“จ้านเออร์เรื่องที่ท่านแม่ทัพถามเจ้าเกี่ยวกับการเป็นทหาร เจ้าไม่สนใจจริงหรือ บางทีเจ้าอาจก้าวหน้าทางนี้ก็เป็นได้ หากมีคนหนุนหลังที่ดีเช่นแม่ทัพโหย่ว” “ท่านแม่ข้าเรียนหนังสือเป็นบัณฑิตมาทั้งชีวิต จู่ ๆ ท่านอยากให้ข้าวางพู่กันไปจับดาบหรือขอรับ” “ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าทำเช่นนั้น เจ้าส
79 : ซื้อเรือน เช้าวันนี้แม่ทัพโหย่วต้องนำกองทหาร คุ้มกันซื่อจื่อไปยังจวนของท่านอ๋องเจ็ด ที่อยู่ห่างไปไกลราวสองลี้ พวกเขาจึงทำการร่ำลากันแค่เพียงเล็กน้อย จากนั้นต่างแยกย้ายกันไป เซี่ยซือซือรู้สึกสบายอกสบายใจเป็นอย่างมาก ที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับซื่อจื่อ และจวนแม่ทัพแห่งนี้อีกต่อไป ต่างจากนาง
“ท่านแม่มาดูนี่เร็วเข้า” เซี่ยซือซือกวักมือเรียกทุกคนเข้าไปดูแบบวาดเรือน ที่เฉินหยุนนำออกมาให้นางดู “เรือนที่ตั้งอยู่ทำเลที่พวกท่านต้องการนั้น มีคนเอามาขายค่อนข้างน้อย หลังที่อยู่ติดสำนักศึกษามากที่สุดก็คือหลังนี้” เฉินหยุนหยิบแบบวาดเรือนหลังหนึ่งออกมาให้ทุกคนดู เป็นเรือนสี่ประสานขนาดไม่เล
“ข้าอยากไปดูเรือนอีกหลังก่อน” เซี่ยซือซือไม่ค่อยพอใจกับความเป็นมาของเรือนหลังนี้ นั่นทำให้นางแทบไม่มีตัวเลือกอื่นเลยด้วยซ้ำ พวกเขาเดินทางไปเรือนที่พักอยู่ตรอกใกล้กับสำนักศึกษา ชื่อตรอกอันฉีเป็นตรอกเล็ก ๆ มีเรือนอยู่สองฝั่งถนนฝั่งละสี่หลัง เรือนที่ขายตั้งอยู่ด้านในสุดเป็นทางตัน หันหน้าออกถน
80 : ท่านจะมีสามภรรยาสี่อนุหรือไม่ เมืองเว่ย์มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลนัก หากให้เดินเที่ยวคงไม่ทั่วเป็นแน่ พวกเขาเลยนั่งรถม้าเที่ยวชมเมือง แวะจอดลงไปเดินเล่นเป็นแห่ง ๆ เอา “ท่านแม่พวกเราจะปักหลักอยู่ที่นี่ ท่านแม่เห็นควรว่าอย่างไร” เซี่ยซือซือต้องถามไว้ก่อน เพราะแม่สามีมีเรื่องราวใ
“พรุ่งนี้เราไปหาซื้อมาไว้เปลี่ยนแล้วกัน ดีที่เรือนหลังนี้ยังมีคอกม้าอยู่ พวกเราเลยไม่ต้องสร้างเพิ่ม” “เจ้าค่ะเรือนใหญ่ มีห้องคนใช้ตั้งหลายห้อง แต่ข้าไม่ชอบให้คนอื่นมาวุ่นวายกับข้า พวกเราทำความสะอาดกันเองนี่แหละ ท่านว่าดีหรือไม่” “ย่อมดี ตลอดชีวิตของพวกเราไม่เคยมีคนใช้มาก่อน ไม่มี
81 : ถานจ้านผู้นั้นเคยพิการเดินไม่ได้เช่นนั้นรึ สามพี่น้องตระกูลโหย่วกลับถึงจวนแม่ทัพแล้ว ได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ เว้นเสียแต่คุณหนูสามที่นางถูกบ่นจนหูชา เพราะไม่เชื่อฟังคำสั่งของบิดามารดา ในวันถัดมาพวกเขาได้รู้เรื่องคนบ้านสกุลถาน ช่วยเหลือซื่อจื่อแห่งจวนท่านอ๋องห้า ระหว่างการเดินทางม
“ข้าได้ยินชาวบ้านเล่ามาว่า ตอนนั้นนางป่วยหนักมากเหมือนจะไม่รอด เลยต้องการหาคนมาดูแลลูกชายพิการ แล้วที่บ้านของเซี่ยซือซือก็มีปัญหาอยู่ด้วย นางกับน้องสองคนเป็นเด็กกำพร้า บิดามารดาตายหมด บ้านเดิมก็ไม่ได้เลี้ยงดูดีเท่าใดนัก ถึงได้มีเรื่องตัดขาดกันตอนอยู่ที่เมืองอี๋หลิง” “ชีวิตเซี่ยซือซือพบเจออ
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล