ตอนที่ 5/1แสงแดดอ่อนยามเช้าเริ่มเล็ดลอดเข้าในห้องนอนของชายหนุ่ม แต่แสงแดดเหล่านั้นมันก็ยังไม่ได้มากพอที่จะทำให้คนให้นอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ เสียงลมหายใจที่ดังเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของคนบนเตียง นั่นคือสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่าเขานั้นหลับลึกมากเพียงใดแม้ว่าจะมีใครบางคนที่ยังมีความสุขกับการอยู่ ทว่าก็ยังมีใครอีกคนที่เริ่มรู้สึกตัวบ้างแล้ว หลังจากที่วูบหลับไปตัวความอ่อนเพลียร่างบางพลิกตัวหันตะแคงไปอีกทาง เธอเริ่มรู้สึกตัวทว่าก็ยังไม่ยอมปรือตาขึ้นมา เพราะด้วยความที่หนักอึ้งของเปลือกตาจากความอ่อนล้าของเมื่อคืน ทำให้เธอไม่อาจต้านทานไหวอื้อออ ปวดตัวชะมัด!หญิงสาวทำได้แค่บ่นในห้วงความคิด พลางพลิกตัวตะแคงข้างหันหน้ากลับมาทางเตียงนอนของเจ้าของห้องอีกรอบคราวนี้ร่างบางเริ่มเหยียดกายยืดเส้นสายพร้อมกับปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาได้ดวงตาคู่สวยแม้จะรู้สึกปวดแสบรอบดวงตา แต่ก็ยังพยายามปรับโฟกัสไปมองรอบๆ ห้อง ก่อนจะมองเห็นร่างของชายหนุ่มเจ้าของห้อง ที่ยังนอนซุกใบหน้าเข้าหาผ้าห่มอยู่บนเตียง เขานอนหลับสนิทบนเตียงที่นุ่มอย่างสบายใจเฉย ในขณะที่ตัวเธอเองกลับได้บนพื้นแข็งๆ มีเพียงแค่ผ้าห่มผืนเดียวที่พับแบ่
ตอนที่ 5/2ทั้งคู่ยังยื้อฉุดกระชากกันอยู่สักพักใหญ่ ต่างฝ่ายต่างไม่มีท่าทีว่าจะยอมกันง่ายๆ เมื่อคนตัวโตลองออกแรงสะบัดผ้าออกจากตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาทำสำเร็จทั้งตัวเขาเองและก็ลีลี่ต่างก็เป็นอิสระจากผืนผ้าห่มเจ้าปัญหา ทว่าเรื่องมันยังไม่จบเพียงเท่านี้ เมื่อคนตัวเล็กนึกสนุกแล้วกระโดดลุกจากเตียงนอนก่อนจะปีบขี่คอเขาขึ้นมาฟรึ่บ!“นี่แน่! หลับสบายนักใช่ไหม! หา... รู้ไหมว่าลี่ต้องทนนอนพื้นแข็งๆ ทั้งคืนน่ะ”เธอยังแค้นไม่หาย หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ ไม่ได้เจอผีตัวเป็นๆ ทว่าก็ยังพบเจอกับความลำบากชีวิตลีลี่มีอะไรดีๆ กับเขาบ้าง ไม่มี!“โอ้ย! เจ็บนะเว้ย ออกไปเดี๋ยวนี้” เขาพยายามออกแรงสะบัดหนี ทว่าอีกคนก็เกาะเหนียวหนึบเหลือเกินถึงว่าแม้ว่าตัวลีลี่จะเบา แต่ขึ้นขี่คอเขาแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ใครจะทนไหว นี่ถ้าเขาเอาไม่อยู่คงได้หงายหลังลงไปวัดพื้นข้างล่างเตียงทั้งสองคนแน่“ปล่อยก็บ้าแล้ว ลี่จะเอาคืนเฮียไง รู้ไหมว่าลี่ปวดหลังมากแค่ไหน แต่เฮียกลับได้นอนเตียงนุ่มๆ คนเดียว”“ก็นี่มันห้องเฮีย ลงไปเลย!”หญิงสาวนั่งบนไหล่ของอีกฝ่ายพลางใช้ขาเรียวเล็กหนีบรัดลำคอเขาเอาไว้กันตก ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะกลั้วออกมาด้วยคว
ตอนที่ 5/3ผู้ใหญ่ทั้งยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อหาคำตอบ ม๊าเอื้องจ้องใบหน้าลูกชายอย่างมีความหวัง ขณะที่เฮียอรรถลูกชายท่านกลับปฏิเสธอย่างเสียงแข็ง“จะทำอะไรล่ะม๊า ฮูว! เพ้อเจ้อคิดกันไปถึงไหน” อัครเดชยืนทำท่าส่ายหัวให้กับความคิดที่ไปกันใหญ่ของคนเป็นแม่ ส่วนอีกคนก็ไม่ต่างกัน“ป๊าก็เหมือนกัน นี่เอากับม๊าด้วยอีกคน ดูสภาพลี่ด้วย คิดว่าอรรถเอาลงหรือไง สภาพเตี่ยจนหมาเลียตูด ปัญญาอ่อนไปวันๆ แบบนี้ใครจะเอาไปทำพันธุ์”แปะ!“นี่! พูดให้มันน้อยๆ หน่อย นั่นน้องนะ” ครูเอื้องรีบใช้ฝ่ามือฟาดลงบนไหล่ของลูกชายหญิงสาวเงยหน้าไปมองคนที่เพิ่งพูดจบ สลับกับมองไปที่ม๊าเอื้องกับป๊าสันต์ ทั้ง ๆ ที่ ลีลี่เองก็ยืนฟังอยู่ตรงนี้แท้ๆ ไม่นึกถึงใจคนฟังบ้างเลย ว่าจะรู้สึกอย่างไรเฮียอรรถชักจะใจร้ายกับลี่เกินไปแล้ว ในความคิดของเฮียอรรถ ลี่มันคงเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องมากเลยสินะจากเดิมที่เคยคิดว่าตนเองเป็นคนที่มีความมั่นใจสูงระดับหนึ่ง ทว่าพอเจอแบบนี้ เธอเองก็แทบจะไปต่อไม่เป็น“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะม๊าเอื้อง เฮียอรรถเขาก็ปากเสียแบบนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าลี่จะรักเฮียอรรถยังไง แต่ถ้าเฮียอรรถยังไม่ได้รักลี่ ลี่ก็คงไม่ยอมให้เฮียอรรถทำอ
ตอนที่ 6/1ลีลี่ขับนำทางสารวัตรปลื้มมาจนถึงหน้าร้านกาแฟของตน ร่างบางเดินลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์พร้อมกับเข้าไปช่วยสารวัตรนำของลงจากท้ายรถของเขาทั้งคู่ถือของเข้ามาจนถึงด้านในร้าน สารวัตรปลื้มอาสาช่วยหญิงสาวแกะของเข้าที่ต่างๆ ก่อนที่ร้านจะเปิด เขาตั้งใจจัดของตามที่หญิงสาวคอยบอกว่าแต่ละชิ้นควรจะอยู่ไหนของร้าน ทำไปทำมาแทบจะลืมว่าคนที่บ้านของเขาป่านนี้คงรอคอยอาหารสดกับวัตถุดิบที่ไหว้วานให้เขาออกมาซื้อแล้ว“เรียบร้อยครับลี่”ใบหน้าสวยหันขึ้นมามองคนที่บอกว่าทำเสร็จแล้ว หญิงสาวลุกขึ้นจากพื้นหลังจากที่นำของสดเข้าแช่ในตู้เย็น พลางยกยิ้มขึ้นเพื่อขอบคุณสารวัตร “ขอบคุณนะจ๊ะสารวัตร แล้วนี่ที่บ้านสารวัตรไม่รอของที่สารวัตรไปซื้อมาแล้วเหรอจ๊ะ?”“จริงสิ พี่กำลังจะบอกอยู่พอดีเลยว่าเสร็จแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อนนะ เอาไว้สายๆ พักทานมื้อเที่ยงเดี๋ยวจะแวะมากินกาแฟที่นี่”คนตัวสูงบอกแบบนั้น ซึ่งโดยปกติแทบจะทุกวันหากเขาไม่มีธุระอื่นที่จำเป็น แน่นอนว่าเขาจะต้องมาที่นี่การจิบการกาแฟยามเที่ยงของสารวัตรแทบจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาแล้ว“ขับรถดีๆ นะจ๊ะสารวัตร เอาไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ”ลีลี่ยืนโบกมือส่งยิ้มให้กับสารว
ตอนที่ 6/2“สวัสดีจ้าน้องลี่คนสวย” ภูมิภาคเดินจูงมือเพื่อนสนิทมาจนถึงด้านหน้าเคาน์เตอร์ ในร้านมีลูกค้าอยู่เยอะพอสมควรเนื่องจากเป็นเวลาพักเบรกอัครเดชชายตามองคนเป็นบาริสต้าอยู่เล็กน้อย ก่อนจะหันมาสนใจที่เมนูเครื่องดื่ม“เฮียภูมิคนหล่อ วันนี้จะกินอะไรดีจ๊ะ?” หญิงสาวทำเสียงอ้อล้อทีเล่นทีจริงกับเพื่อนของเขา เห็นแล้วน่าหมั่นไส้เขารู้ว่าลีลี่ก็เป็นคนแบบนี้ เฟรนลี่กับทุกคน กลุ่มเพื่อนของเขารู้จัดลีลี่ก็เพราะว่าเจ้าตัวไม่เคยเขินอายเวลาที่แสดงออก เธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จึงไม่แปลกที่บทสนทนาของลี่กับไอ้ภูมิ เพื่อนสนิทของเขาจะดูเป็นกันเอง“แหม มากินทุกวันแค่นี้จำไม่ได้หรอจ๊ะน้องลี่คนสวย”“จำไม่ได้หรอกจ้ะเฮียภูมิสุดหล่อ สมองลี่น่ะจำแต่เรื่องของเพื่อนเฮียแค่นี้ก็พอแล้ว”“หิ้วววว!”แมร่ง ทั้งแม่ค้าทั้งลูกค้า แพ็คทีมกันกันเลยนะ หัวจะปวดนี่แหละที่เขาไม่อยากจะออกมาที่ร้านของลีลี่ มันมักจะเป็นแบบนี้อยู่ประจำ“ของเฮียอรรถเอสเย็นหวานน้อยเหมือนเดิมเนาะ?” หญิงสาวเบือนหน้ามาถามเขา รู้ดีกว่าเจ้าตัวก็เธอนี่แหละ รู้ดียันไซส์กางเกงในกูเลยมั้งลี่“ไอ้ภูมิมึงจะสั่งไรก็รีบๆ สั่ง เอากลับไปกินอู่นะเว้ย ไม
ตอนที่ 6/3“มาแล้วจ้า กาแฟที่อร่อยที่สุด นี่...ของเฮียภูมิสุดหล่อ ส่วนนี่ของเฮียอรรถสุดเท่ของลี่”ร่างบางเดินถือถาดเครื่องดื่มมาเสิร์ฟลูกค้าถึงที่ โดยที่ยื่นให้กับภาคภูมิก่อนพร้อมด้วยน้ำเสียงอ้อล้อชวนให้เขาขนหัวลุกซู่ แล้วยิ่งประโยคเชยชมที่พูดออกมาเมื่อครู่นี้ ยิ่งทำให้เขานึกหงุดหงิดแรดไปทั่วไม่เว้นแม้แต่เพื่อนของคนที่บอกว่ารักนักหนาเฮียภูมิสุดหล่องั้นเหรอ... แล้วทำไมกูต้องเท่อย่างเดียววะ กูก็หล่อไม่น้อยกว่ามันเลยนะ“หือ ลี่อยากจะชวนคุยต่อนะ แต่วันนี้คนเยอะมากเลย ทำออเดอร์แทบไม่ทันแล้ว” แม่ค้าคนสวยยืนบิดสะโพกไปมาขณะที่สีหน้าและแววตาทำอย่างกับคนจะร้องไห้ แต่ใครๆ ก็รู้ว่านี่คือการแสดง ยิ่งคนเยอะ ยิ่งได้เงินเยอะ คนอย่างลีลี่มันหิวเงินอยู่แล้ว ทำท่าอิดออดไปก็เท่านั้นหลังจากที่มาเสิร์ฟกาแฟให้เขาและภาคภูมิเสร็จแล้ว ร่างบางก็รีบเดินสะบัดตูดงอนกลับเข้าไปยังบาร์ของเธอ ทำเครื่องดื่มอีกสองสามแก้วอยู่สักพัก จนกระทั่งเดินออกมาเสิร์ฟให้อีกเจ้าหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของพวกเขา“มึงเป็นไรไอ้อรรถ ไหนบอกว่าจะรีบกลับไปซ่อมรถต่อไง?” ภาคภูมิเอ่ยถามเพื่อน เมื่อก่อนหน้าไม่กี่นาทีที่ผ่านมายังเห็นบ่นอ
ตอนที่ 7/1ตกเย็นภายในวันเดียวกัน กว่าที่ลีลี่จะเก็บร้านเสร็จก็เกือบจะ 1 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งที่โดยปกติที่ร้านจะปิด 6 เย็น ทว่าวันไหนต้องอยู่ทำขนม อาจจะต้องใช้เวลามากกว่านั้นเพราะเธอไม่มีลูกมือ แต่ถ้าหากตรงกับวันหยุดของพี่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนช่วยก่อนจะถึงบ้านตัวเอง ลีลี่ไม่ลืมแวะเดินเข้าไปหาเจ้ากระจู๋สัตว์เลี้ยงที่น่ารักของบ้านข้างๆ เธอคิดว่ามันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอแล้ว แม้ว่าความจริงจะไม่มีส่วนได้เสียกับมันเลย แค่ได้คอยเล่นกับมันอย่างน้อยก็มีความสุข เพราะมันเป็นหมาที่ร่าเริงเลี้ยงง่ายโห่งๆ!เสียงของเจากระจู๋เห่าต้อนรับตั้งแต่ที่ยังเดินไม่ถึงประตูบ้าน มันส่ายหางดุ๊กดิ๊กไปมา แสดงออกได้ชัดเจนว่ามันรู้ว่าเธอเป็นใคร“น้องจู๋” ลีลี่เรียกให้มันเข้ามาใกล้ พลางอ้าแขนต้อนรับหวังให้มันกระโดดเข้ากอดอย่างเช่นทุกที ซึ่งมันก็ทำตามก่อนออกจากร้านมาเธอไม่ลืมหยิบเอาของที่มันชอบมาให้มันด้วย เป็นขนมที่มันเคยกินอยู่เป็นประจำจนติดใจ ได้มาตั้งแต่เมื่อตอนเช้าที่เธอแวะซุปเปอร์มาเก็ตซื้อของเข้าร้าน“พี่แวะเอาของมาให้ ดูสิ...อะไรเอ่ย?” ว่าพลางชูมือขึ้นพร้อมกับถุงขนมห่อใหญ่ที่อยู่ในมือเจ้ากระจู๋กวิ่งโดด
ตอนที่ 7/2เฮียอรรถถอนหายใจยาว ท่าทางเหนื่อยหน่ายเหมือนคนที่ถูกกดดันให้ทำสิ่งที่ไม่อยากทำ ลีลี่ถือตัวเป็นเจ้าชีวิตของเขาเกินไปตั้งแต่เด็กแล้ว ทั้งที่ความจริงเธอไม่มีสิทธิ์“พอเถอะลี่ เลิกทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ได้แล้ว นี่มันบ้านของเฮีย ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาด่าทอคนอื่นแบบนี้”จากที่คิดว่าจะแวะมาเอาเสื้อผ้าอย่างเดียวแล้วก็ไปค้างที่คอนโดฯ ของเขา ทว่ากลับมาถึงบ้านก็ดันเจอคนเจ้าปัญหาอย่างเธอผลัก!“ว้าย!” ผู้หญิงที่ชื่อหยงเซถลาเกือบล้มลงใส่พื้นหญ้าหน้าบ้าน ด้วยแรงผลักของลีลี่ที่มากพอทำให้หญิงสาวหลุดจากการโอบกอดของใครอีกคนไม่ใช่แค่เพียงเจ้าตัวจะตกใจในการกระทำของลี่ ทว่าเฮียอรรถเองก็เช่นกัน ทันทีที่เห็นเหตุการณ์ที่รุนแรง เขารีบสาวเท้าไปประคองคนของเขาขึ้นมา จากนั้นก็เดินเข้ามาบีบแขนคนก่อเรื่องเอาไว้อย่างแน่นมือใบหน้าสวยเหยเกเล็กน้อยเมื่อถูกมือหนาออกแรงบีบมากขึ้นจนเธอต้องร้องออกมา“โอ๊ย! ปล่อยลี่นะ ลี่เจ็บ!” เสียงของเธอสั่นเครือ แม้จะพยายามดึงแขนตัวเองกลับ ทว่าด้วยแรงรั้งของเขาที่มากกว่าจึงไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ดวงตาคู่คมมองมาที่เธออย่างเอาผิด ที่ก่อนหน้านี้ได้กระทำบางอย่างต่อเด็กคนนั้นหญิง
THE ENDสองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง มันเป็นวันสำคัญที่ลีลี่และเฮียอรรถจะได้เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันสักที ในวันแต่งงานของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และความสุข ความยินดี จากแขกเหรื่อที่มาร่วมงานในห้องแต่งตัวของลีลี่ ดอกไม้หลากสีถูกจัดวางไว้รอบๆ พร้อมแสงจากหลอดไฟที่ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและโรแมนติก ลีลี่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ดั่งที่เธอเคยจินตนาการฝันใฝ่ เธอยืนหน้ากระจก ดูตัวเองในชุดนี้และนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่นำพาเธอมาที่นี่ได้แม่ของลีลี่ที่ยืนข้างๆ ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นลูกสาวเติบโตมาเป็นผู้หญิงที่งดงามและแข็งแกร่ง“ลูกสวยมากนะ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ก็ลี่ถอดแบบม๊ามาเต็มๆ ไงล่ะ” ลีลี่ตอบด้วยรอยยิ้ม ยีนส์เด่นขนาดนี้จะไม่สวยเหมือนแม่ตัวเองแล้วจะเหมือนใครกันในขณะที่อีกฝั่งหนึ่ง เฮียอรรถยืนรอในห้องพิธี เขาสวมชุดสูทสีดำที่ดูเรียบหรูเหมาะสมกับงานของเขา แต่ความรู้สึกในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตื่นตัว เขามองไปที่หน้าประตูของห้องด้วยความหวังว่าเจ้าสาวจะปรากฏตัวออกมาในอีกไม่ช้าเมื่อพิธีเริ่มต้นขึ้น เสียงเพลงเริ่มเล่นและบรรยากาศของงานแต่งงานกลายเ
ตอนที่ 19/3ยามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มทองฉาบไปทั่วท้องฟ้า เฮียอรรถขับรถพาลีลี่มายังสวนสุขภาพที่อยู่ติดกับอ่างเก็บน้ำ มองไปรอบๆ มีภูเขารายล้อม มีต้นดอกเฟื่องฟ้าสวยๆ รายรอบสองข้างทางที่วิ่งผ่าน บรรยากาศยามเย็นสดชื่นด้วยสายลมที่พัดเอาของน้ำเย็นๆ แตะเข้าปลายจมูก“เหนื่อยหรือยัง?” เฮียอรรถวิ่งเยาะๆ ข้างๆ กับหญิงสาว ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่านานทีปีหนคนอย่างลีลี่ถึงจะออกมาวิ่งกับเขาทีลีลี่มองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มพร้อมกันกับที่ชูสองนิ้วขึ้นมาให้เขามอง “แฮ่ก ๆ เหนื่อยสิ แต่ลี่สู้ไหว!”“แต่พักก่อนดีกว่า เพิ่งมาวิ่งครั้งแรกกล้ามเนื้อจะฉีกเอา” เขาพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ ลดความเร็วลง กระทั่งพากันเดินมานั่งอยู่ตรงซีเมนส์ที่กั้นขอบอ่างเก็บน้ำสายลมเย็นพัดผ่านช่วยลดความเหนื่อยหลังจากการวิ่ง ลีลี่เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำจากกระเป๋าแล้วส่งให้เฮียอรรถ“ดื่มน้ำก่อนเฮีย”เขารับขวดน้ำมาแล้วยิ้ม “ขอบใจนะ”หลังจากพักจนหายเหนื่อย เฮียอรรถหันไปมองหน้าลีลี่ “ยืนมือมาหน่อยสิ” เขาบอกพลางบังคับด้วยสายตา ลีลี่แม้ว่าจะยังมึนงง แต่ก็ยอมยื่นมือออกมาหาเขาเฮียอรรถหยิบกระเป๋ากีฬาใบเล็กขึ้นมาเปิดซิป ค้นหาอ
ตอนที่ 19/2‘ที่อรรถลงทุนซื้อรถราคาสี่สิบกว่าล้านเนี่ย ไม่ใช่เพราะต้องการจะอวดว่าตัวเองมีเงินหรอก แต่เป็นเพราะอรรถอยากให้ทั้งน้าจีและน้าหลุนเห็นว่าอรรถเองก็มีเงินพอที่จะเลี้ยงดูลี่ได้เหมือนกัน ไม่ใช่คนไม่เอาอ่าวเหมือนอย่างที่น้าหลุนชอบพูด แค่รถอรรถยังซื้อเงินสดได้เลย แล้วทำไมแค่ยอมให้ลี่แต่งงานกับอรรถถึงจะทำไม่ได้ น้าหลุนอยากได้สินสอดเท่าไหร่ว่ามาเลย อรรถจะหาให้’คำพูดของเฮียอรรถที่พูดกับพ่อของเธอยังคงดังก้องอยู่ในหัว ถึงแม้ตอนนี้จะแยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้วก็ตามแต่ลีลี่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง จ้องมองเพดานขาวด้วยความรู้สึกที่ตีกันยุ่งเหยิงในใจ คำพูดของเฮียอรรถยังดังก้องอยู่ในหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ลี่จะเชื่อมั่นเฮียได้จริงๆ ใช่ไหม…” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง สิ่งที่เขาได้พูดและการกระทำที่บ่งบอกว่าเขาพร้อมดูแลผุ้หญิงคนนี้ที่เคยวิ่งไล่ตามความรักของเขามานานลีลี่รู้ดีว่าเฮียอรรถทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นจะเพียงพอที่จะเปลี่ยนความคิดของพ่อเธอได้จริงหรือเปล่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด ลีลี่หยิบมันขึ้นมาและเห็นชื่อของเฮียอรรถปรากฏบ
ตอนที่ 19/1บรื้นนนนๆๆ“โอ้ย หนวกหูโว้ยยย! ใครมันมาเสียงดังแถวนี้วะ บ้านคนนะเว้ย ไม่ใช่สนามแข่งรถ”เสียงดังก้องกังวานมาจากทางหน้าบ้านตัวเอง หมวดหลุนที่กำลังพักผ่อนนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านจำเป็นต้องออกมาดูว่าใครกันที่เอารถมาเร่งเครื่องเสียงดังอยู่หน้าบ้านของเขา เมื่อทนอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ได้ จึงต้องออกดูมาให้เห็นกับตาหมวดหลุนเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าขึงขัง เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดเก่าๆ ดูเป็นวันสบายๆ ที่เขาอยากจะพักผ่อน แต่เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเหมือนท้าทายทุกความสงบในละแวกนั้นเมื่อประตูบ้านเปิดออก สายตาของหมวดหลุนก็ปะทะเข้ากับ Lamborghini Aventador สีน้ำเงินฉูดฉาดจอดอยู่ตรงข้ามถนน คนขับลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูมั่นใจและหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นลูกสาวของเขาเอง“ไอ้อรรถ! มึงเองเหรอ!” หมวดหลุนร้องเสียงดัง พร้อมชี้นิ้วไปที่รถหรูราวกับจะปลุกระดมให้ทุกคนในซอยออกมาดูเฮียอรรถลดแว่นกันแดดลงช้าๆ ยิ้มมุมปากพลางตอบกลับด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังดูแฝงความยียวน“ใช่ อรรถเองน้า ขอโทษนะที่เสียงดัง พอดีว่ารถใหม่มันแรง”“หนอย... พ่องสิ! ไอ้เด็กเวรนี่ มึงไปขโมยรถใครมาขับ แล้วนี่ลี
ตอนที่ 18/3หลังจากที่เฮียอรรถบอกเมื่อวานนี้ ลีลี่แทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเขาจะลากเธอมาจนถึงเต็นท์รถจริงๆ แล้วแถมยังพามาไกลถึงกรุงเทพฯ อีกด้วย เดินทางสองชั่วโมงกว่า เธอแทบจะบ่นเขามาตลอดทางทีแรกก็คิดว่าเขาคงจะพูดเล่นๆ เพื่อเอาชนะ แต่ที่ไหนได้ตอนนี้กลับกลายมาเป็นลูกค้าของเต็นท์รถยุโรปยี่ห้อดังที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ฝันว่าจะอยากได้ครอบครองแล้วการแต่งตัวของเธอในวันนี้ มันช่างไม่ได้เข้ากับร้านรถหรูราคาแพงแบบนี้สักนิดเลยด้วยซ้ำ เฮียอรรถเองก็ไม่ต่างกัน เสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ขาดๆ บวกกับรองเท้าแตะพากันเดินเข้ามาได้ถึงข้างในก็ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ไล่กลับ ไม่มีสง่าราศรีเลยสักนิดว่าจะมีเงินซื้อ“เฮีย แน่ใจนะว่าพาลี่ไม่มาผิดร้านน่ะ?” เธอบ่นขณะที่กอดอกยืนมองรอบๆ เต็นท์รถ“อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าพามา จะผิดร้านได้ไงล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆลีลี่ทำหน้ามุ่ย “ถ้าเฮียไม่ซื้อจริงลี่จะโกรธเลยนะ เสียเวลามาก”เฮียอรรถหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอามือแตะหลังเธอเบาๆ พาเดินไปยังโซนรถที่จอดเรียงราย “โห พามาขนาดนี้ ยังจะว่าโกหกอีก”ลีลี่มองรถคันใหญ่คันเล็กที่จอดอยู่ตรงหน้า เธออดที่จะรู้สึกตื่
ตอนที่ 18/2หลายวันผ่านพ้นไปจนใกล้จะถึงช่วงสิ้นปี สิ่งที่ลีลี่ยังคงได้รับต่อเนื่องคือความสม่ำเสมอจากเฮียอรรถที่เคยรับปากเอาไว้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ลีลี่ยังคงเข้านอกออกในบ้านของเขาอย่างที่เคยทำ ส่วนเขาเองก็ไปมาหาสู่บ้านเธอด้วยเช่นกันคืนนี้มีงานกาชาดที่จัดขึ้นในช่วงส่งท้ายประจำปี เขาพาลีลี่ออกมาเดินเล่นหาของกินเล่นภายในงานแบบสองต่อสอง ทางม๊าของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่คนที่ยังมีท่าทีไม่พอใจก็คงมีแค่คนเดียวก็คือป๊าของลี่เอง“หนาวไหม? เสื้อแขนยาวก็ไม่ยอมเอามา” เขาว่าพลางมองค้อนใส่เธอก่อนหน้านี้เฮียอรรถนั่งรอลี่อยู่ที่บ้านระหว่างที่เธอเองกำลังอาบน้ำแต่งตัวอยู่ หลังจากที่ลงมาพร้อมกับชุดง่ายๆ สบายๆ อย่างเสื้อครอบกับกระโปรงยีนส์สั้นเหนือเข่า เขาก็เอาแต่ทำหน้าดุจนกระทั่งมาถึงงาน“ลี่บอกแล้วไงว่าไม่หนาว” อากาศเมืองไทยในมันจะหนาวได้แค่ไหนกับเชียว ลี่คิดในใจแบบนั้น“ดึกมาเดี๋ยวก็หนาว” กว่าจะเดินทั่วก็ดึกกันพอดี และกว่าจะถึงบ้านอีก อีกอย่างที่ทำให้เขาต้องบ่นก็เพราะชุดที่ลี่ใส่ออกมานี่แหละ ทั้งกระโปรงก็สั้นเกินไป ไหนเสื้อตัวเล็กที่หดรัดรูปจนนึกว่าเ
ตอนที่ 18/1พี่หนานเดินนำสารวัตรปลื้มออกไปนอกร้าน ลีลี่มองตาคนทั้งสองที่ขึ้นรถออกไปไหนสักที่ด้วยกันแล้ว ไม่รู้ว่าพี่สาวของลี่ไปพูดเกลี้ยกล่อมสารวัตรได้ด้วยคำไหน เขาถึงได้ยอมออกไปแต่โดยดี จนกระทั่งตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างคลี่คลายลงได้แล้วเฮียภูมิหันมาหาลีลี่ขณะที่พวกเขายังนั่งที่โต๊ะ ส่วนเธอยืนทำคัพเค้กต่อจากพี่สาวที่เพิ่งออกไปข้างนอก “นี่ลี่...เฮียจะบอกอะไรให้นะ เมื่อกี้น่ะไอ้อรรถจะลุกขึ้นถีบสารวัตรละ ฮ่าๆ”“มึงก็พูดเว่อร์ไป มันก็แค่ด่าสารวัตรอยู่ในใจก็เท่านั้น แต่ด่ายันโคตรเง้าศักราชของเขาเลยไง ฮ่าๆๆ” เฮียฉีตัดบท พร้อมตบไหล่เพื่อนเบาๆแต่แล้วเฮียอรรถก็เบรกเพื่อนเอาไว้ก่อนที่จะได้หัวเราะกันไปใหญ่ “ไอ้พวกเวร หยุดพูดเลย...กูไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย เพ้อเจ้อ”ลีลี่มองตามคนทั้งสามที่ยังพูดไม่หยุดพลางส่ายหน้า เอือมระอากับแก้งนี้ โชคดีแล้วที่สารวัตรออกไปได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนต่อกลอนกับพวกนักเลงหัวไม้ ทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่รู้จักโตส่วนด้านของหนานกับสารวัตรปลื้มที่ตอนนี้ทั้งคู่จับพลัดจับผลูกันมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้วก่อนหน้านี้หนานบอกกับสารวัตรว่าเธออยากจะซื้อของบางอย่างเพื่อห่อของขวัญจับสลาก
ตอนที่ 17/3ลีลี่ถือแก้วเครื่องดื่มเดินตรงไปยังโต๊ะของสารวัตรปลื้ม เขายิ้มต้อนรับเธออย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ลีลี่วางแก้วลงเบาๆ พลางพยายามรวบรวมความกล้าในใจ คำพูดของพี่หนานยังดังอยู่ในหัว“ลาเต้เย็นไม่หวานเลย ของสารวัตรจ้ะ...”“ขอบคุณครับลี่” เขายิ้ม “มองหน้าพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?”ลีลี่อึกอักทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายยังไงดีให้ถนอมน้ำใจของเขามากที่สุด ทว่ายืนอยู่ลังเลคิดหาคำพูดที่ดีได้ไม่นานก็ดันมีลูกค้าเข้ามาใหม่ก่อนคราวนี้เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนักกว่าเดิม เมื่อคนที่มาใหม่เป็นเฮียอรรถกับเพื่อนสนิทของเขาอีกสองคน เฮียภูมิเดินนำหน้าส่วนเฮียอรรถกับเฮียฉีเดินต้อยมาตามหลังหัวใจดวงน้อยๆ หล่นวูบในทันที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเฮียอรรถและคณะเพื่อน เขายังคงมีท่าทีสบายๆ เพราะยังไม่ทันได้มองดูว่าในร้านมีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนหน้า ส่วนเฮียภูมิกับเฮียฉ๊ที่เดินมองทางมาก่อน เหมือนจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอึมครึมภายในร้านแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะหยุดเดินแล้วสะกิดไหล่เพื่อนสนิทอย่างเอียอรรถให้เงยหน้าขึ้นมา และจังหวะนั้นเองที่ลีลี่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวในขณะที่เธอยังยืนอยู่ที่โต๊ะขอ
ตอนที่ 17/2“โทรมาทำไม ลี่กำลังจะนอน” ความจริงแล้วเพิ่งจะสามทุ่มเมื่อไม่กี่นาที เธอไม่ใช่คนง่วงเร็วขนาดนั้น ที่แต่พูดไป เพราะอยากจะเล่นตัวใส่เขาก็เท่านั้น(เปิดหน้าต่างหน่อย อยากเห็นหน้าคนง่วงนอน)ลีลี่หันไปมองที่หน้าต่างภายในห้องนอนของตนเองที่ตอนนี้มันถูกปิดเอาไว้อย่างสนิท ห้องนอนของเธอหากเปิดหน้าต่างออกไปแล้วก็จะตรงกันกับห้องนอนของเฮียอรรถพอดีเป๊ะเลย ด้วยความที่ตอนเป็นเด็ก ลีลี่จงใจของม๊ากับป๊าเลือกห้องนอนห้องนี้ด้วยตัวเอง จากที่มันเคยจะกลายเป็นของพี่หนาน ทว่าเธอกลับงอแงอยากได้มัน เพราะรู้ว่าห้องของเฮียอรรถอยู่ตรงกันข้ามพอดีร่างบางเดินเข้ามาใกล้กับหน้าต่างมากขึ้น เธอค่อยๆ แง้มบานหน้าต่างออก ก่อนจะเห็นคนบางคนที่ยังถือสายค้างอยู่ ยืนแก้เสื้อเปลือยท่อนบนถือโทรศัพท์แนบหูอยู่บ้านหลังตรงข้ามชั้นสองพอดีกันกับห้องเธอ“จะโทรมาอวดซิกแพ็คว่างั้น?”กล้ามหน้ามองเป็นรอนสวยบวกกับผิวขาวๆ ของเขา เมื่อโดนไฟในห้องนอนสาดส่อง ที่ออร่าทะลุหน้าต่างออกมา ลีลี่เผลอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงวิ่งแจ้นไปหาเขาถึงห้องแล้ว แต่ตอนนี้ด้วยความฟอร์มจัดที่ยังมีอยู่ มันทำให้ตนเองต้องแสดงท่าทีนิ่งเฉย