ตอนที่ 2/3"เฮียจะไม่กลับจริงๆ ใช่ไหม?" คนมาตามตัวถามย้ำลีลี่เดินเข้าไปใกล้อัครเดชมากขึ้น เธอไม่กลัวต่อให้ในนี้จะมีเพื่อนผู้ชายของเขาหลายคน ที่ผ่านมาเธอเองก็รู้จักแทบทุกคนเลยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าชีวประวัติของเฮียอรรถ ลีลี่รู้หมด รู้แม้กระทั่งว่าเขาเคยมีเพื่อน หรือแฟนมาแล้วกี่คนขณะที่เดินเข้ามายืนอยู่หน้าชายหนุ่ม ลีลี่รีบยกสมาร์ตโฟนเครื่องล่าสุดที่เพิ่งซื้อมา เธอกดต่อสายหาใครสักคนเป็นแบบวิดีโอคอล จากนั้นเบี่ยงหน้าจอสมาร์ตโฟนหันมาทางคนที่ยืนต่อต้าน เขาขมวดคิ้วเป็นปมกำหมัดแน่นขึ้น โมโหที่ลีลี่กำลังเล่นแบบนี้กับเขา แค่ไม่กลับบ้านต้องถึงขั้นโทรหาม๊าเขาเลยงั้นหรือ เธอมันร้ายที่สุดยัยปีศาจ"คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรเฮียได้เหรอ?" เขาแสร้งทำเป็นไม่กลัว จะยอมให้ลีลี่ถือไพ่เหนือกว่าได้อย่างไรส่วนคนฟังกลับยกยิ้มในสิ่งที่เขาพูด เธอมั่นใจแล้วว่าวิธีนี้แหละที่ได้ผล แต่ที่ทำเป็นเก่งอยู่เขาก็แค่ยังเก็บอาการได้แล้วตอนนี้ถือสายรอสักพักใหญ่ จนไม่นานทางปลายสายก็กดรับ ลีลี่หันหน้าจอให้กลับไปทางฝั่งของตัวเอง ให้ปลายสายได้เห็นเฉพาะหน้าเธอ ดึกป่านนี้แล้วครูเอื้องคงกำลังจะนอน แต่เธอคิดว่าหากได้ข้อมูลเรื่องลูกชาย
ตอนที่ 3/1ขาเรียวเล็กก้าวลงมาจากรถก่อนที่คนขับจะดับเครื่องและลงจากรถมอเตอร์ไซค์ตามอีกฝ่าย กว่าจะถึงที่หมายได้เล่นเอาเสียตัวให้คนซ้อนเป็นว่าเล่น เดี๋ยวจับเอว จับนม จับขาบ้าง... ดีนะไม่จับไข่ยัยเด็กแรดนี่มันวอนโดนดี พอเจอของดีเข้าไปอย่าได้มาบ่นว่าจุกก็แล้วกัน เอาไว้ให้ถึงวันที่โลกแตกแล้วเหลือผู้หญิงคนเดียวในโลกก่อนเถอะถึงจะเอา"นี่ ถึงแล้ว คืนกุญแจบ้านเฮียมาเลย" ฝ่ามือใหญ่แบออกไปหาคนตรงหน้าหวังจะยึดกุญแจบ้านคืน จะได้ไม่ต้องโผล่เข้าออก ทำตัวอย่างกับว่านี่เป็นบ้านของตัวเอง"ได้ไงอ่ะ ของเฮียก็มี" เธอไม่ยอม แถมยังก้าวถอยห่าง มือกุมถุงกางเกงขาสั้นที่ในนั้นมีกุญแจบ้านของเขาอยู่"บ้านของตัวเองก็ไม่ใช่""แหม แล้วเจ้าของบ้านเนี่ยเคยอยู่ดูแลก่อนไหมเถอะ น้องชายตัวเองจะอดข้าวตายอยู่แล้วยังไม่คิดจะกลับบ้านช่อง""ไอ้จู๋มันเป็นแค่หมา ไม่ใช่ลูกป๊ากับม๊าเฮียสักหน่อย!" เขาเถียงสู้ กล้าดียังไงมาว่าไอ้จู๋เป็นน้องชายเขา"ถึงจะยังไงก็ช่าง ถ้าลี่ให้กุญแจเฮียไป แล้วบ้านช่องใครจะดูแล และอย่าเถียงนะว่าดูแลได้ แค่นี้ลี่ยังต้องไปตามเลย" นิ้วเรียวชี้หน้าคาดโทษคนตัวสูง พลางยืนเท้าสะโพกด่าฉอดๆ ไม่นึกเกรงกลัวก็แน่ส
ตอนที่ 3/2เมื่อลีลี่ทำกับข้าวเสร็จก็รีบอัญเชิญเจ้าของบ้านให้สเด็จลงมาทาน ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอนของตนเองบนชั้นสอง เขาทิ้งภาระหน้าที่แม่บ้านทั้งหมดให้กับแขกของบ้านไปจนถึงการเลี้ยงดูแลเจ้าจู๋ในตลอดสองวันที่ผ่านมา จนกว่ากว่าม๊าเอื้องกับป๊าสันต์จะกลับมาจากงานศพญาติ ลี่คงได้ตายเป็นศพต่อไป"ที่ร้านเฮียเชษขายแต่เหล้าเหรอ ถึงได้หิวโซขนาดนี้" เธอแอบแซะเบาๆ พลางนั่งดูคนตัวโตซดมาม่าอย่างหิวโหยเมื่อเจ้าของบ้านตัวจริงไม่อยู่ ทั้งครัวก็มีอยู่แค่นี้ มาม่ากับไข่ไก่ไม่กี่ฟอง ส่วนน้ำเปล่าเย็นๆ ลีลี่ก็ต้องได้แบกสังขารตัวเองเดินกลับไปเอาที่บ้านให้ พร้อมกับไม่ลืมหยิบกล้วยมาหวีหนึ่งเพื่อให้อีกคนได้กินเลี้ยงดูปูเสื่อดีขนาดนี้ อย่าว่าแต่งการไปแล้วจะลำบากเลย ต่อให้ยุงตัวเดียวบินมากัดเฮีย ลี่ก็จะฆ่ามันทิ้งซะซูดดดด~~เสียงซูดเส้นมาม่าด้วยความรวดเร็ว มาม่า 3 ห่อ บวกไข่ไก่ 1 ฟอง คงพอคลายหิวได้บ้าง เห็นเฮียตอนนี้แล้ว ช่างน่าเอ็นดู ลี่ได้แต่คิดในใจ"แล้วที่บ้านเธอมีของกินแค่นี้เองหรอ?" ใบหน้าคมละออกมาจากชามใบโต ก่อนจะเพยิดหน้าไปมองกล้วยหวีใหญ่"มี ม๊าทำแกงเขียวหวาน แต่ทิ้งไปหมดแ
ตอนที่ 3/3และแล้ววันที่อรรถรอคอยก็มาถึง ครูเอื้องกับหมอสันต์เดินทางกลับมาจากจันทบุรีภายในวันรุ่งรถเบนซ์ C Class รุ่น 2015 ถูกเคลื่อนตัวเข้ามาจอดด้านในบ้านอย่างสงบ แม้คันนี้มันจะตกเทรนไปแล้ว ทว่าความที่คนรักรถมากคนหนึ่งอย่างหมอสันต์ เขาดูแลและบำรุงรักษ์มันมาอย่างดี จึงไม่ได้ดูเก่าตามรุ่นครูเอื้องผู้เป็นภรรยาเดินเข้ามาหาสามี หลังจากที่อาสาลงจากรถไปเปิดประตูรั้วบ้านให้ สองสามีภรรยาช่วยกันหอบสัมภาระเข้ามายังด้านในบ้าน เพื่อนำของเข้าไปเก็บ ทว่าพอจะหยิบกุญแจออกมาไขกลอนประตู สามีกลับลองใช้เพียงมือบิดลูกบิดเบาๆ ประตูก็เปิดได้แล้วแสดงว่าลูกชายตัวดีลืมล็อคบ้าน หรือไม่... มันก็ออกไปเที่ยวแล้วทิ้งบ้านเอาไว้แบบนี้สองสามีภรรยาได้แต่ยืนมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ จึงไม่มีใครได้เอ่ยประโยคใดออกมา ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในบ้านบ๊อกๆๆเสียงเจ้ากระจู๋วิ่งสี่ขาเห่ามาจากบ้านหลังเล็กของมันที่อยู่ใต้บันได มันรับรู้ถึงการมาของเจ้านายมัน ถึงได้รีบวิ่งแจ่นออกมาต้อนรับบ็อกๆๆๆ มันวิ่งโล่เล่นรอบตัวครูเอื้องกับหมอสันต์ พลันสะบัดหางไปมาอย่างออดอ้อน"ไง... น้องจู๋ของม๊า รีบวิ่งมาหาเลยนะ หือ... ม๊าไม่อ
ตอนที่ 4/1ย้อนกลับไปเมื่อคืน....22.00 น.‘แหม กินอิ่มแล้วก็จะชิ่งเลยนะ ทำให้กินแล้ว ขอบคุณสักคำก็ไม่มี’‘ขอบใจนะ ยัยเด็กแรด...’‘เคลียร์ข้างล่างเสร็จก็ล็อคบ้านให้ด้วยล่ะ จะนอนละ’แปะๆ ๆ‘ดีๆๆ ดีมากเลย วู้ว! ใช้ลี่อย่างกับเป็นคนใช้แหนะ เยี่ยมจริงๆ เลยนะ’‘ก็ช่วยไม่ได้ ทีหลังถ้าไม่อยากโดนใช้งานก็อย่ามาบ้านนี้อีก’‘ม่ายยย! ลี่จะมา จะมาทุกวัน! มาจนเฮียเลิกรำคาญแล้วยอมรับลี่ได้สักที แบร่ๆ’อัครเดชได้แต่ส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นของอีกฝ่าย เขาคร้านจะต่อปากกับคนอย่างลีลี่ ก่อนจะตัดความรำคาญด้วยการเดินหนีเข้าห้องและไม่ลืมลงกลอนประตูให้หนาแน่น เผื่อวันดีคืนดี ยัยเด็กใจแตกนั่นโผล่เข้ามาในห้องของเขาอีกซึ่งเหตุการณ์มันก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว24.00 น.กว่าที่ลีลี่จะเก็บของและทำความสะอาดบ้านของเฮียอรรถเสร็จ นี่ก็ถึงเที่ยงคืนแล้ว เธอกล่อมเจ้าจู๋ให้มันเข้านอน พร้อมกับไม่ลืมเทอาหารเอาไว้ให้มันก่อนที่ตนเองจะออกมา บ้านเฮียอรรถถูกล็อคกลอนให้หนาแน่น หญิงสาวคว้าเอาสมาร์ทโฟนออกมาจากถุงกางเกง พร้อมกับรีบเปิดโหมดไฟฉายทันที เมื่อมองไปยังเป้าหมายทางคือบ้านของตนเองที่ตอนนี้ถูกใครบางคนปิดไฟมืดสนิท“ม๊านะม๊า ไม่รู้ห
ตอนที่ 4/2“อึก ฮื้ออออ~”ลีลี่ยังนั่งกุมหน้าเอาแต่กรีดร้องด้วยความกลัว เธอไม่สนใจจะเงยหน้าขึ้นมามองสิ่งที่เกิดขึ้นเลย เป็นเพราะใจไม่กล้ามากพอ หากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นเรื่องลี้ลับ เธอคงได้ช็อคตายลงตรงนี้“นี่! หยุดร้อง!”“อึก... ฮืออ อย่าเข้ามานะ ไปผุดไปเกิดเถอะนะ เดี๋ยวลี่จะทำบุญไปให้”“โอ๊ย! หนวกหู ลี่... นี่เฮียเอง”“….”หือ ใครนะ?จากที่ร้องเสียงสั่นเครือ จนนาทีต่อมาก็เริ่มตั้งสติ เสียงที่พูดเมื่อครู่นี้มันค่อนข้างจะคุ้นหู“เฮียเอง”จนอีกฝ่ายแสดงตัวขึ้นมาอีกที คนที่อยู่ในอาการตระหนกจกใจจึงค่อยๆ ชะเง้อใบหน้าออกมามองลีลี่พยายามรวบรวมความกล้าหันหน้าไปตามเงาที่พาดหัวของตัวเองผ่านจากด้านหลัง ก่อนจะพบว่าคนที่เดินเข้ามาทำให้ตนเองขวัญเสียที่แท้จริงแล้ว...เขาคือเฮียอรรถหมั่บ!“เฮีย!” ร่างบางโผล่เข้ากอดอีกฝ่ายด้วยความเร็ว จนคนที่ยืนนิ่งจากตอนแรก เริ่มเซถลาถอยหลังอย่าเรียกว่ากอดเลย ลีลี่แทบจะขี่คอเขาได้อยู่แล้วตัวสั่นเป็นลูกหมาไม่ต่างจากฝูงที่อยู่ใต้เสาไฟฟ้านั้นเท่าไหร่“อึก ฮืออออ เฮีย... ลี่กลัว ฮึก!” ทั้งร้องทั้งซบอกหนา คราวนี้ไม่ได้หวังเพียงแค่อยากใกล้ชิดอีกฝ่าย ทว่าเธอกลัวมาก
ตอนที่ 4/3ผ่านครึ่งชั่วโมงได้ หลังจากที่ยืนคุยกันเกือบจะไม่ลงตัว จนกระทั่งตอนนี้ คนที่เป็นฝ่ายยอมนั่นก็คือเฮียอรรถ ส่วนลีลี่นั้นดีอกดีใจจนลืมความกลัวเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาแล้ว“อ่ะ! นี่ผ้าห่ม สวิตช์ไฟอยู่ทางนี้ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ล็อคไม่ได้นะ ปิดได้อย่างเดียว”เขายื่นผ้าห่มผืนใหม่ในตู้ของครูเอื้องให้กับหญิงสาว ทั้งคู่อยู่ในห้องนอนของครูเอื้องและหมอสันต์ ลีลี่มองดูรอบๆ ห้องนี้ก็ดูกว้างขวางและสะอาดใหม่ดี แต่ทำไมไฟมันกะพริบติดๆ ดับๆ แถมเมื่อครู่นี้ที่เฮียอรรถบอก ประตูห้องน้ำก็ยังไม่สมประกอบเลยแต่เธอก็เข้าใจได้ ว่าคงไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับพวกท่านสองคนสามีภรรยาที่ใช้ห้องนี้อยู่ ทว่าสำหรับคนพักอาศัยชั่วคราวอย่างเธอมันคงไม่ชิน“รีบนอน แล้วก็ปิดไฟ จะเช้าอยู่แล้ว...ง่วง” เขาบ่นและเดินออกไปจากห้อง ด้วยแววตาอ่อนล้าเต็มทน หลับๆ ตื่นๆ อยู่แบบนี้กว่าจะเช้าคงไม่ไหวก็คุณเธอเล่นมาวุ่นวายใส่เขาทั้งวันทั้งคืน ถ้าขืนยังมีเพื่อนบ้านน่ารำคาญแบบนี้ คงจะได้อยู่เย็นเป็นสุขเข้าสักวันล่ะ ...เหอะหลังจากที่เฮียอรรถเดินกลับห้องนอนของตนเองไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลืองเพียงแค่หญิงสาว แขกคนสำคัญของบ้าน เธอพยายามไม่คิ
ตอนที่ 5/1แสงแดดอ่อนยามเช้าเริ่มเล็ดลอดเข้าในห้องนอนของชายหนุ่ม แต่แสงแดดเหล่านั้นมันก็ยังไม่ได้มากพอที่จะทำให้คนให้นอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ เสียงลมหายใจที่ดังเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของคนบนเตียง นั่นคือสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่าเขานั้นหลับลึกมากเพียงใดแม้ว่าจะมีใครบางคนที่ยังมีความสุขกับการอยู่ ทว่าก็ยังมีใครอีกคนที่เริ่มรู้สึกตัวบ้างแล้ว หลังจากที่วูบหลับไปตัวความอ่อนเพลียร่างบางพลิกตัวหันตะแคงไปอีกทาง เธอเริ่มรู้สึกตัวทว่าก็ยังไม่ยอมปรือตาขึ้นมา เพราะด้วยความที่หนักอึ้งของเปลือกตาจากความอ่อนล้าของเมื่อคืน ทำให้เธอไม่อาจต้านทานไหวอื้อออ ปวดตัวชะมัด!หญิงสาวทำได้แค่บ่นในห้วงความคิด พลางพลิกตัวตะแคงข้างหันหน้ากลับมาทางเตียงนอนของเจ้าของห้องอีกรอบคราวนี้ร่างบางเริ่มเหยียดกายยืดเส้นสายพร้อมกับปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาได้ดวงตาคู่สวยแม้จะรู้สึกปวดแสบรอบดวงตา แต่ก็ยังพยายามปรับโฟกัสไปมองรอบๆ ห้อง ก่อนจะมองเห็นร่างของชายหนุ่มเจ้าของห้อง ที่ยังนอนซุกใบหน้าเข้าหาผ้าห่มอยู่บนเตียง เขานอนหลับสนิทบนเตียงที่นุ่มอย่างสบายใจเฉย ในขณะที่ตัวเธอเองกลับได้บนพื้นแข็งๆ มีเพียงแค่ผ้าห่มผืนเดียวที่พับแบ่
THE ENDสองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง มันเป็นวันสำคัญที่ลีลี่และเฮียอรรถจะได้เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันสักที ในวันแต่งงานของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และความสุข ความยินดี จากแขกเหรื่อที่มาร่วมงานในห้องแต่งตัวของลีลี่ ดอกไม้หลากสีถูกจัดวางไว้รอบๆ พร้อมแสงจากหลอดไฟที่ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและโรแมนติก ลีลี่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ดั่งที่เธอเคยจินตนาการฝันใฝ่ เธอยืนหน้ากระจก ดูตัวเองในชุดนี้และนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่นำพาเธอมาที่นี่ได้แม่ของลีลี่ที่ยืนข้างๆ ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นลูกสาวเติบโตมาเป็นผู้หญิงที่งดงามและแข็งแกร่ง“ลูกสวยมากนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ก็ลี่ถอดแบบม๊ามาเต็มๆ ไงล่ะ” ลีลี่ตอบด้วยรอยยิ้ม ยีนส์เด่นขนาดนี้จะไม่สวยเหมือนแม่ตัวเองแล้วจะเหมือนใครกันในขณะที่อีกฝั่งหนึ่ง เฮียอรรถยืนรอในห้องพิธี เขาสวมชุดสูทสีดำที่ดูเรียบหรูเหมาะสมกับงานของเขา แต่ความรู้สึกในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตื่นตัว เขามองไปที่หน้าประตูของห้องด้วยความหวังว่าเจ้าสาวจะปรากฏตัวออกมาในอีกไม่ช้าเมื่อพิธีเริ่มต้นขึ้น เสียงเพลงเริ่มเล่นและบรรยากาศของงานแต่งงานกลายเ
ตอนที่ 19/3ยามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มทองฉาบไปทั่วท้องฟ้า เฮียอรรถขับรถพาลีลี่มายังสวนสุขภาพที่อยู่ติดกับอ่างเก็บน้ำ มองไปรอบๆ มีภูเขารายล้อม มีต้นดอกเฟื่องฟ้าสวยๆ รายรอบสองข้างทางที่วิ่งผ่าน บรรยากาศยามเย็นสดชื่นด้วยสายลมที่พัดเอาของน้ำเย็นๆ แตะเข้าปลายจมูก“เหนื่อยหรือยัง?” เฮียอรรถวิ่งเยาะๆ ข้างๆ กับหญิงสาว ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่านานทีปีหนคนอย่างลีลี่ถึงจะออกมาวิ่งกับเขาทีลีลี่มองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มพร้อมกันกับที่ชูสองนิ้วขึ้นมาให้เขามอง “แฮ่ก ๆ เหนื่อยสิ แต่ลี่สู้ไหว!”“แต่พักก่อนดีกว่า เพิ่งมาวิ่งครั้งแรกกล้ามเนื้อจะฉีกเอา” เขาพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ ลดความเร็วลง กระทั่งพากันเดินมานั่งอยู่ตรงซีเมนส์ที่กั้นขอบอ่างเก็บน้ำสายลมเย็นพัดผ่านช่วยลดความเหนื่อยหลังจากการวิ่ง ลีลี่เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำจากกระเป๋าแล้วส่งให้เฮียอรรถ“ดื่มน้ำก่อนเฮีย”เขารับขวดน้ำมาแล้วยิ้ม “ขอบใจนะ”หลังจากพักจนหายเหนื่อย เฮียอรรถหันไปมองหน้าลีลี่ “ยืนมือมาหน่อยสิ” เขาบอกพลางบังคับด้วยสายตา ลีลี่แม้ว่าจะยังมึนงง แต่ก็ยอมยื่นมือออกมาหาเขาเฮียอรรถหยิบกระเป๋ากีฬาใบเล็กขึ้นมาเปิดซิป ค้นหาอ
ตอนที่ 19/2‘ที่อรรถลงทุนซื้อรถราคาสี่สิบกว่าล้านเนี่ย ไม่ใช่เพราะต้องการจะอวดว่าตัวเองมีเงินหรอก แต่เป็นเพราะอรรถอยากให้ทั้งน้าจีและน้าหลุนเห็นว่าอรรถเองก็มีเงินพอที่จะเลี้ยงดูลี่ได้เหมือนกัน ไม่ใช่คนไม่เอาอ่าวเหมือนอย่างที่น้าหลุนชอบพูด แค่รถอรรถยังซื้อเงินสดได้เลย แล้วทำไมแค่ยอมให้ลี่แต่งงานกับอรรถถึงจะทำไม่ได้ น้าหลุนอยากได้สินสอดเท่าไหร่ว่ามาเลย อรรถจะหาให้’คำพูดของเฮียอรรถที่พูดกับพ่อของเธอยังคงดังก้องอยู่ในหัว ถึงแม้ตอนนี้จะแยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้วก็ตามแต่ลีลี่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง จ้องมองเพดานขาวด้วยความรู้สึกที่ตีกันยุ่งเหยิงในใจ คำพูดของเฮียอรรถยังดังก้องอยู่ในหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ลี่จะเชื่อมั่นเฮียได้จริงๆ ใช่ไหม…” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง สิ่งที่เขาได้พูดและการกระทำที่บ่งบอกว่าเขาพร้อมดูแลผุ้หญิงคนนี้ที่เคยวิ่งไล่ตามความรักของเขามานานลีลี่รู้ดีว่าเฮียอรรถทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นจะเพียงพอที่จะเปลี่ยนความคิดของพ่อเธอได้จริงหรือเปล่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด ลีลี่หยิบมันขึ้นมาและเห็นชื่อของเฮียอรรถปรากฏบ
ตอนที่ 19/1บรื้นนนนๆๆ“โอ้ย หนวกหูโว้ยยย! ใครมันมาเสียงดังแถวนี้วะ บ้านคนนะเว้ย ไม่ใช่สนามแข่งรถ”เสียงดังก้องกังวานมาจากทางหน้าบ้านตัวเอง หมวดหลุนที่กำลังพักผ่อนนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านจำเป็นต้องออกมาดูว่าใครกันที่เอารถมาเร่งเครื่องเสียงดังอยู่หน้าบ้านของเขา เมื่อทนอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ได้ จึงต้องออกดูมาให้เห็นกับตาหมวดหลุนเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าขึงขัง เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดเก่าๆ ดูเป็นวันสบายๆ ที่เขาอยากจะพักผ่อน แต่เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเหมือนท้าทายทุกความสงบในละแวกนั้นเมื่อประตูบ้านเปิดออก สายตาของหมวดหลุนก็ปะทะเข้ากับ Lamborghini Aventador สีน้ำเงินฉูดฉาดจอดอยู่ตรงข้ามถนน คนขับลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูมั่นใจและหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นลูกสาวของเขาเอง“ไอ้อรรถ! มึงเองเหรอ!” หมวดหลุนร้องเสียงดัง พร้อมชี้นิ้วไปที่รถหรูราวกับจะปลุกระดมให้ทุกคนในซอยออกมาดูเฮียอรรถลดแว่นกันแดดลงช้าๆ ยิ้มมุมปากพลางตอบกลับด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังดูแฝงความยียวน“ใช่ อรรถเองน้า ขอโทษนะที่เสียงดัง พอดีว่ารถใหม่มันแรง”“หนอย... พ่องสิ! ไอ้เด็กเวรนี่ มึงไปขโมยรถใครมาขับ แล้วนี่ลี
ตอนที่ 18/3หลังจากที่เฮียอรรถบอกเมื่อวานนี้ ลีลี่แทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเขาจะลากเธอมาจนถึงเต็นท์รถจริงๆ แล้วแถมยังพามาไกลถึงกรุงเทพฯ อีกด้วย เดินทางสองชั่วโมงกว่า เธอแทบจะบ่นเขามาตลอดทางทีแรกก็คิดว่าเขาคงจะพูดเล่นๆ เพื่อเอาชนะ แต่ที่ไหนได้ตอนนี้กลับกลายมาเป็นลูกค้าของเต็นท์รถยุโรปยี่ห้อดังที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ฝันว่าจะอยากได้ครอบครองแล้วการแต่งตัวของเธอในวันนี้ มันช่างไม่ได้เข้ากับร้านรถหรูราคาแพงแบบนี้สักนิดเลยด้วยซ้ำ เฮียอรรถเองก็ไม่ต่างกัน เสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ขาดๆ บวกกับรองเท้าแตะพากันเดินเข้ามาได้ถึงข้างในก็ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ไล่กลับ ไม่มีสง่าราศรีเลยสักนิดว่าจะมีเงินซื้อ“เฮีย แน่ใจนะว่าพาลี่ไม่มาผิดร้านน่ะ?” เธอบ่นขณะที่กอดอกยืนมองรอบๆ เต็นท์รถ“อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าพามา จะผิดร้านได้ไงล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆลีลี่ทำหน้ามุ่ย “ถ้าเฮียไม่ซื้อจริงลี่จะโกรธเลยนะ เสียเวลามาก”เฮียอรรถหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอามือแตะหลังเธอเบาๆ พาเดินไปยังโซนรถที่จอดเรียงราย “โห พามาขนาดนี้ ยังจะว่าโกหกอีก”ลีลี่มองรถคันใหญ่คันเล็กที่จอดอยู่ตรงหน้า เธออดที่จะรู้สึกตื่
ตอนที่ 18/2หลายวันผ่านพ้นไปจนใกล้จะถึงช่วงสิ้นปี สิ่งที่ลีลี่ยังคงได้รับต่อเนื่องคือความสม่ำเสมอจากเฮียอรรถที่เคยรับปากเอาไว้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ลีลี่ยังคงเข้านอกออกในบ้านของเขาอย่างที่เคยทำ ส่วนเขาเองก็ไปมาหาสู่บ้านเธอด้วยเช่นกันคืนนี้มีงานกาชาดที่จัดขึ้นในช่วงส่งท้ายประจำปี เขาพาลีลี่ออกมาเดินเล่นหาของกินเล่นภายในงานแบบสองต่อสอง ทางม๊าของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่คนที่ยังมีท่าทีไม่พอใจก็คงมีแค่คนเดียวก็คือป๊าของลี่เอง“หนาวไหม? เสื้อแขนยาวก็ไม่ยอมเอามา” เขาว่าพลางมองค้อนใส่เธอก่อนหน้านี้เฮียอรรถนั่งรอลี่อยู่ที่บ้านระหว่างที่เธอเองกำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ หลังจากที่ลงมาพร้อมกับชุดง่ายๆ สบายๆ อย่างเสื้อครอบกับกระโปรงยีนส์สั้นเหนือเข่า เขาก็เอาแต่ทำหน้าดุจนกระทั่งมาถึงงาน“ลี่บอกแล้วไงว่าไม่หนาว” อากาศเมืองไทยในมันจะหนาวได้แค่ไหนกับเชียว ลี่คิดในใจแบบนั้น“ดึกมาเดี๋ยวก็หนาว” กว่าจะเดินทั่วก็ดึกกันพอดี และกว่าจะถึงบ้านอีก อีกอย่างที่ทำให้เขาต้องบ่นก็เพราะชุดที่ลี่ใส่ออกมานี่แหละ ทั้งกระโปรงก็สั้นเกินไป ไหนเสื้อตัวเล็กที่หดรัดรูปจนนึกว่าเ
ตอนที่ 18/1พี่หนานเดินนำสารวัตรปลื้มออกไปนอกร้าน ลีลี่มองตาคนทั้งสองที่ขึ้นรถออกไปไหนสักที่ด้วยกันแล้ว ไม่รู้ว่าพี่สาวของลี่ไปพูดเกลี้ยกล่อมสารวัตรได้ด้วยคำไหน เขาถึงได้ยอมออกไปแต่โดยดี จนกระทั่งตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างคลี่คลายลงได้แล้วเฮียภูมิหันมาหาลีลี่ขณะที่พวกเขายังนั่งที่โต๊ะ ส่วนเธอยืนทำคัพเค้กต่อจากพี่สาวที่เพิ่งออกไปข้างนอก “นี่ลี่...เฮียจะบอกอะไรให้นะ เมื่อกี้น่ะไอ้อรรถจะลุกขึ้นถีบสารวัตรละ ฮ่าๆ”“มึงก็พูดเว่อร์ไป มันก็แค่ด่าสารวัตรอยู่ในใจก็เท่านั้น แต่ด่ายันโคตรเง้าศักราชของเขาเลยไง ฮ่าๆๆ” เฮียฉีตัดบท พร้อมตบไหล่เพื่อนเบาๆแต่แล้วเฮียอรรถก็เบรกเพื่อนเอาไว้ก่อนที่จะได้หัวเราะกันไปใหญ่ “ไอ้พวกเวร หยุดพูดเลย...กูไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย เพ้อเจ้อ”ลีลี่มองตามคนทั้งสามที่ยังพูดไม่หยุดพลางส่ายหน้า เอือมระอากับแก้งนี้ โชคดีแล้วที่สารวัตรออกไปได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนต่อกลอนกับพวกนักเลงหัวไม้ ทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่รู้จักโตส่วนด้านของหนานกับสารวัตรปลื้มที่ตอนนี้ทั้งคู่จับพลัดจับผลูกันมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้วก่อนหน้านี้หนานบอกกับสารวัตรว่าเธออยากจะซื้อของบางอย่างเพื่อห่อของขวัญจับสลาก
ตอนที่ 17/3ลีลี่ถือแก้วเครื่องดื่มเดินตรงไปยังโต๊ะของสารวัตรปลื้ม เขายิ้มต้อนรับเธออย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ลีลี่วางแก้วลงเบาๆ พลางพยายามรวบรวมความกล้าในใจ คำพูดของพี่หนานยังดังอยู่ในหัว“ลาเต้เย็นไม่หวานเลย ของสารวัตรจ้ะ...”“ขอบคุณครับลี่” เขายิ้ม “มองหน้าพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?”ลีลี่อึกอักทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายยังไงดีให้ถนอมน้ำใจของเขามากที่สุด ทว่ายืนอยู่ลังเลคิดหาคำพูดที่ดีได้ไม่นานก็ดันมีลูกค้าเข้ามาใหม่ก่อนคราวนี้เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนักกว่าเดิม เมื่อคนที่มาใหม่เป็นเฮียอรรถกับเพื่อนสนิทของเขาอีกสองคน เฮียภูมิเดินนำหน้าส่วนเฮียอรรถกับเฮียฉีเดินต้อยมาตามหลังหัวใจดวงน้อยๆ หล่นวูบในทันที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเฮียอรรถและคณะเพื่อน เขายังคงมีท่าทีสบายๆ เพราะยังไม่ทันได้มองดูว่าในร้านมีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนหน้า ส่วนเฮียภูมิกับเฮียฉ๊ที่เดินมองทางมาก่อน เหมือนจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอึมครึมภายในร้านแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะหยุดเดินแล้วสะกิดไหล่เพื่อนสนิทอย่างเอียอรรถให้เงยหน้าขึ้นมา และจังหวะนั้นเองที่ลีลี่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวในขณะที่เธอยังยืนอยู่ที่โต๊ะขอ
ตอนที่ 17/2“โทรมาทำไม ลี่กำลังจะนอน” ความจริงแล้วเพิ่งจะสามทุ่มเมื่อไม่กี่นาที เธอไม่ใช่คนง่วงเร็วขนาดนั้น ที่แต่พูดไป เพราะอยากจะเล่นตัวใส่เขาก็เท่านั้น(เปิดหน้าต่างหน่อย อยากเห็นหน้าคนง่วงนอน)ลีลี่หันไปมองที่หน้าต่างภายในห้องนอนของตนเองที่ตอนนี้มันถูกปิดเอาไว้อย่างสนิท ห้องนอนของเธอหากเปิดหน้าต่างออกไปแล้วก็จะตรงกันกับห้องนอนของเฮียอรรถพอดีเป๊ะเลย ด้วยความที่ตอนเป็นเด็ก ลีลี่จงใจของม๊ากับป๊าเลือกห้องนอนห้องนี้ด้วยตัวเอง จากที่มันเคยจะกลายเป็นของพี่หนาน ทว่าเธอกลับงอแงอยากได้มัน เพราะรู้ว่าห้องของเฮียอรรถอยู่ตรงกันข้ามพอดีร่างบางเดินเข้ามาใกล้กับหน้าต่างมากขึ้น เธอค่อยๆ แง้มบานหน้าต่างออก ก่อนจะเห็นคนบางคนที่ยังถือสายค้างอยู่ ยืนแก้เสื้อเปลือยท่อนบนถือโทรศัพท์แนบหูอยู่บ้านหลังตรงข้ามชั้นสองพอดีกันกับห้องเธอ“จะโทรมาอวดซิกแพ็คว่างั้น?”กล้ามหน้ามองเป็นรอนสวยบวกกับผิวขาวๆ ของเขา เมื่อโดนไฟในห้องนอนสาดส่อง ที่ออร่าทะลุหน้าต่างออกมา ลีลี่เผลอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงวิ่งแจ้นไปหาเขาถึงห้องแล้ว แต่ตอนนี้ด้วยความฟอร์มจัดที่ยังมีอยู่ มันทำให้ตนเองต้องแสดงท่าทีนิ่งเฉย