LOGINShare
ห้วงมิติของจือหลิน
Last Updated:
2025-01-11 17:17:09จือหลินเข้าไปด้านในของมิติทันที นางยืนมองรอบๆ มิติอย่างคะนึงหา ไม่อยากจะเชื่อว่าในยามนี้ภายนอกล้วนไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยสักนิด
นางเดินเข้าไปด้านใน ก่อนจะหยุดมองที่ห้องทดลองของนางอย่างเหม่อลอย ในยามนี้ได้แต่ถอนหายใจออกมา เพราะสิ่งของด้านในล้วนไม่อาจนำออกมาใช้ให้ผู้อื่นในภพนี้เห็นได้ อีกอย่างเหตุการณ์ในครั้งนั้นนางก็ไม่คิดอยากจะทดลองยาตัวใดขึ้นมาอีกเลย
ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างที่นางนำเข้ามาล้วนอยู่ครบ จือหลินเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างโหยหา ก่อนนางจะหลับตาที่เหนื่อยล้าลงแล้วเข้าสู่ความฝันอย่างรวดเร็ว
จือหลินไม่รู้ว่าตอนที่นางสะดุ้งตื่นนั้นเป็นเวลาเท่าใด แต่ที่นางตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงร้องของมารดา จือหลินรีบออกจากมิติทันทีเพื่อดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้น
ก็พบมารดาที่วิ่งหานางพร้อมกับร้องเรียกไปทั่วเรือน
“ท่านแม่ ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ” จือหลินเข้าไปหามารดาอย่างรวดเร็ว
“หลินเออร์ หลินเออร์ เจ้าหายไปที่ใดมา แม่ แม่กลัวเหลือเกิน” ลี่อินคิดว่าต้าจูหรือจินฮวามาลักพาตัวบุตรสาวของนางไปเสียแล้ว
จือหลินที่ตกใจกับท่าทางของลี่อินก็ไม่รู้จะปลอบนางเช่นไร จึงได้สวมกอดมารดาไว้แน่นเพื่อให้นางวางใจลง ลี่อินก็กอดบุตรสาวไว้แน่นอย่างหวงแหน หากขาดจือหลินไปนางก็ไม่รู้ว่าตัวนางจะใช้ชีวิตอยู่เพื่อใคร
“ท่านแม่ ท่านฟังข้าพูดก่อนเจ้าค่ะ” จือหลินประคองมารดาเข้าไปภายในห้องของนาง
“ข้าจะให้ท่านดูสิ่งหนึ่ง แต่ท่านอย่าได้ตกใจนะเจ้าคะ” จือหลินจ้องมองใบหน้าของลี่อินอย่างจริงจัง เมื่อเห็นนางพยักหน้ารับ จือหลินก็จับมือนางไว้แน่นเพื่อพาเข้าไปด้านในมิติ
นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสามารถพามารดาเข้าไปด้านในด้วยได้หรือไม่ เพราะนับตั้งแต่มีมิตินางก็ยังไม่เคยพาผู้ใดเข้าไปด้านใน
ลี่อินหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง แต่เมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้งกลับพบว่านางอยู่ที่เดิม จือหลินที่อยู่ด้านข้างในยามนี้ไม่อยู่เสียแล้ว
นางมองไปรอบๆ ห้องอย่างตื่นตระหนก เวลาเพียงอึดใจ เป็นไปไม่ได้ที่จือหลินจะวิ่งไปซ่อนตัว ทันทีที่ความรู้สึกว่ามือของจือหลินหลุดออกจากมือของนาง นางก็ลืมตาทันที
“หลินเออร์” ลี่อินเอ่ยเรียกบุตรสาวอย่างคนไม่มีสติ
จือหลินที่อยู่ภายในมิติ ได้ยินเสียงของมารดาที่อยู่ด้านนอก นางจึงรู้ว่ามารดาไม่อาจเข้ามาด้านในได้ อาจจะเป็นเพราะห้วงมิติของนางอยู่ในขั้นทดลอง นางเป็นกลุ่มคนในองค์กรแรกๆ ที่ถูกเลือกให้ทดลองใช้ ต่อไปอาจจะมีการพัฒนาระบบให้สามารถพาคนเข้าออกด้วยได้ แต่ไม่ใช่กับระบบของนางในตอนนี้
“ท่านแม่” จือหลินปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าลี่อิน
ลี่อินตกใจจนถอยหลังหนี เพราะอยู่ดีๆ บุตรสาวก็เหมือนจะโผล่ขึ้นมาจากความว่างเปล่าได้ นางเคยพบเจอเรื่องเช่นนี้ที่ใดเล่า
“เจ้า เจ้า” ลี่อินชี้มือไปที่จือหลินอย่างตื่นตกใจ
“ท่านแม่ ฟังข้าเล่าก่อนเจ้าค่ะ”
จือหลินบอกเรื่องที่นางมีห้วงมิติอีกแห่งที่มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถเข้าออกได้ ด้านในเป็นที่อยู่อาศัย ที่นางเคยใช้ชีวิตเมื่อภพก่อนอย่างที่นางเคยเล่าให้มารดาได้ฟังไม่แล้ว
ยิ่งเห็นสีหน้าตกตะลึงของมารดา จือหลินจึงเรียกตั๋วเงินที่นางนำเข้าไปซ่อนตอนที่ต้าจูเข้ามาในเรือนออกมาให้มารดาได้ดู และเก็บเข้าไปใหม่อยู่หลายครั้งจนมารดาหายตกใจจึงได้หยุดมือลง
“อย่างที่ท่านเห็น ข้าก็ไม่รู้ว่ามันติดตัวข้ามาได้อย่างไร วันที่ต้าจูเข้ามาในเรือน ระบบก็กลับมาใช้งานได้อีกครั้ง” จือหลินเอ่ยอย่างเรียบเฉย
นางยังนำของกินเล่นที่อยู่ด้านในมิติของนางออกมาให้มารดาได้ลองกินอีกด้วย ความจริงนางอยากจะเอาที่นอน หมอน ผ้าห่ม ออกมาใช้ แต่มีเพียงแค่ชุดเดียวยหากนางใช้แล้วมารดาเล่า
จะให้ย้ายมานอนห้องเดียวกันนางก็ไม่คุ้นชินเท่าใดนัก เพราะภพก่อนนางก็ใช้ชีวิตเพียงตัวคนเดียวมาจนชินเสียแล้ว
สองแม่ลูกพูดคุยเล่นกันอีกไม่นาน จือหลินนางก็ออกจากห้องไปจัดการเรื่องอาหารให้มารดา เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดเรื่องขึ้นกว่าพวกนางจะได้พักสายตาก็เกือบฟ้าสว่างแล้ว
เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเวลาตะวันตรงหัวแล้วพอดี จือหลินเข้าไปในมิติเพื่อนำอาหารแช่แข็งที่นางเก็บไว้เป็นจำนวนมากไปอุ่นเพื่อให้มารดาได้ลองกินสิ่งแปลกๆ บ้าง
ลี่อินที่ไม่เคยสัมผัสรสชาติอาหารอย่างอื่นนอกจากความเค็มของเกลือ และความหวานจากน้ำตาล เมื่อได้ลิ้มรสอาหารที่ครบทุกรสชาติก็อดที่จะติดใจไม่ได้
“ท่านแม่ เรื่องที่ท่านพูดว่าอยากจะออกไปอยู่ที่อื่นจริงหรือไม่เจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามทันที เมื่อทั้งคู่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว กล่องอาหารนางก็เก็บเข้าไปในมิติ นางไม่กล้าทิ้งไว้ด้านนอกหากมีผู้ใดมาพบเข้าจะเกิดเรื่องวุ่นวายได้
“แม่คิดอยากจะไป แต่ไม่รู้จะไปอยู่ที่ใด” ลี่อินเหม่อมองไปทางอื่นอย่างสับสน
นางใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านไห่เหอมาตั้งแต่เกิด จะให้นางย้ายไปอยู่ที่อื่น นางก็หวาดกลัวการเปลี่ยนแปลง แต่ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีเรื่องยุ่งยากเพียงใดเข้ามาอีก
จินฮวาที่ถูกหย่าขาดกับจางอู๋ไม่มีทางยอมให้นางสองแม่ลูกได้ใช้ชีวิตสงบเป็นแน่ หากมีชาวบ้านคนอื่นที่ละโมบเช่นเดียวกับต้าจู นางกับจือหลินเป็นเพียงสตรีบอบบางจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร
“ไว้ข้าลองถามเรื่องหัวเมืองต่างๆ ในแคว้นเสียก่อน ท่านค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย” จือหลินยิ้มให้มารดาเล็กน้อยก่อนที่นางจะประคองมารดาเข้าไปพักด้านในห้อง
นางคิดว่าจะเข้าไปในมิติ เพื่อดูว่ามีตัวยาตัวใดที่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของมารดานางได้หรือไม่
Related chapters
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย รักษามารดา
จือหลินเดินเข้าไปด้านในห้องทดลองของนาง ข้าวของทุกอย่างยังจัดวางอยู่เช่นเดิม นางลูบโต๊ะที่เคยนั่งทำงานทุกวันด้วยความคิดถึง แต่เพราะทุกสิ่งภายในห้องนี้ล้วนไม่มีผลกับนางเมื่ออยู่ในยุคโบราณอีกแล้วนางจึงเดินเข้าไปด้านในสุดของห้อง หากไม่สังเกตให้ดีก็จะเห็นทั้งหมดเป็นเพียงผนังห้องขาวๆ แต่ถ้ามองให้ละเอียดจะพบปุ่มกลไกเล็กๆ ที่ฝั่งอยู่บนผนัง เพื่อใช้เปิดเข้าไปภายในห้องอีกห้องหนึ่งด้านในห้องมีตู้เก็บยาหลายพันขวด ทั้งยารักษาทั่วไปที่พบเห็นได้ตามร้านขายยา หรือยาเฉพาะที่มีเพียงในโรงพยาบาล ทุกขวดล้วนแต่ถูกเก็บไว้ในตู้กระจกสีขาวที่มองแล้วสบายตาแต่จะมีอยู่ตู้ที่โดดเด่นที่สุดภายในห้อง ตู้สีดำทึบ ด้านในเป็นยาพิษที่ทำให้อ่อนแรงไปจนถึงชีวิต มีอยู่หลายขวดที่ถูกทำขึ้นโดยจือหลินเองนางเกือบลืมไปแล้วว่าการทดลองทุกครั้งนอกจากจะใช้หนูทดลอง บางครั้งยังเป็นมนุษย์ที่ถูกองค์กรส่งมาให้นางได้ทดลองด้วยจือหลินเพียงปรายตามองที่ตู้สีดำเท่านั้น นางไม่คิดจะเปิดนำสิ่งที่อยู่ด้านในออกมาใช้ หากไม่จำเป็นจริงๆจือหลินเดินไปที่ตู้ยาเพื่อค้นหายาที่รักษาโรคโลหิตจาง คนที่เป็นโรคโลหิตจางไม่ได้ร้ายแรงเช่นมารดาของนาง เพียงให้ธาตุเ
Last Updated : 2025-01-11ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย พบเจอผู้บาดเจ็บ
เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างล้วนแล้วยังสามารถเปิดใช้งานภายในมิติได้ปกติ จือหลินนางจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเปิดคอมของนางดูมันเปิดใช้งานได้ แต่ไม่อาจเข้าดูข้อมูลของงานที่นางเก็บไว้ คงได้แต่เปิดเล่นเกมที่ไม่ต้องเชื่อมเน็ตฆ่าเวลาเท่านั้นจือหลินปิดคอมลงแล้วเดินเข้าไปแช่น้ำในห้องน้ำของนาง หากร่างกายนี้เติบโตมากพอที่จะนั่งจิบไวน์ได้คงดีไม่น้อย ทำได้เพียงจิบน้ำส้มไปก่อนนางหลับตาพริ้มแช่น้ำอุ่นอย่างสบายตัว นับตั้งแต่ที่มาอยู่ภพนี้ การอาบน้ำครั้งนี้เรียกได้ว่าดีสุดแล้วของนางชุดนอนที่มีอยู่ในตู้ก็หลวมเกินที่จะนำมาใส่ได้ จือหลินจึงใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ก็คลุมเข่าของนางแล้ว อย่างน้อยสิ่งที่ดีอีกเรื่องก็เห็นจะเป็นมีเสื้อชั้นใน กางเกงชั้นในให้ใส่ได้เมื่อก้มลงมองหน้าอกของตนในยามนี้ก็ได้แต่ปิดลิ้นชักเสื้อชั้นในลงเสีย ขยะจากกล่องอาหารหรือถุงขนมที่นางกิน เมื่อทิ้งลงในถังขยะก็อันตรธานหายไปทันที หากพามารดาเข้ามาด้วยได้คงจะดีกว่านี้ จือหลินได้แต่คิดแล้วก็หลับตาลงบนเตียงอย่างสบายตัววันต่อมาก่อนออกจากมิติ จือหลินนางนำมีดสั้นออกมาด้วย ทั้งยังใช้สายรัดซ่อนไว้ที่ต้นขาของนาง ยังดีที่สายรัดปรับขนาดได้ไม่เช่
Last Updated : 2025-01-12ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ข้ามาพบเจ้า
จือหลินนางเดินนำหน้าทุกครั้งไปตำแหน่งที่นายพรานกงนอนหมดสติอยู่ ชาวบ้านเมื่อเห็นบาดแผลต่างก็ตกใจกลัวหากนายพรานกงที่เก่งกาจยังพลาดท่าเช่นนี้ ต่อไปพวกเขาจะไปหาของป่ากันได้อย่างไรจือหลินมองพวกเขาที่ช่วยกันหามนายพรานกงลงเขานางก็ไม่คิดที่จะเอ่ยเตือน เพราะนางตรวจดูขาของเขาแล้วมันไม่ได้หักยังไม่ต้องระวังในการเคลื่อนย้ายมากนัก“แม่หนู เจ้านามอันใดหรือ” อี้หนิงเอ่ยถามจือหลิน หลังจากที่นางให้บุตรชายพาท่านหมอตามเข้าไปดูสามีที่ในเรือนแล้ว“ข้า ฟู่จือหลินเจ้าค่ะ” อี้หนิงเอ่ยขอบคุณจือหลินก่อนจะเข้าไปในเรือนเพื่อดูสามี“นังหนูหลิน เจ้ามาทำอันใดที่นี่” ผู้นำหมู่บ้านจางที่เพิ่งจะมาก็เอ่ยถามจือหลินที่เห็นนางมาอยู่อีกฟากของหมู่บ้านอย่างแปลกใจ“วันนี้ข้าขึ้นเขาเจ้าค่ะ แต่เดินออกนอกเส้นทางที่เคยเดินทุกวัน จนหลงมาถึงป่าฟากนี้แล้วพบกับพรานกงเข้า” จือหลินเอ่ยเล่าเรื่องให้ท่านผู้นำหมู่บ้านฟัง“เด็กดี คราวหน้าอย่าได้ขึ้นเขาคนเดียวเล่า กลับเรือนเจ้าเถิดประเดี๋ยวแม่ของเจ้าจะเป็นห่วง” ผู้นำหมู่บ้านไม่แปลกใจที่จือหลินบอกเรื่องหลงป่าเพราะครั้งนั้นเขาก็พาชาวบ้านออกตามหานางที่นางตกเขา ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับ
Last Updated : 2025-01-12ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ที่ใดไม่มีถ้ำเสือถ้ำหมาป่าบ้าง
จือหลินเมื่อหาน้ำมาให้แขกแล้วนางก็เอ่ยถามถึงสาเหตุที่สองแม่ลูกมาที่เรือนของนาง“สามีข้าเล่าเรื่องที่เจ้าต้องการให้เขาช่วยเหลือให้ข้าฟัง ข้าจึงได้มาหาเจ้าว่ามีเรื่องใดที่พวกข้าพอจะช่วยเจ้าได้บ้าง” อี้หนิงนางอยากตอบแทนที่จือหลินรีบมาตามชาวบ้านไปช่วยชีวิตของสามีนางไว้ได้ทัน“เรื่องที่ข้าอยากจะขอร้องให้พวกท่านช่วยไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าพวกท่านมาจากเมืองหลวงจึงอยากจะถามเรื่องราวความเป็นอยู่ของที่นั่น” จือหลินเอ่ยบอกสิ่งที่นางต้องการรู้ระยะทางเดินทางใช้เวลานานเพียงใด หรือตรงไหนของเมืองหลวงที่สมควรไปซื้อเรือนอยู่ และถามเรื่องแคว้นต้าฉีมีกี่หัวเมือง นางถามเรื่องหัวเมืองไปยังงั้นหากตระกูงกงไม่รู้ก็ไม่เป็นอันใด นางจะได้ไปถามผู้อื่น“เจ้าจะย้ายไปอยู่ที่เมืองหลวงหรือ” กงชิงชางที่เงียบมานานก็เอ่ยถามขึ้นอย่างประหลาดใจเพราะเขาคิดไม่ถึงว่าจือหลินที่เป็นเพียงเด็กน้อยจะมีความคิดเช่นนี้ อีกอย่างมารดาของนางก็ดูเหมือนไม่ค่อยพูด ทุกการตัดสินใจเหมือนจะเป็นเด็กน้อยตรงหน้าเขาเสียมากกว่า“เจ้าค่ะ”“เจ้าจะไปกันสองคนแม่ลูกหรือ” อี้หนิงเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อขนาดครอบครัวพวกนางที่มีกงหลี่จิ้งเก่
Last Updated : 2025-01-13ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ของเยี่ยนไข้
ชิงชางเดินเข้าไปบอกบิดาด้านในห้องว่าจือหลินนางมาเยี่ยม อี้หนิงก็เดินพาจือหลินเข้าไปด้านในห้องของนางเรือนของทั้งสามมีขนาดใหญ่กว่าเรือนของนางไม่มากนัก รอบเรือนทั้งด้านล้วนเก็บกวาดอย่างสะอาดเรียบร้อย ถึงข้าวของเครื่องเรือนจะมีไม่มากแต่ก็นับว่ามีครบทุกอย่างมากกว่าเรือนของนางเสียอีกจือหลินมองผ้าปักผืนใหญ่ที่อยู่ห้องโถงอย่างหลงใหล ถึงแม้จะยังไม่เสร็จนางก็ดูออกว่าหากหงส์ตัวนั้นถูกปักเสร็จเมื่อใดคงงดงามมากเป็นแน่“หากหลินเออร์ชอบจะมาให้ข้าสอนก็ได้” อี้หนิงเอ่ยขึ้นอย่างใจดี เมื่อเห็นสายตาของจือหลินมองที่ผ้าปักอย่างพอใจ“มิเป็นไรเจ้าค่ะ หากท่านสอนข้าคงเสียเวลาหลายปี”จือหลินนางไม่ถนัดทางนี้ ต่อให้เรื่องเย็บแผลนางจะทำออกมาได้ไร้ที่ติ แต่เรื่องจับเข็มเย็บผ้าหรือให้มานั่งปักผ้านางขอผ่าน นางมีความอดทนกับเรื่องนี้ได้ไม่มากพอจือหลินเดินตามอี้หนิงเข้าไปด้านในของห้อง นางทักทายพรานกงที่พยุงตัวขึ้นพิงหัวเตียง จือหลินนางเดินไปที่ปลายเตียงเพื่อตรวจดูบาดแผลของพรานกง“ข้าขอดูได้หรือไม่เจ้าคะ” นางเห็นการพันแผลของหมอยุคนี้แล้วนางอย่างจะกุมขมับ“มันใช่เรื่องที่เจ้าจะมาเล่นหรือเจ้าเด็กน้อย” ชิงชางเพิ่งจะยอมเอ
Last Updated : 2025-01-13ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เจ้าบอกข้าได้ทุกเมื่อ
นางนั่งพักเพื่อรอให้พรานกงฟื้นขึ้นมาก่อนที่นางจะเดินออกไปเรียกอี้หนิงและชิงชางที่นั่งรออยู่ด้านนอกอย่างร้อนใจให้เข้ามาด้านในห้อง“ต่อไปท่านก็เพียงทำความสะอาดบาดแผลทุกวันก็พอเจ้าค่ะ” จือหลินไม่สนใจสายตาที่มองมาที่นางอย่างตกตะลึงของชิงชางนางหันไปพูดกับอี้หนิงเรื่องทำความสะอาดบาดแผลแทน นางให้ใช้น้ำต้มสุกล้างในรอบแรก น้ำที่สองนางให้ใช้น้ำต้มสุกผสมเกลือเล็กน้อยล้างอีกครั้ง อี้หนิงก็ตั้งใจฟังอย่างดี“ยานี่ให้ท่านลุงกินหลังมื้ออาหาร หากมีอาการปวดให้ทานเม็ดนี้ทุกสองชั่วยาม หากท่านทนได้ก็ไม่ต้องทานเจ้าค่ะ” จือหลินส่งยาหน้าตาประหลาดที่พวกเขาไม่เคยพบเห็นให้กับอี้หนิงเพราะนางเอ่ยเตือนไว้ว่าไม่ให้ถามสิ่งใดจากนาง พวกเขาจึงไม่กล้าเอ่ยถาม มีเพียงชิงชางที่อ้าปากจะเอ่ยถามหลายครั้งแต่ก็ถูกบิดามารดาถลึงตาห้ามไว้เสียก่อนชิงชางแทบไม่อยากจะเชื่อว่าจือหลินเด็กสาวที่ชอบแอบมองเด็กในหมู่บ้านเล่นกันอยู่หลังต้นไม้เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่นางเดินเข้ามาขอเล่นด้วยยังถูกเด็กคนอื่นรังแกจนร้องไห้วิ่งกลับเรือน เขาที่ช่วยต่อว่าเด็กพวกนั้นในครั้งนั้นนางกลับจำไม่ได้เสียแล้วเขาไม่รู้ว่านางพบเจอเรื่องอันใดถึงเปลี่ยนไปได้มาก
Last Updated : 2025-01-14ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย รับทรัพย์
จือหลินนางเดินทางเข้าเมืองกว่างซีในวันต่อมาเพื่อหาซื้อของใช้ เสื้อผ้า และรถม้าเพื่อใช้เดินทางเข้าเมืองหลวงแต่ก่อนที่นางจะไปซื้อของ จือหลินนางไปที่ร้านขายยาเพื่อต้องการนำโสมพันปี ออกมาขายหนึ่งหัว“มาแล้วหรือแม่หนู ข้ารอเจ้าอยู่หลายวัน” เสี่ยวเอ้อต้อนรับลูกค้า เห็นจือหลินแล้วรีบเดินเข้ามาหานางทันที“มีอันใดหรือเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามอย่างไม่เข้า“ท่านหมอหวงอยากพบเจ้า แต่ไม่รู้ว่าจะตามหาเจ้าจากที่ใด” ครั้งที่แล้วจือหลินนางมาขายเห็ดหลินจือ หมอหวงก็มัวแต่สนใจเพียงเห็ดจนไม่ได้ถามที่อยู่ของนางไว้จือหลินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้า นางคิดว่าหรือท่านหมอรับซื้อเห็ดในราคาที่สูงเกินไปถึงอยากจะได้เงินจากนางคืน“หากท่านจะขอเงินคืน ข้าไม่ให้นะเจ้าคะ” จือหลินเปลี่ยนสีหน้าทันที“มิใช่ มิใช่ เจ้าตามข้ามาด้านในเสียก่อน” เสี่ยวเอ้อที่เห็นจือหลินกำลังจะเดินออกไปก็ร้องเรียกนางไว้ก่อน“ไม่เอาเงินคืนแน่นะเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามย้ำ“ไม่เอาคืน ไม่เอาคืน” เสี่ยวเอ้อกวักมือเรียกให้นางเดินตามเข้าไปจือหลินเดินเข้ามาในห้องรับรองห้องเดียวกับที่นางเข้ามาในครั้งที่แล้ว เสี่ยวเอ้อออกไปตามท่านหมอหวง และหาของว่างกับน้ำชามาให้นา
Last Updated : 2025-01-14ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เจ้าออกเดินทางเมื่อใด
ก่อนออกจากโรงหมอ จือหลินนางยังได้ที่ตั้งเรือนในเมืองหลวงของหมอหวงมาด้วย และมีจดหมายมาให้นางหนึ่งฉบับ เมื่อไปถึงเมืองหลวงให้นางไปที่ร้านยาฟาไฉ เพื่อแจ้งเรื่องที่มาดูเรือน ทางหมอหวงก็จะส่งจดหมายไปแจ้งคนของเขาไว้ด้วยเช่นกันจือหลินเมื่อเดินห่างจากสายตาของชาวบ้านแล้วนางก็เก็บตั๋วเงินสองหมื่นเจ็ดพันตำลึงทองเข้าไปไว้ในมิติ ก่อนที่จะเดินไปโรงค้าสัตว์เพื่อซื้อรถม้าภายในโรงค้าสัตว์นางเลือกม้าหนุ่มสีดำสนิทสองตัวพร้อมเทียมรถม้าคันใหญ่ ในตอนแรกนายหน้าค้าสัตว์ก็ไม่สนใจเด็กน้อยเช่นนางมากนักเพราะผู้ใดจะคิดว่าเด็กอย่างนางจะมาซื้อม้าที่มีราคาแพงเช่นนี้ถึงสองตัว พวกเขาต่างคิดว่านางมาเดินเที่ยวเล่นเสียมากกว่า“แม่หนู แล้วผู้ใดบังคับรถม้าเล่า” นายหน้าค้าสัตว์เอ่ยถามอย่างใจดี“ข้าบังคับเองเจ้าค่ะ” จือหลินเอ่ยด้วยในหน้าเรียบเฉย นายหน้าเห็นว่านางไม่ได้ล้อเล่นจึงได้ให้ลูกจ้างในร้านพานางไปเรียนรู้การบังคับรถม้าความหัวไวของจือหลินทำให้ลูกจ้างโรงค้าสัตว์ถึงกับตกตะลึง เพียงไม่นานนางก็สามารถควบคุมรถม้าได้อย่างที่ใจนางคิดนายหน้าค้าสัตว์คิดเพียงค้าม้าสองตัว หกสิบตำลึงทอง ส่วนรถม้าคันใหญ่เขายกให้นางโดยไม่คิดเงิน
Last Updated : 2025-01-15
Latest chapter
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย คู่บำเพ็ญเพียร(จบ)
จือหลินนางพาชิงชางเข้าไปภายในมิติ ชิงชางเมื่อรู้ตอนนี้ตนอยู่ที่ใดเขาก็อุ้มจือหลินเข้าไปในห้องของนางนางรู้ว่าเขาต้องการทำสิ่งใดกับนางก็อดที่จะเอ่ยถามอย่างสงสัยไม่ได้“ท่านอยู่ในขั้นใด”“ข้าเร่งเดินลมปราณ เพื่อวันนี้หลินหลิน”ชิงชางไม่ยอมบอกนางแต่เขากับจุมพิตนางอย่างดูดดื่มแทน จือหลินราวกับต้องมนต์เมื่อได้รับสัมผัสที่อ่อนโยนของเขาชิงชางไล้นิ้วไปตามเรือนร่างของนาง พร้อมทั้งปลดชุดของนางอย่างรวดเร็ว“เจ้างามยิ่งนักหลินหลิน” เมื่อได้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าของนาง เขาก็อดที่จะจ้องมองอย่างตกตะลึงมิได้จือหลินนางก็ไม่ได้มีท่าทีที่เขินอายเช่นหญิงสาวทั่วไป กลับใจกล้ากว่าที่เขาคิด เพียงนางช้อนสายตายั่วยวนเขา ชิงชางก็รีบปลดชุดออกด้วยมือที่สั่นเทาก่อนจะขึ้นคร่อมตัวนางพร้อมกับมอบจุมพิตที่ร้อนแรงเต็มไปด้วยไฟปรารถนา จือหลินโอบรอบคอของเขาไว้ พร้อมทั้งใช้มือที่ซุกซนของนางสัมผัสไปที่เครื่องเพศของเขาโดยตรง“หลินหลิน เจ้าช่าง ซุก ซนนัก” ชิงชางเอ่ยแสงสั่นเทาออกมาอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้จือหลินนางเงยหน้าขึ้นหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าที่อดกลั้นของเขา แต่ต่อมานางก็รู้ตัวว่านางนั้นคิดผ
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ออกเดินทาง
ภายในมิติผ่านมาได้สองปี แต่ด้านนอกเพียงผ่านไปแล้วสี่เดือนเท่านั้น ชิงชางก็คิดจะออกไปจัดการเรื่องของตนในวังหลวง แม้แต่ขั้นระดับเขาก็ไม่ให้จือหลินตรวจสอบนางก็ไม่ว่าอันใด พาเขาออกไปส่งด้านนอกอย่างที่เขาต้องการ ชิงชางมองจือหลินอย่างลึกซึ้งก่อนจะเดินจากไปโดยที่เขาไม่เอ่ยอันใดสักคำจือหลินยืนมองแผ่นหลังของเขาอย่างสะท้านในอก นางคิดว่าตัวนางไม่อยากยึดติดหรือหวังในตัวของชิงชางแล้วแต่ก็ยังอดเศร้าใจไม่ได้“ชางเออร์เจ้ากลับมาเสียที” หลีจิ้งมองบุตรชายที่รูปร่างและกลิ่นอายที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างแปลกใจ“เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ลูกมีเรื่องจะพูดกับพวกท่าน”“หากเป็นเรื่องของหลินเออร์ พ่อเข้าใจ แต่เจ้าก็ต้องรู้ว่าต่อไปเจ้ามิอาจมีนางเพียงผู้เดียวได้”หลีจิ้งมองบุตรชายอย่างจริงจัง เพราะตัวเขาที่คิดจะมีเพียงอี้หนิงในวังหลังเพียงหนึ่งเดียวยังไม่อาจทำได้เขาจำต้องรับบุตรสาวของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ทั้งผู้ที่เคยช่วยเหลือจนเขาได้นั่งในบัลลังก์ครั้งนี้ไว้อย่างเสียไม่ได้เพียงปีเดียวก็มีพระสนมมากถึงนับสิบคนแล้วชิงชางฟังคำพูดของบิดาหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด“ลูกไม่คิดจะเป็นฮ่องเต้เช่นเสด็จพ่อ ลูกต้องการออกเดิ
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ความมุ่งมั่นของชิงชาง
ชิงชางอับอายจนใบหูของเขาแดงก่ำ ตัวเขาจะเคยทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ที่ทำกับนางก็เป็นครั้งแรกของเขาเช่นกันแล้วสตรีเช่นนางกับพูดเรื่องเช่นนี้ออกมาได้อย่างไม่อายบอก หรือว่านางเคยถูกผู้ใดจุมพิตมาแล้วชิงชางยิ่งคิดก็ยิ่งเกิดอาการหึงหวง เขาเดินเข้าไปจับใบหน้าของนางไว้แล้วจุมพิตนางอีกครั้งอย่างรุนแรงแต่ครั้งนี้จือหลินนางตกตะลึงอย่างแท้จริง เพราะไม่คิดว่าชิงชางจะจุมพิตนางอีกครั้ง นางคิดว่าคำพูดของนางจะทำให้เขาเกิดอยากเปลี่ยนใจจือหลินกลับเป็นฝ่ายดึงรั้งคอของชิงชางไว้ แล้วเริ่มใช้เรียวลิ้นของนางหยอกล้อกับเรียวลิ้นของชิงชางแทนในตอนแรกชิงชางก็นิ่งชะงักอย่างตกตะลึง เขาไม่คิดว่านางจะจุมพิตได้ช่ำชองเช่นนี้ แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความรัญจวนที่นางมอบให้ทั้งสองไม่รู้ว่าตนจุมพิตกันนานเพียงใด แต่เมื่อจือหลินนางถอนริมฝีปากออก ชิงชางกลับอาลัยอาวรณ์อย่างไม่สิ้นสุด“หลินเออร์ เหตุใดเจ้า”“ท่านอยากจะรู้ว่าเหตุใดข้าถึงจุมพิตเป็นใช่หรือไม่”จือหลินนางจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างหยอกล้อ ก่อนจะเล่าเรื่องที่นางไม่ใช่คนในภพนี้ให้ชิงชางได้ฟังทั้งคู่เข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นที่โซฟาแทนห้องทดลองของจือหลินนางบอกเล่า
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เจ้ากลับมาแล้ว
บ่าวไพร่ในจวนตระกูลถานรวมทั้งองครักษ์ของชิงชางต่างแตกตื่นกันให้วุ่น เพราะเรื่องที่จือหลินและชิงชางหายตัวไปจากห้องนอนในเรือนของป๋อฉิวอย่างไร้ร่องรอยลี่อินที่ยังไม่หายดีก็ให้ตงฟางประคองตนมาที่ห้องของจือหลินอย่างร้อนใจจือหลินนางออกทันเห็นคนกำลังเข้าช่วยมารดาที่หมดสติอยู่ในห้องของนางพอดี“เกิดเรื่องใดขึ้นหรือเจ้าคะ” เสียงของนางทำให้ทุกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ คนที่มีสติที่สุดเห็นจะเป็นตงฟางที่วิ่งเข้ามากอดเอวพี่สาวไว้แน่น แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครจือหลินต้องลูบหลังปลอบประโลมเขาอยู่พักใหญ่กว่าจะเงียบเสียงลง คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าตงฟางต้องแสร้งเข้มแข็งมากเพียงใด เมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับพี่สาวของตน เพราะเขาต้องดูแลมารดาที่ล้มป่วยทั้งยังน้องชายคนเล็กที่เสียขวัญอีกด้วย“หลินเออร์ เจ้ากลับมาหาแม่แล้ว” ลี่อินเมื่อได้สติก็ลุกขึ้นดึงตัวบุตรสาวเข้ามาสวมกอดอย่างหวงแหนท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อบ่าวไปแจ้งว่าพบตัวจือหลินแล้วก็รีบร้อนเดินมาทันที“หลินเออร์” ผู้เฒ่าถานมองหลานสาวด้วยดวงตาที่เออคลอไปด้วยน้ำตาส่วนฮูหยินผู้เฒ่าถานเดินเข้ามาสวมดอกนางไม่ต่างจากที่ลี่อินทำเลย“พวกท่านใจเย็นก่
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ท่านเข้ามาได้อย่างไร
ภายนอกมิติต่างวิ่งวุ่นตามหมอกันไปทั่ว เพราะหลายวันแล้วที่จือหลินนางนอนอย่างไม่ได้สติ พวกเขาที่รอเวลาให้นางตื่นก็ไม่อาจทนรอได้อีกหมอที่มาตรวจก็ไม่อาจหาสาเหตุที่ทำให้จือหลินนางหมดสติเช่นนี้ได้ เพราะร่างกายของนางเหมือนกับคนที่หลับสนิทเท่านั้นหลีจิ้งเมื่อจัดการเรื่องภายในวังหลวงเสร็จสิ้นก็มารับอี้หนิงกับอวี่ซีกลับเข้าวังหลวง เพื่อสถาปนาตนเองขึ้นเป็นฮ่องเต้และฮองเฮาพระองค์ใหม่ป๋อฉิวถูกราชโองการแต่งตั้งเป็นเสนาบดีกรมกลาโหมทันทีที่หลีจิ้งขึ้นนั่งบัลลังก์ เขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับตำแหน่งที่ได้จวนตระกูลถานยังไม่เปิดรับผู้คนที่เดินทางมาร่วมแสดงความยินดี เพราะบุตรสาวที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ในเรือนของเขาชิงชางเมื่อช่วยบิดาจัดการเรื่องในวังหลวงเสร็จสิ้น ตัวเขาก็แทบจะอยู่ที่จวนตระกูลถานไม่ยอมขยับไปที่ใด ได้แต่นั่งเฝ้าจือหลินที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขามักจะนำตำรา หรือเรื่องที่พบเจอมาตลอดที่ไม่ได้อยู่กับนางมาเล่าให้นางฟัง จนคนที่เข้ามาพบเห็นอกเห็นใจเขาไม่ได้ป๋อฉิวก็ไม่ทำใจไล่เข้ากลับวังไม่ลง จึงปล่อยให้เขานั่งพูดอยู่เช่นนั้น เรื่องร้านค้าของจือหลินก็ไม่มีปัญหา เพราะของที่นางทำไว้ยังมีอีกมาก ลี่อินที่
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ห้วงมิติเปลี่ยนแปลง
ป๋อฉิวไม่เคยเห็นด้านที่อ่อนแอเช่นนี้ของนาง เขาอดที่จะจุกในอกไม่ได้ สุดท้ายแล้วอย่างไรนางก็เป็นเด็กสาวที่ต้องการคนปลอบประโลมชิงชางกับหลีจิ้งทรุดตัวลงอย่างสิ้นแรง ทุกคนล้วนได้รับผลกระทบจากการระเบิดพลังครั้งนี้ของจือหลินแต่เพียงไม่นาน ร่างกายที่ทุกคนได้รับบาดเจ็บ แม้แต่โรคที่รักษาไม่หายเมื่อถูกแสงสีขาวของจือหลินต่างก็หายราวปาฏิหาริย์ เรื่องนี้ชาวเมืองที่หนีไม่ทันจากแสงก็รับรู้ได้เช่นกันชาวชราที่เดินกลับเรือนเขาไม่อาจวิ่งหนีได้เช่นคนหนุ่มสาว เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งร่างกายที่ทรุดโทรมก็กลับแข็งแรงขึ้นอย่างน่าประหลาดใจคนขอทานที่ขาหัก ล้มอยู่ที่พื้น เพราะโดนชนจนหนีไม่ทันก็กลับมาลุกขึ้นเดินได้เมื่อแสงสีขาวหายไปกลายเป็นที่ร่ำลือไปทั่ว ชาวเมืองทั้งหมดต่างออกจากเรือนเพื่อมารอแสงสีขาวอีกครั้ง แต่ก็ไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลยป๋อฉิวประคองบุตรสาวขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะร่ำลาสองพ่อลูกกับจวนของตนไป“หลินเออร์” ชิงชางร้องเรียกนาง“ท่านจัดการเรื่องของท่านเถิด ข้าจะกลับจวนเพื่อไปดูมารดาและน้องชาย” จือหลินนางไม่ได้หันไปมองชิงชางเลยสักนิดจือหลินพูดจบนางก็หมดสติไปทันที เพราะการระเบิดพลังและการเลื่อนขั้นที่เกิดข
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย การระเบิดพลังของจือหลิน
ป๋อฉิวจ้องมองฉีหลีเจียวอย่างโกรธแค้น ไม่รู้ว่าเมื่อคนของเขาไปถึงจวนตระกูลถานบุตรสาวจะออกจากการกักตัวแล้วหรือยังต่อให้ใบหน้าของเขาเรียบเฉยมากเพียงใด แต่ในอกของเขากับสะท้านอย่างหวาดกลัว กลัวว่าคนในตระกูลจะเคราะห์ร้ายไปกับเขาด้วยจือหลินนางมาถึงประตูวังหลวงเพียงลำพังหลังจากที่นางใช้ปราณรักษาทหารที่ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดแล้วก็ออกเดินทางมาทันที“มีป้ายคำสั่งเข้าวังหรือไม่” ทหารหน้าประตูวังเอ่ยถามจือหลินเขามองนางอย่างแปลกใจ นางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวังหลวงหรือ จึงได้อาจหาญเข้ามาวังหลวงเช่นนี้“ไม่มี” นางเอ่ยเสียงเหยียบเย็น“กลับไปเสีย ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” ทหารดึงกระบี่ออกมาข่มขู่จือหลินเพียงแค่นางปรายตาไปมอง ลมปราณในร่างของนางก็ทำให้ทหารที่กำลังถือกระบี่ข่มขู่นางกระเด็นถอยหลังไปกระแทกกับประตูวังจนหมดสติเสียงร้องตกใจของทหารที่อยู่รอบบริเวณนั้น วิ่งมาทางนาง เพื่อจัดการกับนางทันทีจือหลินโบกมืออย่างนึกรำคาญ นางไม่มีเวลามากพอที่จะเล่นสนุกกับพวกเขาฉีหลีเจียวดึงกระบี่ขององครักษ์ออกมาหวังจะบั่นคอป๋อฉิวอย่างมีโทสะ ก็ถูกองครักษ์ที่อยู่หน้าประตูคุกใต้ดินวิ่งเข้ามาแจ้งเรื่องผู้บุกรุก
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย บิดาข้าอยู่ที่ใด
จือหลินเดินลมปราณโดยไร้สิ่งรบกวน นางนั่งจนลืมวันลืมคืนเช่นเดิม ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด สิ่งที่จือหลินรับรู้ได้ครั้งนี้ ร่างกายของนางเลื่อนระดับได้เร็วขึ้นเพราะทนความเจ็บปวดจากลมปราณทั้งห้าที่ขยายใหญ่ขึ้นได้ ตัวนางจึงนั่งต่อไปเรื่อยๆ“หลินเออร์ บิดาเจ้าตกอยู่ในอันตราย” เสียงของชิงชางที่ออกมาจากหยกสื่อสารทำให้จือหลินนางหลุดออกจากการเลื่อนระดับดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำราวกับสัตว์ร้าย“บิดาข้าอยู่ที่ใด” น้ำเสียงของจือหลินที่สื่อสารกลับไปเต็มไปด้วยไอสังหาร จนชิงชางที่ถือหยกสื่อสารในมืออดสั่นสะท้านไม่ได้แรงโทสะของจือหลินเมื่อรู้ว่าบิดาของนางกำลังได้รับอันตราย ทำให้ค่ายกลที่ววางไว้ระเบิดออก เรือนของนางเสียหายไปกว่าครึ่ง ค่ายกลทั้งหมดถูกทำลายลงคนภายในจวนตระกูลถานรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน ต่างพากันวิ่งมาที่เรือนของจือหลิน“คะ คุณหนู ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่ขอรับ” พ่อบ้านถานคือคนแรกที่เขามาถามนางอย่างใจกล้า เพราะไม่มีบ่าวคนใดกล้าเดินเข้ามาใกล้นางในยามนี้นอกจากแววตาที่ลุกโชนไปด้วยโทสะของนางแล้ว ร่างกายของนางยังมีเปลวไฟแผดเผาไปทุกย่างก้าวที่นางเดิน“หลินเออร์/พี่หญิง” ลี่อินกับตงฟางเ
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย อักขระสื่อสาร
แต่ผู้ใดในจวนตระกูลถานจะคิด ว่าวันต่อมาดอกไม้มากมายก็ถูกส่งมาที่จวนตระกูลถาน พร้อมทั้งผู้ส่งขอไม่รับเป็นเงิน ขอแลกกับน้ำหอมเพียงหนึ่งขวดเท่านั้นผู้อาวุโสต่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมาเพียงจือหลินที่หัวเราะร่วนอย่างชอบใจ มีคนนำของมาให้เช่นนี้นางจะไม่รับไว้ได้อย่างไร แล้วก็แรกกับน้ำหอมเพียงขวดเดียวเท่านั้นจือหลินนางก็แสนจะฉลาด นำน้ำหอมจากภพของนางบรรจุลงในขวดกระเบื้องธรรมดาที่นางนำไปวางขาย มอบให้ผู้ที่ส่งดอกไม้มาให้ที่จวนกลายเป็นที่เลื่องลือไปทั่วเมืองหลวง เพราะน้ำหอมที่เขาได้ ไม่มีวางขายในเมืองหลวงตอนนี้วันต่อๆ มา ดอกไม้หาอยากที่มีกลิ่นหอมก็ถูกส่งมาที่จวนตระกูลถานมากมาย จนบ่าวในจวนไม่มีเวลาได้พักหายใจ เพราะถูกคุณหนูใช้ให้ทั้งเด็ด ล้าง ตาก ดอกไม้ทั้งหมดที่ได้มาจือหลินนางก็ไม่ได้ใช้เปล่าๆ นางมอบสินน้ำใจให้อย่างเต็มที่ บ่าวในเรือนแม้จะเหนื่อยเพิ่มแต่ก็ยินยอมทำอย่างไม่ปริปากบ่นถึงแม้นางจะมีดอกไม้ไว้ทำน้ำหอมจำนวนมากแล้ว แต่น้ำหอมที่นำออกวางขายก็ยังมีเท่าเดิม ยิ่งทำให้สินค้าของนางกลายเป็นที่พูดถึง จนพ่อค้าจากต่างแคว้นและหัวเมืองอื่นๆ เดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อมาทำการค้ากับนางแต่ราคาที่จือหล
