9.สี่หนุ่มสี่มุม
ผับ storm
ตรีภพให้คนขับรถที่บ้านมาส่งที่ผับของเพื่อนสนิท เขาไม่ได้ขับรถมาเอง เขื่อไอ้พวกนั้นมันเตรียมซัฟอกเขาจนขาวสะอาดแน่นอน ไม่เมางานเลี้ยงไม่มีทางแยกวง
กลุ่มเขาที่คบกันมาตั้งแต่เรียนด้วยกันที่อเมริกา พาทิส วายุ และอาทิตย์ เขาทั้งสี่คนถูกทางบ้านส่งไปเรียนเมืองนอกเพื่อกลับมาบริหารบริษัท เรียนด้วยกัน กินเหล้า เที่ยวผู้หญิง หัวหกก้นขวิดมาด้วยกัน มือหนาเปิดประตูห้อง VVIP เข้ามาก็ส่ายหัวรัวๆ เพราะสายตาทุกคนในห้องจับจ่อมาทางเขาทันทีที่เปิดประตู
“โหว ว่าจะเสด็จ รอกูปิดร้านเลยไหม” วายุทักเพื่อนรักทันที
“เอาน่า มันคงเพิ่งขอเมียออกจากบ้านได้ เพื่อนเพิ่งแต่งงานมึงอย่าไปว่ามันเลย” อาทิตย์แหย่เพื่อนรักเจ้าบ่าวป้ายแดง
“ขอเมียก็เหี้ยล่ะ” ตรีภพทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างพาทิศที่นั่งจิบน้ำอำพันอยู่คนเดียว ต่างจากอีกสองหนุ่มที่มีสาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยในวงแขน
“เอ้า! อะไรยังไง “วายุสัพยอกเพื่อนแล้วหันไปสั่งให้สาวๆ ออกไปก่อน เรื่องที่จะคุยค่อนข้างส่วนตัว ถึงทั้งสองสาวจะเป็นเด็กในร้านเขา เชื่อใจได้ แต่กันไว้ดีกว่า
ทันที่ไปสาวๆ ออกจากห้องไป วายุก็เปิดประเด็นทันที
“ไอ้พามันเล่าแล้วแต่กูไม่ค่อยเชื่อเท่าไรว่ะ น้องวีทั้งสวยทั้งนิสัยดี ถึงเวลามึงจะหย่าได้หร๊อ”
“กูไม่ได้รักวี ทำไมพอถึงเวลาแล้วกูจะหย่าไม่ได้ว่ะ”
“มึงต้องมีลูกกับวีด้วยไม่ใช่หรอถึงจะหย่าได้” พาทิศนึงถึงเงื่อนไขที่คุณป้าเสนอให้มันจนยอมแต่ง นอกจากเรื่องสุขภาพของท่านก็เรื่องหลานด้วย
“กูไม่รู้แม่กูคิดอะไร ถ้ากูมีลูกกับวีแล้วจะยอมให้หย่า โดยไม่ขัดขวางใดๆ ทั้งสิ้น” ตรีภพคว้าแก้วเหล้าที่พาทิศยื่นมาให้ยกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
“เออถ้าถึงขั้นมีลูกด้วยกัน ถึงไม่รักมันก็ต้องผูกพันกันมั้งล่ะว่ะ แล้วมึงกับน้องวีก็โตมาด้วยกันไม่ใช่หรอ” อาทิตย์รีบเสริม
“พวกมึงว่าแม่ไอ้ภพแปลกๆ ป่าวว่ะ บังคับให้แต่งกับน้องวี และต้องมีลูกกับน้องวีเท่านั้น พอคลอดลูกก็หย่าได้เลย บทจะง่ายก็ง่ายเกิ๊น”
“เห้ย ไอ้วามึงอย่าคิดไปขนาดนั้น คุณป้าแกอาจจะเห็นว่าถ้ามีลูกด้วยกันคงเห็นแก่ลูกแล้วก็ไม่หย่ากันก็ได้ พอๆๆ เปลี่ยนเรื่อง วันนี้เลี้ยงต้อนรับไอ้ภพมัน อย่ามาคุยเรื่องเครียดๆ เลย ตามสาวๆ มาชงเหล้าดีกว่า ชงเองแม่งแสบคอ” พาทิศรีบดึงทุกคนออกจากเรื่องวีรดา เพราะตอนนี้หน้าของตรีภพเรื่องบึ้งตึง
พอสาวๆ เข้ามาในห้องบรรยากาศก็คลายความกดดัน สี่หนุ่มต่างพลัดกันเล่าถึงวีรกรรมการใช้ชีวิตที่โชกโชนเคล้าเสียงหัวเราะของสาวๆ
ตรีภพโซซัดโซเซเข้ามาในห้องนอน กว่าจะยอมแยกย้ายกันกลับได้ ไม่ได้กินเหล้าพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้หลายปีเอาซะแทบจะหมดสภาพ ร่างหนาเดินมาถึงข้างเตียงฝั่งที่วีรดานอนอยู่ ใบหน้านวลลออซุกหมอนลมหายใจสม่ำเสมอคงจะหลับไปซักพักแล้ว ทุกครั้งที่กลับมาเยี่ยมบ้านเขาจะกลับมาแค่ช่วงสั้นๆ อยู่เมืองไทยไม่เกิน 1 อาทิตย์และพยายามหลบเลี่ยงการเจอวีรดา เรียบจบก็ขอทำงานหาประสบการณ์ที่นู้นก่อน หากคุณพ่อไม่สั่งให้กลับมาเขาคงอยู่อีกหลายปี มือหนาค่อยๆ ลูบไล้แก้มนวล เขาเคยหอมแก้มนี้แต่ก่อนมันกลมนุ่มเหมือนซาลาเปา เขารักเธอไม่ได้อีกแล้ว ที่ไอ้วายุพูดไม่ใช่เขาไม่คิดตาม ขนาดคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องน้ารดายังมองว่ามันแปลก ให้เขาแต่งงานกับวีรดาอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้ ไหนจะให้หย่าทันทีที่คลอดหลานให้อีก
“ทำไมน้องวีต้องเป็นลูกของน้ารดาด้วย”
วีรดาค่อยๆ ลืมตาหลังจากที่แน่ใจว่าคนเมาหลับไปแล้ว เธอยังไม่นอน พอเห็นแท็กซี่จนที่หน้าประตูรั้ว เธอก็รับกลับห้องแกล้งนอนหลับเพราะไม่อยากประทะฝีปากกับเขา
“เหอะ สภาพ” วีรดามองคนที่เมาหลับด้วยความสมเพช ตรีภพนอนกองอยู่ที่พื้นข้างเตียงเธอ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คละคลุ้งจนแสบจมูก ปล่อยให้นอนทั้งแบบนี้ก็ไม่ได้อีก เมื่อตัดสินใจได้แล้วจึงลุกไปเข้าห้องน้ำเตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้คนเมา ตรีภพเมาจนทิ้งร่าง กว่าวีรดาจะปล้ำเช็ดตัวแล้วลากขึ้นเตียงสำเร็จเล่นเอาเหงื่อซึม ชุดนอนใหม่ เนื้อตัวสะอาด ขาดแค่ปะแป้งเด็กให้เท่านั้นล่ะ เธอยืนมองผลงานชิ้นโบว์แดงที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ที่ตรีภพพูดก่อนจะหลับไปเธอได้ยินชัดทุกคำ เธอยังจำคืนเข้าหอได้ที่เขาบอกว่าเกลียดแม่เธอ ‘แม่ดาของวีไปทำอะไรให้คุณภพเกลียดค่ะ’ เธอคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าแม่ของเธอทำไรให้ตรีภพเกลียดได้ถึงขนาดเกลียดเธอที่เป็นลูกของแม่ด้วย
อยู่ๆมายกลูกชู้เป็นลูกรักแถมพวงตำแหน่งสะใภ้อีก
เออ คุณหญิงแม่หล่อนแปลกๆ จริงๆ ด้วยค่ะ
วันนี้อัพ 2 ตอน พรุ่งนี้งดอัพนะคะ
10.จะให้ลืมได้ยังไงร่างหนาภายใต้ผ้าห่มค่อยๆ ลืมเปลือกตาขึ้น ขยับกาย เรือนกายทีีเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อหันไปมองนาฬิกาข้างเตียงนอน เกือบเที่ยงแล้ว“แม่งชงสูตรไหนว่ะ ปวดหัวชิบหาย” ตรีภพยกมือขึ้นนวดขมับ บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว เขาใส่ชุดนอนอยู่ จำได้ว่าเมื่อคืนกลับมาถึงก็สลบไปเลย แสดงว่าคนที่นอนร่วมเตียงคงเป็นคนเปลี่ยนให้ หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วจึงเดินลงไปที่ห้องอาหารเพราะตอนนี้ได้เวลาทานอาหารกลางวันพอดี“หนักหรอเรา ลงมาซะเที่ยง ดีน่ะวันนี้วันอาทิตย์ ถ้าวันทำงานแบบนี้ไม่เอานะ” คุณตรีดันทันทีที่เห็นลูกชายเดินสะโหลสะเหลลงจากบันไดมา ก็อดที่จะพูดเย้าไม่ได้“นิดหน่อยครับ ไม่ได้ครบทีมนาน เรื่องสังสรรค์กับเรื่องงานผมแยกได้ครับคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”“มาๆ ตาภพ แม่สั่งป้าใจต้มน้ำแกงแก้แฮงค์ให้ น้องวีบอกแม่ว่าเราเมาหนักเลยเมื่อคืนวันนี้น่าจะลงมาสาย” คุณหญิงปาดวานเดินเข้ามาควงแขนลูกชายสุดที่รักเดินกึ่งจูงกึ่งลากไปยังห้องรับประทานอาหาร“หึ ขี้ฟ้องซะด้วย แล้วลูกสะใภ้คุณแม่ไปไหนล่ะครับ ปกติเสนอหน้าอยู่ข้างคุณแม่ตลอด” ตรีภพทำเสียงขึ้นจมูก ได้แต่แค่นเขี้ยวหมั้นไส้ ฟ้องแม่เขาว่าเขาเมากลับมาสินะ แล้วหา
11.ถ้าหาก 1ตรีดนัย เขาว่าจะพาภรรยาไปนั่งดูกล้วยไม้ที่เรือนเพาะชำหลังทานอาหารเสร็จ รอนานแล้วลูกชายไม่ตามไปซักทีจึงหยิบเอกสารออกมาให้เอง เห็นลูกชายและภรรยากอดกันกอดอยู่ที่จึงเดินเข้าไปสวมกอดข้อนหลังภรรยา“แอบกอดกันแบบนี้พ่อน้อยใจน่ะ โตจนแต่งงานมีเมียแล้ว ยังอ้อนแม่แบบนี้อยู่หรอไอ้ลูกชาย” ช่วงที่ตรีภพไปเรียนเมืองนอก เขาไม่เคยไปเยี่ยมเลยเพราะทำงานทุกวัน ส่วนภรรยาก็ร่างกายอ่อนแอเขาไม่กล้าให้เดินทางคนเดียว ถึงตรีภพจะกลับมาเยี่ยมบ้านทุกปี แต่ก็คงไม่เหมือนอยู่บ้าน คงคิดถึงอ้อมกอดของครอบครัวไม่น้อย เขารู้สึกผิดที่ผลักดันลูกชายให้ไปใช้ชีวิตคนเดียวแต่เขาไม่มีทางเลือกอนาคตชีวิตพนักงานหลายพันคนจะตกอยู่ในกำมือของตรีภพเขาจำเป็นให้ตรีภพเติบโตและเรียนรู้ด้วยตนเอง “โถ่ คุณค่ะอย่าแซวลูกแบบนั้น สำหรับวาดไม่ว่าจะอายุเท่าไรก็ยังเป็นเด็กเสมอและค่ะ”“ต่อให้ผมจะมีเมียอีก 3 ลูกอีก 5 ผมก็จะยังกอดคุณแม่แบบนี้ครับ” ตรีภพแนบหน้าชุกลงไปบนหน้าท้องแบนราบ ยิ่งกอดแบบนี้เขายิ่งรู้สึกว่าคุณแม่ของเขาผอมแห้งเหลือเกิน ท่านเหมือนแก้วที่สามารถแตกหักได้ทุกเมื่อ“เอาลูกหนึ่งให้ได้ก่อน แม่อยากอุ้มหลานไวๆ แม่สั่งป้าใจทำของบำรุง
13.ไม่ไหวบอกไหววีรดาเข้ามาในห้องนอน เดินทะลุมายังห้องแต่งตัว เมื่อวางถุงช๊อปปิ้งลงกับพื้น ตากลมโตกวาดสายตาไปรอบๆๆ บริเวณ ตู้เสื้อผ้าที่แบ่งฝั่งของเขาและเธอชัดเจน ของใช้ส่วนตัวของเธอถูกย้ายมายังห้องของตรีภพ ห้องที่ไม่มีคนใช้งานมากว่าสิบปี แม้เจ้าของไม่อยู่ห้องก็ถูกทำความสะอาดทุกๆ 3วัน ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามา จนกระทั่งคืนเข้าหอ การแต่งงานที่อยู่เพราะหน้าที่ เธอทำหน้าที่ตอบแทบบุญคุณ เขาทำหน้าที่กตัญญูต่อมารดา“เฮ้อ จะไหวมั้ยว่ะวี”“พูดคำหยาบเป็นด้วยหรอ” ลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ ทำเอารีดราสะดุ้งโหย่ง หย่นคอถดตัวถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว“คุณภพ”“หึ ทำเป็นรังเกียจ ที่เมื่อวานแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันไม่เห็นร้องซักแอะ ออกจะชอบอกชอบใจที่ได้เป็นเมียผม”“เออ วีแค่ตกใจค่ะ คุณภพเล่นมาเงียบๆ” วีรดาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดที่สื่อเรื่องบนเตียงในคืนเข้าหอ“แล้วนี้ไปไหนมาค่ำมืดเพิ่งจะกลับ อ้อ ดูของข้าวของคงจะไปหาเรื่องล้างผลาญเงินของคุณแม่สิน่ะ” ตรีภพปรายตามองถุงกระดาษแบรนด์หรูบนพื้น“คุณภพเข้าใจผิดแล้วค่ะ วีใช้จ่ายด้วยเงินส่วนตัวของวี ไม่ได้ใช่เงินของคุณหญิงท่านเลย” ปกติเธอแทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไ
14.ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ 1หลังจากรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย วีรดาก็ขมักเขม้นจัดยาหลังอาหารและก่อนนอนให้คุณหญิง แม้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ แต่การจัดยาให้ท่านทุกวันเธอก็ทำไม่เคยขาด ไม่ลืมหยิบกระปุกยาช่วยย่อยโยนเข้าปากตัวเอง ไม่กินยาช่วยคืนนี้คงนอนปวดท้องทั้งคืนแต่นอน คนตัวเล็กะอนหัวใจหนักๆ สูดลมหายใจเข้าเป็นปอด ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มยกมือเคาะประตู“ยาก่อนนอนค่ะคุณแม่”“ขอบใจนะลูก วางไว้แล้วไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ออกไปตะลอนๆ มาทั้งวันคงเหนื่อย” คุณหญิงหันเงยหน้าจากหนังสือ ยิ้มบางๆ อย่างเอ็นดู“ค่ะ คุณแม่ก็พักผ่อนไวๆ นะคะ” วีรดาวาวถาดยาข้างห้องเตียงนอนแล้วหมุนตัวออกจากหัองไป“คุณแน่ใจหรอว่าทำแบบนี้เด็กๆ จะมีความสุข” ตรีดนัยเดินเข้ามาในห้องนอนหลังจากวีรดาเดินออกไป เขาเห็นพฤติกรรมทั้งหมดของวีรดาตั้งแต่วีรดามายืนหน้าห้องนอนของเขากับภรรยาแล้ว“แน่ใจสิค่ะ”“แต่บรรยากาศของสองคนนั้นมันดูอึดอัด ผมบอกไม่ถูก”“คนไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน มันก็ต้องปรับจูนกันเป็นเรื่องปกติ ที่แน่ๆ ทั้งสองคนรักกัน ภพคือลูกของปาน ส่วนวีปานก็ชุบเลี้ยงของปานมากับมือน้องวีเป็นเด็กดี คุณไม่รู้หรอกว่าปานรอเวลานี้มานานขนาดไหน
15.ก้อนเนท้อที่เรียกว่าหัวใจ2ปาดวานข่มตาแน่น อ้อมกอดของสามีที่อยู่กินร่วมกันมาสามสิบกว่าปียังอบอุ่นทุกครั้ง แต่วันนี้ภายในจิตใจไม่ได้สงบลงเลย เธอยังจำคืนนั้นได้ไม่เคยลืมราวกับว่ามันเพิ่งเมื่อเกิดขึ้นเมื่อวานวันนั้น วันที่คฤหาสน์ชินณรงค์อาบไปด้วยเลือดปาดวาดเดินตาม รดามาเงียบๆ จนมาถึงชั้น 2 รดาถือถาดของว่างหายเข้าไปในห้องทำงานของตรีนดนัยเช่นนี้ทุกคืนมือบางขยุบเสื้อบริเวณหน้าอกจนเส้นเลือดบูดโบน ปากบางสั่นระริก อยากจะพุ่งเข้ากระชากประตูห้องทำงานออกเปิดโปงความเลวทรามต่ำช้าของสองคนนั้นให้มันจบลงซักที แต่ก็ไม่เคยทำได้ซักหน ได้แต่ทนมองคนที่รักและไว้ใจหักหลัง ได้แต่ทนกลืนน้ำตาลงและความเจ็บปวดไว้ข้างใน เธอทำได้แค่หวังว่าสามีที่เธอทั้งรักและบูชาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม“อึก อื่อ อื่อ” เสียงสะอื้นไห้ในความมืดแผ่วเบา อยากมีความกล้ามากกว่านี้ แต่..เธอกลัว กลัวว่าหากตรีดนัยรู้ว่าเธอรู้เรื่องเขากับรดา คนที่เขาเลือกจะไม่ใช่เธอ เธอทั้งอ่อนแอขี้โรค ส่วนรดานังสวยยังสวย แถมยังแข็งแรง คงมีลูกให้เขาได้อีกหลายคน“คุณหญิงขา เจ็บหน้าอกหรือค่ะ น้องวีไปตามแม่รดาให้มั้ยค่ะ” เด็กน้อยเอื้อมไปจับมือที่กุมหน้าอก เสื
16.ภาพจำผังใจปานวาดปรี่เข้าไปตบหน้ารดา ทันทีที่เห็นเห็นสภาพของรดา กุมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางกระดุมเสื้อหลุดลุ่ย เธอหมดสิ้นความอดทน แอบทำกันลับหลังเธอพอตะทนได้ นี้ถึงขึ้นออกมาจากห้องในสภาพนี้ หากคนรับใช้ในบ้านคนอื่นมาเห็นแล้วเอาไปพูดกัน เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน“อีนังชั่ว กินบนเรือนขี้บนหลังคา ทำได้ยังไง ทำได้ยังไง” สองมือกระวัดกระเหวี่ยง ตบตีวรา ทั้งกระชากเสื้อ กระชากแขนวรดาทำได้เพียงบัดป้องไม่ได้โต้ตอบใดๆ จนเสียหลักล้มลงไปนอนกองกับพื้น สมองยังมึนงง คุณหญิงเป็นอะไรทำไมอยู่ๆ ถึงเข้ามาทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้ “คุณหญิงค่ะ ใจเย็นๆ” รดาพยามบอกให้ปานวาดใจเย็น หากโมโหมากๆ กลัวกระทบกระเทือนถึงหัวใจของท่าน“ใจเย็นหรอ ใจเย็นหรอ ฉันอุตส่าห์รับแกเข้ามาในบ้าน แล้วดูสิ่งที่แกทำกับฉัน” ปานวาดยืนหอบจนคัวโยน หัวใจแทบจะระเบิดออกมาจากอก“ดาทำอะไรค่ะ คุณหญิงใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” รดาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เธอไม่รู้ว่าคุณหญิงโกรธอะไร แต่ตอนนี้ต้องทำให้ท่านเย็นลงก่อน ท่าทางคุณหญิงดูไม่ค่อยดี หน้าของท่านเริ่มซีดไร้สีเลือด ทรงตัวแทบจะไม่อยู่“ทำอะไรรู้แก่ใจ แกมันร่าน จะไปเอากับใครฉันไม่ว่าเลย ทำไม ทำไมต้องเป็นผัวฉัน”“คุณห
17.ของโปรดวีรดาปรือตามองแสงพระอาทิตย์ที่ส่องผ่านมุมขอบผ้าม่าน เธอถูกสามีเคี่ยวกรำ เสียงกระซิบหยาบโลนให้สั่งให้เธอทำตามใจเขาตลอดทั้งคืน เธอแทบจะลุกลงจากเตียงไม่ไหว ขยับส่วนไหนก็ปวดไปหมด ว่าคืนเข้าหอหนักแล้ว เมื่อคืนหนักยิ่งกว่า ร่างเธอจะพังก่อนมั้ยกริ๊ก ! ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องแต่งตัวตรีภพในชุดสูทธุรกิจสีน้ำเงินเข้มสั่งตัดเย็บพิเศษ ทำเอาวีรดาตาค้าง ไม่ว่าเมื่อไรผู้ชายคนนี้ก็ดึงสายตาของเธอเอาไว้ได้เสมอ“15 นาที ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ”วีรดากำลังจะอ้าปากตอบ ว่าเธอลุกไม่ไหว“อย่าทำสำออย แค่นอนร้องเฉยๆ แทบไม่ได้ออกแรง ฉันไม่อยากไปทำงานวันแรกสาย หรือจะให้ฉันลงไปก่อนแล้วบอกคุณแม่ว่าฉันรังแกลูกสะใภ้ท่านจนสว่างเลยลงไปพร้อมกันไม่ไหว”วีรดาหน้าแดงจนถึงใบหู รีบกุลีกุจอลงจากเตียงวิ่งหายเข้าห้องน้ำไป เขาสายเกี่ยวอะไรกับเธอ ลงไปคนเดียวก็ได้ แล้วทำไมต้องไปบอกคุณหญิงแบบนั้นเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน “ไอ้พี่ภพ” วีรดาหลุดเรียกชื่อคนใจร้ายด้านนอกทันทีที่สายตาเห็นร่างตัวเองในกระจก โอ้ยยยย เธอกลายร่างเป็นดัลเมเชียนไปในชั่วข้ามคืน รอยเก่ายังไม่จางรอยใหม่มาอีกเพียบ ดูดเก่ง ชาติก่อนเป็นปลาซัคเกอร์ห
18.วีรดา 1ร่างระหงเดินก้าวย่างอย่างมั่นใจเข้าตึกสำนักงานใหญ่ของเครือชินณรงค์ พนักงานต้อนรับรีบวิ่งกุรีกุจอเข้าต้อนรับ ทุกคนต่างทราบดีว่าเธอคือไร วีรดายิ้มหวานค้อมศีรษะให้พนักงานทุกคนที่เธอเดินผ่าน เธอมาที่นี่กับคุณหญิงทุกครั้งไม่แปลกที่ทุกคนจะรู้จักเธอเป็นอย่างดี เธอสวมชุดสีครีมเรียบง่ายแต่หรูหราเพราะทุกชิ้นล้วนเป็นของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า แน่นอนว่าเธอไม่เคยซื้อของพวกนี้เอง เป็นสไตล์การแต่งตัวที่คุณหญิงชอบและเลือกซื้อให้ ทุกสายตาที่มองมาไม่มีสายตาใดที่ดูแคลนว่าเธอเป็นเพียงบุตรธรรมของคุณหญิง ถึงจะคิดดูก็ไม่กล้าแสดงออก เพราะทุกคนทราบดีว่าท่านเอ็นดูเธอมากแค่ไหน เคยมีคนนินทาเธอจนไปถึงหูท่านเข้า คนนั้นถูกไล่ออกและขึ้นแบล๊คลิสทันที“สวัสดีค่ะคุณวี มาหาท่านประธานใช่มั้ยค่ะ เดี๋ยวป่านกดลิฟต์ให้ค่ะ” พนักต้อนรับรีบเดินนำไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นผู้บริหารให้อย่างคล่องแคล่ว ส่วนอีกคนก็กดเบอร์ภายในแจ้งเลขาหน้าห้องด้านบน“วี มาพบท่านรองค่ะ พอดีเอาอาหารกลางวันมาให้” วีรดาหันไปแจ้งพนักงานจะได้ต่อสายไปถูกห้อง คนที่กำลังยกหูรีบค้อมศีรษะและกดต่อสายใหม่ลิฟต์เปิดออกยังขั้นสูงสุดของตึก วางกล่องบรรจุอาห
56.ไม่อาจหายใจร่วมกันได้ จบบริบูรณ์วีรดา ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าในรั้วคฤหาสน์ชินณรงค์ ความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ วันแรกที่เธอก้าวเข้าเมื่อ 20ปี ก่อนเธอจำได้ดี วันที่เสียเสาหลักของครอบครัว แม่ดาจูงมือน้อยๆ ของเธอเดินผ่านรั้วสีทองเข้ามาใน กว่าจะเดินมาถึงตัวตึกเล่นเอาเด็กอายุเพียง 5 ขวบอย่างวีรดาเหงื่อซึม แต่เธอไม่ร้องโยเย ไม่งอแง เพราะรู้ดีว่าแม่พามาหาที่พึ่งพิง หากไม่ได้เข้าทำงานที่นี่ เธอกับแม่อาจต้องอดตาย อดมื้อกินมื้อมาหลายวันแล้ว ไม่นึกเลยว่าที่พึ่งพิงสุดท้ายกลับกลายเป็นที่ตายของแม่เธอ“วี” คุณหญิงปานวาดวิ่งออกมารับวีรดา หลังจากที่ยามหน้าประตูบอกว่าวีรดากลับมาแล้ว“วี วีให้อภัยแม่นะ แม่ผิดไปแล้วลูก ให้แม่ทำอะไรก็ได้ ขอแค่วีกลับมา”“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ แดดร้อน” วีรดาพยักหยักหน้าเรียกให้คนที่มากับเธอตามเข้าตึกไปด้วยเธอไม่ได้มาเพียงลำพัง พี่ชาติและพี่มุกขอตามมาด้วยไม่งั้นจะไม่ให้มา เธอจึงยอมวีรดานั่งลงบนโซฟา แจ้งคุณหญิงปานวาดว่าต้องการคุยกับทุกคนของชินณรงค์ เธอนั่งรออย่างใจเย็น รอ รอจนทุกคนมาครบ“วี” ตรีภพวิ่งเข้ามาสวมกอดทันทีที่เห็นหน้าเธอ เขาแทบจะเหาะกลับบ้าน ที่เธอยอมกลับมา
55.สุดท้ายผ่านไปเกือบสามเดือนที่วีรดาหายตัวไป ตรีภพมาทำงานด้วยสภาพร่างกายไม่ต่างจากศพ เขาโหมงานหนัก ทั้งเลขาอย่างมุกมณีก็ลาออก เลขาคนใหม่ก็ทำงานยังไม่คล่อง ทำให้เหนื่อยอีกเท่าตัวตรีภพเปิดรูปภาพในโทรศัพท์ขึ้นดู เดือนแรกที่เธอหายไปเขาให้นักสืบหยุดตามหาเธอ เพราะละอายใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่แล้วในที่สุดเขาก็ทนความคิดถึงไม่ไหว จึงให้ตามหาเธออีกครั้ง เขาไม่ได้ไปหาไปหาเธอ เพียงเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ เท่านั้น แค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีมั้ย ไม่เคยคิดที่จะตามเธอกลับมา ผิดกับคุณแม่ ที่อยากให้เขาพาเธอกลับมา คุณแม่ยังเชื่อมั่นว่าวีรดารักเขา หากเขาออกปากคุยกับเธอให้อภัย โดยนิสัยของวีรดาต้องยอมอภัยให้เธอยิ่งถ้าเขาทำให้เธอท้องได้ หลานจะทำให้วีรดาไม่ทิ้งครอบครัวชินณรงค์ไปไหน เขาจึงทำได้เพียงแค่บอกว่ายังหาวีรดาไม่เจอข่าวลือว่าวีรดาย้ายออกจากคฤหาสน์ จนถึงขั้นว่าตรีภพกับวีรดาเลิกลากันแล้ว เหตุจากมือที่สามทำเอาพริมาเนื้อเต้น ในที่สุดเวลาของเธอก็มาถึง ตอนนี้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตหรูหราแบบเก่าได้อีกต่อไป คุณปู่ตัดเงินกงสีเธอจริงๆ เพราะตรีภพสั่งหยุดโครงปูเเลยมโนว่าเป็นเพราะเธอ เธอพยายามอธิบายแล้วว่าไม่เค
54.หมด 2สิ้นเสียงสุชาติ ก็เกิดความชุนละมุน คุณหญิงปานวาดหมดสติไป ตรีภพต้องปล่อยมือวีรดาเพื่ออุ้มคุณหญิงขึ้นรถ ขับบึ่งไปโรงพยาบาลทันทีโชคดีที่ท่านแต่เป็นลมหมดสติไป พอวางใจเรื่องคุณแม่แล้ว เขาจึงให้คุณพ่อเฝ้าดูอาการของคุณแม่รีบขับรถกลับบ้าน เพราะเขาโทรหาก็ปิดเครื่อง ข้อความไปก็ไม่อ่าน เมื่อถึงบ้านกลับไม่เจอคนที่ตามหา วีรดา สุชาติแม้แต่ลุงชม ก็หายไปโดยไม่ได้เอาอะไรไปด้วยเลย ข้าวของเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้นตรีภพตัดสินใจโทรพาพาทิศให้ถามจากพรนับพันให้ที่ ซึ่งก็ไม่ไเ้คำตอบ พรนับพันก็ติดวีรดาไมด้เหมือนกันเวลาผ่านไป จากวัน เป็นอาทิตย์ จนคุณหญิงออกจากโรงพยาบาล วีรดาก็ยังไม่ติดต่อกลับ จนตรีภพทนไม่ไหว ถามตรีดนัย“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับคุณพ่อ ที่ผมเงียบ เพราะผมรอได้ยินจากปากคุณพ่อเอง แต่จนแล้วรอเล่าจนจะบ้าตายอยู่แล้วคุณพ่อก็เงียบ เมียผมหายไปกับไอ้ชาติทั้งคน”ในเมื่อปิดไม่ได้อีกต่อไป ตรีดนัยจึงพาตรีภพออกมานั่งที่สวนเพื่อบอกความจริงทั้งหมดตรีภพนั่งฟังสิ่งที่คุณพ่อเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาค่อยๆ แดงก่ำ“ทำไม คุณพ่อกับคุณแม่ทำกับวีแบบนี้”“มันเป็นอุบัติเหตุ” ตรีดนัยพูดเพียงสั้นๆ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้
53.หมด 1สุชาติขับรถเข้ามาภายในคฤหาสน์ เข้าเดินมุ่งหน้าไปยังตัวตึกอย่างไม่ลังเล ตอนบอกเรื่องนี้กับวี เขาจำเป็นต้องยืนอยู่ข้างๆ เธอ“ชาติจะไปไหนเหรอ”“ผมมีธุระคุณกับน้องวีครับ” สุขาติหลบสายตาคุณตรีดนัย เขาเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้“ชาติ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว บ่อยให้มันถูกลืมไปกับกาลเวลาได้มั้ย ฉันของร้อง ฉันรู้ว่าที่ขอมันมากไป มันเป็นแค่อุบัติเหตุ อย่าไปเรื้อฟื้นมันอีกเลย” ลูกน้องโทรมาแจ้งว่า มือปืนที่จ้างวานทำงานไม่สำเร็จ มีคนไปช่วยจอมพลเอาไว้ในเมื่อวีรดาอยู่บ้าน แสดงว่าคนที่ช่วยคงเป็นสุชาติ และคงรู้เขทั้งหมดจากจอมพลแล้ว“น้องวีแค่ต้องการรู้ความจริง ให้น้องวีดูหลักฐานทั้งหมดแล้วตัดสินใจเองเถอะครับว่าเป็นอุบัติเหตุหรือเปล่า”“ทำไมที่ผ่านมา ฉันไม่แอะใจซักนิด ว่าวีกับชาติ สืบเรื่องดามาตลอด” ถ้าเขาแอะใจซักนิด เขาคงปิดปากจอมพลตั้งแต่ในคุกไปแล้ว“ทำไมครับ ถ้าคุณรู้คุณจะฆ่าปิดปากพยานบุคคลแบบที่ทำวันนี้เหรอครับ”“นายออกไปจากบ้านฉันซะ ก่อนที่ฉันจะให้คนมาลากนายกับพ่อออกไป” ตรีดนัยย่างสามขุมประชิดตัวสุชาติ แววตาแข็งกร้าว เขาพูดจริง หากยังไม่หยุดเขาคงไม่แต่ไล่ออกจากบ้านไป“วี วี ได้ยินพี่มั้ย วีออกมา
52.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 3จอมพล หนีหัวซุกหัวซุก จากเดิมตั้งใจไปเข้าหาคุณหญิงปานวาดเพื่อข่มขู่ของเงินเพิ่ม แต่กลับถูกคนของตรีดนัยตามล่า เขาคาดไม่ถึงว่าคนที่จิตใจดีแบบตรีดนัยแล้วคุณหญิงปานวาด จะกล้าลงมือเหี้ยมโหดได้ขนาดนี้ หากมือปืนไม่ยิงพลาด วันนี้เขาคงได้ไปเยี่ยมยมบาลแล้ว จอมพลยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า“ขอบคุณที่ช่วยลุงเอาไว้”“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รู้ว่าใครปองร้ายคุณลุง แต่ที่ผมช่วยในวันนี้ ผมหวังประโยชน์” นักสืบแจ้งว่าเจอจอมพลแล้ว เขาจึงรีบขับรถมาหา คาดไม่ถึงว่ารถของจอมพลกำลังถูกประกบไล่ยิง“ผมไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน ผมกำลังสืบเรื่องน้ารดา คนที่ประสบอุบัติเหตุตกบันไดในคฤหาสน์ชินณรงค์เมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมกับวีรดาลูกสาวของคนตาย วีจะให้เงินคุณลุง 1 ล้าน แลกกับคุณลุงต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งหมด”จอมพลกลืนน้ำลาย ดูจากที่ตรีดนัยส่งมือปืนมาคงไม่ต้องการเจรจาและถูกเขาขู่เอาเงินแน่นอน หากไม่หนีไปคงไม่มีชีวิตรอด “ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่า คุณจะไม่ฆ่าผม”“ถ้าคิดแบบนั้นคงไม่เสี่ยงเข้ามาช่วย”จอมพลพยักหน้า พอสุชาติโทรศัพท์มาอัดวีดีโอ จอมพลจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด “ผมเป็นรุ่นน้องที่เรียนมหาวิทยาลัย
51.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 2ข้อศึเท้าหัวเข่าทั้งสองข้าง มือหนากุมขมับ สุชาติหลังจากที่วีรดาให้หาข้อมูลพนักงานที่ชื่อจอมพล ด้วยอำนาจหน้าที่ของรองผู้จัดการแผนกบุคคลทำให้เขาเขาถึงข้อมูลพนักงานได้ไม่อยาก ในเมื่อรู้ชื่อขนาดนั้นแล้ว สุชาติคิดว่าเรื่องมันจะง่ายดาย เขาไม่พบพนักงานชื่อจอมพล ชื่อใกล้เคียง อายุราวๆ 50 ไม่มีเลย เขามั่นใจส่าวีรดาไม่มีทางจำผิด จึงสืบเรื่องการทุจริตเมื่อ สิบกว่าปีก่อน พบว่าพนักถูกพ้นสภาพและดำเนินคดีความ เขาจึงนั่งงมเข็มโดยการให้นักสืบหาผู้ต้องหาที่ชื่อจอมพล ที่ถูกตัดสินคดีในข้อหา ลักทรัพย์นายจ้าง ในระยะเวลา 10-15 ปีที่แล้วใช้เวลาอยู่หลายวันในที่สุดนักสืบก็ส่งข่าวกลับมา นายจอมพล อัสสะ ถูกตัดสินจำคุก 13 ปี 6 เดือน เพิ่งพ้นโทษเมื่อต้นปีที่แล้ว ข้อมูลนี้ไม่น่าหนักใจเท่าอีกเรื่อง นักสืบเข้าไปหามูลวีรดาได้มาอย่างง่ายดาย แต่ข้อมูลของน้ารดากลับได้มาอย่างยากลำบาก เพิ่งถึงมือเขาสดๆ ร้อนเมื่อกี้อีกนี้เอง หลังอ่านจบ สุชาติถึงกับต้องนั่งกุมขมับ เขาไม่คิดจะปิดบัง แต่ก็ยังไม่พร้อมจะบอกเธอตอนนี้เช่นเดียวกัน ขอเวลาเขาอีกหน่อย ขอหลักฐานเพิ่มเติมอีกซักนิด จริงๆ เขาพอจะเดาสาเหตุการตายของน้า
50.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 1ในที่สุดวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง คุณหมออนุญาตให้ออกจาก ICCU ได้แล้ว“น้องวีครับ ทานอะไรหน่อย หน้าซีดไปหมดแล้ว” ตรีภพรู้สึกว่า 2-3 วันมานี้วีรดาทานน้อยลงมาก เกือบเป็นลมก็หลายหน ทั้งคุณพ่อและวีรดาผลัดกันเฝ้าคุณแม่ไม่ห่างแทบจะกินนอนอยู่โรงพยาบาลกลายเป็นว่าเขาจ้างพยาบาลมาแค่สอบถามอาการคนป่วย ที่เหลือญาติคนป่วยหยิบจับเองหมด นอกยากคุณพ่อเขาดูแลหมด ป้อนข้าว เช็ดตัว ท่านก็ทเองหมด เขากลัวว่ากว่าที่คุณแม่จะออกจาก ICCU สองคนนี้จะพลอยล้มป่วยไปด้วย“วีไม่ค่อยหิวค่ะ” เธอไม่ค่อยหิวจริงๆ เห็นอะไรก็เบื่อ กินได้ไม่กี่คำก็กลืนไม่ลง เธอยอมรับว่าเครียด ในหัวตีกันยุ่งวุ่นวายไปหมด ทั้งห่วงคุณหญิง ทั้งรอข้อมูลจากสุชาติ เธอไม่ได้ติดต่อนักสืบโดยตรงแล้ว เพราะตรีภพแทบจะตัวติดเธอ“วีกินอีกนิสิลูก หนูผอมลงเยอะเลย หนูกลับไปนอนที่บ้านซักวันดีมั้ยลูก” ปานวานคะยั้นคะยอลูกสะใภ้ วีรดาผอมลงอย่างเห็นได้ชัดในเวลาเพียงไม่กี่วัน“ไม่เอาค่ะ วีสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับคุณแม่ ตราบใดที่คุณแม่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล วีก็จะนอนค้างที่นี่ค่ะ”“งั้นพี่ลงไปซื้อผลไม้มาให้นะคะ ไม่มานข้าวทานผลไม้ก็ยังดี”“ค่ะ”หลังจากแวบไ
49.ต่อลมหายใจหมอและพยาบาลต่างพากันวิ่งวุ่น เสียงโวกเวกโวยวาย ไม่สมารถทำลายสมาธิของวรีดาได้ ใจเธอยังจดจ่ออยู่กับผู้ชายมี่ชื่อจอมพล เธอเดินตามเขาเพื่อจะขอคอนแทคอแต่เธอก็เป็นห่วงคุณหญิงปานวาดคุณตรีดนัยลงไปซื้อกาแฟและเค้กด้านล่าง เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเตียงคนไข้เข็นผ่านหน้าไป เพราะคนบนเตียงคือผู้หญิงคนเดียวในดวงใจของเขาโดยมีวีรดาวิ่งตามหลัง กาแฟและเค้กหลุดจากมือทันที เมื่อตั้งสติได้เขาก็รับวิ่งตามไปอีกคน“วี วี เกิดอะไรขึ้น”“วีไม่ทราบค่ะ วีมาถึงหน้าห้องหมอก็วิ่งเข้าไปในห้องแล้ว ได้ยินแค่ว่าคุณแม่หัวใจหยุดเต้น”คุณหญิงปานวาดถูกย้ายมายังหอผู้ป่วยกึ่งวิกฤตโรคระบบหัวใจ ICCU หลังจากปั้มหัวใจ จนกลับมาเต้นอีกครั้ง ยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้“คุณหมอเกิดอะไรขึ้นครับ” ตรีดนัยสาวเท้าเข้าไปหาหมอไกรสรทันที่ที่หมอออกมา“คนไข้หัวใจหยุดเต้น พยาบาลที่มอนิเตอร์อยู่ แจ้งกับหมอว่าพบสัญญาณการเต้นของหัวใจที่เต้นผิดปกติอย่างรุนแรงจึงรีบเรียกหมอมาดู ตอนที่หมอมาถึงหัวใจคนไข้หยุดเต้นไปแล้ว หมอทำการปั้มขึ้นมาใหม่ สำเร็จตอนนี้คนไข้ยังไม่พื้น ต้องอยู่ใน ICCU ไปก่อนครับ”“ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตภรรยาผมเอาไว
48.อดีตหวนมาทำลายปัจจุบัน 2พรนับพันเมื่อได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทให้มารับไปค้างที่บ้าน เธอก็แทบวิ่งสี่คูณร้อยออกจากห้องน้ำ เธอกำลังถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำเพราะพาทิศเพิ่งมาส่งที่บ้าน วีรดาไม่เคยนอนค้างที่อื่น ไม่เคยมานอนค้างบ้านเธอทั้งๆ ที่อยู่ใกล้แค่ปากจมูก ต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับเพื่อนเธอแน่นอน“วี แกคิดอะไรกับพี่ชาติเปล่าว่ะ” พรนับพันตกใจตอนที่เขามาจอดเทียบ เห็นภาพวีรดากอดสุชาติ ตั้งแต่คบกันมาเฌอไม้เคยเห็นวีรดาเข้าใครผู้ชายคนไหน กับพี่ชาติก็รู้ว่าสนิทกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้“แกจะบ้าเหรอ” วีรดาค้อนให้แค่กอดมาคิดเป็นตุเป็นตะก็เกินไป“เอ้าจะไปรู้เหรอ หญิงชายกอดกัน มันไม่ใช่เพื่อนอยู่แล้วมั้ยว่ะ ตกลงยังไง”“เออ ไม่ได้คิดอะไรฉันรักพี่ชาติแบบพี่ชาย ที่สำคัญพี่ชาติเขามีแฟนอยู่แล้ว แค่เขาแอบกินกันเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้ แต่ฉันรู้ ฮ่าๆๆ” สุชาติคงคิดว่าปิดเธอเรื่องมุกมณีได้สินะ“แล้วไป โล่งอก เรื่องพิมมาเพิ่งจะเคลียร์มามีเรื่องพี่ชาติต่อ ปวดหัวตาย แล้วเกอดอะไรขึ้นแกถึงได้อัปเปหิตัวเองมาค้างกับฉันได้”วีรดายอมรับว่าคิดไม่ตกจริงๆ เรื่องคุณหญิง จึงตัดสินใจมานอนค้างกับพรนับ