บทที่ 14 คำยุยง /2

บทที่ 14 คำยุยง /2

ด้วยเพราะพลานุภาพอัคคีนิลกาฬในกายของรวี่เยว่ มาจากศิลามหาเทวะธาตุหยินหยาง จึงทรงพลังยิ่งกว่าอัคคีนิลกาฬของผู้ที่มีตบะในระดับเดียวกันไปมากโข ชินอ๋องอวี้เหวินเทียนหยารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนลึกลับที่เกิดขึ้น ร่างสูงแวบหายจากตำหนัก มาปรากฏกายอยู่หน้าประตูใหญ่ในเสี้ยวลมหายใจ

ครั้นเห็นว่าเป็นใคร สุ้มเสียงทุ้มต่ำกล่าวถ้อยคำขึ้นอย่างยินดี

“รวี่เยว่! เป็นเจ้านั่นเอง ข้าดีใจที่เจ้ายอมรับคำเชิญของข้า”

อวี้เหวินเทียนหยาร่อนลงพื้นสาวเท้ามาหาร่างเล็กด้วยท่วงท่างามสง่า

“เส้นทางขึ้นภูผาลำบากไม่น้อย แต่เจ้าก็สามารถผ่านขึ้นมาได้โดยปราศจากรอยขีดข่วน นับว่าฝีมือล้ำเลิศจริงๆ”

ชายหนุ่มกล่าววาจาชื่นชมร่างเล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนปรายตามองเฉียนเยียนหรานด้วยสายตาคมกริบ ถึงไม่ถามเขาก็พอคาดเดาสถานการณ์ออก

คนถูกมองสะดุ้งเฮือก เหงื่อกาฬแตกเต็มเผ่นหลัง รีบก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาผู้เป็นใหญ่รองจากองค์ราชาของตำหนักเทวาอนธการ

“กักบริเวณเฉียนเยียนหรานสามเดือน งดโอสถเสริมพลังทุกชนิดครึ่งปี! ส่วนบ่าวไพร่ที่ติดตามมาลงโทษตามกฎ ความผิดฐานปล่อยให้นายของตน กระทำการหยาบคายกับแขกของข้า!”

“ท่านอ๋อง ไม่นะเพคะ” เฉียนเยียนหรานเงยหน้าส่งเสียงคร่ำครวญ

“หุบปาก!!” อวี้เหวินเทียนหยากล่าววาจาเสียงเย็นเนิบนาบ โดยที่ไม่คิดจะชายตาแล

‘โห แค่คำว่าหุบปากคำเดียว แต่ละคนทำหน้าอย่างกับโดนสั่งประหาร น่านับถือจริงๆ’ รวี่เยว่แอบอุทานและชื่นชมชินอ๋องในใจ

คำสั่งของอวี้เหวินเทียนหยาคือประกาศิต บทลงโทษถูกจารึกลงในหอบำเพ็ญและหอโอสถของตำหนักทันที

ร่างสูงหันมาหาร่างเล็ก แบมือให้รวี่เยว่จับและแวบหายไปจากตรงนั้น

“เจ้าเดินทางมาไกลคงเหนื่อยแล้ว มาเถอะ ข้าจะพาไปพัก”

ทิ้งให้เฉียนเยียนหราน รวมถึงข้ารับใช้ของนางที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้นเย็นๆ ก่อนจะกระอักเลือดออกมาคำโต เป็นผลพวงจากการถูกแรงกดดัน ของตบะระดับกึ่งเทพเล่นงาน…ไม่ตายอยู่ตรงนั้นก็นับว่าชินอ๋องเมตตามากแล้ว

เวลาปัจจุบัน…

เฉียนเยียนหรานยังจดจำความอัปยศในครั้งนั้นได้ไม่มีวันลืม นางถูกสายตาของคุณหนูและคุณชายหลายคนมองนางอย่างเย้ยหยันอยู่หลายเดือน…โดยเฉพาะสายตาเย็นชาขององค์ชายสาม อวี้เหวินเจาเจ๋อ บุรุษที่นางแอบมีใจ

มือบางในชุดสีขาวบริสุทธิ์ของเมิ่งเฟยหลิงวางกรรไกรตัดแต่งกิ่งไม้ประดับลง ริมฝีปากกระจับสีแดงสดเอื้อนเอ่ยถามผู้มาเยือนอย่างใจเย็น

“ในเมื่อชินอ๋องทรงนิ่งเฉยไม่ว่ากล่าวตักเตือนรวี่เยว่สักคำ แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะทำสิ่งใดได้หรือ” ไยนางจะไม่รู้ว่าเฉียนเยียนหรานต้องการยืมมือนางเล่นงานรวี่เยว่

ที่เฉียนเยียนหรานทำเช่นนี้ เป็นเพราะทุกคนในตำหนักเทวาอนธการ ต่างรู้ว่าองค์ราชินีได้วางตัวเมิ่งเฟยหลิง ให้แต่งเป็นพระชายาของชินอ๋องในอนาคต หากแต่ฝ่ายชายกลับนิ่งเฉยและปฏิเสธการมีคู่ครองเรื่อยมา แม้แต่องค์ราชาก็ให้ท้ายน้องชาย เรื่องของเมิ่งเฟยหลิงกับชินอ๋องจึงยังไม่มีบทสรุปที่แน่นอน

“ท่านหญิงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรือเจ้าคะ ชินอ๋องให้ท้ายรวี่เยว่อย่างกับอะไรดี ใครแตะต้องนางได้ที่ไหน แม้แต่ตำแหน่งธิดาเทพ ก็ทรงเอ่ยปากขอจากองค์ราชาให้เด็กมนุษย์นั่นด้วยองค์เอง ข้ายังได้ข่าวมาอีกว่า กระทั่งปิ่นปักผมสำหรับใช้ในพิธีปักปิ่นของรวี่เยว่ ชินอ๋องก็เป็นผู้จัดหามาให้นาง…เฮ้อ! ข้าไม่รู้ว่าต่อไปชินอ๋องจะมอบของขวัญหรือตำแหน่งอะไรให้นางอีก” เฉียนเยียนหรานตั้งใจใช้เรื่องสำคัญทั้งสองเรื่องมายุยงเมิ่งเฟยหลิง

เรื่องแรก คือตำแหน่งธิดาเทพอันสูงส่งของตำหนักเทวาอนธการ ซึ่งว่างเว้นมานานเกือบพันปีถูกมอบให้กับมนุษย์ที่ไม่มีสายเลือดมารสวรรค์ด้วยซ้ำ

และเรื่องที่สอง คือเรื่องปิ่นปักผมในพิธีปักปิ่นของหญิงสาว ซึ่งถือว่ามีความสำคัญไม่น้อยไปกว่าพิธีการ

ทางด้านเมิ่งเฟยหลิงจากที่เคยมีสีหน้าสงบนิ่ง เวลานี้ดวงตาหงส์ของหญิงสาวเริ่มเกิดระลอกคลื่น มือบางใต้แขนเสื้อกำเข้าหากันแน่น จากที่ไม่ใส่ใจคำยุยงของเฉียนเยียนหรานมากนัก หากแต่คราวนี้นางคงทบทวนใหม่

ร่างบางเยื้องย่างมานั่งที่ตั่งใหญ่ ยกถ้วยน้ำชาที่ถูกเปลี่ยนใหม่ขึ้นเป่าด้วยท่วงท่าละเมียดละไม

“คุณหนูเฉียนไปได้ยินเรื่องปิ่นปักผมมาจากไหนหรือ”

“ข้าได้ยินมาจากปากสาวใช้ ที่ข้าพอจะคุ้นเคยอยู่บ้างในตำหนักชินอ๋องเจ้าค่ะ” ความจริงนางแอบติดสินบนสาวใช้และบ่าวชายบางคน เพื่อให้คอยส่งข่าวเรื่องความเคลื่อนไหวของรวี่เยว่ให้นาง

เมิ่งเฟยหลิงพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ หากสิ่งที่เฉียนเยียนหรานกล่าวมาเป็นความจริง นั่นก็แสดงว่าชินอ๋องรู้สึกกับรวี่เยว่มากกว่าคำว่า ผู้ปกครอง

ความกังวลระคนหวาดระแวงผุดขึ้นในความคิดของหญิงสาว ที่ผ่านมานางมั่นใจมาตลอดว่าสักวันอวี้เหวินเทียนหยา คงจะมองเห็นความจริงใจที่นางมอบให้เขา อีกทั้งที่ผ่านมาฝ่ายชายไม่เคยเหลียวแลหญิงใด นางจึงไม่คิดเร่งรัดให้เขารำคาญ

ทว่าการปรากฏตัวของรวี่เยว่ ได้เริ่มสั่นคลอนความมั่นใจของเมิ่งเฟยหลิงทีละน้อย เด็กคนนั้นยิ่งเติบใหญ่ยิ่งงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ อวี้เหวินเทียนหยาที่ปกติเย็นชาราวภูเขาน้ำแข็งพันปี กลับมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่หาได้ยากเพราะรวี่เยว่อยู่บ่อยครั้ง…

ดูท่าว่านางคงปล่อยให้เรื่องราวดำเนินต่อไปแบบนี้ไม่ได้ ดวงตาหงส์ฉายแววอันตรายวาบหนึ่ง ก่อนจางหายไปโดยไม่มีใครทันสังเกตเห็น

ฮัดชิ้ว!!! รวี่เยว่ในร่างเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเขียนสูตรขนมตัวใหม่ของร้านเฟิ่งหนี่ว์ จู่ๆก็จามออกมา ตามพร้อมอาการหนังตากระตุก

“เห?? อย่าบอกนะว่ากำลังจะมีเรื่อง”