38 : นักพรตเฒ่าตอบแทนคุณซือซือ เซี่ยซือซือยังคงเรียนหนังสือกับถานจ้านในช่วงเช้าอยู่ พอช่วงบ่ายนางก็ขึ้นไปบนเขาไฉ่หง ช่วงนี้น้องสาวของนางอยากเรียนการปักผ้ากับนางถาน นางต้องการเย็บกระเป๋าใส่เงินของนางเอง น้องเล็กนั้นถานจ้านมีการบ้านให้เขามากกว่าผู้อื่น เพราะเขาต้องศึกษาอย่างจริงจัง ไม่ได้ทำเ
“ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ นักพรตเฒ่าตกลงไปในกับดักสัตว์ของชาวบ้าน เขาอยู่ในนั้นมาหนึ่งวันเต็ม ๆ เจ้าค่ะ แต่โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ข้าไปเจอได้ทันเวลาพอดี ข้าใช้เถาวัลย์ดึงเขาขึ้นมาเจ้าค่ะ” นางหยุดพักหายใจเพราะพูดเร็วเกินไป “เจ้าค่อย ๆ พูดซือซือ ดื่มน้ำชาก่อนเร็ว” นางถานรินน้ำชาใส่จอกให้ลูกสะใภ้
39 : ขาข้างที่บาดเจ็บยังไร้ความรู้สึก ระหว่างช่วยกันต้มยาตามที่นักพรตเฒ่าแนะนำ เซี่ยซือซือก็แอบถามถึงที่มา ของการบาดเจ็บจนรักษาไม่ได้ของถานจ้าน นางเคยรู้มาบ้างตามคำเล่าลือของชาวบ้าน แต่คงไม่จริงเท่ากับรู้จากปากของนางถาน “พูดแล้วข้าก็เจ็บใจนัก คนที่มาทำร้ายจ้านเออร์ของข้า เป็นลูกศ
“เจ้ามาหาข้าเช่นนี้มีธุระอันใดซือซือ” เซี่ยซือซือมองไหสุราบนโต๊ะของหยวนหย่งเล่อ เขานั่งพิงเสาต้นใหญ่แขนเท้าราว ขาพาดบนตั่งข้างหนึ่งอีกข้างชันขึ้น นี่มันราวกับบุรุษเสเพลตามหอคณิกาก็ไม่ปาน “นายท่านหยวน ท่านมีเรื่องอันใดไม่สบายใจก็บอกกล่าวข้ามาได้ สุราย้อมใจใครไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” เซี
40 : ขาข้าเริ่มมีความรู้สึกแล้ว “นี่ ๆ ข้าพูดกับเจ้าอยู่ เจ้ามัวแต่คิดสิ่งใด” “หืม ท่านว่าอันนะเจ้าคะ” “หากเจ้าทำได้จริงข้าจะรับซื้อมันไว้ทั้งหมดเอง สี่ดอกนี่ข้าให้ราคาดอกละสามร้อยตำลึง” แม้ยังมีอาการมึนเมา แต่หยวนหย่งเล่อยังคุยราคารู้เรื่องอยู่ เซี่ยซือซือไม่
“พ่อบ้านเกาไปเตรียมตั๋วเงินให้นางเถอะ ดูท่านางกำลังฝันหวานอยู่ตอนนี้ คงไม่ตื่นเอาง่าย ๆ” หยวนหย่งเล่อประชดนาง แต่เซี่ยซือซือกลับไม่โกรธเขา นางเอาแต่นั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่อย่างนั้น หลังจากได้ตั๋วเงินมาแล้ว เซี่ยซือซือก็โค้งตัวอ่อนให้เจ้าของบ้าน กล่าวอำลาเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ตอนนางเดินอ
41 : จ้านเออร์เจ้าเดินได้แล้ว เซี่ยซือซือคิดว่าต้องรอถึงสิบวัน ขาของถานจ้านถึงจะหายดี กลายเป็นว่าใช้เวลาเพียงห้าวันเท่านั้น ขาของเขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว เซี่ยซือซือให้เขาวางน้ำหนักลงบนเท้าข้างซ้าย แล้วลองพยายามก้าวเดินดู “มันจะไม่เป็นไปได้รึซือซือ เจ้าเร่งรีบเกินไปไหม” นางถานไม่อ
“ข้าไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริงนี่เจ้าค่ะ” “ถานจ้านกลับมาเดินได้แล้ว นี่นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี ข้าดีใจด้วยนะถานจ้าน เหลียนฮวา” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวต่อหน้าสองแม่ลูกสกุลถาน “ขอบคุณขอรับท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน” “ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือพวกเราสองแม่ลูกมาตลอด ท่านหมออวี่
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล