ตอนที่ 17. ขอเพียงแค่ความเห็นใจ /4

ตอนที่ 17. ขอเพียงแค่ความเห็นใจ /4

“คุณภานุเลวร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ...”

มัสลินสะท้อนใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ เธอไม่เคยรู้จักกับภานุมาก่อน ยอมรับปากแต่งงานกับเขา เพียงเพราะเขายื่นข้อเสนอที่เธอมองว่า จะทำให้เธอสามารถพาคุณยายออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ เมื่อรับรู้สิ่งที่เขาทำกับพี่ชายของกริช หญิงสาวก็รู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมา คนที่ถูกกระทำแบบนั้นย่อมแค้นเคือง แม้การเอาคืนของเขาจะเป็นการทำร้ายเธอก็ตาม

“เธอจะไม่เชื่อก็ได้ คำพูดของฉันมันอาจจะไม่มีน้ำหนักมากพอ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าฉันมีเหตุผลในการกระทำครั้งนี้”

กริชพลิกกายพาร่างของมัสลินลงไปนอนบนเตียง แล้วขยับลงจากเตียง เดินไปคว้าผ้าขนหนุมาพันร่าง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงคนเดียว

“ตาบ้านี่ อารมณ์ขึ้นลงเหมือนคนเป็นโรคไบโพล่า”

มัสลินว่าคนที่เดินหายไป หัวใจเริ่มผ่อนคลายความตึงเครียดลง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลวร้ายโดยสันดาน เพราะความแค้นทำเขากระทำการเลวร้าย หากเธอพูดจากับเขาดีๆ บางทีเขาอาจจะเห็นใจเธอก็ได้

“คุณยายคะ มัสจะต้องกลับไปหาคุณยายให้ได้”

มัสลินพักสายตาอยู่ครู่ใหญ่ กริชก็เปิดประตูเข้ามา ชายหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากางแกงขาสั้นสีเทา ในมือถือเสื้อผ้ามาอีกชุด เขาวางมันลงบนโต๊ะข้างเตียง ขณะเข้าไปนั่งข้างๆ คนที่นอนอยู่ ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู

“หิวข้าวไหม” น้ำเสียงนุ่ม อ่อนโยน

“ไม่... อุ๊ย!”

โครก คราก !!!

มัสลินเอ่ยปฏิเสธ แต่ท้องกลับร้องประจานให้เจ้าของอับอาย เสียงหัวเราะหึหึ ดังขึ้น พร้อมกับถูกเขาฉุดให้ลุกขึ้น

“ฉันทำกับข้าวไว้ ลุกไปกินกันเถอะ”

“ฉันไม่มีชุดใส่”

มัสลินตะปบผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ตาบ้านี่จะลากตัวเธอออกไปทั้งๆ ที่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวหรือไง

“ฉันเตรียมให้แล้ว เสื้อของฉันน่ะ ตัวใหญ่ไปหน่อย คงพอใส่ได้”

กริชหยิบเสื้อที่วางอยู่มาส่งให้ เขายิ้มให้หญิงสาวที่นั่งหน้าแดงอย่างเอ็นดู ตั้งใจจะทำดีชดใช้ความผิดให้เธอ ระหว่างที่รอให้ภานุมาตามนัดหมาย เขาจะใช้เวลานี้ทำดีกับเธอมากๆ

“ออก... ออกไปก่อนสิ” มัสลินค้าชุดมาถือไว้ ไล่คนตัวโตให้ออกไป

“โอเค... เสร็จแล้วตามออกมาข้างนอกนะ ฉันตั้งโต๊ะรออยู่”

เขายอมออกไปอย่างว่าง่าย ประตูปิดลงมัสลินก็รีบสวมเสื้อผ้าที่เขานำมาให้ เสื้อยืดตัวโคร่งสีน้ำเงินสวมแล้วชายเสื้อยาวเกือบถึงเข่า กางเกงเป็นกางเกงบ็อกเซอร์ตัวยังใหญ่อยู่ดี ดีที่มีเชือกผูกทำให้ไม่ร่วงลงมากอง มองตัวเองในกระจกก็ต้องส่ายหน้า ร่างเล็กสวมเสื้อผ้าไม่พอดีตัวดูรุ่มร่าม เหมือนเด็กสวมเสื้อผ้าผู้ใหญ่ แต่ยังดีกว่าไม่มีอะไรใส่ มัสลินมองหาหวีมาหวีผมยาวสลวยของตัวเองให้เรียบ ทาแป้งให้หน้าผ่องใสอีกนิด ก็เดินออกมาจากห้อง

ด้านนอกมีเฉลียงให้นั่งเล่น วางโต๊ะเก้าอี้ไว้ ด้านหนึ่งผูกเปลไว้ให้นอนเล่น เสียงคลื่นลมทะเลพัดมาเย็นสบาย แม้จะมีแดดสาดส่องมาก็ดูสดใส เมื่อยามนี้หัวใจของคนมองคลายความตึงเครียดลง

“ มานั่งนี่สิ”  เสียงเรียกดังขึ้นจากคนตัวโตที่นั่งอยู่

มัสลินเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวว่างตรงข้าม มองอาหารบนโต๊ะที่กำลังส่งกลิ่นยั่วน้ำลาย มีทั้งไข่ดาว เบค่อน ไส้กรอกทอด ซุปผัก น้ำผลไม้เหยือกหนึ่งมีกระไอเย็นเกาะรอบๆ  กาแฟกาใหญ่กรุ่นร้อน ขนมปังปิ้งวางเรียงในตะกร้า  แถมยังมีข้าวผัดไข่จานใหญ่ เรียกว่ามีอาหารให้เลือกกินหลากหลาย

“ฉันไม่รู้เธอชอบกินอะไร เลยทำหลายๆ อย่าง” เขาบอก

“ฉันกินได้ทุกอย่าง ขอแค่ปรุงสุก สะอาดก็พอ”

มัสลินมองอาหารด้วยอาการน้ำลายสอ ท้องร้องประท้วงอีกหน ตั้งแต่เย็นวานไม่มีอะไรตกถึงท้อง แล้วยังโดนคนบ้ากามรังแกอีกทั้งคืน มีเพียงน้ำทะเลเค็มๆ ที่เจ้าเผลอกลืนลงท้องลงไปตอนจมน้ำ ยามนี้ท้องไส้ปั่นป่วนหิวโหยอย่างหนัก

“ก็กินสิ เอากาแฟหรือว่าน้ำผลไม้” เขาหยิบแก้วเตรียมรินน้ำให้

“ขอน้ำผลไม้ค่ะ”

มัสลินบอก ก่อนจะลงมือตักข้าวผัดแบ่งใส่จานของตัวเอง ใช้ส้อมจิ้มไส้กรอก ไข่ดาวเบค่อนมาวางขอบจาน ตักซุปผักร้อนใส่ถ้วยแบ่ง แล้วใช้ช้อนตักซดด้วยท่าทางหิวโหย หญิงสาวตักอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย ตอนอยู่ที่บ้านมักถูกคนเป็นป้าใช้งานไม่ได้กินเป็นเวลา ยามได้กินจึงกินเผื่อไว้ล่วงหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะได้กินอีกเมื่อไหร่ การถูกใช้งานหนักจึงต้องสะสมพลังงานให้มากหน่อย มัสลินจึงเป็นคนตัวเล็กกินเก่งอย่างเหลือเชื่อ หญิงสาวไม่ห่วงสวย ไม่ต้องรักษาหุ่นเพราะวันๆ ถูกใช้งานจนแทบไม่มีเวลาสะสมพลังงาน

กริชรับประทานส่วนของตัวเองจนอิ่ม เขามองหญิงสาวตัวเล็กที่ยังคงตักอาหารเคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ยอมหยุด ข้าวผัดจานใหญ่เขาตักมาไม่มาก เหลือเกินครึ่ง เธอจัดการคนเดียวจนเกลี้ยง ไส้กรอก เบค่อน ไข่ดาวอีกสามฟอง ไม่นับซุปถ้วยใหญ่ และขนมปังปิ้งที่หมดไปครึ่งตะกร้า แถมตบท้ายด้วยน้ำผลไม้อีกสองแก้วใหญ่ ปริมาณอาหารที่เธอกิน เท่ากับผู้หญิงปกติสามคนกิน และคงเท่ากับผู้ชายตัวโตๆ กินสองคน นึกทึ่งกับความเจริญอาหารของเจ้าหล่อน มองไปอมยิ้มไป เธอช่างมีอะไรให้เขาแปลกใจตลอดเวลา

“ถ้าไม่อิ่ม ฉันจะทำเพิ่มให้ได้นะ” เขาถามเมื่อเห็นเธอยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“อิ่มแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่ชูชกสักหน่อย กินแค่นี้ก็พอแล้ว”

มัสลินอิ่มอาหาร ก็มีแรงตอบโต้เขาคืน อีกฝ่ายพยักหน้าช้า ริมฝีปากยกยิ้มขณะกวาดสายตามองจานเปล่าบนโต๊ะ เลิกคิ้วเล็กน้อยพร้อมทำท่าเหมือนล้อเลียน

“อืม ไม่ใช่ชูชก แต่กินจนแทบไม่ต้องล้างจาน “

“ก็... ก็ฉันไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่ อีกอย่างอาหารดีๆ จะกินทิ้งกินขว้างมันน่าเสียดายจะตาย”

มัสลินแก้ตัวด้วยความขัดเขิน เธอไม่น่าลืมตัวสวาปามอาหารจนเกลี้ยงโต๊ะแบบนี้เลย แต่ใครใช้ให้เขาทำอาหารอร่อยล่ะ แถมเธอยังไม่ได้กินอะไรมาข้ามวันข้ามคืน มันก็ต้องกินชดเชยกันบ้างสิ หญิงสาวหาข้ออ้างให้ตัวเอง

“กินได้ก็กินไปสิ ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” เขายิ้ม เมื่อเห็นท่าทางขัดเขินของเธอ

“ฉันเอาจานไปล้างให้นะ มื้อต่อไปฉันจะทำอาหารให้ด้วย”

มัสลินอาสาทำงานที่ตัวเองถนัด ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะช่วยหญิงสาวยกถ้วยชามเปล่าเดินนำเข้าไปในส่วนของครัว เจ้าของเรือวางถ้วยชามในอ่างล้างจาน แล้เริ่มต้นแนะนำอุปกรณ์ต่างๆ

“ถ้าอยากทำกับข้าว มีอาหารแห้งเครื่องกระป๋องในตู้นั้น พวกเครื่องปรุงอยู่ในลิ้นชักตรงนี้ มีเตาแก็สและก็ปลั๊กไฟให้หุงข้าวได้ ส่วนพวกอาหารสดอยู่ในช่องแช่แข็งตรงนี้”

มัสลินมองดูอย่างสนใจ เรือยอร์ชลำใหญ่มีอุปกรณ์อำนวยสะดวกครบครับแบบนี้ คนเป็นเจ้าของคงไม่ใช่โจรกระจอกๆ ธรรมดาแน่ หรือเธอต้องมองเขาใหม่…

“นายทำกับข้าวอร่อยจัง”

มัสลินเอ่ยขณะล้างจาน กริชไม่ได้ออกไปจากครัว เขารับอาสาเป็นคนช่วยเช็ดจาน พอได้ยินคำชมก็ยิ้มกว้าง ใบหน้ารกเรื้อเหมือนโจรดูใจดีขึ้นมา

“ตอนเรียนเมือง... ตอนเรียนอยู่หอพัก ต้องทำกับข้าวกินเอง ทำบ่อยๆ มันก็เลยอร่อย”

เขาเกือบหลุดปากว่าเคยเรียนอยู่ต่างประเทศ เธอกับเขาเพิ่งรู้จักกันไม่ควรบอกเล่าเรื่องราวชีวิตให้รู้อะไรมากมาย เขาจึงเล่าเฉพาะเรื่องทั่วไป

“ฉันไม่เคยอยู่หอพัก แต่ทำอาหารให้คุณยายทานทุกวัน เลยพอทำได้ อาจจะไม่อร่อยเท่าไหร่นะ”

มัสลินส่งจานใบสุดท้ายให้เขาเช็ด เธอมองท่าทางคล่องแคล่วของอีกฝ่ายอย่างชื่นชม ทำให้นึกถึงปรัชญ์หรือพี่ปอนด์ของเธอ พี่ปอนด์ทำกับข้าวอร่อยชนิดผู้หญิงแท้ๆ ยังอาย ไม่เคยเกี่ยงว่างานนี้ของผู้หญิงเขาทำได้หมด หากตัดเรื่องที่เขารังแกเธอทิ้งไปผู้ชายคนนี้นิสัยคล้ายปรัชญ์ไม่น้อย ความคิดของหญิงสาวเริ่มเปลี่ยนไป ความเกลียดชังจางลงทีละน้อย