เสือหมดฤทธิ์2

กรรวีมองสบตากับมนต์สิงหาด้วยความเข้าใจไปในทิศทางเดียวกัน...คนเป็นมารดาถึงกับหน้าถอดสี...ก่อนปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่กำลังวิ่งก้าวขึ้นบันไดของลูกชายคนสุดท้อง... จากนั้นจึงช่วยกันพยุงร่างของลูกชายคนโตขึ้นรถ...แล้วรีบนำเขาส่งโรงพยาบาล  ด้วยเกรงว่าจะไม่ทันการเพราะเวลานี้เจ้าตัวไม่มีแรงแม้จะทรงตัวยืนเองได้เลย

กรรวียืนมองท้ายรถที่กำลังแล่นออกไปอย่างรู้สึกเป็นกังวล...

เมื่อมองเห็นลมที่กำลังพัดผ่านบริเวณหน้าบ้านเริ่มกรรโชกหนัก...หลังจากนั้นสักพักก็พัดเอาเมฆฝนดำทะมึนลอยมาราวกับสั่งได้...และเธอค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับมนต์พยัคฆ์นั้น...มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ...

“พี่ลิงคะ..หมอบอกว่าอาการของคุณเสือเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

กรรวีโทรถามอาการของมนต์พยัคฆ์เอากับหนุมาน...เมื่อเวลาผ่านไปนานถึงสองชั่วโมง แต่ยังไม่มีใครส่งข่าวสารมาให้เธอได้รู้บ้างเลย….

ความจริงแล้วกรรวีก็ใช่ว่าจะสนใจ แต่ที่ถามไปนั่นมันก็แค่ตามมารยาทเท่านั้น..เพราะทุกคนในครอบครัวของเขา ต่างก็มีบุญคุณกับหญิงสาวมากมาย...และเธอเองก็ไม่ต้องการทำให้ทุกคนต้องมาทนลำบากใจ

(“หมอเอ็กซ์เรย์ดูภายในแล้วบอกว่าไม่มีอะไรนะ...พี่ว่าพี่เสือคงกินเหล้าเคล้านารีเยอะไปมั้ง...ก็ทุกคืนแทบไม่เคยพัก ข้าวปลากินบ้างหรือเปล่าเราก็ไม่รู้...หมอคงให้ยารักษาตามอาการนั่นแหละ ตอนนี้พี่เสือยังหลับอยู่...น่าจะหมดฤทธิ์ละ เห็นแม่บอกว่า พี่เสือเห็นลูกกวางแล้วว้ากแตกเลยเหรอ...ฮ่าๆ”)

หนุมานเล่าอาการของพี่ชายให้เธอฟัง แล้วยังหัวเราะเสียงดังมาตามสายในตอนท้ายที่ถามคนเป็นน้อง...

หนุมานคือบุตรชายคนสุดท้องของมนต์สิงหา เขาเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์อีกทั้งยังอารมณ์ดี และเป็นพี่ชายที่สนิทกับกรรวีมากที่สุด

เขามีชื่อเล่นว่า วอก เพราะเกิดปีวอก แต่กรรวีมักจะเรียกพี่ชายของเธอคนนี้ว่าพี่ลิง...

ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั่นทำให้เขาได้เป็นนายแบบแถวหน้า และยังได้เป็นดารานักแสดงดาวรุ่งชื่อดังนั่นอีกต่างหาก...

ถึงแม้หนุมานจะไม่ชอบนั่งเก้าอี้บริหารเท่าไหร่นัก...แต่ทว่าสักวันเขาก็ต้องมาทำมันอยู่ดี 

“เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ...พอเขาเจอหน้ากวางทีไร...เหมือนกวางเป็นสารกระตุ้นต่อมอารมณ์ของเขาทุกที ตลกดีเนอะ!”

เธอเอ่ยกับพี่ชายคนเล็กเสียงอ่อย...ก่อนปล่อยลมหายใจออกมา เมื่อนึกย้อนเวลากลับไปในอดีตที่ยาวนานจนเกือบจะเท่ากับอายุของตัวเอง

“พี่เสือ..”

“ฉันไม่มีน้องสาว!..แล้วก็ไม่อยากจะมีด้วย..ไม่ต้องมานับญาติกับฉันเลยนะ  ยายเด็กขยะ!”

นั่นน่ะจึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้สรรพนามที่ใช้เรียกเขานำหน้า ถึงได้แตกต่างไปจากพี่ชายของเธอทั้งสองคน...

ใช่สิ…เธอมันเด็กขยะที่ทั้งสกปรกและยังน่ารังเกียจ จนไม่อยากให้เธอแม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้

ขนาดไม่เห็นหน้าเธอมาหลายปี ความเกลียดชังที่เขามีให้ไม่ได้เจือจางลงไปเลยสักนิด

(“อย่าคิดมากน่า..แล้วก็อย่ามาทำเสียงเศร้าแบบนั้นสิ..วันนี้พี่มีถ่ายละครแล้วต้องเข้าฉากกับไอ้ลีโอ...เราเป็นติ่งมันอยู่ไม่ใช่เหรอ..อยากได้ลายเซ็นต์ไหมละ”)

หนุมานเอ่ยปลอบใจน้อง ด้วยการชวนคุยเรื่องของคนอื่น เพราะไม่อยากเห็นคนเป็นน้องสาวต้องเศร้าใจมากไปกว่านี้ เหมือนตอนที่เจ้าตัวยังเป็นเด็กแล้วชอบแอบไปนั่งร้องไห้เพียงคนเดียวตามลำพัง

หนุมานเห็นกรรวีมาตั้งแต่เธอมีอายุได้แค่เพียงสามเดือน...เด็กหญิงหน้าตาน่ารักรูปร่างอ้วนจ้ำหม่ำ ผิวพรรณขาวผ่องมีออร่าพุ่งเข้าตา ที่ดูไม่เหมือนลูกของชาวบ้านธรรมดา...

กรรวีมีดวงตากลมโตสีน้ำตาลเป็นประกายระยิบระยับ..เหมือนกับตากวาง....ลูกกวาง...ชื่อนี้เขาจึงเป็นคนตั้งให้เพราะฟังดูแล้วน่ารักและสมตัวดี

“ว้าว!.เหรอคะ!..ไม่เอาลายเซนต์ค่ะ..แต่ลูกกวางอยากไปกับพี่ลิงด้วยจังเลย”

(“ว่างหรือไงเราน่ะ...”)

“ไม่ว่างค่ะ..ลูกกวางก็พูดไปงั้น ลูกกวางว่าจะกลับไปอยู่บ้านยายกันย์ที่เพชรบุรี..แล้วเลยไปหาแม่ชีกับหลวงตาที่วัดป่าค่ะ.. ไม่อยากอยู่ให้คุณเสือเห็นหน้า เพราะกลัวว่าความดันของคุณเสือจะขึ้นเอานะสิคะ...ฮ่าๆ”

หญิงสาวหัวเราะขำ เพราะชอบแอบนินทามนต์พยัคฆ์ลับหลังกับพี่ชายคนนี้เป็นประจำ...จนทำให้กลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

มีบ้านก็แทบไม่ได้อาศัย เพราะต้องระเห็จไปทางนั้นทีทางนี้ทีเพื่อหลบมนต์พยัคฆ์...จะกลับบ้านแต่ละครั้งก็ต้องคอยโทรถามหนุมานว่าอีกคนยังอยู่ไหม...

ช่วงสองสามปีหลังมานี่ดีหน่อยที่มนต์พยัคฆ์...พักอยู่แต่คอนโดมิเนียมนาน ๆ ทีจะกลับมาบ้านใหญ่ให้เห็นหน้ากัน  หรือไม่ก็ถูกเรียกตัวจากคนเป็นมารดานั่นละเขาถึงจะรีบกลับมาหาท่านได้...

นั่นจึงทำให้กรรรวีมีโอกาสกลับมาอยู่กับมนต์สิงหาได้ทีละนานๆ

(“ปิดเทอมแล้วนี่..พี่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกับเราเลยนะ จะกลับเพชรบุรีอีกแล้วเหรอ...ไม่ต้องไปใส่ใจกับพี่เสือมากนักหรอก..ขานั้นพี่บอกได้เลยว่าเดี๋ยวก็กลับคอนโด พี่เสือทนอยู่บ้านได้ไม่เกินสามวันหรอก...ร้อน!...”)

“กวางขอคิดดูก่อนนะคะ...ถ้าคุณเสืออยู่..กวางไม่อยากหลบ ๆ ซ่อน ๆ เกรงใจแม่สิงห์ด้วย..รอแม่สิงห์กลับมาก่อน..แล้วกวางค่อยบอกท่านอีกทีค่ะ”

(“เค..งั้นเดี๋ยวเราเจอกันนะ แม่กวักมือเรียกพี่ละ...พี่เสือน่าจะตื่นแล้วมั้ง”)

แต่ทว่าหนุมานยังไม่ทันได้วางสาย กรรวีก็ได้ยินเสียงของมารดาตะโกนผ่านเข้ามาในโทรศัพท์..พร้อมกับพูดให้เธอได้ยินด้วยว่า

“วอกบอกน้องให้ตามมาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”

“ครับแม่..”

(“ลูกกวางได้ยินแล้วใช่ไหม?”)

หนุมานตอบรับมารดา แล้วกรอกเสียงของตัวเองเข้ามาถามน้องสาวที่ยังถือโทรศัพท์ค้างไว้

“ค่ะ...กวางจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”