ตอนที่ 3

ชายหนุ่มผู้นั้นแสนจะรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องเป็นที่สุด เพราะว่านางคือดอกฟ้าที่ได้แต่เฝ้ามองความงามห่างๆ ไม่สามารถไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ครอบครองในชาตินี้ได้ แม้ใครจะบอกว่านางเป็นเพียงคุณหนูที่เกิดจากอนุของท่านมหาเสนาบดี ก็แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อบิดาของนางยกให้ เขาก็ตั้งใจว่าจะดูแลให้ดีที่สุด ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่

“ฮูหยิน เจ้าตอดรัดข้าแน่นขึ้นขนาดนี้ คงใกล้แล้วเป็นแน่” เขายื่นหน้ามากระซิบข้างหูทั้งที่ส่วนล่างยังขยับอย่างต่อเนื่อง เป็นความสัมพันธ์ที่ร้อนแรง “มาเถิดฮูหยิน เรามาแตกน้ำแรกไปพร้อมๆ กัน ถือว่าข้ามอบให้เป็นของขวัญในวันแต่งงาน แล้วน้ำต่อๆ ไปของคืนนี้ ค่อยมาดูว่าเจ้าจะไหวอีกสักกี่ที...”

“พูดบ้าอะไรเนี้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ ว้าย!” หญิงสาวได้แต่ดิ้นพล่านแต่สู้แรงเขาไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเล่นท่าพิสดาร ทว่ามันกลับทวีความเสียวซ่านมากขึ้นจนสติใกล้ดับ “อ๊า...อ๊า...ข้าจะ...ไม่ไหว จะไม่ไหวแล้ว เสียวเหลือเกิน อ๊า! กรี๊ด!”

ซ่า...

ซุนซูฮวาไปถึงฝั่งฝันเรียบร้อย ช่องทางรักตอดรัดลำเนื้อที่ยังฝังในกายตน แต่ก็อีกไม่เท่าไรนัก เมื่อชายหนุ่มยึดสะโพกนางแล้วกดกระแทกหนักหน่วงติดต่อกันอีกสี่ห้าที

ปึ่ก...

พรวด...

“อา...”

เอ็นเนื้อเกร็งกระตุก หน้าท้องที่ลาดมาจากอกผึ่งผายและเต็มไปด้วยขนอุยดกดำมีอันเกร็งหดตัวเพื่อปลดปล่อย เขาให้ตัวเองแตกข้างในร่องสาวเต็มที่ เมื่อดึงออกในตอนที่สุดกู่ น้ำคาวก็หลั่งทะลักล้นรูสวาทออกมา

“ฮูหยิน เจ้างามเหลือเกิน งามที่สุด จนข้าไม่อาจห้ามใจได้เลย...”

ได้ยินเสียงชายคนเดิมแว่วๆ เหมือนอยู่ที่ไกล ดังคล้ายในห้วงฝัน แต่ซุนซูฮวาขยับตัวไม่ไหวอีกแล้ว และไม่รับรู้อะไรสักอย่าง สตินางจากนี้ก็เหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่น เดี๋ยวก็ฝันว่าถูกกระแทกกระทั้น สักพักก็เห็นตัวเองกำลังกระเด้งกระเด้า หายไปวูบหนึ่ง ก็เห็นตัวเองร่างโยกคลอนจนพวงเต้าอร่ามกระดอนฟัดกันไปมา

กิจกรรมยามค่ำคืนยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายรอบราวกับกินไม่รู้อิ่ม กระทั่งยามเช้าใกล้มาถึง ชายหนุ่มจึงยอมปล่อยนางลงได้ กระนั้นก็ยังคาท่อนแข็งไว้ในกายนางอย่างโหยหาจนเกือบสว่าง เขาจึงได้ถอนลำออก แล้วค่อยจากไป

ซุนซูฮวาวูบหลับไปในตอนนั้น กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็คือเที่ยงของอีกวันเลยทีเดียว...