อาซือของข้า ! คำนี้ขัดหูเซี่ยซือซือยิ่งนัก “แม่เฒ่าเซี่ยของในบ้านของข้า ท่านแม่กับข้าเป็นคนหาซื้อเข้ามาทั้งหมด ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะมาหยิบฉวยไป มิเช่นนั้นข้าจะให้คน ไปพาผู้ใหญ่บ้านมาตัดสินเรื่องนี้” ถานจ้านทำหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงเขาทุ้มลึกเย็นยะเยือก แม่เฒ่าเซี่ยเบะปากเหยียดถานจ้
37 : ข้าทำเกษตรไม่เป็นท่านแม่ก็ไม่ถนัด “ท่านย่ากับท่านลุงท่านป้าสะใภ้ มาเยี่ยมพวกเรา” เซี่ยซือซือบอกน้องทั้งสองคนไปตามนั้น แต่ทั้งคู่ย่อมรู้ว่าการมาเยี่ยม กับการมาแย่งชิงสิ่งของนั้นต่างกัน “มาเยี่ยม ? ทำไมต้องรื้อเตียงข้าด้วยเล่า” เซี่ยซือหยางทำหน้าไม่พอใจ เขามีของกระจุกกระจิกอยู
“เจ้าฉลาดนักนะ รู้ด้วยว่าต้องเอาของไปซ่อนในห้องนอนข้า” นางถานพาเด็ก ๆ เดินไปยังห้องนอนของตัวเอง นางยังคิดไม่ทันด้วยซ้ำ แต่เซี่ยซือซือกลับสั่งการน้องทั้งสองอย่างรวดเร็ว “ข้ารู้นิสัยพวกเขาดีเจ้าค่ะ ต้องบุกไปถึงห้องนอนแน่ ๆ เพราะคิดว่าข้าแอบซ่อนของที่ซื้อมาเอาไว้ในนั้น” เซี่ยซือซือรู้ซึ้งถึงน
38 : นักพรตเฒ่าตอบแทนคุณซือซือ เซี่ยซือซือยังคงเรียนหนังสือกับถานจ้านในช่วงเช้าอยู่ พอช่วงบ่ายนางก็ขึ้นไปบนเขาไฉ่หง ช่วงนี้น้องสาวของนางอยากเรียนการปักผ้ากับนางถาน นางต้องการเย็บกระเป๋าใส่เงินของนางเอง น้องเล็กนั้นถานจ้านมีการบ้านให้เขามากกว่าผู้อื่น เพราะเขาต้องศึกษาอย่างจริงจัง ไม่ได้ทำเ
“ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ นักพรตเฒ่าตกลงไปในกับดักสัตว์ของชาวบ้าน เขาอยู่ในนั้นมาหนึ่งวันเต็ม ๆ เจ้าค่ะ แต่โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ข้าไปเจอได้ทันเวลาพอดี ข้าใช้เถาวัลย์ดึงเขาขึ้นมาเจ้าค่ะ” นางหยุดพักหายใจเพราะพูดเร็วเกินไป “เจ้าค่อย ๆ พูดซือซือ ดื่มน้ำชาก่อนเร็ว” นางถานรินน้ำชาใส่จอกให้ลูกสะใภ้
39 : ขาข้างที่บาดเจ็บยังไร้ความรู้สึก ระหว่างช่วยกันต้มยาตามที่นักพรตเฒ่าแนะนำ เซี่ยซือซือก็แอบถามถึงที่มา ของการบาดเจ็บจนรักษาไม่ได้ของถานจ้าน นางเคยรู้มาบ้างตามคำเล่าลือของชาวบ้าน แต่คงไม่จริงเท่ากับรู้จากปากของนางถาน “พูดแล้วข้าก็เจ็บใจนัก คนที่มาทำร้ายจ้านเออร์ของข้า เป็นลูกศ
“เจ้ามาหาข้าเช่นนี้มีธุระอันใดซือซือ” เซี่ยซือซือมองไหสุราบนโต๊ะของหยวนหย่งเล่อ เขานั่งพิงเสาต้นใหญ่แขนเท้าราว ขาพาดบนตั่งข้างหนึ่งอีกข้างชันขึ้น นี่มันราวกับบุรุษเสเพลตามหอคณิกาก็ไม่ปาน “นายท่านหยวน ท่านมีเรื่องอันใดไม่สบายใจก็บอกกล่าวข้ามาได้ สุราย้อมใจใครไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” เซี
40 : ขาข้าเริ่มมีความรู้สึกแล้ว “นี่ ๆ ข้าพูดกับเจ้าอยู่ เจ้ามัวแต่คิดสิ่งใด” “หืม ท่านว่าอันนะเจ้าคะ” “หากเจ้าทำได้จริงข้าจะรับซื้อมันไว้ทั้งหมดเอง สี่ดอกนี่ข้าให้ราคาดอกละสามร้อยตำลึง” แม้ยังมีอาการมึนเมา แต่หยวนหย่งเล่อยังคุยราคารู้เรื่องอยู่ เซี่ยซือซือไม่
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล