เปิดตาที่สาม1

มนต์สิงหาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เป็นเหตุให้ทุกคนในที่นี่พร้อมใจกันเงียบเสียงของตัวเองลงไป ก่อนมีสีหน้าตื่นตกใจขึ้นมาแทนที่

รวมไปถึงคนแกล้งนอนหลับอยู่บนเตียงคนป่วยนี้ด้วยอีกคน….

มนต์พยัคฆ์คิดคนเดียวในใจว่า...เขาโดนของอย่างงั้นเหรอ ของที่ว่านี่สมัยนี้มันยังมีอยู่จริงใช่ไหม..แล้วใครมันช่างกล้าทำใส่เขาวะ..ห่าเอ้ย!อย่าให้กูรู้นะว่าใคร...จะเหยียบให้ตายคาตีนแม่งเลย...สัด!

กรรวียืนฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย...ไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกอะไรออกมาเลยสักนิด  เธอคิดไว้แล้วว่าต้องใช่ ตอนอยู่ที่วัดใครต่อใครต่างก็มาขอให้หลวงตาของเธอแก้ให้...

ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน จนถึงตอนนี้ก็ยังมีคนเล่นของแบบนี้อยู่ทั่วไป แต่แค่ไม่มีใครรู้เท่านั้นเอง

การทำคุณไสย์ใส่กันมันเป็นการฆ่าคนโดยใช้วิธีสกปรก  ถึงแม้ไม่ผิดกฎหมายแต่ก็ผิดกฎแห่งกรรมอย่างรุนแรง

สายมูตัวแม่อย่างมนต์สิงหา ย่อมรู้อยู่แก่ใจแต่ไม่เคยคิดว่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับคนในครอบครัวของเธอได้ ในเมื่อมันได้เกิดขึ้นกับคนเป็นลูกชาย คนเป็นแม่ก็ต้องหาทางแก้ไขให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปให้ได้...ส่วนคนเป็นพ่อของเจ้าพวกนี้ก็ไม่อยู่ช่วยเสียด้วยสิ 

ธรากรต้องไปดูงานของสาขาที่อยู่ในต่างประเทศถึงครึ่งเดือน ทีแรกมนต์สิงหาจะตามไปด้วยนั่นแหละ แต่เธอมีลางสังหรณ์ในตอนนั้นจึงทำให้เธอรู้สึกอยากอยู่กับลูกที่นี่  ทั้งที่โดยปกติแล้วเธอต้องตามไปช่วยงานของสามีตลอด

ลางสังหรณ์ของความเป็นแม่ย่อมแม่นยำเสมอ แล้วเวลานี้ก็มีเพียงบุตรสาวบุญธรรมของเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยได้

“พี่เสือโดนทำของใส่ ใช่ไหมลูกกวาง?”

มนต์สิงหาหันมาเอ่ยถามเอากับลูกสาวคนเล็ก...เบนความสนใจของทุกคนให้มากองรวมกันที่กรรวีแค่เพียงคนเดียว…

กรรวีอึกอัก เมื่อมารดาบุญธรรมโยนคำถามนี้มาที่เธอตรงๆ

“เอ๊ะ!..เอ่อ..คะแม่” กรรวีตีหน้าซื่อเพราะไม่แน่ใจว่า จะตอบรับหรือปฏิเสธกลับไปดี…

ปฏิเสธคนอื่นยังพอได้ แต่กับมารดาท่านย่อมรู้ดีทุกอย่างที่กรรวีทำได้นั่นแหละ

และมนต์สิงหาก็เคยเห็นกรรวีเป็นผู้ช่วยหลวงตา ในการแก้คุณไสย์เวลาที่มีคนมาขอให้ท่านช่วยอยู่บ่อยครั้ง...

มนต์สิงหามักไปทำบุญที่วัดป่าของหลวงตาบ่อย ๆ  จนได้พบกับเด็กน้อยกรรวีถึงรับเธอมาเลี้ยงดูไว้เป็นลูกอีกคน

“แม่ถามลูกกวางทำไมเหรอครับ...น้องรู้เหรอ” วาสุกรีย่นคิ้วเข้าหากัน...แล้วหันมองมารดาตอนถาม สลับกับมองหน้าของน้องสาวอย่างรู้สึกสงสัย

ในเมื่อน้องสาวของเขาเพิ่งมีอายุแค่เพียงสิบแปดปี...เธอจะรู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไง...

หนุมานที่นั่งฟังยังอยู่นิ่งไม่ได้..ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินมารวมกลุ่มอยู่กับพี่น้อง…

เฮอะ!น้องสาวของเขาคนนี้ มีอะไรให้อึ้งอีกแล้วละสิ...

“เอ่อ...ลูกกวาง...กวางว่า...แม่พาคุณเสือไปหาหลวงตาดีกว่า ท่านน่าจะช่วยได้นะคะ”

กรรวีไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เพียงแต่โยนทุกอย่างไปทางหลวงตา..เพื่อให้ห่างจากตัวเองมากที่สุด..

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าสามารถช่วยเขาได้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเจ้าตัวเขาเกลียดเธอมากมายซะขนาดนั้น

“ลูกกวาง...”

มนต์สิงหาเอ่ยเรียกกรรวีเสียงอ่อน...ก่อนจับมือลูกสาวที่เธอรักเหมือนลูกแท้ ๆ ขึ้นมากุมไว้  เธอมองประสายสายตากับคนตรงหน้าด้วยแววตาอบอุ่นจนคนเป็นลูกรู้สึกได้...

“แม่โทรไปหาแม่ชีมาแล้ว ท่านบอกว่าหลวงตาออกธุดงค์สามเดือนถึงจะกลับ ก่อนไปท่านได้สั่งแม่ชีไว้ว่า...ให้ลูกกวางใช้ตาที่สามช่วยพี่เสือได้”

“ตาที่สาม!!!”

ทั้งวาสุกรีและหนุมานต่างอุทานออกมาพร้อมกัน รวมไปถึงคนที่แกล้งหลับอยู่บนเตียงนั่นด้วย

มนต์พยัคฆ์รู้สึกตกใจตั้งแต่รู้ว่าตนโดนคนทำของใส่ แต่ครั้งนี้ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า เมื่อได้ยินคำพูดของมารดาว่ากรรวีมีตาที่สาม

“แม่คะ...แต่ลูกกวาง”

“...แม่ขอร้อง..ลูกกวางช่วยพี่เสือนะ”

สิ่งที่กรรวีปิดบังทุกคนเอาไว้ อาจถูกเปิดเผยได้ในวันนี้ เพราะมนต์สิงหายังรู้อีกด้วยว่า กรรวีไม่ได้มีแค่ตาที่สามติดตัวมาแค่เพียงอย่างเดียว

เรื่องเหลือเชื่อขนาดนี้ มีเหรอคนขี้สงสัยแบบหนุมานจะอยู่เฉยได้...เขาจับไหล่น้องสาวทั้งสองข้างให้หันมาหา แล้วกวาดสายตามองไปทั่วใบหน้าของน้องสาวอย่างเอาเป็นเอาตาย

พลั้วะ!

นั่นจึงถูกฝ่ามือหนาของวาสุกรีตบกบาลเข้าให้ไปหนึ่งทีเพื่อเรียกสติ และด่าน้องชายตามมาให้อีกนิดหน่อย

“ไอ้ฟายลิง...แกมองหาห่าอะไรบนหน้าของน้องวะ”

“มองหาตาที่สามไงพี่...” เขาหันไปตอบพี่ชายสลับกับหันมาถามน้องสาว “ อยู่ตรงไหนเหรอลูกกวาง มีจริงใช่ป่ะวะ...” แล้วเลื่อนกลับไปหาพี่ชายอีกที “.ตบหัวผมอีกทีดิพี่ ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมครับ”

พลั้วะ!ๆ

วาสุกรีตบไปให้อีกสองทีมากกว่าคำที่ขอ....พอเป็นอย่างนั้นทำเอาหนุมานถึงกับมึนงง...

ส่วนมนต์พยัคฆ์ที่นอนหลับตา กลับกำลังครุ่นคิดว่า...

ตาที่สามอะไรนั่นเขาก็เคยได้ยินมาบ้างนั่นแหละ แต่เขาไม่สนใจและไม่เคยคิดว่ามันจะมีจริงเลยด้วยซ้ำ...ยิ่งกับเด็กคนนี้มันยิ่งไม่น่าเป็นไปได้...

“ลูกกวาง..มีน้ำมนต์ของหลวงตาในห้องพระ แม่อธิฐานแล้วลองให้คุณเสือดื่มก่อน...อาจจะช่วยได้นะคะ”

หญิงสาวแนะนำซึ่งเธอก็รู้อยู่แล้วแหละว่า น้ำมนต์ของหลวงตาสามารถช่วยได้แค่เพียงบรรเทาเท่านั้นเอง

“แม่รู้ว่ามันช่วยแค่บรรเทา...จะให้พี่เสือรอหลวงตา..ถึงตอนนั้นคงไปเฝ้ายมบาลก่อนแล้ว...คงไม่ทันแล้ว”

เสียงสั่นเครือของมนต์สิงหา บีบหัวใจของกรรวีอย่างหนัก…

ตาที่สามของเธอถูกสะกดปิดไว้ด้วยอักขระยันต์ของหลวงตา..มีเพียงเจ้าของเท่านั้นจึงจะเปิดและปิดมันได้ ซึ่งเรื่องนี้มนต์สิงหาก็รู้ดี แต่ไม่เคยเอ่ยให้ใครฟัง

กรรวีเพิ่งอายุได้สิบแปดปี หญิงสาวอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป... ตั้งแต่ปิดตาที่สามไว้คราวนั้น เธอก็ไม่เคยเปิดมันอีกเลย

เธอไม่อยากรู้..ไม่อยากเห็น...ไม่อยากสัมผัสอะไรได้ทั้งนั้น ปิดตลอดชีวิตไปเลยได้ยิ่งดี ไม่อยากมีมันเลยให้ตายเถอะ!

“ลูกกวาง..มีตาที่สามจริงเหรอ...พี่ถามจริ้ง!”

 หนุมานเอ่ยถามกรรวีเสียงสูง...ขณะประสานสายตากับน้องสาวเพื่อรอเอาคำตอบ...

คำตอบที่พี่ชายอีกสองคนต่างก็รอฟังเธออยู่เช่นกัน            

ฟู่!

กรรวีพรูลมหายใจออกมาอย่างรู้สึกหนักใจ...เรื่องเหนือธรรมชาติขนาดนั้นเธอจะพิสูจน์มันได้อย่างไร ถ้าคนๆ นั้นไม่ได้สัมผัสกับมันด้วยตัวเอง

หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของพี่ชาย แต่หันองศาหน้ามาเอ่ยกับมารดาเสียงอ่อย

“แม่คะ...คุณเสือเกลียดลูกกวางยังกับใส้เดือนกิ้งกือ ต่อให้เธอต้องตายก็คงไม่ยอมให้ลูกกวางช่วยหรอกมั้งคะ”

“ใช่!ฉันเกลียดเธอ...ออกไป!...โอ๊ยแม่!”

มนต์พยัคฆ์ตวาดไล่กรรวีแทรกขึ้นมา...ก่อนร้องลั่นหามารดาด้วยความเจ็บปวดในช่องท้องของตน จนนอนดิ้นทุรนทุรายแทบขาดใจอยู่บนเตียง