41 : จ้านเออร์เจ้าเดินได้แล้ว เซี่ยซือซือคิดว่าต้องรอถึงสิบวัน ขาของถานจ้านถึงจะหายดี กลายเป็นว่าใช้เวลาเพียงห้าวันเท่านั้น ขาของเขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว เซี่ยซือซือให้เขาวางน้ำหนักลงบนเท้าข้างซ้าย แล้วลองพยายามก้าวเดินดู “มันจะไม่เป็นไปได้รึซือซือ เจ้าเร่งรีบเกินไปไหม” นางถานไม่อ
“ข้าไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริงนี่เจ้าค่ะ” “ถานจ้านกลับมาเดินได้แล้ว นี่นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี ข้าดีใจด้วยนะถานจ้าน เหลียนฮวา” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวต่อหน้าสองแม่ลูกสกุลถาน “ขอบคุณขอรับท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน” “ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือพวกเราสองแม่ลูกมาตลอด ท่านหมออวี่
42 : หิมะแรกของปี ยามโฉ่ว[1] เคร้งงงง เคร้งงงง เสียงระฆังดังเตือนชาวบ้านในยามค่ำคืน เมื่อหิมะแรกโปรยปรายลงมา หลายปีก่อนหน้าไม่มีการแจ้งเตือน ชาวบ้านจุดเตาไฟไม่ทัน ตื่นเช้ามากลายเป็นศพไปทั้งบ้าน พอถึงหน้าหนาวผู้ใหญ่บ้านเลยกำหนดให้มีคน คอยดูหิมะตกในยามค่ำคืนเอาไว้
ความเงียบของเซี่ยซือซือทำให้ใจถานจ้านไม่สงบ “เจ้ายังเด็กข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” “ท่านไม่ชอบให้คนอื่นนอนด้วยไม่ใช่หรือ” “เจ้าไม่ใช่คนอื่น แต่ภรรยาของข้า” ตอนเอ่ยประโยคนี้ถานจ้านแทบกัดลิ้นตัวเองขาด “แต่ข้านอนดิ้นนะ” “ข้าไม่ถือ” “ได้ ๆ นอนก็นอน หนาวจะแย่อ
43 : เสบียงชาวบ้านไม่พอ หิมะตกหนักตลอดทั้งสองสัปดาห์ ถนนถูกหิมะปกคลุมจนไม่สามารถเดินทางเข้าตำบลได้ ชาวบ้านหลายคนไม่ได้เตรียมตัวตุนเสบียงเอาไว้ เพราะคิดว่ายังสามารถเดินทางเข้าตำบลได้อยู่ ต้องพากันผิดหวังต้องไปหารือกับผู้ใหญ่บ้าน เรื่องเสบียงอาหารของพวกเขา หนึ่งในนั้นเป็นคนบ้านสกุลเซี่ยด้วย
“ขอบใจเจ้าเหมือนกันอาซือที่เป็นธุระจัดการให้” “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเกรงใจที่รับค่าจ้างจากท่านมาด้วยตั้งสิบอีแปะ” แม่เฒ่าจางตาโตอย่างตกใจ นางไปจ่ายสิบอีแปะตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กคนนี้เข้าใจพูดให้นางดูดีในสายตาของคนอื่น ชาวบ้านครั้นได้ยินว่าแม่เฒ่าจางจ่ายสิบอีแปะ เพื่อให้เซี่ยซือซือไ
44 : รถลากเลื่อน เซี่ยซือซือให้สองแม่ลูกสกุลถานกลับบ้านไปก่อน นางยังมีธุระที่ต้องไปทำต่อ โดยมีน้องทั้งสองคนตามไปด้วย พวกนางมุ่งหน้าไปยังบ้านของช่างไม้อวี่ลู่จิว เพื่อรับเครื่องไม้ที่นางสั่งทำไว้เมื่อหลายวันก่อน “ซือซือเจ้ามารับของที่สั่งทำไว้รึ” อวี่ลู่จิวทักทันทีที่เห็นหน้านาง
“ใช่เจ้าค่ะ ตั้งแต่ท่านพี่ตกน้ำตอนนั้น ท่านพี่ของข้านอกจากจะลืมเลือนบางเรื่องไปบ้าง แต่นางเก่งและฉลาดขึ้นกว่าเดิมเจ้าค่ะ” “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยรึ เจ้านี่ชักจะแปลกประหลาดเกินไปแล้วนะซือซือ” “ข้าเป็นเช่นนี้ไม่ดีหรือเจ้าคะท่านแม่ หรือว่าท่านอยากให้ข้าโง่” “ใครจะอยากได้สะใภ้
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล