เข้าสู่ระบบแชร์
ผู้บุกรุก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-10 01:12:30เมื่อส่งทุกคนกลับไปแล้วจือหลินก็เดินหน้าเรียบเฉยเข้าไปในเรือน ชาวบ้านพวกนี้ช่างทำให้นางเสียอารมณ์ยิ่งนัก
“ท่านแม่ หรือว่าพวกเราจะออกไปอยู่ที่อื่นดีเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามมารดา
“จะไปอยู่ที่ใดเล่า” เรื่องนี้ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิด
นางต้องทนอยู่ในหมู่บ้านให้คนนินทารังเกียจมานับสิบปี ที่ไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีเงิน แต่เมื่อมีเงินก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ใด นางเคยไปไหนไกลจากหมู่บ้านนอกจากในเมืองครั้งนั้นเสียที่ไหนเล่า
“เอาไว้ค่อยว่ากันเจ้าค่ะ” จือหลินก็ไม่รู้ถึงความเป็นอยู่แต่ละเมืองเสียด้วย และไม่รู้ว่าจะไปถามผู้ใดดี
สองแม่ลูกแยกย้ายกันเข้านอน จือหลินที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงความฝันก็ได้ยินเสียงสัญญาณที่นางไม่ได้ยินมานานแล้วขึ้น
“ระบบกำลังประมวลผล” จือหลินเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที
“โปรดยืนยันตัวตน”
“จือหลิน” นางรีบร้องตอบทันที
“ยืนยันตัวตน ยินดีต้อนรับการกลับมาจือหลิน” นางไม่รู้ว่าในตอนนี้รู้สึกดีใจมากเพียงใดเมื่อได้ยินเสียงสวรรค์อีกครั้ว
แต่ก่อนที่จือหลินจะเข้าไปสำรวจภายในห้วงมิติของนาง ด้านนอกก็มีเสียงค้นหาสิ่งของดังขึ้น จือหลินรีบนำถุงใส่ตั๋วเงินและเห็ดหลินจือที่ยังเหลืออยู่เก็บเข้าไปในมิติทันที
นางเรียกมีดทำครัวที่อยู่ในมิติออกมาถือไว้ในมือ แล้วค่อยๆ เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด ออกไปด้านนอก
“หาอะไรอยู่รึ” จือหลินที่เดินออกมาจากห้องเงียบๆ ก็อยู่ที่ด้านหลังของผู้บุกรุกเสียแล้ว
นางจำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในชาวบ้านที่มาต่อว่านางอยู่ที่หน้าเรือนวันนี้
ต้าจูกำมือในมือแน่นพร้อมทั้งชี้มาที่จือหลินอย่างข่มขู่ แต่แทนที่เขาจะได้เห็นแววตาหวาดกลัวจากเด็กน้อยตรงหน้านางกลับเดินเข้ามาหาเข้าช้าๆ แทน
“จะแทงข้าหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างยียวน
“เอาเห็ดหลินจือมาให้ข้าประเดี๋ยวนี้” ต้าจูเอ่ยอย่างลนลาน
“ก็ข้าบอกไปแล้วว่าข้ากินไปแล้ว ท่านก็ไม่เชื่อ” นางเอียงคอพูดพร้อมทั้งยิ้มเย็นอย่างน่าหวาดกลัว
“มีอันใดหรือหลินเออร์” ลี่อินที่ได้ยินเสียงบุตรสาวพูดกับผู้อื่นก็เปิดประตูออกมาถามอย่างมึนงง
“ต้าจู เจ้าเข้ามาทำอันใดที่เรือนข้า” ลี่อินร้องถามอย่างตื่นตระหนก
“ท่านแม่ท่านไปตามชาวบ้านมาเถิดเจ้าค่ะ” จือหลินกลอกตาก่อนจะบอกมารดาให้ไปร้องเรียกคนมาช่วย
ต้าจูที่เห็นลี่อินจะวิ่งไปตามชาวบ้านก็พุ่งเข้าหานางหมายจะใช้มีดในมือแทงลี่อิน แต่เป็นจือหลินที่ไวกว่า นางใช้มีดในมือ แทงไปที่ขาของต้าจูจนล้มลง
ลี่อินหวาดกลัวจนไม่รู้จะทำสิ่งใด เมื่อเห็นบุตรสาวร้องบอกให้นางไปตามคนอีกครั้งก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว นางมองไม่ทันด้วยซ้ำว่าเหตุใดต้าจูที่กำลังจะถึงตัวนางกลับล้มไปกองกับพื้นแล้วส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“ท่านเข้าเรือนผิดเสียแล้ว” จือหลินดึงมีดออกมา ก่อนจะหมุนมีดในมือเล่นต่อหน้าต้าจู
“เจ้า เจ้า ปีศาจ” ต้าจูร้องเสียงดังลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกจือหลินนางใช้มีดในมือแทงซ้ำลงไปที่แผลเดิมอีกครั้ง ก่อนนางจะดึงออกมาถืออย่างใจเย็น
ต้าจูถอยหลังอย่างหวาดกลัว ยิ่งได้เห็นรอยิ้มของจือหลินที่มองมีดในมืออย่างพอใจ เขาก็แทบจะอยากให้ตนเองหมดสติไปเลยยิ่งดี
จือหลินเดินเข้าไปแย่งมีดในมือของต้าจูมาไว้ในมือของนางก่อนที่จะแทงซ้ำลงไปที่แผลเดิมแล้วปักทิ้งไว้อย่างนั้น เมื่อชาวบ้านมามีดของจือหลินนางก็เก็บเข้ามิติไปเสียแล้ว
สิ่งที่ชาวบ้านเห็นก็คือต้าจูที่ถูกมีดปักอยู่ที่ขา แล้วมีจือหลินที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงนั่งตัวสั่นหลบอยู่ที่มุมบ้านอย่างน่าสงสาร
ลี่อินรีบวิ่งเข้ามาดูบุตรสาวทันที ชาวบ้านต่างก็พสกันจับตัวต้าจูลากไปที่ลานเรือนอย่างรวดเร็ว
“นาง นางเป็นปีศาจ นางแทงข้า” เสียงต้าจูร้องบอกทุกคนว่าเป็นจือหลินที่ทำร้ายเขาดังไปทั่ว
“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ แล้วเข้ามาทำอันใดในเรือนของอาอิน” จางอู๋เข้ามาถีบที่ต้าจูซ้ำอย่างโมโห
“ก็เมียของเจ้ายุให้ข้ามาขโมยเห็ดของสองแม่ลูกที่เรือนของนาง หากข้าไม่มาก็ไม่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้” ต้าจูที่เจ็บจนแทบสิ้นสติ เรื่องที่เขาทำทั้งหมดก็ถูกพูดออกมา
“เจ้าพูดเรื่องอันใด ข้า ข้าจะไปรู้เรื่องได้อย่างไร” จินฮวาตวาดต้าจูเสียงแหลม ในเวลานี้ชาวบ้านมองทั้งหมดสลับกันไปมา
จือหลินจ้องมองไปที่จินฮวาด้วยแววตาสังหารอย่างลืมตัว ลี่อินต้องสะกิดเตือนบุตรสาว แม้นางจะตกใจกับสิ่งที่ต้าจูพูดก็ตาม
“บุตรสาวข้าเพียงสิบหนาวเท่านั้น นางจะทำร้ายผู้ใดได้” ลี่อินเอ่ยเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร
นางบอกเล่าเรื่องที่ต้าจูจะเข้ามาทำร้ายนางแต่ก็ล้มลงจนมีดที่เขาถือปักไปที่ขาของเขาเอง แม้ต้าจูจะโต้แย้งมากเพียงใดก็ล้วนแต่ไม่มีผู้ใดเชื่อเขา
“เจ้าจะทำเช่นไรอาอิน” ผู้นำหมู่บ้านที่เพิ่งได้สติก็เอ่ยถามเสียงเข้ม หากลี่อินคิดจะแจ้งทางการเรื่องที่ลูกสะใภ้ของเขาอยู่เบื้องหลังต้าจูต้องพูดออกมาอย่างแน่นอน
เรื่องของบุตรชายกับลูกสะใภ้เขาก็รับรู้มาโดยตลอด ถึงอย่างไรก็แต่งนางเข้ามาแล้วไม่อาจจะขับไล่ได้ ไม่ว่าจะพูดอันใดบุตรชายก็ไม่ยอมหลับนอนกับนาง เขาที่อยากได้หลานผู้ชายมาสืบทอดตระกูลก็ไม่อาจสมหวัง
ลี่อินก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร นางก้มหน้าลงอย่างคิดไม่ตก เหตุการณ์ในวันนั้นที่นางถูกชาวบ้านรุมต่อว่าปรากฏขึ้นอีกครั้งในใจนาง
จือหลินเอื้อมมือของนางไปจับมือของมารดาไว้ เพราะรู้ว่าในยามนี้มารดาคงกำลังนึกหวาดกลัวที่พบเจอผู้คนมากมายเช่นนี้ นางที่เป็นหมอเพียงมองจากท่าทางก็รับรู้ได้ทันที
“ข้า ข้ากลัวยิ่งนักเจ้าค่ะท่านผู้นำหมู่บ้าน ส่งคนร้ายให้ทางการได้หรือไม่เจ้าคะ” จือหลินแสร้งทำใบหน้าหวาดกลัวออกมา
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เรื่องคลี่คลาย
พ่อแม่ของต้าจูต่างเข้ามาขอร้องสองแม่ลูกไม่ให้ส่งเรื่องให้ทางการ ต้าจูในยามนี้ได้ยินสิ่งที่จือหลินพูดก็เป็นลมหมดสติไปเสียแล้วจินฮวานางก็แข้งขาอ่อนเมื่อได้ยินว่าจะส่งตัวต้าจูให้ทางการ หากเขาถูกจับไปจริงนางก็คงไม่พ้นความผิดเป็นแน่เป็นนางที่พูดยุยงให้ต้าจูที่กำลังหาเงินไปใช้หนี้พนันมาขโมยเห็ดหลินจือที่เรือนของสองแม่นาง นางอิจฉาในความโชคดีที่สองแม่ลูกได้รับ แต่ไม่คิดว่าต้าจูจะโง่ถึงขั้นล้มจนมีแทงตัวเองได้เช่นนี้อี้เฉินก็เดินเข้ามาประคองมารดาไว้ จางอู๋จ้องมองจินฮวาอย่างดุดัน หากต้าจูไม่โง่ล้มลงเสียก่อนเข้าไม่อยากจะนึกว่าสองคนแม่สองที่อ่อนแอจะเป็นเช่นใดลี่อินที่เห็นสายตาห่วงใยของจางอู๋นางก็ก้มหน้าลงโดยไม่กล้ามอง นางรู้ว่าเพราะความหึงหวงจึงทำจินฮวาทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาแม้ว่านางกับจางอู๋จะไม่ได้พบเจอหรือพูดคุยกันแล้ว แต่จินฮวานนางก็ยังไม่ยอมเลิกรา ลี่อินจึงคิดเรื่องที่บุตรสาวถามเรื่องที่ย้ายไปอยู่อีกครั้งขึ้นมา“ช่างเถิดเจ้าค่ะ ข้ากับหลินเออร์จะย้ายไปอยู่ที่อื่น” ลี่อินเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันเบา“อาอิน” ชาวบ้านรวมทั้งจางอู๋เอ่ยเรียกนางอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง“ท่านพาต้าจูกลับไปรักษาตัวเถิด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย บทนำ
จือหลินเธอเป็นเด็กกำพร้า ที่ถูกมารดาทอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่ลืมตามาดูโลก ต่อมาทางโรงพยาบาลจึงส่งตัวเธอให้กับสถานสงเคราะห์พออายุได้สามปี ก็มีองค์กรหนึ่งมารับเลี้ยงตัวเธอ แต่พวกเขาเลี้ยงเธอและเด็กคนอื่นๆ ไว้เพื่อเป็นหนูทดลองเท่านั้นครั้งแรกที่ถูกนำตัวมา ต่างก็โดนจับฉีดยาเข้าสู่ร่างกาย เพื่อหาเด็กที่เลือดต้านเชื้อที่ฉีดเข้าไปได้เท่านั้น หากร่างกายทนรับไม่ไว้สิ่งที่ทางองค์กรมอบให้คือความตายจือหลินอาจเป็นเพราะเลือดของเธอพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าฉีดยาตัวไหนเข้าสู่ร่างกายเธอก็ทนรับได้ทั้งนั้นนับจากนั้นมาเธอจึงถูกเลี้ยงดูจากองค์กรมาอย่างดี เรื่องการศึกษาเธอก็สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างเต็มที่ แต่เพราะความฉลาดของเธอจึงถูกส่งให้เรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์และเรียนแพทย์ควบคู่ไปด้วยเมื่อเรียนจบมาแล้ว จือหลินยังคงทำการให้องค์กรเช่นเดิม แม้จะไม่ได้เป็นนักฆ่าเช่นเพื่อนคนอื่นที่มาพร้อมกัน แต่เธอก็ต้องฝึกไม่ต่างจากพวกเขายิ่งเมื่อต้องนำเด็กเข้ามาเป็นหนูทดลองเช่นเดียวกับเธอในตอนเล็ก ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำ หากฝ่าฝืนไม่ทำการชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวจะถูกกระตุ้นให้ได้รับความทรมานทันทีนานวั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย จางจือหลิน
จือหลินลุกขึ้นเพื่อเดินกลับไปที่บ้านของเจ้าของร่างตามความทรงจำเดิม เพราะตัวนางในยามนี้เป็นเพียงเด็กน้อยวัยสิบขวบเท่านั้นและที่ที่อยู่ก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน ต้องทำอย่างไร จึงได้เลือกที่จะกลับไปที่บ้านของฟู่จือหลินเสียก่อนใช่แล้ว เด็กน้อยที่วิญญาณของจือหลินนางมาอยู่ร่างคือ ฟู่จือหลิน ที่มีชื่อเดียวกับเธอ เด็กน้อยจบชีวิตลงเพราะถูกคนผลักลงมาจากเขา ทำให้หัวไปกระแทกก้อนหินจนจบชีวิตในตอนนี้ความเจ็บปวดที่ศีรษะจือหลินเธอยังรู้สึกได้ เสียงตะโกนเรียกชื่อของจือหลินดังไปทั่วป่า ตอนนี้เธอจึงเรียกเดินไปตามเสียงเรียกก็พบชาวบ้านหลายคนกำลังร้องเรียกและวิ่งมาทางเธอ“โอวโยว หลินเออร์เหตุใดเจ้าถึงเป็นเช่นนี้” เสียงสตรีวัยกลางคนร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าจือหลินมีเลือดไหลเปื้อนไปตามเสื้อผ้าจือหลินมองไปที่กลุ่มคนอย่างมึนงง ทั้งเสื้อผ้าและการพูดไม่ใช่คนยุคเดียวกันกับเธอแน่นอน ตอนที่ยังไม่หายมึนงงก็มีสตรีนางหนึ่งวิ่งเข้ามาสวมกอดแล้วร้องไห้เสียงดังจือหลินรู้ได้ทันทีว่านี้คือมารดาของเจ้าของร่างเดิม ฟู่ลี่อิน หญิงหม้ายที่เลี้ยงดูนางมาแต่เพียงผู้เดียวเจ้าของร่างเดิมไม่รู้แม้กระทั่งว่าบิดาเป็นผู้ใด เพราะมาร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย บุตรสาวที่เปลี่ยนไป
ลี่อินประคองจือหลินให้นอนลงก่อนที่นางจะช่วยห่มผ้าให้อย่างใส่ใจ แม้รู้ดีว่าบุตรสาวมีท่าทางที่ต่อต้านนางอย่างประหลาดแต่ก็คิดว่านางยังคงหวาดกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันต่อมาจือหลินนางก็ไม่ได้พักผ่อนอย่างที่ควรจะทำ เพราะนางรู้สึกว่าไม่ได้เป็นอันใดมาก และอีกอย่างร่างกายของมารดาก็ไม่อาจจะทำงานหนักได้เมื่อรู้มาจากความทรงจำเดิมเมื่อคืนนี้ตอนที่จือหลินนางหลับไปยังฝันถึงจือหลินเจ้าของร่างเดิมอีกด้วย จือหลินร้องไห้อย่างน่าสงสารแล้วบอกให้นางช่วยดูแลมารดาแทนด้วยจือหลินไม่รู้จะทำเช่นไรจะให้นางกลับเข้าร่างก็ไม่อาจจะทำได้ จึงได้รับปากจือหลินคนเดิมไปเพื่อให้นางวางใจอย่างน้อยชาตินี้ก็มีมารดากับเขาบ้างแล้ว เพียงแค่สตรีอ่อนแอคนหนึ่งนางคงไม่ลำบากมากนักที่ต้องคอยดูแลแต่ร่างนี้ก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยวัยสิบหนาวนางจะไปทำอันใดได้มากก็ยังไม่รู้จือหลินเดินไปที่ห้องครัวตามความทรงจำเดิม ก่อนที่จะเห็นลี่อินนางจุดไปอยู่“ข้าทำเองเจ้าค่ะ” จือหลินเดินเข้าไปแย่งตะบันไฟและฟืนในมือของลี่อินมาก่อนที่จะทำทุกอย่างอย่างคล่องแคร่วไม่ใช่ว่านางเก่งแต่อย่างใด ถ้าไม่มีความทรงจำเดิมของจือหลินคนก่อน การจุดไฟเช่นนี้นางก็คงทำไม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย จือหลินขึ้นเขา
จือหลินไม่มีเวลาให้โทษฟ้าดิน นางจำต้องลงมือเก็บกวาดทั้งในเรือนและนอกเรือน ส่วนเรื่องห้องน้ำไว้ค่อยจัดการในภายหลัง นางต้องไปคิดหาหนทางเสียก่อนทำได้ไม่ถึงครึ่งนางก็ทิ้งตัวลงนอนที่พื้นห้องโถงอย่างหมดแรง จะใช้เวลาแค่วันเดียวอย่างที่คิดไว้ไม่ได้เสียแล้วยิ่งอาหารในห้องครัวตอนนี้ก็เหลือไม่มาก พรุ่งนี้นางคงต้องขึ้นเขาเพื่อหาอาหารมาเพิ่มเสียก่อน หากไม่มีอะไรตกถึงท้องก็ไม่อาจจะทำงานหนักได้เช่นกันจือหลินจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาสิ่งที่จะนำมาทำเป็นอาวุธได้บ้าง แต่ก็พบเพียงมีดทำครัวเท่านั้นนางจึงเริ่มมองหาสิ่งอื่นที่ใช้ล่าสัตว์ได้บ้าง แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่ดูเข้าตาในตอนกินอาหารมื้อเย็นนางจึงได้เอ่ยถามมารดาจึงได้รู้ว่า ท่านตาของนางทิ้งธนูกับมีดพร้าไว้ด้วย ลี่อินจึงไปนำออกมาให้บุตรสาว ถึงแม้จะยังไม่เชื่อว่าจือหลินสามารถล่าสัตว์ได้อย่างที่นางพูดแต่เมื่อเห็นแววตาที่มองมาอย่างมุ่งมั่นของนาง ลี่อินก็ไม่กล้าจะเอ่ยสิ่งใดออกมา“ท่านแม่ ท่านมีอาการป่วยช่วยใดบ้าง” จือหลินถามสิ่งที่นางสงสัยเพราะจากสิ่งที่นางดูภายนอกโดยที่ยังไม่ได้ลงมือตรวจ นางคิดว่าลี่อินต้องป่วยเป็นโรคโลหิตจางอย่างแน่นอนลี่อินจึงบอกอาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ตามหาดินเค็ม
จือหลินนางยังไม่คิดจะนำไก่ป่ากับกระต่ายป่าที่หามาได้นำไปขาย เพราะมารดาของนางและร่างนี้ของนางไม่ได้รับสารอาหารที่พอเพียงมาเป็นระยะเวลานานนางจึงจะเก็บไว้กินเองก่อนที่จะไปล้างตัว จือหลินนางยังไปจัดการกับเนื้อสัตว์ที่ได้มาเพื่อจะเก็บไว้ได้กินในมือต่อไป เครื่องปรุงในเรือนแทบจะไม่มีนางจึงทำได้แต่แช่เนื้อไว้ในโอ่งน้ำก่อนเพื่อเก็บรักษาไม่ให้เน่าเสียพรุ่งนี้นางคิดจะขึ้นเขาเพื่อหาดินโป่งที่มีความเค็มเพื่อนำมาสกัดเป็นเกลือเก็บไว้ใช้กินในเรือนแต่หากนางโชคดีของได้พบดินเค็มแทนก็ได้จือหลินเดินไปดูลี่อินที่ห้องของนางก่อนที่นางจะกลับห้องของตนเอง ก็พบว่ามารดาของนางนั้นนอนหลับสบายอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว จือหลินจึงกลับห้องไปพักผ่อนลี่อินที่นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ก็ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า นางเห็นจือหลินที่กำลังยกอาหารขึ้นตั้งโต๊ะเสร็จก็กำลังจะออกจากเรือนเพื่อขึ้นเขา“กินข้าวแล้วหรือหลินเออร์” ลี่อินร้องถามบุตรสาวที่กำลังจะเดินออกจากเรือน“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่มื้อกลางวันข้าเตรียมให้แล้ว ท่านอย่าได้ลืมกินเสียเล่า” เพราะทุกครั้งสองแม่ลูกจะกินข้าวแค่มื้อเช้ากับเย็นเท่านั้นจือหลินอยากจะบำรุงร่างกายของ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย จางอู๋
ลี่อินเลิกถามบุตรสาวแล้วว่านางรู้วิธีทำได้อย่างไร แต่หันมาช่วยเหลือนางแทน เมื่อเห็นว่ากระทะใบใหญ่ที่นางหาได้ร้อนกำลังดี จือหลินจึงให้มารดาเทน้ำที่กรองเรียบร้อยแล้วลงในกระทะเพื่อต้มนางไม่ได้อยู่เฝ้าตลอดเวลา แต่หันไปเก็บเรือนต่อแทน เพราะเกลือต้องต้มจนกว่าน้ำทั้งหมดจะระเหยไปจนเหลือเพียงเกล็ดเกลือสีขาวเท่านั้น จึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลานั่งเฝ้าจือหลินลงมือถางหญ้ารอบเรือน โดยมีลี่อินที่ร่างกายเริ่มใช้แรงได้แล้วแต่ก็ยังไม่มาก เก็บกวาดภายในเรือนเพียงครึ่งวันก็ทำได้ไม่ถึงครึ่ง ทั้งสองจึงหยุดมือแล้วรับประทานอาหารเพื่อเพิ่มพลังเสียก่อน“ท่านแม่ท่านดูฟืนด้วยนะเจ้าค่ะ” จือหลินร้องบอกมารดาให้ดูฟืนอย่าให้มอด ก่อนที่นางจะออกจากเรือนไปเก็บฟืนที่ตีนเขาไม่ไกลจากหลังบ้าน“ยังไม่ตายอีกรึ” เสียงด้านหลังดังขึ้นทำให้จือหลินที่กำลังก้มเก็บฟืนอยู่ต้องหันกลับไปมองอย่างสงสัย ตะวันตรงหัวเช่นนี้ยังมีผู้ใดออกมาหาฟืนเช่นนางอีก“แล้วเห็นหรือไม่เล่าว่าข้าตายหรือไม่” เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดจือหลินจึงสวนกลับไปอย่างไม่ยอม“หึ ปากดีเช่นนี้สมควรตายไปเสีย” อี้เฉินจ้องมองจือหลินด้วยแววตาที่ดุดัน“เช่นนั้นหรือ หากผู้อื่นรู้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-07ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เป็นเกลือแล้ว
จือหลินไม่ได้รับรู้เรื่องราวหลังจากนั้น เมื่ออี้เฉินถูกชาวบ้านพากลับไป นางก็รีบเร่งมือเก็บฟืนกลับเรือน เพื่อไปดูเกลือที่นางต้มไว้แต่กว่าที่เกลือจะเสร็จก็เกือบฟ้ามืดเสียแล้ว ลี่อินเข้ามาช่วยบุตรสาวขนฟืนเข้าไปห้องครัวจือหลินเติมฟืนเข้าเตาเพื่อเร่งฟืนในช่วงสุดท้าย น้ำในกระทะเริ่มเป็นเกลือขาวโผล่มาให้เห็นแล้ว จือหลินใช้ทัพพีช้อนเกลือที่เป็นเม็ดขึ้นมาใส่กระด้งที่มารดาหามาให้นางน้ำที่ยังไม่ระเหยในกระทะนางก็ปล่อยไว้เช่นนั้น ก่อนที่จะหันมาเกลี่ยเกลือเพื่อให้คายความร้อนไว้ขึ้นนางจะได้เก็บเข้าไห ป้องกันคนที่มาหาที่เรือนพบเห็นเขาแต่ส่วนน้อยที่จะมีผู้ใดมาหานางทั้งสองคนแม่ลูก แต่กันไว้ก่อนย่อมดีกว่า เพราะเกลือเป็นสินค้าต้องห้าม หากมีคนล่วงรู้ว่านางสามารถทำเกลือขึ้นมาได้ต้องเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่ลี่อินมองเกลือที่เสร็จแล้วในกระด้งอย่างตกตะลึง นางไม่คิดว่าเพียงดินที่บุตรสาวนำกลับมาจะได้เกลือออกมาเช่นนี้ ถึงแม้น้ำที่เกือบเต็มกระทะจะต้มออกมาได้ไม่มากอย่างที่คิด แต่เท่านี้ก็มากพอกับทั้งชีวิตที่นางได้กินมาเสียอีก“หลินเออร์ หากมีผู้ใดรู้เข้าเจ้าต้องเป็นอันตรายแน่” ลี่อินพูดขึ้นอย่างกังวล“ข้าไม่พูด ท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-07
บทล่าสุด
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เรื่องคลี่คลาย
พ่อแม่ของต้าจูต่างเข้ามาขอร้องสองแม่ลูกไม่ให้ส่งเรื่องให้ทางการ ต้าจูในยามนี้ได้ยินสิ่งที่จือหลินพูดก็เป็นลมหมดสติไปเสียแล้วจินฮวานางก็แข้งขาอ่อนเมื่อได้ยินว่าจะส่งตัวต้าจูให้ทางการ หากเขาถูกจับไปจริงนางก็คงไม่พ้นความผิดเป็นแน่เป็นนางที่พูดยุยงให้ต้าจูที่กำลังหาเงินไปใช้หนี้พนันมาขโมยเห็ดหลินจือที่เรือนของสองแม่นาง นางอิจฉาในความโชคดีที่สองแม่ลูกได้รับ แต่ไม่คิดว่าต้าจูจะโง่ถึงขั้นล้มจนมีแทงตัวเองได้เช่นนี้อี้เฉินก็เดินเข้ามาประคองมารดาไว้ จางอู๋จ้องมองจินฮวาอย่างดุดัน หากต้าจูไม่โง่ล้มลงเสียก่อนเข้าไม่อยากจะนึกว่าสองคนแม่สองที่อ่อนแอจะเป็นเช่นใดลี่อินที่เห็นสายตาห่วงใยของจางอู๋นางก็ก้มหน้าลงโดยไม่กล้ามอง นางรู้ว่าเพราะความหึงหวงจึงทำจินฮวาทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาแม้ว่านางกับจางอู๋จะไม่ได้พบเจอหรือพูดคุยกันแล้ว แต่จินฮวานนางก็ยังไม่ยอมเลิกรา ลี่อินจึงคิดเรื่องที่บุตรสาวถามเรื่องที่ย้ายไปอยู่อีกครั้งขึ้นมา“ช่างเถิดเจ้าค่ะ ข้ากับหลินเออร์จะย้ายไปอยู่ที่อื่น” ลี่อินเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันเบา“อาอิน” ชาวบ้านรวมทั้งจางอู๋เอ่ยเรียกนางอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง“ท่านพาต้าจูกลับไปรักษาตัวเถิด
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ผู้บุกรุก
เมื่อส่งทุกคนกลับไปแล้วจือหลินก็เดินหน้าเรียบเฉยเข้าไปในเรือน ชาวบ้านพวกนี้ช่างทำให้นางเสียอารมณ์ยิ่งนัก“ท่านแม่ หรือว่าพวกเราจะออกไปอยู่ที่อื่นดีเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามมารดา“จะไปอยู่ที่ใดเล่า” เรื่องนี้ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดนางต้องทนอยู่ในหมู่บ้านให้คนนินทารังเกียจมานับสิบปี ที่ไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีเงิน แต่เมื่อมีเงินก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ใด นางเคยไปไหนไกลจากหมู่บ้านนอกจากในเมืองครั้งนั้นเสียที่ไหนเล่า“เอาไว้ค่อยว่ากันเจ้าค่ะ” จือหลินก็ไม่รู้ถึงความเป็นอยู่แต่ละเมืองเสียด้วย และไม่รู้ว่าจะไปถามผู้ใดดีสองแม่ลูกแยกย้ายกันเข้านอน จือหลินที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงความฝันก็ได้ยินเสียงสัญญาณที่นางไม่ได้ยินมานานแล้วขึ้น“ระบบกำลังประมวลผล” จือหลินเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที“โปรดยืนยันตัวตน”“จือหลิน” นางรีบร้องตอบทันที“ยืนยันตัวตน ยินดีต้อนรับการกลับมาจือหลิน” นางไม่รู้ว่าในตอนนี้รู้สึกดีใจมากเพียงใดเมื่อได้ยินเสียงสวรรค์อีกครั้วแต่ก่อนที่จือหลินจะเข้าไปสำรวจภายในห้วงมิติของนาง ด้านนอกก็มีเสียงค้นหาสิ่งของดังขึ้น จือหลินรีบนำถุงใส่ตั๋วเงินและเห็ดหลินจือที่ยังเหลืออยู่เก็บเข้าไปในมิติทันทีนา
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ตอบแทนน้ำใจ
จือหลินเมื่อเข้ามาในเรือนแล้ว นางก็นำสิ่งของออกมา ก่อนที่จะส่งถุงในใหญ่ที่เดิมที่ใส่เห็ดหลินจือ แต่ตอนนี้บรรจุตั๋วเงินจนแน่นขนัดให้ลี่อิน“สวรรค์ มากถึงเพียงนี้” ลี่อินไม่รู้ว่าเงินมีมากเท่าใด แต่นางดูจากจำนวนตั๋วเงินที่เห็น“ทั้งหมด สองหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบห้าตำลึงทองเจ้าค่ะ”เมื่อจือหลินพูดจบ ตั๋วเงินในมือของลี่อินก็ร่วงหล่นเต็มพื้น จือหลินส่ายหน้าก่อนจะก้มเก็บตั๋วเงินทั้งหมดใส่ถุงตามเดิม“ท่านแม่ ท่านดื่มน้ำเสียก่อน” จือหลินรินน้ำส่งให้ลี่อิน“หากผู้ใดรู้เข้าคงได้มาขโมยไปจนหมดแน่” ลี่อินเอ่ยพูดอย่างลนลาน“หากท่านทำอาการเช่นนี้ต่อหน้าผู้อื่นคงได้มีคนสงสัยเป็นแน่เจ้าค่ะ” จือหลินกลอกตาอย่างเหนื่อยใจ เรือนของนางนอกจากชาวบ้านที่อยู่ใกล้ไม่กี่หลังก็ไม่มีผู้ใดคิดจะมาจือหลินนำตั๋วเงินไปเก็บไว้ที่ห้องของนาง เพราะหากให้มารดาเป็นผู้เก็บเห็นทีคืนนี้นางคงนอนไม่หลับเป็นแน่“ท่านแม่ข้าจะนำเห็ดดอกเล็กไปท่านปู่จง ท่านป้าหลิว และท่านป้าหั่ว เจ้าค่ะ”ลี่อินนางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เพราะทั้งสามเรือนล้วนแล้วแต่หยิบยื่นสิ่งของให้นางสองคนแม่ลูกอยู่เสมอจือหลินเอ่ยเตือนมารดาไม่ให้ทำท่าทางประหลาดก่อ
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย หมอหวงผู้ตกใจเก่ง
ยิ่งได้เห็นแววตาที่จ้องมองเขาราวกับพยัคฆ์รอขย้ำเหยื่อ เขาก็อดสะท้านในอกวูบหนึ่งไม่ได้ หากบอกราคาที่นางไม่พอใจ นางคงไปร้านอื่นทันทีแต่แววตาของนางที่มองเขาอยู่ในยามนี้ ช่างให้ความคุ้นเคยที่ประหลาด แต่เขาก็ตอบไม่ได้ว่าเคยเห็นแววตาที่คล้ายกับนางจากที่ใด“ข้าหมอหวง เจ้าเล่าชื่อแซ่อันใด”“ข้าแซ่ฟู่ นามจือหลิน เจ้าค่ะ” จือหลินลุกขึ้นคารวะหมอหวงอย่างนอบน้อม ตามแบบซีรีส์ที่เคยผ่านตานางมา“เช่นนั้นสองพันตำลึงทองเจ้าพอใจหรือไม่” จือหลินลองคคิดค่าเงินคร่าวๆ จากที่นางจ่ายค่าเกวียนและค่าเข้าเมืองอย่างใช้ความคิด“สองพันห้าร้อยตำลึงทอง ข้าให้เจ้าเต็มที่แล้ว” หมอหวงที่เห็นจือหลินขมวดคิ้วคิดก็คิดว่านางไม่พอใจกับราคาที่เขาให้จึงกัดฟันเพิ่มให้นางอีกห้าร้อยตำลึงทอง“เจ้าค่ะ แล้วถ้าดอกนี้เล่า” จือหลินเมื่อได้ราคาที่นางพอใจก็เริ่มหยิบดอกสีดำกับสีม่วงออกมาอย่างละดอก“สวรรค์ เจ้า เจ้า โชคดีเกินไปแล้ว” หมอหวงกระโดดลุกจากเก้าอี้อย่างตกใจ เมื่อเห็นเด็กน้อยนำเห็ดหลินจือออกมาอีกสองดอก“เจ้าต้องการให้ข้าตกใจจนตายหรือ” เขาถลึงตามองจือหลิน เมื่อเห็นนางขบขันกับท่าทางตกใจของเขา“เหอะ หากมีอีกก็รีบเอาออกมาให้หมดเสีย ข้
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เข้าเมืองขายเห็ด
รุ่งเช้าสองแม่ลูกก็ตื่นมาอย่างสดชื่น เมื่อทานมื้อเช้าเรียบร้อยต่างก็ช่วยกันนำเห็ดที่จือหลินหั่นไว้เมื่อวานไปตากแดดทันที“ท่านแม่ข้าจะเข้าเมืองต้องเดินทางไปเช่นไรเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อจัดการนำเห็ดตากแดดแล้ว“หากเจ้าขึ้นเกวียนวัวหน้าหมู่บ้านก็ต้องรีบเตรียมตัวแล้ว” ลี่อินขมวดคิ้วคิดเพราะว่านางก็ไม่ได้เมืองมานับสิบปีแล้ว หมู่บ้านไห่เหอ อยู่ห่างจากเมืองกว่างซียี่สิบลี้ (1ลี้=500เมตร) หากเดินเท้าก็ต้องมีถึงหนึ่งชั่วยาม หากนั่งเกวียนวัวก็เพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้นหมู่บ้านไห่เหอมีลุงจงเป็นผู้ขับเกวียนรับส่งคนในหมู่บ้าน โดยมีค่านั่งเกวียนคนละสองอิแปะ (ค่าเงินในยุคนั้น) เพราะระยะทางไปกลับเพียงครั้งละหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ลุงจงจึงว่งเกวียนไปกลับไปวันละสองรอบหากจือหลินนางจะเข้าเมืองวันนี้ก็คงต้องเตรียมตัวออกจากเรือนได้แล้ว จือหลินจึงเก็บเห็ดหลินจือที่ผึงแห้งแล้วใส่ลงในถุงที่มารดาเตรียมไว้ให้ ก่อนจะรีบแบกตะกร้าออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็วลี่อินต้องวิ่งออกมาจากเรือนเพื่อนำเงินให้จือหลินติดตัวไปเป็นค่าเกวียนและค่าเข้าเมือง เพราะนางรีบร้อนจนลืมแม้กระทั่งจะขอเงินจากมารดา“อ้าวหลินเออร์ เจ้าจ
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย นับว่าสวรรค์ยังสงสารนาง
จือหลินดวงตาของนางเปล่งประกายเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนผนังของถ้ำ ก่อนนางจะเงยหน้าหัวเราะเสียงก้องสะท้านไปทั่วถ้ำอย่างบ้าคลั่งหากมีผู้ใดผ่านมาบริเวณถ้ำที่นางอยู่คงได้ตกใจเสียงนางจนวิ่งหนีไปแน่ แม้แต่นกที่เกาะอยู่ตามต้นไม้ใกล้ๆ ถ้ำ ยังต้องบินหนีด้วยความตกใจจือหลินหาที่เหมาะๆ ปักคบไฟของนาง ก่อนจะนำมืดที่อยู่ด้านหลังตะกร้าออกมาเพื่อจัดการกับสิ่งที่นางพบเจออย่างน้อยสวรรค์ก็ไม่ได้กลั่นแกล้งนางมากเกินไป ยังพาให้นางมาพบ ‘เห็ดหลินจือ’ มากมายหลายดอก“ฮ่า ฮ่า ชื่อข้าจือหลิน ข้าถึงได้มาเจอเห็ดหลินจือ” จือหลินนางพูดกับตนเองราวกับคนเสียสตินางเก็บเห็ดลงมาจากผนังอย่างเบามือ พร้อมกับฮัมเพลงอย่างสบายใจ แม้นางจะเรียนแพทย์แผนปัจจุบันไม่ใช่แพทย์แผนจีน แต่ความรู้เรื่องสมุนไพรนางก็พอมีติดตัวหลินหลินจือที่นางพบบางดอกมีอายุหลายร้อยปี บางดอกนับพันปีก็มี หากมองไปตามผนังถ้ำดีๆ จะพบรากของต้นไม้ที่แห้งตายมาเป็นเวลานานจึงทำให้เกิดเห็ดหลินจือขึ้นมาได้จือหลินมิได้เก็บไปทั้งหมดในทันที ถ้ำแห่งนี้ไม่มีผู้ใดรู้ถึงการมีอยู่ของมัน นางค่อยขึ้นมาเก็บในภายหลังก็ยังได้ นางเลือกเก็บไปสีละสองดอก เพื่อดูว่าในยุคนี้สีใดขายได้เง
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย เป็นเกลือแล้ว
จือหลินไม่ได้รับรู้เรื่องราวหลังจากนั้น เมื่ออี้เฉินถูกชาวบ้านพากลับไป นางก็รีบเร่งมือเก็บฟืนกลับเรือน เพื่อไปดูเกลือที่นางต้มไว้แต่กว่าที่เกลือจะเสร็จก็เกือบฟ้ามืดเสียแล้ว ลี่อินเข้ามาช่วยบุตรสาวขนฟืนเข้าไปห้องครัวจือหลินเติมฟืนเข้าเตาเพื่อเร่งฟืนในช่วงสุดท้าย น้ำในกระทะเริ่มเป็นเกลือขาวโผล่มาให้เห็นแล้ว จือหลินใช้ทัพพีช้อนเกลือที่เป็นเม็ดขึ้นมาใส่กระด้งที่มารดาหามาให้นางน้ำที่ยังไม่ระเหยในกระทะนางก็ปล่อยไว้เช่นนั้น ก่อนที่จะหันมาเกลี่ยเกลือเพื่อให้คายความร้อนไว้ขึ้นนางจะได้เก็บเข้าไห ป้องกันคนที่มาหาที่เรือนพบเห็นเขาแต่ส่วนน้อยที่จะมีผู้ใดมาหานางทั้งสองคนแม่ลูก แต่กันไว้ก่อนย่อมดีกว่า เพราะเกลือเป็นสินค้าต้องห้าม หากมีคนล่วงรู้ว่านางสามารถทำเกลือขึ้นมาได้ต้องเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่ลี่อินมองเกลือที่เสร็จแล้วในกระด้งอย่างตกตะลึง นางไม่คิดว่าเพียงดินที่บุตรสาวนำกลับมาจะได้เกลือออกมาเช่นนี้ ถึงแม้น้ำที่เกือบเต็มกระทะจะต้มออกมาได้ไม่มากอย่างที่คิด แต่เท่านี้ก็มากพอกับทั้งชีวิตที่นางได้กินมาเสียอีก“หลินเออร์ หากมีผู้ใดรู้เข้าเจ้าต้องเป็นอันตรายแน่” ลี่อินพูดขึ้นอย่างกังวล“ข้าไม่พูด ท
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย จางอู๋
ลี่อินเลิกถามบุตรสาวแล้วว่านางรู้วิธีทำได้อย่างไร แต่หันมาช่วยเหลือนางแทน เมื่อเห็นว่ากระทะใบใหญ่ที่นางหาได้ร้อนกำลังดี จือหลินจึงให้มารดาเทน้ำที่กรองเรียบร้อยแล้วลงในกระทะเพื่อต้มนางไม่ได้อยู่เฝ้าตลอดเวลา แต่หันไปเก็บเรือนต่อแทน เพราะเกลือต้องต้มจนกว่าน้ำทั้งหมดจะระเหยไปจนเหลือเพียงเกล็ดเกลือสีขาวเท่านั้น จึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลานั่งเฝ้าจือหลินลงมือถางหญ้ารอบเรือน โดยมีลี่อินที่ร่างกายเริ่มใช้แรงได้แล้วแต่ก็ยังไม่มาก เก็บกวาดภายในเรือนเพียงครึ่งวันก็ทำได้ไม่ถึงครึ่ง ทั้งสองจึงหยุดมือแล้วรับประทานอาหารเพื่อเพิ่มพลังเสียก่อน“ท่านแม่ท่านดูฟืนด้วยนะเจ้าค่ะ” จือหลินร้องบอกมารดาให้ดูฟืนอย่าให้มอด ก่อนที่นางจะออกจากเรือนไปเก็บฟืนที่ตีนเขาไม่ไกลจากหลังบ้าน“ยังไม่ตายอีกรึ” เสียงด้านหลังดังขึ้นทำให้จือหลินที่กำลังก้มเก็บฟืนอยู่ต้องหันกลับไปมองอย่างสงสัย ตะวันตรงหัวเช่นนี้ยังมีผู้ใดออกมาหาฟืนเช่นนางอีก“แล้วเห็นหรือไม่เล่าว่าข้าตายหรือไม่” เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดจือหลินจึงสวนกลับไปอย่างไม่ยอม“หึ ปากดีเช่นนี้สมควรตายไปเสีย” อี้เฉินจ้องมองจือหลินด้วยแววตาที่ดุดัน“เช่นนั้นหรือ หากผู้อื่นรู้ว
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย ตามหาดินเค็ม
จือหลินนางยังไม่คิดจะนำไก่ป่ากับกระต่ายป่าที่หามาได้นำไปขาย เพราะมารดาของนางและร่างนี้ของนางไม่ได้รับสารอาหารที่พอเพียงมาเป็นระยะเวลานานนางจึงจะเก็บไว้กินเองก่อนที่จะไปล้างตัว จือหลินนางยังไปจัดการกับเนื้อสัตว์ที่ได้มาเพื่อจะเก็บไว้ได้กินในมือต่อไป เครื่องปรุงในเรือนแทบจะไม่มีนางจึงทำได้แต่แช่เนื้อไว้ในโอ่งน้ำก่อนเพื่อเก็บรักษาไม่ให้เน่าเสียพรุ่งนี้นางคิดจะขึ้นเขาเพื่อหาดินโป่งที่มีความเค็มเพื่อนำมาสกัดเป็นเกลือเก็บไว้ใช้กินในเรือนแต่หากนางโชคดีของได้พบดินเค็มแทนก็ได้จือหลินเดินไปดูลี่อินที่ห้องของนางก่อนที่นางจะกลับห้องของตนเอง ก็พบว่ามารดาของนางนั้นนอนหลับสบายอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว จือหลินจึงกลับห้องไปพักผ่อนลี่อินที่นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ก็ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า นางเห็นจือหลินที่กำลังยกอาหารขึ้นตั้งโต๊ะเสร็จก็กำลังจะออกจากเรือนเพื่อขึ้นเขา“กินข้าวแล้วหรือหลินเออร์” ลี่อินร้องถามบุตรสาวที่กำลังจะเดินออกจากเรือน“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่มื้อกลางวันข้าเตรียมให้แล้ว ท่านอย่าได้ลืมกินเสียเล่า” เพราะทุกครั้งสองแม่ลูกจะกินข้าวแค่มื้อเช้ากับเย็นเท่านั้นจือหลินอยากจะบำรุงร่างกายของ
