนวลสงวนตัว ถึงจะชอบเอี๊ยะถัง และแน่นอนนางย่อมอยากเป็นผู้หญิงของเขา ทว่านางยังไม่ได้สวมชุดเจ้าสาว หากกระทำในสิ่งที่ร่างกายเรียกร้อง นางยังจะมีเกียรติหลงเหลือได้อย่างไร

“เริ่มที่มือของเจ้าเป็นอย่างไร ซือซือ”

เอี๊ยะถังเอ่ยเสียงกระเส่า มือหยาบกร้านคว้าจับสองมือนุ่มนิ่มของนางมาช่วยชักแท่งเนื้อร้อนให้คลายพิษสีข้นๆ ออกมา

“คือ ข้า...”

ม่านซือซือไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดได้อีก นางอาย สับสนและตื่นเต้น

“ดีๆ เจ้าทำได้ดี”

เมื่อเขาเอ่ยอย่างพึงใจ นางจึงรู้ว่าตนเผลอใจเสียแล้ว สองมือนางจับท่อนเนื้อเขาชักรูด ส่วนเขาก็โน้มตัวมาจูบซอกคอนาง จูบสลับนวดเฟ้นหน้าอกอวบใหญ่ และส่งเสียงครางทุ้มต่ำ

“อ่าส์ ซือซือ ถ่างขากว้างๆ สิ ให้พี่ได้ชมเนื้ออุ่นของเจ้าบ้าง”

สมองนางขาวโพลน ใจอยากทำให้ถึงใจเอี๊ยะถังแต่นางยังมีสติถึงมันเกือบเตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ

เมื่อนางชักช้าไม่ทำอย่างที่เขาบอก เอี๊ยะถังจึงเป็นคนจับขานางถ่างจนกว้าง เขาถกกระโปรงให้สูงเผยให้เห็นโคนขาขาวผ่องนวลเนียน เขาอยากกระชากกางเกงขาสั้นที่ปิดเนินเนื้ออวบอูมของนางทิ้งเสีย แต่นางกลับเขินอายเลยหุบขาฉับ พลางส่ายหน้าไม่ยินยอมให้เขาล่วงเกิน 

“ซือซือ ไม่รักพี่หรือ” เขาถาม คำถามนั้นคล้ายมีพลังมหาศาลทำให้นางพยักหน้ารับ

“คะ คือข้า...อี้ๆๆ” นางเสียวซ่าน ร่างกายอ่อนระทวยลง

“พี่ไม่ทำให้เจ้าเจ็บหรอก” เอี๊ยะถังเอ่ยจบจึงบดริมฝีปากบนกลีบปากอิ่มสวย เขาจูบ ใช้ปากดึงรั้งดูดดุนความหวานจากกลีบปากนางจนช้ำและบวมเจ่อ

ม่านซือซือตกใจมาก ทว่านางกลับไม่ขัดขืน ราวกับตกอยู่ในอำนาจของเอี๊ยะถัง

“ผ่อนคลายนะซือซือ เจ้าเป็นของพี่แต่เพียงผู้เดียวรู้หรือไม่”

เมื่อได้ยินคำพูดเขา ใจนางก็คัดค้าน ทว่านางทำอย่างที่ใจต้องการไม่ได้ จวบจนเอี๊ยะถังแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปาก ม่านซือซือจึงตัวเบาหวิว ร่างกายไร้การขัดขืน สุดท้ายก็นอนลงบนพื้น ถ่างขากว้างอวดความสาวให้เขาเชยชม 

นางเป็นหญิงร่านสวาทแล้วรึ คำถามดังกล่าวดังอยู่ในใจ

พอรู้ตัวอีกที ริมฝีปากนางก็ถูกแท่งเนื้อที่ปลายหัวหยักใหญ่โตราวดอกเห็ดจ่อเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่เอี๊ยะถังจะบีบปากนางเพื่อให้มันอ้ากว้าง กว้างพอที่จะกลายเป็นช่องทางรักให้เขาเสือกความแข็งขันเข้าไป

หญิงสาวน้ำตาไหลพราก เขาคงคิดว่านางเป็นโสเภณีหรือหญิงเริงเมืองที่จะย่ำยีอย่างไรก็ได้

ม่านซือซือดึงตนเองออกจากวังวนราคะ ถึงพลังกายและสติที่มีเหลืออยู่จะน้อยนิด หากนางก็กัดฟันรวบรวมมันกลับคืนมา

นางดิ้นสุดแรงเกิด แต่ร่างกายชายหนุ่มมีกำลังมากกว่า อีกทั้งเขาเป็นวรยุทธ์จึงลงมือกับนางอย่างหนัก

“พี่ถัง!”

นางหลุดเสียงร้องประท้วง ในหัวคิดหาทางหนีจากเขาแต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย กระทั่งกำหนัดเขาพุ่งสูง ความหน้ามืดตามัวเข้าครอบงำ เอี๊ยะถังเลยตบนางเพื่อสั่งสอน และเขาตบนางด้วยแท่งเนื้อนั่นเอง

มันฟาดเข้าที่แก้มนางหลายหนจนม่านซือซือมึนงง สมองว่างเปล่า กว่าจะรู้ตัวอีกที เสื้อผ้านางก็ไม่อยู่บนเรือนร่าง

“ไม่! พี่ถัง ท่านเสียสติแล้วรึ”

เขาไม่ตอบ คงเพราะอยากทำรักกับนางจนสติกู่ไม่กลับ

ม่านซือซือรวบรวมแรงที่มีอยู่ นางถอยหนีสุดชีวิต เป็นช่วงเวลานั้นที่มือจับปิ่นปักผมไม้ของตนได้จึงใช้มันเป็นอาวุธ นางไม่คิดทำร้ายเขาแต่ต้องรักตัวเอง ปิ่นไม้ในมือจึงจ้วงแทงออกไปส่งๆ มันปักเข้าที่ขาของชายหนุ่มสร้างบาดแผลทันที กลิ่นคาวจากเลือดลอยฟุ้ง ซึ่งมันทำให้ทั้งนางและเขาจ้องมองกันเขม็ง

“โอ๊ย... เจ้าหวังให้พี่ตายรึ ซือซือ”

หญิงสาวสั่นเทาไปทั้งร่าง นางไม่คิดว่าจะทำให้คนรักมีแผลและเสียเลือด ทว่านางไม่อาจย้อนเวลากลับคืน อีกทั้งเขาคิดข่มเหงนาง บุรุษเช่นนี้สมควรรักหรือ!

“พี่ถัง... ขะ ข้าขออภัย แต่พี่จะทำกับข้าเช่นนางโลมไม่ได้”

“แต่พี่ต้องการเจ้า ปรารถนาให้เจ้าเป็นคนรัก เป็นฮูหยิน และอุ้มท้องเจ้าก้อนแป้งของพี่”

คำพูดหวานหู แต่ท่าทางเขากลับตรงกันข้าม โดยเฉพาะแก่นกายที่ผงาดง้ำ หัวมันบานเบ่ง ยามนี้แสงจันทร์สว่างมากจึงเห็นร่างกายเขาชัดเจน ทั้งกำยำ สง่างาม แต่เป็นภัยร้ายต่อนาง

“มาเป็นเมียของพี่เสีย แล้วพี่จะไม่ถือโทษเจ้า”

“ข้าทำไม่ได้”

“อย่าให้พี่ต้องบังคับหรือขืนใจ!”

ม่านซือซือส่ายหน้าหวือ ให้ตายเป็นผีนางก็ไม่อาจนอนแผ่ลงไปบนพื้นให้เขากลืนกินร่างกาย และแทงแท่งหยกอวบใหญ่เข้าสู่กลีบบุปผา

“ข้าต้องกลับเรือน ขอให้พี่ถังเข้าใจด้วย”

ใบหน้าเอี๊ยะถังเครียดขึ้ง เขาไม่ตอบ หากโถมร่างพร้อมแรงรักเข้าหาม่านซือซือราวต้องการทำสิ่งที่ค้างไว้ให้สำเร็จ

“มะ ไม่... พี่ถังจะทำเช่นนี้ต่อข้าไม่ได้!”

นางแผดร้องเสียงดังและยกมือปัดป้องตนเอง ยามนั้นหน้าอกอวบสวยเด้งไหวไปมา เรือนร่างงดงามที่เปลือยเปล่าทำให้เอี๊ยะถังหื่นกระหายอย่างบ้าคลั่ง

ม่านซือซือจึงยกมือปิดสองเต้าไว้แล้วถดถอยหนีสุดชีวิต กระทั่งนางลื่นไถลไปตามทางลาด

“ซือซือ...”

เอี๊ยะถังเรียกหานาง ทว่าหญิงสาวกลับเงียบ เงียบจนน่าเป็นห่วง จากนั้นก็มีทหารยามออกมาเดินลาดตระเวน พร้อมกลุ่มมือปราบที่ส่งเสียงดังขึ้นว่า

“โจร... โจรราคะ จับตัวมันให้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เอี๊ยะถังจึงไม่อาจเสียเวลาอันใด เขารีบแต่งตัวและเข้าไปรวมกลุ่มกับมือปราบคนอื่น แม้ใจนึกห่วงโฉมงามม่านซือซือ แต่เขาจะให้ผู้ใดพบเห็นว่าออกมาทำเรื่องเสื่อมเสียเกียรติที่สวนแปะก๊วยไม่ได้

ม่านซือซือพลัดตกลงไปในแม่น้ำ ร่างนางลอยไปเรื่อยๆ สติหญิงสาวหลับๆ ตื่นๆ นางพยายามรวบรวมแรงเพื่อยื้อชีวิตของตน สองมือไขว่คว้าไปข้างหน้า กระทั่งพบความแข็งอย่างหนึ่งเข้านางจึงยึดเอาไว้

“รอดแล้ว ข้าไม่ตายแล้ว!”

นางเอ่ยพร้อมกอดสิ่งแข็งแรงเอาไว้เป็นหลักยึด ก่อนจะต้องขวัญผวาด้วยสิ่งที่นางไขว่คว้านั้นไม่ใช่ท่อนไม้ หรือโขดหิน หากเป็นร่างของบุรุษ และเป็นบุรุษที่มีไอเย็น และผิวเขาขาว ขาวจัดราวกับหิมะ!