ตอนที่ 16 ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/3

ตอนที่ 16 ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/3

“เลวเหลือทน คนอะไรเลวขนาดนี้”

ปรัชญ์กำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ แพรพรรณบังคับคุณยายฝ้ายคำให้เปลี่ยนพินัยกรรมสมใจ แล้วก็ตระบัดสัตย์ไม่ยอมช่วยมัสลิน หากคุณยายรู้เข้าคงอาการทรุดที่หลงเล่ห์คนเลว เขาเองก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

“แม่ ผมจะไปตามหาน้อง ใครไม่ช่วยผมจะหาทางช่วยน้องเอง” ปรัชญ์บอกมารดา

“แม่จะไปด้วย อยู่รอฟังข่าวไม่ไหวหรอก แม่คงอกแตกตาย” เปรมใจสนับสนุนลูกชาย

“ป้าแววรู้ไหมครับ ว่ามัสหายไปที่ไหน ผมกับแม่จะไปตามหาน้อง”

“เมื่ออาทิตย์ก่อน คุณนายพาคุณมัสไปช่วยงานแต่งงานของคุณป่านที่ภูเก็ตค่ะ บ้านเจ้าสัวโภคินอะไรนี่แหละค่ะ”

ความสอดรู้ของนางแวว ทำให้รู้ความเคลื่อนไหวของเจ้านายทุกอย่าง

“เพื่อนคุณพ่ออยู่ที่นั่น แม่จะไปขอให้เขาช่วย”

เปรมใจนึกถึงเพื่อนของสามีที่เป็นเจ้าของเมืองแร่ ในอดีตสามีของเธอเคยทำงานเป็นนักสำรวจสายแร่ รู้จักสนิทสนมกับนายพิพัฒน์เจ้าของเหมืองแร่ดี หากนางไปขอความช่วยเหลืออีกฝ่ายคงมีน้ำใจ

“ปอนด์ไปจองตั๋วเครื่องบิน แม่จะโทรหาคุณพิพัฒน์”

เปรมใจหันไปบอกลูกชาย ก่อนจะบอกนางแววว่า

“พี่แววอย่าเพิ่งให้ใครรู้เรื่องนี้นะ ไม่ว่าจะคุณยาย อาหมี่ หรือผัวพี่ โดยเฉพาะคุณนายแพร ฉันกับตาปอนด์จะหาทางช่วยหนูมัสให้ได้”

“จ๊ะคุณเปรม ฝากด้วยนะ ฉันต้องกลับแล้ว เดี๋ยวคุณนายเรียกใช้จะไม่เจอ”

นางแววขอตัวกลับ ฝากความหวังให้สองแม่ลูกช่วยเหลือมัสลินต่อไป ตัวนางมาส่งข่าวก็ต้องรีบกลับไป ก่อนที่จะถูกเจ้านายเล่นงาน

///

ตูม!

กริชกระโดดตามลงไป เขาว่ายน้ำลงไปควานหาคนที่กระโดดลงมาก่อนหน้า ร่างในชุดเจ้าสาวจมดิ่งกว่าเขาจะตามไปพบเธอก็สิ้นสติไปแล้ว ชายหนุ่มดันตัวพาร่างไร้สติขึ้นเหนือผิวน้ำ เร่งพาเธอปีนขึ้นเรืออย่างทุลักทุเล ชุดเจ้าสาวเมื่อถูกน้ำก็หนักถ่วงจนหนักไปหมด เขากระชากมันทิ้งอุ้มร่างเปลือยพาขึ้นมาปฐมพยาบาลบนเรือ กริชพลิกร่างของเธอให้นอนคว่ำ โดยเอามือของเธอสอดใต้ท้องแล้วยกมือของเธอดันหน้าท้อง ยกชายโครงให้สำรอกน้ำออกมา มัสลินสำรอกน้ำออกมาหลายหนแต่ยังไม่ฟื้น คนช่วยจึงต้องใช้วิธีผายปอดกระตุ้นให้เธอฟื้น เขาจับเธอนอนหงาย ใช้นิ้วควานเอาเศษน้ำลายและเสมหะออกไม่ให้ขวางทางลม ก่อนจะช้อนใต้ต้นคอ ยกให้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มือข้างหนึ่งบีบจมูกเล็กนั้นไว้ แล้วครอบริมฝีปากของตัวเองบนเรียวปากของเธอ พ่นลมร้อนๆ อัดลงไปอยู่หลายครั้ง ก่อนจะถอนปากออกสูดลมหายใจเข้าแล้วทำแบบเดิมซ้ำๆ

มัสลินเริ่มมีสติขึ้นมา หากยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา รับรู้เพียงลมหายใจร้อนๆ เป่าผ่านคอลงไป ริมฝีปากของใครคนหนึ่งประทับบนเรียวปากบางของเธอแนบสนิท เป่าลมร้อนนั้นซ้ำอีกหลายหน หญิงสาวลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาพร่าพรายมองเห็นใบหน้าของใครคนหนึ่งอยู่ใกล้หน้าเธอ ดวงตาเบิกกว้างขึ้น ยกมือขึ้นผลักเขาออกห่าง

                “แค่ก แค่ก แค่ก”

                มัสลินไอแรงๆ ก่อนจะสำรอกน้ำออกมาอีกครั้ง แล้วทิ้งตัวนอนสิ้นเรี่ยวแรง หอบหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดที่แสบร้อนไปหมด ก่อนจะผ่อนลมหายใจลงหายใจได้เป็นปกติ

                “ดีขึ้นหรือยัง”

                กริชประคองร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง ลูบแผ่นหลังให้เธอหายใจสะดวกขึ้น

“ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย...”

มัสลินถามเสียงแผ่ว ไม่ยอมมองหน้าของคนที่ช่วยชีวิต เขาไปช่วยเธอทำไม น่าจะปล่อยให้เธอตายไปเสีย

“คิดอะไรโง่ๆ”

คำบริภาษนั้น ทำให้หญิงสาวหันมามองหน้าเขา แววตาของเขาไหวระริกจ้องหน้าเธอนิ่ง วงแขนโอบกอดร่างนุ่มไว้แนบชิด รับรู้ว่าเธอและเขาต่างเปลือยเปล่า บนพื้นเรือที่เปียกชื้น ลมพัดไอทะเลมากระทบกายจนหนาวสั่น

“ฉันหนาว...”

“อืม... ฉันก็หนาว”

เขาขยับลุกขึ้น แล้วช้อนอุ้มเธอพาเดินเข้าไปในห้อง แต่ไม่ได้พาไปวางบนเตียง กลับเดินผ่านเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวเอาน้ำมาราดตัวเธอกับเขา มัสลินดิ้นรนจะลง เขาก็ยอมวางเธอลง ทว่าไม่ยอมปล่อยให้เธอออกไป

“อาบน้ำก่อน น้ำทะเลมันเค็มเดี๋ยวขี้เกลือขึ้นเต็มตัว”

“ฉันอาบเองได้”

มัสลินขยับหนี แต่เขาจับมือเธอมาเกาะไหล่เขาไว้ แล้วหยิบสบู่เหลวมาเทบนมือ ละเลงบนร่างนุ่มไม่สนใจการปัดป้องอย่างอ่อนแรงของหญิงสาว มือหนาลูบฟองครีมไปบนผิวเนียนละเอียดของเธออย่างอ่อนโยน เอาอกเอาใจ มัสลินไม่รู้จะขืนยังไง จำต้องปล่อยให้เขาอาบน้ำให้ เมื่ออาบเสร็จเขาก็อุ้มเธอมาวางบนเตียง เอาผ้าห่มคลุ่มร่างให้ แล้วสอดตัวมากอดเธอไว้

“รู้ไหมว่าฉันตกใจแค่ไหนที่เห็นเธอกระโดดลงไป”

เขาเอ่ยเสียงแผ่ว น้ำเสียงมีแววเจ็บปวด ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ จะกล้าปลิดชีวิตตัวเองต่อหน้าเขา โชคดีที่เขาตามลงไปช่วยขึ้นมาได้ ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

“แก... นายเป็นคนทำให้ฉันทำแบบนั้น”

มัสลินโยนโทษให้อีกฝ่าย เพราะขาดสติแค่วูบเดียวทำให้เธอคิดฆ่าตัวตาย ตอนนี้รู้สึกผิดต่อคุณยายเหลือเกิน เธอเกือบไม่ได้กลับไปหาท่าน

“ชีวิตมีค่ามากรู้ไหม”

“ฉันรู้ แต่นายทำให้ชีวิตของฉันไร้ค่า” มัสลินน้ำตาไหล เอ่ยเสียงเครือ

ริมฝีปากร้อนแตะบนหน้าผากปลอบโยน สอดแขนรัดร่างนุ่มแน่นขึ้น ขณะซบหน้าบนซอกไหล่มน ถอนหายใจออกมาแรงๆ

“ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอ...”

เขาเอ่ยขอโทษออกมา สิ่งที่เขาทำกับเธอ มันทำให้เธอคิดอะไรโง่ๆ ทำร้ายตัวเองแบบนี้ ความแค้นของเขามันกำลังย้อนมาทำให้เจ็บปวด หากเธอเป็นอะไรไป เขาคงไม่มีวันได้แก้ตัว และคงไม่มีวันอภัยให้ตัวเอง

“ปล่อยฉันไปได้ไหม ปล่อยฉันกลับบ้าน...”

“ฉันจะปล่อยเธอไป...”

 เขายอมรับคำ หัวใจวูบโหวงเมื่อคิดว่าจะไม่มีผู้หญิงคนนี้ในอ้อมกอดอีก แต่เขาไม่มีสิทธิ์จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ข้างกาย เมื่อเธอกับเขาต่างคนต่างไม่เคยรักกัน เขาลักพาตัวเธอมาเพื่อเอาคืนภานุ เผลอพลั้งทำลายเธอด้วยความแค้น ป้ายราคีให้เธอมีมลทินเป็นตราบาปติดกาย เป็นคนเลวที่เธอเกลียดชัง

“ขอบคุณ ขอบคุณที่เห็นใจฉัน”

คำขอบคุณของเธอทำให้คนฟังกระตุกยิ้ม

“ทำไมต้องขอบคุณคนที่ทำร้ายเธอ”

“ฉันคิดว่า นายยังมีความดีอยู่ นายถึงยอมขอโทษฉัน ”

 “เธอเกิดอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์หรือไง ถึงได้มองโลกในด้านดีแบบนี้ “

กริชพลิกกายนุ่มให้ขึ้นมานอนบนอก มองใบหน้างดงามของเธอนิ่ง ผู้หญิงคนนี้ทำให้หัวใจของเขาสงบลงอย่างที่ไม่มีใครทำได้มาก่อน

“คุณยายฝ้ายคำ เคยสอนว่า ทุกคนมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ไม่ว่าเหตุผลนั้นจะมาจากความรัก โลภ โกรธ หรือหลง ต่อให้คนเลวที่สุดก็อาจจะมีเหตุผลในการกระทำร้ายๆ ของตัวเอง ฉันเลยคิดว่านายก็คงมีเหตุผลบางอย่าง ถึงได้ทำแบบนี้” 

มัสลินยกคำสอนของคุณยายมาพูด ดวงตาคมกริบของเขาทำให้เธอแก้มร้อนผ่าว ร่างเปลือยเปล่าของเธอแนบชิดร่างกำยำของเขา อีกฝ่ายทำเหมือนร่างกายของเธอเป็นสิทธิ์ที่เขาจะตามใจชอบได้ทุกอย่าง

“ใช่ ฉันมีเหตุผลที่ทำแบบนี้” เขาถอนหายใจแรง ก่อนจะเริ่มเล่าให้เธอฟัง

“ไอ้ภานุมันทำลายงานแต่งของพี่กันต์พี่ชายของฉัน มันลักพาตัวเจ้าสาวของเขาไป พอพี่กันต์ตามไปเกิดการต่อสู้กันขึ้น ทำให้พี่กันต์กลายเป็นเจ้าชายนิทรา ส่วนลดาเจ้าสาวของเขาจมน้ำเสียชีวิต ไอ้ภานุมันทำลายชีวิตพี่ชายของฉัน ทำให้ลดาตาย”

กริชตาแดงก่ำน้ำเสียงเจ็บปวด ภาพของวลัยลดายังติดตา ไม่ว่ายามหลับหรือตื่น ภาพของเธอยังตามมาตอกย้ำให้เขาแค้นใจอยู่ตลอดมา