บทที่ 2 (2/2) : ไม่ได้แกล้งจริง ๆ (2)

     “น้ำผึ้ง! ทำไมวันนี้...หนูถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะลูก?” ธันวามองบุตรสาวคนเดียวของเขาที่กำลังเดินเข้ามานั่งยังโต๊ะกินข้าว เนื่องจากวันนี้อีกฝ่ายสวมแว่นตาหนาเตอะ ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวก็ไม่ใช่คนสายตาสั้น แล้วไหนจะชุดสูทกระโปรงยาวสีน้ำตาลกับทรงผมแสกกลางที่มัดเป็นหางม้าเอาไว้ต่ำ ๆ ตรงกลางหลังนั่นอีก  

     “ตอนบ่ายฉันก็ตกใจแบบคุณเลยค่ะ นึกว่ามนุษย์ป้าที่ไหนแอบเข้ามาเดินอยู่ในบ้านของเรา”

     “แม่อะ...นี่ผึ้งเอง น้ำผึ้งลูกสาวคนสวยของแม่ไงคะ” 

     “แล้วเป็นอย่างไรบ้างล่ะวันนี้ โดนสองคนนั้นจับได้ไหม?” สายธารเอ่ยถามพร้อมกับตักเต้าหู้ไข่ในแกงจืดไปวางลงบนจานข้าวของสามีและบุตรสาวคนละชิ้น

     “ไม่ค่ะ ป้าหมิวกับเตไม่มีใครจำผึ้งได้เลยสักคน” 

     “แต่งตัวแบบนี้ใครจะไปจำผึ้งได้ หากเจอกันด้านนอก พ่อว่า...แม้แต่พ่อกับแม่ก็น่าจะจำผึ้งไม่ได้เหมือนกัน”

     “พ่อ...ก็ผึ้งอยากแต่งตัวให้ดูน่าเชื่อถือ ให้สมกับเป็นติวเตอร์ก็เท่านั้นเองค่ะ”

     “เอาความจริง แต่งตัวแบบนี้...อยากแต่งไปแกล้งป้าหมิวกับเตใช่ไหม?” 

     “ไม่ได้แกล้งจริง ๆ นะคะ เออ...พ่อกับแม่คะ วันนี้ผึ้ง...” จากนั้นธารดาราก็เล่าเรื่องแบบทดสอบวัดความรู้ของเตชินท์ให้ธันวากับสายธารฟัง เพื่อเปลี่ยนเรื่องและขอความคิดเห็นจากคนทั้งสอง 

     เนื่องจากครอบครัวของธารดาราเป็นครูกันทั้งบ้าน อย่างธันวาเมื่อก่อนก็เริ่มต้นจากการเป็นครูสอนภาษาเหมือนกับบุตรสาว แต่ด้วยความพากเพียรไปศึกษาต่อ รวมไปถึงความสามารถและประสบการณ์ที่เจ้าตัวมี จึงทำให้ตอนนี้ธันวาได้ขึ้นเป็นถึงรองผู้อำนวยการของสถานศึกษาแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ส่วนสายธารในอดีตก็เคยเป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ แต่หลังจากตัดสินใจแต่งงาน...ธันวาก็ได้ขอให้สายธารลาออกมาเป็นแม่บ้านคอยดูแลตัวเองกับลูกก็พอ

     ซึ่งตัวธารดาราเองแม้จะชื่นชอบในความเป็นครูไม่ต่างไปจากธันวากับสายธาร แต่ด้วยความที่ไม่ชอบอยู่ในกฎระเบียบและข้อบังคับต่าง ๆ ในสถานศึกษา เธอจึงตัดสินใจเปิดสถาบันสอนภาษากับกลุ่มเพื่อนแทน โดยที่พ่อกับแม่ของเธอก็เห็นด้วยและคอยสนับสนุนในสิ่งธารดาราเลือก

     ดังนั้นทุกครั้งที่มีปัญหาเรื่องการสอนหรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในสถาบันสอนภาษาของเธอ ธารดาราก็มักจะนำกลับมาสอบถามและขอความคิดเห็นจากคนเป็นพ่อกับแม่ที่บ้านเสมอ 

     แล้วหลังจากที่ธารดาราเล่าเรื่องแบบทดสอบของเตชินท์จบ สายธารก็แสดงความคิดเห็นออกมาทันทีว่า

     “เตดูน่าเป็นห่วงจริง”

     “จริงค่ะแม่ แบบทดสอบที่ผึ้งให้เตลองทำ ผึ้งเอามาจากชุดข้อสอบเก่าของเด็ก ม.ห้า เองนะคะ แล้วนี่ผึ้งยังไม่ได้ทดสอบทักษะการพูดกับทักษะการฟังของเตเลยค่ะ แต่มันก็น่าแปลกอยู่นะคะ เพราะเมื่อก่อนตอนที่เรียนอยู่ชั้นประถมเตชินท์เป็นเด็กที่เรียนเก่งมากคนหนึ่งเลยค่ะ” 

     “แล้วแบบนี้ผึ้งจะสอนไหวหรือเปล่าล่ะลูก? ผึ้งไม่ได้ลงมือสอนพิเศษเองมานานแล้วนะ”

     “เรื่องไหว...มันก็น่าจะไหวอยู่ค่ะพ่อ แต่คงต้องปัดฝุ่นเอาความรู้ของตนเองออกมาสอน” ด้วยเพราะตอนนี้หน้าที่ในสถาบันสอนภาษาของธารดาราก็คือการบริหาร วางแผนงาน และคอยดูแลเว็บไซต์ของสถาบัน ส่วนเรื่องการสอนส่วนใหญ่จะเป็นหน้าที่ของเพื่อนเธออีกสามคนกับครูที่พวกเธอรับเข้ามาช่วยสอน นาน ๆ ครั้งหรือเวลาที่ขาดครูธารดาราถึงจะได้ลงไปช่วยสอนด้วยตัวเองสักครั้ง

     “แต่จะว่าไปเรื่องสอนกับเรื่องเรียนของเตพ่อก็ไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่หรอก แต่พ่อห่วง...กลัวว่าเราจะไปสอนคำศัพท์หรือสอนอะไรแปลก ๆ ให้กับเตเสียมากกว่า” ธันวานึกไปถึงตอนที่บุตรสาวของตนชวนเตชินท์ไปเที่ยวที่บ้านสวนของผู้เป็นพ่อ ตอนนั้นแต่ละอย่างที่ธารดาราสอนเตชินท์...ทำเอาเขากับภรรยาแทบอยากจะจับลูกสาวตัวดีมาฟาดก้นวันละไม่ต่ำกว่าสามรอบ

     “ตกลงผึ้งหรือเตกันแน่ที่เป็นลูกของพ่อเนี่ย” 

     หลังจากการทานอาหารมื้อค่ำพร้อมกับการพูดคุยหยอกล้อกันในครอบครัวจบลง แต่ละคนก็แยกย้ายกันเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง

     แล้วเมื่อธารดาราเดินเข้ามาถึงในห้องนอน เธอก็ตรงเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับมานั่งตรวจดูความเคลื่อนไหวบนเว็บไซต์ของสถาบันสอนภาษา พร้อมกับคิดวางแผนการเรียนการสอนให้กับเตชินท์ไปด้วย 

                                          .......................................................................

     ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ